Deze kruk vind een krukje naar haar hart. Klein en gifgroen. Met mooie witte stippen. Kabouter Spillebeen zou erop willen wippen. Maar Heks wil geen krak. En geen diepe zucht. Maar wel gooi ik van plezier mijn lange benen in de lucht.

Als je ziek bent leef je in een klein wereldje. Je slaapkamer. Een beetje huiskamer en keuken. En de noodzakelijke badkamer natuurlijk. Je moet jezelf af en toe wassen. We leven niet meer in de negentiende eeuw. Heks is niet van de Dettolachtige toestanden. Voor mij geen rare onkruidverdelgers op mijn huid. Maar ik hou op zich van douchen. Alleen doe ik het steeds minder vaak…….

‘Getverderrie, ik moet mijn tanden nog poetsen. Eerst even uitrusten, ik doe het over een half uur wel….’ denk ik dagelijks in de loop van de avond. Dan ga ik eventjes liggen en word uren later weer wakker. Kleren aan, lichten aan…. De hond moet er nog een keertje uit….

Voor Heks zijn zulke dagelijkse handelingen enorme rijstebrijbergen. Waar ik me dan moeizaam doorheen eet. Met enige regelmaat laat ik de bergen links liggen. Dan haak ik af. Niet douchen, niet eten…. Alleen het hoogstnoodzakelijke doe ik dan nog. Zoals hond uitlaten, beesten voeren.

‘Ik ben overgegaan op een maaltijdservice,’ zegt Kras onlangs aan de telefoon, ‘Heel jammer natuurlijk dat koken niet meer lukt, ik ben er op zich dol op. Maar het kost me te veel. En te vaak lukt het gewoonweg niet. En toen ik voor iemand anders iets dergelijks aan het regelen was kwam ik een heel goed bedrijf tegen….’

‘Nu krijg ik elke week vijf heerlijke maaltijden. Echt lekker, heel vers en uitgebalanceerd. Ja, het is wel een hele stap om te zetten. Maar ik ben echt heel tevreden nu!’

Heks slaat ook wel eens een paar weken in de keuken over. Dan wil het niet lukken, laat ik alles vallen. Ben ik gewoon te moe om überhaupt boodschappen te doen. Of ik heb gewoon geen trek. Of ik kook wel degelijk, maar ben achteraf te uitgeput om het op te eten……

Maar maaltijdservice kan ik wel vergeten met mijn gekke dieet. Ik heb het wel eens gecheckt. Van de honderd maaltijden kon ik er maar eentje eten. En dat was bepaald niet mijn favoriete kostje!

Maar ik heb ook een revolutionaire ingreep gedaan in mijn leven. Sinds kort staan er krukjes in mijn douche. Een hele comfortabele naast de wastafel, voor het tandenpoetsen. Een een waterdicht exemplaar in mijn douche. De comfortabele bleek water als een spons op te zuigen. Niet meer zo comfortabel daarna…..

Bij het Kruitvat vind ik echter een opklapbaar krukje, gifgroen met witte stippen. Een soort kikkerpaddestoel. Echt iets voor Heks. Bovendien staat het ding als een huis. Na een wankele design opklapstoel, de comfortabele zuigkruk en een gammel wandelstokkrukje een ware verademing. Hij is wel erg laag. Opstaan is nu weer een hele heisa.

Zo kloot ik maar wat aan in mijn meutige bestaantje. Langzaam wordt alles wel minder en minder. Je ziet nog steeds niks aan Heks. Ik loop kaarsrecht. Zie er normaal uit. Redelijk jong zelfs voor mijn leeftijd. Vooral bij kaarslicht.

Maar elke fysiotherapeut schrikt zich een hoedje van de staat van mijn spieren en gewrichten. Alle spieren verkrampt en in de knoop en minstens de helft van de gewrichten lichtelijk uit de kom. Geen wonder dat ik ALTIJD crepeer van de pijn.

‘Ik ga zo’n krukje meenemen op vakantie, ik heb er direct maar vier gekocht. Ze lagen voor een prikkie in zo’n grabbelbak….’ vertel ik Steenvrouw, als we 1 van die krukjes als tafeltje gebruiken tijdens een picknick. Ik ben zo blij met mijn krukjes! Ik douche de hele week al bijna elke dag!

De bijzettafelexpert heeft de leukste krukjes!

 

Ben je boos? Pluk een roos! Zet em op je hoed, dan ben je morgen weer te pruimen. Te nassen. Sommige mensen dragen nooit een hoed en dat is te merken ook! Heks krijgt onzinnige verwijten naar haar kop van een chagrijnige moederkloek. Eigenlijk verdient het mens billenkoek, maar ik geef haar een koekje van eigen deeg!

Maandag fiets ik door de stad op weg naar de Koerdische fietsenmaker. De man heeft mijn fietskar in reparatie. Heks is benieuwd wat hij nu weer heeft verzonnen om het ding aan de praat te krijgen. Hij heeft altijd onorthodoxe methoden om het onmogelijke te repareren. Met stukken tuinslang bijvoorbeeld…….

Ik word altijd vrolijk van die kleine man. Wat zijn ogen zien kunnen zijn handen maken en daar houd ik van. Ik ben dus goedgehumeurd. Even voor de goede orde. Ik zit zachtjes te neuriën met mijn hondje dravend aan mijn zijde.

Bij de Haarlemmerstraat vergis ik me in een steeg. Ik moet weer een stukje terug. Braaf ga ik lopen. Ook even voor de goede orde: Ik ben dus niet illegaal door die winkelstraat aan het fietsen.

De stad is uitgestorven vandaag. Mensen zijn massaal andere dingen aan het doen dan winkelen in het laatste obscure deel van deze kilometer koopplezier. Links en rechts staan panden leeg. Ik steek over om in de schaduw te lopen. Voor mijn hondje. Het is warm. Vandaar.

Terwijl ik loop te dromen en glimlachen en zingen passeer ik een vrouw met haar zoon. Ik let er niet op, want er is een zee van ruimte om ons heen. ‘Je loopt aan de verkeerde kant,’ blèrt het achterlijke klotewijf plotseling recht in mijn gezicht. Ik schrik me rot.

Stomverbaasd kijk ik om. ‘Waar heb je het over, gek mens, de straat is uitgestorven. En dan nog: Je mag hier lopen waar je maar wilt!’

Ik ben opeens kwaad. Gek genoeg. Waar komt dat nu vandaan?

De vrouw vindt het geweldig om mijn reactie te zien. Zij is plotseling vrolijk. Betweterig staat ze me uit te lachen. Een subtiel superieur trekje glijdt over haar gemene smoelwerk. Oh, wat geniet ze toch van haar onverwachte schijtactie. Inwendig scheldend schiet ik een steeg in.

Wat gebeurde hier nu?

Ik ben al bijna bij de fietsenmaker als ik een lumineus idee krijg. Ik ga dat pakket shit aan dat gekke mens terug geven. Ik weet nog niet hoe. Eerst maar eens omfietsen en de zaken vanaf een andere kant benaderen!

Als ik aan de andere kant weer de Haarlemmerstraat in loop zie ik het stomme loeder net oversteken naar de andere kant van de straat. Daar gaat ze in het zonnetje lopen met haar sneue zoontje. Aan de verkeerde kant van de straat! Precies op het moment dat ik haar in het vizier krijg.

‘Je loopt aan de verkeerde kant,’ blèr ik zo hard als ik kan. De vrouw kijkt verstoord om. Ziet Heks. Ontploft werkelijk! Zwarte wolken dampen uit haar boze oren, haar fletse ogen spuwen vuur, haar pluizige piekjaar schiet recht overeind van nijd! Vanuit het blinde niets.

Ik zwaai vriendelijk en verlaat snel de straat. Het wijf ziet eruit alsof ze wel een goeie poeier kan uitdelen en dat ga ik maar niet afwachten.

Even later arriveer ik goedgehumeurd bij mijn favoriete fietsenmaker. De boze bui is weg. Teruggeven aan de gulle gever. Helaas voor het zoontje. Die moet nu weer op stap met een chagrijnig stuk moeder. Maar ik ben blij!

Het is de wet van de niet communicerende vaten, die ons hier parten heeft gespeeld.

‘Maar wat win je ermee?’ vraagt Kras me later aan de telefoon, ‘Vertel mij nu eens wat je opschiet met zo’n actie?’

Ik kan er alleen maar dit over zeggen: Mijn leven lang heb ik grotendeels gefunctioneerd als vuilnisvat voor zulke lieden. Zij waren hun shit kwijt en ik was het rijk. Nu ben ik de koning te rijk, dat ik het niet meer binnen laat komen. Helaas gaat het dan wel retour afzender. Er gaan wel meer energetische pakketjes op die manier de deur uit hier in Huize Heks.

Leuk is anders. Alhoewel: Ik heb hier diezelfde avond met Steenvrouw en haar dochter echt enorm om gelachen.

 

Tegen de klippen op je best blijven doen, vechten tegen andermans windmolens, met je kont tegen de krib tegen de stroom in zwemmen……. Zo vermoeiend. Heks houdt het voortaan bij haar eigen windmolentje en zwemmen doe ik alleen nog maar in een instructiebad. Het is mooi geweest. ;-)

Tweede paasdag ligt Heks in bed. Uitgeteld. Die stomme Matthäus zit nog in mijn kop. Telkens begint er weer een ander deel af te spelen. Soms luister ik. Of ik zing mee. Maar opeens ben ik het zat. Weg met die muziek. Ik wil wel weer eens een ander liedje zingen.

Ik schrijf een paar blogjes. afgewisseld met uitlaatrondes van de hond. Het is vies piessnotweer. Overdag gaat het nog wel, maar aan het eind van de middag is het uit met de pret. Ingepakt in een dikke jas waag ik de sprong.

Op de valreep steek ik een paar Denta Sticks in mijn jaszak. Die wonderbaarlijke omstreden tandenborstels voor honden. Ze borstelen ook de darmen naar het schijnt. Heks heeft nog een heel voorraadje liggen. Ik geef die gekke dingen met mate. Hondjes echter zijn er dol op.

‘Misschien kom ik Kras wel tegen,’ mijmer ik, terwijl ik de straat uit fiets. VikThor is blij. Hij heeft zich de halve dag liggen vervelen. Nu moet hij aan de bak. Vol enthousiasme stort hij zich in het uitbottende struweel. Springt een sloot in. Komt er zwart weer uit. Duikt een stuk verder koppie onder in een vaart. Ja, mijn hondje houdt van zwemmen.

Langs de Zijl lopen nog wat mensen te wandelen op dit late uur. Vik speelt met alle hondjes, die we tegen komen. Bij het Joppe wordt het rustiger. Vredig snor ik langs het water. Geen Kras te bekennen op het stuk waar we elkaar normaal gesproken tegen komen. Maar als ik doorfiets naar het tweede deel van de ronde om de golfbaan zie ik in de verte haar scootmobiel.

VikThor ziet het ook en sprint vooruit. Vol overgave rolt hij op zijn rug in het gras tussen Lucas en Lotje, de twee brakken van Kras. Lucas begint te loeien van enthousiasme. Goeie hemeltje, wat kan die kleine toch een kabaal maken. Hij valt bijna om van ouderdom, maar geluid produceren kan hij nog steeds als de beste.

Zo wandelen we samen. Drinken achteraf een kopje thee. De hondjes krijgen lekkere tandenborstel. We wisselen de laatste nieuwtjes uit. ‘Ik ga naar Plum Village in juni,’ glim ik tevreden. ‘Oh, Heks, wat leuk. Wat heerlijk voor je! Je hebt gelijk!’ Ik vertel haar hoe alles vanzelf op zijn plek valt deze keer. ‘Ik hoef er nauwelijks moeite voor te doen. De Don past op mijn huis plus alle katten en VikThor mag bij mijn hulp logeren.’

‘Ja gek is dat toch, hoe soms dingen als vanzelf lijken te gaan….’ Kras knikt instemmend. En het is zo. Het is zelfs mijn nieuwe motto: Niet langer tegen windmolens vechten. Mee met de stroom. Luister naar je onderbuikgevoelens.

Als ik later terug naar de stad fiets is het al flink aan het schemeren. En het regent pijpenstelen. Kletsnat maar ontspannen glimlachend kijk ik naar mijn dravende hondje. Die regen interesseert hem geen biet. Zolang hij maar kan bewegen. Voor ik hem aanlijn laat ik hem nog eventjes zwemmen in de Zijl. Zo is de ergste modder weer uit zijn vacht  gespoeld.

Ik mijmer over dat vanzelf gaan der dingen. Heks is altijd geneigd enorm haar best te doen. Aan dooie paarden te trekken alsof het niets is. Daar moet ik mee ophouden. Voor zover ik het nog doe dan. Opeens springen er toch wat situaties voor mijn geestesoog, waarin ik het toch weer doe.

‘Niet meer doen, Heks. Houd ermee op. Het is mooi geweest!’

Ik denk aan de woorden van een andere leermeester van me, Alex Orbito. ‘Love yourself and love God,’ ligt hem in de mond bestorven. Het is zo, daar knappen we pas echt van op. Maar oh, wat is het moeilijk om te doen. Hoe vaak hebben we niet van alles en nog wat op onszelf aan te merken? Niet goed genoeg en ga maar zo door.

Later zit ik tevreden in mijn stoel te dweilen. VikThor brengt me een balletje. Ik gooi het hoog in de lucht. Hij vangt het op. Ik stuiter em via de grond. Ook dit balletje pakt hij moeiteloos. De gekste sprongen volgen op mijn steeds moeilijker geworpen balletjes.

‘Hahaha,’ Heks ligt in een deuk. Zoals bijna elke avond. Het gaat vanzelf, dat lachen. Ik hoef er geen enkele moeite voor te doen. Mijn hondje, mijn zenmeester….

Gedicht van van Arjen Boswijk:

Toevalligheden, dingen die je toevallen in plaats van overkomen. Of over je heen worden gestort, door je strot geduwd, in je maag gesplitst. Heks mijmert over toevalligheden, vlak voor het moment dat er weer iets over me heen wordt gestort. Wat een toeval!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM, Emptiness

‘Jeetje Heks, wat ben je laat,’ Kras doet de deur open. Het is woensdag. Een week geleden alweer. Onze Sangha avond. ‘Ik heb je net zitten bellen, ik dacht dat je het vergeten was.’ Heks moet lachen. Vorige week lag Kras zo vast te slapen, dat ik dacht dat zij het vergeten was. Pas nadat ik alle telefoons over liet gaan en ook nog op de deurbel bleef drukken schoot ze uiteindelijk wakker……

Ja, je bent een Sangha voor Kneusjes of niet. Natuurlijk gaat het er bij ons met enige regelmaat zeer achenebbisj aan toe! We rommelen met de aanvangstijd. Beginnen altijd te laat. Veranderen regelmatig van houding. En dat is bepaald geen lotus te noemen, al komt Heks een heel end maar haar hypermobiele fysiek.

We winnen dus geen schoonheidsprijs. Noch blinken we uit in accuratie. Maar dat mag de pret niet drukken. Als we eenmaal zitten dan zitten we ook goed. Veertig minuten schoon aan de haak. Bewust aanwezig bij onze ademhaling: Een hele prestatie met onze pijnlijven!

We maken die avond geen wandeling. Daar zijn we gewoon te moe voor. Een halve week later wapper ik gezellig aan bij Kras met een portie zelfgemaakte roti. Al dagenlang probeert Kras bij me te komen eten. Eerst is ze het vergeten. Als ik haar bel waar ze blijft schrikt ze zich dood.

‘Jeetje Heks, ik sta bananenbrood te maken. Voor jou! Gisterenavond wist ik nog dat ik naar je toe zou gaan. Daarom ben ik dit brood gaan bakken. Toch ben ik onze afspraak ergens onderweg kwijtgeraakt…….’

Heks baalt als een tiet. Ik heb me gek lopen racen om alles op tijd klaar te krijgen. De hond uit te laten. Mijn huis gezellig te maken. Als er iemand bij me komt eten lever ik een topprestatie. En als die persoon dan niet op komt dagen, dan kun je me wegdragen…..

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Ik vergeet zelf alles waar ik bij sta. En toch ben ik hartstikke teleurgesteld. Idioot toch? Zondag herkansing?’ Maar zondag is mijn vriendin hondsberoerd. Zodoende pak ik van alles in een koeltas en fiets naar haar toe.

En dan maken we alsnog een prachtige wandeling. Het is heerlijk weer. Alle mensen zijn vrolijk. De hondjes van Kras loeien van plezier. Het zijn Brakken. Een heel apart volkje onder de blafbeesten. Loeien als koeien, rennen als hazen en komen nooit terug. Hoor je ze in de verte loeien……… Daar waar de echte hazen zich ophouden!

Kras houdt haar wegloperige viervoeters dan ook stevig aan de lijn. Ooit hebben we ze in een zotte bui losgelaten, maar dat moesten we bekopen met eindeloos wachten in een koud schemerig landschap. Tot ze er genoeg van hadden en terug kwamen naar de hand die hen voedt. Want zo’n haas is hartstikke leuk natuurlijk, maar je hebt er niks aan. Vooral als je em maar niet te pakken krijgt!

Onderweg komen we mijn puppy-juf tegen met haar chocolaatje. ‘Ze is loops,’ verklaart ze het opdringerige gedrag van VikThor ten opzichte van haar labrador teef. Hij kruipt bijna in haar achterwerk. Ze vindt het prima en doet haar staart opzij. ‘Nestje nemen?’ grijnst Heks. We beginnen hartelijk te lachen.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM Een stuk of vijftien? Help!

‘Ik zou het best willen, maar ze komt zelf uit een nest van twaalf en bij haar ouders was het nog erger. Vijftien, zestien pups tegelijk. Ik moet er niet aan denken.’

‘Ik ken haar nog van toen ze een klein meisje was,’ vertelt Kras op de terugweg, ‘Zij en haar zusje reden altijd mee op de scootmobiel. De ene bij mij en de ander bij mijn partner achterop. Ging ik soms heel hard rijden….. Haha! Ze kwamen ook wel eens met alle hondjes spelen…..’

Kras en haar lief hadden wel zeven honden indertijd. Of zes. Ik weet het niet meer, maar heel veel. Ze liet ze in etappes uit, zodoende kwam ik haar altijd tegen bij de golfbaan. Zo is ook onze vriendschap ontstaan. Door de hondjes!

Het leven hangt vaak van toevalligheden aan elkaar. Ik zat me dat laatst nog te bedenken, toen ik weer getuige was van allerlei in elkaar grijpende gebeurtenissen. Wat was het ook alweer?

Oh ja. Ik kreeg de uitnodiging voor de bruiloft van Joy en Boy. Het ging ooit aan tussen hen, omdat hij midden in de nacht naar het poesje van mijn vriendin kwam kijken. ‘Ja hoor, wat platvloers,’ hoor ik je denken. Maar de man kwam echt naar een katachtige kijken. Joy was net de trotse bazin geworden van Siep, de kleindochter van Snuitje en Ferguut, dochter van Pippi en de boskat……

Boy was destijds haar collega en een enorme kattenliefhebber. Dus hij kwam kijken en ging nooit meer weg!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Maar als Ferguut niet was weggelopen destijds, dan was dit allemaal ook niet gebeurd. Want toen heb ik Joy leren kennen. Zij heeft me geholpen met zoeken totdat de panter weer opdook. Hij werd kort daarop opa en mijn nieuwe vriendin kwam op kraamvisite. En ging vierkant voor de bijl toen ze de kleine Siep zag…….

Toevalligheden, dingen die je toevallen. Weer eens iets anders dan dat je van alles overkomt. Vandaag ben ik met mijn vroegere thuiszorg op stap geweest. Saar en Heks zijn nu vriendinnen. Ook louter toeval dat ik haar hier destijds over de vloer kreeg.

Vanavond houden we alweer Sangha voor Kneusjes. Ik ga eerst een uurtje slapen, want ik ben uitgeteld van een lange wandeling met Saar en hond Baris. Toch wil ik het voor geen goud missen.

Maar nog voordat ik mijn ogen kan sluiten gaat de telefoon. Kras belt af. Er is iets tussen gekomen. Misschien later op de avond? Dat ga ik niet meer redden. Zal ik morgen komen met een heerlijke pan Dahl? En een keur aan uitgelezen bijgerechten? Is dat een goed idee?

Zo op het oog wel. Maar dingen zijn niet altijd wat ze lijken…….

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM Rondje om de golfbaan…..

 

 

 

Grenzen stellen, bij de konijnen af, het valt om den donder niet mee, nee. Af en toe valt er iets te lachen, maar door de bank genomen voelt het niet OK. Maar dat is het wel!

Donderdagmiddag scheur ik naar Amsterdam. Elfje is in de lappenmand en Heks gaat haar opvrolijken. Als ik aankom staat er een flets fladderwezentje bij de voordeur, maar tegen de tijd dat ik vertrek zwaait mijn vriendinnetje me vrolijk uit. ‘Ik voelde me toch een partij belabberd toen je kwam, maar ben behoorlijk opgefleurd, schat. Wat was het heerlijk je even te zien…’

Wij worden altijd blij in elkaars gezelschap. Vanaf de allereerste dag dat we elkaar tegenkwamen bij een therapeutisch schreeuwweekend ruim twintig jaar geleden…..

‘Ik ben eindelijk begonnen om grenzen te trekken en vervolgens ook te hanteren in mijn leven. Het wordt me niet in dank afgenomen…’ we kletsen een beetje bij over het fenomeen grenzen. Vooral het ontbreken ervan in ons bestaan. ‘Ik word voortdurend overvraagd. Het is nooit genoeg, mensen willen altijd meer, meer, meer…..’

‘Ik pik niks meer. Zoals wildvreemden die zich komen misdragen op mijn feestjes bijvoorbeeld. Ik knikker ze zonder pardon op straat!’ We schateren het uit. We zien het voor ons hoe mijn kleine Peruaanse vriendin grote dronken eikels de deur uit gooit.

Heks heeft ook wel eens een boom van een vent de deur uitgesmeten. Een paar jaar geleden alweer. De man had me verschrikkelijk overtuigend het hof gemaakt en het was hem gelukt om Heks te veroveren….. Helaas was het een idioot, je zag het niet aan zijn neus, maar in dagdagelijks contact kwam zijn gekte onmiskenbaar naar boven zeilen.

Zodra hij Heks had ingelijfd, begon hij moeilijke kotsgezichten te trekken. Eerst dacht ik aan terugkerende buikgriepjes. Daarna wist hij me ervan te overtuigen dat hij overtraind was. De man deed aan wielrennen, vandaar. Maar het bleek om een vrouw te gaan, die hij niet kon vergeten. Een Russische schone van de importbruidsite.

Naar eigen zeggen was hij vrijgezel toen hij Heks tegenkwam, maar de waarheid is, dat hij snel zijn vage relatie met die dame had beëindigd zodat hij met mij uit kon gaan. Of misschien niet beëindigd, maar on hold gezet…….. Helemaal duidelijk is het nooit geworden. Daar heb ik achteraf ook geen enkele moeite meer voor gedaan.

Op een dag gingen we gezellig met hondje naar het strand. Uren zaten we te flikflooien. Af en toe keek hij eventjes moeilijk, maar ja, overtraind , dan krijg je dat…… Beweerde de sukkel.

Bij een strandtent genoten we van een heerlijk galgenmaal. Op foto’s zie je een verliefd stel, hij had zijn moeilijke gezicht eventjes in de kast gestopt. Maar niet voor lang. Eenmaal thuis begon hij weer heel erg te steunen en kreunen. En bepaald niet omdat we heerlijke seks hadden! ‘Wat is er toch met je? Ben je echt zo moe? Of is het iets anders?’ vraag je dan natuurlijk als mens met spiegelcellen, compassie en verstand in je kop.

Hij kon de Russische postorderbruid niet vergeten. Heks liet hem niet uitpraten, maar greep hem bij zijn grote knaagdierenflapoor en sleurde hem direct naar de voordeur. Verbijsterd keek hij me aan, volkomen versteend als een konijn in het licht van mijn woedende koplampen. Ik opende de deur en smeet zijn lange lijf met al mijn kracht naar buiten.

Zo hard dat hij tegen de deur van de overbuurman vloog……’Je moet eens een keertje nadenken voordat je met dat sneue stampertje van je ergens acte de présence geeft ……’ gilde Heks hem na vanuit het keukenraam. Ik heb hem nooit meer gezien. Wel hoorde ik later dat de berg die hij die week per fiets zou gaan beklimmen hem een lesje heeft geleerd.

Een jaar trainen kon niet voorkomen dat mijn snelle reflex op zijn gezever er voor zorgde dat hij nooit boven op die Marmotte heeft gestaan. Al tijdens de eerste kilometers moest hij afhaken……..

‘Haha, een Marmot beklimmen,’ Kras ligt in een deuk als ik haar dit verhaal vertel. ‘Ja, nadat hij zijn Rusische Marmotje niet kon vergeten lukte die Franse Marmotte ook niet meer. En bij dit tover-marmotje was hij niet meer welkom…….’

Soms heb je achteraf nog best lol over iets, dat je destijds heel verdrietig heeft gemaakt. Want zeg nu zelf, wat zijn dat voor’n praktijken? Dames het leven zuur maken gevolgd door zielig gezever? Hou die konijnenkop alsjeblieft uit mijn kippenhok. Uit elk kippenhok……

Soms lukt het prima om mijn grenzen aan te geven. Als iemand er zo grotesk overheen gaat bijvoorbeeld. Maar het zijn al die kleine grensverschuivinkjes die me de das omdoen. De mensen, die zich langzaam een weg naar binnen vreten in mijn leven. Zich daar settelen, of zelfs innestelen als een parasiet en steeds veeleisender worden. Daar doe ik heel veel verkeerd.

Sinds de korreltjes Ridderspoor lukt het me niet meer om ergernis door te slikken. Ik wil ook niet in mijn eigen woede stikken. Het moet er dus uit. Het paard van mijn woede draaft over vlaktes oud zeer. Onderdrukken lukt ook al niet meer…..

Heeft iemand me jarenlang betweterig de les gelezen over de opvoeding van honden en heb ik altijd braaf geluisterd, terwijl ik me gek erger? Ja, lekker makkelijk om aanmerkingen te hebben op mijn vorige hond, dat was een lastig portret. Die is verpest door Boze Buurman Veter Aars. Maar nu pik ik het niet meer. Neem zelf een hond, ga zelf in bad, maar val me niet lastig met die onzin dat het slecht is om je hond af en toe te wassen. Voor mensen kan het overigens ook geen kwaad!

Eindelijk vind ik ook woorden om lucht te geven aan de diepe ergernis die een goede vriendschap heeft verruïneerd. En weer gaat het over grenzen, slecht aangeven van grenzen, grensoverschrijdende mensen, die me perfect weten te vinden en anderen belangrijker vinden dan jezelf. De ander voorop zetten. Zoveel rekening houden met de ander dat je jezelf ernstig tekort doet.

Bij de keuze: Pijn doen of pijn lijden? Altijd zeggen: Dan maar pijn lijden…….

Gisteren deel ik een paar flinke dreunen uit. Natuurlijk vind ik dat niet leuk. Maar als ik het niet doe blijf ik pijn lijden.

Elk mens is verantwoordelijk voor zijn of haar eigen leven. Je moet het zelf doen. Een ander kan je problemen niet oplossen en een ander kan je leven al helemaal niet voor je leven……

Ik heb mijn handen meer dan vol aan mijn problematische bestaan. Maar als ik mijn beperkte energie nu eindelijk eens voor mezelf houd dan zal het wel gaan.

Dit boek moet ik maar eens gaan lezen……

Gaby Olthuis : Leer je grenzen stellen.

Lopen op water, water zien branden, luchtige looping met vliegende schotel, of ogen als schoteltjes, ogen op stokjes: Wonderbaarlijke zaken die kant noch wal raken……. Het grootste wonder ontgaat ons vaak: Op ons geliefde Moedertje Aarde lopen.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Woensdagavond bel ik aan bij Kras. Het is alweer de derde bijeenkomst van de Sangha voor Kneusjes en deze keer hebben we elkaar niet eens gebeld of het wel door zou gaan. Hetgeen een goed teken is: Het gaat gewoon elke week door.

Het duurt nog even voordat we ook daadwerkelijk gaan zitten. Eerst drinken we thee en kletsen we bij. Ik haal mijn klankschaal tevoorschijn en nodig de bel voorzichtig uit. Vervolgens geef ik er een flinke ram op. Doinggggg. We beginnen.

Kras leest een tekst van Thay voor: Het wonder is niet dat we op water kunnen lopen, of door de lucht. Het wonder is lopen op moeder aarde!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Prachtig. Maar laat mijn medechristenen het maar niet horen, want daar geldt lopen op water toch echt als een wonder. Een dierbaar wonder en zelfs een wonder dat gelinkt is aan het Ware Geloof. Jezus liep natuurlijk moeiteloos over water, maar voor zijn discipelen was het niet zo vanzelfsprekend. Petrus waagde een geslaagd gokje, maar zodra hij begon te twijfelen verzoop hij bijna……..

Heks vindt de tekst geweldig. Want het is zo. We lopen dagelijks als blinde vinken rond te stampen en het wonder ontgaat ons. Maar overal om ons heen ademt leven. Elke straat bevat tal van avonturen. Als je wakker wordt…..

We zitten stil samen te ademen. Mijn kop tolt echter van de gedachten. Allerlei lieden komen voorbij gewandeld in mijn innerlijk landschap. Op zich ook alweer een wonder, dat lopen op op de bodem van mijn hart.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Er spoken ook frommelige gedachtes door mijn hoofd. Gelukkig mediteer ik samen met Kras. Dat scheelt enorm. Eén en één is dan echt minstens drie in het kwadraad. In de bijbel wordt dit fenomeen als volgt beschreven: ‘Want waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in het midden van hen.……. 

We zitten en halen adem. Roken de spoken uit met geduld. En aandachtig ademhalen. Na een half uur zit ik alleen nog maar te ademen. Verder is er niets. Vogeltjes fluiten buiten. Mijn telefoon blaft: Het is alweer tijd. Ik nodig de kleine bel uit. We buigen naar elkaar.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Nog eventjes darmen delen?’ Het is gek, maar als we Dharma delen vertellen we elkaar andere dingen dan rond de keukentafel. Deze vorm van communicatie heeft een geheel eigen kwaliteit. Je weet dat de ander naar je zal luisteren zonder reactie te geven. En daarin zit het grote geschenk van deze vorm van delen. Je wordt gehoord, maar dat oor geeft geen deel terug………

Ik herontdek momenteel iets heel wezenlijks in mijn leven. Mensen manipuleren met een zielig gezicht. Het is wereldwijd het meest effectieve middel om de zaken naar je hand te zetten volgens wetenschappelijk onderzoek.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Iemand doet heel sneu en krijgt daardoor veel aandacht. Heks verdomt het om zo’n kop te trekken en krijgt die aandacht dus niet. Maar ik heb gedurende mijn heksige bestaan wel heel veel treurige types aan de boezem gedrukt. En wat denk je dat er gebeurd als je dat niet langer wilt of kunt doen? Dan heb je het gedaan.

Regelmatig word ik op het matje geroepen, omdat ik weiger nog langer in de geefkramp te staan. Oh, wat ben ik toch een gemeen wijf geworden, dat ik me niet langer laat uitzuigen of leegtrekken. Het feit dat ik ook verlies heb geleden ontgaat mijn medemensen vaak volkomen. Weer is de zielige Piet een hele Piet. En Heks? De kwaaie Pier natuurlijk.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Als je je niet langer laat gebruiken worden gebruikers meestal kwaad. Ik ben ook kwaad. Op mezelf vooral. Waarom heb ik niet lang geleden de koe bij de horens gevat en mensen indien nodig nul op het request gegeven? Waarom stel ik voor het gemak doorgaans ieders belang boven het mijne?

Hoe is het mogelijk dat ik zo lang pogingen heb gedaan om wat onveranderlijk voort wil bestaan open te breken? Om eenzijdig de situatie proberen te verbeteren. En waar komt dat gevoel van morele verplichting vandaan om alle ellende, die mensen op mijn stoepje deponeren zonder morren op me te nemen?

Het wonder is dat je op moedertje aarde kunt lopen. Altijd. In aandacht.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM©TOVERHEKS.COM

Zo loop ik een dag later op mijn gemak het laatste rondje met mijn hondje. Het is al over twaalven. VikThor sprint voor me uit. Op het pleintje voor het Elizabeth Gasthuishof  staat een boom van een kerel. Lang haar, woeste baard, onverzorgd……

Langzaam draait hij zich om in mijn richting. Eventjes schrik ik. De straat is compleet uitgestorven. Ik maak me echter zorgen om niets. De grote grove kop van de man is vertederd door de aanblik van mijn spelende hondje. ‘Wat is het voor’n hond? Een Stabij? Oh, wij hadden vroeger thuis ook zo’n soort hond, een Duitse Staande Draadhaar……’ Hij rommelt in zijn vettige broekzak. Een zak weed valt op de stoep. Dan frummelt hij in een plastic zakje.

‘Kijk, dit is de moeder en vader en dat zijn de kinderen,’ hij geeft me een piepklein stokoud fotootje. Ik kan niet zien wat er op staat, dus posteer ik mezelf onder een lantarenpaal. Vier hondenkoppen staren me aan. ’s Mans dikke vingers wijzen wie wie is. ‘Met deze hebben we een prijs gewonnen en met die bijna. Als het een reu was geweest was ze kampioen geworden, maar ze was te groot voor een teef….’

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Ja, grote teven zijn niks gedaan natuurlijk. Net als kleine mannetjes. De beer naast me kletst vrolijk verder. Als ik later verder wandel bedenk ik me dat ik alweer heb staan luisteren en aandacht heb staan geven. Ik kan het gewoonweg niet laten. Het kost niets en doet zoveel goed. Die zwerver fleurde compleet op tijdens ons gesprek. De herinneringen aan de trouwe viervoetige vrienden uit zijn jeugd waren hartverwarmend. Er is ook niets mis met lui luisteren, zolang het binnen de perken blijft.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Zolang niet alles en iedereen mijn huis binnen komt. Zolang het niet vrienden betreft, die louter éénrichting tegen me aan blaten. Zolang er ook mensen zijn die naar mij willen luisteren. Zolang mensen niet boos worden als je een keertje geen aandacht voor hen hebt. Zolang ik er niet mijn bestaansrecht aan ontleen.

Er zitten veel haken en ogen aan sociaal verkeer en ik ben nog steeds teveel met anderen in de weer. Maar er zit verandering in. Morgen komen medemensen mij weer helpen. Stichting Present stuurt weer een paar vrijwilligers. Hoera.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

 

Kiezen of delen? Heks houdt van delen, maar ontkomt niet aan kiezen als iemand het flink voor de kiezen krijgt. En dan weer delen: Heerlijk concert met uitmuntend publiek. Vooral die vent met die Borsalino zit lekker mee te deinen. Staat em goed, trouwens, die hoed!

Het kiezen van een zijde tijdens een conflict doet niets voor het oplossen ervan….. of zoiets. Kras leest de tekst in het engels voor tijdens onze bijeenkomst van de Sangha voor Kneusjes. Ik kan em niet meer reproduceren, maar de strekking ervan ken ik wel degelijk; Als je links weg haalt wordt de linkerkant van rechts links. Het idee dat we afgescheiden wezens zijn is een illusie. Het heeft totaal geen zin om partij te kiezen als je op vrede uit bent…….

Al tijdens het lezen van de tekst springt mijn innerlijke kikker alle kanten op. Ja, lekker is dat. Ik ben al enige tijd volledig tegen mijn zin ergens in verzeild geraakt waar je met dit beginsel geen kant op kunt. Als iemand willens en wetens compleet kapot wordt gemaakt heeft het weinig zin om naar de leugens van de opponent te gaan zitten luisteren.

Vooral niet als die tegenstander een niet al te slimme maar wel uiterst geslepen psychopaat is. Te dom om dit soort dingen te begrijpen, maar sluw genoeg om iemand te mishandelen zonder gepakt te worden. Om dieren te mishandelen desnoods. Vergezocht? Nee hoor, ik heb al eens zo’n buurman gehad. Een drama was dat.

Zodoende steiger ik bij het lezen van de tekst. Ik weet dat ik het er eigenlijk mee eens ben, maar ik breng het niet op. Al die Boeddhistische wijsheden houden geen rekening met de narcisten, psychopaten en sociopaten.

‘Het zijn allemaal mensen,’ is de gevleugelde uitspraak van de moeder van Don Leo. ‘Iedereen is mijn partner,’ krijg ik niet meer uit mijn bek bij sommige ellendelingen. En ik weet wel dat ik vroeger zei dat ik genoeg hele lastige en moeilijke partners had, maar dat ik gewoon om niemand heen kon.

Tegenwoordig ga ik met een grote boog om een aantal mensen heen. Ik wil echt niks met hen te maken hebben. Maar het zijn wel gewoon ook maar mensen. Sociopaten bijvoorbeeld: Hopeloze types, maar wel van vlees en bloed. Maar niet over de vloer hier in Huize Heks. Dank je de koekoek.

Ook ben ik met sommige partners gekapt omdat de relatie volstrekt scheef was. Nemen en geven niet in balans. Eindeloze tiethangpartijen om aandacht bijvoorbeeld. Of voortdurend grensoverschrijdend gedrag. Verhalen vertellen die ik niet kan aanhoren is ook een goeie afknapper.

Sommige partners willen mij niet zien, ook heel pijnlijk. Maar ik heb me erbij neergelegd. Ik ren nergens meer achteraan. Ik ga op mijn kussentje zitten en adem met mijn pijn. Als het lukt. Soms lukt het dagenlang niet.

De week met Don Leo heeft me duidelijk gemaakt dat er niets zo fijn is als samenzijn met je vrienden. Dat je weinig nodig hebt. Dat je enorm opknapt als je ophoudt met investeren in hopeloze toestanden.

Zaterdagavond komt mijn oude vriend naar mijn concert kijken. Al dagen leven we naar dit evenement toe. De dag ervoor houd ik me rustig. De Don doet mijn hondje op zaterdagmiddag en zondagmorgen. We eten afhaal-Indische rijsttafel. Lekker makkelijk.

Een paar uur van tevoren gaan we ons prepareren. De eerste lagen parfum worden gelegd. Om een uur of zeven verlaten we het pand gehuld in prachtige kleding, verrukkelijke geuren, deze illusie afgetopt met een mooie hoed.

Als ik later midden in het koor op het podium over het orkest heen zit te kijken of ik mijn vrienden zie, kost het me weinig moeite om het hoofddeksel van de Don te ontdekken tussen de vlinderdasjes en opgespoten permanentjes. Gedurende het gehele concert zie ik zijn hoed zachtjes heen en weer deinen. ‘Ik kon em lekker op houden, want ik zat precies voor een pilaar,’ verklaart mijn vriend later dit fenomeen.

Soms ben je dan misschien niet zo goed bezig met de wereldvrede, omdat je partij kiest in een conflict. Je besluit iemand door dik en dun te steunen, omdat niemand anders het doet. Of omdat iemand onrechtmatig het onderspit dreigt te delven. Of omdat de tegenpartij uitermate narcistisch, sociopatisch of psychopatisch in de weer is.

Ik ben dus niet zo goed bezig met het grote geheel, maar ik heb wel iemand een hele leuke avond bezorgd. Naast de Don zit een hele lieve dame. Zij heeft het al geruime tijd flink voor de kiezen gekregen en vanavond gaat ze er eens lekker uit.

En aan wiens arm kun je nu beter zo’n concertzaal binnenschrijden dan aan die van mijn vriend in zijn driedelig pak? Wiens lagen parfum kunnen je nu beter tegen de boze buitenwereld beschermen dan de lagen van de Don? Wiens conversatie kan tippen aan die van mijn welbespraakte logé?

Na het concert lopen we met elkaar naar huis. We hebben alledrie een heerlijke avond gehad. Het concert is boven verwachting goed gegaan, de generale was namelijk vreselijk……

De wereldvrede moet nog eventjes wachten. Maar Heks voelt zich vredig genoeg…..

 

Mijn adem is niet lang genoeg en ik kan geen ijzer met handen breken. En: Wie schrijft blijft, maar soms schrijf je juist om uit te wissen. Om een nieuw geluid, oorverdovend gefluit, de lente in te blazen. Zodat je de oude liedjes niet meer hoort. De vertrouwde deuntjes. Die stomme liedjes van verlangen……

©TOVERHEKS.COM, ei, nest met ei

©TOVERHEKS.COM

M’n eigen blogs achtervolgen me momenteel. Telkens als ik er eentje heb gepost wil ik em eigenlijk weer verwijderen. Of preciezer gezegd: uitwissen. En als ik er eentje herlees val ik over mijn eigen woede en verongelijktheid.

Misschien komt het omdat het thema me bezig houdt. Maar waarschijnlijker is het dat veel van mijn schrijfsels doordrenkt zijn van venijn. Of een flinke scheut nijd. Of op zijn minst een scherpe toon.

-Gek genoeg schrijf ik opeens blogjes bij de vleet. Alsof de duvel me op de hielen zit. Het ene schrijfsel roept het andere op. Net zoals voorheen het ene zwijgen zich posteerde voor het andere….-

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘is het echt zo?’ is de vraag die door een beetje Boeddhist gesteld wordt als ie zich verliest in zijn eigen verhaal. Is er soms sprake van wrong view? Heks vraagt het zich ook vaak af. Vooral sinds ik geen idee meer heb hoe ik dingen moet aanpakken. M’n oude manier werkt echt niet. Het produceert slechts meer van dezelfde problematiek.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Maar voor ik het weet zit ik weer als een kip zonder kop te kletsen op één van mijn vertrouwde stokpaardjes. Of te krijsen als een speenvarken over een net uit de sloot geviste oude koe. Ik weet gewoon van geen ophouden.

‘Stoppen’. Dat is ook een begrip in het Boeddhisme. Makkelijker gezegd dan gedaan, hoor. Gewend als we zijn om maar door te denderen. Gewend als ik ben om maar door te sukkelen. Mijn versie van de sokken er in zetten! Of is dat ook een verkeerde perceptie? Ben ik uiteindelijk toch helemaal gehospitaliseerd met mijn ziekte?

Wat is er gebeurd met ‘Ik heb een ziekte, maar ik ben het niet!’?

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

De laatste tijd denk ik vaak ‘wat is er gebeurd?’ Wat is er gebeurd met ‘Iedereen is mijn partner?’ bijvoorbeeld. Dat prachtige inzicht dat me verlichting bracht! We moeten het levenswiel steeds opnieuw uitvinden. En telkens weer moeten we het levensvuur op de goden veroveren……

‘Je bent goed bezig, Heks,’ zei Kras onlangs tegen me. Ik hoop het. Het is een slagveld geweest de laatste jaren. Ik had het aanvankelijk niet in de gaten. Pas toen ik tussen de rokende puinhopen zat drong er van alles tot me door. Een niet aflatende stroom van inzichten. Pijnlijk vaak.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

De fundamentele goedheid van de mens is bijvoorbeeld geheel door de mand gevallen. Er zijn mensen in mijn leven voorbijgekomen waarbij ik van die vermeende eigenschap echt niets heb teruggevonden. En reken maar dat ik heb lopen zoeken, overtuigd als ik was van het bestaan van dit fundament.

Bestaat er soms zoiets als de fundamentele slechtheid van de mens? En moeten we die neigingen elke dag bevechten?

En is dat allemaal waar? Of is mijn roze bril intussen zo grijs gekleurd dat ik mijn medemens vertekend waarneem? Neem ik ook goede bedoelingen nu maar met een korrel zout? Sta ik bij voorbaat al op mijn achterste benen te steigeren? Gooi ik mijn kont gewoon voor het gemak tegen elke krib? Zelfs als er een onschuldig kindeke in ligt?

Ja, dat moet je je dan ook weer afvragen…..

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Gelukkig maar dat ik elke week ga zingen. Met mijn koor studeren we nu de Jahreszeiten van Haydn in. Vanavond hebben we ons stukgebeten op het fugale slotlied.

Zaterdag zing ik mee in een concert: Verdi en Rossini. Vanavond laat zit ik nog te struikelen over de teksten. De muziek zit er goed in, maar die vloed Italiaanse woorden heb ik tot nu toe maar zo’n beetje meegebrabbeld. Nu moeten de puntjes op de i. Nou ja, het gaat vast lukken. Na ‘Kinot’ in het Hebreeuws een paar jaar geleden ben ik echt nergens meer bang voor.

Het klinkt overigens verrukkelijk, dat Italiaans. Ik ga de Don er morgen mee verrassen! Hij kan het vast waarderen!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM