Tagarchief: eilandje in Het Joppe

Inspiratie? Als iemand gif bij je naar binnen kiepert? Het is maar wat je ermee doet. Wat Heks doet voelt niet goed….Simpel voelen is mijn nieuwe doel! En: Blote mannenbillen zijn best cool!

Posted on by

©TOVERHEKS.COM OBSITINATIE CONSTIPATIE

‘Het is me nog steeds niet echt duidelijk wat je met deze sessies wilt bereiken, Heks. Heb je daar nog over nagedacht?’ de psychologe kijkt me indringend aan. Ze stelt lastige vragen. Vorige keer ging ik na een klein uur weg als een opgeschud kussen. Onder dit zachte uiterlijk zit een pittige tante. Vrouw Holle is er niets bij…..

‘Vrouw Holle is een geweldig wezen, Heks. Holle, Helle, Hel. Hetzelfde laken een pak. Het is de oude Godin van de onderwereld. Krijgers gingen naar het Walhalla. De gewone sterveling ging naar vrouw Helle.’ Kras vindt het bijna jammer dat ze haar naam heeft veranderd. Haar oude naam was een directe verwijzing naar deze oeroude godin.

Een beetje opgeschud worden kan geen kwaad lijkt me. Groeien doe je over het algemeen juist door frustratie. Als het leven een gouden lepeltje in je mond stopt is het meestal afgelopen met je persoonlijke ontwikkeling. De huidige president van de Verenigde Staten is daar het levende bewijs van. Dat moet je ook maar eens goed bedenken als je weer eens een staatslot koopt, Heks…..

Omdat ik helemaal vastgelopen ben in mijn frustrerende bestaan heb ik maar weer eens hulp gezocht. Bozig doe ik mijn verhaal. Het is ook schandalig allemaal. Ik blijf maar ziek, wat ik ook doe. De maatschappij interesseert het geen biet, ik wordt chronisch overvraagd. Mijn omgeving heeft niks door. Grotendeels dan. Een enkeling ziet mijn gevecht wel en dat zijn dan natuurlijk vaak mensen die zelf één en ander voor de kiezen hebben gehad.

Dan is er nog het Gezeur met een Hoofdletter. De Grote Vraag om Aandacht. Mijn ontwrichte talent om te luisteren. Mijn lange adem buiten adem. Het is allemaal zo onterecht. Waarom doen die mensen zo? Waarom zit ik altijd in hetzelfde pakket? Opstandig zit ik te klagen. Mezelf moed in te praten. Ik pik het niet langer. Ik wil bepaalde dingen echt niet meer.

‘Maar heb jij daar dan zelf helemaal geen aandeel in?’ krijg ik naar mijn hoofd. Natuurlijk wel. Ik roep het over mezelf af! Zonder twijfel. Zodra ik mijn hakige heksenneus laat zien hangen er dergelijke problemen aan. Van anderen wel te verstaan. Dat is het nadeel van zo’n neus. Je kunt em ook maar beter niet in andermans zaken steken….

‘Maar is dat dan wel handig, dat je zo rigoureus de deur dicht gooit, want zo voelt het voor mij. Obstinaat. Niet meer benaderbaar….. Je geeft uiteindelijk toch ook aan, dat je er wel erg alleen voor komt te staan….’

Vragen, vragen.

©TOVERHEKS.COM OPEN JE HART EN REIK UIT

Heks moppert lustig verder, ‘Ik heb geprobeerd om dingen uit te praten met allerlei mensen. Het helpt geen zak. Er verandert niets. Vaak lukt het al niet om het gesprek aan te gaan. Niet iedereen heeft daar zin in. Ik heb wel meegemaakt dat iemand haar mailadres veranderde om die reden. Kon ze net doen alsof ze mijn brief niet had gezien.’

‘Ik heb altijd een enorm lange adem gehad. Iedereen krijgt een tweede kans. Of derde, vierde, vijfde….. Telkens als ik dan weer een schepje er bovenop doe, extra mijn best doe, zacht ben, de verbinding zoek…… krijg ik weer zo’n kutreactie.’ Ik vertel hoe ik onlangs volledig onterecht stijf ben gescholden door een aartschagrijn. Nadat ik de zoveelste poging deed om iets heel eenvoudigs voor elkaar te krijgen. Gewoon normaal. Op een vriendelijke liefdevolle manier dus.

‘Ja, maar je blijft zo bozig. Je opent jezelf als het ware. En dan gooit iemand gif bij je naar binnen. Maar jij laat dat gif vervolgens zijn werk doen….’ Ze gebaart met haar handen. Eerst opent ze haar armen alsof ze het leven voorzichtig omhelst. Dan glijdt er iets heel smerigs bijtend naar binnen. Dat kan ook heel gemakkelijk gebeuren zo. Hopla.

Terwijl ik naar haar zit te kijken stromen de tranen plotseling over mijn wangen. Onophoudelijk.

‘Hier kunnen we misschien iets mee, Heks. Dat enorme verdriet. Want dat is het. Onder al dat gemopper ligt pijn. Het valt ook niet mee om daar bij te blijven. Dat zouden we eens kunnen proberen.’ ‘Ik ben liever boos dan verdrietig,’ verklaart Heks. Appeltje eitje. Boos is yang en verdriet is yin. Als je boos bent heb je nog iets te vertellen. Ook al zijn het kutverhalen…..

Door elkaar geschud verlaat ik een kwartier later het pand. Vrouw Holle heeft weer fantastisch werk afgeleverd. Ik ben emotioneel wrakhout. Zometeen komt Saar, mijn oude hulp. We gaan een moodboard maken. Ik moet mezelf snel een beetje bij elkaar rapen…..

Nadat ik VikThor even in een park heb gelanceerd staat mijn vriendin alweer op de stoep. Ze heeft twee flinke canvassen bij zich. ‘Van de Action. Kost drie keer niks, Heks,’ roept ze als ze mijn verbaasde gezicht ziet.

We drinken thee met chocolaatjes. Daarna gaan we aan de slag. Ik leg een stapel oude tijdschriften op tafel. Ook pak ik een paar laden met ansichtkaarten uit mijn werkkamer. En kisten vol met knutselspulletjes. Verf. Lijmpistool. Glitter. Vernis…..

©TOVERHEKS.COM AU, WAT DOE JE NOU?

Mijn maatje heeft ook van alles meegenomen. Al snel zijn we flink aan het knippen en plakken. Onze met chocolade gevulde bekjes staan ook niet stil. Als vrolijke fröbelvogeltjes gaan we tekeer. Op de achtergrond klinkt keel-neus- en oorzang uit diverse tradities vanuit de boxen. Boventonen riedelen ons om de oren. Saar vindt het fantastisch.

‘Mijn man zou gillend naar de zolder rennen als ik dit thuis draai,’ vertrouwt ze me giebelend toe. Het geheim van een goed huwelijk is toch ook dat je twee verschillende mensen bent, ‘Heerlijk om er hier zo lekker naar te kunnen luisteren!’ Om haar extra te plezieren draai ik experimentele muziek van Meredith Monk. Heks is groot fan van dit zangcoryfee.

‘Wat bijzonder, jeetje Heks, wat heb jij toch een gave muziek in huis,’ met haar tong tussen haar tanden werkt mijn vriendin aan haar moodboard. Het ziet er volstrekt anders uit dan de mijne, terwijl we uit dezelfde vijver vissen. Dezelfde tijdschriften, dezelfde ansichtkaarten…… Maar bij haar vliegen er allemaal engelen door het beeld en bij mij blote mannenbillen…..

De middag vliegt voorbij. Meredith zingt Hildengard von Bingen tegen de tijd dat we eindelijk stoppen. We zijn nog lang niet klaar, maar de hondjes moeten nog uitgelaten worden. Vliegensvlug ruimen we de enorme teringzooi op. Dan gooi ik mijn kleine hondje in de fietskar. Gezamenlijk fietsen we naar de Merenwijk.

Als Baris ons ziet aankomen gaat hij helemaal uit zijn dak. Wat is het toch geweldig om te zien hoe haar blaffende zorgenkind zich ontwikkelt. In de goede richting! ‘Die wandelingen met VikThor doen hem zo goed. Hij is echt veel minder onzeker. Ook als die kleine er niet bij is,’ mijn maatje kijkt vergenoegd.

img_0027

©TOVERHEKS.COM WRAAHGLAHAHA!!!!!!

We lopen een enorme ronde. Op het eilandje in Het Joppe komen we Kras tegen. Ze zat vast in de modder met haar nieuwe scootmoniel. Goddank is ze er alweer uit…. Het is toch echt een geweldig apparaat! We staan opgelucht te lachen samen. Dan vervolgen we onze weg.

Het begint al te schemeren. ‘Afgelopen maandag hebben Kras en ik weer allemaal gekke dingen bedacht samen,’ grinnik ik later tegen Saar, ‘Ik probeerde wat mensen uit mijn verleden te beschrijven. Zoals ‘De getroubleerde Joodse veganist’ of ‘De regressietherapeut met treurnis’. Daar zit ze dan echt om te schateren.’

Kras en Heks hebben allebei een taaltik. We kunnen eindeloos in een stuip liggen om dingen die we om ons heen horen bijvoorbeeld. ‘Zij heeft weer allemaal vreemd taalgebruik in de media verzameld. Vaak uit reclames. Je vraagt je soms echt af waar het over gaat…. Ik kan het zo snel niet reproduceren. Volstrekt hilarisch….’

Ach, ik mopper dan wel veel. En ik heb ongelofelijk veel verdriet over een aantal zaken, die mijn hart diep raken. Maar tegelijkertijd gebeurt ook dit: Nieuwe inspirerende vriendschappen. Samen dingen ondernemen. Vooraal veel lachen ook. Want lachen is gezond. Al is het om je hond. Het breit wat zich vierkant tegen je keert weer rond.

©TOVERHEKS.COM JE BENT NIETS ZONDER DE ANDER!

 

 

 

Inspiratie: Filantropie versus de dagdagelijkse frustratie. Een gever temidden van vele nemers. Variërend van ONDERnemers tot ECHTE criminelen……

Posted on by

Vorige week zondag wil ik naar de kerk. Ik ben al lekker in de stemming, want ik kijk tot een uurtje of vijf in de ochtend naar moordprogramma’s. Deadly women: Meisjes vermoorden hun schat van een vader, dochters slaan de de hand slaan aan hun lastige moeder. Een exotische oppas vermoordt het aan haar toevertrouwde onschuldige kind. Ontspoorde pubermeid vermorzelt een assertieve homoseksuele man. Verliefde beeldschone deernes zetten hun partners aan tot moord……

Ik slaap een paar uur. Dan sta ik op.

Oh, wat is het koud. Snel draai ik aan de thermostaat. Ik kruip weer in bed. De tweede poging om op te staan is succesvoller. Na de nodige koffie en pijnstillers ga ik de deur uit met VikThor. De kerk ga ik niet meer halen. Ik moet mijn zonden nog maar even verbijten.

Die middag schrijf ik aan een blogje. Het zonnetje baadt mijn woonkamer in haar onbarmhartige licht. Overal liggen stofvlokken. Stukken hondenflos zwerven door de kamer. Mijn hondje kauwt werkelijk op alles wat los en vast zit. Lang leve zo’n ouderwets touw!

In de loop van de middag ga ik weer naar buiten. Het is stralend weer. Overal uitgelaten mensen. Ik peddel met fietskar en hond richting Merenwijk. Onderweg gooi ik mijn hondje uit de kar. Enthousiast rent hij naast de fiets. ‘Kant,’ brul ik als er tegenliggers aankomen. Braaf zwenkt hij naar de rechterkant van het fietspad.

‘Naast,’ commandeer ik vervolgens. En hij komt keurig langszij! Er zit een onzichbare lijntje tussen mij en mijn hondje. Ik lees hem als een boek. En dat is wederkerig. Hij volgt trouw al mijn bevelen op, zelfs nu hij een beetje pubert! Hoe is het toch mogelijk? Hoe kan een wezentje van zeven maanden oud nu toch zoveel snappen en weten? Moet je eens naar onze mensenkinderen kijken: Die liggen amechtig brabbelend in hun wieg als ze zo oud zijn.

Langzaam fiets ik rondom het golfveld. Op de sloten en vaarten wordt geschaatst. Iemand is de ijsbaan aan het vegen. Voor het hek wacht een menigte bont ingepakte kinderen. Een incidentele volwassene steekt er kaaltjes bovenuit.

Op de Zijl zie ik ook iemand schaatsen. In het midden liggen grote ijsschotsen. Daar is weer zo’n klerelijer doorheen gevaren. Dat moest toch verboden worden in tijden van ijspret!

Kleine jongens zitten op een pak stenen langs het bevroren water. Ze stampen erop met hun laarzen, maar durven niet de stap te zetten los van de wal. Hun ouders hebben hen vast goed de oren gewassen! Om beurten gooien ze takken en stenen op het ijs.

Ik kom de leuke vrouw tegen van de wijnwinkel in Warmond.  VikThor vlijt zich tegen haar aan. Zelf heeft ze ook een schitterende jachthond. Heks weet niet welk merk. Dat moet ik toch eens vragen.

Nadat we over het eilandje in het Joppe hebben gestruind gaan we richting Kras. Zij woont om de hoek van dit miniatuur natuurgebied. ‘Gezellig Heks, kom binnen, ik ben net in de weer met mijn slow juicer. ik ben nog eventjes bezig, dan drinken we thee.’

Terwijl mijn vriendin een listig sapje perst zet ik gemberthee. Niet veel later zitten we tegenover elkaar aan haar grote eettafel. VikThor rent verrukt rond met allerhande kattenspeelgoed. Wij drinken gloeiendhete thee en uitermate traag geperst sap. Zalig!

‘Wat gezellig dat je langs komt! Ik had net een beetje een prutdag,’ mijn vriendin lacht van oor tot oor. Al snel zitten we te giebelen om elkaars bizarre verhalen. ‘Dat vind ik toch zo leuk aan jou, jij hebt ook echt de meest vreemde dingen meegemaakt, Heks,’ hikt ze na een hilarisch vervolg op deel 1 van Een Huilduitser In Mijn Hangmat.

Ja, dat klopt. Ondanks mijn amoebe-achtige constitutie stort ik me toch altijd in allerlei avonturen. Ik ken mensen met een enorme actie radius, die nauwelijks verder kijken dan hun neus lang is. Heks kijkt liever ver voorbij het einde van haar hakige heksenneus. Dat heb ik met mijn vriendin gemeen. Het maakt het lastige leven weer sprankelend en leuk….

‘Gisteren was ik eventjes naar Den Haag op mijn nieuwe scootmobiel. Ik kook altijd voor mijn oude tantetje op vrijdag,’ ze ziet mijn verbaasde blik. Op de scootmobiel naar Den Haag? Ik weet dat het een turbo exemplaar is, maar waarom niet met de auto?

‘Oh, heb ik dat niet verteld? Ik heb mijn bus weggegeven,’ mijn vriendin kijkt vergenoegd. Ik weet dat ze het van plan was. Maar om dat dan vervolgens ook daadwerkelijk te doen! ‘Ik zou in een heel duur tarief terecht komen en dat kan ik onmogelijk ophoesten, dus toen ben ik toch nog maar eens op internet gaan kijken of ik iemand kon vinden, die zo’n aangepaste bus goed kan gebruiken.’

Proefrit met Kras ©Toverheks.com

De bus is bedoeld voor gehandicapte mensen en mijn maatje is niet gehandicapt genoeg voor deze volledig aangepaste bus, dus vandaar dat hoge tarief wegenbelasting. Haar tevens gehandicapte partner stond destijds borg voor het lage tarief. Sinds zij niet meer onder ons is staat de bus op de schop…… Haar eigen dure aangepaste bus!

Nederland en zijn stomme regeltjes. Bah.

Maar goed. Deze roodharige dame tegenover me aan de eettafel van haar fleurige huis is niet voor 1 gat te vangen. Ze laat zich stomweg niet uit het veld slaan door bureaucratisch geneuzel. Ze heeft gezocht en gevonden: Een nieuwe eigenaar voor dit geweldige vervoermiddel.

Ergens in Nederland woont een kleine jongen met een stofwisselingsziekte. ‘Er zijn legio van dat soort aandoeningen, Heks. En die mensen moeten vaak maar zien hoe ze het redden. Kortom, ik heb zijn ouders gebeld en gezegd dat ik een auto voor hen heb heb als ze geïnteresseerd zijn…’

‘Aanvankelijk vertrouwden ze het zaakje voor geen meter.  Toch ben ik er een dag later heen gegaan. Ze wonen helemaal in Deventer, stad van de legendarische Go Ahead Eagles. Die kleine jongen is een groot fan van deze voetbalclub. Hij is er een keertje te gast geweest! Hij kreeg een shirt met alle handtekeningen van de spelers! Een onvergetelijke ervaring…..’

‘Maar goed. Ze moesten toevallig die middag naar de dokter in Zwolle. Tijdens de proefrit naar het ziekenhuis kreeg zijn moeder een smsje van haar bezorgde schoonzus. “Kijk maar uit met die testrit. Misschien is het wel een criminele bende en halen ze intussen snel je huis leeg”.’

We moeten vreselijk lachen. Ik zie Kras al voor me als heavy crimineel met haar bus. Een roodharige madre de familia maffia in een oranje scootmobiel. ‘Mensen kunnen het gewoon niet geloven, als je zoiets doet. Wie geeft er nu een bus weg van duizenden euro’s? Dat is gewoon verdacht!’

inspiratie7

Armoede is op je geldberg zitten en je oog alweer laten vallen op het luttele bezit van een ander…… ©Toverheks.com

Ze laat me foto’s zien van het jongetje. Wat een lekker ventje! Hij zit enthousiast te zwaaien met de sleutels van de bus. ‘Hij wilde ze niet meer teruggeven! Wat een lieverd, he?’ Ze laat ook nog wat foto’s zien van de situatie zoals ze hem aantrof.

Een dodelijk vermoeide moeder, die met veel pijn en moeite een ondanks zijn ziekte goddank toch opgroeiend jochie vanuit zijn rolstoel in een personenauto probeert te proppen. ‘Daarbij stootte hij elke keer zijn hoofd,’ wijst mijn vriendin.

Het zusje van de jongen helpt mee. Dan moet de rolstoel helemaal uit elkaar gehaald worden, anders past hij niet in de achterbak van de auto. Wat een gedoe. En de jongen wordt natuurlijk nog groter! De bus komt als geroepen!

Een uurtje later fiets ik naar huis. Mijn hart is helemaal opgewarmd. Ik zit zachtjes voor me uit te zingen. Wat een inspirerende middag! Wat heerlijk dat er mensen zijn zoals Kras. Die niet bang zijn om iets weg te geven, zelfs al hebben ze zelf geen knoop.

Filantropie komt uit het hart ©Toverheks.com

‘God houdt van zijn kinderen,’ zegt een televisiedominee die nacht op de buis. Heks kijkt naar een religieuze zender voor de verandering. Moordprogramma’s zijn plots van de baan.

De voorganger is een forse stoere menopauzale vrouw met een grote wulpse mond, een praktisch kortgeknipt kapsel, een stem als een scheepstoeter en de subtiele charme van een sergeant majoor. ‘Je kunt ze dus maar beter goed behandelen. Als je hen mishandelt word ‘ie erg boos. Dat wil je niet meemaken!’

Oh jee. Daar denken de meesten van ons helemaal niet over na. We beschouwen kinderen vaak gewoon als privébezit. Je mag ze uitschelden, slaan en voor je laten werken…… Ze zijn je verlengstuk, boksbal , bitch en pispaal. Je kunt ze kapen, gijzelen, bezitten en verguizen. Kinderen moeten vaak alles waarmaken wat jij hebt gelaten. Ze moeten slagen waar de ouder heeft gefaalt. En als dat mis gaat promoveer dan die mislukkeling gewoon tot zondebok!

Een wildvreemd kind een auto geven omdat je daar gewoon zin in hebt? Dat is nog eens andere koek! En hoewel ik Kras nog nooit in een moskee of kerk heb gespot, laat staan dat ze zich door een patriarchale mannelijke god de wet laat voorschrijven, toch denk ik dat het wel goed zit met Kras en Godin, de Grote Goddelijke Moeder….

‘Heks, die bus is een tijdelijke oplossing. Hij is aangepast voor mijn grote kleine engeltje destijds. Die mensen zijn nog steeds aan het sparen voor een geheel nieuwe aangepaste bus. De mijne kunnen ze dan inruilen, dus dat scheelt. Maar er is nog best veel geld nodig! Ze hebben een actie opgezet. Ik zal je de link sturen,’ zegt Kras als ik haar later spreek.

Hier kun je meer lezen over deze actie. Dream or donate. Rolstoelbus voor Hayden!

En hier de reactie op de geweldige actie van Kris! Update : Lieve lezers donateurs tot dusver. Er is iets bijzonders gebeurt we hebben een best grote donatie gekregen. Een vw transporter uit 2006. Deze is aangepast met een uitklapbare plank om de rolstoel naar binnen te rijden. We zijn erg blij met deze donatie van een mevrouw uit Leiden. Ze zei ook dat het niet het ideaalste voor ons is maar een begin. Ze ziet het als een investering voor onze eigen bus. We gaan dus door met onze dream!

 

Help! Heks hulpeloos zonder hulp! Hulp hopeloos zonder Heks! Hoe moet dat nu verder? We passen er een mooie mouw aan!

Posted on by

‘Heks, heeft mijn baas je al gebeld? Weet je het al?’ Mijn hulp staat hulpeloos in de deuropening. Het is vrijdag twaalf uur. Ze komt me uit de brand helpen, zoals altijd. Twee keer per week!

Ik kijk haar glazig aan. Ik weet van niets. Wat is er aan de hand? Of? Misschien? Een klamme hand slaat om mijn hart. Is haar contract niet verlengd? Raak ik haar kwijt?

Mijn bange vermoedens worden bewaarheid. Er is een gesprek geweest. Vrij plotseling. Hoewel het in de lucht hing.

‘Helaas, helaas, pindakaas, mevrouwtje. U heeft last van uw schouder gehad. En ook, maar dat zeg ik niet tegen u, wilt u niet meer uren gaan werken. U wilt dat wel, maar ik doe net of het niet zo is. Dus geen vast contract. Want dat is waarop het vast zit, maar dat zeg ik natuurlijk niet. Kom over een half jaar maar weer solliciteren……’

Shit, sapperdeflap, krijg nou wat. Heks had het niet verwacht. Tegen alle goede redenen om aan te nemen dat ze geen vast contract zou krijgen in -Niemand krijgt dat bij die club- ging ik er gewoon van uit dat dit voor eeuwig was. Mijn ideale hulp. Mijn aanstormende maatje. Mijn grote hondenvriendin!

We balen allebei. Het is altijd zo gezellig als zij er is en ook mijn thuiszorg vindt het heerlijk om hier te zijn. We delen een grote liefde voor honden en we behoren tot hetzelfde vliegende volkje: Ook zij is een heksje. Een heerlijk nuchtere toverkol. Dus je begrijpt dat er altijd heel wat wordt afgekletst tijdens het schoonmaken.

‘Je gaat er vast op vooruit qua hulp,’ troost ze me, ‘Ik voel me altijd schuldig, omdat we zoveel babbelen….’ Heks betwijfelt het. Als een witte tornado trekt ze al kwebbelend door het huis. Alles wat nodig is wordt gedaan. En indien nodig blijft ze iets langer: ‘We hebben zo lang gepraat. Ik ga toch nog even dweilen….’

‘Zullen we dan nu eindelijk eens samen met onze hondjes gaan wandelen? ‘ We roepen het bijna tegelijkertijd. Al maanden hebben we het hierover. Zowel mijn hulp als ik moesten tot onze schrik dit jaar vrij plotseling afscheid nemen van onze ouwe trouwe viervoeter. En zowel zij als ik hebben in no time een nieuw monster in huis gehaald!

We trekken onze agenda’s en spreken direct af. ‘Anders komt het er niet van en het lijkt me zo leuk als die honden het goed kunnen vinden met elkaar,’ zeggen we tegen elkaar. ‘Ik kan morgenmiddag,’ glimt mijn hulp.  ‘Ik ook,’ jubelt Heks.

Zo spreken we dan om twee uur af bij de golfbaan. De avond ervoor lig ik helemaal om. Ik ga niet naar het koor. En dat doe ik alleen als ik op sterven na dood ben. Niet best dus……. Oh jee. Ik begin te vrezen voor onze hondenwandeling! Dat wordt afbellen. Ik kan nog geen deuk in een pakje boter slaan…..

Gelukkig trek ik die nacht een beetje bij. En bovendien: Ik moet toch met mijn hondje op stap.

Tegen tweeën arriveer ik met mijn ventje in de fietskar bij het basketbalveld naast de golfbaan. In de verte zie ik iemand met een joekel van een Mechelse herder. We zwaaien. Langzaam peddel ik in haar richting. Nu wordt het spannend. Gaan deze blafbeesten vrienden worden?

Ik laat VikThor uit zijn veilige schuilplaats en zet fiets en kar op slot aan een lantarenpaal. We negeren de honden. Voorzichtig draaien ze om elkaar heen. VikThor glijdt op zijn rug. Hij laat zijn mooie stippelbuikje zien. Baris is in zijn nopjes! Een snuffelsessie verder gaan we op stap.

We lopen om het golfveld richting het eilandje in het Joppe. De honden doen het goed. Allengs wennen ze aan elkaars gezelschap en als we halverwege het eilandje zijn rennen ze al samen door het struikgewas. ‘Wat leuk,’ roepen we. En ‘Het gaat zo goed…..’

‘Zullen we ook nog de hele ronde om de golfbaan lopen?’ We hebben tijd genoeg. De hondjes zijn nog steeds op goede viervoet. Vooruit maar. We wandelen langs de gerestaureerde molen van de gekke molenaar. ‘Hij heeft hem in de fik laten vliegen door te draaien tijdens een storm……., dat heb ik gehoord van een andere molenaar.’

‘Hij heeft mij ook wel eens voor domme kut uitgescholden, die leiperd. En gedreigd mijn hond dood te schieten……’ We grinniken. De molenaar heeft een slechte naam onder vrouwelijke hondenbezitters. Het is een psychopatische mafkees met een jachtgeweer. Geen ideale combinatie. En hij heeft ongetwijfeld een klap van zijn eigen molen gehad…..

‘Hij koopt de politie regelmatig om met een paar lekkere hazen heb ik gehoord,’ mijn hulp is ook als de dood voor de schietgrage polderprins. En dat is dan weer niet zonder gevaar…… Angsthazerij wordt keihard afgestraft door die man…….

Als we bij de fietskar komen is het stralend weer geworden. Een lief zonnetje lacht ons tegemoet. ‘Jammer dat ik geen thee bij me heb,’ verzucht Heks. ‘Ga gezellig eventjes met mij mee…’ mijn hulp nodigt me spontaan uit.

Als we later aan de thee zitten, kunnen we er maar niet over uit hoe goed het is gegaan met de honden. Baris ligt voor Pampus in zijn mand en VikThor zit buiten in zijn kar.

Heks wordt verwend met heerlijkheden binnen haar dieet. Fantastisch! Zwarte chocolade met amandelen, kokossnoepjes……. Af en toe komt Baris naast me staan. Ik negeer hem volkomen. Ik heb zelf zo’n hondje gehad. Met een flinke gebruiksaanwijzing!

Dit gedrag buiten is geen probleem, dan kan ik hem gewoon aanhalen. Binnen gelden andere mores. Hier moet ik uitkijken voor mijn vingers….. Tenzij ik hem gewoon in zijn waarde laat……

‘Wat was het gezellig, dit gaan we nog eens doen….’ We hebben allerlei plannen met onze hondjes. Speuren, puzzelen voor honden en wandelen, wandelen, wandelen…….

Over een paar weken krijg ik een andere thuiszorg. Ik kijk er niet naar uit. Ik ga mijn huidige hulp enorm missen! Maar dit is ook erg leuk. Dit gaan we beslist vaker doen!

 

 

Geschenken der liefde: iedere liefdesrelatie herbergt een geschenk in zich. De kunst is om het te ontvangen. Met je hart natuurlijk. Zelfs al is de rest van het gebeuren niet om over naar huis te schrijven ….

Posted on by

‘Schat, morgen gaan we iets leuks doen!’ zeg ik woensdagavond tegen Varkentje. Het wordt hoog tijd. De laatste dagen pers ik mijn verplichte rondjes eruit, maar daar blijft het bij. Het weer werkt ook niet echt mee natuurlijk.

Gelukkig is het donderdag droog. De zon piept soms tevoorschijn. Overal staan narcissen en sneeuwklokjes te bloeien. Ik zie zelfs de koppige kopjes van Groot Hoefblad boven de grond uit piepen. Ruim anderhalve maand te vroeg. De natuur is volstrekt de kluts kwijt.

In de loop van de middag bel ik Ras. ‘Durf je het aan? Een rondje met de hondjes?’ Vorige week zijn we uren bezig geweest om haar monsters te pakken te krijgen. Ze zaten achter een stelletje konijnen aan….. Zo baggeren we even later met ons roedeltje door de blubber.  Op het eilandje in Het Joppe gooi ik een balletje voor Ysbrandt. Hij heeft een topdag vandaag. Ik zie het aan zijn tevreden snoet!

Later drinken we thee en kletsen bij. ‘Weet je wat ik ontdek over een rouwproces?’ zegt mijn vriendin. Zij zit er middenin. ‘Je moet alles voorbij laten komen, alles wat je gedaan en gedeeld hebt. Het moet allemaal een plaats krijgen….’

‘God, dat ben ik ook aan het doen,’ Heks is verrast, ‘Alleen komen bij mij allerlei ervaringen voorbij, die achteraf onzin blijken te zijn. Ik moet het hele beeld van mijn voorbije relatie herzien. Er blijft niets van over. Heel pijnlijk…’

Nou ja, je hebt natuurlijk altijd een geschenk voor elkaar, al is de relatie nog zo kut. Zo heb ik eens verkering met een vreselijke foute beeldschone Algerijn gehad. Hij loog, bedroog en zoog me helemaal leeg. Zelf hierin heb ik een presentje gekregen: ik kon geweldig ruzie met hem maken. Dat was destijds geheel nieuw voor mij!

Mijn recente relatie heeft me natuurlijk ook iets gebracht. Ondanks alles. Heks is na jaren alleen te zijn geweest weer een echte relatie aangegaan. Die beleving was dan weliswaar eenzijdig, toch heeft het me iets gebracht!

En daarbij: Krenterigheid heeft ook zo zijn voordelen. Praktisch gezien hoef ik weinig weg te gooien, ik kreeg gewoon bijna nooit iets van ex. Andersom is dat heel anders. Hij slaapt onder mijn dekbed, eet van mijn servies, loopt in een van mij gekregen vest, zijn plant staat in mijn bloempot, zijn theeservies? Gekregen van Heks…. En ga zo maar door.

‘Heks, jij doet daar allemaal wel erg makkelijk over,’ zei mijn therapeut laatst tegen me, ‘Het is toch te gek voor woorden, dat die ex van jou je nooit eens een cadeautje gaf!’ Hoofdschuddend kijkt ze me aan. Wat moet je met zo’n figuur?

Ik vertel maar niet, dat ik het etentje waar hij me ooit op trakteerde uiteindelijk zelf heb betaald….

Heks is gewoon met weinig tevreden. Altijd geweest. ‘Dat vind ik zo mooi van jou, Heksje, dat als iedereen nieuwe kleren krijgt en jij niet, dan zeur jij daar niet over!’ prees mijn moeder me, toen ik nog kind was.

Ik droeg de kleren van mijn twee jaar oudere zus af, reed op haar oude fiets enzovoort ….. De zus vijf jaar onder me had geluk. Die kreeg weer nieuwe kleren.  Mijn broer hoefde die niet af te dragen natuurlijk… 😉

Het was in een tijd van weinig geld, elk dubbeltje werd drie keer omgekeerd bij ons thuis. Mijn moeder moest woekeren met haar beperkte budget! Een paar keer per maand kwam tante Rie, onze huisnaaister, kleren naaien en verstellen. Heks was gek op die oude wijze dame.

De hele dag zat zij te ploeteren achter de naaimachine. Ik zat graag bij haar te klessebessen. Om vijf uur schilde ik dan een appeltje voor haar. Dan nam ze een kleine pauze.

Tevreden zijn met weinig is prima natuurlijk. Toch denk ik dat ik maar eens op ga houden met dit Assepoestergedrag.  Ik wil verwend worden tot op het bot door mijn toekomstige geliefde. Ik ga eindelijk het prinsesje zijn, dat altijd al in me heeft gewoond. Ik heb vandaag biologische verse doperwtjes gekocht. Vannacht ga ik erop slapen om het te bewijzen!.