Tagarchief: perplex

Van de sneeuw in de druppel, die de emmer doet overlopen. Kan gebeuren: Boeings vallen ook zomaar uit de lucht heb ik gehoord. Dat moet je vooral niet vergeten. Je zal dan net boven Noord Italië neerstorten, de ramp overleven en vervolgens Corona krijgen….. Het is altijd wat. Echt waar!

Posted on by
©Toverheks.com

©Toverheks.com

‘O jee, ik heb de deur van de vriezer zeker op een klein kiertje laten staan,’ dondermorgen pak ik iets uit de vriezer, hoofdschuddend bekijk ik de schade. Het valt mee. Ik hoef maar een paar dingen weg te gooien. Gek dat ik het helemaal niet in de gaten heb gehad.

’s Avonds laat open ik de vriezer opnieuw.  Het tartaartje voor Snuitje is helemaal ontdooid. Alsmede het pak brood en de pakjes met pittige merguez worstjes. Ik graaf verder. Naarmate ik dieper in het vriesvak tast raakt de boel iets meer bevroren……..

Het grootste deel is echter half ontdooid. Foute boel.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Het is laat. Ik kan geen kant op met die langzaam ontdooiende inhoud van drie laden. Heks besluit naar bed te gaan. Morgen ga ik er achteraan. Met mijn de dame van Cuprum.  Nu kan ik er even niet tegen. Na wekenlang tegen de bierkaai vechten en bakken geld uitgeven ben ik even klaar met dingen die kapot gaan. Wasmachines en waterkokers. Hondenpoten ook…..

De volgende ochtend ziet er een dikke laag sneeuw in het koelgedeelte van mijn pas drie jaar oude Liebherr. De vriezer is overleden. Grrr.

Samen met Rozenhart, de dame van Cuprum ga ik naar de winkel om de hoek, waar ik het onding gekocht heb. ‘Er werkt een man in die winkel, misschien de eigenaar, want iedereen daar loopt keurig in pak, behalve hij, hij sjokt eigengereid in een sullig kloffie: Die man doet vervelend tegen me….’

©Toverheks.com

©Toverheks.com

‘Ik kan er niet de vinger op leggen, maar ik voel het wel degelijk. Ik kocht er onlangs een wasmachine, iedereen krijgt korting daar, behalve ik. Dus daar vroeg ik naar. En kreeg ik korting? Nee. Ik kocht ook nog een waterkoker. Dit alles binnen vijf minuten….’

‘Die waterkoker wordt loeiheet aan de buitenkant, echt honderd graden, blijft dat ook gedurende een half uur. Ik heb er al verscheidene malen flink mijn handen aan gebrand. De blaren stonden er op! Een wanproduct van Inventum.’

‘Kom ik terug met die ketel, negeert die ouwe vent me volkomen. Doet net of ik niet besta. En zijn jongere employee kon de kastanjes uit het vuur halen. Beweerde eerst dat het normaal is, dat dat ding zo heet wordt. Blijkt nog zo te zijn ook. Levensgevaarlijk apparaat natuurlijk. Vooral als je zulke zwabber-armen hebt als ik!’

Gelukkig kreeg de sympathieke medewerker medelijden met Heks en haar rare armen. Hij gaat op zoek naar een geïsoleerd exemplaar. Ik mag de waterkoker omruilen.

En nu dus die koelkast. Benieuwd of ik daar een goeie reactie op krijg. We betreden het pand.

Als we onverrichterzake weer buiten staan is mijn helpende hand ook perplex. ‘Wat een onbeschofte kerel. Met zijn “er vallen ook Boeings uit de lucht, mevrouwtje,”‘ verzucht ze verbijsterd. We zijn uitermate bizar te woord gestaan door deze hofleverancier. Met een lachje op zijn gezicht braakt de man de meest walgelijke onzin uit.

Zo ligt het natuurlijk aan Heks, dat de koelkast het heeft begeven. Na drie jaar. Want er lag water in en daardoor heeft het ding te hard moeten werken. Ik heb hen onlangs gevraagd het gaatje van de afvoer door te prikken, want er lag inderdaad water onder de groentelades. Ze waren toch in Huize Heks om een wasmachine af te leveren…

‘Oh, gaat u zo beginnen? Misschien heeft uw medewerker mijn koelkast wel kapot geprikt!’ pareer ik zijn geneuzel. De man beweert de raarste dingen. Maar het gegeven, dat een koelkast met een beoogde levensduur van 10 jaar niet zomaar na drie jaar kapot mag gaan vindt geen weerklank.

De man gaat het met zijn collega overleggen. Na lang aandringen van onze kant. Hij neemt nog contact op.

‘Die man is inderdaad een erg onbeleefd, Heks,’ verzucht Rozenhart, ‘Hij kan volstrekt niet met mensen omgaan. En dat schampere lachje bij al die vreselijke dingen die hij uitkraamt,  maakt het er allemaal niet beter op.’

‘En jou dan ook nog de schuld in de schoenen proberen te schuiven, weinig professioneel. Dat verwacht je niet van een hofleverancier! Die man moeten ze eigenlijk helemaal niet met klanten laten interfereren….. Liebherr heeft een hele goeie klantenservice, laten we hen gewoon eens bellen….’

Zo gezegd, zo gedaan.

‘Natuurlijk kan dat niet zo maar, daar moeten we een oplossing voor zoeken,’ roept de Liebherr-dame aan de telefoon direct. Ze komt met allemaal coulance-regelingen aanzetten. Niks Boeings vallen ook bij bosjes uit de lucht. Dit mag niet zomaar gebeuren!

Op aanraden van zowel de dame als de winkel schakel ik de koelkast in elk geval een dag helemaal uit. Misschien wekt dat hem weer tot leven. Maar nee, het blijkt de nekslag. Hierna doet het onding helemaal niets meer. Ik gooi voor een godsvermogen eten weg.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Intussen zit Heks alweer bijna een week zonder koelkast. Morgen komt er iemand van de winkel om te kijken of ze er iets aan kunnen doen. Ze hebben geen haast. En intussen maakt het ook niks meer uit. Alles is toch al bedorven.

Met de monteur van Liebherr heb ik voor de zekerheid een afspraak gemaakt voor komende donderdag. De winkel gaat het ongetwijfeld niet oplossen. Ik zie die bui al hangen. ‘Als het aan de fabricage ligt krijgt u een nieuwe koelkast. U betaalt dan alleen de jaren, die u hem al heeft gebruikt, 3,25 in uw geval. We gaan uit van 10 jaar probleemloos gebruik…..’

Er gaat altijd wel weer iets mis in het leven. Ontploft niet je wasmachine, dan raakt je koelkast wel van de kook. Of je hond krijgt iets geks. Je kat raakt zoek. Of je krijgt Corona.

Iets dat ik beter niet kan krijgen. Ik overleef dat waarschijnlijk niet. Met dat ellendige krakkemikkige immuunsysteem van me. Of ik doe er drie jaar over om er bovenop te krabbelen. Ook geen prettig vooruitzicht……

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Handhaven is voor de braven. Handhaver, je zal het maar zijn. Heks in de bres voor handhavers! Handhaven is een rotklus, maar iemand moet het doen. Ja, lekker is dat. De schoorsteen moet roken. Een mens moet toch wat……

Posted on by

Twee oktober 2019. Heks ligt in bed uit te puffen van helemaal niets. In mijn koelkast staat genoeg hutspot met klapstuk voor een weeshuis. Vanavond komt Trui eten. Daarna gaan we even de stad in. Morgen heb ik niemand uitgenodigd. Dat wordt weken hutspot eten……

Vanmorgen om half tien gaat de telefoon. Ik lig rillend en bezweet te slapen. Rare dromen bevolken mijn frontale kwab. Rinkelende vissen trekken me naar de oppervlakte. Overal in huis hoor ik nu telefoons te keer gaan. Ook mijn debiele telefoon meldt zich nu. Hij ligt gelukkig binnen handbereik. De beller is anoniem. ‘Krijg de klere,’ mopper ik. Vervolgens draai ik me nog eens lekker om.

Vijf minuten later begint de anonieme fanaat me opnieuw te bellen. In mijn slaperige brein ontspringt intussen een het idee, dat dit wel eens de politie zou kunnen zijn. Heks heeft gisteravond haar auto op de Langegracht geparkeerd, omdat het godsonmogelijk is om vanaf vanmiddag 13.00 hier de wijk nog uit te komen met je bolide.

‘Dat je hier mag parkeren,’ dacht ik nog. Zo vlakbij de kermis en het feestgedruis. Maar een ordemannetje in een knalgele jas geeft geen krimp, als hij me op mijn gemak ziet inparkeren. Ook trekt hij geen sprintje achter me aan, als ik met mijn hondje naar huis wandel.

Ook zie ik nergens een bord of gekleurd lint om me het parkeren te verbieden. ‘Vergunninghoudersplek’ staat er levensgroot op een verkeersbord te lezen. En dat ben ik toevallig, zo’n vergunninghouder…..

‘Uw auto staat op een plek, waar de ambulance moet komen te staan….’ een agente staat me vriendelijk te woord. Of ik em maar even weg wil halen. Helaas voel ik me hartstikke ziek momenteel. Ik heb zeker een uur nodig om mezelf genoeg op te kalefateren om dat stuk naar het politiebureau te lopen. ‘Ik haal em voor 12 uur weg….’

Nou, dat is eigenlijk niet snel genoeg. De hele stad staat al weken op zijn kop in het kader van dit volksfeest. En waar vroeger de aftrap kwam met de taptoe aan het begin van de avond, tegenwoordig gaat het circus al om 13.00 ’s middags van start.

Toch gaat de agente akkoord. Ik heb nu eenmaal niks verkeerd gedaan. Ik mag daar gewoon staan. Tegen 11 uur haal ik mijn wagentje weg. Ik ben maar net uit de kreukels. ‘Niet meer hier neer zetten, hoor,’ glimt een mannetje in een gele jas tegen Heks.

Hij is op een holletje naar me toe komen rennen, zodra hij me zag instappen. Ik reageer met een paar grappen en grollen. ‘Ik dacht, dan staat mijn autootje in elk geval veilig zo in het zicht van een paar handhavers!’ De man grijnst van oor naar oor, vervolgt dan trots ‘We hebben vanmorgen al een fietsendief te pakken gehad. Die stond met een ijzeren staaf sloten open te breken……’

Dan rijd ik de binnenstad uit. Eerst maar eventjes naar het Leidse Hout. Voor het feest los barst.

Gisteren had ik het ook al aan de stok met handhavende mannetjes. Of beter gezegd: Een paar mij wildvreemde dames kregen het aan de wapenstok met een paar handhavers.

Heks kwam zoals gewoonlijk op het nippertje aan bij de kerk, waar ik met mijn koor repeteer. Een auto sukkelde nietsvermoedend tegen het verkeer in op me toe door de straat, op enige afstand woest achtervolgd door een paar handhavers. Gewiekst reden ze de wagen klem. Precies zoals ze dat een jaar geleden bij Heks deden.

‘Ik zou die bon aanvechten,’ raad ik de nieuwe slachtoffers van ongelofelijk onduidelijke verkeersborden in deze straat aan, als ik hen passeer. De dames staan stomverbaasd naast hun auto te dazen. Perplex dat ze klem zijn gereden. Zich totaal niet bewust dat ze iets verkeerd hebben gedaan….

Heks heeft vorig jaar met succes precies dezelfde overtreding aangevochten. En ze kreeg gelijk van de rechter. Ik moest evenzogoed toch nog 50 euro betalen. Heel vreemd. Belachelijk ook.

En niemand heeft intussen de moeite genomen om de situatie ter plekke recht te zetten. Het bord verboden in te rijden is nog steeds niet zichtbaar vanaf de voorrangsweg als je aan komt rijden. Wat wel in zicht staat is een bord max 30 kilometer, dat ze zijn vergeten weg te halen.

Dat bord is van toepassing op de oude situatie, Tot twee jaar geleden mocht je namelijk wel deze straat vanaf deze kant in rijden. Verwarrend tot op het bot.

Het is natuurlijk prijs schieten voor de handhavers. Zij posteren zich tegenover de straat en gaan als een gestoorde achter iedere nietsvermoedende burger aan, die het waagt er aan deze kant in te rijden. Als een stelletje dollemannen in hun handhaaf autootje. Ja, zo kom je wel aan je quotum bonnetjes uitschrijven……

‘Mevrouw, wij beloven beter te handhaven in uw straat,’ zegt een bobo van het Leidse handhaaf-team onlangs tegen me aan de telefoon, ‘Maar belooft u me dan om eens een positief verhaal over onze dienst te vertellen op het eerstvolgende verjaardagsfeest…..’ De man heeft ongetwijfeld humor. Een leuk verhaal vertellen over handhavers, hoe komt hij er bij?

Ze slingeren je altijd op de bon om iets onnozels en de grote jongens kunnen gewoon hun goddelijke gang gaan. Ofwel: Ze staan mensen op te wachten, die nietsvermoedend een straat in rijden, waar het verbodsbord bijvoorbeeld achter een boom is verdwenen om hen genadeloos een vette prent te geven, dat geintje vorig jaar was aanvankelijk 150 euro…..

Anderzijds staan bij Heks in de steeg bijvoorbeeld altijd auto’s midden op straat geparkeerd en geen haan die er naar kraait. ‘Wij nemen echt geen bosjes bloemen aan van de winkel op de hoek,’ weerlegt de bobo aan de telefoon mijn insinuaties geuit in een recent mailtje.

Heks schiet in de lach. ‘Ik wilde jullie een beetje prikkelen, meneer, want het is toch vreemd, dat hier soms vier, vijf auto’s en zelfs bussen midden op straat staan geparkeerd. En niemand krijgt ooit een bon…..’

‘Maar als ik eens in de twee jaar mijn vakantiepullen sta in te laden, krijg ik van jullie mannetjes te horen, dat ik vooral op moet schieten vanwege hulpdiensten. Die moeten er langs kunnen. Ik heb een kabouterautootje. Dat ook nog.’

Ja, er zit geen rechtvaardigheid in. Het is waarschijnlijk echt toeval, dat hier voor de deur zelden bonnen worden uitgedeeld. Omdat je hier niet mag staan controleren ze dat ook niet. Het klinkt tegenstrijdig.

Maar op parkeerplekken aan de andere kant van de straat worden juist veel bonnen uit geschreven, omdat mensen onterecht op vergunninghoudersplaatsen staan. ‘Vorig jaar hebben we zus en zoveel bekeuringen uitgedeeld in uw straat….’ roept de bobo opgewekt. De man is echt grappig.

Het zal je vak ook maar zijn. Het is net zoiets al beulsfamilies in de middeleeuwen. Iemand moet het doen. En je moet het ook goed doen, het is een vak apart. Iemands kop er af hakken met een botte bijl was bijvoorbeeld not done. Dan werd je zonder pardon uit het beulsgilde gesodemieterd.

Het beulsvak bleef binnen de familie. Het werd doorgegeven van vader op zoon. Ik geloof niet dat er vrouwelijke beulen waren. Beulen stelden ook eer in hun werk. Het onthoofden moest in 1 klap gebeuren. Precies op de goede plek van de nek met een haarscherpe bijl!

Ook verzonnen zij niet wie er moet worden onthoofd, dat deed de rechtgevende macht. Of een potentaat uit de heerende klasse.

‘Wij gaan niet over verkeersborden,’ zegt de handhaver gisteren tegen Heks in de stromende regen. De twee beteuterde bekeurde dames staan erbij als verzopen katjes. ‘Vind u het niet gek, dat er nog nooit iets aan de situatie ter plekke gedaan is, terwijl ik anderhaf jaar geleden al gelijk heb gekregen van de rechter over deze kwestie?’

De man gaat al niet over verkeersborden….. Ook is zijn hoofd niet bedoeld om zelf na te denken. En wat zou je een gouden locatie om bonnen te schrijven op de schop gooien? Een avondje posten als er weer zo’n enorm koor rijke pensionada’s repeteert in die kerk of als er een buslading hippe ouwe taarten in de school om de hoek naar de poweryoga gaan werpt genoeg vruchten af. Dus: Houden zo!

 

Heks kijkt een kleine marathon Utopia. Ik wil schrijven over dit gekkenhuis, maar langdurig kijken is bijna niet te doen. De afleveringen hangen van het fenomeen gaslighten aan elkaar. Een normaal woord wordt er zelden gewisseld. Het is de niet-ideale-maatschappij ten voeten uit. Een wereld, waarin niemand een ander iets gunt. En iedereen tegen elkaar loopt te liegen! Op Hiske na dan………

Posted on by

Heks heeft  jullie nog een verhaaltje over Utopia beloofd. Helaas lukt het me nauwelijks om naar dat gekkenhuis te kijken de laatste tijd. Ik heb sowieso al moeite met de mensheid in het algemeen, mezelf incluis. Het stelletje hopeloze narcisten in deze miniatuur heilstaat is echt om te kotsen. Wekenlang trek ik die vreselijke stumper van een Jessie echt niet……

Gisteren begin ik aan een kleine marathon, om opgenomen afleveringen te bekijken. Ik lig met een griepje gestrekt.

De domme Merel vind ik ook nauwelijks te nassen met haar geroddel over Shelley en hoe dom die wel niet is. Hoezo projectie? Als er iemand echt onnozel  is in Utopia, dan is het deze zelfbenoemde diva wel. Haar verliefdheid op de oppernarcist van het kamp maakt haar stekeblind. Niet dat het veel uitmaakt. Ze is sowieso niet echt goed in het monitoren van andermans gevoelens. Daar walst ze liever over heen.

Dan is er nog de dikke Gerrit. Zo dom als een oliebol. Ik hoor op een gegeven moment in een uitzending, dat hij student is. Hetgeen me hogelijk verbaast. Zitten er dan toch hersens in dat enorme holle vat? Is er bij die Holle Bolle Gerrit toch sprake van enig IQ? EQ heb ik nog nooit bij de stumper kunnen ontdekken. Deze flamboyante narcist is gespeend van enige vorm van spiegelcellen in zijn trage brein.

Dan is er nog de zure Adriaan. Tot op het bot teleurgesteld in de mensheid. Hij vergeet evenwel, dat hijzelf ook een mensachtige is. Met alle gevolgen van dien. Hij vindt zichzelf een klasse apart met zijn voorliefde voor varkens. Een gemiddelde moslim zal daar heel anders tegenaan kijken. Ik bedoel maar. Hij heeft bepaald niet de wijsheid in pacht met z’n gefrustreerde geknor.

En dan de treurige Franny. Even uit haar depressie getild door alle aandacht. Maar het is nooit genoeg. Het meisje heeft voortdurend bevestiging en aandacht nodig en dat is gewoon geen haalbare kaart. En dan zoekt ze het ook nog bij de grootste egoïst van het hele terrein, Holle Bolle Gerrit.

Waar Jessie tactisch nog wel eens iets voor een ander doet, doet Gerrit echt nooit iets voor zijn medemensen. Hij lult over anderen of stopt zijn lul in een ander, maar iets bijdragen, los van zure woorden of zuur sperma, is er niet bij.

Shelley wordt voortdurend voor egoïst uitgemaakt door de grootste egoïsten van Utopia. Heks is geschokt door de mate van gaslighten, die Gare Gerrit en de slisnarcist op deze dame loslaten. Met enige regelmaat wordt de arme Shelley in een hoek gedreven over de meest achterlijke zaken. Ik bewonder haar botte reactie op dit geweld. Maar het speelt de heren wel in de kaart over haar vermeende egoïsme.

Echt sociaal vaardig is de dame niet. Maar ze werkt hard en gunt een ander best wat. Behalve Gare Gerrit en Slistige Jessie. Om deze heren gaat ze met een boog heen. En met recht! Ze kan die idioten beter mijden als de pest. Ze vernederen haar graag tot op het bot met hun denigrerende respectloze opmerkingen. Ze hebben intussen alle plezier al uit dit meisje getrokken.

Dan is er nog een scala aan roddelende figuranten in dit drama. Wat zijn mensen toch een verschrikkelijke wezens. Iedereen kletst over iedereen. Ze gunnen elkaar vaak het licht in de ogen niet, dwarsbomen de ander waar mogelijk, halen de ander omlaag op een zwak moment…..

Werkelijk iedereen beschuldigt zich aan dit gedrag. Behalve Hiske. Het enige integere en intelligente mens in Utopia. Een menselijk mens ook.

Hiske kan met iedereen overweg. Ze laat zich door niemand intimideren. Ze ziet dingen helder en scherp. Ze heeft een warm hart in haar donder. Ze roddelt niet, spreekt hooguit haar bezorgdheid uit. Ze helpt anderen bij voortduring uit de brand, maar hoeft niet op de voorgrond. En ga zo maar door. De integere Hiske is een klasse apart.

En daarom vind ik dat deze vrouw moet winnen. Het is sowieso een raar concept, dat winnen van dit programma. Elkaar de tent uitvechten en een ideale samenleving opbouwen zijn nu niet bepaald kanten van dezelfde medaille.

Utopia 1 is ook al gewonnen door een rasnarcist. Ik heb toen niet gekeken, op een paar uitzendingen na. Net toen die winnaar enorm de idioot liep uit te hangen. Zuigen en zeiken dus. Gaslighten ook. Laten we niet weer zo’n lul de behanger laten winnen.

Maar helaas. Mensen houden van narcisten, Onze ideale maatschappij is narcistisch van structuur. Met bij voorkeur een psychopaat aan het roer. Kijk maar naar de Verenigde Staten. Een egocentrische gek aan het hoofd en niemand die het stoort.

Heks zit wel vaak te lachen hoor, tijdens het afspelen van het programma. Bijvoorbeeld als Merel recht in het gezicht van haar geliefde liegt over het feit, dat ze hem een lelijke sloeber heeft genoemd, toen het uit was. ‘Dat ontzettende lekkere stuk, die zoon van Lexy, is echt mijn type. Jessie niet, hij ziet er niet uit, die loopt erbij als een zwerver…..’  heeft iedereen haar horen zeggen op nationale televisie. Maar de dame ontkent dit in alle toonaarden…..

Een kwartier later is ze hevig verontwaardigd, omdat iemand heeft geroepen haar te willen wurgen en het vervolgens ontkent. ‘Ze liegt recht in mijn gezicht,’ schreeuwt ze verontwaardigd, al lobbyend bij de rest van de bewoners.

De afleidingsmanoeuvre werkt. Niemand heeft het meer over het feit, dat ze haar geliefde enorm heeft zitten afkraken ten aanschouwen van iedereen. En het vervolgens ontkent.

Heks hikt ook van de lach als Slissie uitroept: ‘Waarom liegen mensjejen? Ik begrijp daar nietsjsj fan…..’ terwijl hij zelf allerlei stiekeme flirtpartijtjes met Shelley heeft.

‘Vind je haar leuk?’ vraagt de slimme Hiske hem daarom. ‘Af en toe vind ik Sjshelley wel leuk,’ antwoord de lelijke valse Jessie met een pieperig stemmetje. Shelley is ver buiten zijn lead. ‘Heb je aantrekkingskracht?’ informeert de gisse Hiske verder.

‘Eh, Aantrekkingsjskracht, Eh…….,’ de sukkel proeft het woord alsof hij het voor het eerst hoort, ‘We gaan de laatsjste tijd beter met elkaar,’ zegt hij zacht met een heel lief engelengezichtje.  Dit alles heel liefjes uitgesproken.

Let wel: We GAAN de laatste tijd beter met elkaar. Heks hoort het de stumper verschillende malen zeggen tijdens zijn crisis met Merel. Hij heeft zijn dwalende eksteroog op Shelley laten vallen en verkent de mogelijkheden: In zijn optiek is er al iets gaande……

‘Dus dat is niet je geheim, Jessie,’ zegt Hiske. Shelley is overigens bij dit gehele gesprek aanwezig. ‘Nee,…..neee, neee…. ,’ teemt Jessie, ‘eh, of wel…..’ Geheimzinnig listig lachje volgt. ‘Dat sjou sjomaar wel kunnen……’

Ja, wat moet je daar nu mee? De naarling zit het meisje enorm te gaslighten. Shelley reageert laconiek ‘ Ik ga er niks mee doen. Het is vanuit Jessie gekomen, dat hij dat geheim heeft …..

Een ander voorbeeld van het idiote gedrag van Jessie ten opzichte van Shelley ten tijde van zijn crisis met Merel:

‘Jij moet toch echt iets met je haar doen, Jess,’ zegt Shelley. Ze is Gerrit aan het knippen. ‘Nee, ik denk dat JIJ ietsjs met mijn haar moet doen!!!!’ schreeuwt Jessie agressief terug terwijl hij priemend met zijn wijsvinger bijna in Shelleys borst prikt.

Het is nog net geen ongewenste intimiteit, maar hij staat wel onbeschoft in haar persoonlijke cirkel te oreren.

Gerrit kijkt verstoord op en geeft tegelijkertijd een pakje onderhands aan Jessie. Het lijkt wel een uitwisseling van drugs pal onder de neus van een nietsvermoedende huisgenoot.

 

‘Maar,’ stottert Shelley een beetje overdonderd door de heftigheid van Slissies’ geprik en geschreeuw, ’Met toestemming, niet dat ik effe zo….’  Ze zwaait met haar tondeuse alsof ze hem kaal scheert…….

‘Doe maar,’ zegt Jessie en buigt het hoofd in overgave voorover. ‘Wat hoor ik? Toestemming? Goed!’ geint Gerrit, die een kale Jessie voor zich ziet.

 

‘Dat betekent niet dat je het maar bij elkaar moet gaan doen…’ antwoordt Jessie onnavolgbaar. Zowel Shelly als Gerrit zijn perplex.

‘Bij elkaar?’ Gerrit kijkt verbijsterd. ‘Met elkaar,’ zegt Jessie stellig, ‘ Als je……’ zijn stem sterft suggestief weg.

‘Waar gaat dit heen?’ vraagt Shelley op vlakke toon.

Het is doodstil opeens.

Jessie loopt weg als Gerrit hem vraagt ’Shelley en jij bedoel je?’ ‘Nee hoor, Gert,’ en een stuk verderop buiten hun gehoor, louter voor ons, de kijkers thuis… ’Nee hoor Gert…’ een diepe zucht. Onbegrepen Jessie….

Vervolgens komt Jessie Shelley in de badruimte tegen. Het is intussen alweer aan met de domme Merel. Die hij eigenlijk te dik vindt. Hij heeft zeker al een tijdje niet naar beneden gekeken, want zijn minuscule gereedschapje hangt tegenwoordig ook onder een flink afdak. Weer begint hij te zuigen over een eventuele relatie tussen hen. Het feit, dat ze hem opnieuw afwijst valt niet goed.

‘Maar maakt het dan helemaal geen indruk als ik sjeg, dat ik met je wil trouwen en kinderen met je wil krijgen?’ lispelt de griezel, terwijl hij zonder kleren een halve meter bij zijn onbereikbare liefde vandaan staat te rukken. Of douchen, dat kunnen we natuurlijk niet zien.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Shelley kamt haar haar voor de wastafel. Ze zegt helemaal niks meer. Ja, wat moet je zeggen op dit soort gegaslight? Intussen is Gerrit binnen gekomen. De ex van Shelley. Jessie heeft niks door, hij lanceert net die zin over trouwen en kinderen krijgen…..

 

Gerrit is verbijsterd. Zegt echter niets.

Als iedereen weer weg is uit het badhok, komt Jessie de douche uit, loopt naar buiten, naar zijn vriendin Merel en kust haar….

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Ook informeert dit nare mannetje op zeker moment bij zijn boezemvriend in het kwaad, Gerrit, of hij met diens ex Shelley mag gaan. Hij vraagt als het ware toestemming…..

Dus Heks lacht zich dan ook dood om zijn gejammer, dat mensen niet eerlijk zijn. Hilarisch echt. Wat een kwibus.

Dan is er nog de film van Shelley, waar Slissie geen rol in krijgt. Hij kan het niet uitstaan. Vanuit zijn machtspositie gaat hij haar nu echt dwars zitten. Eindeloos zit hij aan haar kop te zeiken. Ik zou de idioot ook niet in mijn film laten spelen. Je wilt toch geen slissende zeikerd van een gangster. Het is tot daar aan toe dat hij probeert te rappen, maar er zijn grenzen.

Als Slis zijn zin niet krijgt weigert hij zijn bescheiden figurantenrolletje te spelen. Op het laatste moment. Louter  om haar een hak te zetten. De dame laat zich niet kennen en huurt pardoes de zoon van Lexy in, het lekkere stuk, waar Slissie niet aan kan tippen.

Slissie is dus op Shelleyjacht. Niet goedschiks, dan kwaadschiks. Dagelijks probeert hij haar in een kwaad daglicht te stellen, maar eigenlijk wil hij haar hebben. Voor een narcist, die slist is er geen lekkerder hapje, dan een dame, die tegenstand biedt……

Mensen, laat die afschuwelijke Slissie, Holle Bolle Gerrit en Merel Utopia niet winnen. Gooi ook de geslepen Jens en knorrige Adriaan ter zijde. Kies ook niet voor 1 van die dames met gebrek aan zelfrespect. Of de sociaal gemankeerde types. Kies die leuke roodharige vrouw, Hiske. De enige echte schat in dat hopeloze oord. Een meid met hersens. En een hart!

 

 

 

 

Is de Wet van Murphy in werking als ik zondagnacht noodgedwongen de hulp van mijn beste vrienden inschakel? We schelden vaak op deze medemensen, vooral als ze ons op de bon slingeren, maar Heks is blij dat er politie is! Vooral in het holst van de nacht. Tijdens het spookuurtje. Als ik mijn huis niet in kan…….

Posted on by

Zondagmorgen vliegt Heks op haar ouwe trouwe bezemsteel naar de hoofdstad. Uit alle windstreken komen mijn zusters aangesneld. Sommigen met openbaar vervoer, anderen net als Heks op een eigen bezemsteel. Rond kwart voor tien is iedereen geland. Kwekkend en kwakend slaan we nog snel wat koffie naar binnen. Dan is het echt tijd: De Heksenschool begint weer.

Een hele dag werken we met het dodenwiel. We leren de godinnen van het westen kennen. Tijdens de uitgebreide lunch vliegen de magische verhalen je om de oren. De dag vliegt ook al voorbij. Om vijf uur tuf ik richting Leiden. De weg is hoegenaamd leeg. Alle stoplichten springen op groen. Binnen een goed uur heb ik zelfs mijn hondje opgehaald bij de oppas. Uitgekacheld zijg ik neer in mijn leunstoel.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Goeie genade. Heks is op. Het was al niet veel om te beginnen vanmorgen. Na een slechte week moesten alle zeilen worden bijgezet, om de opleidingsdag te volbrengen. En hoewel het heerlijk was om iedereen weer te zien, ben ik blij, dat ik in mijn stoel zit. Uitgeteld. Opgesoupeerd.

Om een uurtje of half vier ’s nachts schrik ik klam van het zweet wakker uit een vreemde droom. Ik lig aangekleed op bed. Televisie aan, lichten aan….. VikThor op het voeteneind. Alle katten om me heen of bovenop me. Heb ik al gegeten? Ik geloof het wel. En daarna in slaap gevallen voor de beeldbuis…….

Ik trek een jas aan, plant een parmantig hoedje op mijn duffe hoofd. Mijn nog slapende voeten glijden in een paar enorme regenlaarzen. ‘Drakenlaarzen, Heks. Goh, wat zijn ze mooi!’ aldus een medeheksje vandaag op de opleiding.

Even later sukkel ik door de steeg. Beetje raar tijdstip voor een uitlaatronde, maar niet uitzonderlijk in geval van Heks. Ik kom wel vaker energie te kort voor de avondronde. Hoe vaak val ik niet voor de televisie in slaap na het eten? Het gebeurt me dan ook regelmatig, dat ik op dit uur aan de wandel ben. Met enige regelmaat in pyjama……

Als ik bijna thuis ben, haal ik mijn sleutelbos tevoorschijn. Mijn oog valt op de voordeursleutel. Wat ziet het ding er vreemd uit, helemaal verbogen. Raar. Het slot van de voordeur gaat al tijden heel erg zwaar. Het lijkt wel of de deur is uitgezet door de hitte. Mijn lamme armen hebben hun handen vol om de deur open te maken tegenwoordig.

‘Ik moet voorzichtig te werk gaan met die kromme sleutel,’ denk ik nog. Dan breekt het onding af in het slot. Ik heb nog niet eens geprobeerd om em om te draaien…….

Daar sta ik dan midden in de nacht. Buitengesloten. Helaas heb ik de balkondeur dicht gedaan, dus een klimpartij via het schuurdak gaat zeker niks opleveren. Zal ik mijn buurman wakker bellen? Hij heeft een reservesleutel. Maar die kan toch niet in het slot worden gestopt. Daar zit immers dat afgebroken stuk…..

Mijn telefoon ligt binnen, mijn bezemsteel staat binnen…….

Goddank woont Heks midden in de stad vlakbij het politiebureau. Daar wandel ik dan ook maar heen. ‘Help,’ roep ik door de interkom, ‘Ik zit in een lastig pakket, ik liep de hond uit die laten…..’ De agent achter in het bureau zet grote ogen op. Hij trekt een gezicht naar zijn collega.

Heks kan dat allemaal niet zien natuurlijk. Ik sta op een doodstille gracht tegen een muur te praten voor een uitgestorven hermetisch gesloten politiebureau. Dan hoor ik helemaal niks meer. Vervolgens zie ik een kaal hoofdje achter in het pand over de balie gluren, of Heks en haar hondje daar echt staan. Ze worden toch niet in de maling genomen?

‘Loopt u maar naar uw huis, mijn collega’s komen er aan. Met een ladder. U weet echt zeker, dat uw keukenaam open staat?’

Heks holt op een sukkeldrafje naar huis. Intussen ben ik weer aardig wakker. Mijn duffe sprint jaagt de laatste slaap uit mijn ogen. Met bonkend hart, zweterig en verhit scheur ik mijn steeg in. Voor me uit rijdt een politiebusje. Ze rijden flink door, vandaar mijn gejakker.

Niet veel later ben ik omgeven door agenten. Uit het busje komt een solide ladder. De dienstkloppers schuiven het ding uit, tot het juiste formaat om mijn keukenraam te bereiken. Er komt een tweede politieauto bij. Politiemannen en een incidentele vrouw bevolken de steeg. Er wordt flink overlegd. ‘Heks, klim jij maar naar binnen…..’

Even kijk ik verbaasd op. Ik wil best die ladder opklimmen, maar ik ben er niet echt op gekleed, met mijn lange jurk en rubberlaarzen. Ook ben ik uitermate wiebelig van vermoeidheid. Ik had eigenlijk begrepen, dat een agent dat zou doen, dat klimmen op een gammele ladder. Want hoe stevig de ladder ook is van zichzelf, leunend tegen een vensterbank op vier meter hoogte is het toch een heel ander verhaal…….

En hoe komen ze eigenlijk bij mijn voornaam?

Maar de agent heet Heks, net als Heks. Het is ook een mannennaam namelijk, mijn rare en zeldzame voornaam. Wat toevallig toch weer. Eenvoudig doch complex. Heks is perplex van dit Yin/Yang effect binnen de queeste van haar nachtelijke buitensluiting.

Dus terwijl Heks perplex staat te kijken klimt Heks nummer 2 door haar keukenraam naar binnen. ‘Waar vind ik een reservesleutel?’ roept hij naar beneden. Ademloos kijkt Heks toe. Het is een ongelofelijk lekker ding.

‘De sleutelbos met een smiley er aan,’ roept zijn collega, nadat ze die informatie uit een zwaar afgeleide Heks heeft gekregen. Binnen een paar minuten staat de agent weer buiten met sleutelbos. ‘Ik heb de deur opgelaten, want die afgebroken sleutel zit er nog in. U moet morgen direct een slotenmaker laten komen…..’

Zo zit Heks om half vijf weer lekker in haar huis. God, wat ben ik blij. Gek ook, dat die sleutel precies op zo’n ongelukkig tijdstip afbreekt. Bizar als je bedenkt hoe vaak ik op de meest normale tijdstippen die deur gebruik…..

De volgende dag ga ik op zoek naar een slotenmaker. Ik vraag een offerte op, wil al afspreken met Beun de Haas en Co, als ik me bedenk, dat ik ooit vreselijk de mist in ben gegaan met een malafide slotenmaker, die ik had opgeduikeld in de Gouden Gids. Het is alweer eventjes geleden.

De man zette een nieuwe cilinder in het slot van mijn bergingsdeur. Toen ik later de deur open deed, viel hij op mijn hoofd. Bleek de man de scharnieren te hebben gemold, om de deur uit de sponning te kunnen lichten.

De klungel had geen enkel expertise met het repareren van sloten. Hij had echter wel een flink bedrag gerekend. Toen ik telefonisch verhaal ging halen, werd ik door zijn doorrookte medewerkster (zijn vrouw? ) bedreigd. Ik heb ook nooit kunnen achterhalen, waar het ‘bedrijf’ was gevestigd…….. (waarschijnlijk in het vervallen busje, waarin de man rond reed)

Ik bel de woningbouwvereniging. Ik heb uiteindelijk een duur onderhoudscontract met hen, waar ik nooit gebruik van maak. ‘Vervangen van cilinders in sloten valt niet onder het onderhoudspakket, maar we kunnen het wel voor u doen…’ Vooruit maar. Laat maar een mannetje komen. Ik vraag direct nog een paar reparaties aan bij de vrouw. Als ik de hoorn op de haak leg, gaat de bel.

‘Wat ongelofelijk snel,’ de slotenmaker staat al voor de deur. In no time heeft hij de cilinder vervangen. Op mijn verzoek kijkt hij het slot nog even na. ‘Het gaat zo zwaar, al een tijdje. En met de nieuwe cilinder voel ik eigenlijk geen verschil….’

‘Mevrouw Heks, u heeft geluk. Het hele slot is kapot. Ik zal er een geheel nieuw exemplaar in zetten en die rekening is uiteraard voor Portaal. U kunt hier namelijk niets aan doen. De sleutel is afgebroken, omdat het hele slot niet deugt! Het ding is oud en versleten. De deur sluit hierdoor niet meer goed…..’

Even later zit het gloednieuwe slot in de deur. De man vijlt net zo lang aan de diverse  onderdelen, tot het geheel moeiteloos sluit. Heks zit gezellig op de dekenkist te klessebessen met de man. Het is een hondenman met sterke verhalen. Ijzersterk…….

‘Mijn nichtje heeft zus en zo jachthonden. Een stuk of acht. Werd ze een keertje tijdens een wandeling aangerand, heeft ze die honden om die vent heen gezet. ‘Niet bewegen, meneer, want dan bent u er geweest,’ liet ze hem doodsbang achter in het bos met die honden. Kortom: De politie erbij gehaald en die vent opgepakt. Bleek hij al een heleboel dames te pakken te hebben gehad…..’

‘Stond een vent in te breken in mijn huis, politie gebeld….. Wilden niet komen, omdat de man nog niet binnen was. Gekkenhuis natuurlijk…… Ik heb een vrouw en kleine kinderen, wat denken ze wel? Later bleek het om een bende van zeker vijf man te gaan!

Heb ik tegen die agenten gezegd, ik ben die en die. Waren ze zo ter plekke. Ik heb namelijk een wapenvergunning, dus wapens in huis….. En dat kunnen ze zo in hun systeem zien, ik sta geregistreerd. Ik laat die inbrekers hier echt niet binnen komen, natuurlijk……. Dat weten zij ook wel, vandaar…..’

Wapens in huis. Brrrr.

Hoewel: Heks heeft een stuk metaal achter de voordeur staan. Hier kom je ook niet zo maar binnen. Ik heb ook eens iemand betrapt op inbreken in mijn huis. Heel creepy. Ik weet ook nog wie het geweest is. Een hele enge stalker, die zijn spooky oogje had laten vallen op die aardige barvrouw in de kroeg waar hij altijd kwam.

Na Heks heeft hij iemand gestalkt, die Heks niet geloofde indertijd. Deze zuipschuit vond mijn verhaal maar onzin. Hij ging onder 1 hoedje spelen met de naarling, alleen maar om Heks te pesten. Waarschijnlijk omdat ze weinig oog had voor de armzalige versierpogingen van deze ontaarde huisvader met vrouw en kind.

Die ongelovige reactie speelde de engerd als het ware in de kaart. Nou, dat heeft Zuipschuit geweten. Aanvankelijk was er niets aan de hand. Toen Heks echter haar baan aan de wilgen hing vanwege deze ontwikkelingen en van het toneel verdween, raakte de man geobsedeerd door deze handlanger.

Opeens stond de man bij hem in de straat te posten, liep hij hem in de supermarkt voor de voeten, probeerde hij ’s nachts bij hem in te breken…… Vervelend voor de drinkenbroer, maar ik was er van af…….

Het grote verschil tussen een dood vogeltje. Zijn ene pootje even lang. Koolmees zingt zwanenzang. En Heks ruimt ouwe troep op. Eindelijk.

Posted on by

‘Heks, kijk nou eens wat ik uit de bek van de boskat vis,’ mijn onvolprezen hulp komt de keuken in lopen met een wollig wezentje verborgen in haar hand. Het is een jonge koolmees. Als ze haar hand opent zien we hem naar adem happen.

O jee. In no time zijn we in de weer met lepeltjes water, een eierdoosje en een ouderwetse zachte schone zakdoek. ‘Meelwormen, daar doen ze het goed op,’ vertelt ze me vervolgens, ‘Ik heb een keer twee koolmeesjes groot gebracht. Eentje is zelfs vijf jaar oud geworden……

‘Ik nam ze gewoon mee naar mijn werk, in mijn rugzak. Zo kon ik ze om de paar uur eten geven…….’

Dat klinkt hoopgevend. De aanblik van ‘Kooltje’ is dat geenszins. Ik heb sterke twijfels of we hem hier doorheen krijgen. ‘Hij heeft misschien wel inwendige verwondingen,’ Heks maakt zich zorgen.

Zo zit ik dan met een klein zielig vogeltje op mijn schoot heel zachtjes te trommelen. En te zingen. Kooltje luistert met zijn kope scheef. Hapt naar adem. Lijkt een beetje bij te komen…..

Het is zijn zwanenzang. Als ik terug kom van de dierenwinkel met een bak heerlijke kronkelige meelwormen ligt hij dood in zijn eierbedje. Oh, wat is hij mooi. Wat een prachtig schepseltje. Zijn gele vleugeltjes. Het geel aan zijn snaveltje. Zijn lieve kleine koppie……

‘Hoe ben je op mijn balkon terecht gekomen, schatje. Je bent nog zo klein. Je kunt vast nog niet vliegen……’ Misschien gepakt door een andere vogel en per ongeluk gedumpt op het dak van de berging? En ogenblikkelijk geannexeerd door de boskat? Of is ThayThay de hoofdschuldige?

’s Avonds stop ik hem in de vriezer. Mooi verpakt in een stukje wit papier en een blauw plastic diepvrieszakje. Ik ga de prachtige veertje bewaren heb ik besloten. ‘Teken hem een nieuw verenkleed,’ Heks krijgt duidelijke instructies in haar oor getoeterd. Ok. Komt voor elkaar.

Mijn kleine leventje met de dieren. De hele dag achter Snuitje aanlopen met lepeltjes eten. En ze eet. Minuscule hapjes weliswaar. De rest van de tijd ligt ze het liefst op mijn schoot te knorren. Of op de horizonbox van de televisie.

Mijn suffe bestaan met de dieren. Elke dag op stap met mijn viervoetige vriend. Ik moet het eruit persen momenteel. De recente griep heeft flink huis gehouden. De laatste restjes reserve energie opgesoupeerd.

Jammer, dat Kooltje het niet gered heeft. Het scheelt wel enorm veel werk. Elke dag op stap met een koolmeesje in je rugzak? Om de paar uur voeren? Ook weer een pittig klusje…….

Maandag werk ik met de dame van Cuprum aan mijn vangnet. Of beter gezegd, het gebrek aan vangnet. Het aan te leggen vangent. Steuntjes in de rug. Voor als ik val. Voor de zoveelste keer finaal onderuit ga. Of weer een half jaar griep heb….

Eerst stellen we een lijstje op van mensen, die in geval van nood mijn hond willen uitlaten. Als ik in bed lig te klapperen van de griep bijvoorbeeld. Vaak klim ik dan toch strontziek op de fiets. Gewoon omdat ik niemand vind, die het stokje over pakt. Zo’n blafbeest moet er u eenmaal uit.

Dan een lijstje met mensen, die wellicht een boodschapje willen halen als het me echt niet lukt. Zoals onlangs. Zodat ik niet weer dagenlang zonder de broodnodige sapjes en dropjes in bed lig te stinken.

En tot slot nog een kattenlijstje. Mijn dreamteam is onlangs verhuisd. ‘Natuurlijk blijven we gewoon je katjes verzorgen, hoor,’ zegt Joy hierover. Maar misschien is het toch wel handig om de buurman te vragen voor dit team. Zodat het haalbare kaart blijft om mijn dierentuin in de lucht te houden als ik bijvoorbeeld op vakantie ben.

Na het maken van deze lijstjes gaan we naar mijn slaapkamer. Ik heb het in mijn hoofd gezet om een heleboel teringzooi, opgeslagen naast en onder het bed, weg te gooien. Zakken vol oude kleding, mijn oude tent en windscherm en een enorme tas met stokoude reisgidsen en vage studieboeken knikker ik de deur uit. Er ontstaat enorm veel ruimte!

De dame van Cuprum is perplex. Wat is er in Heks gevaren, dat ze zo gründlich aan het uitmesten slaat?

Ja, wat is er in mijn gevaren? Ben ik soms eindelijk eens verleden aan het loslaten. Laat ik me eindelijk niet meer verleiden tot lijden aan meer van hetzelfde?

Een hele stapel geborduurde tafelkleden van mijn grootmoeder verdwijnen richting kringloop. Ik heb ze altijd foeilelijk gevonden, maar ja. Gemaakt door oma….. En niet eens voor mij!

Mijn geliefde oma, die mij eng vond, nadat ik als zeer jong kind aan de valium verslaafd was gemaakt. Hele spooky ogen kreeg ik daar blijkbaar van…… Grote zuignappen van pupillen. Ze las de ene detective na de ander, maar haar eigen kleindochter was pas echt griezelig!

Mijn moeder kon niet wachten om me dit allemaal in geuren en kleuren te vertellen. Je kunt het ook niet doen natuurlijk. Je kind een beetje ontzien. Ze heeft het al moeilijk genoeg met de chronische afwijzing en aanhoudende mishandeling door die narcistische vader……

Wat een opluchting. Weg met die oude zooi.

Het kleed, dat oma ooit speciaal voor mij borduurde besluit ik te houden. Als ik het nog kan vinden. Ik zie dat kakelbonte tafelkleed helemaal nergens meer…….

Koolmees splijt schedel van concurrent in nestkast

Moord in Het Leidse Hout. Van sommige verhalen krijg je het ijskoud. Heks staat bibberend te beven. Zo ben je vol leven, zo ben je vergeven. Maar misschien is het verhaal niet waar. Naar weliswaar. En vooral ook raar.

Posted on by

Het Leidse Hout is toch zo mooi momenteel! Bosanemoontjes, wilde hyacinten en daslook staan volop te bloeien. Struiken ontluiken met fris groen blad. Bomen beginnen ook op stoom te komen. Heks fietst genietend door het park. VikThor rent slagen door het struikgewas.

Plotseling zie ik een oude bekende lopen. Boxer Marley, 1 van de hondjes, die mijn oude vriend Hawk altijd uit liet. Goedmoedig komt hij me begroeten. Zijn baasje sjokt er een kleine twintig meter achter aan. Ze herkent me niet, maar ik haar wel. Het is de oude buurvrouw van Hawk.

We maken een praatje en natuurlijk komt onze onlangs overleden vriend ter sprake. ‘Ze hebben hem vermoord,’ de buurvrouw kijkt me getergd aan,’Niemand wil me geloven, zelfs mijn eigen vriend niet. En dan, een man van 97, dat kan uiteindelijk ook niemand wat schelen….’

Perplex kijk ik de vrouw aan. Van de eigenaars van de Dalmatiër, die Hawk uit liet, had ik begrepen, dat er sprake was geweest van euthanasie. ‘Ha, euthanasie, ja,’ mijn gesprekspartner heeft een zwaar buitenlands accent. Ik kan het niet thuisbrengen. ‘Er is geen arts aan te pas gekomen, aan die euthanasie.’

Een onthutsend verhaal volgt over de laatste maanden van het leven van mijn vurige aanbidder. Opgesloten in zijn eigen huis, kreeg alleen een pyjama aan, de beste vriendin van wijlen zijn vrouw zat of kwam bij de man. Zij en de dochter van Hawk hielden hem in zijn nachtkledij binnenshuis gevangen met de deur op slot. Een nieuw slot welteverstaan, zodat niemand er meer in kon behalve zij tweetjes…….

‘Iek moest met hem praten via het WC raampje. Zo gaven we de krant aan elkaar door. Soms belden we elkaar, als de dochter en de vriendin er niet waren. Als ze er waren, kreeg ik hem niet aan de lijn. De avond voor zijn overlijden heb ik hem uitgebreid via de telefoon gesproken. Hij klonk prima, wilde weer de tennisbaan op, had weer allemaal plannetjes…….’

‘En de volgende morgen was hij opeens vredig ingeslapen…. Nee, vermoord. Iek weet het zeker. Niemand gelooft me….. Hij zat nog vol leven en opeens: Dood. En een week opgebaard in een kelder onder de kerk zonder dat iemand het wist. En toen zonder mensen erbij in de grond gestopt. Niet eens een grafrede heeft hij gehad….. Wij mochten niet komen.’

En dat terwijl hij zoveel vrienden had! Over de hele wereld! En dat terwijl hij voor zoveel mensen iets betekende. Hij zocht tot een paar maanden voor zijn dood zieke mensen op in verpleeghuizen bijvoorbeeld. Maar ook het hele Leidse Hout kende Hawk.

Geschokt staat Heks te luisteren. Wat een verhaal. Wat een verschrikkelijk verhaal.

‘Hij was rijk hoor, die Hawk. Hij liep altijd in zijn ouwe tenniskloffie en hij woonde heel eenvoudig, maar vorig jaar heeft hij nog een pand verkocht op de Herengracht! Zijn dochter wilde natuurlijk dat geld. Ze was zo boos op hem, die vriendin van zijn vrouw ook. Omdat hij altijd vriendinnen had……’

Ja, Heks had al begrepen dat huwelijkse trouw nu niet bepaald Hawk’s sterkste kant was tijdens zijn ellenlange huwelijk. Maar om iemand daar nu om te vermoorden!

‘Bij mij heeft hij nooit iets geprobeerd, hoor,’ verklaart ze ongevraagd, ‘Maar vorig jaar had hij weer een vriendin en toen is hij in juni door zijn rug gegaan. Iek denk door die vriendin…..’ Ze kijkt me ondeugend aan, ‘En dat heeft hem de das om gedaan.’

‘Zij was een vrouw met een wagentje en een zwart hondje,’ vervolgt ze haar verhaal. Ik zie een vrouw voor me in een scootmobiel of rolstoel met een labrador hulphond. Ik ken zo’n vrouw!

Jeetje, die was was er snel bij met die nieuwe vriendin, denk ik bij mezelf. In mei trok Heks de stekker uit onze vriendschap na het zoveelste grensoverschrijdende seksueel getinte verzoek zijnerzijds…..

‘Ze kwam met die hond in dat wagentje achter haar fiets uit de binnenstad naar hem toe. Ze zaten altijd samen op die grote bank daar……’ Plotseling herken ik mezelf in de beschrijving. ‘Maar dat ben ik,’ roep ik dan ook uit. De vrouw kijkt me met stomheid geslagen aan. ‘We hadden geen relatie, hoor, maar hij wilde maar al te graag…..’

‘Ze hebben hem vermoord voor geld. Niemand wil me geloven.’ verzucht ze tenslotte, ‘Hij was mijn vriend, iek mies hem. Ik droom over hem, dan komt hij door de achterdeur naar binnen en is heel boos! Miesschien komt hij me halen, zo van kom ook hierheen, want iek ben ziek met kanker….’

‘Ik geloof u,’ zeg ik tegen haar, ‘En 1 ding weet ik zeker, hij is echt niet boos op u!’ Wie weet wat ze zouden aantreffen als de man zou worden opgegraven….. Mensen worden om minder om zeep geholpen. Maar geld is traditioneel een enorme motivatie om het mes erin te zetten bij je dierbaren.

Ik kan ervan meepraten. Ik heb hier chronisch mee te maken. Tonnen komen er voorbij op mijn spaarrekening. Teneinde weer te verdwijnen naar de rekening van een grote hark met hebberige handjes. Een afgedwongen lening zonder onderpand, waar anderen uit mijn naam voor tekenen…….Huh? Ja, echt waar. Het gebeurt. Het gebeurt mij.

Geld maakt niet gelukkig, geld maakt slecht.

‘Weet je wat ik me nu later bedacht?’ ik heb de Don aan de telefoon. We hebben het over deze vreemde ontmoeting. ‘Misschien is die dochter wel helemaal op tilt gegaan, toen Hawk zo verliefd op me werd. Misschien dacht ze dat hij zijn hele vermogen aan mij zou nalaten of iets dergelijks. Misschien had Hawk nog gewoon geleefd als ik niet in zijn leven was gekomen……’

‘Ik denk dat je gelijk hebt, Heks. Die vrouw is zich ongetwijfeld rot geschrokken van de escapades van haar hoogbejaarde vader. Maar het is niet jouw schuld, hoor, dat hij nu dood is…..’

Het duurt een paar dagen, voordat ik de geschiedenis enigszins van me af kan schudden. Maar ik hou er een naar gevoel aan over. Wat kunnen mensen toch vreselijk zijn voor elkaar. De wraak van de dochter. Uit naam van haar moeder, die al te vaak de horens kreeg opgezet……

Of niet? Beeldt buurvrouw het zich allemaal slechts in?

 

 

Stuk brandhout doet Heks stokstijf stilstaan. En mag dan met me mee naar huis gaan. Vervolgens kom ik los van wrok. Neem afscheid, vervel, dump kerfstok…. Een staf bloeit open in mijn hal. Al te mal? Ja, van die dingen. En weet je wat: Staf kan ook zingen!

Posted on by

Vannacht droom ik van mijn staf. Ik vlieg er op rond, maak allerlei avonturen mee. Het is staf voor, staf na. Toch zijn de details me ontschoten. Ik heb echter wel een ongelofelijk goed humeur als ik op sta. Alle beestjes worden uitgebreid geknuffeld. Ik verwelkom de zon met een liedje. Oh, wat ben ik vrolijk. Terug van weggeweest.

Gisterenavond na een paar uur Klezmer zingen zakt Heks volledig door haar hoeven. De man met de houten hamer deelt een keiharde tik uit. Snel doe  ik alle noodzakelijke handelingen. Hond uitlaten, tanden poetsen, ogen er af halen, pyjama aan, Snuitje medicijnen geven, zelf mijn pillen slikken…….

Ik laat alles vallen, mijn lijf wil niet meer. Ik worstel me uit mijn kleding en vervolgens wurm ik me in andere kledingstukken. Even uitrusten nu. Nee, toch maar niet. Ik wil een beetje op tijd slapen en als ik steeds tussendoor ga zitten bijkomen van een kleine handeling lig ik pas om vier of vijf uur in bed. Retteketet. Dat gaat me vandaag niet gebeuren. Morgen is een pittige dag.

Ik ervaar momenteel veel naweeën van het slangenritueel, dat we onlangs op de heksenschool hebben gedaan. 

Het afwerpen van mijn oude huid roept allerlei gevoelens op. Ik heb moeite met mijn nieuwe zelf. Ik doe dingen anders, maar sta vervolgens doodsangsten uit. Daar moet ik doorheen. Terug in mijn pleaserige apenpakkie is geen optie. 

Ik heb een nieuw pakkie an.

Ook de mening van anderen moet ik gevoeglijk naast me neerleggen. Wil het ooit nog eens iets worden met dit heksje. ‘Jij geeft heel veel aandacht aan de meningen van hele domme mensen. Dat is zo jammer, Heks. Je moet je niet meer verdedigen. Geef hen gewoon gelijk, dan ben je ervan af…..’ Peter van der Hurk zei het al. 

Gisterenavond ga ik me echter diep treurig voelen. Machteloos ook. De mening van bepaalde medemensen lijkt heel belangrijk nu. En ik kan er geen pijl op trekken. Ik ben immers zelf niet meer degene, die ik was. Niks bijzonders op zich. We zijn geen dag dezelfde. Maar ook degeen, die ik dacht te zijn bestaat niet meer.

Ik ben zo moe en leeg opeens. Goeie genade. Help!

Ik dwaal een beetje door mijn huis. Volbreng mijn avondrituelen. Dan valt mijn oog op een stok naast de voordeur. Vorige week gevonden in Het Leidse Hout. Op een miezerige motmiddag. Geen hond te bekennen behalve mijn monster. En daar midden op het grote veld dan die stok.

Ik pak em toch maar op. We moeten voor de opleiding op zoek naar een staf, maar eigenlijk heb ik al een stokstijve stok thuis. Een paar weken geleden opgeduikeld langs de Singel.

Het is nog best een heksentoer om het gevaarte mee naar huis te nemen. Ik ben op mijn vouwfiets. Rustig peddel ik door het bos. Thuisgekomen zet ik het stuk hout naast de voordeur. Het andere stuk staat in mijn woonkamer.

Na een paar dagen bloeit de staf met knalroze bloesems. Heks moet lachen. Ik heb ze er zelf op geplaatst notabene, omdat ik de bloemen niet wil vergeten mee naar beneden te nemen. Het zijn nepbloesems voor op mijn fiets.

Toch raakt het beeld iets dieps aan. Ik zie een bloeiende staf in mijn hal staan. Ik denk aan de staf van Aäron, waar zelfs vruchten aan groeiden…. De hedendaagse christenen doen zo moeilijk over een beetje tovenarij, maar de bijbel staat er vol mee!

Gisterenavond pak ik het stuk hout op. Ik inspecteer het grondig. Voor het eerst! Zondag moeten we met een goeie staf op de proppen komen en ik heb geen idee of dit exemplaar voldoet. Er zitten veel knoesten in. Het is een sterke stok. Ik tik er eens op…..

En dan: Een wonder! De staf zingt. Zachtjes trillen klanken door het holle hout. Afhankelijk van waar ik sla ontstaat er een ander geluid. Heks is perplex.

Nu onderwerp ik mijn staf aan een grondig onderzoek, want ja, dit is mijn staf! Stiekempjes heeft hij die metamorfose ondergaan. Om het feit klinkend te beslechten. De stok in mijn woonkamer is voor VikThor.

Een hele tijd snuffel ik aan mijn nieuwe staf. Bewonder de gaten. Verbaas me erover, dat dit me allemaal helemaal ontgaan is tot nu toe….

‘Je bent naar me toegekomen. Op een miezerige middag lag je zingend in het gras. Een hond heeft je gebeten, ik ga je een beetje krabbelen. En heel veel met je babbelen, lieve levende staf.’

Zenuwpijnen voor een prikkie. Heks krijgt de hik als ze het hoort. Het is ongehoord. Te gek voor woorden. Het moet niet gekker worden! Teveel B12 blijkt ongezond. Maar: Ik krijg twee porties per week in mijn kont!

Posted on by

‘Heks, het was zo gezellig gisteren; Echt heerlijk! Maar ik schrik wel van je verhaal over die B12 injecties. Daar moet je echt iets mee doen, want het is gewoonweg schandalig! Echt heel erg…..’ appt Steenvrouw me op tweede paasdag. Vandaag dus.

Gisteren hebben we fantastisch gedineerd samen met haar kids. Dochterlief heeft volledig binnen mijn hopeloze dieet een heerlijke maaltijd op tafel gezet. ‘De wijn was fantastisch, geen kater of hoofdpijn, niks!’ vervolgt ze haar betoog.

Nou ja, zoveel hebben we nu ook weer niet gedronken. Heks komt uit een familie van zuipschuiten en ook tijdens mijn werkzaamheden in de kroeg lang geleden heb ik mensen met enige regelmaat veel meer naar binnen zien slaan. Zonder daar nog dronken van te worden.

Dus die ene fles met z’n tweetjes moet kunnen.

Vandaag is het chagrijnig weer. Ik heb een hele leuke lunch in Amsterdam bij Elfje, maar het lukt me maar niet om op gang te komen. ‘Zie maar of je komt,’ mijn vriendin begrijpt gelukkig dat ik met enige regelmaat niks voor elkaar krijg, ‘Anders spreken we snel iets anders af!’

Maar ja. Wie weet krijg ik opeens de spirit en tuf ik alsnog naar Amsterdam Noord om te kijken wat ze nu weer allemaal overhoop heeft gehaald. En om eitjes te verven. ‘Ik ga daar een speciaal hoekje voor maken,’ verklapt ze me bij voorbaat.

Maar eerst nog eventjes afwachten. Krijg ik mijn lijf weer in het gareel?

Vorige week ga ik naar mijn huisarts om een klacht in te dienen over de praktijkbegeleidster geestelijke gezondheidszorg. De vrouw heeft zulke rare dingen tegen me geroepen, dat ik er klaar mee ben. Je zou er depressief van worden. ‘De dokter is er niet, ik neem voor hem waar,’ zegt een wildvreemde dame tegen me in de deuropening van de wachtkamer.

Nou ja. Vooruit dan maar. Ik sjok achter haar aan de trap op. Dit is toch ook geen pand voor MEpatiënten met al die steile eindeloos lange trappen. Ik plof in de eerste beste stoel, die ik boven tegen kom.

De waarnemend arts probeert mijn klacht natuurlijk af te zwakken. ‘Die vrouw heeft het vast niet gemeen bedoeld,’ als ik vertel hoe de POH GGZ  me nog net niet heeft uitgemaakt voor aansteller. Ook beweerde ze dat iedereen wel eens wat heeft. Ze heeft me vertelt dat ze zelf een klutsknie heeft, waardoor ze dingen niet kan, die ik wel kan. Hetgeen nog te bezien valt.

Ze raadde me aan minder te schelden, zodat ik minder moe zou worden. Deze psychologe van de koude grond. Ook beweerde ze, dat er voor mij nu eenmaal geen hulp is, noch ooit zal komen. Nou, lekker is dat. En ze prees me, omdat ik zo goed bezig ben met genieten. Ja, duh.

‘Je kunt zulke dingen niet zeggen tegen mensen met deze ernstige ziekte, waarbij meerdere systemen van het lichaam betrokken zijn. En al helemaal niet in die functie. Ik heb het opgezocht, maar het is dus echt een vak. Waar je een opleiding voor volgt. En die vrouw rapporteert ook terug naar de huisarts. Daarom zit ik hier, ik wil één en ander rechtzetten.’

De arts probeert me een beetje af te leiden door te vragen of er recent nog  bloedonderzoek is gedaan. Ze zit al klaar om een formulier in te vullen. ‘In november is er van alles nagekeken. Er bleek een reactie te zijn op Lyme, maar dat kan samenhangen met die ellendige ME. Er zit in elk geval geen actieve Lyme volgens de parasitoloog.’

‘En de schildklierwaarden waren niet goed……’ vervolg ik. ‘Nee hoor, die vallen binnen de grenzen van het toelaatbare,’ reageert de vrouw tegenover me, terwijl ze in mijn dossier tuurt. ‘Je B12 is wel veel te hoog. Hoe kan dat? Daar kun je ernstige neurologische klachten van krijgen. Ik heb op neurologie gewerkt, dus ik weet daar alles van.’

Perplex kijk ik haar aan. Ik krijg al zeker 12 jaar twee keer per week zo’n ellendige spierprik in mijn bil. Zonder te checken of het eigenlijk wel nodig is. Hetgeen noodzakelijk is, begrijp ik nu. Het is niet zonder gevaar, al dat geprik.

‘Je kunt er tintelingen van krijgen en zenuwpijnen. De klachten waar het tegen helpt kun je juist krijgen bij een overdosering….’ roept de huisarts.

Help. Ik heb dagelijks het gevoel met mijn vingers in het stopcontact te zitten. Ik heb stampende zenuwpijnen door mijn armen heen naar mijn vingertoppen. Mijn zenuwbanen lijken met enige regelmaat in brand te staan! Komt dat hiervan? Nee toch zeker? En waarom kijkt mijn eigen huisarts niet naar de resultaten van bloedonderzoek? Wat is dit voor’n waanzin?

Wat zijn de gevolgen van een teveel aan vitamine B12?

Het lichaam kan bij een hoge inname zelf de opname van vitamine B12 uit de voeding beperken. Er zijn daarnaast geen nadelige effecten op het lichaam bekend van een hoge vitamine B12-inname.

 Bij gezonde personen zal overmatig vitamine B12-gebruik waarschijnlijk geen problemen veroorzaken. Doch als je een erfelijke oogaandoening hebt die bekend staat als ‘hereditaire opticusatofie van Leber’, dan kunnen vitamine B12-supplementen je oogzenuw ernstig beschadigen

Te veel B12 is gevaarlijk en zelfs dodelijk!’ b12-ampullen. Overdosering van deze vitamine is niet mogelijk. Wat je mogelijk teveel hebt ontvangen, plas je weer uit. Wat wel waar is, is dat mensen in een rolstoel terecht kunnen komen en zelfs kunnen overlijden als hun tekort niet op tijd behandeld wordt!

Tja.

‘Je zult het toch allemaal zelf moeten uitzoeken,’ zegt ook deze arts even later tot mijn verbijstering als het over die kutziekte ME gaat, ‘Er is gewoon niets over bekend.’ Maar nu heeft ze toch buiten de waard gerekend. Met een triomfantelijk gebaar smijt ik Dr. Charles Sherperds boek over ME/CVS/PVSF op tafel.

‘Kijk, een boek vol onderzoek over deze invaliderende ziekte. Wij blijken bijvoorbeeld vaak problemen van cardiologische aard te hebben, die met medicatie enorm kunnen verbeteren. Ik zou dus behoorlijk gebaat zijn met een bezoek aan een cardioloog.’ De dokter trekt een vies gezicht. Ze heeft het zelf niet door, maar de weerzin om zich hierin te verdiepen druipt er vanaf.

‘En wat betreft dat “je zult het zelf moeten doen”,’ vervolg ik ferm, ‘Schandalig. Je ziet net wat ervan komt. Jarenlang klachten van die B12, terwijl ik er nog steeds mee wordt geinjecteerd……’ Ik heb ook jarenlang een hele hoge dosis Trisporal geslikt, zonder dat de leverfuncties werden gecheckt. Te gek voor woorden natuurlijk.

‘Ik ben geen arts. Ik heb zelf die LDN ontdekt, uitgezocht, mezelf begeleid met het opbouwen, noem maar op. Dat is ongelofelijk moeilijk geweest, want het eerste jaar werd ik alleen maar zieker. Uit pure wanhoop heb ik doorgezet. Maar ik ben het zat. Jullie gaan er maar eens over nadenken hoe het nu verder moet.’

En wat krijg ik als antwoord? ‘Nou dan spreken we af dat jij uitzoekt hoe het verder moet en dan zal ik eens kijken of ik iets kan betekenen,’ ze schuift het boek resoluut weer naar me toe, zonder er ook maar een blik in te hebben geworpen. Alsof het een vies voorwerp is.

Begrijp me goed: De vrouw is van goede wil. Op zich. Maar het schiet allemaal niet op. ‘Stop eerst maar eens drie maanden met die prikken, dan nemen we bloed af en dan zien we wel verder.’

‘Ik ga van huisarts veranderen,’ vertel ik Steenvrouw, ‘Het is toch te gek voor woorden dit. Te gek voor worden. Echt. Te gek voor woorden.’

 

 

De Tour draait zichzelf een loer. Venijn en kinnesinne. Daar kun je de oorlog niet mee winnen…….. Maar de Tour wel! Heks geniet, dolle pret! Mooie mannenbillen, vanuit mijn bed!

Posted on by

De Tour de France is weer begonnen. Heks is blij. Elke avond de Avondetappe met Dione de Graaff en Herman van der Zandt. Slap geouwehoer over mijn favoriete zomerse sport event door mensen die ik goed kan verdragen. In tegenstelling tot de apen van Tour du Jour: Die hebben toch weer die ellendige misogyne bijsmaak.

Mart Smeets vroeger, hoewel zeer goed onderlegd en vakbekwaam, was ook al zo’n braakmiddel. Maar Dionne doet het goed. Heks heeft lol in de vrouw. Ja, een waar wonder! Een vrouw in de sportjournalistiek! En dan ook nog in deze apenrots tak van sport!

Ik kijk grondig of ik haar op heur tanden zie, maar nee. Het is stomweg een talentvolle dame. En heel wat beter te verstouwen dan die zelfingenomen Mart.

De Tour. Idioten op een fiets, die zich uit de naad rijden voor de eer. Zich volstopen met doping om harder te kunnen rijden. Nu niet meer natuurlijk……

Oh ja? Geloof jij het? We geloven het dan maar totdat er weer allemaal bagger naar boven komt. De hypocrisie ten top vaak. Liegen tot je erbij neervalt. Na die walgelijke narcist van een Armstrong is iedereen murw van dit soort gedoe. Maar de show gaat gewoon door. Elk jaar komt het circus weer op gang. Met alle clowns en acrobaten.

‘Risico nemen hoort bij de sport,’ zemelt een sportjournalist, ‘Maar zorg dat het veilig is, bladiebla.’ Er zal wel weer een vreselijk stom ongeluk zijn gebeurd. Iemand die met zijn kop op een paaltje knalt bijvoorbeeld. Een paaltje midden op de weg.

Jaren geleden vloog Johny Hoogendoorn het prikkeldraad in, nadat hij van de weg werd geveegd door een volgauto. Gestoord. Heks was perplex. Misschien zat de sukkel in de auto wel te SMSen. Zou me niks verbazen……

Niets zo heerlijk als in bed aan een blogje werken met de Tour op de achtergrond. Uren kan ik kijken naar die mooie gespierde mannenbillen. Het gevecht in het peloton. De smerige spelletjes van sommigen versus de eerlijke straighte stijl van anderen. Zoals Sagan gisteren.

Nog nooit een schoudertje gegeven of iemand van de weg geduwd, zoals zijn Britse collega Cavendish. Gewoon rechtdoor sprinten en zorgen dat je de snelste bent. Zo win je op eigen kracht. De mooiste overwinning, toch?

De Tour komt langzaam op gang. Zoals elk jaar liggen de deelnemers de eerste dagen constant over het asfalt te dweilen. Valverde valt uit. Jammer hoor. Het maakt de Tour direct minder spannend.

Heks houdt van wielrennen, zoals ik van schaatsen houd. Het afzien, sterven en weer tot leven komen……. Prachtig.

Ook het fenomeen dat je samen sterker bent dan alleen. Zo’n peloton: Een zwerm vogels, een school vissen. Eén lichaam. Onverslaanbaar voor een individu. Je kunt nog zo ver voor liggen, als het peloton je terug wil pakken doen ze dat gewoon.

De Tour is pas een paar dagen bezig. We hebben nog bijna drie weken te gaan! Ik zal me voorlopig niet vervelen! En daar ben ik blij om. Want er zijn goede vrienden op vakantie en ik zie sowieso door mijn fysieke gesteldheid natuurlijk al heel weinig mensen.

Mijn familie heeft het zwarte schaap uiteindelijk definitief verstoten en veel vrienden zijn druk met zichzelf en hun eigen leven. Bovendien zit ik in een bijzonder slechte periode met mijn lijf en als klap op de vuurpijl is de vriendschap met een goede vriend gesneuveld het afgelopen jaar.

En zoals altijd gaat iedereen natuurlijk weer voor die vriend lopen zorgen. Die gezond van lijf en leden is en een heel leuk en druk leven heeft! Maar voor hem is zo moeilijk allemaal! Dus: Extra vaak bij hem op bezoek…… Naar zijn klaagzangen over Heks luisteren…….

Hoe krijgen mensen dat toch voor elkaar? Ik doe echt iets niet goed…..

Op de achtergrond vliegt een renner in de boarding. Het is Cavendish. En wie gaf hem daar een duwtje? Sagan! Hoe is het mogelijk? Die doet zulke dingen toch nooit?

De hele avond luister ik naar het gezever over deze valpartij. Cavendish houdt zich opvallend op de vlakte en terecht. Ik heb hem veel ergere dingen zien doen vroeger en daar is hij nooit voor bestraft! Hij heeft echt wel eens een koers gewonnen door een collega tegen het asfalt te werken…..

Sagan wordt uit de Tour gezet. Men zoekt een zondebok. En dan neem je toch gewoon iemand, die nooit zulke dingen doet en die straf je voor het wangedrag van de hele groep. Want al die domme sprinters nemen belachelijke risico’s. Ze breken liever een sleutelbeen dan dat ze remmen. Dan moet je dus ook niet achteraf lopen zeiken………

Ja, sympathieke mensen zijn tenslotte onuitstaanbaar. Weg ermee! Die moeten ASAP ten val worden gebracht! Schijt over hen heen, in hun bek, hou je vooral niet in! Liefde, vrienden en vriendinnen?  Nee, verdomme, kinnesinne…….