Klein verslag van alweer een irritante dag. Heks probeert voor de zoveelste keer hypoallergene pleisters te bestellen voor haar onvolprezen Tens apparaat. Het wil maar niet lukken. Dat wordt weer autorijden, terwijl de gaten in mijn huid vallen. Kom ik terug uit het klooster als Zen gatenkaas!

Heks probeert hypoallergene pleisters te bestellen voor haar Tens apparaat. Binnenkort ga ik een flink end autorijden en zonder deze uitwendige pijnstilling is dat geen optie. Helaas vallen de gaten in mijn huid van de reguliere plakkers.

Ik neem dit al enige tijd maar op de koop toe. Zo vaak gebruik ik het apparaat niet meer. Maar nu ga ik het weer een paar weken noodgedwongen op stroom lopen. En wat blijkt? Het aanschaffen van nieuwe pleisters levert gigantische problemen op!

Ik bel met het bedrijf om de bestelling te plaatsen. ‘Maar u bent van zorgverzekeraar verandert!’ roept de dame aan de andere kant van de lijn verontwaardigd, ‘U moet eerst naar de pijnpoli terug en daar schrijven ze u dan een nieuw apparaat voor en dan kunt u weer de bijbehorende materialen bestellen!’

Dus als ik het goed begrijp moet ik naar de huisarts. Die geeft me een verwijzing. Dan krijg ik een brief van de pijnpoli met daarin vijfenzeventig vragenlijsten met vragen variërend van hoe vaak je hier pijn, daar pijn hebt tot de kleur van je ondergoed.

Vervolgens een consult met een arts van de pijnpoli. Dan een afspraak met een pijnverpleegkundige voor instructie. Vervolgens een nieuw apparaat. En dan kan ik dus eindelijk die pleisters bestellen. Zucht.

‘Ik heb al twee apparaten. Ik hoef er niet nog eentje bij,’ het is aan dovemansoren gericht. Het interesseert niemand ook maar een bal dat er op deze manier geld over de balk wordt gesmeten.

‘Ik zal u het nummer geven van het bedrijf, dat een contract heeft met uw huidige verzekeraar,’ komt de dame aan de telefoon me alsnog tegemoet. Of ze wil van me af. Dat kan ook. En gezien de waarde van haar tip verdenk ik haar van het laatste.

Heks belt naar het betreffende bedrijf. ‘Als u voor incontinentiemateriaal belt, toets 1, als u voor diabetesmateriaal belt, toets 2, als u iemand wilt spreken, blijf aan de lijn,’ toetert een vrouwspersoon in mijn oor. Direct gevolgd door een hopeloos bandje met keiharde muziek.

De vrouw, die me te woord staat is uitermate vriendelijk. ‘Heeft u diabetes?’ informeert ze naar de bekende weg. Maar nee. Heks wil gewoon een paar pleisters. ‘Voor diabetes?’ Nee. Blijkbaar zijn er ook voor die groep patiënten plakkertjes op de markt.

‘Ze hebben u het verkeerde nummer gegeven. Ik zal u het telefoonnummer geven van het bedrijf, dat u zeker verder kan helpen. Zij verkopen die spullen en hebben ook een contract met uw verzekeraar…..’ Ik krijg het juiste nummer.

Omdat ik totaal uitgeput raak van dit soort belrondes laat ik het juiste nummer eventjes voor wat het is. Het is ook alweer na vijven. Dan zijn zulke bedrijven totaal onbereikbaar.

Als ik een paar dagen later verder ga met deze queeste blijkt het nummer niet te werken. Het bestaat stomweg niet. Zou die vrouw het aan me gegeven hebben om van me af te zijn? Net als haar voorganger?

Ik ga in de slag om bij mijn huidige verzekeraar iemand te spreken, die me hiermee kan helpen. Het is uiteindelijk ook in hun belang. Het kost klauwen met geld om me weer helemaal door die pijnpoli-molen te laten gaan……

Het blijkt nog niet zo eenvoudig om iemand met verstand van zaken te spreken te krijgen bij de maatschappij. Ik krijg eerst met een paar ongelofelijke mutsen te maken. Ook zij proberen me te ontmoedigen en met een kluitje in het riet te sturen. Maar ik hou vol. Uiteindelijk krijg ik een BOBO van de afdeling medische voorzieningen aan de lijn.

‘U moet de oude machtiging opvragen bij uw vorige verzekeraar. Dat is de normaalste zaak van de wereld, hoor. Dan nemen wij die over en dan kunt u weer pleisters bestellen…..’ is het advies.

Heks belt met haar oude verzekeraar. Ook hier kost het enige tijd om iemand met verstand van zaken aan de lijn te krijgen. Het is al moeilijk om hier iemand met verstand te vinden…….

Op mijn simpele verzoek om de machtiging naar me toe te sturen krijg ik een uiterst complex antwoord. Het komt erop neer, dat ze van computersysteem zijn veranderd en nu kunnen ze niets meer inzien van 3 jaar geleden.

‘Dat betwijfel ik mevrouw, u kunt het misschien niet inzien, maar op de IT afdeling van uw bedrijf hebben ze vast wel een manier om het betreffende document boven tafel te krijgen. Ik heb zelf in die business gewerkt, dus ik weet dat het kan.’

Maar nee, niets kan. Heks denkt dat ze het gewoon niet willen. Het zal ze een rotzorg zijn. Zorgverzekeringen zorgen voornamelijk goed voor zichzelf. De vrouw aan de andere kant van de lijn houdt een heel lulverhaal. ‘Als u dat lulverhaal nu eens voor me op papier zou willen zetten, dan kan ik er misschien nog iets mee bij mijn huidige verzekeraar,’ verzoek ik vriendelijk.

Ik krijg het lulverhaal ondertekend en wel binnen. Intussen heb ik ook nog wat formulieren gevonden bij mijn Tens apparaat, waaruit je kunt opmaken, dat ik het ding ooit voorgeschreven heb gekregen op de pijnpoli! Ook heb ik intussen een heus recept uit mijn huisarts geperst voor die verdraaide pleisters. Zou het nu gaan lukken?

Wat een gedoe. En ik ben al zo moe. Het is voor de goede zaak, dat wel, maar ik word er niet goed van!

 

Inspiratie: Eerst je kop laten afbijten door een akelige alt, vervolgens je hart laten raken door een geheimzinnige sopraan en tot slot in een baan om de aarde geraken door de heilige dans van een muzikale olifant. En dat alles in bijzonder goed gezelschap!

Zaterdag heb ik een drukke dag. Om 11 uur ’s morgens meld ik me voor een martelsessie bij de fysiotherapeut. Hardhandig haalt ze me uit de knoop. Oh, wat is ze toch gemeen geworden door de jaren heen. Bijna net zo geniepig als de orthopedische fysio. Alleen lacht ze niet smakelijk om mijn gejammer, zoals laatstgenoemde……

Lachen om je pijn is fijn. Om je eigen pijn wel te verstaan. Het is het enige prettige aan pijn. Lachen is het beste medicijn. Anders krijgt die verrekte pijn je klein….

Na de sessie snel ik richting Leidse Hout. Ik laat mijn hondje flink rennen: Vanmiddag moet hij een paar uur in zijn hok. Heks gaat zingen in een Leids Koorproject. Stipt om twee uur schuif ik op mijn plaats. Althans, dat probeer ik. Er zit echter een dame op mijn plek en ze is niet van plan om te gaan wieberen. Sterker nog: Tot mijn verbijstering heeft ze mijn plaats ingepikt. Iets dat ik absoluut haat!

Een horde dames stort zich op Heks. Ik moet niet zeuren. Ik moet er maar naast gaan zitten, in het hoekje achter een pilaar. Of op de bank er achter. Er voor. Links, rechts…… Noem maar op. Iedereen vindt blijkbaar maar dat ik loop te zeiken, maar ik wil gewoon op mijn eigen plek zitten. En met reden: Daar heb ik geen muziekstandaard nodig, kan ik blijven zitten en toch de dirigent zien, kan ik mijn spullen kwijt….. Mijn gedisloceerde schouders kwijt. Ook niet onbelangrijk!

©TOVERHEKS.COM

Het woeste wijf weet van geen wijken. Haar royale matrasachtige lijf neemt de halve bank in beslag. Mezelf in het hoekje ernaast proppen is geen optie. Per gratie Gods mag ik aan de andere kant van de kerkbank zitten.

Eerst komt dan haar vriendin. Waar Heks al jaren naast zit. Maar waar zij nu opeens zonodig naast moet zitten…….. Begrijpelijk, maar overleg het eerst even! Daarnaast een verschrikte vriendelijke dame, waar ik al jaren mee zing. Zij kan hier ook niks aan doen.

Wat een gedoe. Ik ben helemaal van slag en beland uiteindelijk dus op een geweldige kutplek. Ik zit helemaal opgepropt. Er toeteren alten van een andere partij in mijn oor en naast me zit een venijnig oud vrouwtje onophoudelijk in zichzelf en tegen Heks te mopperen.

In de pauze probeer ik het met de alt in kwestie te bespreken. Het ontaardt in een bijzonder onaangename schreeuwpartij. Het mens weet van wanten, ze wil niet wijken. Na een scene vol menopauzaal chagrijn ben ik nog geen stap verder. Ik moet de rest van de middag maar uitzitten op die ellendige plek met mijn schouders in mijn nek.

Wat zijn wij vrouwen toch een hopeloze wezens bij tijd en wijlen. Vooral  als we verzuren tot oude pruimen met nukkige gezichten en verroestte lachspieren…. Dat moet je ten alle tijden zien te voorkomen!

De tenoren troosten me in de pauze. ‘Kom lekker bij ons zitten, Heks, laat die alten toch de rambam krijgen. Ik ben er ook gillend weggelopen vorig jaar. Ook vanwege geruzie rondom een plek. Wat een hopeloze dames zitten daar tussen. Ik snap je frustratie,’ aldus een bijzonder leuke en vlotte vrouwelijke tenor. Ik ben blijkbaar niet de enige met dit soort ervaringen…..

Het gedoe heeft me aangegrepen. Ik lijk wel onzichtbaar. Onbetekenend. Ik doe er helemaal niet toe! De hele wereld wandelt over me heen. Om me vervolgens te vergeten. De pispaal. De zondebok. Een heel arsenaal oude pijn wordt opengetrokken door dit stupide stoomwals-incident. En ik ben weer eens totaal verbijsterd door het totale gebrek aan empathie en inlevingsvermogen van sommige medemensen. Botterikken tot op het bot zijn het.

Zo snel als ik kan ga ik na de repetitie weer met mijn hondje wandelen. Ik probeer hem uit te putten, want vanavond ga ik alweer uit. Het is niet te geloven! Fiederelsje heeft me uitgenodigd voor een experimenteel jazz concert. Jazzclub Hot House heeft weer eens iets georganiseerd. Op een nieuwe locatie. Gelukkig maar, want hun oude locatie is een no go area voor Heks. Teveel traumatische herinneringen.

Aan alles komt een einde: Als je maar lang genoeg wacht. Sociëteit de Burcht is verleden tijd. Alcoholistisch Leiden moet ergens anders gaan doorzakken. De betrokken zuipschuiten zijn dood of op sterven na dood. Of ze liggen in de goot. Einde van een hopeloos tijdperk!

©TOVERHEKS.COM

Lekkere verhalen, Heks. Beetje gefrustreerd? Daar zit toch niemand op te wachten? Inderdaad. Vooral niet als je denkt dat dit verhaaltje over inspirerende zaken gaat!

’s Avonds trek ik mooie kleren aan. Ik haal een verfkwast over mijn bleke kaken. Ik laat alle ergernissen van me afglijden. De wereld is gestoord, maar daarom hoef je jezelf niet gek te laten maken! Vol goede moed fiets ik richting muziekcentrum Quibus aan de Middelstegracht. Als ik binnen kom vliegt mijn vriendin me om de hals.

‘Niets,’ wuift ze als ik vraag wat ze van me krijgt voor het kaartje. ‘Maar je hebt geen knoop.’ wordt afgedaan met ‘Jij ook niet.’ Ze stelt me voor aan haar gezelschap: Twee beeldschone jongedames uit Indonesië. Hoewel ze maar tot mijn middel komen qua lengte steken ze met kop en schouders boven het maaiveld uit als het aankomt op hetgeen ze bereikt hebben in het leven! Beide vrouwen zijn bezig met hun promotieonderzoek en bijna klaar…….

Ik glijd op een stoel naast de ene dame en hoor haar uit over haar onderzoek. Dan ontdekken we van elkaar dat we ons intensief bezig houden met zang. Zij met traditionele Indonesische muziek, ik natuurlijk met Dhrupad en mijn oratoriumkoor.

De andere jongedame gaat binnenkort promoveren op Javaanse Hiphop…..

Wat een leuk en inspirerend gezelschap! Wat een mooie slimme meiden! Wat een passie en wat een drive om zo je dierbaren achter te laten om in een suf Hollands studentenstadje te komen promoveren!

We hebben ruim op tijd afgesproken, dus er is genoeg rijd om te klessebessen. Langzaam druppelt de zaal vol. ‘Ik zie dat er duizenden mensen op het concert zijn afgekomen!’ roept de man van Hot House enthousiast als hij de band aankondigt. Een kleine verwijzing naar Trump. Die krijgt sowieso een flinke veeg uit de pan. Een klein maar uiterst vermakelijk politiek college verder komen de muzikanten het podium op. Het gaat beginnen! Eindelijk!

©TOVERHEKS.COM

Het concert is geweldig. Slechts vier mensen staan er op het podium, maar ze tellen voor tien! Een operazangeres, Claron McFadden, die jazz zingt. Wat een bereik heeft deze vrouw! Ze schuwt het experiment bepaald niet! Heerlijk.

Dan is er nog een stevig gebouwde acrobaat op een Sousafoon: Michel Massot. Het instrument lijkt met hem vergroeid te zijn. Als hij op een gegeven moment circulair ademend over het podium springt wordt het publiek helemaal wild. Boventonen vliegen om je oren. Olifanten duiken op uit de coulissen en Heks ziet zelfs een heuse neushoorn over het podium stampen!

Een frisse jongedame op cello, Marine Horbaczewsk, en een virtuoze Vlaming, Tuur Florizoone, op de accordeon complementeren het gezelschap. De muzikanten zijn zonder uitzondering zeer begaafd. Het is echt smullen voor het verwende oude knarrenpubliek van Hot House.

Het programma is theatraal en intrigerend. Gedurende enige tijd heeft de band geheimen verzameld. Voornamelijk van oudere mensen. Hier zijn de composities op gebaseerd.

Heks is bij het eerste nummer al in tranen. Het is verschrikkelijk en herkenbaar dit lied over zelfdoding door een geliefde. ‘We grijpen het publiek direct bij de lurven met dit eerste lied…..’

‘Mensen zijn helemaal ontroerd als ze horen dat hun geheim gezongen wordt,’ vertelt de zangeres achteraf. We staan al zeker drie kwartier met haar te praten. Mijn gezelschap wil alles weten over haar zangtechniek en de opzet van de voorstelling. De zangeres op haar beurt is zeer geïnteresseerd in wat wij allemaal uitspoken in het dagelijkse leven.

©TOVERHEKS.COM

Ik loop intussen met mijn net aangeschafte CD te zwaaien op zoek naar handtekeningen. Vooral die van de Sousafonist wil ik hebben. Dat is toch zo’n grappige man. Zijn spel heeft me helemaal opgetild. Zijn bijdrage heeft mijn muizenissen rondom het gekrakeel van afgelopen middag spontaan de deur uit gejaagd. Weggeblazen door deze muzikale elegant dansende olifant!

‘Thank you so very much,’ probeer ik als ik ontdek dat hij geen Nederlands spreekt. Ik steek een heel verhaal in het engels af, maar de man kijkt of hij water ziet branden. Hij spreekt uitsluitend frans. Gelukkig is dat geen probleem voor Heks.

De zangeres spreekt alle drie deze talen werkelijk perfect. Zonder accent. Bizar!  We verbazen ons er achteraf over. Zelf kunnen we ook wel een redelijk woordje over de grens brabbelen, maar dit grenst aan het onwaarschijnlijke. Wat een bijzonder getalenteerde vrouw!

Zo heeft Heks een heerlijke avond. Enigszins zwevend verlaat ik het pand: Ik ben in de zevende hemel! Het is al tegen twaalven als ik eindelijk het laatste rondje met VikThor loop. Dank je wel Fiederelsje voor deze superdate. Het was fantastisch!

Hier kun je alles lezen rondom deze voorstelling en de makers ervan: Secrets met Claron McFadden en het jazztrio Massot-Florizoone-Horbaczewski. 

©TOVERHEKS.COM

Inspiratie: Filantropie versus de dagdagelijkse frustratie. Een gever temidden van vele nemers. Variërend van ONDERnemers tot ECHTE criminelen……

Vorige week zondag wil ik naar de kerk. Ik ben al lekker in de stemming, want ik kijk tot een uurtje of vijf in de ochtend naar moordprogramma’s. Deadly women: Meisjes vermoorden hun schat van een vader, dochters slaan de de hand slaan aan hun lastige moeder. Een exotische oppas vermoordt het aan haar toevertrouwde onschuldige kind. Ontspoorde pubermeid vermorzelt een assertieve homoseksuele man. Verliefde beeldschone deernes zetten hun partners aan tot moord……

Ik slaap een paar uur. Dan sta ik op.

Oh, wat is het koud. Snel draai ik aan de thermostaat. Ik kruip weer in bed. De tweede poging om op te staan is succesvoller. Na de nodige koffie en pijnstillers ga ik de deur uit met VikThor. De kerk ga ik niet meer halen. Ik moet mijn zonden nog maar even verbijten.

Die middag schrijf ik aan een blogje. Het zonnetje baadt mijn woonkamer in haar onbarmhartige licht. Overal liggen stofvlokken. Stukken hondenflos zwerven door de kamer. Mijn hondje kauwt werkelijk op alles wat los en vast zit. Lang leve zo’n ouderwets touw!

In de loop van de middag ga ik weer naar buiten. Het is stralend weer. Overal uitgelaten mensen. Ik peddel met fietskar en hond richting Merenwijk. Onderweg gooi ik mijn hondje uit de kar. Enthousiast rent hij naast de fiets. ‘Kant,’ brul ik als er tegenliggers aankomen. Braaf zwenkt hij naar de rechterkant van het fietspad.

‘Naast,’ commandeer ik vervolgens. En hij komt keurig langszij! Er zit een onzichbare lijntje tussen mij en mijn hondje. Ik lees hem als een boek. En dat is wederkerig. Hij volgt trouw al mijn bevelen op, zelfs nu hij een beetje pubert! Hoe is het toch mogelijk? Hoe kan een wezentje van zeven maanden oud nu toch zoveel snappen en weten? Moet je eens naar onze mensenkinderen kijken: Die liggen amechtig brabbelend in hun wieg als ze zo oud zijn.

Langzaam fiets ik rondom het golfveld. Op de sloten en vaarten wordt geschaatst. Iemand is de ijsbaan aan het vegen. Voor het hek wacht een menigte bont ingepakte kinderen. Een incidentele volwassene steekt er kaaltjes bovenuit.

Op de Zijl zie ik ook iemand schaatsen. In het midden liggen grote ijsschotsen. Daar is weer zo’n klerelijer doorheen gevaren. Dat moest toch verboden worden in tijden van ijspret!

Kleine jongens zitten op een pak stenen langs het bevroren water. Ze stampen erop met hun laarzen, maar durven niet de stap te zetten los van de wal. Hun ouders hebben hen vast goed de oren gewassen! Om beurten gooien ze takken en stenen op het ijs.

Ik kom de leuke vrouw tegen van de wijnwinkel in Warmond.  VikThor vlijt zich tegen haar aan. Zelf heeft ze ook een schitterende jachthond. Heks weet niet welk merk. Dat moet ik toch eens vragen.

Nadat we over het eilandje in het Joppe hebben gestruind gaan we richting Kras. Zij woont om de hoek van dit miniatuur natuurgebied. ‘Gezellig Heks, kom binnen, ik ben net in de weer met mijn slow juicer. ik ben nog eventjes bezig, dan drinken we thee.’

Terwijl mijn vriendin een listig sapje perst zet ik gemberthee. Niet veel later zitten we tegenover elkaar aan haar grote eettafel. VikThor rent verrukt rond met allerhande kattenspeelgoed. Wij drinken gloeiendhete thee en uitermate traag geperst sap. Zalig!

‘Wat gezellig dat je langs komt! Ik had net een beetje een prutdag,’ mijn vriendin lacht van oor tot oor. Al snel zitten we te giebelen om elkaars bizarre verhalen. ‘Dat vind ik toch zo leuk aan jou, jij hebt ook echt de meest vreemde dingen meegemaakt, Heks,’ hikt ze na een hilarisch vervolg op deel 1 van Een Huilduitser In Mijn Hangmat.

Ja, dat klopt. Ondanks mijn amoebe-achtige constitutie stort ik me toch altijd in allerlei avonturen. Ik ken mensen met een enorme actie radius, die nauwelijks verder kijken dan hun neus lang is. Heks kijkt liever ver voorbij het einde van haar hakige heksenneus. Dat heb ik met mijn vriendin gemeen. Het maakt het lastige leven weer sprankelend en leuk….

‘Gisteren was ik eventjes naar Den Haag op mijn nieuwe scootmobiel. Ik kook altijd voor mijn oude tantetje op vrijdag,’ ze ziet mijn verbaasde blik. Op de scootmobiel naar Den Haag? Ik weet dat het een turbo exemplaar is, maar waarom niet met de auto?

‘Oh, heb ik dat niet verteld? Ik heb mijn bus weggegeven,’ mijn vriendin kijkt vergenoegd. Ik weet dat ze het van plan was. Maar om dat dan vervolgens ook daadwerkelijk te doen! ‘Ik zou in een heel duur tarief terecht komen en dat kan ik onmogelijk ophoesten, dus toen ben ik toch nog maar eens op internet gaan kijken of ik iemand kon vinden, die zo’n aangepaste bus goed kan gebruiken.’

Proefrit met Kras ©Toverheks.com

De bus is bedoeld voor gehandicapte mensen en mijn maatje is niet gehandicapt genoeg voor deze volledig aangepaste bus, dus vandaar dat hoge tarief wegenbelasting. Haar tevens gehandicapte partner stond destijds borg voor het lage tarief. Sinds zij niet meer onder ons is staat de bus op de schop…… Haar eigen dure aangepaste bus!

Nederland en zijn stomme regeltjes. Bah.

Maar goed. Deze roodharige dame tegenover me aan de eettafel van haar fleurige huis is niet voor 1 gat te vangen. Ze laat zich stomweg niet uit het veld slaan door bureaucratisch geneuzel. Ze heeft gezocht en gevonden: Een nieuwe eigenaar voor dit geweldige vervoermiddel.

Ergens in Nederland woont een kleine jongen met een stofwisselingsziekte. ‘Er zijn legio van dat soort aandoeningen, Heks. En die mensen moeten vaak maar zien hoe ze het redden. Kortom, ik heb zijn ouders gebeld en gezegd dat ik een auto voor hen heb heb als ze geïnteresseerd zijn…’

‘Aanvankelijk vertrouwden ze het zaakje voor geen meter.  Toch ben ik er een dag later heen gegaan. Ze wonen helemaal in Deventer, stad van de legendarische Go Ahead Eagles. Die kleine jongen is een groot fan van deze voetbalclub. Hij is er een keertje te gast geweest! Hij kreeg een shirt met alle handtekeningen van de spelers! Een onvergetelijke ervaring…..’

‘Maar goed. Ze moesten toevallig die middag naar de dokter in Zwolle. Tijdens de proefrit naar het ziekenhuis kreeg zijn moeder een smsje van haar bezorgde schoonzus. “Kijk maar uit met die testrit. Misschien is het wel een criminele bende en halen ze intussen snel je huis leeg”.’

We moeten vreselijk lachen. Ik zie Kras al voor me als heavy crimineel met haar bus. Een roodharige madre de familia maffia in een oranje scootmobiel. ‘Mensen kunnen het gewoon niet geloven, als je zoiets doet. Wie geeft er nu een bus weg van duizenden euro’s? Dat is gewoon verdacht!’

inspiratie7

Armoede is op je geldberg zitten en je oog alweer laten vallen op het luttele bezit van een ander…… ©Toverheks.com

Ze laat me foto’s zien van het jongetje. Wat een lekker ventje! Hij zit enthousiast te zwaaien met de sleutels van de bus. ‘Hij wilde ze niet meer teruggeven! Wat een lieverd, he?’ Ze laat ook nog wat foto’s zien van de situatie zoals ze hem aantrof.

Een dodelijk vermoeide moeder, die met veel pijn en moeite een ondanks zijn ziekte goddank toch opgroeiend jochie vanuit zijn rolstoel in een personenauto probeert te proppen. ‘Daarbij stootte hij elke keer zijn hoofd,’ wijst mijn vriendin.

Het zusje van de jongen helpt mee. Dan moet de rolstoel helemaal uit elkaar gehaald worden, anders past hij niet in de achterbak van de auto. Wat een gedoe. En de jongen wordt natuurlijk nog groter! De bus komt als geroepen!

Een uurtje later fiets ik naar huis. Mijn hart is helemaal opgewarmd. Ik zit zachtjes voor me uit te zingen. Wat een inspirerende middag! Wat heerlijk dat er mensen zijn zoals Kras. Die niet bang zijn om iets weg te geven, zelfs al hebben ze zelf geen knoop.

Filantropie komt uit het hart ©Toverheks.com

‘God houdt van zijn kinderen,’ zegt een televisiedominee die nacht op de buis. Heks kijkt naar een religieuze zender voor de verandering. Moordprogramma’s zijn plots van de baan.

De voorganger is een forse stoere menopauzale vrouw met een grote wulpse mond, een praktisch kortgeknipt kapsel, een stem als een scheepstoeter en de subtiele charme van een sergeant majoor. ‘Je kunt ze dus maar beter goed behandelen. Als je hen mishandelt word ‘ie erg boos. Dat wil je niet meemaken!’

Oh jee. Daar denken de meesten van ons helemaal niet over na. We beschouwen kinderen vaak gewoon als privébezit. Je mag ze uitschelden, slaan en voor je laten werken…… Ze zijn je verlengstuk, boksbal , bitch en pispaal. Je kunt ze kapen, gijzelen, bezitten en verguizen. Kinderen moeten vaak alles waarmaken wat jij hebt gelaten. Ze moeten slagen waar de ouder heeft gefaalt. En als dat mis gaat promoveer dan die mislukkeling gewoon tot zondebok!

Een wildvreemd kind een auto geven omdat je daar gewoon zin in hebt? Dat is nog eens andere koek! En hoewel ik Kras nog nooit in een moskee of kerk heb gespot, laat staan dat ze zich door een patriarchale mannelijke god de wet laat voorschrijven, toch denk ik dat het wel goed zit met Kras en Godin, de Grote Goddelijke Moeder….

‘Heks, die bus is een tijdelijke oplossing. Hij is aangepast voor mijn grote kleine engeltje destijds. Die mensen zijn nog steeds aan het sparen voor een geheel nieuwe aangepaste bus. De mijne kunnen ze dan inruilen, dus dat scheelt. Maar er is nog best veel geld nodig! Ze hebben een actie opgezet. Ik zal je de link sturen,’ zegt Kras als ik haar later spreek.

Hier kun je meer lezen over deze actie. Dream or donate. Rolstoelbus voor Hayden!

En hier de reactie op de geweldige actie van Kris! Update : Lieve lezers donateurs tot dusver. Er is iets bijzonders gebeurt we hebben een best grote donatie gekregen. Een vw transporter uit 2006. Deze is aangepast met een uitklapbare plank om de rolstoel naar binnen te rijden. We zijn erg blij met deze donatie van een mevrouw uit Leiden. Ze zei ook dat het niet het ideaalste voor ons is maar een begin. Ze ziet het als een investering voor onze eigen bus. We gaan dus door met onze dream!

 

Plons: Mijn varkentje lijkt wel een kikker! Of een zeehond…… Voor de zoveelste keer lazert VikThor in de gracht…….

1001004006414134

De dinsdagavond voor de sint ga ik toch naar het koor. Ik zit ruim twee uur uit op mijn stoel. Nou ja, zitten. Ik hou het geen drie seconden in dezelfde houding vol. En ik ben nog wel uitgebreid naar de fysio geweest vandaag. Goeie hemel. Niets lijkt nog te helpen. Mijn lichaam valt langzaam uit elkaar……

Thuisgekomen neem ik allerlei verschillende pijnstillers tegelijk in. Daarna ga ik naar buiten met VikThor. Hij moet hoognodig nog een lekker rondje lopen. Parmantig huppelt hij voor me uit. De stad is uitgestorven. Hij loopt los, wel zo lekker voor mijn arme gepijnigde armen.

imgres-6

‘Ga naar je pijn toe, probeer te achterhalen wat het je vertelt,’ zegt een van mijn behandelaars. Lekker is dat. Ik wil juist van die pijn weg. Ophoepelen nou, klotepijn!

Het is zo gemakkelijk gezegd. Overal in de alternatieve wereld krijg ik dit advies. Maar het is gewoon geen haalbare kaart. Toch probeer ik ook vanavond weer door de getormenteerde gebieden in mijn lijf heen te ademen en de pijn te voelen. Intussen tracht ik ook mijn lichaam te ontspannen. En laat ik ook eens een beetje anders lopen. Niet zo verkrampt.

Ik schud met mijn kont, voor zover mogelijk. Borst vooruit. Linkerschouder duw ik bewust naar achteren, want hij schijnt teveel naar voren te  staan en zo de hele boel vast te zetten. Inclusief een paar grote zenuwbanen. Mijn duim, wijsvinger en middelvinger zijn al dagen gevoelloos. Ter afwisseling van een paar weken brandende pijn. Ik weet niet wat vervelender is…..

imgres-5

Terwijl ik zo loop te kreukelen neem ik me opnieuw voor om niet op te geven. Ook Heks wil nog iets maken van haar sukkelige leventje. Ook ik heb zo wat noten op mijn zang……

En ook om te genieten van wat er dagdagelijks te genieten valt. In mijn geval een heel lief hondje en zeven schatten van katten. VikThor rent intussen voor me uit.

Hij snuffelt aan muurtjes en paaltjes. Het zal niet lang meer duren voor hij zijn poot optilt. Ik grijns van oor tot oor. Wat een lekker ventje!

Plotseling maakt mijn ventje een gekke beweging en geloof het of niet: Plons! Hij ligt in de gracht. Alweer! Hevig spetterend houdt hij zijn kleine koppie boven water. In een flits zie ik mezelf weer achter hem aan springen…… Brrrr. Het is stervenskoud! Het vriest een paar graden!

Ik neem een snoekduik op het droge en vis hem met een flinke beweging van mijn rechterarm uit de gracht. Geen nat pak deze keer voor Heks. Ik kan er gelukkig net bij.

Mijn hondje schudt zich uit en gaat als een zotteklap rondjes rennen. Hij is helemaal door het dolle. Een passerende vrouw krijgt er de slappe lach van.

Zo snel als mogelijk neem ik mijn gekke ventje mee naar huis. Gelukkig hoeven we niet ver te lopen. Binnen een paar minuten rol ik hem in een warme handdoek.

Wel een kwartier wrijf ik zijn kleine lijf totdat hij bijna droog is. En weer helemaal warm. Als een dwarse baby wringelt hij alle kanten op. Pas als ik hem een lekkere pensstaaf geef wordt hij een beetje rustig.

Jeetje, wat een gedoe. Mijn schouder heeft een ongelofelijke oplawaai gehad van deze reddingsactie. In 1 beweging is de behandeling van de fysiotherapeut weer volledig teniet gedaan. Maar goed. Mijn hondje is veilig. En dat is ook wat waard.

Een dag later ligt het monster alweer in het water. Tijdens het spelen met een andere hond vliegt hij uit de bocht zo een moddersloot in. Mijn auto ruikt nog dagen naar baggerig hondje…….

Ik kan me niet heugen dat Ysbrandt ooit in het water is gevallen. Zijn opvolger echter is dat al zeker zeven keer overkomen! Vier keer in de gracht, een keertje in een vijver en tot slot een paar maal in een moddersloot…… VikThor loopt echt in zeven sloten tegelijk!

Hier ga ik VikThor voor opgeven!!!!!!

 

 

Hoera, weer een kwibus bij Phil. Bekende problematiek: Een volwassen baby, die verhaaltjes uit zijn duim zuigt!

 

Hoera, Phil heeft weer een narcist in zijn show. Het is een griezel van de bovenste plank. Maar hij ziet er heel zielig uit. Hij snottert en jankt er lustig op los als hij zijn zin niet krijgt. De man heeft zijn ex-vrouw zo knettergek gemaakt, dat zij als idioot wordt weggezet. Intussen is ze er vandoor met haar puberdochters. Althans, daar lijkt het op. De meisjes zijn weggelopen en de moeder is een paar weken later ook verdwenen…..Daarmee overtreedt ze de wet. Foei! Oh, wat een gedoe.

Heks heeft zich onlangs ook weer een dagje verdiept in narcisme. Eén ding is me intussen wel duidelijk: Narcisten liegen tussen hun tanden. Ze manipuleren, bedriegen, maken je zwart, doen de meest vreselijke dingen, leiden vaak een dubbelleven, terroriseren hun slachtoffers…..

Geestelijk geweld is aan de orde van de dag, maar ook lichamelijk geweld wordt niet geschuwd. Een narcistische vader heeft vaak losse handjes. Je kop stuitert dan wel eens terug van de muur als hij je iets duidelijk probeert te maken. Of als hij in een slecht humeur is en zich op je af reageert. In het gunstigste geval houd je er slechts een buil aan over. Maar een hersenschudding kan ook. Moet je weer tegen de dokter zeggen dat je van de trap bent gevallen……

Slecht zijn ze, in en in slecht. Maar zelf vinden ze dat niet. Deze man vindt zichzelf bijvoorbeeld een hele goede vader. Hij geeft tal van voorbeelden over zijn geweldige vaderlijke eigenschapen. Ik ben niet onder de indruk. Zijn ogen staan koud. Zijn gezichtsuitdrukking is er louter op gericht reputatieschade te voorkomen….

Zijn volwassen in de show aanwezige derde dochter negeert hij volkomen. Zij beaamt wat voor’n klootzak het is…….

Maar goed. De wereld zit vol met keiharde egocentrische eikels. Niets nieuws onder de zon.

Phil is op de hand van deze foute klant. Zijn ex heeft nu eenmaal de wet overtreden, dus die zit fout. Hij vindt de man geen geweldige vader. Er schort ongelofelijk veel aan die kerel, dat ziet the good doctor ook nog wel. ‘Maar ik ben ook niet volmaakt!’ relativeert hij zijn bedenkingen….

De vader is controlefreak en gewelddadig. Hij geeft zijn dochters geen millimeter leefruimte. Maar ook al zeggen zijn dochters dat alle drie, toch gelooft iedereen de vader. Ook de rechter!

Dit is iets, dat wel vaker voorkomt in de confrontatie met een narcist. Omdat het empatisch  vermogen niet of nauwelijks is ontwikkeld hebben deze mensen geen last van allerlei bijkomende omgewenste emoties, die hen onderuit schoppen. Zelf schoppen ze echter als de beste. Zodoende ligt de tegenpartij over het algemeen tegen de vlakte, terwijl de narcist evenwichtig en capabel oogt. Ten koste van zijn slachtoffer, maar dat ziet de buitenwacht niet…..

Op die manier krijgen narcisten nogal eens de voogdij over hun nakroost. Liever bieden ze hun kids een koude en harteloze jeugd dan dat ze nu eens echt wat aan zichzelf doen. Ook als het hen niet lukt om de voogdij te krijgen, dan ben je nog niet jarig met zo’n ex……

Ik heb geen zin om te zien hoe dit afloopt. Ik hoor Doctor Phil van alles roepen. Hij wil transparantie in het geheel. Als die meisjes en de moeder zich nu eens melden. En alles wordt open op tafel gelegd en uitgezocht…. Een mooi streven!

Behalve in het geval van een narcist. Transparantie is het laatste waar zij op uit zijn. De man in het programma geeft geen krimp. Hij is perfect. Op hem valt niets aan te merken. Hij heeft alweer een nieuwe vrouw, een bedeesd type, die helemaal in zijn straatje zit te praten. Waarschijnlijk zo gedrild door deze sergeant majoor.

Wederom heeft Phil geen oog voor de slachtoffers van een narcist. Hij denkt het te kunnen uitpraten. Hij ziet niet hoe de moeder hele zinnige dingen schrijft over haar ex-man. Verstoken van haat en revanche. Het mens houdt nog steeds van hem. Ze heeft blijkbaar een heel groot hart. Een warm pleidooi om iets aan zichzelf te doen, zodat hij gelukkig kan worden. Zoals normale mensen.

Niet besteed aan een narcist. Maar van Phil valt het me tegen. Je zou denken dat hij zo’n kwibus er wel uitvist…. Hij zou het boek van Iris Koops ‘Het verdwenen Zelf, herstellen van narcistische mishandeling’ eens moeten lezen. Zou hij enorm veel van kunnen opsteken!

Daar wordt uitstekend in uitgelegd hoe de gemiddelde narcist te werk gaat en hoe beschadigend dat is voor de omgeving. En hoe narcisten door hun manipulaties de instanties en rechters vaak op hun hand krijgen.Zo kan het gebeuren, dat de kinderen met de narcist meegaan en de moeder zichzelf uit pure wanhoop van het leven berooft. Vergezocht? Nee, waar gebeurd!

 

 

 

Reünie van Studentenvereniging Augustinus te Leiden voor leden uit de woelige jaren rondom de hervorming naar ‘Leidse Vereniging Voor Jongeren Augustinus’. Open voor alle jonge mensen. Studerend, werkend of lanterfantend. Intussen is die revolutionaire omslag allang weer helemaal teruggedraaid.

studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven

Het statige pand aan het Rapenburg

Het leven van Heks is hectisch rondom niets. Ik ren achter mijn eigen staart aan. Er gaat heel veel mis. Mijn identiteit verandert spontaan. Ik ben plotseling een man van drie jaar oud. Ik woon bij de buurman. Mijn computer crasht een paar maanden na een enorme upgrade van mijn schijfruimte. M’n telefoon valt uit. De televisie doet het niet……

studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingslevenstudentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven

Ondanks al die tegenslag besluit ik er een leuk weekend van te maken. Zaterdag heb ik een reünie van mijn studentenvereniging Augustinus. Spontaan heb ik me opgegeven. Ik heb de uitnodiging rondgestuurd naar mijn oude toneelbuddies. Maar als ik op de gastenlijst kijk, zie ik niet zoveel bekenden. En al helemaal niemand uit mijn theaterverleden hier!

Mijn vriend de Wilde Boerenzoon heeft me er al voor gewaarschuwd: ‘Heks, er komen voornamelijk oud Commissieleden  en oud Bestuursleden. Je kent er waarschijnlijk niemand van…’

Oeps. Misschien had ik me toch af moeten melden. Daar is het nu te laat voor. Hoe is het met de energie? En ik heb ook nog een koorrepetitie….
studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven

Een dergelijke foto is er vanavond ook van ons gemaakt…

Uiteindelijk ga ik een uurtje repeteren met het projectkoor. Daarna scheur ik naar huis om me om te kleden. Frogs doet het hondje, dus ik heb mijn handen vrij.
Helaas ben ik vandaag zo traag als een slak. Mijn armen willen niet meewerken en dat is lastig als je make up probeert aan te brengen. Het wordt een geweldige smeerboel! Ik ga dus maar een tandje langzamer. Als ik op de klok kijk, zie ik dat ik enorm moet opschieten om nog mee te kunnen met de vaartocht door de Leidse grachten.
studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven

Tegenwoordig lopen de studenten er ongelofelijk netjes bij!

‘Dat wil ik niet missen,’ denk ik op dat moment, nog niet wetende, dat het een enorme crepeertocht zal gaan worden. Brrrrr, wat is het koud!
Ik ga dus maar op de fiets, ook al is het maar vijf minuten lopen naar de Sociëteit. Als ik weg wil fietsen blijkt mijn band lek te zijn. Scheldend ga ik weer naar binnen om mijn elektrische vouwfiets uit de berging te halen. Tjongejonge, wat een gedoe. Ik ben al helemaal klaar en het is nog niet eens begonnen!
studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven
Als ik ter hoogte van het Galgenwater ben, zie ik een stoet grijze duiven richting een paar sloepen bewegen. Ik tuur of ik een bekende zie en ja hoor. Het zijn de reünisten.
Ik parkeer mijn fiets in het kantoor van de rederij en klim aan boord. Zodra we van wal steken ploppen er flessen champagne open. In een traag tempo tuffen we met vier sloepen over de Witte Singel, de Vliet en het Rapenburg. Het begint zachtjes te miezeren. We varen onder de overkluizing bij het Gangetje door richting Haven. Tegen die tijd ben ik compleet bevroren, ondanks mijn dikke donzen parka!
studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven
Het gezelschap heeft op het oog niet echt last van de kou, iedereen is in een opperbeste stemming. ‘Hier woonde ik vroeger, op de eerste verdieping, kijk daar!’ ‘Ik woonde daar achter in een piepklein hokje.’ Mensen wijzen links en rechts naar allerlei oude pleisterplaatsen.
‘Hier ging ik altijd naar de kroeg.’ ‘Daar woonde een meisje, dat ik leuk vond.’
‘Mijn zoon woont in het oude gebouw van de SDAP, jazeker! De oprichters van de PvdA, we varen er zo langs.’ De man heeft het nog niet gezegd of hij brult de naam van zijn zoon richting het imposante pand. Even later steekt een jongen zijn hoofd uit het raam en begint enthousiast te zwaaien…..
studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven
Iets verder zien we Boris Dietrich lopen. Nou ja, ik herken hem niet, maar anderen brullen hem tegemoet. ‘Kom aan boord Boris, stop de boot, kan dat?’ Hij blijkt ook één van de reünisten te zijn. Net als Ronald Plasterk. Ik kan me hen totaal niet herinneren, ook zijn hun namen me niet opgevallen op de presentielijst. Maar ja, ik herken nooit bekende mensen, een oud euvel……
 –
Alhoewel er wel een vaag belletje gaat rinkelen, als ik later Plasterk in de Saint zie staan. Hij kijkt me recht aan. Misschien heb ik toch wel een heel jonge versie van dit kleine mannetje zien rondlopen vroeger.
studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven

Heks ten tijde dat haar lidmaatschap afliep

Na een uurtje zijn we weer terug bij het beginpunt. Een verkleumde club wandelt richting het gebouw van Augustinus aan het Rapenburg.
Daar storten we ons in een knetterende kakofonie van luid pratende mensen, die al begint in de enorme gang. Nog voordat ik mijn jas uit heb, ben ik al helemaal bijgepraat met een aantal oude bekenden. Want ja, ik blijk wel degelijk heel veel mensen te kennen. Alleen niet van naam……
studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven

Zo hebben we afgelopen zaterdag ook uren geswingd

Ook kom ik mensen tegen, die ik helemaal niet van deze studentenvereniging ken. Zoals een buurman. ‘Wat doe jij hier nu? zegt hij verbaasd, ‘Was jij ook lid?’ Hij blijkt in de roerige jaren, dat het een open jongerenvereniging was, voorzitter te zijn geweest.
‘Ook heb ik toen met een aantal mensen het eerste Leids Cabaretfestival gewonnen!’ vervolgt hij trots. Nou, dat had ik allemaal niet achter hem gezocht. Ik ken hem van de hondenwandelgangen hier in de buurt. Hoewel ik hem al een tijdje niet heb gesignaleerd…..
studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven

De toneelgroep, die ik ooit samen met een paar studenten oprichtte

‘Hoe is het me je hond? Leeft ze nog wel?’ Nee, de hond is dood helaas.
Wat een smerige lucht hangt er in het gebouw. Verschraald bier en hormonaal zweet vermengd met de zure lucht van nachtbraken. Stonk het vroeger ook zo? Waarschijnlijk wel. De lucht komt me vaag bekend voor, maar in die tijd zat er ongetwijfeld nog een asbakgeur doorheen gemengd. En weeddampen…..
Nu mag je niet meer binnen roken, behalve dan in een rookhol. En marihuana is helemaal uit den boze. Dat was toen wel eventjes anders. In de wilde jaren zeventig zat de eerste voorzitter van de Open Jongerenvereniging de vergaderingen voor met een grote joint in zijn mond. Zo stoned als een ui. Deze man is vandaag ook van de partij. In de boot zit hij tegenover me. Nog steeds met woeste baard en lang haar.
studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven

Een andere groep reünisten

‘Vorig jaar hebben we ook een reünie georganiseerd. Voor alle jaargangen. Er kwamen 40 mensen op af. Nu hebben we alleen de jaargangen van de Open Jongerentijd uitgenodigd en er hebben zich 143 mensen ingeschreven!’ vertelt een ongelofelijk leuke en lieve jongedame van het organiserende committee.
Het geeft goed aan hoe speciaal die jaren zijn geweest. Begin jaren tachtig is dit hele concept weer teruggedraaid. Heks heeft toen ook haar lidmaatschap opgezegd. Ik was alweer met andere dingen bezig.
studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven
‘Waren er nu eigenlijk wel werkende jongeren lid?’ Niet dat iemand weet. De politieke ommezwaai sorteerde in die zin weinig effect. Hoewel: Heks heeft een tijdje verkering gehad met een jongen van de instrumentmakersschool. ‘Oh,’ zegt de dame van de organisatie, ‘Maar nu mag je als HBOer tegenwoordig ook gewoon lid worden.’
studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven

Dit soort pakjes droegen de heren van de organisatie

Zou dat dan nog een verdienste zijn, die is overgebleven uit dit roerige tijdperk? Of kan dat bij andere studentenverenigingen ook?
De kerkvader Augustinus, aan wie deze vereniging haar naam te danken heeft, was overigens een Algerijn. Berber van geboorte. Ook neemt zijn gedachtengoed een aparte plek in binnen de filosofie van de Katholieke Kerk. Als autodidact hield hij er geheel eigen ideeën op na. Hij hield van een feestje. Als jongeling leidde hij naar het schijnt een losbandig leven…….
studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven

Augustinus was ook wel eens ergens op tegen

In de Mensa en de Engel wordt een verrukkelijke maaltijd geserveerd.  Ondanks mijn ellendige dieet is er genoeg eetbaars te vinden binnen mijn beperking. Wat een meevaller. Ik besluit om gewoon gezellig te blijven eten. De wijn vloeit rijkelijk. Iedereen is super uitgelaten…
studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven

Zo zaten we zaterdag ook aan lange tafels te kakelen

Na het eten drink ik koffie met Frips, een oude vriend. Wij hebben beiden Nederlands gestudeerd en Theaterwetenschappen. Ook hebben we jarenlang bij de Haagse Comedie in hetzelfde CJP-theaterproject meegedraaid. ‘Wat doe je nu?’ vraagt Heks. ‘Ik ben yogadocent. Ik vind het heerlijk, ik ben eindelijk helemaal op mijn plek.’
studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven

De mensa is tegenwoordig een restaurant. In onze tijd was het niet zo chique, je werd niet aan tafel bediend

Even later beginnen er mensen oude plaatjes te draaien. Lekker hoor, al die bekende nummers. Al snel ben ik op de dansvloer te vinden. Het is grappig hoeveel mensen zich mij nog weten te herinneren. ‘Je hebt nog steeds een hoed op!’ hoor ik bij voortduring. ‘Je hebt nog steeds die heerlijk onconventionele stijl van kleden’ Dus toen ook al! ‘Goh, Heks, wat staat die hoed je goed!’
studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven

Heks hield toen ook al van rare hoofddeksels!

Ik ben al op weg naar huis, ik heb mijn fiets van de binnenplaats gehaald en mijn jas al aan, als ik ten dans wordt gevraagd door een mij geheel onbekende man. Wel heb ik hem de hele avond al niet onverdienstelijk zien salsa dansen.  Hij tango’t nog een laatste ronde met me door de Saint. ‘Ben jij nu iemand van de jongere garde of een reünist?’ vraagt hij me bij het afscheid.
studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven

Met huisgenoten in ons opblaasbare ‘zwembad’ in onze enorme tuin

Nou, een mooier compliment kun je natuurlijk niet krijgen. Ik weet het, het is laat en de man heeft ongetwijfeld een goeie slok wijn achter de kiezen. Maar toch…….
Dank aan het organiserende team! Deze in keurige pakken gestoken jonge dames en heren studenten hebben alles uit de kast gehaald om dit recalcitrante clubje reünisten heerlijk in de watten te leggen.
studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven

Opera ‘Het Ware Geweld’ van René Samson gaat door merg en been. Daar vallen onze dagelijkse beslommeringen bij in het niet…..

verleiding, temptation

Verleiding is het Ware Geweld volgens de opera

Dinsdagavond repeteer ik met het koor. Een bas biedt een aantal kaartjes aan voor een opera de volgende dag in Amsterdam. Gemaakt door René Samson, dezelfde componist, als waar wij nu een zeer moeilijk stuk van instuderen. De voorstelling heet ‘Het Ware Geweld‘. Het libretto is van Olaf Mulder.

verleiding, temptation

Het is in de buurt van mijn lief. Ik wil er wel heen, maar besluit de vaste koorleden voor te laten gaan. Na de pauze informeer ik of hij een gelukkige heeft gevonden. ‘Nee, niemand heeft interesse,’ roept de man wanhopig. ‘Ik wel hoor,’ stel ik hem gerust. Terwijl ik de kaartjes in ontvangst neem, meldt zich een bevriende alt bij ons. Zij wil ook wel mee!

verleiding, temptationverleiding, temptationverleiding, temptation

De volgende dag pak ik een trein naar de hoofdstad. Ik ga eerst bij Cowboy eten. Met een gezicht als een oorwurm doet hij de deur open. ‘Daar staan de spullen, kun je zelf even iets koken’, zegt hij. Huh? Wat een ontvangst!

Uiteindelijk kookt hij toch iets supersimpels voor me. Dan komt er een aap uit de mouw, hij heeft niet zulk leuk nieuws gekregen die dag over de recente piep in zijn oren. Balen hoor. Ik luister uitgebreid naar zijn verslag.

Een uurtje later ga ik samen met mijn zangmaatje naar de voorstelling. Het is in een kleine oude synagoge. Er kunnen een paar honderd man in de zaal en het zit stampvol. De componist is ook aanwezig ontdek ik later. Hij zit achter de tafel met de kaartjes…

verleiding, temptation

Het is een bijzonder heftig en aangrijpend stuk. De muziek gaat door merg en been. Echt vrolijk word je er niet van. Maar ja, ik ga daarna lekker bij mijn geliefde logeren. Een leuk vooruitzicht…..

Helaas is hij zo mogelijk in een nog slechter humeur. Als ik hem iets vertel over de avond, gaat hij gewoon zitten computeren. Superbot. Ik ben verbijsterd.

Het blijft tobben, dit bezoek aan mijn hartje. ‘Hij heeft vast spijt, dat hij heeft toegezegd om op mijn hondje te passen’, denk ik bij mezelf. ‘Het is ook best veel werk…’

verleiding, temptation

Maar als het de volgende dag gewoon doorgaat met de botterikkerigheid is de maat goed vol bij Heks. Veel eerder dan gepland, zodra mijn ingewerkte pijnstillers het toestaan, ga ik weer naar huis. Wat een gedoe.

Nu staat mijn reisje weer op de tocht. Misschien gaat het toch niet lukken deze keer. Heel erg jammer, maar ja. Je kunt geen ijzer met handen breken. Vooral niet met die gehandicapte exemplaren van mij…….

aartsengelen

Vanavond komen er vijf engelen bij me logeren. Michael, Gabriel, Raphael, Uriel en Metatron.  Ze blijven vijf dagen. Ik ben bezig met de voorbereidingen. Ik zie er een beetje tegen op, want ik ben nu niet bepaald in een engelachtige stemming.

Maar terwijl ik witte bloemen in een vaas zet, realiseer ik me, dat ze als geroepen komen. Misschien krijgen zij weer wat evenwicht en harmonie in mijn amoebebestaan. Misschien kunnen zij wel iemand vinden om op mijn hondje te passen. Misschien kunnen ze zelfs iets betekenen voor mijn ziekte, waar ik soms (nu) zo de balen van heb.

verleiding, temptationverleiding, temptation