Tagarchief: verbijsterd

Mozes, Maria, waterstraal, alleen vlees eten is toch niet normaal? Dit dieet is niet voor de armen, ook laat het onze planeet nog meer opwarmen. Heks met je gekke en dwarse verhalen, laat je je hiertoe overhalen? Ja, ik denk het wel. Reken maar van yes. Als ik er beter van word…… En geen koffie, geen alcohol, veel vaak vasten….. Daar is Moedertje Aarde weer heel blij mee!

Posted on by

Heks fietst door het Leidse Hout. Met grote moeite ontwijk ik de hijgende joggers links en rechts. Die plaag van de dag van vandaag. Die horde hollende ellendelingen, die bossen, parken, alsmede de Leides Singels onveilig maken met hun amechtige gepuf. Hierin bijgestaan door een legertje gestoorde wielrenners.

Als ik zo’n zwaar zwetende wielrenner tegenkom op een smal fietspad zorg ik ervoor dat hij niet op dertig centimeter van me voorbij kan scheuren. Breeduit versper ik hem de weg. Hij moet wel stoppen, tenzij hij een frisse duik wil nemen in een vaart.

De spijtoptant in zijn achterhaalde wielerkleding, waarin zijn valhelmpje mooi wordt geaccentueerd, kijkt me verbijsterd aan. ‘U moet minstens 20 meter afstand houden, volgens recente aanbevelingen, wat doet u op zo’n smal fietspaadje?’

Mensen, die normaal gesproken nooit een stap de natuur in zetten, bevolken nu elke strook groen, die er maar te vinden is. Zelfs de Singel raakt overvol tijdens het mooie weer. Hordes studenten zitten er te picknicken. Een paar meter uit elkaar, dat wel.

Maar vaak weer wel een halve meter van de openbare weg. Op die manier is Heks een keertje onder geniest door een snipverkouden exemplaar. Ik fietste langs met mijn hondje. Het is alweer bijna een week geleden, dus het zal geen Corona geweest zijn……

Mijn uitlaatrondes met VikThor frustreren me enorm. Waar ik normaal gigantisch op knap van een uurtje in de frisse natuur, nu eindigen mijn uitstapjes vaak voortijdig, omdat ik letterlijk geen kant op kan hier in de drukke stad, de overvolle parken, zonder een overload aan onwelkome vreemde asem over me heen te krijgen.

Ik kan al die joggers letterlijk niet luchten. Koop een loopband! Ga touwtje springen op je balkon! Of ren met z’n allen om een voetbalveld en besmet elkaar dan lekker. Maar laat ons met rust. De risicogroep. De mensen voor wie een minuscuul virusdeeltje fataal kan zijn.

Heks is dan ook blij, dat het weer koud is. Ik zou een gat in de lucht springen, als het het hele voorjaar miezert en plenst. Een koud windje erbij en een beetje nachtvorst aan de grond af en toe….. Een flinke plensbui elk uur…… Alles om al die sportende  gekken hun huis weer in te jagen.

Geloof me, Heks houdt ook van sport. Ik heb ook hard gelopen en met een racefiets door de duinen gejaagd. Ik ken de onrust in je lijf, waar een robbetje sporten het antwoord op is. Ik heb tot een paar jaar geleden altijd nog stevig gezwommen om mijn conditie op peil te houden. Ook Heks mist het sporten, hoewel het eigenlijk niet meer gaat.

Maar doe het niet.

We missen allemaal wel iets deze dagen. Je gaat niet dood van een tijdje niet sporten. Maar ik misschien wel van jouw gesport. Bedenk dat maar eens goed, als je weer als een ongeleid projectiel alles op je razende weg onder hijgt.

Recent onderzoek toont ook aan, dat je zelf meer gevaar loopt door dit gedrag. Je longen staan veel verder open, als je hardloopt. Een buitenkansje voor een verdwaald virusdeeltje!  Misschien dat dat je kan weerhouden om als een dwaas rennend over de straten te gaan……

Heks is iets interessants op het spoor gekomen. Afgelopen weekend zie ik een controversieel interview op een buitenlandse zender. Ik meen CNN. Een beeldschone jongedame, Mikhaila Peterson, wordt geïnterviewd over haar aparte levensstijl.

De dame in kwestie volgt een bizar dieet. Bizar voor de meeste mensen dan. Niet voor de gemiddelde carnivoor. Mikhaila eet uitsluitend vlees. Drie keer per dag. Gekookt, gebakken, geroosterd. Daarbij drinkt ze koolzuurhoudend bronwater met zout.

Nou ja, als je dat nu lekker vindt…..

De vrouw kijkt schuw in de camera, terwijl ze haar verhaal doet. Lastige vragen beantwoordt. ‘Vertrouw niet op de wetenschap, die hebben echt niet altijd gelijk. Doe zelf onderzoek. Luister vooral naar je eigen lichaam….’ De hele wetenschappelijke wereld is al over haar heen gevallen.

Als ik dat dieet ga volgen, vallen er geheid ook veel mensen over me heen. Heks moet zich nu al regelmatig verantwoorden bij deze en gene, dat ze niet vegetarisch eet. En dat ook niet van plan is. Ik zou nog eerder op prana gaan leven, dan vegetariër worden, denk ik. Niet omdat ik er op tegen ben. Nee, het vegetarische dieet bekomt mijn lichaam niet. Ik heb het wel geprobeerd, maar opknappen, ho maar. Integendeel……

Mikhaila doet ook regelmatig vastenkuren. Ze gebruikt dan uitsluitend wat zout water. Heks heeft jarenlang om de zoveel maanden gevast. Soms wel 8 kuren van 10 dagen per jaar. Niemand kon het volgen, dat gedrag, maar het waren de enige periodes, dat ik me wat beter voelde.

Na een dag of vijf kwam de omslag. Ik kreeg dan volop energie en begon normaal te slapen. Mijn maag/darmstelsel kwam tot rust….. De mist verdween uit mijn hoofd. Heks beweerde indertijd ziek te worden van eten. Want zodra ik weer voedsel in mezelf begon te stoppen ging het mis. In no time was ik weer terug bij mijn landerige af.

Helaas moet je af en toe eten. Tenzij je op prana gaat leven, maar dat werd me dan toch te gortig. Ik wil met de aarde verbonden blijven. Daar is Heks veel aan gelegen.

Je begrijpt dus, dat ik dit interview met grote belangstelling volg. Vorige week kreeg ik nog een goedbedoeld bericht van een dierbaar iemand, die zelf genezen is van iets akeligs, om vooral ook te blijven proberen om te genezen van mijn kwaal. Het is deze persoon gelukt om met behulp van engelenenergie helemaal beter te worden. Een wonder is geschied en ik ben blij voor mijn medemens.

Helaas is dit voor Heks niet weggelegd. Ik ben bij de beste genezers ter wereld geweest , geloof me. Ik heb de korsten op mijn nederige knietjes gebeden. Ik heb gesmeekt, gevloekt (ofwel achterstevoren gebeden), diëten gevolgd, een complete orthomoleculaire apotheek aangeschaft…… Mezelf erbij neergelegd. Weer iets nieuws uitgeprobeerd……

Zulke berichten maken me dan ook tevens heel verdrietig. Een wonder krijg je niet op afroep. Genezen is een kwestie van enorme mazzel.

Mikhaila Peterson heeft een leven van onverklaarbare kwalen en ellende achter de rug, als ze ook een gegeven moment het heft in eigen hand neemt. Ze is al op jonge leeftijd een paar gewrichten kwijt geraakt aan artrose (!), heeft jarenlang zwaar aan de antidepressiva gezeten, altijd doodmoe….. een waslijst aan akelige kwalen…. Op haar 21e is ze al helemaal naar de klote.

En nu, een zestal jaar later, heeft ze dus nergens meer last van. Sinds ze drie keer per dag een tartaartje eet. Zoals mijn kat Snuitje, die is daar ook enorm van opgeknapt. Maar oh iedewiedewoppie! De hele goedgemeenschap valt hierover, terwijl wanhopige mensen in haar voetsporen ook overgaan op dit vleesdieet. Met succes!

©Toverheks.com

©Toverheks.com, Snuitje is heel tevreden met het Leeuwendieet!

Heks voelt een klik van herkenning met dit verhaal. De klachten. Onverklaarbaar. M’n hele lichaam ontregeld. Waardoor? Stel dat iedereen schelp- en schaaldieren at bij wijze van dagelijks brood. Dan zouden er ook mensen strontziek worden van iets zo heel gewoons…. De vergelijking gaat een beetje mank, maar toch: Wat weten we nu helemaal van het menselijk lichaam? Meer niet dan wel!

Zou ik soms gewoon allergisch zijn voor groente en fruit? Kan mijn lichaam, naast niks met gluten en zuivel, ook geen bal met dit soort voedingsmiddelen? Mis ik de enzymatische afstelling om dit soort voedsel fatsoenlijk te kunnen verteren? Zou ik ook enorm opknappen van zo’n door een koe ‘voorverteerd’ biefstukje? Of een portie orgaanvlees?

Midden in de nacht besluit ik om het eens te gaan proberen. Maar eerst die voorraad groente opeten. Ik ben juist zo’n fan van groenvoer. Maar stel, dat het werkt. Zou je het er voor overhebben, Heks? Alleen nog maar vlees op het menu? En hoe rijm je dat met de opwarming van de aarde en Thays aandachtsoefeningen?

Eerst maar eens verder uitzoeken. Dan eens kijken of het voor mij werkt. En dan….dan….

Heks suizebolt van de plannetjes. Bij het idee weer energie die krijgen. Weer helemaal gezond in de rondte te springen. Geen pijn meer, weer zo sterk als een beer. Wat zal ik allemaal eens gaan doen?

Joggen! Hardlopen door bos en veld. Langs de Singel! Een racefiets kopen en door de duinen scheuren! 😉 Schaatsen ook! Gelukkig heb ik mijn elfstedentocht-lidmaatschap nog niet opgezegd. Ik was het vast van plan afgelopen jaar. Het vertrouwen te kunnen genezen helemaal opgegeven.

Ik heb het toch niet opgezegd op een onbewaakt moment? Nee, nee, ik weet zeker, bijna zeker, dat ik nog lid ben……

Als ik beter ben hang ik mijn zeurkous aan de wilgen. Ik pak mijn toverstokje weer op. Ga enorm veel schrijven en tekenen. Boeken vol. En ook zingen! Ik neem aan, dat ik dan ook van die eeuwige keelpijn verlost ben, dus mijn oude vertrouwde 3,5 octaaf terug krijg…….

Toneelspelen ook! En dansen. Ja, dansen! Dat heb ik echt gemist.

Heks loopt op de zaken vooruit. Maar het is mij in elk geval duidelijk, dat het geen onwil is van dit heksjes, dat ze nog steeds niet genezen is. Noch is het een straf van wie dan ook om me wat dan ook duidelijk te maken. Dus God, Godin, als je me iets duidelijk wilt maken, zeg het dan gewoon. Een wazig mistig hoofd helpt niet bepaald mee in dit opzicht.

Vannacht uren in een boek zitten lezen. Kwam gisteren over de post. Cadeautje van een stervende vriendin. Ze heeft het speciaal voor haar dierbaren vanuit het engels vertaald. Een enorme klus, want er staat veel filosofische en natuurkundige theorie in. En waar gaat het boek over? Over Jezus en………… Maria Magdalena!!!!!!

 

 

In memoriam……… Droevig nieuws en ontroerend afscheid. Onze lieve Janneke is gaan hemelen. Mijn grootste fan! Mijn meest trouwe lezeres! Haar kleine gestalte laat een krater na in het leven van haar dierbaren. Goede reis, lieve vriendin. Dank je wel voor jarenlange vriendschap en plezier!

Posted on by

Op een kwade donderdag haal ik een grote grijsgerande envelop uit de brievenbus. Ik staar er naar. Verschrikt. Wie? Even bekruipt me de absurde gedachte dat het een voorouder van me betreft. Dat niemand me heeft ingeseind, dat het einde daar was. Ik schud die muizenis uit mijn kop en scheur de enveloppe open.

Wie heeft ons verlaten? Een prachtige kaart met een schildering, die me vaag bekend voorkomt. Dan zie ik het: Mijn kleine weerspannige vriendin Janneke heeft het aardse voor het eeuwige verwisseld, het schilderij is van haar hand! Jip is zijn soulmate kwijt geraakt aan een akelige aandoening. Verwezen laat ik de tekst op me inwerken. Ik kan er met mijn kop niet bij.

Tranen natuurlijk. Schriktranen. Wat onverwacht!

Ik schrijf een brief aan Jip en plak er allemaal Jip en Janneke plaatjes op. En vlinders natuurlijk. Ik stop het epistel zo snel in een enveloppe, de lijm is nog niet eens droog. Ik wil em per se voor zes uur op de bus gooien.

’s Avonds bouw ik een altaartje voor Janneke. Met wat kleingeld voor de overtocht en een heleboel zwanenveertjes. Maria en Jezus zijn natuurlijk van de partij. Vooral laatstgenoemde speelde een belangrijke rol in Jannekes leven. Ik ken haar en Jip uit de Leidse Studenten Ecclesia. Mijn kerk, waar God ook een vrouw is.

Jarenlang zat ik in de rij voor of achter dit illustere paar. Janneke leverde steevast gepeperd commentaar op de diverse preken. ‘Wat een waardeloos verhaal, ik kon er echt niet naar luisteren,’ sneerde ze gerust na een wauwelpreek. Een goed verhaal kom ze echter zeer waarderen.

Met enige regelmaat gingen we na de kerkdienst naar de kroeg. We bestelden dan friet en wijn. Geweldige gouden uurtjes waren dat. Als we met zijn drietjes zaten te lachen en geiten. Als dit gouden echtpaar het weer eens met elkaar oneens was. Yin en Yang in discussie. Nooit saai!

Janneke is altijd een trouwe lezeres van dit blog geweest. Soms belde ze me op om me te vertellen, hoe ze had genoten van een bepaald verhaal. ‘Jij kan wel schrijven, hoor, Heks,’ vertelde ze me regelmatig. Doordringende blik uit haar gisse bruine ogen over haar over een gewone bril geschoven leesbril heen….

Prachtig vond ze de verhalen, die ik over onze escapades schreef. Ze was echt een fan van mijn heksenblog.

Heks gaat zeker naar het afscheid. Mijn hoofd kan het nog niet begrijpen, mijn hart wil er nog niet aan. Haar hele clan zal er dan staan. Kinderen en kleinkinderen. Het wordt vast heel druk.

Elke avond brand ik een kaarsje. ‘Goede reis, lieve Janneke.’ In mijn geestesoor hoor ik haar gortdroge commentaar. ‘Ik ga je missen, lieve schat. En niet alleen ik. Jouw kleine gestalte laat een krater na….’

De dag van de begrafenis sta ik extra vroeg op. ‘Laat ik nu eens op tijd komen’, prevel ik, terwijl ik me door mijn ochtendprogramma worstel. Ruim op tijd sta ik bij mijn piepkuikentje. Ik draai de sleutel om in een poging de auto te starten: Er gebeurt niets. Verbijsterd herhaal ik de handelingen. Alsof dat helpt. Maar nee. Lege accu.

Het is bijna symbolisch, die lege accu. De tank is bij Heks gigantisch leeg na alle zorgen om haar hondje. Maar daar heb ik nu niks aan, symbolisch gewauwel. Ik moet over een half uur in Katwijk zijn.

Ik spurt naar de buren. Mag zowaar de auto lenen. Stoemper hortend en stotend in een wildvreemde auto over de Mare. Krijg hem niet in zijn achteruit…….

In Katwijk Binnen is alles opgebroken. Het adres staat niet in mijn TomTom. Iemand stuurt me naar de katholieke kerk, maar daar moet ik niet zijn natuurlijk…….  Als ik bij de goed kerk arriveer is er geen parkeerplek meer te bekennen. Ik rijd dus maar lukraak een woonwijk in.

Zo kom ik mijn gebruikelijke drie minuten te laat. Ondanks al mijn inspanningen. Nou ja, Janneke is het gewend van me. Ze staat er blijkbaar op! Heks schuift altijd op het laatste nippertje de kerk in. Vandaag is dus geen uitzondering. 

Het is een prachtig afscheid. Ik hoor allemaal verhalen over mijn vriendin, die ik nog niet kende. Wat een heerlijke vrouw was het toch. Dat wist ik wel, maar ik ben niet de enige met die ervaring. De kerk zit vol mensen, voor wie zij heel veel heeft betekend.

Een kleindochter vertelt ‘Zij wist ons altijd te stimuleren.’ Herkenbaar voor Heks. Ook mij stimuleerde ze omtrent mijn schrijfsels.

Gek hoe je tegelijkertijd blij kunt zijn, dat iemands lijdensweg voorbij is, terwijl je ook zo verdrietig bent, dat het plotseling voorbij is. Het is enorm dubbel.

Die dubbelheid hebben al haar dierbaren. Blij voor die kleine stoere onafhankelijke Janneke, dat ze vrij is. Verlost van haar kwaal. ‘Ze danst vast op ellenlange benen door de hemel,’ verzucht ik later tegen Jip. 

Want eindeloze onderdanen waren een grote wens van haar. Klein van stuk als ze was. Iets dat me overigens nooit is opgevallen. Haar energieveld was echt gigantisch! Vandaar.

Het leven is hard voor het hart van de wolfshond! Oedipus, brievenbus, lantarenpaal. Overal schuilt wel een verhaal. Heks heeft haar hart lief. Ze houdt van dit hart. Harten van goud bestaan echt. Je krijgt ze echter niet cadeau. Nee, het is keihard incasseren….

Posted on by

Zondag ga ik bij Chris langs om het restant wijn van mijn feestje terug te brengen. Ik heb het onlangs van haar cadeau gekregen. ‘Het is over van mijn feest en ik doe er niks mee,’ wimpelde ze een financiële vergoeding af. Maar nu heb ik weer van alles over.

Ik breng het dus maar weer terug. ‘Voordat ik het zelf op drink,’ wil ik grappen bij het afgeven. Maar ze is er niet. Geen hondengejoel uit de woonkamer. Haar huis is in diepe rust.

Ik stop de drank in een grote bloempot naast de voordeur en klap het transportkrat dicht. Dan frommel ik een kerstboom op een haarband door de brievenbus. Er zitten minuscule lampjes in. ‘Misschien kunnen die wijn met kerst soldaat maken,’ knipperen de lichtjes, als je de kerstboom op een bepaalde manier indrukt. Nou ja. Niet echt. Bij wijze van spreken dan.

De boom past precies door de borstelige sleuf. Een wonder!

Wat zijn brievenbussen eigenlijk oedipale objecten. Vooral als er bij wijze van clitoris een bel bovenop is gemonteerd. Ja, de wereld zit vol vruchtbaarheidssymboliek. Verwijzen de diverse fallussymbolen vaak naar oorlog en geweld, denk maar aan de obelisken, het vrouwelijk geslachtsdeel staat vanouds borg voor communicatie!

Ik draai me om. Mijn hondje is aan de beurt, we gaan lekker een rondje om het golfveld. Een grote grijze wolf rent over het plein. Als hij me ziet maakt hij rare bokkensprongen van enthousiasme. ‘Hallo,’ roep ik naar zijn baasje, ‘Zullen we een stukje samen oplopen?’

‘Ze kijkt me treurig aan. ‘Kiliam is heel erg ziek, hij kan elk moment dood neervallen….’ Verbijsterd kijk ik naar haar enorme bakbeest. Hij rent vrolijk achter VikThor aan. Het zijn oude kameraadjes. Als pup hebben ze eindeloos met elkaar gespeeld. Ze zijn precies even oud!

Mijn arme hondenvriend heeft een ernstige hartkwaal. Het is pas net ontdekt, maar als ik de verhalen hoor doet het me sterk aan de laatste weken van Ysbrandt denken. Vocht in de longen, een fladderhart…. ‘Het is waarschijnlijk aangeboren. Maar tot een maand geleden had hij nergens last van. De afgelopen zomer met al die hitte heeft hij prima doorstaan.’

We wandelen het eilandje op. Dit kleine stukje ruige natuur ingeklemd tussen schapenweitjes, poldersloten en een heus strandje aan het Joppe is uitermate favoriet bij onze viervoeters. Het rizzelt er van de fazanten, egeltjes en ander interessant ruikende vreemde vogels.

Het is zo’n landje, dat iedere avond aan zichzelf wordt teruggegeven. Onlangs raakte ik VikThor er zelfs op kwijt in de schemering. Opeens was ik in vergeten wildernis. Ver van de bewoonde wereld. Mijn hondje kon wel overal zijn. Opgegeten door een Loe. Een kruising tussen verwilderde huiskat en koe.

Heks was erg blij, toen ze haar monstertje na een kwartier zag opduiken uit het struweel. Ik gaf hem een uitbrander van jewelste, want dit soort geintjes mag hij natuurlijk niet herhalen. Maar waar zeur ik over? De brakken van Chris komen volstrekt niet terug in een vergelijkbare situatie. Ik spreek uit ervaring. We hebben wel eens 2,5 uur zitten wachten op die joelende gekken. Een kwartiertje is niks.

Behalve als je alleen op zo’n godverlaten plek bent. Dan duurt een kwartier een eeuwigheid.

‘Ze hebben op dat eilandje onlangs een hele kolonie illegalen opgepakt. Ze woonden op bootjes in het riet……’ hoor ik onlangs van een vriend. Het is inderdaad een soort niemandsland, zodra het gaat schemeren.

Vandaag lopen we bij daglicht en dan is het een verrukkelijke plek. De hondjes draven vrolijk voor ons uit. ‘Ik heb Kiliam in geen weken zo zien rennen. De medicatie doet hem toch goed.’ We genieten van onze schatjes. Het is bitterzoet. Misschien is het wel de laatste keer, dat ze zo samen lopen te dollen.

Bij het afscheid noteer ik het telefoonnummer van mijn hondenvriendin. Ik heb nog dozen met hartpillen van Ysbrandt liggen. Die dingen zijn werkelijk peperduur. Daarom heb ik ze bewaard. Waarschijnlijk zijn het precies dezelfde, die de Ierse wolfshond voorgeschreven krijgt. ‘Alleen zal de dosering anders zijn….’ Kiliam is reusachtig. Daar past mijn oude hondje drie keer in.

Aangeslagen ga ik weer naar huis. Want het is toch zo verdrietig als je je hondje verliest. ‘Gelukkig hadden we net een Galgo uit Spanje gereserveerd. Als maatje voor Kiliam. We dachten aanvankelijk dat hij gedeprimeerd was. Eenzaam. Maar het bleek dus die hartkwaal te zijn.’

Nu zijn de baasjes van deze geweldige hond blij dat er toch weer een hondje komt. Dat ze daar niet over na hoeven te denken. Het is al beslist. Ik snap het. Toen Ysbrandt de pijp uit ging zat er ook binnen een week een pup hier in huis…..

’s Avonds filosofeer ik over het hart. Over een hart van goud.

Ooit zag ik een programma over het periodiek systeem op National Geografic. In een paar uur werd de logica van dit systeem tot op het bot uitgebeend. Heks snapte het zowaar helemaal. Het was dan ook een heerlijk abstract verhaal, mijn favoriete manier om dit soort onderwerpen te benaderen.

Het gaat om verval. Hoe langzamer het verval in een element, hoe edeler het is. Een stenen hart of een hart van staal zal je niet gelukkig maken. Een instabiel hart kan niet lang liefhebben. Het vervalt tot gruis of roest. Tenzij je een roestvrijstalen exemplaar hebt weten te bemachtigen.

Ik denk over mijn eigen gouden hart. De laatste tijd schiet de berenklauw weer op in mijn innerlijk landschap. Maar een stabiel hart kan dat wel hebben. Een gouden hart gaat echt niet haten. ‘Je hebt een goed hart, Heksje. Dus vergeef allerlei gekken nu maar hun gebreken. Je hebt er net nog een preek over gehoord in de kerk….’

In de Ecclesia ging het inderdaad over het hart, compassie en vergeving. En bidden. Iets dat ik de hele dag doe tegenwoordig. Pruttelend en scheldend vaak. Achterstevoren. Maar ik hou mijn gouden hart open. En het werkt nog steeds goed. Liefde genoeg. Uit die oneindige bron. Goddank is er de Godin.

Dan komen mijn gedachten weer bij de wolfshond. Mijn grote grijze vriend. Oh, wat verdrietig. En zo onrechtvaardig. De grootst mogelijke probleemhonden met de meest hopeloos moeilijke karakters leven moeiteloos voort tot ze oud en tandeloos zijn. En deze vriendelijk reus legt het loodje.

Het leven is niet eerlijk. God straft zo willekeurig. Of is het dan toch gewoon stomme pech, ziek zijn? En kun je iemand er niet om veroordelen?

‘Niemand zegt tegen die hond, dat hij niet kwaad moet zijn, omdat dat slecht is voor zijn hart. Of dat hij die kwaal gekregen heeft door onverwerkte trauma’s. Of dat hij bewegingsangst heeft, nu hij zo weinig energie heeft…… Of dat hij niet beter wil worden……’ verzucht ik een dag later tegen mijn fysiotherapeut. Dingen waar Heks bij voortduring mee om de oren wordt geslagen.

I

 

 

 

 

 

Een kat in het nauw maakt rare sprongen, maar die halen het niet bij de bokkensprong. Door zo’n sprong voel je je weer jong! Vooral als er een groen blaadje mee gemoeid is. Maar pas op voor de minder groene blaadjes. Die hebben praatjes! En die praatjes vullen geen gaatjes! Geenszins! Nee! Daar worden sowieso volstrekt geen gaatjes gevuld……..

Posted on by

Gisteren fiets ik voor het laatst naar Hawk. Ik weet het dan nog niet en hij al helemaal niet. Maar ik heb wel een vaag voorgevoel. Ik heb een beetje genoeg van zijn drang naar fysiek contact. Ik voel me niet meer op mijn gemak.

En ik betwijfel of mijn aanhoudende afwijzing afdoend is. De man heeft beslist een gigantische plaat voor zijn kop. Of het kan hem stomweg niet schelen. Dat is ook goed mogelijk. Misschien probeert hij gewoon maar eens wat. Hoe het ook zij. Ik voel me er niet wel bij.

‘Hawk heeft pikstraf,’ grap ik vorige week tegen mijn hulp, ‘Ik ga onze afspraak komend weekend afzeggen. Ik ben even helemaal flauw van die vent en zijn gedoe. God, wat word je daar moe van.’  ‘Ach,’ roept ze meewarend, ‘Die arme man. Hij mag al niks met dat ding en nu krijgt hij ook nog straf…..’

Maar wie schetst mijn verbazing als mijn oude vriend zelf onze afspraak afbelt: Hij krijgt familie uit het buitenland op bezoek. Dit afzeggen gaat gepaard met een eindeloze reeks telefoontjes en berichten op mijn antwoordapparaat. Dringende verzoeken om toch vooral even terug te bellen. Nog meer berichten.

Heks belt braaf een paar keer terug, maar ik krijg geen gehoor. Een antwoordapparaat heeft Hawk niet, noch een voicemail service. ‘Nou ja,’ denk ik na dagenlang proberen, ‘laat maar even waaien. Ik vind het allemaal best.’

Maar afgelopen woensdag beginnen de berichten weer binnen te stromen. Uiteindelijk krijg ik de man te pakken en ik laat me toch weer vermurwen tot een afspraakje op de oude vertrouwde zaterdagmiddag. ‘Alleen een broodje met haring en een kop koffie, Heks. Ik heb last van m’n hernia. Ik ben al uitgebreid bij mijn manueel therapeut geweest!’

Oh jee. Als hij maar niet weer gaat beginnen over massages en behandelingen van billen en boze bolletjes. ‘Dan is het klaar,’ besluit ik ter plekke, ‘Als de man nu nog niet begrepen heeft dat hij fysiek contact op zijn buik kan schrijven is het echt een hopeloze sukkel….’

Ik moet streng zijn.

Op weg naar Hawk, bij de fysiotherapeut, valt mijn prachtige gecraqueleerde bergkristallen ketting op een stenen vloer. Als een lichtgevende slang kronkelt hij het bureau van mijn behandelaar af. Alsof het ding een eigen leven leidt……

Verbijsterd sta ik ernaar te kijken. Grijp net mis. Hoor de stenen stukslaan op de harde ondergrond. Een ongunstig omen.

Ik ben dus al een beetje voorbereid op een slechte afloop van mijn bezoekje. Maar ja. Je wilt iemand nog een kans geven. ‘Ik vind het dan zo zielig voor zo’n oud mannetje. Hij is toch best veel alleen. Ik wil hem ook niet teleurstellen. En het is echt een grappige kerel. We hadden het toch ook heel gezellig….’ verzucht ik afgelopen vrijdag nog tegen mijn hulp.

Ze kent het. Zij is ook zo. Ook zij heeft al vaak het onderspit gedolven of aan het kortste end getrokken, omdat ze de ander geen pijn wilde doen. De ander, die over je heen walst, pist, kotst of anderszins onwenselijk gedrag vertoont.

‘Ha Heks,’ Hawk staat in de keuken met zijn rug naar me toe bij de gootsteen te rommelen. VikThor pikt een tennisbal uit de bak in de hal. Ik leg mijn fietssleutels op tafel en loop de keuken in met mijn glutenvrije brood en lactosevrije melk.

Nog voor ik mijn jas heb uitgetrokken en nog voor ik mijn vriend met een zoen op de wang begroet heb grijpt Hawk met zijn eigen handen zijn kleine billetjes stevig vast.

Hij steekt ze parmantig een beetje naar achteren. ‘Kom Heks, pak mijn billen even beet voor een lekkere behandeling….’ Hij wrijft er eens goed over. Genietend.

‘Potverdomme Hawk,’ schiet ik uit mijn slof, ‘Hou nou eens op over massages, behandelingen van billen en andere uitnodigingen tot fysiek contact. Ik heb je toch al meermalen heel duidelijk gezegd, dat ik er niet van gediend ben. Ik word hier niet goed van,’ briesend stuif ik de tuin in. Wat een idioot is het toch.

Als ik de keuken weer in kom staat Hawk zich zieligjes te beklagen, dat het pas de tweede keer is, dat hij zoiets voorstelt. ‘Nee,’ zeg ik ferm, ‘Het is al de zoveelste keer en ik ben het zat. Het gaat niet gebeuren. Nooit. Knoop dat maar in je oren. De groeten.’

Nijdig ga ik buiten in een stoel zitten, terwijl Hawk koffie maakt. Ik was al bijna direct weer vertrokken, maar vanwege het ongewenste hoge dramatische gehalte van zo’n aftocht zit ik hier nu nog. De stemming is echter helemaal weg. Moeizaam zit ik de koffie en de haring uit.

Hawk gaat niet mee wandelen en ik wil nog eventjes naar de fietsenmaker, dus we nemen na een goed uur afscheid. Ik weet me eigenlijk geen houding te geven. Het is kapot, maar soms wil je dat nog niet toegeven. Hawk lijkt me zelfs een beetje de deur uit te werken op het laatst….

Wel staat hij me op straat na te zwaaien. ‘Hou je haaks,’ zeg ik hem bij het afscheid. Ik geef hem toch een paar zoenen op zijn ouwe wangetjes. We hebben het toch ook heel gezellig gehad. Allen jammer dat, zo jammer dat…… Hij hele andere dingen in zijn hoogbejaarde koppie  had.

In het Leidse Hout knalt mijn woede er pas echt uit. Vooral als mijn hondje schielijk voor me op een brug springt, waardoor mijn fietskar in de sloot beland. Ik heb echter zo’n noodvaart dat het ding tegen de kant knalt. En vervolgens tegen de achterkant van mijn fiets. Alles in de kreukels.

Ik kan er nog net min of meer mee naar de fietsenmaker reutelen. Die gaat kar en fiets weer helemaal opknappen. Ze waren net gerepareerd!

Ongeluk komt altijd in drieën toch? Nou, dan zit het er voorlopig weer op!

Verse vis en rotte vis, Heks neemt beiden voor wat het is: Vrolijke islamitische noot na mentale tik van Leidse klapperkloot! En mijn kerstdiner is klaar. Echt waar! Gemarineerde kabeljauw met gember, kurkuma en laos uit de oven.

Posted on by

toverheks.com - 2 (17)

‘Kabeljauwwww, een hele kilo voor twaalf eurootjes! Ja lieve mensen, het is echt waar!’ De jonge moslima in mijn favoriete viskraam schreeuwt de hele boel bij elkaar, ‘Verse schol, neem mee die hap! Dit kun je niet laten liggen! Een kilo voor twaalf vijftig!’

Heks is blijven staan. Ik weet nog een heel lekker recept met kabeljauw. Ik heb het al in geen eeuwen gemaakt, want er zit sojasaus in. En zure room…….  En ook nog eens kaas! Maar als ik daar nu eens iets op verzin? Het recept een beetje omwerk? Die laag kaas is sowieso niet essentieel. Room is geen probleem, die maak ik van cashewnoten….. Maar om die soja te vervangen moet ik echt iets goeds bedenken!

‘Doe mij maar een kilo,’ onderbreek ik haar geblèr, ‘Je hebt overigens een geweldig stemgeluid! Perfect voor in de marktkraam! Een groot talent!’ grap ik erachteraan. ‘Ha, horen jullie dat? Ik ben ontdekt! Ik heb een prachtige stem!’ gilt ze enthousiast tegen haar collega’s, ‘Dank u wel voor het compliment!’ Intussen pakt ze de superverse vis in.

‘Oh, is dat zo? Biedt iemand je soms een baan aan?’ Een grote kerel achter in de kraam draait zich om en kijkt me geringschattend aan, ‘U mag haar zo meenemen hoor, liever vandaag dan morgen….’ vervolgt hij bulderend van de lach.

‘Zeker familie van je?’ gok ik. Van je familie moet je het meestal niet hebben. ‘Ja, het is m’n broer….’ ‘Hij is gewoon jaloers op je communicatieve vaardigheden…’ troost ik de jongedame. Aan haar reactie te zien zit ik er niet eens zo ver naast. Schaterlachend nemen we afscheid. Wat een grappige ontmoeting bij deze kraam vol verse vis. Een leuke ervaring!

Heel wat beter dan de aanvaring met de man, die me vijf minuten daarvoor voor rotte vis uitschold. En waarom? Omdat ik kreunde, terwijl ik tegen een brug optornde. ‘Jeh, hou je grote bek, je mot geduld hebben stom wijf, er zijn nog meerrrr mense in de weweld hoh…. Kankerdekankerdekutkutkut…’

Verbijsterd kijk ik in het gezicht van een mij wildvreemde Leidse inteeltkop. Een ouwe gluiperige glibber van een vent met een krijsend kind op de arm. Naast hem een zonnebank bruin gebraden vrouwtje met een toef wit gebleekt schaamhaar op haar kop. Een kinderwagen uitpuilend van de kerstinkopen staat overdwars tussen hen in. Er is geen doorkomen meer aan.

Als een dikke druilerige zongebuinde gezinsdrol constiperen ze de doorstroming op dit deel van de markt. Ik sta nog steeds glazig te gapen naar de kerel met gezin. ‘Waar heeft u het over?’

‘Ja, juh stomme twut, jij mot niet denke dat je bladiebla. Belachelijk, wat mot dat? Dan? He? Had je wat?’ Raaskalt de idioot maar door. Wijdbeens verspert hij me nu echt de weg.

‘Hou je bek,’ bijt ik hem toe, ‘Wat denk je wel, eikel? Ik heb het helemaal niet tegen jou, dat gezucht. Ik heb je niet eens gezien,’ de schlemiel komt nauwelijks tot m’n navel, ‘Ik moet tegen die brug oplopen en heb last van mijn lijf. Dus opzouten nou voor m’n neus vandaan met je gezever. Oprotten mafkees.’

‘Juh. Stom klotewijf, doet effe normaal!’ gilt zijn Leidse moppie nu samen met hem in koor. Alsof ik iets geks zeg. Alsof ik me misdraag! Alsof ik hen de weg versper……

toverheks.com

toverheks.com

Heks loopt snel door. Wat een hopeloos stel mensen. Goddank ga ik daarna vis kopen. Die ontmoeting maakt veel goed.

Een dag later marineer ik de kabeljauw in witte wijn, madeira, kurkuma, laos en gember, citroensap, sesamolie, vissaus en een scheut worcestersaus zonder soja en gluten. Ik gooi er nog wat citroenblad en sereh bij, alsmede een sjalotje, de rasp van een limoen en een mandarijntje en een lekker rood pepertje.

Het originele recept van de marinade is sherry, kurkuma-, laos-, gemberpoeder en sojasaus.

Leg de uitgelekte vis in een ovenschaal. Bak een paar uiten in de koekenpan, voeg de marinade toe, een blikje tomatenpuree en tot slot de room. Ik maak hiervoor room van rauwe cashewnoten. Giet over de vis. Dek af met een laag geraspte kaas, behalve als je geen lactose verdraagt……

Oven voor verwarmen op 200 graden en drie kwartier laten garen: Fenomenaal lekker met rijst en een salade!

‘Kom je morgen eten?’ app ik Steenvrouw die avond. En ja, ze komt. Als we samen zitten te smikkelen verklap ik dat ik een hele bak van dit goddelijke goedje heb ingevroren voor eerste kerstdag. ‘Heb je zin om aan te schuiven?’

Langzamerhand krijgt mijn kerst vorm. Zat ik eerst nog de hele kerst in mijn eentje te koekeloeren zonder boom, nu krijg ik toch wat vrienden op bezoek. Steenvrouw komt dineren en de Don komt logeren. Op de valreep besloten. Hieperdepiep hoera!

toverheks.com

toverheks.com

 

UNREST: Een film over mijn aandoening ME. Eindelijk! Het is ongelofelijk hard nodig dat er begrip komt voor deze conditie. Al is het alleen maar om schreeuwlelijkerds en goedbedoelende vrienden, die me bij voortduring ongevraagd advies geven of zelfs uitschelden voor aansteller, eens definitief de mond te snoeren. Maar ook artsen en behandelaars zouden er goed aan doen om eens naar die film te gaan kijken. Zodat ze ophouden ons te beschadigen met hun hopeloze behandelmethodes……….

Posted on by

download-41

Als maandagmorgen tegen elven de bel gaat lig ik nog vast te slapen na een uiterst brakke nacht. Ik ben anderhalve dag geleden ouderwets volledig gecrashed. Het gebeurt me om de haverklap momenteel. Gisteren kroop ik de doodziek door mijn huis. Afgewisseld met een paar hele ellendige elektrische fietstochtjes met de hond. En eindeloos bewegingsloos in bed liggen.

Met op de achtergrond ‘The Nanny’ op de televisie. Stressvrije nasale Joodse humor en geen flikkerende beelden. Nog het ouderwetse degelijke camerawerk.

Nadat ik de tweede kop koffie die morgen ook weer door mijn bed heb gekieperd met mijn zwabberarmen geef ik het op om mezelf te reanimeren tot een leefbaar niveau. Mijn arme hondje moet maar een dagje zijn gemak houden. Morgen is er weer een dag.

Dat was gisteren. Vandaag is het niet veel beter. Alleen mijn hoofdpijn is een beetje gaan liggen. Mijn buik heeft het balletje overgenomen. God kolere. Ik verrek van de pijn. Door mijn hele lijf. Behalve mijn hoofd. Die wilde ik er gisteren nog afhakken. Tel uw zegeningen.

Ik steek mijn pijnvrije zone uit mijn keukenraam. Het is een bevriende buurtbewoner met hond. Ik kwam hem gisterenavond na zo’n ellendige fietsronde tegen hier voor de deur. Hij zag mij het huis binnenkruipen en nu komt hij kijken hoe het met me is.

Brullend komt hij mijn verduisterde huis binnen. Ik moet dit en ik moet dat. Dit kan toch niet zo. Ik moet naar een dokter. Ook suggereert hij dat mijn financiële ‘Zwaard van Damocles’ een rol speelt in mijn misère. Ik heb hem in vertrouwen daarover verteld. Hetgeen me al op veel onbruikbare raadgevingen kwam te staan.

Ja, als het zo gemakkelijk op te lossen was had ik dat natuurijk al lang gedaan. En natuurlijk word ik er emotioneel van. Wie zou er geen emotionele pijn hebben in zo’n hopeloze kutsituatie? Geen mens ter wereld. Met een hart in zijn of haar donder dan. Een beetje narcist wordt er natuurlijk niet heet of koud van.

Onbegrip. Daar is het weer. Terwijl hij staat te schreeuwen wat ik allemaal moet doen heeft hij geen idee hoe doodziek ik me voel. Nog geen koffie en pijnstillers gehad om enigszins uit te deuken.

‘Luister,’ probeer ik er tussen te komen, ‘Ik ben gewoon ziek, Blafman. Ik heb een ellendige kutziekte en ik heb een bijzonder slechte dag. Bijna elke dag momenteel. Gisteren ook al, gewoon teveel gedaan. Bijna niks hoor, maar dat is alweer teveel. Wat denk je dat een dokter gaat zeggen? Daar heb ik toch al dertig jaar geen bal aan! Het heeft totaal geen zin om daar nu naartoe te gaan met mijn lamme lijf’

Mijn vriend luistert niet echt. Ik moet dit en dat. Weer suggereert hij dat praktische problemen ervoor zorgen dat ik me zo ellendig voel. ‘Ja, Blafman, natuurlijk helpt het niet mee als je vreselijke stress hebt over zoiets stoms als geld en dergelijke. Maar dit is gewoon mijn ziekte ME. Ik ben doodziek en er is niks aan te doen. Ik zit het dus maar weer uit……’

‘Maar zou je asjeblieft mijn hondje even mee kunnen nemen op je uitlaatronde? Dat arme beest heeft veel te weinig gehad gisteren!’ Heerlijk als hij dat wil doen, dan kan ik mijn bed weer in. Snel lijn ik het arme beest aan.

‘Je zit gewoon vast in een ziektebeeld, Heks,’ begint Blafman weer. Ik ontplof. Doe de voordeur open. ‘Ga weg. Laat die hond maar hier. Ik ga zelf wel, als ik mijn pijnstillers op heb. Wegwezen nu. Ik zit niet vast in een ziektebeeld, Ik ben ziek. En vandaag heb ik een hele slechte dag.’

‘Ik heb geen behoefte aan geschreeuw en oordelen. Sterker nog, dat doet letterlijk pijn aan mijn oren en aan mijn hart. Ik heb behoefte aan praktische hulp. Iemand die iets voor me doet….’ denk ik erachteraan. Mijn vriend is al de trap afgelopen. Scheldend en tierend. Verbijsterd kijk ik hem na.

Ik ben stomvervelend hoor ik hem beweren. Eigenwijs en strontvervelend. Ja. Het zal wel. Het ligt weer aan mij. Ik stel me aan, wil niet luisteren, los mijn problemen niet op en wil maar niet beter worden. Dat ik me intussen nog veel ellendiger voel door zijn geschreeuw ontgaat hem volkomen.

Het is wat mensen met ME heel vaak naar hun kop krijgen. Behandelaars, politiek, vrienden en familieleden? Ze weten het allemaal zo goed. Met enige regelmaat krijg ik weer een stom advies. Om me te laten deprogrammeren bijvoorbeeld. Zodat ik anders over mijn ziekte denk en mezelf niet wanhopig vast houd aan mijn ziektebeeld.…..

JENNIFER BREA; OMAR WASOW; UNREST

Uit onderzoek is allang gebleken dat deze aanpak contraproductief is. Maar toch houd men hardnekkig vast aan het idee dat wij niet beter willen worden. Dat ons ziektebeeld ziektewinst oplevert. Dat wij verkeerd met stress omgaan en zodoende onze klachten in stand houden……En dat dat ons iets oplevert waar we blij van worden.

Ik zou eerlijk gezegd niet weten wat. Dat vertellen deze adviseurs van lik mijn vestje er nooit bij.

‘Wat doet u allemaal om uw klachten in stand te houden,’ was ooit de eerste vraag bij een in ME gespecialiseerde gezondheidspsycholoog in het ziekenhuis. Maar het is niet alleen de medische wereld, die denkt dat wij onszelf ziek houden doordat we iets fout doen of denken.

Het is me zelfs door de beste vrienden verweten. Met de beste bedoelingen.

Onlangs kreeg ik uit die hoek nog het dringende advies om me voor een heleboel geld te laten treiteren door een stel therapeuten om mijn stressrespons te deprogrammeren…….. Ik moet me daar dan met hand en tand tegen verdedigen. Heel vermoeiend. En ik ben al zo moe.

‘Je moet je niet zo wentelen in je kwaaltjes,’ zei mijn vorige huisarts jaren geleden toen ik zo ziek als een hond op haar spreekuur zat. Ik moest toen ook nog eens het ziekenhuis in voor een ingrijpende operatie, maar thuiszorg-hulp in de huishouding wilde het stomme mens niet regelen voor me.

‘Zoek maar een Pools meisje om te stofzuigen enzo. Die zijn lekker goedkoop,’ zette ze me aan tot illegale praktijken. Huilend ben ik toen maar weer naar huis gekropen. Redelijk genezen van het idee dat iemand mijn ziekte ooit serieus zou nemen.

‘Een collega van me heeft ME gekregen. Nu weet ik dat het geen aanstellerij is,’ zei een bevriende huisarts ooit tegen me, toen ik al twintig jaar ME had. Oh, lekker is dat. Dus decennia lang heb ik me in jouw optiek lopen aanstellen…….

Vrijdag neemt Steenvrouw me mee naar de film Unrest. Gemaakt door Jennifer Brae, zelf al jaren ME-patiënt. Als je die film gezien hebt heb je mijn levensverhaal gezien. Van de afgelopen dertig jaar. Mijn ellendige zieke bestaan.

‘We mankeren allemaal wel iets,’ bagataliseert een familielid onlangs nog mijn ‘gezeik‘  als ik haar vraag hoe het met me gaat tracht te beantwoorden.

Ja. Maar niet dit. Geen invaliderende onzichtbare ernstige ziekte. Waar je dan vervolgens in je eentje voor staat. Niet gesteund door de medische wereld. Uitgekotst door je omgeving. Als aanstelster. Hysterica. Hypochonder en wat al niet meer. Afschuwelijk. Je wenst het je ergste vijand niet toe.

De grootste doodsoorzaak onder ME patiënten is suïcide. ‘Het is een dagelijks gevecht om het niet te doen en ik ben best trots dat ik nog leef,’ aldus iemand in de film. Volstrekt herkenbaar. De reden dat ik nog leef is de zorg voor mijn huisdieren. Wat zouden ze zonder me moeten? En ik zonder hen?

Evenzogoed is me door mijn financiële vinger-in-de-pap-mensen geadviseerd mijn beesten naar het asiel te brengen. Ja, wat een geweldige raad zul je zeggen. Als je haar dood wilt hebben. Die mensen hebben echt begrepen hoe jouw leven eruit ziet en wat je nodig hebt……

Om de stekker er helemaal uit te trekken!

JENNIFER BREA; OMAR WASOW; UNREST    Jennifer heeft een leuke lieve man om samen mee in bed te liggen. Ik heb mijn beesten. De leuke lieve man is nooit gekomen helaas. Mijn exen hadden over het algemeen niet zoveel op met mijn ziekte………..

‘Niet bitter worden, Heks, ik meen zoiets te bespeuren op je blog,’ krijg ik onlangs nog naar mijn hoofd. Ja, ik moet gezellig en vrolijk blijven, ook al voel ik me kut, krijg ik allemaal gezeik naar mijn kop en staat de wereld bol van het onbegrip rondom mijn aandoening. Godkolere.

Gelukkig is er nu een film waarin haarfijn wordt uitgelegd wat mijn ziekte inhoudt en wat het betekent voor je miserabele leventje als je het hebt. Ik hoop dat er zoveel mogelijk mensen naar gaan kijken. Zodat ik in plaats van beledigingen, domme opmerkingen, commentaar en ongevraagd advies eens wat vaker hulp krijg.

Facebookpagina van Unrest.nl

Kijk hier voor 6 euro de hele film op Vimeo! 

 

 

In memoriam Willem van Scheijndel. Mijn vriend Schilder is niet meer onder ons. Onverwacht weggevlogen. Opgetild door het eerste zomerbriesje. Verrukt vliegende vreemde vogel! Meegenomen door engelen en geliefden. Eindelijk thuis. Quote: ‘Stel je voor, je komt bij de hemelpoort en Petrus vraagt je wat je zoal in je leven hebt uitgevoerd…. En je moet antwoorden dat je financiële wanproducten hebt verkocht voor de Rabobank…… Verschrikkelijk natuurlijk! Nou, dat kun je toch beter aankomen met mooie schilderijen!’

Posted on by

Afgelopen week wandel ik met Chris langs de golfbaan. Haar hondjes vrolijk drentelend naast ons. VikThor draaft sneller dan zijn schaduw door het struweel.

Plotseling een ijselijke kreet, een duikvlucht. ‘Wat heeft je hondje daar?’ Heks staat al naast haar monster. Ik vis een jonge spreeuw tussen zijn tanden vandaan. Hij houdt het beestje heel voorzichtig vast, zoals een echte jachthond betaamd. Toch is het dier gewond geraakt. Bloed kleeft aan mijn handen.

Voorzichtig inspecteer ik het diertje. Het ziet er niet goed uit. Hij lijkt wel doorspiest vanaf de rug. Tussen zijn opgevouwen vleugeltjes gaapt een diepe wond. Zijn buikje is echter puntgaaf. Een glanzend kraaloogje staart me helder aan. Ik leg contact met dit kleine kereltje. Nog maar net begonnen aan zijn vrolijke zorgeloze vogelleventje en nu al kansloos.

‘Wat was het voor’n vogel, die zo zat te schreeuwen?’ Mijn vriendin weet het niet. Was het één van zijn ouders? Die in paniek mijn hondje probeerde te verjagen? Of was het soms zo’n lelijke ekster? Ik heb ooit een nest merels op mijn waslijn gehad. Toen ze uitvlogen zat er een school eksters klaar om hen te verorberen……..

Ook het tweede nest datzelfde voorjaar, wellicht geboren uit de frustratie van de berooide ouders, was eenzelfde lot beschoren. Mijn balkon getransformeerd tot fastfoodketen voor de schreeuwlelijkerds onder de nazaten der dino’s……

Voorzichtig loop ik met mijn vogelvriend terug naar de bewoonde wereld. We gaan hem natuurlijk proberen te redden, maar ik heb er een hard hoofd in. Om de paar meter sta ik een tijdje stil. Check de ademhaling. Kijk in zijn kraaloogjes. Hij gaat zienderogen achteruit. In de bocht naar de woonwijk overlijdt hij. Ik zie zijn borstkastje steeds lichter ademen. Mijn heksenhanden vormen een kolom van liefde en licht. En dan is het voorbij.

Ik geef hem een mooi plekje aan de Zijl. Voorzichtig bedek ik het graf met klei en planten. ‘Dag lieve Spreeuw. I hold you close to me, I release you to be so free…..’

‘Dit is al de vierde gewonde vogel, die ik in mijn handen heb het afgelopen jaar. Alleen die uil heeft het overleefd…… Bizar toch?’

Een paar dagen later gaat de telefoon. Ik sta net in de berging mijn fiets van het slot te halen, op weg naar de fysiotherapeut. Het is de broer van Schilder. Ik zie het op de display van mijn mobiel. Ik weet het direct: Mijn goede vriend is er niet meer. ‘Ha lieve Broer, vertel het maar, wat is er met Schilder?’

Diezelfde middag nog ga ik kijken bij mijn oude vriend. Vredig ligt hij in zijn witte kist. Een flauwe glimlach speelt om zijn mond. ‘Haha, heb ik jullie mooi bij de neus gehad….’ Hij lijkt wel te ademen…

‘Goeie hemel, hij past er nauwelijks in, wat is hij toch groot,’ stamel ik, terwijl ik naar zijn tegen het hout gevlijde hoofd kijk. Zijn mooie dolfijnengezicht met dat geprononceerde voorhoofd en de diepliggende ogen helemaal rustig en vredig.

Ons aller Schilder is niet meer. Plotseling overleden aan de gevolgen van een slopende ziekte. Alleen wist niemand het. Hijzelf ook niet. Nou ja, of hij echt geen idee had is maar de vraag. Niet iedereen is in de wieg gelegd voor een lang ziekbed en eindeloze hopeloze behandelingen in het ziekenhuis. Sommigen sterven gewoon bij voorkeur in het harnas. Met een kwast in de hand in zijn geval.

’s Avonds lees ik op internet wat de media over hem hebben geschreven. Ik zie een hele leuke foto bij een artikel staan. Krijg nu wat: Die heb ik een paar jaar geleden gemaakt! Wat grappig.

Fiederelsje komt me troosten. We heffen het glas op Schilder en praten over zijn leven en werk. ‘Die enorme schilderijen uit zijn beginperiode vind ik toch zo mooi, die zou ik dolgraag om me heen hebben,’ mijn vriendin is een fan van zijn vroege werk. We moeten lachen, want het is zo goed als onmogelijk om zo’n enorm doek in een rijtjeshuis  op te hangen.

‘In die periode woonde hij boven dat restaurant op de hoek van de Singel en de Kaiserstraat. Een hokkerig huis, waar die doeken ook niet via het trapgat en door de deur naar buiten konden. Als hij exposeerde haalde hij het raam op de eerste etage er helemaal uit. Dat was de enige manier om zijn werk naar beneden te takelen….’

’s Avonds brand ik een kaarsje. Ik denk aan onze jarenlange vriendschap. De gouden jaren, onze gezamenlijke spirituele zoektocht. De eindeloze gesprekken, het plezier….. Zijn gulheid en positieve levensinstelling. Hoe gedreven hij altijd aan het werk was. Hoe hij medekunstenaars wist te inspireren.

‘Vorige week zondag wilde ik hem nog bellen na de retraite. Chris en ik gaan en Sangha opzetten voor kneuzen,’ Fiederelsje schiet in de lach, ‘het is een Geuzennaam, hoor,’ grijns ik, ‘Alle echte kneuzen zijn welkom. Maar toen bedacht ik me dat ik hem ooit meenam naar een film over Thich Nhat Hanh.’

‘Iemand verteld in die documentaire dat Thay tijdens de bombardementen in Vietnam gewoon met de weeskinderen ging picknicken. Tussen de aanvallen door natuurlijk. Dat vond Schilder belachelijk. Te gek voor woorden. ‘ We grijnzen naar elkaar. Als Schilder iets in zijn kop had dan kreeg je dat er nooit meer uit!

‘Met Alex Orbito had hij een hele sterke band. Die kleine magische Filipijn, die met zijn blote handen spiritueel opereert, kon mijn vriend wel bekoren. De eerste keer dat hij met me mee ging mocht hij kijken hoe ik aan mijn rug werd geholpen. Ik trof hierna een bevende Schilder aan. Verbijsterd vertelde hij me dat hij mijn wervelkolom had gezien.   Met zijn eigen ogen. Klaarwakker en helemaal bij.’

‘Schilder zag mijn botten en bloedvaten, wit zenuwweefsel…. Alex Orbito haalde  vervolgens allemaal stinkende zwarte materie tussen mijn wervels vandaan en streek toen opnieuw over Heks’ rug en hopla. Al het vlees en vel sloot zich weer: Niets meer te zien, behalve een felle rode streep!’

De hele weg terug naar huis zat mijn vriend te lachen. Te schateren zelfs. ‘Mind over matter, jeetje Heks, wat geweldig.’ Een serie schilderijen volgde. Want alles wat hij meemaakte werd verwerkt in zijn kleurige kunst.

Ook de boeken van Drunvalo Melchizedek over Heilige Geometrie sloegen enorm aan bij deze begeisterde kunstenaar. Hij inspireerde me om ze ook te lezen en Heks sleepte hem vervolgens mee naar een seminar van deze leermeester. Zijn geliefde vrouw Fee ging ook mee. Met zijn drietjes hadden we een heerlijke tijd. En eenmaal weer thuis volgde er natuurlijk een geweldige serie doeken……

Ik denk aan die gelukkige jaren. Zijn Gouden Jaren. Toen hij samen was met Fee, zijn grote liefde. Hoe Schilder tijdens de eeuwwisseling een enorm vuurwerk organiseerde. In zijn mooie woning aan het Rapenburg danste Heks met een zestal prachtige dames, waaronder natuurlijk zijn eigen lief, door de kamer. Allemaal gekleed in een schitterende avondjurk.

Er was slechts één andere man aanwezig, het vriendje van één van de meiden, herinner ik me. Een geweldig foute Griek. Die keek zijn ogen uit. Wat was dit nu allemaal? Een Hollandse harem? Zo bont had zelfs hij het in zijn leven niet gemaakt. En dat vond hij beslist erg jammer zo te zien. Hoe kreeg die Schilder dat voor elkaar?

img_11741

Beneden in de gracht lag onze vuurwerkdeskundige vriend Lampie op een boot aan zijn voorgenomen show te sleutelen. ‘Ik heb van de gemeente Leiden toestemming om om 1 uur te gaan knallen. Leuk hè, dan is overal het vuurwerk voorbij en wij beginnen pas….’ Schilder had geweldig veel plezier in zijn initiatief!

De laatste jaren zagen we elkaar minder vaak. Eens in de zoveel tijd ging ik echter even bij hem buurten. En soms hing hij opeens aan de lijn. Een zeldzaamheid hoor, want Schilder was niet van de verplichte telefoontjes en bezoekjes. Behalve aan zijn moedertje, toen ze nog leefde. Iedereen kwam gewoon altijd naar hem toe!

De laatste keer dat ik bij hem was is ongeveer een maand geleden. Sinds hij zijn rug had gebroken was het leven moeilijk voor deze gedreven man. Hij kon als het ware zijn ei niet meer kwijt. En iets mankeren leidt per definitie tot veel eenzaamheid. Dat vergeten gezonde mensen nogal eens.

‘Als je ziek bent raak je uitgerangeerd. En dat is best moeilijk als je altijd midden in het leven hebt gestaan. Kijk, je kunt mij niet rekenen, ik sta al zeker dertig jaar ergens stationair op een rangeerterrein. Maar ik heb er zo’n gezellig plekje van gemaakt, dat ik toch nog mensen op bezoek krijg…’ zeg ik tegen Fiederelsje.

Niemand kon vermoeden, hoe ziek mijn goede vriend intussen al was. Gelukkig is een lang ziekbed hem bespaard gebleven.

‘Zullen we even samen eten, Heks? Zal ik een paar pizza’s laten komen?’ Vraag hij aan het eind van mijn bezoekje. Ik heb spijt dat ik niet een keertje flink heb gezondigd tegen mijn dieet. Maar ik ben die avond naar huis gegaan.

Lieve Schilder. We gaan je enorm missen. Man van kleur en schoonheid. Vriendelijke man. Met je open onderzoekende geest. Je intelligentie. Je heerlijke vermogen tot abstract denken. Je eigenwijsheid. Je stevige gebruiksaanwijzing! 🙂 Jij, die je zo graag omgaf met mooie vrouwen….  Maar voor wie er maar 1 vrouw echt telde! Jouw toverfee! Jij, van wie we houden. Die zoveel van ons allemaal hebt gehouden. We dragen je in ons hart. Goede reis, gekke dolfijn, oude vriend.

Nederlanders staan klaar op de Alpe d’Huez. Ze willen nu wel eens een landgenoot een etappe zien winnen. Kun je aankomen bij de hemelpoort als Tourwinnaar? Als je plezier in het fietsen hebt gehad wel natuurlijk. En daar hoef je niet eens voor te winnen! Heks bezoekt Schilder. Hij verwent me met kattenspulletjes en mooie verhalen! Willem kijkt ondeugend: ‘Stel je voor, je komt bij de hemelpoort en Petrus vraagt je wat je zoal in je leven hebt uitgevoerd…. En je moet antwoorden dat je financiële wanproducten hebt verkocht voor de Rabobank…… Verschrikkelijk natuurlijk!’ Heks ligt in een deuk. Ik zie het voor me. ‘Nou, dat kun je toch beter aankomen met mooie schilderijen!’

Prachtige expositie van de nieuwe schilderijen van Willem van Scheijndel in Galerie Frederiek van der Vlist te Leiden. Zijn werk is nog steeds zeer herkenbaar, maar heeft tevens een hele nieuwe dimensie gekregen! Heks kijkt haar ogen uit. heerlijke vermogen tot abstract denken eigenwijsheid

De seksuele opvoeding van jonge meisjes is heel moeilijk zolang het collectieve zelfrespect van vrouwen schipbreuk lijdt. Neem een voorbeeld aan het gedrag van een loopse teef: Bijt van je af….. MET PRACHTIGE FOTO’S VAN SCHILDERS MUZES!

 

No Coming, No Going

No coming, no going

No after, no before

I hold you close to me

I release you to be so free

Because I am in you and you are in me

Because I am in you and you are in me

 

 

Staartklokken, domkoppen en eierdoppen: Geluk is met de dommen, maar dan wel AUTONOME domkoppen, die in VERBINDING met anderen hun EI kwijt kunnen: De drie voorwaarden voor een vervuld bestaan!

Posted on by
©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Anderhalve maand geleden vliegt Heks op haar bezemsteel naar een familiereünie. Het is een bijeenkomst van de broers, zussen, neven en nichten van mijn grootmoeder aan vaderszijde. Wat er nog van over is. Een paar jaar geleden was er inderdaad nog een zuster van mijn oma bij. Het absolute nakomertje. De hekkensluiter van een eindeloze reeks kindertjes na evenzovele levensgevaarlijke bevallingen.

Een veelvoorkomend verschijnsel in die generatie. Tegenwoordig krijgen veel vrouwen pas hun eerste kind boven de veertig….

Nu zie ik niet zoveel familie over het algemeen, hoewel ik uit een enorm geslacht stam. Deze rare heksenappel is echter zover van de boom gerold: Hij wordt door de andere brave appels nauwelijks nog herkend als zijnde afkomstig van dezelfde stam.

Ach ja, brave appels. Het zal me wat. De braafste appels doen soms de raarste dingen. Ze gaan chronisch vreemd of slaan hun kinderen. Dat zul je mij niet zien doen. Vooral ook omdat ik geen kinderen heb. Laat staan een partner. Ik behoor dus tot de beste stuurlui als het op relaties en opvoeden aankomt. Dat je het maar weet!

Mijn hond sla ik ook niet. Noch mijn katten. Ik zie niet veel heil in lijfstraffen. Ze schieten hun doel voorbij en kweken alleen maar agressie. Voor je het weet heb je al je eigen woede vrolijk weer doorgegeven aan de volgende generatie.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Op de reünie zie ik allemaal mensen die ik nauwelijks ken. Of herken. Met deze tak van de familie heb ik als kind weinig te maken gehad op de één of andere manier. Maar sommigen herinner ik me goed van een paar jaar geleden, toen ik ook bij een dergelijke gelegenheid aanwezig was.

Tevens zijn er een paar volle nichten van me aanwezig. Ze zijn wat ouder dan Heks, hetgeen op jeugdige leeftijd heel veel uitmaakt. We hadden dus niet zoveel contact toen. Toch herinner ik me een magische middag met één van die meiden. Ze nam me mee voor een bezoek aan een oudtante.

‘We liepen eerst de hele Leidseweg af. Best een end voor mijn doen toen. Het huis van je tante op de Krimkade had een enorme wat duistere achtertuin met een heuse boomgaard. Binnen was het donker en stil op het getik van een paar duizend klokken na. Overal stonden van die Friese staartklokken herinner ik me. Ze gingen ook allemaal slaan op een gegeven moment….’

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Mijn nicht moet lachen. ‘Dat je dat nog weet! Die tante had inderdaad een heleboel klokken in huis: Ze verzamelde ze. Die uurwerken liepen ook allemaal. Vandaar al die herrie. Om het kabaal een beetje te beperken liepen ze allemaal ongelijk!’

Op de terugweg vonden we een doos met oude spelletjes langs de weg. Bedoeld voor het grof vuil vermoed ik nu, maar voor ons was het een schat. We hebben ons de rest van de middag met al die kapotte troep vermaakt. Er zat een prehistorische paardenracebaan bij! Een gouden herinnering.

Even later heb ik een heel aangenaam gesprek met haar man. Wat een leuke vent! Ik heb hem eigenlijk nog nooit echt gesproken. Hij blijkt een echt mensenmens te zijn. Werkt met jongeren, die in de problemen zitten. Als hij zijn CV samenvat is dat de rode draad. Bijzonder.

‘Er zijn drie voorwaarden voor menselijk geluk heb ik ontdekt. Als er aan één van die drie vereisten niet wordt voldaan worden mensen ongelukkig.’ Heks wordt wel erg nieuwsgierig naar die drie magische condities. Wat zijn ze? En beantwoordt mijn bestaan hieraan?

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Ten eerste heeft elk mens behoefte aan autonomie. In hoeverre men daar behoefte aan heeft is per mens verschillend. Sommigen willen volstrekt beschikken over hun eigen leven, anderen vinden het prima als ze enigszins afhankelijk zijn. Het is vooral belangrijk dat je behoefte aan autonomie klopt bij de mate van autonomie, die je in je leven ervaart.’

Oh. Ik snap nu eindelijk waarom ik knettergek wordt van mijn leven. Ik hang aan allemaal touwtjes, terwijl ik juist een enorme behoefte heb aan autonomie. Door mijn ziekte heb ik natuurlijk geen werk. Goddank heb ik een WAO uitkering en geen bijstand.

Met de Sociale Dienst heb ik in een duister verleden ook te maken gehad. Toen al een ramp vond ik: Ze grabbelden als het ware in je onderbroek. En dat was nog in de tijd van de Zorgzame Samenleving! Dat moet nu nog veel erger zijn.

Ik heb er in elk geval een geweldige schuld aan over gehouden: Omdat ik recht heb op een erfenis moet ik elke netto ontvangen cent bruto terug betalen te zijner tijd. Op zich niet erg, maar ik heb wel destijds al dat gegrabbel moeten doorstaan…..

Met mijn huidige uitkering is dus wel te leven, maar leuk is anders. Je eigen geld verdienen heeft gewoon een andere kwaliteit. Helaas ben ik door de jaren heen ook van andere potjes afhankelijk geworden.

Wat begon als goed bedoelde humane hulp om te zorgen dat ik mijn autootje kon blijven rijden en mijn medicijnen kon blijven betalen is ontaard in totale afhankelijkheid van de gulle gever. En dat voelt dus niet goed. En nu weet ik waarom: Het past niet bij mijn persoonlijke behoefte aan autonomie.

Ik realiseer me echter heel goed, dat ik zonder die ondersteuning echt niets meer kan doen. Geen retraites meer in Plumvillage. Geen zangles meer in Barendrecht. Geen knalgele auto. Geen projectkoor. Geen biologisch groentenpakket.

Het roer zal dus echt om moeten!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘De tweede voorwaarde voor geluk is verbinding. Je hebt dat nodig om je senang te voelen,’ de man ziet mijn verschrikte gezicht, ‘Het kan ook verbinding in spiritueel opzicht zijn, Heks…..’ Gelukkig maar. Dan is er nog hoop. Want verbinding is niet mijn sterkste kant. Uitgekotst door familie en bepaalde vrienden voel ik me vaak een cel buiten het goddelijk lichaam.

Maar met de natuur, mijn dieren en die paar goede vrienden voel ik me wel degelijk verbonden. En met mijn kerk en Thay’s  sangha. Met het goddelijke…… Goddank.

‘Dan moet je tot slot nog je ei kwijt in de wereld. Heel belangrijk voor de mens. Dat je het gevoel hebt bij te dragen, echt te doen waarvoor je bent geschapen. Dat je je kunt uitdrukken…’

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Heks doet al jaren voor spek en bonen mee. Het lukt me nauwelijks om overal op te draven, laat staan dat ik iets bijdraag. Mijn ei zit vaak halverwege mijn eileider weg te kwijnen. Ik heb de puf niet om em eruit te puffen. Geen idee ook waar ik dit kwetsbare stuk van mezelf moet leggen. En eerlijk gezegd zit er niemand  op mijn halvezolige zieke ei te wachten natuurlijk….

Maar Heks, dit blog is toch een beetje jouw ei? Moet je eens kijken hoeveel mensen dit dagelijks zitten te lezen? Over de hele wereld! Dat doen ze toch ook niet voor de kat zijn kut? En hoe vaak krijg je niet hartstikke leuke reacties op je schrijfseltjes? Zit jezelf niet zo af te kraken!

Dat is ook zo. Net als de meeste mensen waardeer ik niet waar ik goed in ben, wat me gemakkelijk afgaat, maar streef ik naar het onmogelijke. Een recept voor mislukking.

Wat een leuk gesprek heb ik met de man van mijn nicht! Het zal me nog dagen bezig houden. Weken zelfs. Maar het is wel plotseling afgelopen als oudoom Piraat van der Fluit bijna bij me op schoot springt.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Hij is een enorme charmeur. Vol overgave begint hij met me te flirten. Hij vraagt me het hemd van het lijf en vertelt zelf ook honderduit. Dit alles gelardeerd met allerlei complimenten. ‘Hoe is het toch mogelijk dat jij geen verkering hebt? Je bent zo’n mooie meid!’ roept hij tot besluit verbijsterd. Hij kan er niet over uit.

Zijn eigen hoogbejaarde vrouw mag er ook zijn overigens. Prachtig in de kleertjes, mooi in de make up staat ze een sigaretje te roken bij de voordeur. ‘We doen ons best, Heks, altijd zorgen dat je er goed bijloopt, hoor!’ glimt ze als ik haar een compliment maak bij het afscheid.

Ja, dat doet Heks. Dat is ook iets wat ik goed kan. Als een filmster rond paraderen bij tijd en wijle.

Maar vandaag ben ik een toddebak. Ik zit een beetje in de lappenmand en de piepzak. En dan krijg je dat.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Miljonairs op zoek naar een vrouw. Lekker belangrijk. Mijn opa was multimiljonair. Als een echte Dagobert Duck bewaakte hij zijn schat. Verder heeft niemand er veel aan gehad. Mijn oma al zeker niet. Na zijn dood kwam de fiscus en dat was dat. Een koekje met een gat.

Posted on by

Allereerst: Zit op je geld als een rechtgeaarde krentenkakker.

Heks zit weer naar vreemde programma’s te kijken op TV. Eerst zie ik die rare koppelaarster voorbijkomen. Een angstaanjagende forse vrouw met haar op heur tanden. Ze bemiddelt uitsluitend ten behoeve van miljonairs. Daar heeft ze een hele theorie over,  met woorden als commitment en liefde erin, maar de bottom line is gewoon dat het bakken geld in haar laatje brengt.

‘Je bent zelf niet getrouwd, wat is dat nou?’ Een lelijke zelfingenomen rijke stinkerd van 33 zit haar te stangen, ‘Dat is zoiets als een dieetgoeroe met overgewicht…’ De man is een ramp voor de gehele vrouwelijke populatie in zijn omgeving, maar vooral voor meisjes jonger dan twintig!  Als hem gevraagd wordt waar hij op valt luidt het antwoord ‘Piepjong met grote opgespoten joekels.’

Meestal zijn ze niet zo knap, maar dat hoeft ook niet. Een man mag zo lelijk zijn als een aap zeggen ze in Indonesië. Als hij maar geld heeft......

Meestal zijn ze niet zo knap, maar dat hoeft ook niet. Een man mag zo lelijk zijn als een aap zeggen ze in Indonesië. Als hij maar geld heeft……

Ik kan niet geloven dat de trol dat zegt, dus ik spoel het terug. En nog eens. Zijn lelijke mummelmondje vertrekt in een soort kwijlbeweging als hij het woord joekels uitspreekt. Hij voelt ze al tussen zijn dikke vingertjes. Hij proeft ze al tussen zijn brokkelige tanden……

Alles boven de twintig wordt afgekeurd. Ook vindt hij de regel van het bureau om geen seks te hebben tijdens de eerste date maar moeilijk, gewend als hij is om te scoren……

De eikel heeft vast op Trump gestemd, zodat hij in de toekomst straffeloos mag grabbelen en graaien naar al dat plastisch verbouwde speelgoed.

Zulke lieden zijn er alleen maar in geïnteresseerd om vrouwen klein te houden. En het geld en de macht bij mannen, zodat hun piepjonge bimbo’s zonder morren hun features als ballonnen laten opblazen door een malafide plastisch chirurg. En zij er vervolgens mee mogen doen wat ze maar willen en wanneer ze maar willen…..

De ideale maatschappij volgens de nieuwe president van de VS. Ik krijg het nog steeds slecht uit mijn bek. De functie past de man als een vlag op een strontschuit.

Heks zit intussen nieuwe visitekaartjes te maken op haar Mac, dus er ontgaat me ook van alles. Af en toe werp ik een blik. De koppelaarster laat allemaal vrouwen opdraven. Ze keurt ze alsof het koeien zijn. Trekt aan haren, prikt in boezems. ‘Je moet je haar strijken, mannen houden niet van krullen. En extensions nemen, want ze willen met hun handen door zijdezachte lokken strelen…..’

Ja, ik wil ook wel een geliefde met zijdezachte haren om te strelen. Haren überhaupt is al heel wat bij mannen boven de vijfendertig. En die valhelm onder de saaie sweater bij de gemiddelde penopauzale zwangere man kan me ook gestolen worden, maar hoor je mij klagen? Ik doe het er mee. Ik dwing niemand tot een operatie…..

‘En jij, jij bent hoerig. Trek iets anders aan.’ De vrouw die net is uitgescholden voor prostituee zit verbijsterd te kijken. ‘Ik vind mezelf mooi,’ probeert ze nog. Maar nee, zelfvertrouwen is niet de bedoeling als je een miljonair aan de haak wilt slaan. Verleiden en je bek houden. Dat is de echte ideale vrouw. Hopla!

‘Meer decolleté, meer van je lichaam laten zien. Je hebt een prachtig lichaam en daar vis je die mannen mee binnen,’ krijgt een keurige meid te horen, die er hartstikke leuk uitziet. De meisjes zijn in verwarring.

Tja. Het is natuurlijk ook een vorm van prostitutie, deze manier van koppelen. Ik begrijp de verwarring. Heks raakt er ook van in de war.

twee reebruine ogen keken de JAGER aan……

Gedurende het programma smelt de verschrikkelijke matchmaker ook een absolute nerd om tot vlotte vrijgezel. De man is te saai om drie minuten naar te luisteren, maar vakkundig wordt hij in belachelijke hippe kleding gehesen. Er wordt hem wat oppervlakkige conversatie in de mond gelegd.

Tevens wordt zijn eigenwaarde opgepompt. Niet chirurgisch natuurlijk. Dat is louter voor ons dames weggelegd. Een blonde bimbo doet snel een berg extensions in haar te korte haar en weet hem aan haar tepelpiercinghaak te slaan. Bingo. Het relatiebureau heeft flink aan die stervensrijke saaie piet verdiend! En zo gemakkelijk. Een kind met opgespoten neptieten kan de was doen…….

Gelukkig is het item op een gegeven moment afgelopen. Er komen dwangmatige schoonmakers in beeld. Mensen met een neurose. De godganse dag lopen ze te poetsen. Mijn grootmoeder van vaderszijde had hier last van. Ze was uiterst fibromyalgisch achteraf bezien, maar elke week werd het huis met bezems gekeerd!

Een man vertelt hoe hij een uur bezig is om zijn bed op te maken. Elke dag! Wat zonde van je tijd. Alles moet natuurlijk brandschoon zijn. Alle lakens, kussens en sierkussentjes moeten zonder plooien en vouwen in het gelid liggen. Om er dan ’s nachts weer een puinhoop van te maken. Of zou de man bewegingloos slapen? Met zijn handen boven de dekens?

Ook poetst diezelfde kerel dagelijks zijn WCpot op. Eerst baggert ie de binnenkant uit met een tandenborstel, ranzig maar misschien toch nuttig. Ik kan me er nog iets bij voorstellen. Vervolgens is de buitenkant dan aan de beurt. Eerst natuurlijk insmeren met een bacteriedodend middel. Vervolgens opschuren. Schuren? Ja. Schuren.

‘Daarna polijst ik em urenlang op tot ie glanst.’ De man kijkt zielstevreden. Het ritueel maakt hem rustig. Zijn relatie met die WCpot is volmaakt. Therapeutisch ook in zeker opzicht. Want de man kan er indien nodig zijn shit in kwijt. En symbiotisch natuurlijk. Het reservoir van het toilet spoelt niet door zonder de man, de man is niets zonder zijn geliefde smerige closet.  Wel is de pot met zijn handige vlotter veel hipper dan de zeurkous …… Zo zie je maar: Onder ieder dekseltje past een pot.

‘Ik gooi wekelijks zo’n 7 liter chloor in mijn toilet,’ de vrouw die dit zegt steekt er waarschijnlijk vervolgens haar kop in aan haar kapsel te zien. Ook zij heeft last van de aandoening obsessive compulsive cleaning disorder ofwel de schoonmaakziekte, poetspleuris, sopsores.

En ik maar veel geld in de natuurwinkel uitgeven aan biologisch afbreekbare schoonmaakmiddelen. Ik lijk wel gek. 1 zo’n poetser gebruikt meer chloor op een dag dan Heks in haar hele leven…… Misschien moeten we die mensen toch maar massaal opsluiten. Beter voor het milieu.

Wie weet komt die klimaatverandering helemaal niet doordat we teveel in auto’s rijden. Wellicht is er meer aan de hand. Heks heeft sterk de indruk dat de Dettol-generatie hiervoor grotendeels verantwoordelijk kan worden gehouden.

Miljonairs op zoek naar een vrouw met grote tieten. Goed kunnende koken? Niet belangrijk. Melk geven hoeft ook niet, dus ze mogen nep zijn. Liever nep, dat is gemakkelijker schoonhouden.

Gekke wereld. Die vrouwen sporen niet. Wie wil er nu een miljonair? Die denken maar dat ze god zelf zijn, op grond van hun bankrekening. Niets mee te beginnen. Als je niet uitkijkt word je hun slaafje. Plastisch verbouwd, zo zijn we getrouwd.

Het voordeel is dat je zelf niet hoeft te poetsen. Nooit meer. Daar huur je gewoon een minderheidsgroepering voor in. Zelfs Heks moet zelf haar huis bijhouden. Ondanks mijn pijnlijke lijf. Mijn geweldige thuiszorg is gewoonweg niet toereikend. Bij lange na niet.

Gelukkig maar dat ik geen last heb van de schoonmaakziekte. Ik kan prima door de troep heenkijken. Geen noodzaak voor Heks om een miljonair aan de haak te slaan…….

shy_girl_bimbo_tf_color_by_banedearg-d9xp810

Peter van de Hurk bij Umberto Tan. Dat is schrikken voor een aantal aanwezigen! Heks geniet van wat ze ziet. Behalve van dat stuk verdriet van een Levchenko. Dat is dan weer pure verspilling van zendtijd.

Posted on by

Woensdagavond val ik in slaap voor de TV. Ik dommel en droom. Ik dobber, ga kopje onder, kom even boven en zak weer weg. Ik moet de hond nog uitlaten. Om half drie loop ik met Varkentje door een doodstille steeg. De realiteit is onwerkelijk. Geen zuchtje wind, geen geluid. De stad slaapt. De natuur slaapt.

Natuurlijk ben ik vanmorgen een wrak. Gebroken nachten leveren halvezolige dagen op. Traag kom ik op gang. Aan het begin van de middag rijd ik naar Barendrecht. Ik ga lekker Indiaas zingen: Dhrupad.  Een privéles. Doe maar duur. Lekker luxe.

Het is heerlijk weer. De nieuwe A4 zorgt ervoor dat ik in een mum van tijd voor het kleine dijkhuis parkeer. In het souterrain tref ik mijn juf. We maken koffie en kletsen even bij. ‘Hoe is het me je, Heks?’ Ik vertel haar over mijn rare amoebeleventje. Het ontdekken van de gruwelijkheid van het echte bestaan. ‘Ik droomde vannacht van een afgehakt hoofd!’

‘Hè getsie, Heks, dat is ook gebeurd. Heb je het nieuws niet gezien? Er is vanmorgen ergens een afgehakt hoofd op de stoep gelegd. Een afrekening in de onderwereld. Afschuwelijk en gruwelijk. Wat gek dat jij daarvan droomt….’

Ja, vreemd. Gisteren zie ik Peter van der Hurk op televisie bij Umberto Tan. Op uitzending gemist. Ik kreeg een tip van mijn therapeute. Zij is net als Heks fan van deze bijzondere man.

‘Op een gegeven moment zei hij iets tegen Umberto. Die schrok zich een ongeluk en zat een partij te draaien op zijn stoel…! Hij durfde het niet aan! Alsof hij weet ik wat te verbergen heeft. Heel grappig. Je moet echt even kijken, Heks.’

En dat doe ik. Het duurt een hele tijd voordat Peter van der Hurk aan bod komt. Eerst krijgen we nog een vreselijk ex-voetballer uit de Oekraïne voorgeschoteld, die met zijn seksistische narcistische flauwekul bakken aandacht opslorpt. De sukkel, Evgeniy Levchenko,  wordt elders op het web al subliem afgekraakt door Nico Dijkshoorn. Dus ik laat het hierbij.

Maar gottegot, je zal toch wakker worden naast dit angstige schoothondje, dit opgepoetste misogyne poedeltje…..Zoals Victoria Koblenko elke morgen. Wakker schrikken bedoel ik. Hopeloos!

Maar dan is het zo ver. Eindelijk is onze nationale paragnost aan de beurt.

Peter van der Hurk heeft een prijs gewonnen. Hij is door de lezers van Paravisie gekozen tot medium van het jaar. Toe maar. Wat mij betreft is hij medium van de eeuw. De man steekt met kop en schouders boven zijn collega’s uit. Maar goed. Toch van harte gefeliciteerd!

PETER VAN DER HURK

Dit is waarschijnlijk de aanleiding voor de uitnodiging van vanavond om aanwezig te zijn in ‘Late Night’. Er wordt wat heen en weer gepraat over dit onderwerp. Ja, daar zit je dan als hoogsensitief persoon tussen de dikhuidige Darwinmensen. Krijg je weer al die vooroordelen en angsthazerij naar je hoofd. Uiteindelijk moet Peter zich natuurlijk weer bewijzen. Dat is wat mensen willen. Laat maar zien dat je het kunt. Dat kunstje.

‘Hou op met je bewijzen, Heks. Wat er in iemands kop zit kun je toch niet veranderen. Gewoon je ding doen en je nergens meer voor verdedigen,’ was zijn advies aan mij nog niet zo lang geleden. Ik zie hem nu ook geen krimp geven. ‘Ik scoor 80%,’ deelt hij nog even mee. Gewoon wetenschappelijk bewezen. Deze man heeft zijn sporen verdiend door mee te helpen met het oplossen van misdrijven…..

Peter raakt behoorlijk op dreef als hij de foto van een willekeurig iemand uit het publiek in handen krijgt. Zachtjes wrijft hij over deze ‘inductor’. Vervolgens spuit hij uit het blinde niks allerlei zeer persoonlijke informatie over degene op de foto. De eigenaars van de foto, degenen op de foto, staan verbijsterd te kijken. Het meeste is raak.

Geen ‘cold reading’, waar bij je heel veel uit de interactie met de ander haalt. Slechts met de inductor in de hand geeft hij allerlei treffende informatie. ‘Jij kunt dit ook, Heks. Maar let op: Het interesseert de mensen geen bal, waar jij je informatie vandaan haalt. Ze willen gewoon geholpen worden…’ zei hij onlangs tegen me.

Nu ik hem weer zo bezig zie, deze keer met andere mensen, valt het me weer op hoe snel en trefzeker hij werkt. Er zit nauwelijks iets tussen. Het is zoals met Alex Orbito en spiritueel genezen: Hier is een meester aan het werk. Iemand van het hoogste niveau. En zoals altijd in zulke gevallen is hij super bescheiden. Het is wel een man met flair. En ook zo grappig. Maar hij laat zichzelf niet gelden in wat hij doet. Hij is dienstbaar.

Ik schrik als ik hem hoor vertellen over zijn fysieke problemen vorig jaar. Dit werk kan een grote wissel op je trekken! Mijn hart gaat naar hem uit!

‘Heks, jij kunt ook genezen. Daar moet je iets mee doen. Als er weer mensen bij je komen met problemen: Behandel hen dan! Dan ben je zo uit de sores!’

‘Maar Heks, ik wist helemaal niet dat jij dat kunt, genezen met je handen,’ roept mijn juf als ik vertel over al deze zaken. ‘Ik ben gediplomeerd Toverheks. Ik heb er jarenlang voor op school gezeten bij de Stichting Opleiding en Onderzoek Paranormaal Begaafden, nu het Johan Borgman College. Ik heb zelfs een tijdje een eigen praktijk gehad met alles erop en eraan. Het is niet iets waar je nu echt van droomt als kind. Het komt op je pad en ik heb er niet altijd zin in gehad…..’ Zacht uitgedrukt.

Ik zit in de muziekkamer van het dijkhuisje in Barendrecht. Mijn juf en ik zijn bijgekletst. We gaan zingen. Eerst zo laag mogelijk AAAAAAAaaaaaaa. Dan:  Chandrakauns!

Onze stemmen glijden beurtelings om de riedels boventonen geproduceerd door de Tampoera. Mijn juf zingt voor en ik volg. Later speelt haar man op de Pakhawaj het ritme. Gedrieën dobberen we enige tijd in een andere wereld.

Juf improviseert. Haar stem vliegt omhoog. Indringend. Gepassioneerd. Ik reageer met het op en neer glijden van mijn stem. Heel snel, waardoor een raar effect ontstaat. Het is hierbij belangrijk, dat je van boven naar beneden denkt, terwijl je het doet…. Juf moet lachen. Het klinkt ook grappig.

De middag eindigt met een wandeling langs de dijk met mijn onvolprezen hondje. Hij heeft rustig in de auto op me liggen wachten. Nu is hij aan de beurt.

Voor ik ga slapen spreek ik met Engel op de chat. Morgen ga ik haar nieuwe huisje bekijken. Een wonder naar het schijnt…! Zij is ook een heks in ruste net als Heks. Met genezende handen. ‘Ik voelde me heel goed toen ik er actief mee bezig was,’ laat ze me weten.

‘Eerlijk gezegd voel ik me altijd het beste als ik vanuit dat principe leef. Genezen. Helen. Liefde. Verbinding,’ schrijf ik terug. En dat moet ik dan ook maar doen. Alle woede en ontzetting ten spijt. Alle narcisten en psychopaten ten spijt. Alle onredelijkheid ten spijt.

Schelden?

Scheldt kwijt!

Op de terugweg uit Barendrecht knal ik bijna op een auto voor me. De vrouw stopt voor een fietser, die op de stoep rustig staat te wachten en geen voorrang heeft. Abrupt. Ik en de persoon achter me staan gierend op de rem. Het gaat maar net goed. Geen auto in mijn nek vandaag. Deze onnodige actie is vriendelijk bedoeld misschien, maar levensgevaarlijk. Heks toetert! Als ik naast haar sta bij een stoplicht zit ze me smalend uit te lachen. Ik zit nog scheldend te klappertanden. Bizar toch weer.

Even later ben ik thuis. Ik ga iemand energetisch op afstand behandelen. Bij wijze van vingeroefening. Ik zak met mijn bewustzijn weg in die speciale liefdesenergie. Maak contact met die oneindige bron. Ga mezelf heel goed voelen. Ja, de wereld is gek. Veel mensen halen goedbedoeld de raarste capriolen uit. Levensgevaarlijk soms. En heel veel mensen hebben totaal geen goede bedoelingen….. Ook dat nog! Maar dit voelt goed. Dit is waarom je het doet. Leven.

Leven vanuit je hart.

‘Het is een heel moeilijk en zwaar beroep. De wereld is vaak geen fijne plek.  Dit jaar heb ik geen voorspellingen gedaan voor het nieuwe jaar, ik had er geen zin in. Ik zie alleen maar narigheid…..’ zegt de beroemde paragnost tegen Umberto Tan. Heks is dus niet de enige die af en toe somber is over onze prachtige blauwe planeet en diens bewoners. Met name de kroon van de schepping laat het nogal eens afweten…..

Haha, Toverheks. Je moet jezelf niet zo noemen hoor, als er mensen bij je komen! Dan schrikken ze zich een hoedje!’ raadt Peter van der Hurk me aan tot besluit van zijn consult afgelopen januari. Nou ja, ik hou wel van een hoedje hier en daar…. Hij gniffelt nog even na. ‘Je bent een schat, ik vind je een schat, Toverheks! Haha!’