Het statige pand aan het Rapenburg
–
Het leven van Heks is hectisch rondom niets. Ik ren achter mijn eigen staart aan. Er gaat heel veel mis. Mijn identiteit verandert spontaan. Ik ben plotseling een man van drie jaar oud. Ik woon bij de buurman. Mijn computer crasht een paar maanden na een enorme upgrade van mijn schijfruimte. M’n telefoon valt uit. De televisie doet het niet……
–
–
–
Ondanks al die tegenslag besluit ik er een leuk weekend van te maken. Zaterdag heb ik een reünie van mijn studentenvereniging Augustinus. Spontaan heb ik me opgegeven. Ik heb de uitnodiging rondgestuurd naar mijn oude toneelbuddies. Maar als ik op de gastenlijst kijk, zie ik niet zoveel bekenden. En al helemaal niemand uit mijn theaterverleden hier!
–
Mijn vriend de Wilde Boerenzoon heeft me er al voor gewaarschuwd: ‘Heks, er komen voornamelijk oud Commissieleden en oud Bestuursleden. Je kent er waarschijnlijk niemand van…’
–
Oeps. Misschien had ik me toch af moeten melden. Daar is het nu te laat voor. Hoe is het met de energie? En ik heb ook nog een koorrepetitie….
–
Een dergelijke foto is er vanavond ook van ons gemaakt…
–
Uiteindelijk ga ik een uurtje repeteren met het projectkoor. Daarna scheur ik naar huis om me om te kleden. Frogs doet het hondje, dus ik heb mijn handen vrij.
–
Helaas ben ik vandaag zo traag als een slak. Mijn armen willen niet meewerken en dat is lastig als je make up probeert aan te brengen. Het wordt een geweldige smeerboel! Ik ga dus maar een tandje langzamer. Als ik op de klok kijk, zie ik dat ik enorm moet opschieten om nog mee te kunnen met de vaartocht door de Leidse grachten.
–
Tegenwoordig lopen de studenten er ongelofelijk netjes bij!
–
‘Dat wil ik niet missen,’ denk ik op dat moment, nog niet wetende, dat het een enorme crepeertocht zal gaan worden. Brrrrr, wat is het koud!
–
Ik ga dus maar op de fiets, ook al is het maar vijf minuten lopen naar de Sociëteit. Als ik weg wil fietsen blijkt mijn band lek te zijn. Scheldend ga ik weer naar binnen om mijn elektrische vouwfiets uit de berging te halen. Tjongejonge, wat een gedoe. Ik ben al helemaal klaar en het is nog niet eens begonnen!
–
–
Als ik ter hoogte van het Galgenwater ben, zie ik een stoet grijze duiven richting een paar sloepen bewegen. Ik tuur of ik een bekende zie en ja hoor. Het zijn de reünisten.
–
Ik parkeer mijn fiets in het kantoor van de rederij en klim aan boord. Zodra we van wal steken ploppen er flessen champagne open. In een traag tempo tuffen we met vier sloepen over de Witte Singel, de Vliet en het Rapenburg. Het begint zachtjes te miezeren. We varen onder de overkluizing bij het Gangetje door richting Haven. Tegen die tijd ben ik compleet bevroren, ondanks mijn dikke donzen parka!
–
–
Het gezelschap heeft op het oog niet echt last van de kou, iedereen is in een opperbeste stemming. ‘Hier woonde ik vroeger, op de eerste verdieping, kijk daar!’ ‘Ik woonde daar achter in een piepklein hokje.’ Mensen wijzen links en rechts naar allerlei oude pleisterplaatsen.
–
‘Hier ging ik altijd naar de kroeg.’ ‘Daar woonde een meisje, dat ik leuk vond.’
–
‘Mijn zoon woont in het oude gebouw van de SDAP, jazeker! De oprichters van de PvdA, we varen er zo langs.’ De man heeft het nog niet gezegd of hij brult de naam van zijn zoon richting het imposante pand. Even later steekt een jongen zijn hoofd uit het raam en begint enthousiast te zwaaien…..
–
–
Iets verder zien we Boris Dietrich lopen. Nou ja, ik herken hem niet, maar anderen brullen hem tegemoet. ‘Kom aan boord Boris, stop de boot, kan dat?’ Hij blijkt ook één van de reünisten te zijn. Net als Ronald Plasterk. Ik kan me hen totaal niet herinneren, ook zijn hun namen me niet opgevallen op de presentielijst. Maar ja, ik herken nooit bekende mensen, een oud euvel……
–
Alhoewel er wel een vaag belletje gaat rinkelen, als ik later Plasterk in de Saint zie staan. Hij kijkt me recht aan. Misschien heb ik toch wel een heel jonge versie van dit kleine mannetje zien rondlopen vroeger.
–
Heks ten tijde dat haar lidmaatschap afliep
–
Na een uurtje zijn we weer terug bij het beginpunt. Een verkleumde club wandelt richting het gebouw van Augustinus aan het Rapenburg.
–
Daar storten we ons in een knetterende kakofonie van luid pratende mensen, die al begint in de enorme gang. Nog voordat ik mijn jas uit heb, ben ik al helemaal bijgepraat met een aantal oude bekenden. Want ja, ik blijk wel degelijk heel veel mensen te kennen. Alleen niet van naam……
–
Zo hebben we afgelopen zaterdag ook uren geswingd
–
Ook kom ik mensen tegen, die ik helemaal niet van deze studentenvereniging ken. Zoals een buurman. ‘Wat doe jij hier nu? zegt hij verbaasd, ‘Was jij ook lid?’ Hij blijkt in de roerige jaren, dat het een open jongerenvereniging was, voorzitter te zijn geweest.
–
‘Ook heb ik toen met een aantal mensen het eerste Leids Cabaretfestival gewonnen!’ vervolgt hij trots. Nou, dat had ik allemaal niet achter hem gezocht. Ik ken hem van de hondenwandelgangen hier in de buurt. Hoewel ik hem al een tijdje niet heb gesignaleerd…..
–
De toneelgroep, die ik ooit samen met een paar studenten oprichtte
–
‘Hoe is het me je hond? Leeft ze nog wel?’ Nee, de hond is dood helaas.
–
Wat een smerige lucht hangt er in het gebouw. Verschraald bier en hormonaal zweet vermengd met de zure lucht van nachtbraken. Stonk het vroeger ook zo? Waarschijnlijk wel. De lucht komt me vaag bekend voor, maar in die tijd zat er ongetwijfeld nog een asbakgeur doorheen gemengd. En weeddampen…..
–
Nu mag je niet meer binnen roken, behalve dan in een rookhol. En marihuana is helemaal uit den boze. Dat was toen wel eventjes anders. In de wilde jaren zeventig zat de eerste voorzitter van de Open Jongerenvereniging de vergaderingen voor met een grote joint in zijn mond. Zo stoned als een ui. Deze man is vandaag ook van de partij. In de boot zit hij tegenover me. Nog steeds met woeste baard en lang haar.
–
Een andere groep reünisten
–
‘Vorig jaar hebben we ook een reünie georganiseerd. Voor alle jaargangen. Er kwamen 40 mensen op af. Nu hebben we alleen de jaargangen van de Open Jongerentijd uitgenodigd en er hebben zich 143 mensen ingeschreven!’ vertelt een ongelofelijk leuke en lieve jongedame van het organiserende committee.
–
Het geeft goed aan hoe speciaal die jaren zijn geweest. Begin jaren tachtig is dit hele concept weer teruggedraaid. Heks heeft toen ook haar lidmaatschap opgezegd. Ik was alweer met andere dingen bezig.
–
–
‘Waren er nu eigenlijk wel werkende jongeren lid?’ Niet dat iemand weet. De politieke ommezwaai sorteerde in die zin weinig effect. Hoewel: Heks heeft een tijdje verkering gehad met een jongen van de instrumentmakersschool. ‘Oh,’ zegt de dame van de organisatie, ‘Maar nu mag je als HBOer tegenwoordig ook gewoon lid worden.’
–
Dit soort pakjes droegen de heren van de organisatie
–
Zou dat dan nog een verdienste zijn, die is overgebleven uit dit roerige tijdperk? Of kan dat bij andere studentenverenigingen ook?
–
De kerkvader Augustinus, aan wie deze vereniging haar naam te danken heeft, was overigens een Algerijn. Berber van geboorte. Ook neemt zijn gedachtengoed een aparte plek in binnen de filosofie van de Katholieke Kerk. Als autodidact hield hij er geheel eigen ideeën op na. Hij hield van een feestje. Als jongeling leidde hij naar het schijnt een losbandig leven…….
–
Augustinus was ook wel eens ergens op tegen
–
In de Mensa en de Engel wordt een verrukkelijke maaltijd geserveerd. Ondanks mijn ellendige dieet is er genoeg eetbaars te vinden binnen mijn beperking. Wat een meevaller. Ik besluit om gewoon gezellig te blijven eten. De wijn vloeit rijkelijk. Iedereen is super uitgelaten…
–
Zo zaten we zaterdag ook aan lange tafels te kakelen
–
Na het eten drink ik koffie met Frips, een oude vriend. Wij hebben beiden Nederlands gestudeerd en Theaterwetenschappen. Ook hebben we jarenlang bij de Haagse Comedie in hetzelfde CJP-theaterproject meegedraaid. ‘Wat doe je nu?’ vraagt Heks. ‘Ik ben yogadocent. Ik vind het heerlijk, ik ben eindelijk helemaal op mijn plek.’
–
De mensa is tegenwoordig een restaurant. In onze tijd was het niet zo chique, je werd niet aan tafel bediend
–
Even later beginnen er mensen oude plaatjes te draaien. Lekker hoor, al die bekende nummers. Al snel ben ik op de dansvloer te vinden. Het is grappig hoeveel mensen zich mij nog weten te herinneren. ‘Je hebt nog steeds een hoed op!’ hoor ik bij voortduring. ‘Je hebt nog steeds die heerlijk onconventionele stijl van kleden’ Dus toen ook al! ‘Goh, Heks, wat staat die hoed je goed!’
–
Heks hield toen ook al van rare hoofddeksels!
–
Ik ben al op weg naar huis, ik heb mijn fiets van de binnenplaats gehaald en mijn jas al aan, als ik ten dans wordt gevraagd door een mij geheel onbekende man. Wel heb ik hem de hele avond al niet onverdienstelijk zien salsa dansen. Hij tango’t nog een laatste ronde met me door de Saint. ‘Ben jij nu iemand van de jongere garde of een reünist?’ vraagt hij me bij het afscheid.
–
Met huisgenoten in ons opblaasbare ‘zwembad’ in onze enorme tuin
–
Nou, een mooier compliment kun je natuurlijk niet krijgen. Ik weet het, het is laat en de man heeft ongetwijfeld een goeie slok wijn achter de kiezen. Maar toch…….
–
Dank aan het organiserende team! Deze in keurige pakken gestoken jonge dames en heren studenten hebben alles uit de kast gehaald om dit recalcitrante clubje reünisten heerlijk in de watten te leggen.
–
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.