Janneke

Jip

Ken je het gevoel blij te zijn met een dooie mus? Van een koude kermis thuis te komen? Op het verkeerde been te worden gezet? Dat iemand je een poets bakt? En vervolgens de plaat poetst?

Dit is mijn realiteit op dit moment. Lekker voelt dat allemaal niet kan ik je zeggen. Een scala aan gevoelens steekt de kop op. Maar ik kijk ernaar en laat ze vervliegen. Heel zen.

In mij huist ook een archetypische oermoeder. Die met geweld voor mij, haar heksenkind, opkomt. Wie dit mensenkind  schendt, door het onderste uit de kan te willen, terwijl hij ook nog druk van twee walletjes zit te eten, krijgt het lid op zijn neus en schendt zijn aangezicht. Lijdt gezichtsverlies. Is het niet waard om een traan om te laten.

We hebben altijd heel veel lol samen

Afgelopen zondag was er nog geen vuiltje aan de lucht. Of misschien zat er wel een luchtje aan bepaalde dingen, maar als je eenmaal op het verkeerde been staat is het lastig om informatie te beoordelen. Met Jip en Janneke naar de kroeg na afloop van onze wekelijkse kerkbezoek. Verschrikkelijk zitten lachen. Zo lekker in mijn vel. Griezelig gewoon. Achteraf.

Ook kwam ik een hele lieve dame tegen met haar bijna elfjarige Afghaans Windhond. Wat een schat van een beest, deze Asha. Goedmoedig grijnzend liet zij zich fotograferen. Haar bazinnetje staat op de markt met Cd’s. Ik ga eens kijken in haar winkeltje, tijdens mijn wekelijkse boodschappenronde.

leven werpt een schaduw

Zo zie je, rampspoed gooit ongevraagd roet in het eten. Ik heb het zelden zo zout gegeten.  Mijn gezonde trek is verdampt als sneeuw voor de zon. Ik wil van geen enkel walletje meer eten…..

Wat is er toch allemaal loos, zul je je afvragen. Wat een cryptisch venijn.

Er is vandaag een meisje loos. Maar morgen zal het vast beter gaan.