Heks in gesprek met Jezus. Zonder er een cursus voor te hebben gevolgd! Het is een leuke intieme tweespraak, maar de gevolgen zijn enorm. Blijkbaar heeft hij voorspraak gedaan bij diverse christelijke groeperingen om Heks te bekeren. Ze zal het leren! Of word ik in de maling genomen? Op het verkeerde been gezet? Uiteindelijk word ik door Buurman ontzet!

Posted on 13 mei 2018 by lagriffeheks

Anderhalve week geleden raak ik in gesprek met Jezus. Hij zit als het ware naast me in mijn woonkamer. Het is niet voor het eerst overigens. Maar: Ik ben echt een kind van de Godin. Met het grootste gemak verbind ik me met haar gouden energie. ‘Ik ben niet zo’n Jezusmeisje,’ zeg ik tegen hem. Zo’n evangeliserende bekeerlinge. ‘Ik houd van de Godin.’

Jezus moet lachen. ‘Haha, Heks, wat ben je toch een gek gebakkie. Je hebt je halve jeugd liggen bidden naar mij. Ik ken je heel goed. Je bent echt een Jezusmeisje, hoor. Hoe kom je erbij, dat jij er niet bij zou horen?’

Dat ik er niet bij zou horen. Wat zegt hij nu? Denk ik dat echt? Ik ga het na. Doe zelfonderzoek. Heel snel. Hupsakee. ‘Je hebt gelijk, Jezus. Ik heb inderdaad jarenlang een hele intieme relatie met je onderhouden. Tot het mis ging. En toen ….’

‘Ja, Heks, en dan zing je ook nog eens elk jaar in de Mattheus mee. Vol overgave. Een hele diepe beleving. Ik zie het wel, hoor. Dus wat nou geen Jezusmeisje? Het ene bijt het andere toch niet? Je kunt toch heerlijk met de Godin verbonden zijn en ook met mij? En mijn grote vriend Boeddha?’ hoor ik grinnikend naast me.

En dan gebeurt er iets wonderlijks. Opeens is hij in me. In mijn hart. Waar ook Ysbrandt woont en Koe en Prinsje, alsmede een grote groene draak en de Zwarte Madonna. En nog een heleboel andere dierbaren.

‘Zo dus,’ hoor ik in mijn hart. Een heerlijk gevoel overspoelt me. De hemelse Vader en de hemelse Moeder wonen in m’n hart. Ik rust in hun vrede. Het geeft niks dat mijn aardse ouders er soms niet al teveel van bakten. Ze deden hun best hoor, maar ja. Mensen natuurlijk. Falende modderende mensen.

Een dag later wordt er bij me aangebeld. Ik kijk uit het raam. Een paar jonge vrouwen staan in de steeg. ‘Hallo,’ schreeuw ik opgewekt, ‘Komen jullie me iets aansmeren of verkopen?’ Jazeker. Ze komen me vertellen over Jezus. Ze willen graag het heilige evangelie slijten. Twee verzaligde gezichtjes worden naar me opgeheven. ‘Nee bedankt! Ik ben al voorzien!’ Heks krijgt een beetje jeuk.

Als ik later de hond ga uitlaten kom ik de dames weer tegen. Stralend glimlachen ze me toe……

Twee dagen later gaat opnieuw de bel. Nu staan er een hele oude man en een piepjong ventje op de stoep. Alweer met een blijde boodschap. Van een ander genootschap! Wonderlijk zijn Gods wegen toch! En ondoorgrondelijk. En ook een beetje mosterd na de maaltijd in dit geval.

‘Ga weg, ik geloof hoor, maar op mijn eigenwijze wijze,’ ontmoedig ik de heren in de Here. Ze kijken vertwijfeld. Kan dat wel? Je hoort toch zus of zo te geloven? Dat God tegen homo’s is en tegen de Islam? En dat de vrouw een inferieur schepsel is. Maria een hoer. Hoe kun je nu op eigen wijze geloven? Het is godslasterlijk!

En opnieuw gaat de bel. Potjandrie. Ze zijn wel hardnekkig zeg, die christenhonden,’ mopper ik tegen Jezus, ‘En wat is dat allemaal voor’n gedoe sinds je mijn hart in bent gefloept? Blijft dit zo? Elke dag een andere fanatieke christelijke randgroepering op mijn stoep?’

Als ik uit het raam kijk, zie ik inderdaad de twee fanaten nog staan. Bij hen staat Buurman met zijn grote Duitse Herder Carlos. Hij komt op de koffie. Even later lopen we samen te wandelen met de hondjes. ‘Ik heb even opgetreden hoor, tegen die christenluitjes. Het is een heks. Ze is onomkeerbaar onbekeerbaar heb ik gezegd. Haha. Dat is toch zo, Heks?’

Heks gelooft in van alles en nog wat. Mag dat? En mag het een onsje meer zijn? Van mij wel. Zo geloof ik ook in mezelf sinds kort. Want in mijn hart wonen gouden draken, heilige gralen en andere zaken. En daar kan je niet genoeg in geloven!

Cursus : In gesprek met Jezus

Tegen de klippen op je best blijven doen, vechten tegen andermans windmolens, met je kont tegen de krib tegen de stroom in zwemmen……. Zo vermoeiend. Heks houdt het voortaan bij haar eigen windmolentje en zwemmen doe ik alleen nog maar in een instructiebad. Het is mooi geweest. ;-)

Posted on 5 april 2018 by lagriffeheks

Tweede paasdag ligt Heks in bed. Uitgeteld. Die stomme Matthäus zit nog in mijn kop. Telkens begint er weer een ander deel af te spelen. Soms luister ik. Of ik zing mee. Maar opeens ben ik het zat. Weg met die muziek. Ik wil wel weer eens een ander liedje zingen.

Ik schrijf een paar blogjes. afgewisseld met uitlaatrondes van de hond. Het is vies piessnotweer. Overdag gaat het nog wel, maar aan het eind van de middag is het uit met de pret. Ingepakt in een dikke jas waag ik de sprong.

Op de valreep steek ik een paar Denta Sticks in mijn jaszak. Die wonderbaarlijke omstreden tandenborstels voor honden. Ze borstelen ook de darmen naar het schijnt. Heks heeft nog een heel voorraadje liggen. Ik geef die gekke dingen met mate. Hondjes echter zijn er dol op.

‘Misschien kom ik Kras wel tegen,’ mijmer ik, terwijl ik de straat uit fiets. VikThor is blij. Hij heeft zich de halve dag liggen vervelen. Nu moet hij aan de bak. Vol enthousiasme stort hij zich in het uitbottende struweel. Springt een sloot in. Komt er zwart weer uit. Duikt een stuk verder koppie onder in een vaart. Ja, mijn hondje houdt van zwemmen.

Langs de Zijl lopen nog wat mensen te wandelen op dit late uur. Vik speelt met alle hondjes, die we tegen komen. Bij het Joppe wordt het rustiger. Vredig snor ik langs het water. Geen Kras te bekennen op het stuk waar we elkaar normaal gesproken tegen komen. Maar als ik doorfiets naar het tweede deel van de ronde om de golfbaan zie ik in de verte haar scootmobiel.

VikThor ziet het ook en sprint vooruit. Vol overgave rolt hij op zijn rug in het gras tussen Lucas en Lotje, de twee brakken van Kras. Lucas begint te loeien van enthousiasme. Goeie hemeltje, wat kan die kleine toch een kabaal maken. Hij valt bijna om van ouderdom, maar geluid produceren kan hij nog steeds als de beste.

Zo wandelen we samen. Drinken achteraf een kopje thee. De hondjes krijgen lekkere tandenborstel. We wisselen de laatste nieuwtjes uit. ‘Ik ga naar Plum Village in juni,’ glim ik tevreden. ‘Oh, Heks, wat leuk. Wat heerlijk voor je! Je hebt gelijk!’ Ik vertel haar hoe alles vanzelf op zijn plek valt deze keer. ‘Ik hoef er nauwelijks moeite voor te doen. De Don past op mijn huis plus alle katten en VikThor mag bij mijn hulp logeren.’

‘Ja gek is dat toch, hoe soms dingen als vanzelf lijken te gaan….’ Kras knikt instemmend. En het is zo. Het is zelfs mijn nieuwe motto: Niet langer tegen windmolens vechten. Mee met de stroom. Luister naar je onderbuikgevoelens.

Als ik later terug naar de stad fiets is het al flink aan het schemeren. En het regent pijpenstelen. Kletsnat maar ontspannen glimlachend kijk ik naar mijn dravende hondje. Die regen interesseert hem geen biet. Zolang hij maar kan bewegen. Voor ik hem aanlijn laat ik hem nog eventjes zwemmen in de Zijl. Zo is de ergste modder weer uit zijn vacht gespoeld.

Ik mijmer over dat vanzelf gaan der dingen. Heks is altijd geneigd enorm haar best te doen. Aan dooie paarden te trekken alsof het niets is. Daar moet ik mee ophouden. Voor zover ik het nog doe dan. Opeens springen er toch wat situaties voor mijn geestesoog, waarin ik het toch weer doe.

‘Niet meer doen, Heks. Houd ermee op. Het is mooi geweest!’

Ik denk aan de woorden van een andere leermeester van me, Alex Orbito. ‘Love yourself and love God,’ ligt hem in de mond bestorven. Het is zo, daar knappen we pas echt van op. Maar oh, wat is het moeilijk om te doen. Hoe vaak hebben we niet van alles en nog wat op onszelf aan te merken? Niet goed genoeg en ga maar zo door.

Later zit ik tevreden in mijn stoel te dweilen. VikThor brengt me een balletje. Ik gooi het hoog in de lucht. Hij vangt het op. Ik stuiter em via de grond. Ook dit balletje pakt hij moeiteloos. De gekste sprongen volgen op mijn steeds moeilijker geworpen balletjes.

‘Hahaha,’ Heks ligt in een deuk. Zoals bijna elke avond. Het gaat vanzelf, dat lachen. Ik hoef er geen enkele moeite voor te doen. Mijn hondje, mijn zenmeester….

Gedicht van van Arjen Boswijk:

Oh, wie lieblich! Onze uitvoering van de Jahreszeiten is een groot succes! Het publiek is razend enthousiast. Volgens mijn uiterst kritische zangmaatje had het beter gekund, maar Heks is zeer tevreden: Van tevoren krijg ik precies op het juiste moment een lekkere adrenaline-stoot, ik heb het concert uitgezongen zonder mijn stem kwijt te raken en overleefd met relatief weinig schade!

Posted on 29 november 2017 by lagriffeheks

Vrijdagavond om een uurtje of twaalf staan de aartsengelen voor de deur. Ze komen een paar dagen logeren. Ik ben een kwartiertje eerder langs hen neen gestoven mijn huis in. Met stoom uit mijn oren en vuur in mijn hart. De stoom is ontstaan na een kleine ontploffing in mijn berging.

Daar hangt een boze buurman plotseling stomme briefje op: Mijn fiets mag niet voor de muur van zijn berging staan. Hij schrijft deur, maar daar sta ik nooit. Dus blijkbaar is dat hele stuk gang voor zijn berging opeens van hem. Inclusief de lucht. Een geheel nieuwe vorm van landjepik.

Bovendien eentje die ik niet begrijp. Schiet me maar lek. Wat mankeert die man? Zijn fiets staat al sinds jaar en dag in de buurt van mijn berging! Ik struikel er met enige regelmaat over.

Maar goed. Gooi het over je schouder, Heks. Hij heeft blijkbaar niks beters te doen. Of het is een narcist op zoek naar een zondebok. En een stok om die hond te slaan! Toe maar. Bizar.

Mijn hart gloeit nog na van ons prachtige concert! Vanavond hebben we de sterren van de hemel gezongen in de aloude Pieterskerk. En het ging goed! Op wat minimaal gebroddel van de alten na, maar dat was niet te horen heb ik me laten vertellen. Dat is het voordeel van zo’n enorm koor. Kun je je nog eens een foutje permitteren!

’s Middags nemen we het hele stuk door met orkest en solisten. Ruim drieënhalf uur zitten we op het podium onze longen uit ons lijf te zingen om de puntjes op de i te zetten. ‘We slaan het Jagerskoor en het Wijnkoor over. Daar is geen tijd voor,’ onze dirigent ploetert onverstoorbaar door, ook al gaat er opeens van alles mis.

‘Het is de eerste keer dat we met orkest en solisten in deze geheel andere ruimte repeteren. Dan gaat er altijd wel iets niet helemaal goed. Vanavond is dat vast een ander verhaal. Dan wil ik geen serieuze gezichten meer zien, koor! Het publiek moet zien hoezeer jullie je verheugen op de jacht en de wijn!’

Achter me hoor ik een alt angstig piepen dat het toch wel heel erg uien was vanmiddag. Heks maakt zich niet te sappel. Met Wim de Ru als dirigent komt het uiteindelijk altijd goed. Die man weet gewoon wat hij doet. Ikzelf heb vanmiddag echt mijn krachten gespaard. Op aanraden van diezelfde dirigent. Vanavond gaan we knallen!

Om half acht kom ik met stoom uit mijn oren aan in de Pieterskerk. Een bijzonder achterlijk briefje van de boze buurman boven mijn nietsvermoedende fiets heeft de adrenalinestroom lekker op gang gebracht. Perfect. Had ik net nodig!

Eerst gaan we inzingen. Vervolgens stellen we ons aan weerszijden van de kerk op in nauwkeurig genummerde rijen. In ganzenpas lopen we naar onze zitplaatsen. Ik speur door de kerk naar mijn vrienden Fiedeltje en Co. Ze blijken achter een blokhoofd en een afrokapsel te zitten hoor ik in de pauze. ‘We kunnen je net zien, Heks. Wat is het overigens prachtig!’

Ja, de reacties zijn bijzonder enthousiast. Dat geeft de burger moed. Na de pauze doen we er nog een schepje bovenop. Vol overgave storten we ons op de jacht en de wijn!

Tijdens de instrumentale gedeeltes en de aria’s kijk ik eens goed om me heen. Oh, wat zit het orkest geweldig te spelen. Was het tijdens de repetities nog rommelig en te hard: Nu missen ze geen perfect geplaatst nootje. Als een geoliede machine glijden ze door de partituur. Gepassioneerd. Niet te geloven dat het allemaal amateurs zijn!

Als ze dat over ons koor ook denken hebben we het erg goed gedaan. ‘Ik ben niet tevreden,’ mijn zangmaatje Anna is heel erg kritisch naar eigen zeggen. Volgens haar kon het echt beter. ‘We zouden het eigenlijk volgende week nog eens moeten zingen, dan zou het perfect gaan!’

Het is zo. We voeren onze concerten altijd maar 1 keertje uit. We leven er anderhalf jaar naartoe, bergen worden verzet, het kost kapitalen: En dan is het na een paar uur alweer voorbij.

‘Gelukkig zingen we ook de Mattheus, Heks. Die kennen we nu wel zo ongeveer van buiten….’ troost Anna zichzelf voor al die moeite voor een enkel concert, waar hier en daar nog wat foutjes in zitten bovendien.

Heks heeft al die overwegingen niet. Ik geniet geweldig tijdens het concert. Ook al zing ik ergens een loopje, waar geen loopje gezongen hoort te worden. Merkwaardig hoe snel je dan geen volume meer geeft, zodra je het in de gaten hebt. Vrijwel direct dus. Een koor is echt een geheel. De onvolmaaktheden van de delen worden erdoor opgeslokt.

Ik ben blij dat het er opzit. Nu is het zaak met zo min mogelijk schade weer te herstellen. Tijdens de generale heb ik gezeten en tijdens de uitvoering heb ik er zorgvuldig voor gezorgd mijn armen los langs mijn lijf te laten hangen tijdens het zingen. Ontspannen.

Ik wil niet opnieuw een hele rare elleboog overhouden aan een uitvoering. Mijn rechterarm is nog steeds helemaal naar de kloten door de manier waarop ik bladzijden heb omgeslagen tijdens een Verdi concert afgelopen zomer. De daarvoor verantwoordelijke arme arm is sindsdien buiten gebruik. Op een halfzacht gegeven slap handje na af en toe.

Na het concert drink ik een glaasje met mijn vrienden. Even later zit ik thuis. Zoals altijd na zo’n avond begint het orkest het hele stuk van voor naar achter in mijn kop te spelen. Er lijkt een vrij accurate opnamestudio in mijn hersenpan te zitten. Ik heb dit concert nu twee keer gehoord met solisten en orkest en krijg een full blown uitvoering voor de vermoeide kiezen.

Zo stuiter ik nog uren op de adrenaline. Totdat ik ongeveer omval.

De aartsengelen zijn intussen gearriveerd. ‘Sorry engelen, ik ben vergeten witte bloemen te halen. Jullie moeten het eventjes met die prachtige rode rozen doen, die ik van mijn vrienden heb gekregen. En mijn wensen staan ook nog niet op papier. Ik zal ze jullie influisteren….’

Een wens voor mezelf. Eentje voor mijn familie. En dan nog eentje voor Moeder Aarde…..

Mijn wens onze Grote Goddelijke Moeder is dat dit prachtige concert van Haydn zal zingen in de harten van alle mensen vanavond. Een resonantie van deze fenomenale lofzang op de schepping over de gehele wereld. In de harten en zielen van alles was lebet und schwebet!

Unsre Stimmen hoch!

Een bijzonder mooie uitvoering van de Jahreszeiten!

WMC Kerkrade is absoluut een aanrader als je het neusje van de zalm op het gebied van fanfare voorbij wilt zien marcheren! Een echte wedstrijd is het echter niet: De beste wordt vijfde en waarom is iedereen een raadsel. Zelfs de concurrentie!

Posted on 7 augustus 2017 by lagriffeheks

©TOVERHEKS.COM Bushalte onder bescherming van een kruisbeeld natuurlijk.

Om acht uur zit ik naast mijn tent. Steenvrouw is al uren wakker. Ze heeft de omgeving verkent. ‘Ik weet ook waar de bushalte is, Heks. Om tien uur komt er een bus. Ik wil absoluut niet te laat komen, dus zoals je hebt verzocht ga ik je vanaf negen uur opjagen……’

Ik zit gammeltjes aan mijn koffie te nippen. Laat ik vooral even wat eten. Dat scheelt ook weer in het welbevinden. Langzaam kom ik uit de knoop. Om even over half tien zitten we bij de bushalte. Naast een kruisbeeld natuurlijk.

©TOVERHEKS.COM Nog niet helemaal wakker…..

Wielrennende kerels groepen voorbij. We zijn in een andere wereld. Limburg is buitenland. De bus rijdt langs, de verkeerde kant op. Komt terug. Achter het stuur zit een stuurse man. We mogen mee. Dat is al heel wat zal later blijken.

Heb ik altijd gezeik met eikels van kerels, Steenvrouw kan er ook wat van. Vriendelijk informeert ze naar de aansluiting. Onze bus is laat. Kan hij misschien zorgen dat we die aansluiting halen?

©TOVERHEKS.COM Ondanks de botte buschauffeur zit de stemming er goed in!

De man schijt zo vanuit zijn vuilbek in haar gezicht. Kokhalzend komt ze terug. ‘De halte is opgeheven, volgens de chauffeur. Wat een afschuwelijke kerel. Bah.’ Paniekerig stappen we uit bij de opgeheven halte. Later blijkt dat we beter mee hadden kunnen rijden naar het eindpunt. Maar dat heeft de foute chauffeur, vergeleken met hem is Jaap Kooijman een supergezellige vent, expres niet gezegd……

We vinden de andere opgeheven halte, waar onze aansluitende bus zou moeten komen. Er hangt echter een lap over het bord. Met een aantal data. Opgeheven tussen ….. en …… Heks kijkt nog eens goed. ‘Jeetje, Steenvrouw, hij rijdt wel. Vanaf vanmorgen vroeg gaan er weer bussen over dit traject, wat een mazzel….’

©TOVERHEKS.COM

We wachten en wachten, maar de bus komt niet. Andere bussen rijden af en aan. ‘Ik ga het toch nog eens vragen aan de volgende chauffeur…’ Steenvrouw loopt de aankomende bus tegemoet. Die stopt een heel end voor de halte. Houdt zijn deuren potdicht…..

Het is weer diezelfde lamstraal van een ellendeling van een buschauffeur, waar we mee zijn gekomen. Demonstratief opent hij tenslotte zijn deuren. Opnieuw verliest hij zich in onwaarheden en leugens. Hij scheldt Steenvrouw voor rot en poetst dan de plaat. Die Amivedi toch! Die nemen ook maar alles en iedereen in dienst…..

Dan sta je wel even te suizebollen!

©TOVERHEKS.COM Eindelijk zien we de bus van Beuk: K&G is gearriveerd!

Uiteindelijk komt de goede bus aanrijden. Puffend stopt hij voor onze neus. De chauffeur had een tweelingbroer kunnen zijn van zijn collega: Een gegroefde ouwe vent met bril, buik en baard. Brbbr…. Maar dan zijn lieve tweelingbroer. Het is een schat!

Vol overgave rijdt hij een bus vol fanfarefanaten tot zo dicht mogelijk bij het stadion. Zodat al die ouwe kreukeltjes niet zo ver hoeven te lopen. Wat een lieverd!

©TOVERHEKS.COM

Wij gaan direct op zoek naar zoonlief. De bus van K&G is echter in geen velden of wegen te bekennen. ‘Ze zijn laat, ze gingen eerst nog ontbijten met zijn allen……’ Uiteindelijk zoeken we onze plaatsen op in het stadion. We zitten in het vak van Friesland. Het meest fanatieke publiek zal later blijken….

©TOVERHEKS.COM K&G marcheert het veld op!

Even over twaalven marcheert onze Leidse Show- & Marchingband Kunst & Genoegen het terrein op. Een rilling gaat door het publiek. ‘Oh, wat zijn ze toch goed,’ verzuchten zeker een stuk of duizend Friese deskundigen om ons heen. Ze krijgen een staande ovatie. En dit is dan nog slechts het marcheer gedeelte. Straks krijgen we nog een prachtige show!

©TOVERHEKS.COM In vak Friesland!

We kijken nog naar een paar bands. Heks snapt er geen jota van. Dit is echt appelen en peren vergelijken. Toch? Steenvrouw legt uit dat er allerlei verschillende categorieën zijn, waarin de deelnemers kunnen meedingen. En die zie je door elkaar gehusseld voorbij komen. ‘Ze zijn al drie weekends bezig, Heks….’

©TOVERHEKS.COM Duitse brandweermannen! MMmmmmmm!!!!

Ik snap het nog steeds niet, maar krijg wel meer oog voor de verschillen. ‘Kom, we gaan zoonlief zoeken,’ mijn vriendin marcheert voor me uit het stadion uit. We lopen over het parkeerterrein. Overal staan jongens en meisjes zich om te kleden, maar K&G zien we nergens.

©TOVERHEKS.COM

Plotseling komt een stel vrolijke gasten op ons toelopen. Zoonlief omhelst zijn moeder. Ik maak wat foto’s van die twee. ‘Jeetje, wat een knap joch is het toch, die zoon van jou! Het lijkt wel een officier uit een mooie romantische film…..’ verzucht Heks als we terug naar het stadion lopen.

©TOVERHEKS.COM Canadese Cowboys! Jammie!!!!!!

Dan zien we een heel leuk winkeltje met berenmutsen, veren en unifomjasjes. Ha. Hoera! Heks plant alle hoeden beurtelings op haar kop. Steenvrouw maakt foto’s. ‘Wat kost zo’n veer eigenlijk?’ De man van het kraampje heeft geen idee. Hij belt zijn collega.

‘Er staat hier een vrouw, die wil zo’n grote witte veer. Voor op haar hoed, ze heeft echt een hoed op! Ze wil em niet in haar reet, zei ze. Ja echt, dat zei ze,’ de man begint te giechelen, ‘Lachen joh, ze staat hier uitgebreid te poseren, haar vriendin maakt foto’s, echt waar, hahaha!’

©TOVERHEKS.COM

In het stadion eten we een frietje. Dan zoeken we onze plaatsen weer op. ‘Ik ga op jouw plek, Heks, ik ga wel naast die enorme kerel zitten, die je steeds zit aan te staren… En je van je stoel drukt met zijn postuur….’ Heks heeft enorm in de verdrukking gezeten de eerste helft. Van dichtbij aangestaard door een zwijgende almaar kauwende Fries.

Als K&G aan hun show begint wordt het doodstil in het stadion. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt vandaag. Ze spelen muziek van Verdi. Dezelfde muziek, die ik met mijn projectkoor heb uitgevoerd laatst! Fantastisch. Ik schiet vol. Zo mooi is het. En ik ben niet eens fanfarefanaat. Kun je nagaan.

©TOVERHEKS.COM Hij kan zo in een romantische film spelen…….

‘Dat kunnen wij niet, daar kunnen wij echt niet aan tippen,’ hoor ik om me heen. Friesland is in de ban van deze Leidse band. ‘Oh, wat zijn ze toch goed. Een klasse apart…..’

Als K&G klaar is krijgen ze alweer een staande ovatie. Maar nu wordt het publiek echt gek. De Friezen staan te stampen op hun zitplaatsen. Ze schreeuwen, loeien fluiten, joelen. Het houdt ook niet op. Steenvrouw en ik kijken elkaar verbluft aan. Als zelfs je concurrenten zo gaan reageren moet het wel enorm goed zijn…

Weer gaan we op zoek naar zoonlief. We vinden hem met zijn korps aan de achterkant van het gebouw, net voordat ze weer naar binnen marcheren voor de prijsuitreiking. Iedereen is heerlijk door het dolle. Heks maakt foto’s van Steenvrouw en haar zoon en binnen een minuut storten al zijn maten zich bovenop hen! Mijn vriendin wordt bijna bedolven onder al die knappe kerels!

©TOVERHEKS.COM K&G marcheert het veld op voor het showgedeelte……

De prijsuitreiking is een fiasco. Ik begrijp er geen snars van. Ze hebben niet gewonnen? Slechts vijfde? Dat moet doorgestoken kaart zijn. Hoe kan dat nu? Ik heb veel mooie en leuke dingen gezien vandaag, maar zij waren zo goed.

‘Het lijkt wel alsof ze geen ijkpunt hebben, die juryleden. Alsof er politiek wordt gejureerd. Zo van: K&G vorige keer wereldkampioen? Dan nu laag laten eindigen. Anders willen er nooit meer andere clubs meedoen. Maar als je de beste bent moet je gewoon winnen. Dat is de clou. Kijk maar naar de Olympische Spelen. Sommige atleten staan jaren aan de top. En daar werken ze ook voor!’

Net als deze jongens. Avond aan avond repeteren in de weken, maanden voorafgaand aan dit evenement. Bloedfanatiek……

©TOVERHEKS.COM Spectaculaire beelden…..

‘Het lijkt wel of ze hun eigen geheime mores hebben hier. Een set onzichtbare regels, die je nergens anders tegenkomt. Elke keer anders. Vluchtig als gas. Vervlogen voordat je er erg in hebt. Maar zeer populair onder deelnemers en publiek. Het levert blijkbaar genoeg op! Een beetje zoals bij een Grand Slam toernooi binnen de tenniswereld. Alleen dan volstrekt onnavolgbaar en oneerlijk.’

©TOVERHEKS.COM

’s Avonds op de camping krijgen we tekst en uitleg van de buurvrouw. Een Friezin. ‘Ik zit in de regionale dit en dat en zus en zo. Dus ik zit eigenlijk in alles wat met fanfare en harmonie te maken heeft hier ter lande. In Friesland leeft dit enorm.’

©TOVERHEKS.COM Even een foto maken!

‘Ik speel zelf in een fanfare. Mijn man ook, samen met zijn kleinzoon! En al onze kinderen natuurlijk…… Ik heb dus echt wel wat voorbij zien komen! K&G is een klasse apart. Die zijn zo goed. Ik heb ze laatst daar en daar gezien met zowel hun oude als hun nieuwe show. Zo mooi!’

‘Dit evenement is een soort wildwaterwedstrijd. Heel leuk om naar te kijken, maar de jurering slaat nergens op. Wat er vandaag gebeurde is belachelijk. Schandalig ook! Toch komen er altijd bands op af, omdat het evenement internationaal goed aangeschreven staat. Als je wint krijg je meer opdrachten en dat is interessant. Maar het is niet te vergelijken met een normale wedstrijd. Dan had K&G zeker gewonnen!’

©TOVERHEKS.COM Dan plotseling…..

‘Zie je wel,’ roep ik triomfantelijk tegen Steenvrouw. Zij is ook een beetje in zak en as door de teleurstellende uitslag.

De Wereld Muziek Concours in Kerkrade is absoluut een aanrader om te gaan kijken. Een keur aan fantastische bands geeft acte de présence. Jammer dat ze zo stom jureren. Dat zou het festival nog wel eens de das om kunnen doen. Want om jezelf opnieuw te motiveren tot zo’n topprestatie als je met zoveel onrechtvaardigheid te maken hebt gehad is best moeilijk.

©TOVERHEKS.COM Storten zijn maten zich op hen!

Misschien moet het een Olympische sport worden, waarom ook niet? Het is uiteindelijk fysiek heel moeilijk om zo’n ingewikkelde choreografie te lopen, te dansen bijna, en intussen prachtige muziek te maken met elkaar….. Dat is topsport!

©TOVERHEKS.COM

‘Juh, kehjut tsien? He’k wat fan je an dan?’ Heks stijfgescholden door Leidse Moslima met een debiel in heur hoofddoek: ‘Pleurttop juh! Teer op! Tief lekka je graf in, achteleke toverlijer met je leipe bezemsteel. Ga maar lekker op je plaat in rontonde om de kerktoruh! Met die zinksnijer in je smoel! Gestoorde dakschijter!’ En hier dan weer om lachen met Don Leo. Hij is eindelijk op bezoek in Huize Heks!

Posted on 7 juni 2017 by lagriffeheks

‘Hoorde je me ruzie maken hier voor de deur?’ Verwachtingsvol kijk ik de Don aan. Hij komt net fris gewassen en geschoren de badkamer uit. Aan de achterkant van mijn huis. Het incident is hem dan ook ontgaan. Jammer. Het was weer een geweldig staaltje van krijg nou wat!

Een piepjonge moslima fietst als een ongeleid projectiel door de steeg. De oorzaak van haar zwabbergang is de mobiel, die ze in haar hoofddoek heeft geklemd. Vol overgave zit ze er in te blaten. De rest van de wereld ontgaat haar. Ze mist mij en mijn hond op een haar na. Verbluft kijk ik hoe ze na deze gevaarlijke manoeuvre gewoon door blijft kletsen.

Het intermenselijk verkeer laat haar koud. Op die ene idioot aan de andere kant van de lijn na dan.

Ik vang haar blik, terwijl ze verwoed probeert controle te krijgen over haar fiets. ‘JUH, KEH JUH UT SIEN?’ blèrt ze in plat Leids. ‘Ja,’ antwoordt Heks droog, ‘Ik zag je bijna over mijn hond fietsen met die debiel aan je oor.’ Nou, ik kan een hijs voor m’n treiter krijgen. Moord en brand schreeuwend fietst deze perfect geïntegreerde allochtone schone de straat uit.

Nou ja, schone……… Zolang ze haar klep houdt dan. Zodra die muil open gaat ga je over je zuiger van wat er aan asociaal taalgebruik uit komt……

©TOVERHEKS.COM

De Don moet erg lachen om het gebeurde. ‘Hahaha, Heks, geweldige tekst vanuit die hoofddoek. Wat is de werkelijkheid toch absurd. Als je dit verhaal zou verzinnen gelooft niemand het!’

Al dagen vermaken Heks en de Don zich prima met vrijwel niets. We hebben genoeg aan elkaars gezelschap. We hebben altijd maar een half woord nodig. We moeten lachen om dezelfde grappen. We hebben ongeveer hetzelfde energieniveau of gebrek aan energieniveau……

Vorige week woensdag haal ik de Don van het station. Na een bijzonder vlotte treinreis staat mijn oude vriend dan eindelijk weer eens in levende lijve voor mijn neus. Hoera!

Een grote grijze gleufhoed prijkt op zijn hoofd. En ondanks de tropische temperaturen die dag draagt mijn makker natuurlijk een driedelig pak. Met stropdas. En overjas!

Snel gooi ik zijn bagage in mijn auto en even later zitten we heerlijk op mijn balkonnetje bij te kletsen. Urenlang. Aan het eind van de middag lopen we de stad in met het hondje. In een park laten we mijn monster zwemmen en spelen. Op een terrasje klinken we op ons weerzien na al die jaren.

Don’s vorige bezoekjes dateren alweer van jaren her. En de laatste paar keer hadden we slechts een verloren uurtje om samen stuk te slaan. En ondanks het feit dat we elkaar al die tijd minstens een keer per week uitgebreid spreken wil je toch wel weer eens tegenover elkaar zitten. Wij wel in elk geval! En dat doen we dan ook: Deze keer hebben we alle tijd.

Pas om een uurtje of tien ’s avonds zijn we weer in Huize Heks. We moeten nog eten! Heks gooit snel wat lamskoteletjes in haar grillpan. De Romaanse sla gril ik ook. De Don doet even een tukje. Hij heeft er een hele lange dag opzitten!

Midden in de nacht zitten we eindelijk te smikkelen aan de keukentafel. ‘Een heerlijke souper!’ glimmen we tevreden naar elkaar. Ha! Dit is pas de eerste dag van een nu al legendarische logeerpartij.

‘Mijn zangmaatje Anna heeft me gisterenavond flink doorgezaagd over je slaapplek,’ vertel ik de Don nadat ik zijn bed heb opgemaakt, ‘Ik moest haar ervan overtuigen dat je in de logeerkamer slaapt, dit tot groot vermaak van de sopranen!’ Hikkend van de lach geven we elkaar een nachtzoen. Oh, oh, die Anna. Zo heerlijk ouderwets en degelijk. En: Ze houdt me goed in de gaten!

Staartklokken, domkoppen en eierdoppen: Geluk is met de dommen, maar dan wel AUTONOME domkoppen, die in VERBINDING met anderen hun EI kwijt kunnen: De drie voorwaarden voor een vervuld bestaan!

Posted on 9 maart 2017 by lagriffeheks

©TOVERHEKS.COM

Anderhalve maand geleden vliegt Heks op haar bezemsteel naar een familiereünie. Het is een bijeenkomst van de broers, zussen, neven en nichten van mijn grootmoeder aan vaderszijde. Wat er nog van over is. Een paar jaar geleden was er inderdaad nog een zuster van mijn oma bij. Het absolute nakomertje. De hekkensluiter van een eindeloze reeks kindertjes na evenzovele levensgevaarlijke bevallingen.

Een veelvoorkomend verschijnsel in die generatie. Tegenwoordig krijgen veel vrouwen pas hun eerste kind boven de veertig….

Nu zie ik niet zoveel familie over het algemeen, hoewel ik uit een enorm geslacht stam. Deze rare heksenappel is echter zover van de boom gerold: Hij wordt door de andere brave appels nauwelijks nog herkend als zijnde afkomstig van dezelfde stam.

Ach ja, brave appels. Het zal me wat. De braafste appels doen soms de raarste dingen. Ze gaan chronisch vreemd of slaan hun kinderen. Dat zul je mij niet zien doen. Vooral ook omdat ik geen kinderen heb. Laat staan een partner. Ik behoor dus tot de beste stuurlui als het op relaties en opvoeden aankomt. Dat je het maar weet!

Mijn hond sla ik ook niet. Noch mijn katten. Ik zie niet veel heil in lijfstraffen. Ze schieten hun doel voorbij en kweken alleen maar agressie. Voor je het weet heb je al je eigen woede vrolijk weer doorgegeven aan de volgende generatie.

©TOVERHEKS.COM

Op de reünie zie ik allemaal mensen die ik nauwelijks ken. Of herken. Met deze tak van de familie heb ik als kind weinig te maken gehad op de één of andere manier. Maar sommigen herinner ik me goed van een paar jaar geleden, toen ik ook bij een dergelijke gelegenheid aanwezig was.

Tevens zijn er een paar volle nichten van me aanwezig. Ze zijn wat ouder dan Heks, hetgeen op jeugdige leeftijd heel veel uitmaakt. We hadden dus niet zoveel contact toen. Toch herinner ik me een magische middag met één van die meiden. Ze nam me mee voor een bezoek aan een oudtante.

‘We liepen eerst de hele Leidseweg af. Best een end voor mijn doen toen. Het huis van je tante op de Krimkade had een enorme wat duistere achtertuin met een heuse boomgaard. Binnen was het donker en stil op het getik van een paar duizend klokken na. Overal stonden van die Friese staartklokken herinner ik me. Ze gingen ook allemaal slaan op een gegeven moment….’

©TOVERHEKS.COM

Mijn nicht moet lachen. ‘Dat je dat nog weet! Die tante had inderdaad een heleboel klokken in huis: Ze verzamelde ze. Die uurwerken liepen ook allemaal. Vandaar al die herrie. Om het kabaal een beetje te beperken liepen ze allemaal ongelijk!’

Op de terugweg vonden we een doos met oude spelletjes langs de weg. Bedoeld voor het grof vuil vermoed ik nu, maar voor ons was het een schat. We hebben ons de rest van de middag met al die kapotte troep vermaakt. Er zat een prehistorische paardenracebaan bij! Een gouden herinnering.

Even later heb ik een heel aangenaam gesprek met haar man. Wat een leuke vent! Ik heb hem eigenlijk nog nooit echt gesproken. Hij blijkt een echt mensenmens te zijn. Werkt met jongeren, die in de problemen zitten. Als hij zijn CV samenvat is dat de rode draad. Bijzonder.

‘Er zijn drie voorwaarden voor menselijk geluk heb ik ontdekt. Als er aan één van die drie vereisten niet wordt voldaan worden mensen ongelukkig.’ Heks wordt wel erg nieuwsgierig naar die drie magische condities. Wat zijn ze? En beantwoordt mijn bestaan hieraan?

©TOVERHEKS.COM

‘Ten eerste heeft elk mens behoefte aan autonomie. In hoeverre men daar behoefte aan heeft is per mens verschillend. Sommigen willen volstrekt beschikken over hun eigen leven, anderen vinden het prima als ze enigszins afhankelijk zijn. Het is vooral belangrijk dat je behoefte aan autonomie klopt bij de mate van autonomie, die je in je leven ervaart.’

Oh. Ik snap nu eindelijk waarom ik knettergek wordt van mijn leven. Ik hang aan allemaal touwtjes, terwijl ik juist een enorme behoefte heb aan autonomie. Door mijn ziekte heb ik natuurlijk geen werk. Goddank heb ik een WAO uitkering en geen bijstand.

Met de Sociale Dienst heb ik in een duister verleden ook te maken gehad. Toen al een ramp vond ik: Ze grabbelden als het ware in je onderbroek. En dat was nog in de tijd van de Zorgzame Samenleving! Dat moet nu nog veel erger zijn.

Ik heb er in elk geval een geweldige schuld aan over gehouden: Omdat ik recht heb op een erfenis moet ik elke netto ontvangen cent bruto terug betalen te zijner tijd. Op zich niet erg, maar ik heb wel destijds al dat gegrabbel moeten doorstaan…..

Met mijn huidige uitkering is dus wel te leven, maar leuk is anders. Je eigen geld verdienen heeft gewoon een andere kwaliteit. Helaas ben ik door de jaren heen ook van andere potjes afhankelijk geworden.

Wat begon als goed bedoelde humane hulp om te zorgen dat ik mijn autootje kon blijven rijden en mijn medicijnen kon blijven betalen is ontaard in totale afhankelijkheid van de gulle gever. En dat voelt dus niet goed. En nu weet ik waarom: Het past niet bij mijn persoonlijke behoefte aan autonomie.

Ik realiseer me echter heel goed, dat ik zonder die ondersteuning echt niets meer kan doen. Geen retraites meer in Plumvillage. Geen zangles meer in Barendrecht. Geen knalgele auto. Geen projectkoor. Geen biologisch groentenpakket.

Het roer zal dus echt om moeten!

©TOVERHEKS.COM

‘De tweede voorwaarde voor geluk is verbinding. Je hebt dat nodig om je senang te voelen,’ de man ziet mijn verschrikte gezicht, ‘Het kan ook verbinding in spiritueel opzicht zijn, Heks…..’ Gelukkig maar. Dan is er nog hoop. Want verbinding is niet mijn sterkste kant. Uitgekotst door familie en bepaalde vrienden voel ik me vaak een cel buiten het goddelijk lichaam.

Maar met de natuur, mijn dieren en die paar goede vrienden voel ik me wel degelijk verbonden. En met mijn kerk en Thay’s sangha. Met het goddelijke…… Goddank.

‘Dan moet je tot slot nog je ei kwijt in de wereld. Heel belangrijk voor de mens. Dat je het gevoel hebt bij te dragen, echt te doen waarvoor je bent geschapen. Dat je je kunt uitdrukken…’

©TOVERHEKS.COM

Heks doet al jaren voor spek en bonen mee. Het lukt me nauwelijks om overal op te draven, laat staan dat ik iets bijdraag. Mijn ei zit vaak halverwege mijn eileider weg te kwijnen. Ik heb de puf niet om em eruit te puffen. Geen idee ook waar ik dit kwetsbare stuk van mezelf moet leggen. En eerlijk gezegd zit er niemand op mijn halvezolige zieke ei te wachten natuurlijk….

Maar Heks, dit blog is toch een beetje jouw ei? Moet je eens kijken hoeveel mensen dit dagelijks zitten te lezen? Over de hele wereld! Dat doen ze toch ook niet voor de kat zijn kut? En hoe vaak krijg je niet hartstikke leuke reacties op je schrijfseltjes? Zit jezelf niet zo af te kraken!

Dat is ook zo. Net als de meeste mensen waardeer ik niet waar ik goed in ben, wat me gemakkelijk afgaat, maar streef ik naar het onmogelijke. Een recept voor mislukking.

Wat een leuk gesprek heb ik met de man van mijn nicht! Het zal me nog dagen bezig houden. Weken zelfs. Maar het is wel plotseling afgelopen als oudoom Piraat van der Fluit bijna bij me op schoot springt.

©TOVERHEKS.COM

Hij is een enorme charmeur. Vol overgave begint hij met me te flirten. Hij vraagt me het hemd van het lijf en vertelt zelf ook honderduit. Dit alles gelardeerd met allerlei complimenten. ‘Hoe is het toch mogelijk dat jij geen verkering hebt? Je bent zo’n mooie meid!’ roept hij tot besluit verbijsterd. Hij kan er niet over uit.

Zijn eigen hoogbejaarde vrouw mag er ook zijn overigens. Prachtig in de kleertjes, mooi in de make up staat ze een sigaretje te roken bij de voordeur. ‘We doen ons best, Heks, altijd zorgen dat je er goed bijloopt, hoor!’ glimt ze als ik haar een compliment maak bij het afscheid.

Ja, dat doet Heks. Dat is ook iets wat ik goed kan. Als een filmster rond paraderen bij tijd en wijle.

Maar vandaag ben ik een toddebak. Ik zit een beetje in de lappenmand en de piepzak. En dan krijg je dat.

©TOVERHEKS.COM

Bach is niet dood! Hij leeft. In dit lichaam! Ex Animo! Ik zing me een hoedje! Of twee! Dat is beter dan schrikken. Of je verslikken: Koorrepetitie met franje.

Posted on 9 maart 2016 by lagriffeheks

Vanavond staan we weer lekker in te zingen met mijn koor. Ik ben op het nippertje naar binnen geschoven. Als we klaar zijn komt één van mijn maatjes naar me toe. ‘Ik heb ze meegebracht, Heks, hier voor jou!’ Ze overhandigt me een plastic zak. Er zitten twee prachtige hoedjes in!

‘Ik heb mijn kast opgeruimd en vond twee oude hoeden, iets voor jou? Ik heb ze nog gedragen op de bruiloft van mijn vriendin, 40 jaar geleden!’ vroeg ze me vorige week. ‘Natuurlijk, kom maar op met die eierdopjes!’ Heks hoeft er niet over na te denken. En nu is het dan zo ver: Nieuwsgierig gluur ik in de zak.

Oh, wat mooi! Een roze flaphoed en een prachtig rieten hoofddeksel! Heks is verguld. Snel zet ik er eentje op mijn kop. Ik kan bijna niet kiezen, ik wil ze allebei op!

Maar dat kan niet. We gaan direct beginnen met het openingskoor uit de Matthäus Passion. Vol overgave blèr ik mee. De hoedjes zitten in mijn kop in plaats van er op. Ze gooien vrolijke fratsen door mijn gedachtengoed. Mijn innerlijke wereldburger vat moed. En buiten dat: Ze staan me goed! Denk ik. Ik moet nog tot de pauze wachten voordat ik dat kan verifiëren…..

Mijn andere zangmaatje is jarig. We zingen haar toe uit volle borst. Verlegen zit ze te glimmen. Niets zo leuk als toegezongen worden door Ex Animo ter ere van je verjaardag!

In de pauze eten we kersenbonbons. Ik zoen mijn zangmaatje op beide wangen en geef haar een lekker verwencadeautje. De andere dames aan tafel besnuffelen het geschenk van voor naar achter. ‘Het is fair trade!’ roept de ene. ‘Wat is het eigenlijk?’ vraagt een ander. ‘Ik heb wel eens zoiets gezien,’ zegt een derde. Het is geurig magisch toverschuim. Voor onder de douche.

Ook mijn nieuw verworven hoedjes worden grondig geïnspecteerd en uitbundig bewonderd. ‘Ik heb ook nog een paar prachtige exemplaren in de kast liggen. Van vijftig jaar geleden,’ zegt een sopraan. Even bekruipt me een gevoel van euforie: Gaat ze vragen of ik die soms ook zou willen hebben? Misschien heb ik wel een enorme antieke hoedenbron aangeboord hier bij mijn koor!

Maar nee, ze vertelt met glinsterende ogen over haar schatten en wanneer ze ze heeft gedragen. Want hoedjes draag je niet zomaar. Behalve als je Heks heet. Vroeger was het wel veel gangbaarder voor dames om een hoed op hun kop te zetten. ‘Met een paar glacés en een bijpassende tas!’

We knikken en lachen. Ja, die goeie ouwe tijd. ‘Ik heb nog een paar prachtige hoeden van mijn moeder. Zij droeg ze ook, net als ik. Ze stonden haar prachtig!’

Vanavond zingen we een groot deel van de Matthäus. We beginnen vooraan en komen een behoorlijk end. Ik ben niet goed bij stem, dus ik knerp de hoge d er met moeite uit. Mijn maatjes schieten in de lach. Maar de rest gaat prima. Na een tijdje is mijn stem opgewarmd. Mijn hoofd staat goed door al dat gehoed. En mijn hart zingt sowieso vanavond.

Terwijl we bezig zijn kijk ik rond. Al die mensen, zo verschillend. Met sommigen zou ik normaal gesproken nooit zo lang in één ruimte verkeren. Ik zie al die monden open gaan. Geluid geven. Zingen. Ik zie gezichten bewegen rond woorden en klanken. Emoties trekken als wolkenflarden over iemands gelaat. Hier en daar. Een ander tuurt verwoed in zijn partituur. Ik zie een gezamenlijk doel. Inzet. Betrokkenheid.

Als Koos, onze supertenor, ‘Ich will bei meinen jesu wachen’ zingt en wij antwoorden met ‘So schlafen unsre Sünden ein’ bekruipt mij zo’n overweldigend gevoel van ontroering. Wat kan die man prachtig zingen. Hij is gewoon koorlid, maar gezegend met een fabeltastische stem.

Onze kleine dirigent zwaait zijn baton met flair. We zijn één zingend lichaam, mijn koor: Ex Animo. Bach is niet dood! Hij leeft. In dit lichaam!

Bach hield het bij een puike pruik……

‘Blest Pair of Sirens’: Concert van het projectkoor van Stichting Leidse Koorprojecten onder leiding van Wim de Ru. Samen met een Engels koor, het Fleet Choral Society uit Fleet onder leiding van Gwyn Parry-Jones. Heks geeft haar eigen twist aan de uitvoering. Noodgedwongen……

Posted on 22 juni 2015 by lagriffeheks

STICHTING LEIDSE KOORPROJECTEN, projectkoor , uitvoering, Hartebrugkerk, Koeliekerk

De dirigent van het Engelse koor

Het laatste halfjaar oefent Heks met enige regelmaat op zaterdagmiddag met het SLK-koor. Het projectkoor van Stichting Leidse Koorprojecten. De laatste tijd zelfs ellenlange middagen, omdat we de gekozen muziek er maar niet in kregen.

Een groot struikelblok bleek het belangrijkste stuk van het concert te zijn: ‘Blest Pair of Sirens’ van Hubert Parry. ‘Zo gek,’ verzucht onze dirigent Wim de Ru tijdens de laatste repetitie, ‘Al jaren raadt iedereen me aan om dit stuk eens uit te voeren. En steevast zeggen ze er dan bij dat het zo gemakkelijk weg zingt!’

Geobserveerd door onze dirigent!

We kijken de man glazig aan. Makkelijk weg zingt? Hoe komen die mensen er bij? Wie zijn die lui, die dit beweren? Nou, onder andere de helaas ontslapen vrouw van Wim. En nog zo wat mensen, die beslist weten waar ze het over hebben.

Sommigen zitten voor de uitvoering met de handen in het haar!

‘Ik moet jullie iets opbiechten,’ vervolgt onze dirigent, ‘het klopt inderdaad, dat het stuk heel goed te doen is, als je de vierstemmige versie aanhoudt. Helaas hebben wij gekozen voor de zeer moeilijke achtstemmige versie. Gewoon, omdat ik niet op de hoogte was, dat er ook een eenvoudiger variant bestond….. Excuses!’

Anderen maken zich niet zo druk

Foutje, bedankt. Er is niets meer aan te doen. Voor de zoveelste keer worstelen we ons door de lastige passages. Gelukkig hebben we nog een generale repetitie. Maar dan moeten we ook afstemmen op het speciaal uit Engeland overgevlogen koor, Fleet Choral Society uit Fleet onder leiding van Gwyn Parry-Jones, waarmee we dit project uitvoeren!

Tijdens deze enige oefenmiddag samen met het Engelse koor blijkt dat ik helemaal achteraan sta met naast me twee dames, die er niet al teveel van bakken. Heks blijft ook in gebreke.

Door alle drukte van de laatste tijd is het oefenen er totaal bij ingeschoten. Zo zit ik dan tussen de generale en de uitvoering toch nog bloedig op dit lastige stuk te ploeteren. Iemand moet toch het voortouw nemen….

Sommigen gaan ook nog een concert geven in Engeland….

Het heeft niet geholpen blijkt tijdens de uitvoering. Ik raak volledig de kluts kwijt halverwege de Blest pair. ‘Wat kan mij het schelen?’ denk ik vervolgens. Vol overgave voeg ik een negende stem toe aan het geheel.

Sommigen hebben hun hoofddeksel aangepast aan de angelsaksische smaak

Jarenlange muziekpraktijk zorgt ervoor, dat mijn spontane inbreng moeiteloos opgaat in de rijke kakofonie aan stemmen. ‘Ik heb toch betaald om mee te doen? Ik ben toch op alle repetities geweest? Ik heb toch ook nog toegangskaarten gekocht?’ rechtvaardig ik mijn actie, ‘Dus: Vooruit met de geit. Gaan met die banaan!’

Als ik later in bed lig en aan dit moment terug denk krijg ik een lachaanval. Naast me ligt Cowboy lekker te ronken. Ik schuddebuik zachtjes om hem niet te wekken. Oh, wat grappig. Heerlijk.

Mijn ondeugende buurvrouw

Tijdens de gezellige borrel achteraf hoor ik links en rechts van mijn koorgenoten, dat ik bepaald niet als enige het spoor bijster was. ‘Thuis lukte het prima, maar elke keer tijdens de repetities raakte ik compleet van de kaart. En ook nu weer! Midden in het concert was ik volledig de kluts kwijt…’ Aldus een tenor.

Helaas mocht ik mijn hoed niet ophouden tijdens het concert, het zou de akoestiek teveel verstoren……

Gelukkig heeft het publiek er weinig van gemerkt. Volgens mijn hartje klonk het prachtig. Ook Steenvrouw vond het supermooi. Dus al met al toch weer een geslaagd project van Stichting Leidse Koorprojecten!

Steenvrouw is enthousiast

Cowboy is onder de indruk

Jip is er ook!

Natuurlijk samen met Janneke!

Heks bereidt zich voor op de Provinciale Statenverkiezingen. Overal gesprekken over politiek. Maar waar hebben we het over? ‘Mondiaal worden we al lang niet meer geregeerd door de politiek, maar door het bedrijfsleven! Het zijn de multinationals, die aan de touwtjes trekken,’ zegt iemand gisterenavond op een verjaardagsfeestje, als de verkiezingen ter sprake komen. Treffend verwoord!

Posted on 15 maart 2015 by lagriffeheks

Op zondagmorgen zit ik brak met een kopje koffie moed te verzamelen om naar buiten te gaan met Ysbrandt. Het is koud en guur. Ik ben snotverkouden en bovendien heb ik twee dagen gefeest……

Ik zap langs verschillende programma’s. Blijf een tijdje hangen bij ‘Boeken’, totdat ik de kriebels krijg van de presentator. Op RTL7 zit Rutte te oreren in dat afschuwelijke programma van Harry Mens: ‘Business Class’. Hij moet natuurlijk alle zeilen bijzetten om genoeg stemmen binnen te halen aanstaande woensdag nadat zijn rariteitenkabinet op stelten is gezet door het schandaal rond Ivo Opstelten en Fred Teeven.

Gevolgd door die pathetische, speculatieve en meelijwekkende uitspraken van minister Schipper. Wat een zielige pogingen toch weer om hun Zwarte Piet bij de tegenpartij neer te leggen. Want laten we wel wezen: Het tijdstip waarop die bonnetjes naar buiten komen maakt de schandaligheid van het achterliggende verhaal er niet minder op. Als je geen stont produceert kan het ook niet naar buiten komen…..

Pratende Pelpinda

Het glimmende zelfingenomen pelpinda-gelaat van onze premier staat zorgelijk: Geen gezicht. Het past niet bij zijn lollige windbuil-mimiek. Vol overgave verdedigt hij zijn in opspraak geraakte geldharkpartij. Wat hebben ze toch veel bereikt. Heel veel zakken zijn alweer weer halfgevuld! Maar ze zijn pas halverwege. We moeten onze steun vooral niet opgeven nu is de boodschap.

Het probleem is echter, dat de VVD zelf allang is afgehaakt richting het gros van de kiezers. Er is maar een zeer beperkte groep, die de vruchten plukt van hun beleid. Drie keer raden welke maatschappelijke groep dat is! Ik geef een hint. Ze houden van krijtstreepjes….. In de lengte, zodat het gangbare dikke hangbuiken goed afkleedt.

Harry Mens, business Class, grap, cartoon,

Van hetzelfde laken een pak!

If it doesn’t kill you, it makes you stronger….

‘If it doesn’t kill you it makes you stronger,’ zegt die uitgekookte boerenslimme leperd van een Mens. Wel twee keer binnen een kwartier. Het lijkt een levensmotto van hem te zijn.

Die methode heeft hij waarschijnlijk zelf ook regelmatig op zijn medemensen losgelaten. Er doen de raarste verhalen de ronde over dit omstreden figuur. Maar het lukt hem nog steeds om de ether te vervuilen met dit verschrikkelijke stompzinnige programma. Tenenkrommend. Een vriend van Heks is er een paar keer te gast geweest……. Hij liever dan ik.

Woensdag Provinciale verkiezingen. Het gaat indirect bepalen hoe de Eerste Kamer er uit gaat zien. Dus hoewel het totaal niet belangrijk lijkt te zijn, toch bepaalt de uitkomst voor een groot deel hoe ons leven er de komen jaren uit gaat zien. Zit die kamer vol VVD, nou maak je borst dan maar nat. Dan kunnen ze al hun malafide hervormingen gewoon straffeloos doorvoeren. Hetgeen me niet wenselijk lijkt….

Heks gaat natuurlijk stemmen. Altijd. Mijn grootvader zat in de politiek. Zijn gevleugelde uitspraak was: ‘Als je niet stemt, dan gaat je stem naar de tegenpartij.’ Mensen laten het er zo gemakkelijk bij zitten, maar in feite is het heel bijzonder, dat we gewoon naar de stembus kunnen. Zonder dat je leven gevaar loopt. Zelfs als je maar een vrouw bent.

En al lijkt het totaal geen effect te hebben, de ene stomme politicus aan het roer of de andere: Toch is het altijd nog honderd keer beter, dan leven in een dictatuur.

Heks vindt het jammer, dat de politiek in Nederland zo’n achterlijk show-effect heeft gekregen. Mensen, die het goed doen voor de camera, zijn niet per definitie degenen die het beste hun land vertegenwoordigen. Hoe die misvatting heeft kunnen postvatten, is me een raadsel. Maar we hebben al jaren last van dit fenomeen.

Tijdens een debat zie ik Emiel Roemer zich moeizaam door de argumenten worstelen. Debatteren is niet zijn ding. Sybrand van Haersma Buma is gelukkig niet de meest geduchte opponent. Uit de door zijn Oubollige Schepper verkeerd om in zijn gezicht geplaatste mond komen nu ook niet bepaald de meest opzienbarende uitspraken. De dingen, die Roemer te berde brengt gaan me meer aan het hart. In feite zijn zijn bevindingen best shockerend.

Rutte zit bij zijn goede vriend Mens ook af te geven op zijn Christencollega’s. De jarenlange grote liefde tussen liberale alen en christenhonden is helemaal over. Ook Wilders krijgt een goeie veeg uit de pan. Gezien hun politieke verleden moet Prutte zich wel en plein publiek van dit domme blonde blatende sujet distantiëren. Niet zo lang geleden zat hij samen met die mottige pruikenkop aan het roer!

In liberale kringen in Nederland ligt helemaal niemand meer wakker van mensen, die morrelen aan de rand van de samenleving. Zolang de bofferds met geld maar gewoon hun hark-en grabbelpartijen mogen blijven uitvoeren tussen de mazen van de wet, zal het hen werkelijk hun bekakte reet roesten hoe het er aan die rafelranden uitziet.

Aan het eind van het programma wordt er geluncht. Een heel stelletje identieke kerels in krijtstreeppakken zit met Harry aan een enorme tafel. Hun gezichten even uitgestreken als de servet om hun kin. Alsof ze massaal een hele foute make-over hebben ondergaan. Rutte zit er ook tussen, verdwijnt volledig in dit gezelschap: Zijn laatste avondmaal? Op de vroege zondagmorgen…. Gezellie met Harry.

Mens is zijn naam. Hoe is het mogelijk? Het is als een slager, die Dierenvriend heet. Of een Boer Adelborst. Koningin Mesthoop. Zijn naam is als een vlag op een modderschuit. Het dekt de lading voor geen meter….. Vroeger kwam ik de man wel eens tegen bij vernissages. De antipathie is totaal niet wederzijds. Hij vond deze toverheks altijd wel een lekker wijf, aan de kwijl onderaan zijn kin te oordelen!

Wat zegt Thay altijd over politiek? Je hebt links en rechts nodig. We leven in een wereld van tegenstellingen. Rechts bestaat niet zonder links. En vise versa. Als je alle rechtse mensen zou weghalen, dan wordt de rechterkant van links rechts…… Daar schiet je dus weinig mee op.

En waar hebben we het over? ‘Mondiaal worden al lang niet meer geregeerd door de politiek, maar door het bedrijfsleven! Het zijn de multinationals, die aan de touwtjes trekken,’ zegt iemand gisterenavond op het feestje, als de verkiezingen ter sprake komen.

Wel lijkt het me een goede zaak om die rechterkant van de Nederlandse politiek eens goed democratisch de mond te snoeren. Wat mij betreft gaan er weer eens wat socialistische winden waaien door de Eerste en Tweede Kamer. Dus ga stemmen. Hoe dan ook. Het is wel degelijk belangrijk.

Op z’n Leids

JE KUNT OVERIGENS GEWOON ZENDTIJD KOPEN IN HET PROGRAMMA VAN HARRY MENS. Daar heeft de VARA wel eens een grap mee uitgehaald; VARA zet Harry Mens te kakken in eigen programma. Het was al langer bekend dat items in het RTL7-programma ‘Businessclass’ op zondagochtend te koop waren. De actie was opgezet om te kijken of men tegen betaling een nep-product kon promoten in zijn programma. Hetgeen totaal geen probleem bleek te zijn!

Hoe zou het zitten met het tegen betaling promoten van nep-ideeën in zijn programma? Hij verdient er in elk geval genoeg aan: HARRY MENS CASHT IN 2013 BIJNA €500.000 MET TV-PROGRAMMA BUSINESS CLASS….

Cowboy geeft me een speciaal presentje. Gedeelde smart is halve smart. Maar gaat dat ook op voor een griepje?

Posted on 3 september 2014 by lagriffeheks

Maandag zit ik nog steeds in Amsterdam. Op verzoek van mijn lief ben ik nog een dagje blijven plakken. Hij is licht grieperig. Heks is ook moe. Samen keutelen we de dag door. We lunchen op zijn zonnige balkon. Lezen alle achterstallige kranten. Drinken verse jus voor de vitamientjes. Drinken cappuccino, omdat het zo verrukkelijk smaakt.

Aan het eind van de middag strijken we neer in het Oosterpark met Varkentje. Laatstgenoemde rent vol overgave achter een balletje aan. Wij drinken thee en genieten van een waterig zonnetje. Om ons heen zit een kleurrijke menselijke mengelmoes van nationaliteiten, sociale achtergronden en leeftijden.

’s Avonds pak ik een trein terug. Ik zie er tegenop, want mijn bagage is met al die extra boeken loodzwaar. Cowboy bindt mijn koffer achter op mijn vouwfietsje. Met Ysbrandt aan de hand, een tas aan het stuur, eentje om mijn schouders en die hutkoffer achterop peddel ik richting station. ‘Zorg dat iemand je helpt om je fiets in de trein te tillen’, roept mijn liefje me bezorgd na. Ik beloof het hem. Om dan vervolgens op het nippertje zelf mijn fiets de trein in te hijsen. Bij gebrek aan medemens……

De katten zijn erg blij me te zien. Ze uiten dat door keihard door het huis te rennen, ruziënd en vechtend, om dan naar buiten te verdwijnen. Nadat ze lekker gegeten hebben natuurlijk. Eentje piest stiekem in mijn schone bed. Bij wijze van verrassing. ‘Welkom thuis, Heks! Hier een blijk van mijn waardering…’ Getsiederrie. Ze hebben me gemist!

Dinsdag begin ik me vrij gammel te voelen. In navolging van het aanstekelijke griepje van Cowboy. Met veel moeite sleep ik me naar de koorrepetitie. Ik heb hoofdpijn. De microfoon van de dirigent staat keihard. Het doet pijn aan mijn oren, als hij de verschillende partijen voorzingt. De goede man kan geweldig koren dirigeren, maar zijn eigen stem klinkt als een gebarsten scheepstoeter. Versterkt is het nauwelijks te verdragen. Vooral niet als je vlak voor een luidspreker zit…..

Vannacht slaap ik slecht. Mijn hoofd klopt. Ik moet vroeg op. Fysiotherapie. Voorwaar geen pretje, als je stijf staat van de spierpijn. Ik lijk verdorie wel een kwarktaart. De verschillende loshangende onderdelen worden weer ingetapet. Redelijk vroeg loop ik met Ysbrandt in Het Leidse Hout. Met een lamme arm gooi ik een balletje. Ik sukkel een ruime ronde.

Dan heb ik het plotseling helemaal gehad. ik bel alle resterende afspraken van vandaag af. Dit lijf moet in bed liggen. Of in een hangmat, want een beetje zon op mijn snoet is misschien wel lekker. Als die pijnlijke storm in mijn kop tenminste enigszins gaat liggen.

Ik haal wat boodschappen: perssinaasappelen, honingdropjes zonder zetmeel, alle ingrediënten voor een kippensoepje. Over twee dagen moet ik er weer staan. Dan geeft Frogs een feestje. Buiten dat ik het absoluut niet wil missen, zijn feestjes zijn altijd geweldig, heeft hij het ook nog eens speciaal voor mij verzet. Dus ziek zijn is geen optie!

Vandaag geef ik toe aan dit virusje. Ook wel eens lekker!

	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…
	Rik van Boeckel op In Memoriam Snuitje
	Fred Rohde op In Memoriam Snuitje
	stronglove op Nieuwe trailer Heksenketelmovi…
	stronglove op Maan, maan, maanzieke maan. Wa…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: vol overgave

Cursus : In gesprek met Jezus

Tegen de klippen op je best blijven doen, vechten tegen andermans windmolens, met je kont tegen de krib tegen de stroom in zwemmen……. Zo vermoeiend. Heks houdt het voortaan bij haar eigen windmolentje en zwemmen doe ik alleen nog maar in een instructiebad. Het is mooi geweest. ;-)

WMC Kerkrade is absoluut een aanrader als je het neusje van de zalm op het gebied van fanfare voorbij wilt zien marcheren! Een echte wedstrijd is het echter niet: De beste wordt vijfde en waarom is iedereen een raadsel. Zelfs de concurrentie!

Staartklokken, domkoppen en eierdoppen: Geluk is met de dommen, maar dan wel AUTONOME domkoppen, die in VERBINDING met anderen hun EI kwijt kunnen: De drie voorwaarden voor een vervuld bestaan!

Bach is niet dood! Hij leeft. In dit lichaam! Ex Animo! Ik zing me een hoedje! Of twee! Dat is beter dan schrikken. Of je verslikken: Koorrepetitie met franje.

‘Blest Pair of Sirens’: Concert van het projectkoor van Stichting Leidse Koorprojecten onder leiding van Wim de Ru. Samen met een Engels koor, het Fleet Choral Society uit Fleet onder leiding van Gwyn Parry-Jones. Heks geeft haar eigen twist aan de uitvoering. Noodgedwongen……

Cowboy geeft me een speciaal presentje. Gedeelde smart is halve smart. Maar gaat dat ook op voor een griepje?

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk: