Heks kijkt een kleine marathon Utopia. Ik wil schrijven over dit gekkenhuis, maar langdurig kijken is bijna niet te doen. De afleveringen hangen van het fenomeen gaslighten aan elkaar. Een normaal woord wordt er zelden gewisseld. Het is de niet-ideale-maatschappij ten voeten uit. Een wereld, waarin niemand een ander iets gunt. En iedereen tegen elkaar loopt te liegen! Op Hiske na dan………

Heks heeft  jullie nog een verhaaltje over Utopia beloofd. Helaas lukt het me nauwelijks om naar dat gekkenhuis te kijken de laatste tijd. Ik heb sowieso al moeite met de mensheid in het algemeen, mezelf incluis. Het stelletje hopeloze narcisten in deze miniatuur heilstaat is echt om te kotsen. Wekenlang trek ik die vreselijke stumper van een Jessie echt niet……

Gisteren begin ik aan een kleine marathon, om opgenomen afleveringen te bekijken. Ik lig met een griepje gestrekt.

De domme Merel vind ik ook nauwelijks te nassen met haar geroddel over Shelley en hoe dom die wel niet is. Hoezo projectie? Als er iemand echt onnozel  is in Utopia, dan is het deze zelfbenoemde diva wel. Haar verliefdheid op de oppernarcist van het kamp maakt haar stekeblind. Niet dat het veel uitmaakt. Ze is sowieso niet echt goed in het monitoren van andermans gevoelens. Daar walst ze liever over heen.

Dan is er nog de dikke Gerrit. Zo dom als een oliebol. Ik hoor op een gegeven moment in een uitzending, dat hij student is. Hetgeen me hogelijk verbaast. Zitten er dan toch hersens in dat enorme holle vat? Is er bij die Holle Bolle Gerrit toch sprake van enig IQ? EQ heb ik nog nooit bij de stumper kunnen ontdekken. Deze flamboyante narcist is gespeend van enige vorm van spiegelcellen in zijn trage brein.

Dan is er nog de zure Adriaan. Tot op het bot teleurgesteld in de mensheid. Hij vergeet evenwel, dat hijzelf ook een mensachtige is. Met alle gevolgen van dien. Hij vindt zichzelf een klasse apart met zijn voorliefde voor varkens. Een gemiddelde moslim zal daar heel anders tegenaan kijken. Ik bedoel maar. Hij heeft bepaald niet de wijsheid in pacht met z’n gefrustreerde geknor.

En dan de treurige Franny. Even uit haar depressie getild door alle aandacht. Maar het is nooit genoeg. Het meisje heeft voortdurend bevestiging en aandacht nodig en dat is gewoon geen haalbare kaart. En dan zoekt ze het ook nog bij de grootste egoïst van het hele terrein, Holle Bolle Gerrit.

Waar Jessie tactisch nog wel eens iets voor een ander doet, doet Gerrit echt nooit iets voor zijn medemensen. Hij lult over anderen of stopt zijn lul in een ander, maar iets bijdragen, los van zure woorden of zuur sperma, is er niet bij.

Shelley wordt voortdurend voor egoïst uitgemaakt door de grootste egoïsten van Utopia. Heks is geschokt door de mate van gaslighten, die Gare Gerrit en de slisnarcist op deze dame loslaten. Met enige regelmaat wordt de arme Shelley in een hoek gedreven over de meest achterlijke zaken. Ik bewonder haar botte reactie op dit geweld. Maar het speelt de heren wel in de kaart over haar vermeende egoïsme.

Echt sociaal vaardig is de dame niet. Maar ze werkt hard en gunt een ander best wat. Behalve Gare Gerrit en Slistige Jessie. Om deze heren gaat ze met een boog heen. En met recht! Ze kan die idioten beter mijden als de pest. Ze vernederen haar graag tot op het bot met hun denigrerende respectloze opmerkingen. Ze hebben intussen alle plezier al uit dit meisje getrokken.

Dan is er nog een scala aan roddelende figuranten in dit drama. Wat zijn mensen toch een verschrikkelijke wezens. Iedereen kletst over iedereen. Ze gunnen elkaar vaak het licht in de ogen niet, dwarsbomen de ander waar mogelijk, halen de ander omlaag op een zwak moment…..

Werkelijk iedereen beschuldigt zich aan dit gedrag. Behalve Hiske. Het enige integere en intelligente mens in Utopia. Een menselijk mens ook.

Hiske kan met iedereen overweg. Ze laat zich door niemand intimideren. Ze ziet dingen helder en scherp. Ze heeft een warm hart in haar donder. Ze roddelt niet, spreekt hooguit haar bezorgdheid uit. Ze helpt anderen bij voortduring uit de brand, maar hoeft niet op de voorgrond. En ga zo maar door. De integere Hiske is een klasse apart.

En daarom vind ik dat deze vrouw moet winnen. Het is sowieso een raar concept, dat winnen van dit programma. Elkaar de tent uitvechten en een ideale samenleving opbouwen zijn nu niet bepaald kanten van dezelfde medaille.

Utopia 1 is ook al gewonnen door een rasnarcist. Ik heb toen niet gekeken, op een paar uitzendingen na. Net toen die winnaar enorm de idioot liep uit te hangen. Zuigen en zeiken dus. Gaslighten ook. Laten we niet weer zo’n lul de behanger laten winnen.

Maar helaas. Mensen houden van narcisten, Onze ideale maatschappij is narcistisch van structuur. Met bij voorkeur een psychopaat aan het roer. Kijk maar naar de Verenigde Staten. Een egocentrische gek aan het hoofd en niemand die het stoort.

Heks zit wel vaak te lachen hoor, tijdens het afspelen van het programma. Bijvoorbeeld als Merel recht in het gezicht van haar geliefde liegt over het feit, dat ze hem een lelijke sloeber heeft genoemd, toen het uit was. ‘Dat ontzettende lekkere stuk, die zoon van Lexy, is echt mijn type. Jessie niet, hij ziet er niet uit, die loopt erbij als een zwerver…..’  heeft iedereen haar horen zeggen op nationale televisie. Maar de dame ontkent dit in alle toonaarden…..

Een kwartier later is ze hevig verontwaardigd, omdat iemand heeft geroepen haar te willen wurgen en het vervolgens ontkent. ‘Ze liegt recht in mijn gezicht,’ schreeuwt ze verontwaardigd, al lobbyend bij de rest van de bewoners.

De afleidingsmanoeuvre werkt. Niemand heeft het meer over het feit, dat ze haar geliefde enorm heeft zitten afkraken ten aanschouwen van iedereen. En het vervolgens ontkent.

Heks hikt ook van de lach als Slissie uitroept: ‘Waarom liegen mensjejen? Ik begrijp daar nietsjsj fan…..’ terwijl hij zelf allerlei stiekeme flirtpartijtjes met Shelley heeft.

‘Vind je haar leuk?’ vraagt de slimme Hiske hem daarom. ‘Af en toe vind ik Sjshelley wel leuk,’ antwoord de lelijke valse Jessie met een pieperig stemmetje. Shelley is ver buiten zijn lead. ‘Heb je aantrekkingskracht?’ informeert de gisse Hiske verder.

‘Eh, Aantrekkingsjskracht, Eh…….,’ de sukkel proeft het woord alsof hij het voor het eerst hoort, ‘We gaan de laatsjste tijd beter met elkaar,’ zegt hij zacht met een heel lief engelengezichtje.  Dit alles heel liefjes uitgesproken.

Let wel: We GAAN de laatste tijd beter met elkaar. Heks hoort het de stumper verschillende malen zeggen tijdens zijn crisis met Merel. Hij heeft zijn dwalende eksteroog op Shelley laten vallen en verkent de mogelijkheden: In zijn optiek is er al iets gaande……

‘Dus dat is niet je geheim, Jessie,’ zegt Hiske. Shelley is overigens bij dit gehele gesprek aanwezig. ‘Nee,…..neee, neee…. ,’ teemt Jessie, ‘eh, of wel…..’ Geheimzinnig listig lachje volgt. ‘Dat sjou sjomaar wel kunnen……’

Ja, wat moet je daar nu mee? De naarling zit het meisje enorm te gaslighten. Shelley reageert laconiek ‘ Ik ga er niks mee doen. Het is vanuit Jessie gekomen, dat hij dat geheim heeft …..

Een ander voorbeeld van het idiote gedrag van Jessie ten opzichte van Shelley ten tijde van zijn crisis met Merel:

‘Jij moet toch echt iets met je haar doen, Jess,’ zegt Shelley. Ze is Gerrit aan het knippen. ‘Nee, ik denk dat JIJ ietsjs met mijn haar moet doen!!!!’ schreeuwt Jessie agressief terug terwijl hij priemend met zijn wijsvinger bijna in Shelleys borst prikt.

Het is nog net geen ongewenste intimiteit, maar hij staat wel onbeschoft in haar persoonlijke cirkel te oreren.

Gerrit kijkt verstoord op en geeft tegelijkertijd een pakje onderhands aan Jessie. Het lijkt wel een uitwisseling van drugs pal onder de neus van een nietsvermoedende huisgenoot.

 

‘Maar,’ stottert Shelley een beetje overdonderd door de heftigheid van Slissies’ geprik en geschreeuw, ’Met toestemming, niet dat ik effe zo….’  Ze zwaait met haar tondeuse alsof ze hem kaal scheert…….

‘Doe maar,’ zegt Jessie en buigt het hoofd in overgave voorover. ‘Wat hoor ik? Toestemming? Goed!’ geint Gerrit, die een kale Jessie voor zich ziet.

 

‘Dat betekent niet dat je het maar bij elkaar moet gaan doen…’ antwoordt Jessie onnavolgbaar. Zowel Shelly als Gerrit zijn perplex.

‘Bij elkaar?’ Gerrit kijkt verbijsterd. ‘Met elkaar,’ zegt Jessie stellig, ‘ Als je……’ zijn stem sterft suggestief weg.

‘Waar gaat dit heen?’ vraagt Shelley op vlakke toon.

Het is doodstil opeens.

Jessie loopt weg als Gerrit hem vraagt ’Shelley en jij bedoel je?’ ‘Nee hoor, Gert,’ en een stuk verderop buiten hun gehoor, louter voor ons, de kijkers thuis… ’Nee hoor Gert…’ een diepe zucht. Onbegrepen Jessie….

Vervolgens komt Jessie Shelley in de badruimte tegen. Het is intussen alweer aan met de domme Merel. Die hij eigenlijk te dik vindt. Hij heeft zeker al een tijdje niet naar beneden gekeken, want zijn minuscule gereedschapje hangt tegenwoordig ook onder een flink afdak. Weer begint hij te zuigen over een eventuele relatie tussen hen. Het feit, dat ze hem opnieuw afwijst valt niet goed.

‘Maar maakt het dan helemaal geen indruk als ik sjeg, dat ik met je wil trouwen en kinderen met je wil krijgen?’ lispelt de griezel, terwijl hij zonder kleren een halve meter bij zijn onbereikbare liefde vandaan staat te rukken. Of douchen, dat kunnen we natuurlijk niet zien.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Shelley kamt haar haar voor de wastafel. Ze zegt helemaal niks meer. Ja, wat moet je zeggen op dit soort gegaslight? Intussen is Gerrit binnen gekomen. De ex van Shelley. Jessie heeft niks door, hij lanceert net die zin over trouwen en kinderen krijgen…..

 

Gerrit is verbijsterd. Zegt echter niets.

Als iedereen weer weg is uit het badhok, komt Jessie de douche uit, loopt naar buiten, naar zijn vriendin Merel en kust haar….

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Ook informeert dit nare mannetje op zeker moment bij zijn boezemvriend in het kwaad, Gerrit, of hij met diens ex Shelley mag gaan. Hij vraagt als het ware toestemming…..

Dus Heks lacht zich dan ook dood om zijn gejammer, dat mensen niet eerlijk zijn. Hilarisch echt. Wat een kwibus.

Dan is er nog de film van Shelley, waar Slissie geen rol in krijgt. Hij kan het niet uitstaan. Vanuit zijn machtspositie gaat hij haar nu echt dwars zitten. Eindeloos zit hij aan haar kop te zeiken. Ik zou de idioot ook niet in mijn film laten spelen. Je wilt toch geen slissende zeikerd van een gangster. Het is tot daar aan toe dat hij probeert te rappen, maar er zijn grenzen.

Als Slis zijn zin niet krijgt weigert hij zijn bescheiden figurantenrolletje te spelen. Op het laatste moment. Louter  om haar een hak te zetten. De dame laat zich niet kennen en huurt pardoes de zoon van Lexy in, het lekkere stuk, waar Slissie niet aan kan tippen.

Slissie is dus op Shelleyjacht. Niet goedschiks, dan kwaadschiks. Dagelijks probeert hij haar in een kwaad daglicht te stellen, maar eigenlijk wil hij haar hebben. Voor een narcist, die slist is er geen lekkerder hapje, dan een dame, die tegenstand biedt……

Mensen, laat die afschuwelijke Slissie, Holle Bolle Gerrit en Merel Utopia niet winnen. Gooi ook de geslepen Jens en knorrige Adriaan ter zijde. Kies ook niet voor 1 van die dames met gebrek aan zelfrespect. Of de sociaal gemankeerde types. Kies die leuke roodharige vrouw, Hiske. De enige echte schat in dat hopeloze oord. Een meid met hersens. En een hart!

 

 

 

 

Narrige Hofnar, narcistische narigheid, knorrige heksjes, knokige kniezers, kniezende kleuters? God houdt van iedereen. Ook van mij! Heks kan er met haar pet niet bij. Zelfs niet met mijn toverhoed. Maar het geeft moed, dit inzicht. Moed aan wanhopigen!

‘Heks, het valt toch wel mee dat chronisch slechte humeur van jou?’ Steenvrouw kijkt me nieuwsgierig aan. We zitten gezellig te dineren in mijn kleurige maar verre van keurige heksenkeukentje ergens in de laatste weken van het oude jaar.

Het gesprek gaat over al die woede, waar ik mee te dealen heb gehad de laatste jaren. We liggen dubbel van de lach, omdat ik het niet kan laten er de draak mee te steken.

Mijn machteloze eenzame scheldkanonnades richting vervelende voorouders, voormalige vermeende vrienden, stomme toevallige voorbijgangers en tegenwerkende trage voorwerpen hebben al bewezen weinig nut te hebben. En volgens sommige medemensen word ik daar nou zo ontzettend moe van. Niet van de ME.

‘Je hebt gelijk, lieve schat, ik bedacht me ook laatst, dat ik van nature helemaal geen kwaad wijf ben. Ik betrap mezelf praktisch elke dag op een goed humeur. Zit ik weer met een stralend gezicht op mijn vouwfiets. Geniet ik enorm van mijn gekke hondje. Moet ik schaterlachen om medemensen. Maak ik met iedereen een opgeruimd praatje. Raak ik vertederd door een klein kind. Of een donzige pup….’

Goddank.

‘Ik realiseer me ook maar regelmatig dat het goddelijke van alles en iedereen houdt. Zelfs van iemand als Adolf Hitler. Zag laatst een documentaire over die griezel: Zijn modus operandi indertijd is overigens identiek aan wat Trump nu uithaalt in de VS…..  Fake news, minderheidsgroepen verketteren en ga zo maar door. Allebei narcisten natuurlijk. Enorm interessant programma!’

‘Dus God houdt ook van dat grote dwarse lelijke kind dat de Verenigde Staten bestuurt. Koning, nar en narcist tegelijk. Van mij houden zal dan ook wel lukken….’

Het dringt langzamerhand tot me door, dat ik helemaal niet zo’n razende troela ben als ik steeds beweer. De grondtoon van mijn leven is nog altijd zacht. Ik spring alleen sinds een jaar of vijf uit mijn vel in bepaalde situaties. In plaats van datzelfde huidje duur te verkopen. Aan de eerste beste charlatan.

Na een leven lang slikken en pikken ben ik begonnen met het stellen van grenzen. Aanvankelijk op een manier van ik gooi iemand door de voordeur naar buiten en met een zielig gezichtje komt dezelfde figuur door de achterdeur weer naar binnen geslopen. Maar sinds een jaar of drie lukt het me beter om ongewenste entiteiten echt buiten mijn heksendeur te houden.

Helaas voel ik me er helemaal niet beter door. ‘Als je toegeeft en het iemand toch weer naar de zin maakt, ook al gaat dat ten koste van jezelf, ben je in elk geval een toffe peer. Of een goed mens. Of een echte lieverd……’ beweer ik tegen de Don afgelopen weekend. Ja, het is zo.

Mensen teleurstellen levert weinig positiefs op in eerste instantie. Pas na een hele tijd blijkt het toch wel fijn te zijn als bepaalde mensen niet meer bovenop je lip zitten te zuigen. Ze blijken ook gewoon door te leven zonder jouw niet aflatende aandacht. Tevens is jouw plek in dat leven intussen met het grootste gemak opgevuld door iemand anders met vergelijkbare kwaliteiten. Geen mens is nu eenmaal onmisbaar.

‘Het allermoeilijkste is om jezelf te zien. Dat laatste tijd lukt het me eindelijk om mijn kant van het verhaal in beeld te krijgen. Hoe het niet stellen van grenzen zeer uitnodigend werkt op allerlei lieden, die graag grensoverschrijdend opereren. Hoe  jarenlang mijn mond houden als ik me gekwetst voelde in de hand heeft gewerkt dat mensen geen rekening met me houden. Hoe…., hoe…….’

Mijn geklaag is mosterd na een moeizame maaltijd. Sommige klaagzangen liggen me gestaag al zo’n vijfenvijftig jaar zwaar op de maag. Of vijfendertig. Of vijftien. Of vijf…… Maar nooit kort. Ik dien mijn publiek zelden direct van repliek. Als ik het al eens doe is het hooguit een morsige meevaller.

Dus Heks ziet eindelijk zichzelf. Het is zover. Na jarenlang de ander begrijp ik nu eindelijk iets van mijn eigen aandeel in het geheel. Een geheel zonder winnaars en verliezers. Dat hele idee, dat we moeten winnen en de beste moeten zijn is echt volledig achterhaald.

En zoals altijd loopt de werkelijkheid achter de feiten aan. Je kunt geen TV programma zien of iemand moet weer iets winnen. Of de beste zijn. Liefst allebei. Zelfs het opzetten van een ideale samenleving voltrekt zich middels een uiterst competitief traject. Treurig.

Maar goed, dat is misschien een beetje een stokpaardje van me aan het worden.

Heks heeft natuurlijk veel te veel tijd om na te denken. Ik sla hele dagen stuk in mijn eentje. En dat al jarenlang. Ik heb een hoofd, dat geneigd is te denken. Filosoferen is 1 van mijn overlevingsstrategieën. De Don heeft er ook last van. Samen kunnen we urenlang reflecteren op ons bestaan.

‘We zijn toch ook wel een soort moderne hofnar,’ grapt de Don. Heks hoopt het. De ouderwetse nar mocht echt alles zeggen aan het hof. Dingen waar bij ieder ander de doodstraf op stond kraamde zo’n nar zonder enig gevaar voor eigen leven uit. Luidkeels. Het was bij de wet verboden om hem ervoor te straffen….

Misschien was ik alleen maar een beetje te narrig de laatste jaren. De keerzijde van mijn vrolijke noot. De laatste weken heb ik om de haverklap weer de leukste ontmoetingen en gesprekken. Zomaar uit het blinde niets. Zoals in de tijd toen iedereen mijn partner was. Voordat ik  me bewust werd van narcisten en psychopaten. Voordat ik hen hiervan begon uit te sluiten.

Het goddelijke sluit niemand buiten. Het goddelijke omvat alles. Goed en kwaad betekenen niet meer dan slechts links en rechts in die eeuwige optiek. De gulden middenweg bewandelen is de kunst. Ik mag misschien wel in mijn handjes knijpen, dat ik mijn keerzijde heb leren kennen. Me ermee heb vereenzelvigd.

Wellicht ben ik tegenwoordig veel beter te nassen dan in mijn jaren als heilige boon. En zoals je weet: Heilig boontje, loont niet, maar komt om zijn loontje.

‘Heksiedroppie, lieve zotteklapperke,’ noemde mijn dode verloofde me indertijd. Toen hij nog onder ons was. Ja: Een zot zijn. Swiebertje. Malle Mietje. Het is me een eer en genoegen. En het is ook de moeite waard: Een dag niet gelachen…….

Heks is veel liever een nar, dan een narcist!

Een nar of hofnar is de officiële grappenmaker aan het hof van een vorst of bij een rederijkerskamer. Vooral in de Middeleeuwen was de hofnar populair, maar in de loop van de 18e eeuw verdween deze aan de meeste hoven.

Een nar was soms iemand die door afwijkende geestelijke of lichamelijke eigenschappen (mismaakt; ‘geestelijk beperkt’) onbewust de spotlust opwekte, soms een intellectueel die bewust spotte en politieke invloed had. Sommige talen onderscheiden beide figuren, zoals in het Engels (buffoon versus jester).

De nar kleedde zich vaak in een voor hem gemaakt pak, voorzien van zogenaamde narrenbellen. Soms droeg hij een staf, narrestok, zotskolf of Marot. De nar had een bijzondere sociale positie. Enerzijds wekte hij de indruk onderaan de sociale ladder te staan, anderzijds was hij in de positie leden en gasten van het hof te doorgronden en hen voor de gek te houden. Hij kon ingaan tegen de heersende opvattingen, zonder dat hij ervoor gestraft werd. In die zin had hij juist een hoge sociale status.

In de Orde van de Dwazen was de geborduurde nar op de kleding een herkenningsteken.

Tegenwoordig speelt de nar in Nederland nog een rol tijdens carnaval, hij staat dan Prins Carnaval bij.

Wat is het verschil tussen een dood vogeltje? Deze bezemstelige fladderaar is blij met een mooie mus! Wat ben ik toch weer goed bezig. Rommelblogje over een frommelbestaan.

 

©Toverheks.com

©Toverheks.com

WordPress heeft een nieuwe editor. Helaas raak ik er telkens tekst door kwijt. Het onding werkt gewoon niet goed. Zo schrijf ik een hele blog over hoe ik om de haverklap van mijn fiets lazer. Een klein stukje blijft bewaard.

“Vrijdagmiddag lazert Heks met fiets en al omver. Pal voor de ingang van een enorme supermarkt. Ik maak een lelijke smakker. Machteloos spartel ik tussen tassen vol boodschappen. Mijn knie krijgt een flinke oplawaai. Er zit zowaar een gat in mijn beste spijkerbroek. 

©Toverheks.com

©Toverheks.com

©Toverheks.com

©Toverheks.com

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Geen mens kijk op of om. Niemand vertrekt een spier. Ongeïnteresseerd koekeloeren ze verder op hun debiele telefoon. Of er nog ergens iets gebeurt. Maar deze gevallen Heks, spartelend voor hun neus op het plaveisel, valt hen totaal niet op. Ik maak derhalve genoeg geluid. Intussen.

‘Kutklotetyphusfiets,’ scheld ik op die verrekte vouwfiets met hoge instap. Vandaag willen de benen niet omhoog. Mijn lichaam wil sowieso niet veel ‘Kolereboodscahppen,’ vervloek ik mijn nieuwe aankopen.

En tot slot ‘Loop dan ook niet te trekken, kuthond,’ tegen VikThor. Die inderdaad op funeste wijze door een rare beweging een topzware oververmoeide Heks omver trok. “

De rest is weg. Foetsie. Over hoe ik de tweede keer dat ik van mijn fiets sodemieter van de straat wordt geraapt door drie lieve dames. Over het droevige afscheid van mijn nichtje en blootstelling aan een overdosis familie.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Over hoe niemand van mijn clan wist dat ik al dertig jaar ziek ben. Opvallend in een familiestructuur waar belangrijke nieuwtjes binnen een halve dag middels de familietamtam rondgaan. Of interessante nieuwtjes. Of kletspraatjes. Over belangrijke leden.

Heks heeft geen zin om alles nog eens op te schrijven. Wat heb je er aan? Bovendien ben ik mijn eigen gezanik zat. Nou ja, het is geen gezeur. Ik zeg eindelijk eens waar het op staat met mijn gezondheid. In plaats van er een mooi verhaal van te maken.

Een mooi verhaal, Heks? Over je miezerige leventje? Hoe krijg je het voor elkaar? Heb je dan zo’n grote duim?

Ik zal je de methode aan de hand doen. Hoe maak je van een schijtleven een prachtig diepzinnig verhaal?

Ten eerste. Neem een beetje werkelijkheid. Trek er een kwast over. ‘Wat zie je er goed uit,’ is het resultaat. Maakt niet uit hoe je je voelt, als je haar maar goed zit.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Vertel iets positiefs, zelfs al kun je nauwelijks bewegen. Het helpt enorm als je af en toe iets leuks doet. Heks maakt tegenwoordig sierraden bijvoorbeeld. Ongeveer een oorbel per maand. Maar toch een leuk verhaal.

Deze toverkol zingt daarnaast in een koor. Als mensen vragen hoe het met me gaat begin ik over dat koor. Over een incidenteel concert, waar ik in mee zing bijvoorbeeld. Lijk ik net een normaal mens.

‘Wat ben je goed bezig,’ zegt de praktijkbegeleidster, nadat ik haar heb vertelt over mijn plannen om Mahjong te leren spelen. In groepsverband. Eerlijk gezegd is het geen haalbare kaart, want het lukt me al nauwelijks om naar het koor te gaan.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

‘Gek toch, dat behandelaars altijd tegen me zeggen dat ik zo goed bezig ben, als ik ietsiepietsie opknap. Alsof het iets uitmaakt hoe ik bezig ben. Niet dus. Ik ben al dertig jaar goed bezig, maar evenzogoed word ik steeds slechter. ‘

‘En als ik dan weer achteruit ga, vragen de dames en heren behandelaars me hoe dat komt. Ja, weet ik veel. Dat is die kutziekte. Een deel van de pathologie is dat je om de haverklap een lekkere terugval krijgt. Daar is niets tegen te doen.’

Omdat mijn ziekte nog steeds tussen de oren wordt geplaatst, waardoor je voor je het weet als aansteller wordt weggezet, kunnen behandelaars het zich permitteren ongestraft de meest bizarre dingen over je uit te storten. Het valt hen niet eens op dat ze rare dingen roepen. Zelf vinden ze het uitermate zinvol.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Afgelopen week stort ik weer neer met een griepje. Alweer de tiende griepaanval sinds september. Af en toe wat complicaties in de vorm van bronchitis of keelontsteking. Het lijkt een ouderwetse ME winter te worden.

Ik ben sowieso grotendeels mijn stem kwijt. Altijd een teken aan de wand bij ME: Ik ben wel eens vijf jaar mijn stem kwijt geweest…….

Piepend en krakend doe ik pogingen om mijn altpartij mee te zingen op het koor. Na een uur heb ik echt keelpijn. Maar ik wil niet opgeven. Koor is mijn passie.

Gebeurt er dan nooit eens iets leuks, Heks? Jawel hoor, de piepkleine dingen. Gelukkig ben ik kampioen genieten van niks. Ik kan echt blij zijn met een mooie mus. Zelfs al voel ik mezelf een dood vogeltje.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

 

 

De eerste enige echte ‘POP-UP SANGHA’ is een feit! Het is echt van deze tijd. Met Pop-up dit en pop-up dat. Dus komt de klad in dit of dat? Poppedepop!Popperdepop! Heeft overal een antwoord op. Heks wil overigens wel een Pop-up relatie! En: Bij Jip en Janneke in de gratie! Mijn vrienden komen op bezoek……..

Vorige week woensdagmorgen gaat de telefoon. Heks ligt nog op 1 oor. Dinsdagavond heb ik koor en dat resulteert zonder uitzondering in een nachtje stuiteren voor de televisie. In bed. Met 1 oog open. Te moe om te slapen en te moe om wakend in een stoel te zitten.

De volgende morgen echter ben ik niet vooruit te branden. Met een kater van hier tot Tokio op de koop toe. Ik hoef daarvoor gelukkig niet te drinken…….

Ik rep me mijn bed uit en weet net op tijd de telefoon van de houder te grissen. ‘Met Heks,’ kras ik in de hoorn. ‘Hallo, hallo,’ roept iemand keihard in mijn oor. ‘Hallo, hallo,’ stamel ik overbluft. ‘Hallo, hallo….., hallo….’ klinkt het opnieuw. Dringend. ‘Hallo is daar iemand?’

Opeens hoor ik het. Janneke aan de lijn. Om de 1 of andere reden hoort ze nooit mijn naam als ik opneem.

‘Janneke! Met Heks! Hoe gaat het met je?’ knerp ik haar opgewekt tegemoet. ‘We willen op de koffie komen, komt het uit? Het is een idee van Jip!’ Natuurlijk komt het uit. Ik moet alleen mijn hondje even uitlaten en zelf ernstig uit de kreukels komen. Ik heb minstens een uur nodig, liefst anderhalf, maar idealiter twee.

‘Staan we over twee uur voor je neus, Heks. Ga maar rustig met je hondje naar buiten.’

Een goed half uur later en een sloot koffie met pijnstillers verder ben ik grotendeels uit de kreukels. Ik wurm me in mijn kleren. Hang mijn Tens om. Worstel met de bedrading. Kijk, nu ben ik al bijna een uur onderweg. Snel trek ik mijn jas aan. Muts op. Dikke sjaal…..

Rustig peddel ik een rondje Singel. Hier en daar onderbroken door straatmakende mannetjes en opgebroken bruggen.

 Onze glibberstad moet worden opgestuwd in de vaart der volkeren: Leiden is bezig ’s werelds grootste stadswandeling te realiseren middels het zogeheten Singelpark.

Het moet een toeristische attractie worden van jewelste, maar de Leienaars mogen er binnenkort zelf niet meer lopen met hun hond. Wij worden met onze viervoetige vrienden over enige tijd massaal verbannen naar de omliggende gemeenten voor een lekkere wandeling. Dat is dan weer in triest.

Ik besluit er vandaag niet om te malen. Ik moet sowieso eens ophouden met me druk te maken over van alles en nog wat. Laat ik nu eens investeren in zaken waar ik blij van word! En daar op focussen! Een leuke peer bijvoorbeeld. In plaats van me bezig te houden met al die rotte appels op mijn fruitschaal.

Thuisgekomen geef ik de beesten eten, Swiffer het huis, smeer een lippenstiftje…….. En dan gaat de bel. Mijn bejaarde vrienden komen de trap op klauteren. Ze duwen een mooie bos bloemen in mijn handen. Oranje. Net als mijn kersverse bankstel.

Even later zitten ze in mijn zonovergoten woonkamer op die nieuwe bank. We praten over koetjes en kalfjes. Jip maakt kwinkslagen en neemt Janneke in de maling. Snedig dient ze hem van repliek. Zo gaat dat al jaren tussen die twee. Al meer dan een halve eeuw.

‘We zijn lekker een weekje weg geweest, naar de Veluwe. Luxe hotel met alles erop en eraan. Om aan onze relatie te werken,’ vertrouwt Janneke me toe. De ondeugd fonkelt in haar onschuldige bruine ogen. ‘Het heeft niks geholpen, hoor.’

Jip kan dit natuurlijk niet op zich laten zitten. Snel gooit hij nog wat olie op het vuur! ‘Jij liep toch vroeger wel boos de voordeur uit en kwam via de achterdeur weer naar binnen,’ plaag ik hem. Als je al zo lang samen bent en je relatie is nog steeds zo levendig….. Heks tekent ervoor.

Alleen ben ik nu echt te oud om nog een dergelijke termijn te halen vrees ik. Over een halve eeuw ben ik echt wel kassiewijle.

Heks is blij met haar visite. Er komen hier zelden mensen op bezoek. Vooral in periodes van terugslag in mijn rare ziekte. Als ik niet veel te bieden heb. Een paar lieve uitzonderingen daargelaten.

Ja, er moet echt een buddy komen voor dit kwezelke. Gezelschap doet me zo ontzettend goed. Helaas lukt het me maar niet om veel acte de présence te geven bij mijn diverse sociale bezigheden momenteel.

‘Mis jij dat mediteren ook zo?’ vraagt Kras me als ik eventjes bij haar op de thee ben. Onze ‘Sangha voor Kneusjes’ is een stille dood gestorven vorig jaar. We bleken allebei te kneuzig om het vol te houden. Zo jammer. We besluiten gewoon om het nog eens te proberen.

‘Dan kom ik wel naar jou, Heks. Op mijn scootmobiel, laat ik de hondjes thuis. Misschien dat dat beter werkt. Welke avond komt jou uit?’ In het weekend graag, pleit ik. Dan verveel ik me tegenwoordig de tering.

Onze eerste afspraak echter gaat direct alweer niet door. Kras belt af. Het is zo stervenskoud, dat mijn vriendin de kans loopt vast te vriezen aan haar gaspedaal. ‘Dat is ons probleem, er is altijd wel wat met 1 van ons. Is het niet dit, dan weer dat….’ verzuchten we tegen elkaar.

Na wat brainstormen over hoe we dan wel samen kunnen mediteren, via de webcam bijvoorbeeld, krijgt Heks een lumineus idee. ‘Een POP-UP Sanhga!’ schreeuw ik door de telefoon.

‘Wat een geweldige ingeving, Heks!’ Kras zit te hikken van de lach, ‘Een POP-UP Sangha. Hahahaha!’

En zo gaan we het doen. De eerste enige echte POP UP SANGHA is geboren! Als we allebei toevallig in goede doen zijn laten we em oppoppen. Hier of bij haar of in een weitje aan het Joppe. We zijn er flauw van om te floppen. Laat ons maar mindful poppen!

Pop-up condoomwinkel moet het rubbertje weer populair maken

 

MiAUAUAUAUAUW! ME AU AU AU AU AU! De panter heeft zich weer eens in de nesten gewerkt. Het is altijd wat met de dolende ridder. Is het niet dit, dan is het weer dat. Heks heeft haar handen vol aan dit geliefde monster. Terwijl mijn bankrekening er op leegloopt!

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Een paar weken geleden ben ik de panter weer eens kwijt. Ik heb direct een naar gevoel en al na een dag loop ik uitgebreid te roepen in de buurt. Begrijp me goed, het beest is wel vaker op stap. Dagenlang soms. Hele weken, maanden ben ik hem kwijt geweest.

Meestal maak ik me geen zorgen, maar als er iets mis is voel ik het direct. Zo ook nu. Waar zit mijn monster?

Na een uitgebreide zoekronde ’s avonds laat zie ik hem bij thuiskomst voor de voordeur zitten. Maar als hij me in het oog krijgt kruipt hij weg. Komt weer naar me toe. Loopt weg. Komt, loopt weg, komt toch……

©Toverheks.com

©Toverheks.com

‘Ha gekke ridder van me,’ zing ik hem zachtjes toe, terwijl ik hem over zijn koppie aai, ‘He, wat is dit? Je staart is raar. Hij lijkt wel gebroken….’ Terwijl ik mijn hand langs zijn hele lijf laat glijden voel ik een rare knik aan de basis van zijn lange staart. Jeetje. Die heeft ergens tussen klem gezeten. Dit heb ik nog nooit eerder gevoeld.

Ik neem mijn schat mee naar binnen, alwaar hij de gehele nacht bovenop mijn buik ligt. Hij zoekt steun, want zijn arme staart doet echt pijn. Dat is goed te merken. De volgende dag gaan we naar de dierenarts.

Die geeft ons een sterke pijnstiller mee. ‘Het is niet gebroken, maar er zit wel een werveltje helemaal scheef. Ik doe er verder niets aan. Met een paar dagen voelt hij zich veel beter.’ Geen dure röntgenfoto gelukkig. ‘Nergens voor nodig,’ zegt de man.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

‘Nou, dat was dan je zevende leven. Of was het pas het zesde? Ik ben de tel kwijt, mafkees,’ mopper ik zachtjes tegen hem op de terugweg. Mijn avontuurlijke boerenridderkater heeft altijd wat. En ondanks het feit, dat hij toch ook een dagje ouder wordt is hij nog steeds uitermate uithuizig. De ellendeling.

Ik houd hem een paar dagen binnen. Altijd een hele heisa, want meneer wil niet binnen blijven. Hij wil de hort op. De buurt verkennen, de nachtburgemeester uithangen, achter de muizen aan!

Na vier/vijf dagen laat ik hem maar weer naar buiten. Hij is behoorlijk opgeknapt, maar de knik is een blijvertje lijkt het.

Vorige week is meneer koekepeer weer eens onvindbaar. Al dagen hebben we ruzie. Hij komt binnen, eet zijn eten op en staat dan aan 1 stuk door te schreeuwen, dat hij weer naar buiten wil. Van nog wat extra brokjes wil hij niks weten. Hij eet alleen nog maar blikvoer lijkt het!

©Toverheks.com

©Toverheks.com

De laatste dagen wilde hij zelfs niet meer mee naar binnen. Moest ik hem achterna rennen en vangen. Met een grote tegenstribbelende zwarte kater onder mijn arm de trap oplopen.  Hem stevig vasthouden tot we binnen waren, omdat hij em anders direct weer zou smeren. Wat heeft die kat toch?

Nu is hij dus al twee dagen pleite. Pas de derde dag zie ik hem van een muur via mijn auto, die verderop in de steeg geparkeerd staat, op straat springen. En ook nu krijg ik hem slechts met moeite mee naar binnen. Waar hij dan weer wel aanvalt op zijn eten: Hij is uitgehongerd!

‘Wat heb je toch, gekke kat?’ Heks houdt hele verhalen tegen haar schatje. Hij kijkt me serieus aan. Opnieuw valt het me op dat hij er anders uitziet. Maar waar ik er een paar dagen geleden nog niet de vinger op kon leggen, zie ik nu plotseling hoe zijn kop aan 1 kant is opgezwollen tot enorme proporties.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Zijn linkeroog zit zelfs een beetje dichtgedrukt. De zwelling is pijnlijk. En plotseling heel groot geworden. ‘Waarschijnlijk een abces,’ concludeert Heks. Deze ridderkater zal wel weer een potje gevochten hebben…..

Zo zit ik zondagmorgen weer bij de dierenarts. Mijn goedkope tuincentrum-arts is helaas niet beschikbaar, dus ik zit bij een peperdure collega. De rekening is nog net niet zo erg als eentje, die ik ooit eens op een zaterdagavond laat heb opgelopen, maar het is evenzogoed een rib uit mijn lijf.

Hiervoor krijg ik wel een consult met een enorm lekker ding. Ik heb mijn ogen nog niet helemaal open, maar dit zie ik dan toch wel. ‘Het is waarschijnlijk een abces, daar gaan we de medicatie op inzetten. Helaas kan ik het niet openmaken, dat geeft namelijk vaak verlichting. Maar met een goeie dosis antibiotica en een stevige pijnstiller voelt hij zich met een paar dagen veel beter….’

Zo ligt mijn panter dan in de grote bench. Met zijn eigen kattenbak, lekker voer en een bak water. Het is de enige manier om ervoor te zorgen, dat hij em niet smeert. Ooit sprong hij met een drain in zijn lijf en een kap om zijn kop uit het slaapkamerraam op de eerste verdieping. Daar draait meneer zijn poot niet voor om.

Soms jammert hij erbarmelijk. Soms laat ik hem er een paar uur uit. Hij heeft een kuur van tien dagen en die moet hij afmaken. Twee keer per dag een pil.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Op dag drie jammert hij wel erg hard. Nog maar een keertje naar de dierenarts dan. Ik zie intussen ook een rare pek onder zijn oog verschijnen.

Zodra ik hem bij de dokter op de behandeltafel zet, springt het abces open. Bloederige stinkpus vliegt ons om de oren. De wond wordt grondig nagespoeld met een jodiumverdunning. ‘De rest geneest vanzelf. Katten hebben een geweldig vermogen om abcessen zelf te lijf te gaan,’ stelt de dierenarts me gerust.

Hij moet nog een paar dagen binnen blijven, om de antibioticakuur af te maken. Het is nog eventjes afzien voor me. Maar de schat voelt zich al veel beter!

Maar wat ben ik blij, dat hij ook dit weer overleeft. Mijn kanjer. Mijn grote zwarte schaduw. Mijn stoere panter. Mijn geliefde ridder Ferguut.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

 

 

 

Klein verslag van alweer een irritante dag. Heks probeert voor de zoveelste keer hypoallergene pleisters te bestellen voor haar onvolprezen Tens apparaat. Het wil maar niet lukken. Dat wordt weer autorijden, terwijl de gaten in mijn huid vallen. Kom ik terug uit het klooster als Zen gatenkaas!

Heks probeert hypoallergene pleisters te bestellen voor haar Tens apparaat. Binnenkort ga ik een flink end autorijden en zonder deze uitwendige pijnstilling is dat geen optie. Helaas vallen de gaten in mijn huid van de reguliere plakkers.

Ik neem dit al enige tijd maar op de koop toe. Zo vaak gebruik ik het apparaat niet meer. Maar nu ga ik het weer een paar weken noodgedwongen op stroom lopen. En wat blijkt? Het aanschaffen van nieuwe pleisters levert gigantische problemen op!

Ik bel met het bedrijf om de bestelling te plaatsen. ‘Maar u bent van zorgverzekeraar verandert!’ roept de dame aan de andere kant van de lijn verontwaardigd, ‘U moet eerst naar de pijnpoli terug en daar schrijven ze u dan een nieuw apparaat voor en dan kunt u weer de bijbehorende materialen bestellen!’

Dus als ik het goed begrijp moet ik naar de huisarts. Die geeft me een verwijzing. Dan krijg ik een brief van de pijnpoli met daarin vijfenzeventig vragenlijsten met vragen variërend van hoe vaak je hier pijn, daar pijn hebt tot de kleur van je ondergoed.

Vervolgens een consult met een arts van de pijnpoli. Dan een afspraak met een pijnverpleegkundige voor instructie. Vervolgens een nieuw apparaat. En dan kan ik dus eindelijk die pleisters bestellen. Zucht.

‘Ik heb al twee apparaten. Ik hoef er niet nog eentje bij,’ het is aan dovemansoren gericht. Het interesseert niemand ook maar een bal dat er op deze manier geld over de balk wordt gesmeten.

‘Ik zal u het nummer geven van het bedrijf, dat een contract heeft met uw huidige verzekeraar,’ komt de dame aan de telefoon me alsnog tegemoet. Of ze wil van me af. Dat kan ook. En gezien de waarde van haar tip verdenk ik haar van het laatste.

Heks belt naar het betreffende bedrijf. ‘Als u voor incontinentiemateriaal belt, toets 1, als u voor diabetesmateriaal belt, toets 2, als u iemand wilt spreken, blijf aan de lijn,’ toetert een vrouwspersoon in mijn oor. Direct gevolgd door een hopeloos bandje met keiharde muziek.

De vrouw, die me te woord staat is uitermate vriendelijk. ‘Heeft u diabetes?’ informeert ze naar de bekende weg. Maar nee. Heks wil gewoon een paar pleisters. ‘Voor diabetes?’ Nee. Blijkbaar zijn er ook voor die groep patiënten plakkertjes op de markt.

‘Ze hebben u het verkeerde nummer gegeven. Ik zal u het telefoonnummer geven van het bedrijf, dat u zeker verder kan helpen. Zij verkopen die spullen en hebben ook een contract met uw verzekeraar…..’ Ik krijg het juiste nummer.

Omdat ik totaal uitgeput raak van dit soort belrondes laat ik het juiste nummer eventjes voor wat het is. Het is ook alweer na vijven. Dan zijn zulke bedrijven totaal onbereikbaar.

Als ik een paar dagen later verder ga met deze queeste blijkt het nummer niet te werken. Het bestaat stomweg niet. Zou die vrouw het aan me gegeven hebben om van me af te zijn? Net als haar voorganger?

Ik ga in de slag om bij mijn huidige verzekeraar iemand te spreken, die me hiermee kan helpen. Het is uiteindelijk ook in hun belang. Het kost klauwen met geld om me weer helemaal door die pijnpoli-molen te laten gaan……

Het blijkt nog niet zo eenvoudig om iemand met verstand van zaken te spreken te krijgen bij de maatschappij. Ik krijg eerst met een paar ongelofelijke mutsen te maken. Ook zij proberen me te ontmoedigen en met een kluitje in het riet te sturen. Maar ik hou vol. Uiteindelijk krijg ik een BOBO van de afdeling medische voorzieningen aan de lijn.

‘U moet de oude machtiging opvragen bij uw vorige verzekeraar. Dat is de normaalste zaak van de wereld, hoor. Dan nemen wij die over en dan kunt u weer pleisters bestellen…..’ is het advies.

Heks belt met haar oude verzekeraar. Ook hier kost het enige tijd om iemand met verstand van zaken aan de lijn te krijgen. Het is al moeilijk om hier iemand met verstand te vinden…….

Op mijn simpele verzoek om de machtiging naar me toe te sturen krijg ik een uiterst complex antwoord. Het komt erop neer, dat ze van computersysteem zijn veranderd en nu kunnen ze niets meer inzien van 3 jaar geleden.

‘Dat betwijfel ik mevrouw, u kunt het misschien niet inzien, maar op de IT afdeling van uw bedrijf hebben ze vast wel een manier om het betreffende document boven tafel te krijgen. Ik heb zelf in die business gewerkt, dus ik weet dat het kan.’

Maar nee, niets kan. Heks denkt dat ze het gewoon niet willen. Het zal ze een rotzorg zijn. Zorgverzekeringen zorgen voornamelijk goed voor zichzelf. De vrouw aan de andere kant van de lijn houdt een heel lulverhaal. ‘Als u dat lulverhaal nu eens voor me op papier zou willen zetten, dan kan ik er misschien nog iets mee bij mijn huidige verzekeraar,’ verzoek ik vriendelijk.

Ik krijg het lulverhaal ondertekend en wel binnen. Intussen heb ik ook nog wat formulieren gevonden bij mijn Tens apparaat, waaruit je kunt opmaken, dat ik het ding ooit voorgeschreven heb gekregen op de pijnpoli! Ook heb ik intussen een heus recept uit mijn huisarts geperst voor die verdraaide pleisters. Zou het nu gaan lukken?

Wat een gedoe. En ik ben al zo moe. Het is voor de goede zaak, dat wel, maar ik word er niet goed van!

 

Verliefd op de verkeerde man, waar begin je an? Dat zouden we ons eens wat vaker moeten afvragen dunkt me. Heks is er redelijk van genezen in elk geval. Tegenwoordig kijk ik eindeloos de narcist uit de boom: En word gewoon helemaal niet meer verliefd! Wat een saaie boel. Het wordt tijd voor een narcistloos tijdperk.

‘Hoe is het nu in de liefde, Heks? Is het nog iets geworden met 1 van je aanbidders?’ Steenvrouw zit ondeugend te lachen. Ze is ook wel een beetje nieuwsgierig. En er is absoluut sprake van een grote gun-factor. Heks moet ook lachen. Al is het maar om haar guitige snoetje. ‘Nee schat. Ik ben nog immer vrij gezellig.’

Het afgelopen jaar heeft me op liefdesgebied nog eens extra getrakteerd op een paar rasnarcisten. Aan beide kanten van het spectrum. Zo heb ik een keertje koffie gedronken met zo’n flamboyante fantast. Licht kwijlend zat hij Heks te observeren. Intussen sloeg hij de gekste dingen uit. Zoals hoe ongelukkig hij de vrouw had gemaakt, die ooit zoveel van hem hield, dat ze hem kinderen schonk.

‘Ja, ze wilde te graag huisje, boompje, beestje,’ verkondigt hij dit feit alsof het iets onbetamelijks betreft, ‘En ik had veel geld. Eh…. Heb…’ verbetert hij zichzelf snel.

Een idiote poging om op die manier zowel zijn minachting uit te spreken naar zijn ex, omdat ze op zijn centen uit zou zijn geweest, alsmede Heks een dikke bankrekening voor haar geestesoog te toveren. Om me binnen te vissen vermoed ik. Ja, duh.

Nou ja. Na twee cappuccino’s houd ik het voor gezien. Het woord narcisme is dan al gevallen. ‘Dat zeggen mensen altijd over mij!’ roept hij enthousiast, alsof het een compliment betreft. Heks weet genoeg.

Op de valreep begint hij over zijn vriendin. Vanuit het niets tovert hij het arme kind op tafel. Een piepjonge verpleegster. Nu hij het versierspelletje niet kan winnen moet hij me nog eventjes om de oren slaan. Narcist eigen. Helaas voor hem interesseert het me geen biet.

‘Fijn voor je, dat er iemand zo gek is om je te verzorgen. Voor jou waarschijnlijk  het hoogst haalbare op relatiegebied,’ roep ik over mijn schouder, terwijl ik me uit de voeten maak.

Mijn ex Staartje schrijft me vervolgens een waarschuwingsmailtje. ‘Kijk uit met die vent, waar je het laatst over had. Hij heeft achter een vriendin van me aangezeten. Ze kreeg er de grootst mogelijke ellende mee. Zijn bijnaam is de Neuker van Naaldwijk. Hij stroopt de Hollandse stranden af op zoek naar vrouwelijk schoon. Zo is zij ook aan hem gekomen: Toen ze halfnaakt lag te zonnen! Dus dan weet je het wel.’

Ja, Heks weet het nu wel. Zou je zo zeggen.

Helaas kun je deze persoonlijkheidsstoornis niet aan iemands neus zien. De flamboyante types vis je er nog wel uit. Met hun groteske gelieg en openlijke bedrog. Juist de thin skinned narcisten willen nog wel eens op verlegen aardige kerels lijken. Veel moeilijker te doorgronden. Vooral niet als je er stekeblind voor bent, zoals ik.

Tot mijn grote spijt heb ik een absolute aantrekkingskracht op dit volkje. Heks is een te lekker hapje om klein te krijgen. Een beetje narcist ziet mij als de ultieme uitdaging. Ik kan de keren niet tellen, dat zo’n type vanuit het blinde niets boven op me sprong.

En dan ben ik tot overmaat van ramp ook nog eens altijd erg lief geweest voor de dunne huidtypes met hun eeuwige moeite met vrouwen en hun impotentie-problematiek. Soms zie ik nog hun zielige zuigende gezichtjes voorbij komen in een akelige droom. Als ik zwaar getafeld heb.

‘Ja schat,’ mijmer ik tegen Steenvrouw, terwijl we heerlijk zitten te dineren aan mijn keukentafel, ‘Zo’n dunne-huid-narcist slaat haken in je buik. Daarna gaat hij daaraan zitten trekken. Heel stiekempjes…..’

‘Maar als je te dichtbij komt duwt hij je weer weg. Of hij levert je een streek. Gaat vreemd bijvoorbeeld…… Of hij draait zelf weg. Hoe dan ook. Het schiet niet op. Niet zolang ik niet enorm mijn best doe. Want narcisten laten altijd jou al het werk doen in een relatie, zelf werken ze uitsluitend tegen. En dat doe ik dus niet meer. Gelukkig maar!’

Mijn vriendin kijkt me verbaasd aan. Haken in buik? ‘Ja, energetische haken. Met daaraan lange lijnen. Een heel naar gevoel, als iemand dat bij je doet: Je krijgt er buikpijn van!’

‘Die flamboyante narcist pakte me in. Energetisch. Ik voelde hoe hij zijn flauwekulverhalen als een deken om me heen sloeg. Strik eromheen! Voetstuk eronder: En zo ben je voor je het weet helemaal door iemand ingeduffeld! Daarom luisteren de dames niet meer naar wat hij nu eigenlijk zegt. Ze horen slechts wat ze willen horen…..’

Voor we het in de gaten hebben zitten we over energie te praten. Over het licht dat we allemaal in ons dragen. ‘Drunvalo Melchizedek zei nog eens tijdens een seminar dat alles licht is. Werkelijk alles. Maar als het zich van ons af beweegt nemen we het waar als donker……..’

‘Ja schat, wij zijn zelf een heelal. Vanbinnen. Ik ben wel eens met mijn bewustzijn mijn lijf in gevallen en wat ik zag was wonderbaarlijk. We lijken sprekend op het grote universum om ons heen. En ook in ons lijf zit voornamelijk veel ruimte….’

‘Misschien zijn narcisten de zwarte gaten van ons universum. Hihi. Ze willen hun licht niet delen. Zo snel als ze kunnen bewegen ze van alles en iedereen af….. Ze zuigen je naar zichzelf toe en eten je op. Je kunt dus echt maar beter bij hen uit de buurt blijven!’

Zo zitten we als toetje smakelijk te lachen om serieuze zaken. Ach, de liefde. Heks moet blijkbaar eerst nog langs een paar narcisten. Pas als ik alle mogelijke narcistische modellen het hoofd heb geboden, zonder in de zwarte gaten waar gewoonlijk ogen zitten te storten, is er ruimte voor licht. Naar elkaar toe te bewegen. Te verbinden.

Verliefd op de foute man.

Is hij meer geïnteresseerd in zichzelf dan in jou? 1 Hij geeft niets om jouw gevoelens, gedachtes of ideeën. 2 Alles draait altijd om hem. 3 Hij leeft naar zijn eigen regels. 4 Hij heeft niet zo veel zin in jouw issues. 5 Wanneer jullie ruzie hebben is het altijd jouw schuld. 6 Wanneer hij boos is is het jouw schuld.

Heks en Hawk. Het gouden duo. Mijn hoogbejaarde aanbidder leert me hoe een man een vrouw het hof hoort te maken. Met bosjes bloemen, complimentjes en vooral: Vrolijke vriendschap. Deze man van de dag, van het uur, beleeft elke minuut intens. ‘We gaan er een geweldige zomer van maken, Heks. Maar ik wil wel met je mee op vakantie….!’ :-)

‘Heks, ben je er klaar voor? Kom je nog morgen?’ Hawk’s opgewekte stem toetert in mijn oor, ‘Om kwart over twee staat de salade klaar, hoor! Wil je ook nog koffie van te voren? Je zegt het maar, hoor. Your wish is my command!’

We spreken tegenwoordig een kwartiertje later af, zodat ik zeker op tijd ben. Hawk raakt behoorlijk ontregeld als ik niet stipt op het afgesproken tijdstip op de stoep sta. Eén van de weinige dingen, die ik aan zijn leeftijd zou kunnen wijten. Maar misschien is hij wel altijd een punctuele man geweest.

De deur staat al op een kiertje, als ik mijn fiets met kar voor het huis parkeer. ‘Kom binnen Heks,’ Hawk staat met een schort voor in zijn kleine keukentje te zwoegen op de wekelijkse salade,  ‘Mi casa es su casa, dat je het maar weet. Alles hier is speciaal voor jou, ik heb zelfs een speciale keukenmachine gekocht voor jouw salade. Allemaal speciaal en alleen voor jou, ik ook,’ ratelt hij vrolijk verder.

Naturel cougar van 91

‘Oh Heks,’ hij omhelst me hartelijk, ‘Wat ben ik blij om je weer te zien. Als ik die ondeugende kop van je maar eventjes kan zien. Kom, dan maak ik lekker een kopje koffie voor je. Heb je je melk meegenomen?’ De koffie staat al klaar in zo’n klein potje met stenen filter, waar Heks ook een hele verzameling van herbergt.

Terwijl mijn vriend melk kookt loop ik zijn enorme tuin in. Even checken hoe alles erbij staat. Hawk voegt zich bij me. ‘Kijk, hier staan hyacinten en hier. Steeds zeven bij elkaar. Dat is mijn getal. Ik ben ook op de zevende van de zevende met mijn vrouw getrouwd…..’ We slenteren over het grasveld naar de prachtige stenen vijver.

Deze opgespoten cougar is zeker 83

‘Ik moet em schoonmaken, Heks. Er zitten prachtige waterlelies in….’ Helaas kan ik hem daarbij niet helpen. Veel te zwaar natuurlijk. Maar een beetje wieden op een zonnige dag……. ‘Binnenkort kunnen we buiten zitten, Heks. Misschien volgende week al. En dan bloeit alles hier, zo prachtig. Ik heb al die bollen speciaal voor jou gepoot. Echt waar. Nog voor ik je kende, Heks. In november. Haha. Alles voor jou!’

Hawks eindeloze liefdesverklaring gaat maar door, terwijl ik hem opgewekt uitlach. ‘Oh, Heks, ik zal je zo missen als je naar Frankrijk gaat. Echt. Zie ik nu al tegen op. Een maand zonder jouw ondeugende kop. Zonder hoedjes en gekke bekken. Weet je wat? Ik ga mee! Lijkt je dat geen goed idee?’

Deze cougar werkt sinds haar 66ste als erotisch danseres. Ze is nu ergens in de tachtig en heeft het nog steeds reuze druk met haar werk.

‘Haha, Hawk, ik vind het best, maar je komt wel in een mannenklooster terecht, bij de monniken. Jij mag echt niet bij de nonnetjes…’ Dat idee bevalt hem geenszins. ‘Ben je gek, we kunnen toch wel een kamer naast elkaar nemen?’ Hij laat zich niet zo gemakkelijk uit het veld slaan. Het hele concept van een retraite lijkt hem totaal te ontgaan. Mijn oude vriend associeert Frankrijk eerder met het delen van een goed glas wijn!

Ik zit hem lekker uit te lachen. Mafkees. ‘Ach, ik ben ook maar veel alleen, Heks. Ik ga je echt missen! En ik heb ook zoveel vragen aan je. Echt, ik wil van alles weten. Bijvoorbeeld: Kun jij magnetiseren? Ik ben ooit wel eens bij een kerel geweest, die beweerde dat te kunnen. Een ongelofelijke alcoholist. Meneer Huppeldepup. Ken je hem?’

Zo praten we plotseling over heksige zaken. Ik leg hem het verschil uit tussen magnetiseren en wat ik precies doe. Mijn oude vriend springt op en zwaait met zijn armen door de lucht alsof hij iemand afstrijkt. ‘Kijk zo deed die man. Ja, ik voelde wel iets. Van heinde en verre kwamen ze naar die man toe….’

Hawk vraagt vervolgens mijn hulp voor een medisch probleem. ‘Zou je me willen behandelen?’ Maar natuurlijk. Snel maak ik een paar foto’s van hem. ‘Ik behandel je op afstand. Dat werkt perfect. Je bent toch wel door de medische molen geweest?’ Jazeker. Wat dat betreft is alles in orde.

Nadat ik mijn enorme bord salade met perfect gekookte eitjes heb opgesmikkeld gaan we op stap. ‘Dat bord wordt steeds voller, Hawk,’ beschuldig ik hem. Maar ik verwen hem ook. Met soepjes en toetjes. En vandaag een lekker stuk zelfgemaakte pittige pompoencake met gembermuntsaus. Mijn bezorgdheid dat het te heet zou zijn voor hem is volstrekt ongegrond.

Hawk gaat met zijn auto Charlie halen. De eigengereide Dalmatiër. ‘Laten we afspreken bij het Theehuis. Dan drinken we een half glas wijn, Heks, voordat we gaan wandelen.’

In het Leidse Hout zit ik geruime tijd op mijn vriend te wachten. Hij zit vast vast in het verkeer. ‘Oh, wacht je op Hawk?’ roept een dame enthousiast, ‘Dat is toch zo’n leuke man, hij is een beroemdheid hier in het Theehuis. Mijn dochter vertelde me dat hij al zesennegentig is. Haha. Ongelofelijk. Ik ben ook al tweeënzeventig hoor,’ verbijstert ze me vervolgens.

Mijn god, alweer zo’n supervieve bejaarde. Met stekeltjeshaar, hippe bril en een lekker make upje. Misschien iets voor Hawk? Alhoewel….Hij heeft een zoon van haar leeftijd! En ook prakkiseert Hawk er niet over om werk te maken van een andere vrouw dan Heks…..

🙂

Even later duikt Hawk op. Charlie en VikTor zijn ook dolblij om elkaar te zien. In de uitspanning delen we traditiegetrouw een glas rode wijn, terwijl de hondjes aan onze voeten stoeien. De dames van de bediening leggen ons extreem in de watten. Hawk heeft een ware popsterrenstatus hier!

Aan een ander tafeltje zit de psychiater dit tafereeltje nijdig te observeren. Wat heeft die Hawk wat hij niet heeft? En gaat hij nu ook al op vakantie met Heks? Hij wil er eigenlijk het zijne van weten. Maar hij heeft ook nieuws. Een oude vriend van Heks is vorige week plotseling overleden.

‘We gaan dinsdag zuipen in de Burcht bij wijze van eerbetoon, je moet echt ook komen!’

‘God, als ik de pijp uit ga, laat ze dan asjeblieft iets anders verzinnen als eerbetoon,’ bid ik inwendig. Maar ja. Het is natuurlijk wel de ultieme hommage aan een zuipschuit. Heks gaat er echter niet heen. Ik was niet erg op hem gesteld. Daarbij: Het is iemand uit een ander tijdperk. Een afgesloten era. Van het close harmony koortje dat we een tijdje met elkaar hadden is de helft intussen al dood……

Naast ons tafeltje zit een ouder echtpaar vertederd naar ons te kijken. Vooral als ze horen hoe oud onze Hawk nu eigenlijk is. ‘Ach ja, ik weet het,’ charmeert hij de mensen de tent uit, ‘Ik ben een man van de dag…….’

‘Van het uur,’ gooit hij er een schepje bovenop. En het is zo. Ik begrijp opeens zijn haast om enorm te genieten. Zijn ongeduld om allemaal leuke dingen te doen met Heks.

We lopen nog een uitgebreide ronde met de hondjes door het langzaam uitbottende Hout. ‘Wat een heerlijke middag, Hawk,’ zoen ik hem op beide wangen bij het afscheid. ‘Dag Heks,’ zwaait mijn makker, ‘Adios, adios!’

’s Avonds zie ik een gek televisieprogramma over jongemannen, die op oude vrouwen vallen: Shock Doc. 50 Shades of granny!  Jongens van begin twintig, die op negentigjarigen duiken. Er gaat een wereld voor me open.

Opeens krijg ik meer begrip voor de enthousiaste reacties in het verleden op datingsites van jongens, die mijn kleinzoon kunnen zijn. Die hebben vast ook een dergelijk trauma opgelopen. Want de boys in het programma hebben zonder uitzondering op jonge leeftijd een oude pedofiele taart over zich heen gekregen. Misbruik dus.

‘Ik zou willen, dat ik op vrouwen van mijn eigen leeftijd viel, mijn vrienden lachen me uit. Het gaat echter niet. Ik voel niets voor hen. Maar ik wil zo graag normaal zijn. Kinderen krijgen, een gezin stichten…… En dat kan allemaal niet,’ zegt de beeldschone Octavio. Op zijn veertiende ontmaagd door een veertigjarige. Of iets dergelijks.

De dames op leeftijd zijn maar wat blij met de viriele jongemannen. ‘Mannen van mijn leeftijd zijn volstrekt uitgeblust en halfdood,’ beweert een volledig verbouwde cougar met flapperende schaamlippen in haar gezicht boven een te strakgetrokken kippennek. Een naturel negentigjarige beweert enthousiast nog nooit een glijmiddel te hebben gebruikt. ‘Heb ik echt niet nodig….’ grijnst ze ondeugend, terwijl ze een pannenlap haakt.

Ach ja. Het houdt nooit op. ‘Pas als de laatste nagel in je kist is geslagen, Heks, dat is wat Gerda altijd zei,’ citeert De Don zijn tweede moeder.

Heks denkt aan Hawk. Nou, daar zit ook nog genoeg leven in! Deze man van de dag. Van het uur. Mijn fijne drukke springlevende nieuwe vriend. We gaan er een heerlijke zomer van maken!

 

 

 

Heks pakt Dik Trom uit de kast. Wat een schat is dat! Die kleine dikke branie. Vertederd lees ik het verhaal helemaal. Vooral de redding van een heks maakt me blij. Het gaat over mij!

Vorig weekend begin ik in Dik Trom. Ik heb het een tijdje geleden cadeau gekregen van Buurman Carlos. Een herinnering aan de tijd, dat wij samen furore maakten met ons ‘Dikkertje Tromkoor’. Een koor bestaande uit twee mensen. Buurman en Heks.

‘Het is een hele klus hoor, zo’n koor met z’n tweetjes…’ riepen we altijd in koor als er wenkbrauwen omhoog gingen. Of als er lastige vragen volgden.

Gedurende een klein jaar hadden we veel succes met ons koor. Niet in de zin van roem. We waren eerder berucht dan beroemd. Geen land mee te bezeilen! Wat een mafkezen! Ja, het Dikkertje Tromkoor heeft zijn sporen echt verdiend.

In mijn jeugd heb ik wel eens een verhaal van Dik Trom gelezen, maar dat is wel erg lang geleden intussen. Heks staat er dan ook van te kijken hoe geweldig leuk ‘Uit het leven van Dik Trom ‘ is! Vooral het verhaal over de heks van de Achterdijk spreekt me natuurlijk enorm aan.

Dik, de schat, is heel lief voor deze heks. Waar alle anderen in het dorp kwaad over haar spreken, helpt hij haar uit de brand. En als de Vrek dreigt om haar uit haar huisje te zetten, speelt Dik zelf voor heks. Door een kromme kachelpijp gilt en loeit hij door de schoorsteen naar de krentenkakker, terwijl zijn vriend Piet van Dril op ramen en deuren bonst.

Het heeft effect: De heks mag in haar huisje blijven wonen samen met haar doodzieke man. Een kostelijk verhaal, ik herlees het een paar keer!

Alles loopt overigens goed af in dit boek. Dat is ook zo fijn. Een kleine overzichtelijke dorpsgemeenschap, waar alles op zijn pootjes terecht komt uiteindelijk. Heks tekent ervoor.

Helaas woon ik in de grote stad. Ik heb geen goeiige dikke beschermer, die bij mensen, die me dwarszitten door de schoorsteen schreeuwt tot ze er bijna in blijven van schrik. Vooral dat laatste lijkt me wel wat.

tekening van Joh. Braakensiek

De ouders van Dik zijn ook bijzonder. Ze laten hem enorm vrij en straffen hem niet voor zijn streken. Ze steunen hem door dik en dun en moeten ook vaak enorm lachen om zijn fratsen. ‘Het is een bijzonder kind en dat is ‘ie’, ligt de vader in de mond bestorven.

Niks lijfstraffen en zonder eten naar bed. Niks omdat ik het zeg.

Het leuke aan Dik Trom is dat hij geen sukkeltje is. Het is een branie. Achterstevoren op een ezel zitten, wie doet dat nou? Ja, hij! Zijn vrienden hebben dan ook heilig ontzag voor hem.

tekening van Joh. Braakensiek

Tegenwoordig is het de normaalste zaak van de wereld om dikke mensen te pesten. Dik zou er een hele klus aan hebben om zich net zo mateloos populair te maken op een moderne school. Ja, te gek voor woorden natuurlijk.

Maar er staan ook hele vreemde dingen in dit ouderwetse kinderboek. Dingen, die nu echt niet meer kunnen. Sylvana Simons zou zich een rolberoerte ergeren als ze het laatste hoofdstuk onder ogen zou krijgen, waarin Dik uit geldgebrek bijna naar Suriname vertrekt om een negeropstand te helpen neerslaan…….

tekening van Joh. Braakensiek

Het ‘Dikkertje Tromkoor was eigenlijk een zeer passend eerbetoon aan deze oude volksheld. Met onze dwarse liedteksten en doldwaze theateracts wisten we ons publiek ook behoorlijk op het verkeerde been te zetten.

Ik ben op een idee gekomen: Ik ga weer eens wat kinderboeken uit de kast halen. Ik heb nog een hele plank ergens staan. Eerst maar eens die van Roald Dahl herlezen. Die boeken staan bij Heks met stip bovenaan!

Kieviet met gezin

Kieviet met gezin

C.Joh. Kieviet (1858-1931) is één van Nederlands bekendste kinderboekenschrijvers. Wie kent niet de avonturen van  “’t is een bijzonder kind, dat is ie’’ Dik Trom? Maar dorpsonderwijzer Kieviet schreef veel meer: bijna vijftig jeugdromans en verhalenbundels.  

 

Hoera! De repetities met mijn koor van de Matthäus Passion van Johan Sebastian Bach zijn weer begonnen. Ex Animo geeft elk jaar een sublieme uitvoering van dit fenomenale muziekstuk. In de pauze vermaken we ons ook best. Vooral als we gasten aan onze stamtafel krijgen…… met een goed poep en piesverhaal!!!!!

Dinsdagavond is het alweer de derde keer dat we aan de Matthäus Passion van Johan Sebastian Bach sleutelen. Ons koor is enorm uitgedijd voor de gelegenheid. Met name de alten zijn oververtegenwoordigd. Rijen dik staan we boven alles uit te galmen. Heks kent het hele stuk intussen uit haar hoofd. Het is dan ook alweer de vierde keer dat ik meezing. Mijn boek kan ik bijna thuislaten….

Zoals altijd schuif ik op het nippertje op mijn plek. Zodoende vermijd ik allerlei geklets en gezwets met koorgenoten voorafgaand aan de repetitie. Heel leuk en gezellig natuurlijk, maar waardeloos voor het energiebeleid. Heks moet uitkijken niet van te voren al haar kruid te verschieten. Ons bin zuunig als het om gezelligheid kent geen tijd gaat.

Tijdens het inzingen doen we allerlei oefeningen teneinde ook tijdens de subtiele koralen mooi op toon te blijven. Het gebeurt nogal eens dat ingetogen zingen synoniem is voor vals knerpen. Pufloos piepen. Amechtig miepen. En dat willen we niet tijdens ons concert. We gaan weer voor een sublieme voorstelling.

Het zal moeilijk zo niet onmogelijk worden om de recensie van vorig jaar te overtreffen. Maar de uitvoering verbeteren moet lukken!

Tijdens de pauze sprint ik om het hardst met Anna naar onze stamtafel. Sinds jaar en dag zitten we daar met een vast clubje alten en sopranen. Helaas zijn er onlangs twee leden afgevallen. Sindsdien krijgen we soms een gast aan tafel. Vorige week was dat een bas. Hij maakt ons verschrikkelijk aan het lachen met een heerlijk poep en piesverhaal. Naar aanleiding van verhalen over mijn hondje.

‘Honden zijn zeker leuk, maar ze moeten niet bij me op de stoep poepen. In onze buurt woont zo’n exemplaar. Een bakbeest van een kalf. Draait dikke stinkende drollen van gigantische afmetingen. En de baas laat het gewoon liggen. Nu weet ik toevallig waar dat baasje woont. Het leek me dan ook gepast om eigenhandig een drol bij die mensen op de stoep te draaien.’

Heks krijgt een visioen van de man, zijn dikke buik tussen de knieën geklemd, zijn billen open en bloot uit de broek gestoken, hangend boven zo’n oerhollands brandschoon geveegd stoepje, knedend op minstens zo’n grote bolus als de uitschijtsels van de daar wonende hond.

Een schijterige schok van ontzetting waart door de toehoorders. ‘Helaas, ik mocht het niet van mijn vrouw,’ zijn guitige koppie kijkt ons ondeugend aan, ‘Ik heb het plan dus maar laten varen.’ Ik schiet onbedaarlijk in de lach. Wat een heerlijke mafkees, deze olijke bas!

Deze week hebben we onze pianist te gast. Enthousiast praten we over van alles en nog wat. De dames kakelen om het hardst. Heks kijkt naar zijn magische handen. ‘Heb je die nu eigenlijk verzekerd?’ Ik weet dat het niet te betalen is zoiets, maar ja, je zult maar afhankelijk zijn van de uiterst kwetsbare uiteinden van je extremiteiten.

‘Dit jaar speelt hij ook op het orgel bij de uitvoering,’ hoor ik zondag in de kerk van een sopraan. De vaste organist is er vorig jaar mee opgehouden en onze repetitor neem zijn plek in. Wat leuk! ‘Zal onze dirigent ook fijn vinden, want het zijn dikke vrienden,’ klessebest diezelfde sopraan.

OP JE PANTOFFELS SPEEL JE GEWOON BETER

Wat heerlijk dat we weer begonnen zijn met repeteren. Dat het alweer bijna zover is. Dat ik het hele stuk uit m’n kop ken. Wat geweldig dat ik op dit koor zit. Samen muziek maken is zo fijn. Het verbindt ons mensen.

Geen wonder dat ze in de hemel allemaal engelenkoren hebben. Dat is natuurlijk de plek van samenzijn en dus samenzang. Ons aards gejammer is daar maar een slap aftreksel van.

Aftreksel of niet: Dat interesseert me echt geen biet. Zolang ik maar kan zingen.