‘Ik zit in een figuratieve periode’, zegt de schilder

Al op de vroege ochtend trakteert dokter Lul me op een programma over seksuele voorlichting aan pubermeisjes. Wanhopige moeders met samengeknepen pruimenmondjes van frustratie doen hun verhaal over losgeslagen nakroost. Foto’s van veertienjarige schoonheden in niets verhullende kleding met genoeg verf op hun gezicht om een vooroorlogs gebouw te renoveren flitsen over het beeldscherm.

‘Je gaat toch geen foto maken van die troep?’

Lul heeft een seksuoloog uitgenodigd, een man ook nog, die nou net een boek heeft geschreven over het onderwerp seksuele voorlichting voor deze doelgroep. Want daar blijkt dan de crux te zitten, de meisjes gedragen zich als een prostituee  op hun eigen Facebook pagina, maar weten de ballen van zaadballen met bijballen in balzakken, scrotae en penissen. En de hormonaal ontregelde eigenaren van deze toverstafjes.

Machteld, het vaste model van Willem

De vrouwen in het programma zijn veelal zelf tienermoeder. Schaamte over die jeugdzonde werpt nog steeds een schaduw over hun voorlichtingsverhaal. In feite geven ze vaak alleen de boodschap mee: ‘Seks: NIET DOEN!’. Dat werkt natuurlijk weer een premature zwangerschap in de hand. En de cirkel is rond.

Nog meer Machteld

De koppeling tussen praten over seks en devaluatie van de morele waarde van het meisje in kwestie wordt gemakkelijk gelegd door de opvoeders. Dokter Lul is het hier natuurlijk niet mee eens. Het is noodzakelijk om over seks te praten met die meiden! Ze moeten weten van de hoed en de rand….

Zijn enigzins geplastificeerde vrouw in het publiek breekt een lans voor het behandelen van vrouwen met respect….

Helaas ziet ze er zelf uit als een barbiepop, het meest vrouwonvriendelijke stuk speelgoed ter wereld. De ideale vrouw met de proporties van een kind. Kijk maar eens goed, neus, ogen, lippen van een achtjarige en een enorm hoofd op een klein lijf.  Wel weer enorme borsten, die in het werkelijke leven alleen met siliconen kunnen worden gerealiseerd. En ellenlange benen, die zie je soms wel in het wild, zoals onder de bezemsteel van heks.

en weer een hele andere Machteld

Gisteren las ik een column, waarin Saskia Noord en een man, beschreven als een vrouwenfluisteraar aan elkaar schrijven. De man jammerde een uitgebreide klaagzang over de gemiddelde bitse reactie van vrouwen op een man. Ik kijk naar de foto van deze fluisteraar bij het artikel en begrijp de reactie van vrouwen op deze man maar al te goed. Als hij zich aan je opdringt ben je echt niet blij. En dat gefluister belooft niet veel goeds voor het bewaren van gepaste afstand.

Helaas is het zo, dat vriendelijk gedrag tegenover een grensoverschrijdende man je enorm in de problemen kan brengen. Heks kan daar uitgebreid over meepraten. Ik ben tegenwoordig ook een bitch. Na jarenlang geduld met het andere geslacht en hun knijp,-grijp en vergrijppraktijken ben ik er uit. Je kunt je het best opstellen als de gemiddelde loopse teef. Flink van je afbijten. Een grote bek opzetten. Aardig doen kan altijd nog.

Na al deze heerlijke gedachten ga ik even bij mijn vriend, Willem van Scheijndel, de schilder langs. Hij heeft allemaal prachtige portretten staan van zijn vaste model sinds jaar en dag. “Ik zit in een figuratieve periode,’ zegt hij. Gelukkig kloppen bij hem de verhoudingen wel. Het is een echte vrouw. Heel erg mooi ook, dat kun je mijn vriend wel toevertrouwen. Hij heeft een timmermansoog voor fraaie vrouwen.

Vanavond ga ik eten met de een vriendinnenclubje. Dit zeer vrijgevochten damesclubje is altijd een verademing in een land, waar een partij, die vrouwenkiesrecht wil verbieden gewoon in de kamer mag zitten. Waar de rechten van de vrouw nog vaak worden teruggebracht tot dat ene recht. Het aanrecht. Waar we dan wel op kunnen staan. Een schrale troost.

Machteld ten voeten uit