Perfecte balans, een dans op grote hoogte. Op het smalle koord….. Heks kijkt gefascineerd naar een rooie dare devil, Philippe Petit. Vertolkt door Gordon-Levitt in de film ‘The Walk’. Wat een lef heeft die man! En wat een passie! Een oud verhaal opnieuw verfilmd. En terecht! De kunst van het lopen kan niet genoeg onder de aandacht worden gebracht! Het is van levensbelang! Herinneren hoe te lopen kan ons redden van onszelf!

Posted on 16 september 2018 by lagriffeheks

Heks heeft het koud. Heks kan niet slapen. Dus kijk ik TV. Ik val midden in een film over Philippe Petit, de legendarische koorddanser. De kleine roodharige Fransman, die op 7 augustus 1974 45 minuten heen en weer dartelde op het dunne koord gespannen tussen ‘The Twin Towers’.

Op 400 meter boven de grond! Maar liefst 8 keer stak hij de 61 meter tussen de gebouwen over. Hij knielde even neer en bracht een groet aan het koord, de torens, de hele stad….. Hij ging zelfs eventjes liggen. Hij draaide pirouettes. Keek op zijn gemak naar beneden…… En ga zo maar door!

Heks zit gefascineerd te kijken. Ik heb al eerder iets over de man gehoord, gezien of gelezen. Maar nooit zo uitgebreid. De film ‘The Walk’ vertelt het hele verhaal. Redelijk waarheidsgetrouw weet ik intussen na een klein onderzoek online.

Op jonge leeftijd krijgt Petit in de wachtkamer van de tandarts een foto van de in aanbouw zijnde Twin Towers onder ogen. Op de foto zijn ze echter al af. Hij voelt direct hoe die torens hem roepen. Hem en zijn koord!

Dus scheurt hij de afbeelding gewiekst uit het magazine en verlaat het pand. Zijn afspraak bij de smoelsmid laat hij zitten. Hij heeft wel iets anders aan zijn hoofd!

Vanaf dat moment begint hij zich voor te bereiden op zijn ‘coup’. Hij verzamelt mensen om zich heen, oefent zich een ongeluk op het hoge koord, probeert sponsors te vinden, vliegt op en neer naar New York, doet onderzoek ter plekke vermomd als bouwvakker, journalist, gehandicapte, kantoorklerk…. Zeker zes jaar is hij hiermee bezig. In de film is dat veel korter.

In de film zijn wel meer dingen anders. Zo valt hij tijdens zijn eerste optreden omlaag in een ondiep meertje. In de werkelijkheid is Petit nooit gevallen tijdens een performance. Slechts 1 keertje tijdens een repetitie. Maar dan loopt hij ook rustig met iemand op zijn nek heen en weer te paraderen.

Heks zit ademloos te kijken. Helemaal opgezogen in het verhaal. Ik volg zijn droom met hem. Net als zijn vriendinnetje Annie. Zij steunt hem door dik en dun. Dit is ook niet helemaal waar lees ik ergens online.

Ze kreeg af en toe de rambam van die vent. In de werkelijkheid mislukt een eerste poging om deze stunt uit te voeren. Zij zit dan in Frankrijk. Ver weg. Op zijn verzoek komt ze uiteindelijk toch. Hij heeft haar nodig. ‘Zijn leven vrat me helemaal op…’ aldus Annie.

Elders beweren boze tongen, dat Petit na zijn magische optreden en arrestatie seks had met 1 van de toeschouwers van het spektakel….. De roem steeg hem direct naar het hoofd. Maar misschien had je in die tijd ook al fake nieuws in de Verenigde Staten. Erg belangrijk is het ook niet. Behalve dan voor Annie. Die kwam er dan weer bekaaid af.

Het is een spannende film. Zelfs al ken ik de afloop. Toch kan ik me niet losmaken van het oplopende stressniveau. Tegen de tijd, dat die kleine gezegende gek zijn grote oversteek begint zit ik werkelijk te griezelen voor de buis. Ik durf bijna niet te kijken.

Dat hebben ze toch maar goed verfilmd! Je ziet er niks van dat de acteur maar een paar meter boven de grond loopt te stunten! Je maag draait echt om! En ik ben niet bang op een keukentrap of lange ladder! Maar dit! Het idee alleen al!

‘Doe niet zo raar, Heks,’ maar nee. Pas als ik er nog een keertje opnieuw naar kijk kan ik er echt van genieten. Maar ja, ik ben het ook niet gewend, dat gedans op een stuk touw. Hoog boven de vaste grond. Ons Moedertje Aarde.

Philippe Petit is van een geheel andere categorie. Extreme hoogten lijken geen vat op hem te hebben. Op het koord komt hij tot leven.

Zo noemt hij het ook: Hij waagt niet zijn leven, maar beleeft het juist. ‘Not death-defying, but life-affirming!’ ‘Hij is altijd enorm druk, echt manisch. Maar zodra hij op het koord stapt komt er iets over hem…’ aldus 1 van zijn vrienden.

Het is wat sporters zeggen over momenten, dat ze top presteren. Of zangers. Het is wat mensen zoeken, als ze mediteren. Het is wat Boeddhisten 1 smaak noemen. Wat Gurdjieff herinneren noemt….. Dit volledig in het moment zijn. Helemaal aanwezig.

Het is het mooiste wat er is.

‘Volg je dromen,’ geeft de film je nadrukkelijk als boodschap mee. Ja, ammehoela! Dat is dan weer lekker. Dan moet je wel dromen hebben. En de mogelijkheid om ze te volgen. De energie om ze na te jagen om maar eens mee te beginnen……

Heks kijkt filmpjes over de echte Philippe Petit, waarin hij te zien is als jongeman, tijdens repetities en een paar andere stunts. Het is inderdaad ongelofelijk. De man is volstrekt thuis op het hoge koord. Zijn hele lichaam ontspannen danst hij heen en weer. Knielt, gaat liggen, neemt iemand op zijn rug……

Ik bekijk foto’s van zijn gang tussen de Twins in aanbouw. Die indrukwekkende bouwwerken, die er niet meer zijn. Er is helaas geen filmmateriaal van zijn ‘coup’. Jammer, jammer. In deze tijd niet meer voorstelbaar. Het huidige tijdperk, waar men zelfs dodelijke verkeersongevallen online plaatst.

‘Het is eigenlijk de kunst van het lopen. Iets dat we allemaal ooit leren. Maar dan geperfectioneerd…..’ glimt Petit ergens in een interview. Ja! Dat is wat me zo fascineert! Het is de kunst van het lopen. In perfecte balans.

En op die grote hoogte kom je dan vanzelf helemaal in het nu terecht. Op de grond kan dat ook. Vraag maar aan Thich Nhat Hanh!

UNREST: Een film over mijn aandoening ME. Eindelijk! Het is ongelofelijk hard nodig dat er begrip komt voor deze conditie. Al is het alleen maar om schreeuwlelijkerds en goedbedoelende vrienden, die me bij voortduring ongevraagd advies geven of zelfs uitschelden voor aansteller, eens definitief de mond te snoeren. Maar ook artsen en behandelaars zouden er goed aan doen om eens naar die film te gaan kijken. Zodat ze ophouden ons te beschadigen met hun hopeloze behandelmethodes……….

Posted on 13 november 2017 by lagriffeheks

Als maandagmorgen tegen elven de bel gaat lig ik nog vast te slapen na een uiterst brakke nacht. Ik ben anderhalve dag geleden ouderwets volledig gecrashed. Het gebeurt me om de haverklap momenteel. Gisteren kroop ik de doodziek door mijn huis. Afgewisseld met een paar hele ellendige elektrische fietstochtjes met de hond. En eindeloos bewegingsloos in bed liggen.

Met op de achtergrond ‘The Nanny’ op de televisie. Stressvrije nasale Joodse humor en geen flikkerende beelden. Nog het ouderwetse degelijke camerawerk.

Nadat ik de tweede kop koffie die morgen ook weer door mijn bed heb gekieperd met mijn zwabberarmen geef ik het op om mezelf te reanimeren tot een leefbaar niveau. Mijn arme hondje moet maar een dagje zijn gemak houden. Morgen is er weer een dag.

Dat was gisteren. Vandaag is het niet veel beter. Alleen mijn hoofdpijn is een beetje gaan liggen. Mijn buik heeft het balletje overgenomen. God kolere. Ik verrek van de pijn. Door mijn hele lijf. Behalve mijn hoofd. Die wilde ik er gisteren nog afhakken. Tel uw zegeningen.

Ik steek mijn pijnvrije zone uit mijn keukenraam. Het is een bevriende buurtbewoner met hond. Ik kwam hem gisterenavond na zo’n ellendige fietsronde tegen hier voor de deur. Hij zag mij het huis binnenkruipen en nu komt hij kijken hoe het met me is.

Brullend komt hij mijn verduisterde huis binnen. Ik moet dit en ik moet dat. Dit kan toch niet zo. Ik moet naar een dokter. Ook suggereert hij dat mijn financiële ‘Zwaard van Damocles’ een rol speelt in mijn misère. Ik heb hem in vertrouwen daarover verteld. Hetgeen me al op veel onbruikbare raadgevingen kwam te staan.

Ja, als het zo gemakkelijk op te lossen was had ik dat natuurijk al lang gedaan. En natuurlijk word ik er emotioneel van. Wie zou er geen emotionele pijn hebben in zo’n hopeloze kutsituatie? Geen mens ter wereld. Met een hart in zijn of haar donder dan. Een beetje narcist wordt er natuurlijk niet heet of koud van.

Onbegrip. Daar is het weer. Terwijl hij staat te schreeuwen wat ik allemaal moet doen heeft hij geen idee hoe doodziek ik me voel. Nog geen koffie en pijnstillers gehad om enigszins uit te deuken.

‘Luister,’ probeer ik er tussen te komen, ‘Ik ben gewoon ziek, Blafman. Ik heb een ellendige kutziekte en ik heb een bijzonder slechte dag. Bijna elke dag momenteel. Gisteren ook al, gewoon teveel gedaan. Bijna niks hoor, maar dat is alweer teveel. Wat denk je dat een dokter gaat zeggen? Daar heb ik toch al dertig jaar geen bal aan! Het heeft totaal geen zin om daar nu naartoe te gaan met mijn lamme lijf’

Mijn vriend luistert niet echt. Ik moet dit en dat. Weer suggereert hij dat praktische problemen ervoor zorgen dat ik me zo ellendig voel. ‘Ja, Blafman, natuurlijk helpt het niet mee als je vreselijke stress hebt over zoiets stoms als geld en dergelijke. Maar dit is gewoon mijn ziekte ME. Ik ben doodziek en er is niks aan te doen. Ik zit het dus maar weer uit……’

‘Maar zou je asjeblieft mijn hondje even mee kunnen nemen op je uitlaatronde? Dat arme beest heeft veel te weinig gehad gisteren!’ Heerlijk als hij dat wil doen, dan kan ik mijn bed weer in. Snel lijn ik het arme beest aan.

‘Je zit gewoon vast in een ziektebeeld, Heks,’ begint Blafman weer. Ik ontplof. Doe de voordeur open. ‘Ga weg. Laat die hond maar hier. Ik ga zelf wel, als ik mijn pijnstillers op heb. Wegwezen nu. Ik zit niet vast in een ziektebeeld, Ik ben ziek. En vandaag heb ik een hele slechte dag.’

‘Ik heb geen behoefte aan geschreeuw en oordelen. Sterker nog, dat doet letterlijk pijn aan mijn oren en aan mijn hart. Ik heb behoefte aan praktische hulp. Iemand die iets voor me doet….’ denk ik erachteraan. Mijn vriend is al de trap afgelopen. Scheldend en tierend. Verbijsterd kijk ik hem na.

Ik ben stomvervelend hoor ik hem beweren. Eigenwijs en strontvervelend. Ja. Het zal wel. Het ligt weer aan mij. Ik stel me aan, wil niet luisteren, los mijn problemen niet op en wil maar niet beter worden. Dat ik me intussen nog veel ellendiger voel door zijn geschreeuw ontgaat hem volkomen.

Het is wat mensen met ME heel vaak naar hun kop krijgen. Behandelaars, politiek, vrienden en familieleden? Ze weten het allemaal zo goed. Met enige regelmaat krijg ik weer een stom advies. Om me te laten deprogrammeren bijvoorbeeld. Zodat ik anders over mijn ziekte denk en mezelf niet wanhopig vast houd aan mijn ziektebeeld.…..

JENNIFER BREA; OMAR WASOW; UNREST

Uit onderzoek is allang gebleken dat deze aanpak contraproductief is. Maar toch houd men hardnekkig vast aan het idee dat wij niet beter willen worden. Dat ons ziektebeeld ziektewinst oplevert. Dat wij verkeerd met stress omgaan en zodoende onze klachten in stand houden……En dat dat ons iets oplevert waar we blij van worden.

Ik zou eerlijk gezegd niet weten wat. Dat vertellen deze adviseurs van lik mijn vestje er nooit bij.

‘Wat doet u allemaal om uw klachten in stand te houden,’ was ooit de eerste vraag bij een in ME gespecialiseerde gezondheidspsycholoog in het ziekenhuis. Maar het is niet alleen de medische wereld, die denkt dat wij onszelf ziek houden doordat we iets fout doen of denken.

Het is me zelfs door de beste vrienden verweten. Met de beste bedoelingen.

Onlangs kreeg ik uit die hoek nog het dringende advies om me voor een heleboel geld te laten treiteren door een stel therapeuten om mijn stressrespons te deprogrammeren…….. Ik moet me daar dan met hand en tand tegen verdedigen. Heel vermoeiend. En ik ben al zo moe.

‘Je moet je niet zo wentelen in je kwaaltjes,’ zei mijn vorige huisarts jaren geleden toen ik zo ziek als een hond op haar spreekuur zat. Ik moest toen ook nog eens het ziekenhuis in voor een ingrijpende operatie, maar thuiszorg-hulp in de huishouding wilde het stomme mens niet regelen voor me.

‘Zoek maar een Pools meisje om te stofzuigen enzo. Die zijn lekker goedkoop,’ zette ze me aan tot illegale praktijken. Huilend ben ik toen maar weer naar huis gekropen. Redelijk genezen van het idee dat iemand mijn ziekte ooit serieus zou nemen.

‘Een collega van me heeft ME gekregen. Nu weet ik dat het geen aanstellerij is,’ zei een bevriende huisarts ooit tegen me, toen ik al twintig jaar ME had. Oh, lekker is dat. Dus decennia lang heb ik me in jouw optiek lopen aanstellen…….

Vrijdag neemt Steenvrouw me mee naar de film Unrest. Gemaakt door Jennifer Brae, zelf al jaren ME-patiënt. Als je die film gezien hebt heb je mijn levensverhaal gezien. Van de afgelopen dertig jaar. Mijn ellendige zieke bestaan.

‘We mankeren allemaal wel iets,’ bagataliseert een familielid onlangs nog mijn ‘gezeik‘ als ik haar vraag hoe het met me gaat tracht te beantwoorden.

Ja. Maar niet dit. Geen invaliderende onzichtbare ernstige ziekte. Waar je dan vervolgens in je eentje voor staat. Niet gesteund door de medische wereld. Uitgekotst door je omgeving. Als aanstelster. Hysterica. Hypochonder en wat al niet meer. Afschuwelijk. Je wenst het je ergste vijand niet toe.

De grootste doodsoorzaak onder ME patiënten is suïcide. ‘Het is een dagelijks gevecht om het niet te doen en ik ben best trots dat ik nog leef,’ aldus iemand in de film. Volstrekt herkenbaar. De reden dat ik nog leef is de zorg voor mijn huisdieren. Wat zouden ze zonder me moeten? En ik zonder hen?

Evenzogoed is me door mijn financiële vinger-in-de-pap-mensen geadviseerd mijn beesten naar het asiel te brengen. Ja, wat een geweldige raad zul je zeggen. Als je haar dood wilt hebben. Die mensen hebben echt begrepen hoe jouw leven eruit ziet en wat je nodig hebt……

Om de stekker er helemaal uit te trekken!

JENNIFER BREA; OMAR WASOW; UNREST Jennifer heeft een leuke lieve man om samen mee in bed te liggen. Ik heb mijn beesten. De leuke lieve man is nooit gekomen helaas. Mijn exen hadden over het algemeen niet zoveel op met mijn ziekte………..

‘Niet bitter worden, Heks, ik meen zoiets te bespeuren op je blog,’ krijg ik onlangs nog naar mijn hoofd. Ja, ik moet gezellig en vrolijk blijven, ook al voel ik me kut, krijg ik allemaal gezeik naar mijn kop en staat de wereld bol van het onbegrip rondom mijn aandoening. Godkolere.

Gelukkig is er nu een film waarin haarfijn wordt uitgelegd wat mijn ziekte inhoudt en wat het betekent voor je miserabele leventje als je het hebt. Ik hoop dat er zoveel mogelijk mensen naar gaan kijken. Zodat ik in plaats van beledigingen, domme opmerkingen, commentaar en ongevraagd advies eens wat vaker hulp krijg.

Facebookpagina van Unrest.nl

Kijk hier voor 6 euro de hele film op Vimeo!

ME is niet voor watjes. Chronisch vermoeid zijn is niet vol te houden als je geen ijzersterke geest hebt. Suïcide komt helaas vaak voor onder deze patiënten. Ja, vind je het gek? Als je voor gek versleten wordt en geen hulp krijgt, terwijl je werkelijk doodziek bent? Heks hangt zichzelf echter niet op. Een hele strop voor wie daar stilletjes op hoopte…..

Posted on 15 oktober 2017 by lagriffeheks

Oh, oh. Wat voel ik me toch beroerd momenteel. Na een zeer viraal weekje zit ik er weer eens ouderwets doorheen. Mijn pogingen om toch vrolijk verder te gaan worden afgestraft met bijvoorbeeld het verlies van mijn mooie gouden kettinkje met een hangertje vol half-edelsteentjes en diamantjes.

Omdat ik zo kapot moe ben, dat ik hem vergeet om mijn hals te doen na het zwemmen. In plaats daarvan ligt hij ergens op de vloer in de hal van het zwembad. Nou ja, intussen niet meer natuurlijk.

Er is een nieuwe flim over ME. Unrest. Ik lees de vooraankondiging, zie de trailer. Moet huilen, gewoon omdat ik al dertig jaar met dit bijltje hak. Onbegrepen. De ziekte is velen onbekend. Onbekend maakt onbemind.

Zelfs mijn eigen clan weet geen sikkepit af van mijn aandoening. Mijn familie heeft in Huize Heks dan ook nog nooit een afwasborstel opgetild of een potje soep gekookt. Waarom zou je ook? Heks mankeert toch niets aantoonbaars!

Ik zie ze hier nooit. En dat is niets nieuws. Mijn ziekte bestaat eenvoudigweg niet voor hen. Heks is een aanstelster eersteklas. Ik word eerder geacht iets voor hen te doen!

‘We hebben allemaal wat hoor, Heks,’ bagatelliseert een bloedverwant venijnig mijn uitlatingen als ik iets vertel over mijn conditie. Vervolgens krijg ik een sneu verhaal door mijn strot geduwd over een familielid, die echt niks te klagen heeft. Toch word ik geacht medelijden te hebben met dat figuur. Huh?

Ook van vrienden heb ik al vaak nul op het request gekregen. Mensen hebben werkelijk geen idee hoe het is om dagdagelijks met zo weinig energie te leven. In zo’n bijzonder pijnlijk lijf. Hoe moeilijk het alleen al is om te blijven eten en douchen. Dat lukt vaak al niet. Keuzes maken dus. En de dieren gaan altijd voor.

‘Dit is wel iets voor jou, Heks,’ appt Staart onlangs over deze documentaire. ‘Ik heb kaartjes voor een film over jouw ziekte, Heks,’ sms’t Steenvrouw een paar dagen later.

Er zijn dus wel degelijk mensen, die oog hebben voor mijn conditie en ook nog eens niet bang zijn om er meer over te weten te komen. Na een zeer virale kutweek houd ik me daar maar aan vast.

Echt Heks, er zijn wel goede mensen. Misschien is er zelfs wel een eerlijke vinder voor je mooie kettinkje. Dat kleine hangertje vol kleurrijke steentjes, waar je zo dol op was. Jij, die niks geeft om geld en goed. Jij, die je nooit hebt behangen met juwelen. Maar dit kleinood, dat je gewoon cadeau had gekregen bij een abonnement op een tijdschrift, was je dierbaar.

Ach ja. zo gaat dat…….

De hele week staat in het teken van overleven. Als een kip zonder kop probeer ik toch mijn programma te draaien, maar het komt me duur te staan. soms kan ik echt beter uitsluitend in bed gaan liggen….

Maar liefst allebei mijn vriezers staan een nachtje open. Stomweg omdat ik met mijn idioot vermoeide hoofd de deur niet goed heb dichtgedaan. Ik kan dus mijn hele voorraad voedsel voor slechte dagen weggooien. Hopla. Het ruimt lekker op, dat wel.

In de loop van de week spreek ik iemand, die enorm depressief is. Heks heeft er ook last van. Ik heb totaal geen zin om op deze manier verder te leven. Dit eeuwige gevecht tegen de bierkaai. Die enorme rijstebrijberg van virussen en gedisloceerde gewrichten waar ik me dagdagelijks doorheen vreet. Het staat me tegen.

Maar ik ga er toch echt geen einde aan maken. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt.

Maar kan ik er tegen als iemand anders het doet? Ik lig er een paar nachten wakker van. Ik heb het tenslotte al eerder meegemaakt. Ik ben als het ware door de wol geverfd. Ook begrijp ik als geen ander, dat je er wel klaar mee bent na jarenlang fysieke ellende. In je eentje. Onopgemerkt.

Heks probeert altijd om er weer bovenuit te klauteren. Ik probeer keer op keer mijn situatie te verbeteren. Zelfs al ben ik na dertig jaar ME bestrijden nog geen stap verder, eruit stappen is geen optie.

Zelfs al word ik voor gek versleten. Zelfs al kotst mijn hele familie en mijn halve vriendenkring me al geruime tijd uit. Zelfs al word ik gek van de mensen die nog steeds menen tegen me aan te moeten zeuren over hun eigen kwaaltjes en pijntjes. Omdat ik dat wel begrijp. Ja, hèhèh.

‘Heks, je moet even naar de herhaling van Nieuwsuur van zaterdag 14 oktober kijken. Het gaat over CVS, dat is toch hetzelfde als jouw ziekte?’ Don Leo geeft me de tip. Hij heeft het item met open mond bekeken. ‘Nu ken ik je goed, Heks, maar toch gingen mijn ogen open voor jouw problematiek…… Jeetje wat een schandalige praktijken rondom jouw aandoening!’

Later die avond zie ik het bewuste item. En inderdaad, het is crimineel hoe er met ons wordt omgegaan in de medische wereld. Het zijn niet mijn woorden, maar die van een arts. Jarenlang zijn we voor gek verklaard en over de kling gejaagd met onze beperkte energie: We moesten bewegen, sporten en in therapie. Dingen waar de gemiddelde ME-patiënt doodziek van wordt.

Heks weet het natuurlijk al jaren, want ik heb dit soort rampentrajecten meermalen doorlopen. Ik heb de kort door de bocht oordelen naar mijn kop gekregen. ‘Een collega van me kreeg ME, nu weet ik dat het geen aanstellerij is,’ van een bevriende huisarts bijvoorbeeld. Schokkend pijnlijk als je je al vijfentwintig jaar je loopt aan te stellen in haar optiek.

Zomaar een voorbeeld.

Dus het feit dat ik nog steeds niet aan een touwtje aan het plafond hang is pas een wonder. Het is een dagdagelijkse strijd om niet op te geven. En voor wie? De meeste mensen zijn me straal vergeten.

Voor de paar mensen die ertoe doen. En voor mijn dieren natuurlijk.

Maar of ik nog een keer kan verdragen dat een dierbare zich van het leven berooft is de vraag. Of ik het hele traject weer mee kan lopen. Of ik kan verkroppen dat iemand geen hulp zoekt. Of ik dicht bij die persoon kan blijven, zonder zelf ten onder te gaan.

Ik dacht van wel, toen ik er eigenlijk helemaal niet over nadacht. Maar nu ben ik er niet meer zo zeker van. Ik geloof dat de grens is bereikt. Het kost me al zoveel moeite om mijn eigen kop er bovenuit te houden. En elke keer ga ik er weer vol tegen aan, maar ik schiet er geen zak mee op.

Ik heb hoop nodig, geen wanhoop!

Lieve Heks, je hebt mensen om je heen nodig, die je stimuleren daarin. Mensen met positieve gedachten. Optimisten. Je kunt nu eenmaal niet de ellende van de hele wereld op je schouders dragen. Hoeveel je ook van iemand houdt. Je wilt natuurlijk loyaal zijn, die geliefde medemens niet in de steek laten. Desnoods ten koste van jezelf.

Laat vooral jezelf niet in de steek meisje.

Niet alleen ME patiënten hebben last van suïcidale neigingen!

Waardig afscheid van een markante man: Lieve broer, geweldige oom, goede vriend en dierbare geliefde. Wat jammer dat je zo plotseling bent vertrokken. We hadden zo graag nog een tijd met je van het leven genoten.

Posted on 25 mei 2017 by lagriffeheks

©TOVERHEKS.COM

Woensdagmorgen schiet ik met een schok wakker. Verschrikt graai ik naar mijn telefoon. Hoe laat is het? Ben ik nu gewoon door de wekker heen geslapen? Help. Vandaag is het afscheid van Schilder en ik wil nu eens niet te laat in de kerk komen.

Glazig staar ik naar het display. Het is pas half negen. De wekker gaat over tien minuten. Ik draai me nog een keertje om, want ik ben brak. Ik heb veel te kort geslapen vannacht. Het was weer eens zover. Een schier slapeloze nacht.

Eerst maar eens een flinke kop koffie naar binnen gieten. Dan is het hondje aan de beurt. We jakkeren naar een park. Een paar drolletjes verder gaan we weer naar huis. Nu moet ik aanpoten. Ik heb nog maar een kwartier om een flitsende outfit aan te trekken. Ik kan Schilder natuurlijk geen uitgeleide doen in een saaie ouwe spijkerbroek. Een flamboyante uitmonstering is meer op zijn plek.

De hoed heb ik al uitgezocht. Een prachtige enorme vilthoed met een rood dopje. Franse stijl. Vannacht heeft VikThor overigens mijn allermooiste hoofddeksel opgegeten. De teringlijer. Een witte cowboyhoed. Ik ga hem nog wel pogen bij te knippen, maar het mooie is er echt af….

Ja, puberende hondjes…….

©TOVERHEKS.COM

Gelukkig kreeg hij dit exemplaar niet te pakken, hoewel ik em al had klaargelegd. Hij is nog puntgaaf. Snel zoek ik er wat passende kleding bij. Een rode jurk, een zwarte jas, rood met zwarte schoenen…… Een kwast over mijn toet en ik ben klaar. Het ziet er uit alsof ik er uren aan heb besteed. Mooi zo. Schilder zou het zeker waarderen!

Om even voor elven schuif ik de Hooglandse kerk binnen. Ik zoek een plekje aan de zijkant. Het is doodstil, ondanks de grote opkomst. Iedereen is een beetje beduusd. Sommigen hebben slechts een paar weken geleden nog een biertje met hem gedronken ergens. Anderen waren nog volop met hem of voor hem aan het werk.

Ik kijk eens goed om me heen. Ik zie heel wat bekenden. Familie, vrienden, architecten, schrijvers, kunstenaars, potsenbakkers, muziekanten, kroegtijgers….. ‘Ik had veel meer kunstenaars verwacht,’ zegt iemand later. ‘Tja, het was natuurlijk veel te vroeg voor hen,’ grapt Heks. “Welnee, het is gewoon jaloezie,’ beweert mijn gesprekspartner, ‘Kinnesinne, niet iedereen was zo succesvol als hij.’

Schilder had een zeer diverse vrienden-en kennissenkring. Van een incidentele seksistische boskabouter, een stuk of wat gefrustreerde eikels, een enkele flamboyante toverkol en een heleboel lieve schatten van mensen tot ware engelen zoals Fee….. . En alles wat daartussen zit.

©TOVERHEKS.COM

Hijzelf was echter de beschaving zelve. Ik heb hem nooit horen vloeken of schelden, zelfs niet als hij er alle reden toe had. En hoewel sommigen van zijn vrienden de meest vreselijke seksistische uitspraken richting Heks debiteerden zodra Schilder de ruimte verliet:

Uit Schilder kwam geen onvertogen woord! Nooit.

Nou ja, laten we maar hopen dat mijn oude vriend een beetje goede invloed op die paar hopeloze mannetjesputters heeft gehad!

Verschillende mensen nemen het woord. De familie spreekt vol liefde over zijn jeugd. Hij had zijn gortdroge humor bepaald niet van een vreemde. ‘Morgen is het hemelvaart,’ begint zijn broer, ‘Schilder moet dus nog een nachtje wachten!’

©TOVERHEKS.COM

Er wordt voorgelezen uit zijn boeken. Een aantal schilderijen staan pontificaal naast de kist. Een hele rij neven steken kaarsen aan. Er wordt prachtige muziek gedraaid. Een oude vriend draagt een speciaal geschreven ontroerend gedicht voor. Een goede vriend van Schilder speelt op de accordeon……

Zo prachtig.

Als Fee begint te spreken stromen de tranen over mijn wangen. Wat hebben we een heerlijke tijd gehad met elkaar. Wat ben ik altijd gastvrij onthaald op het Rapenburg. Hoe vaak ben ik niet onverwacht beland aan hun keukentafel? ‘Blijf je eten, Heks? Dan bel ik Fee eventjes of ze wat ruimer boodschappen doet.’ En dan de galerie! Hele dagen heb ik er doorgebracht….

Later drinken we koffie. Overal pratende mensen: Ja, de tongen komen goed los! ‘We hebben toch altijd zo vreselijk met hem gelachen,’ een jeugdvriendin van Heks heeft ook jaren met hem opgetrokken. We halen anekdotes op.

©TOVERHEKS.COM

‘Op een dag hadden we Turks gekookt. Schilder kwam eten. Toen ik de deur open deed stond hij daar met een grote snor op en een fez, hahaha,’ hikt een oude vriend. Even kan hij niets uitbrengen van het lachen. ‘Hihihi, dat hoofd van hem met die snor, hahaha… ‘

‘Toen hebben we ons allemaal verkleed en zijn gaan picknicken aan het Joppe.’ De vrouwen naast hem doen ook een duit in het zakje. Ze waren ook uitgenodigd op hetzelfde etentje. Het moet een fantastische avond geweest zijn!

‘Ik heb hem niet zoveel gezien de laatste jaren. Hij kwam echt nooit naar mij toe en ja, … Dan zie je elkaar gewoon steeds minder. Ik ging eigenlijk altijd naar hem.’ Heks kent het. Zo was hij. ‘Maar toen ik hem echt nodig had was hij er helemaal voor me! De lieverd.’

Op een gegeven moment vormt zich aan weerszijden van de uitgang een rij geduldig wachtende mensen. Ik beland naast Schilders oude vriend de Fotograaf. Zij hebben samen veel gereisd. ‘En we zijn vier keer opgepakt,’ ondeugend kijkt hij me aan.

Heks kent de verhalen maar al te goed. ‘Jullie zijn twee keer gearresteerd in de Verenigde Staten,’ ‘Ja en we hebben in de gevangenis gezeten in Syrië!’ Oh ja, dat was een hachelijk avontuur! Gelukkig liep het goed af! ‘Haha, ja en wat was dat ook alweer in Egypte?’ ‘Toen kregen we een politie-escorte door de woestijn. Echt honderden kilometers!’

Ja, wat die twee altijd over zich afriepen…. Maar het leverde wel weer allerlei spannende verhalen, onwaarschijnlijke foto’s en prachtige schilderijen op!

©TOVERHEKS.COM

Door een haag van dierbaren dragen zijn naasten Schilder de kerk uit. Stil wachten we tot de auto wegrijdt. De rest van de ceremonie zal in besloten kring plaatsvinden. Links en rechts nemen mensen afscheid. Ik wordt omhelst. En nog eens. En nog eens.

Vanavond mediteer ik met Kras. Om half negen gaan we tegenover elkaar zitten in haar woonkamer. Ik nodig de bel uit en mijn maatje leest een mooie tekst van Thay voor. Bijna een half uur zitten we stil samen te ademen. ‘Zullen we nog even darmen delen?’ We buigen en delen wat we kwijt willen. En we luisteren naar elkaar. Uitgebreid. Zo leuk. Zo heerlijk!

Dan doen we de hondjes aan de lijn. In stilte wandelen we door de polder. De zon gaat bijna onder, de lucht staat in brand. Iets verder begint een echtpaar enorm tegen ons te kletsen. Hun hond speelt met mijn hondje. We zeggen soms iets terug, maar even later zijn we weer stil.

‘Jeetje Heks, wat is dit heerlijk!’ We omhelzen elkaar bij het afscheid. Het is een dag van vele knuffels. 🙂

©TOVERHEKS.COM

Wakker worden van een droom: Heldere dromen zijn geen bedrog. Toch? Heks droomt een tegenvraag. Nu het antwoord nog…….

Posted on 3 september 2016 by lagriffeheks

Afgelopen week word ik wakker van een droom. Dat is over het algemeen een teken dat die droom me iets te vertellen heeft. Maar wat droomde ik dan? Slaapdronken prent ik mezelf de beelden in. Ik creëer een paar triggers op cruciale plekken, zodat ik me morgenochtend de droom min of meer kan herinneren.

Er word aan de deur gebeld. Als ik open doe staan er een aantal mij onbekende mensen met kinderen op de stoep. Ze zijn verre ‘familie’ van me, zo beweren ze. En ze hebben het moeilijk. Direct beginnen ze daarover te vertellen. ‘Waarom komen jullie uitgerekend naar mij toe?’ vraagt Heks gis. Ze krijgt geen antwoord. De mij vreemde familieleden ratelen door over hun ellende.

‘Waarom komen jullie uitgerekend naar mij toe? Hoe komen jullie op dat idee?’ Ik vraag het gewoon nog maar eens. En opnieuw krijg ik geen antwoord. Hardnekkig blijven ze spuien en spuien. Een beerput gaat open. De drek loopt uit hun bek langs hun nek. Wat gek.

Opnieuw vraag ik waarom ze nu uitgerekend hierheen zijn gekomen? Ik blijf het vragen. Ik luister niet naar hun gezeik. Ik wil nu wel eens weten waarom er altijd mensen met ellende op mijn stoep staan. Onbekenden. Of vage kennissen. Of verre familieleden waar ik nog nooit van gehoord heb.

Dan schiet ik wakker. Wat een gekke droom. Raar hoor. En wat reageerde ikzelf vreemd. Normaal gesproken zit iemand allang bij me binnen als ie een zielig gezichtje trekt. Ik reageer heel anders dan ik van mezelf gewend ben in de droom. Of misschien is er echt iets aan het veranderen in Heks. Misschien krijg ik eindelijk grip op iets wat me al jaren nekt…..

‘Jij zit altijd maar naar Jan en Alleman’s ellende te luisteren Heks,’ zei mijn ex van honderd jaar geleden Blonde Buurman onlangs tegen me. ‘Ik herinner me nog goed hoe je destijds in de kroeg werkte en geduldig alle vreselijke verhalen van allerlei dronken idioten stond aan te horen. Ik ken je niet anders!’

Goh, deed ik dat toen ook al? Ja. Ik deed het al als kind. Ook toen sprong ik in de bres voor kids die gepest werden. Ik wierp me op als hun beschermster. Ik luisterde geduldig naar hopeloze verhalen over verschrikkelijke thuissituaties. Maar over mijn eigen situatie repte ik met geen woord…..

De paragnost Peter van der Hurk wees me ook al op die eigenschap. Volgens hem moet ik er maar geld voor gaan vragen. ‘Zet een tafeltje neer met een naambordje erop. En laat mensen betalen voor je een consult. Jij kunt bovendien ook nog eens genezen met je handen. Gewoon een praktijk openen, dan ben je zo uit de sores….!’

Gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Je kunt moeilijk opeens uit het blinde niks een rekening presenteren als je weer eens eindeloos naar een droevig verhaal hebt zitten luisteren. Of iemand mateloos hebt zitten bevestigen. Het zou me een deining geven!

Voorlopig neem ik een uitgebreide luistervakantie. De komende tijd ben ik niet bereikbaar in dat opzicht. Ik ben als het ware eventjes in gesprek. Met mezelf wel te verstaan. Dus ik neem andermans problemen niet meer aan. Dat is wat de droom me vertelt.

Er is iets wezenlijks aan het verschuiven vanbinnen. Een op zich goede eigenschap is tegen me gaan werken. Niet best natuurlijk. Dat moet toch anders kunnen! Daar word nu aan gewerkt……

Ga je dan nooit meer naar iemand luisteren? Word je vanaf nu Oostindisch doof Heks? Sta je bij het minste of geringste aandacht vragende rotverhaal stampvoetend met je vingers in je oren omdat je niet wilt horen?

Wie weet. Ik denk niet dat het zo’n vaart zal lopen, waarschijnlijk is het tijdelijk, maar zeg nooit nooit.

Herfst! De parken liggen bezaaid met eikels. Heks heeft last van haar lange adem. Loslaten is het devies. Net als die eikels hun boom…….

Posted on 8 oktober 2015 by lagriffeheks

Tijdens de derde sessie weet mijn kersverse therapeut me al duidelijk te maken, dat mijn grootste probleem ligt in mijn vreselijke lange adem. Het vermogen om grenzen op te rekken en mensen eindeloos krediet te geven wreekt zich momenteel genadeloos. Aan alle kanten loop ik tegen dit fenomeen op. Ik word er niet goed van.

Toch is er maar één persoon, die hier iets aan kan doen. Heks zelf. Voor de zoveelste keer zal ik aan de bak moeten met het stellen van grenzen. Ontzettend moeilijk. Althans voor mij. Ik zoek nu eenmaal graag mijn grens op en ga er vervolgens met het grootste gemak gigantisch overheen.

Heks is gewend om te blijven investeren in relaties met familie en vrienden. Zelfs als het ten koste gaat van mezelf…… Als iemand na jarenlang geëikel één keertje aardig over de brug komt gooi ik me alweer volledig in de strijd. Eén aai over mijn boze bolletje en ik ben alweer je bitch!

Hele volksstammen hebben hier al profijt van gehad in het verleden. Bijkomend nadeel is, dat het gedrag van mensen er over het algemeen niet beter van wordt als je begripvol blijft. Waarom zouden ze je ook met respect behandelen? Zelf doe je het duidelijk ook niet!

Is iemand er eenmaal aan gewend om met kwetsend gedrag weg te komen dan wordt de drempel om dat gedrag opnieuw te vertonen steeds lager. En loopt het toch uit de hand dan zeg je gewoon een keertje iets aardigs en deze stumper vliegt alweer voor je…..

Heks is toch ook een ongelofelijk zacht gekookt ei

Heks is een sufferd. Al jaren blijkt mijn aanpak niet te werken en toch ga ik er vrolijk mee verder. Ik weet blijkbaar niet beter. Het levert waarschijnlijk nog iets op!

‘Ik wil gewoon nooit moeilijk doen,’ zegt een vriendinnetje van me een tijdje geleden tegen me, nadat ze me een afschuwelijk verhaal uit haar privéleven vertelt. In plaats van haar kwelgeesten een rotschop te geven gaat ze zelf kapot. Herkenbaar!

Keuze genoeg

Investeren in de verkeerde mensen is ook een talent. Sleuren en slepen aan moeizame vriendschappen…… Je moet het maar kunnen! Maar wat een verspilling van energie. Hou ermee op, Heks!

Ja. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Toch heb ik me heilig voorgenomen om vanaf nu geen stap meer te zetten in de verkeerde richting. Bijvoorbeeld om een ander een plezier te doen. Of omdat ik niet moeilijk wil doen.

Ik krabbel kleine stapjes in de goede richting. Sta stil als ik het niet meer weet.

Er moet veel worden opgeruimd in Huize Heks. De troep in mijn kledingkast staat er ongeveer symbool voor. Weg met de kleding, die niet meer bij me past. Of stukken, die ik nooit meer wil dragen. Of dingen, die ik gekregen heb van de verkeerde mensen. Loslaten is het devies.

Misschien heb ik een toffe-peer -complex…..

Dit soort processen gaat altijd gepaard met gevoelens van rouw. Het zij zo. Er is niemand overleden, maar ik heb toch veel verlies geleden de laatste jaren. Op velerlei vlakken.

Uiteindelijk is het de bedoeling dat er ruimte ontstaat. In mijn kledingkast, maar ook in mijn leven. Ruimte voor de meer gezonde relaties en vriendschappen. Want heus, die zijn er natuurlijk ook in mijn leven. De kunst is om daarin te investeren!

Griepje, dipje en het weer werkt ook niet mee. Heks lijdt aan hevige HPDP (Hier Pijn, Daar Pijn) gepaard gaande met algehele uitputting. Niks bijzonders op zich, dagelijkse kost in feite. Maar de ene keer kun je het beter hebben dan de andere……

Posted on 16 september 2015 by lagriffeheks

De afgelopen week lig ik volledig gestrekt. Alle spieren in de knoop. Pijn in buik en hoofd. Verkouden, rillerig en ga zo maar door. Hè bah. Wat voel ik me beroerd.

De eerste dagen laat ik me niet kisten. Hopla komt langs met een enorme pan soep. Geweldig! Een geheel nieuwe sensatie. Ik heb wel regelmatig bij een paar goede vrienden gegeten tijdens mijn ziekte, maar iemand die als een rechtgeaarde ‘Tafeltje Dekje’ een pan soep binnen mijn dieet op mijn eigen eettafel tovert is wel heel riant!

Na een paar dagen sukkelen zit ik er dan toch doorheen. Vooral na een brief waarin ik gesommeerd word om mijn hele huursubsidie van vorig jaar terug te betalen. Verschrikkelijk. Dan krijg ik nog een andere fikse rekening gepresenteerd, waar ik niet op gerekend had. Zwaar boven mijn budget!

De afgelopen weken kost het me de grootste moeite om te schrijven. Ik begin verhaaltjes, maar maak ze niet af. Er staat een hele rij blogjes klaar. Om nooit gepubliceerd te worden?

‘Ik haat mijn leven!’ snuf ik tegen Cowboy, ‘Ik haat het om altijd ziek te zijn, nooit energie te hebben, altijd te verrekken van de pijn, altijd krap bij kas te zitten, veel te veel alleen te zijn…. ‘

‘En dan al dat onbegrip over mijn ziekte, niet alleen bij vrienden, geliefden en familie, maar ook bij artsen en instanties! Ik kan niet meer tegen vrienden die het hun reet zal roesten hoe het met me gaat. Om nog maar te zwijgen over naaste familieleden die volledig laten afweten….. Als ik omver lig is iedereen me zo vergeten! Op een paar uitzonderingen na….. Ik HAAT het!’

Zo eens in de zoveel tijd wil ik in aanmerking komen voor euthanasie. Ik vind het dan opeens mooi geweest met mijn dagelijkse knokpartij om aangekleed te geraken, hond uit te laten en binnen mijn gestoorde dieet te koken en het dan ook nog met lange tanden op te eten.

Ik kokhals als ik mijn honderdvijftig dagelijkse pillen probeer te slikken. Ik kan de pijn niet meer verdragen en lig het grootste deel van de dag bewegingsloos op bed. Ik krijg met moeite iets eetbaars door mijn dichtgeknepen keel gewurmd. Eens in de zoveel tijd heeft Heks het helemaal gehad met haar gebrekkige constitutie….

‘Uw ziekte gaat gepaard met chronische terugvallen. Dus als het u is gelukt door jarenlang ploeteren uw conditie te verbeteren, dan kan dat in één klap weer ongedaan worden gemaakt door zo’n remissie. Ingeleid door een virale infectie bijvoorbeeld. Of een stresssituatie. Dat is inherent aan het ziektebeeld. Dat overigens ook progressief is, hoewel vaak anders wordt beweerd.’

‘De kunst is om niet in paniek te raken tijdens zo’n terugval!’ aldus de enige reumatoloog in Nederland met verstand van ME en Fibromyalgie. Ik bezocht hem jaren geleden een keertje in Nijmegen.

Vandaag besluit ik om een afspraak te maken met een psychologe. Ik moet toch tegen iemand aanpraten over het feit, dat mijn benen ermee op dreigen te houden. Zoals eerder mijn armen er de brui aan hebben gegeven. En over de angst om weer eens iedereen te verliezen. Om weer jarenlang verstoken van mijn dierbaren in bed weg te liggen rotten. Ik spreek uit ervaring, dus zeg niet dat zoiets ondenkbaar is!

Vannacht zie ik een programma over een man zonder ledematen. Het is een inspirerende kerel. Er gaat iets ontroerend uit van zijn kleine gestalte. Een romp met een hoofd.

Ondanks zijn beperkingen doet hij van alles. Van zwemmen tot golf. Hij is getrouwd, werkt als inspiratie goeroe….. Kortom: Een fantastisch leven, waar het aanvankelijk kansloos leek.

‘HIj heeft genoeg energie zo te zien,’ denk ik jaloers, ‘Hij heeft een geweldige vrouw en een paar prachtige kids. Hij heeft werk!’

Als puber heeft hij serieus overwogen een eind aan zijn leven te maken. Hij werd verschrikkelijk gepest op school en laten we wel wezen? Welke vrouw wil nu trouwen met een hoofd op een romp? Al zijn vrienden kregen verkering…….

Later zie ik een programma over een jochie met een enorm hoofd. Hij wordt geplaagd door wildgroei van allerlei gezwellen. De ouders sjouwen zich een breuk van hot naar haar in de hoop op genezing. Het is een heerlijk kereltje, maar hij ziet er niet uit natuurlijk. En hij kan ook niet bepaald veel. En dan overlijdt hij ook nog net als er zicht is op een behandeling…..

Er is veel leed op de wereld. Velen zouden tekenen voor mijn bestaan op het eerste gezicht. Met een eigen huisje, boompjes en beestjes. In een mooie stad in een vrij land, waar je ook nog eens als vrouw gewoon je bek open mag trekken! Ik kan me dat voorstellen. Mijn gezeur moet onverdraaglijk zijn voor mensen in gevangenissen, oorlogssituaties of op de vlucht.

Mijn leven ziet er prachtig uit aan de buitenkant!

Een mooie rooie appel. Glanzend op de fruitschaal van ons luizenleven. Helaas van binnen helemaal verrot……

Maar ja, ik moet toch verder met dit prachtige kloteleven. Ik moet mezelf weer aan mijn haren uit mijn eigen moeras trekken. Ik moet ergens weer de motivatie vandaan halen om al die pillen te slikken en mijn gloeiende best te doen. Ik moet al die stumpers, die me veroordelen en laten barsten vergeven. Ik moet, ik moet……

Maar vandaag hoef ik niets meer. Ik geef mezelf vrijaf van het leven. Lekker in bed onder een paar dikke dekens probeer ik weer wat leven in mijn spierbrouwerij te bewerkstelligen…….

positive,positief,DIPJE, IN EEN DIP ZITTEN, depressie,

DIT WERKT MEESTAL PRIMA

UITERAARD

HET LEVEN ALS LEERSCHOOL. BAH. ZULK SOORT ADVIES KRIJG JE MEESTAL VAN MENSEN DIE NOOIT PROBLEMEN HEBBEN

HIER ZIT JE OOK NIET OP TE WACHTEN ALS JE IN DE PUT ZIT. HET IS EEN KOUDE EN NARE REACTIE, WAARDOOR JE JE ALLEEN MAAR MACHTELOZER EN ELLENDIGER VOELT.

OOK DIT IS WEER TYPISCH ZO’N KORT DOOR DE BOCHT LULKOEKVERHAAL. MEESTAL AFGESTOKEN DOOR MENSEN, DIE zich ZO SNEL MOGELIJK willen distantiëren VAN ANDERMANS ELLENDE: Had je maar niet zo negatief moeten denken, was je nooit ziek geworden!!!!

Tja, vooruit maar weer, dooddoener nummer zoveel….

Woeste installatie van gestabiliseerd wildwaterbed. Ach ja. Alle begin is moeilijk. Je vindt eindeloos opnieuw hetzelfde wiel uit: Het bed ligt erin. Heks is enorm tevreden….

Posted on 26 mei 2015 by lagriffeheks

Vandaag installeer ik mijn nieuwe waterbed. Samen met Cowboy. Heb ik je ooit al verteld dat ik het leukste vriendje van de wereld heb? En dat ik hou van hoe hij de telefoon aanpakt bijvoorbeeld. Hoe zijn stem dan klinkt: Ik voel me lekker bij hem.

En dat is nog maar het begin. Dan is het ook nog zo, dat hij heel knap is. Maar vooral en bovenal is hij echt heel aardig. En behulpzaam. Hij steekt graag zijn prachtige handen uit zijn handige mouwen.

Gelukkig zijn we intussen redelijk aan elkaar gewend. Hij aan mijn chaotische aanpak en ik aan zijn rechttoe rechtaan benadering…..

Na alle opstartperikelen van deze dag beginnen we dan serieus aan de klus: Het grote pakket in de hal wordt opengemaakt. ‘Snij niet in het nieuwe bed!’ grapt Heks, als ze haar vriendje op het karton bezig ziet met een molenmes…. We krijgen de slappe lach…

Dan halen we het bed af en ritsen de tijk open. Binnenin ligt de schuldige: Mijn oude matras is gaan lekken bij de dop. Onherstelbaar! Ik schroef het gewraakte object open en stop er een slang in. Die is weer verbonden met een pomp. Vandaaruit loopt weer een andere hele lange slang naar mijn toiletpot.

Vervolgens giet ik een liter water in de pomp. Om oververhitting te voorkomen. Cowboy zet de pomp aan en hopla: Liters schuimend water lopen de pot in. ‘Waarom schuimt dat water zo?’ vraagt mijn lief verwonderd. Nou, dat komt door alle griezelige chemicaliën, die ik door de jaren heen in heb gegooid…… Tegen algvorming.

Het is nog een heel gedoe om al het water uit het matras te krijgen. Onbegonnen werk in feite. Steeds zuigt de pomp lucht. Dan zetten we em uit. Gooien er weer een litertje water in. Tillen het loodzware matras omhoog: En hopla, het water loopt weer!

Aan het eind van het traject ligt Cowboy met zijn hele krachtige lijf om de vacuüm gezogen matras heengevouwen om het laatste beetje water eruit te persen. Heks staat in het toilet te commanderen: ‘Ja nu loopt ie, nu niet, ja, zo gaat ‘ie goed!’

Het vullen is weer een heel ander verhaal. Cowboy bemoeit zich er niet mee. Hij brengt de pomp terug naar de winkel. Heks zit naast het bed voor te waken, dat er niet teveel water in het matras terecht komt. Heb ik slechte herinneringen aan. Ooit ging ik lekker eten met iemand, terwijl het matras zich vulde. Echt, ik was maar tien minuten weg. Het resulteerde in eindeloos emmertjes er weer uit halen later. Hopeloos.

Het bed stond helemaal bol! Als een soort berg……

Vandaag houd ik het scherp in de gaten. Ik check meermalen hoe het ligt intussen. Cowboy komt ook testen natuurlijk. Uiteindelijk bereik ik het kritieke punt. Bed of berg. Als ik de kraan uit zet is de waterzak nog heel licht bergachtig, maar dat komt door al de lucht, die automatisch meekomt met kraanwater. De rest van de middag lig ik met een handdoek over het matras te vegen om al die lucht er weer uit te krijgen. Het zal weken duren, voordat dat punt bereikt is weet ik uit ervaring.

Blubblub.

Aan het eind van de middag lopen we lekker de stad in. Er speelt een geweldige salsaband en onze vrienden zijn daar al: Frogs, Fiederelsje, Manlief en Lehrerin. Overal om me heen zie ik bekende gezichten!

Omdat ik helemaal fysiek in de kreukels lig, moet ik even acclimatiseren. Iemand geeft me een glas wijn. “Kom op spieren, ga uit de knoop! Ik wil lekker dansen!’ Ik neem wat pufjes medicinale cannabis. Dat scheelt enorm! Als Frogs me de dansvloer opsleurt laat ik me helemaal meeslepen!

Hij sleurt en sleept. Duwt en trekt! Draait commando’s met zijn vingertoppen! De kunst met Frogs is, dat hij mijn geschiedenis kent. Hij weet van de hoed en de rand met mijn lijf. Dus hij is voorzichtig! Hij sleurt, maar op een tedere manier: Ik kan erop anticiperen! En zo dansen we samen dan toch maar eventjes de sterren van de hemel. Echt HEERLIJK!!!!!

‘Goh,’ roepen onze vrienden, ‘Jullie oefenen zeker regelmatig!’ Nou, dat valt wel mee. Maar gelukkig dansen we af en toe weer. Ik ben er jaren gewoon niet toe in staat geweest. Zelfs niet met de subtiele aanpak van Frogs. ‘Fijn hè, dat het weer gaat!’ fluister ik hem toe. Mijn alsmaar lachtende dansende kikkervriend.

Later thuis met Cowboy smullen we opnieuw van mijn goed gelukte spaghetti bolognese. Al drie dagen eten we dit goddelijke goedje. Als kind was dit mijn favoriete verjaardagsmaaltje…….

Daarna moeten we die vermaledijde tijk nog om het watermatras ritsen. Een rotklus. Ik heb het ding gewassen. Dat is dan wel weer lekker natuurlijk. Maar oh, oh. Mijn lijf wil niet meer. Alle bewegingen slingeren zich een weg naar hun doel. Knersenknars en kreundersteun. We ritsen het onding eromheen. Ik moet zeggen, dat Cowboy zich volhardend in de strijd gooit. Een ook nadat de klus is geklaard helpt hij me enorm uit de brand.

Ondanks het feit, dat hij een trein wil halen, laat hij Varkentje nog even uitgebreid voor me uit. Ik kan wel spugen van vermoeidheid intussen, maar ik moet mijn bed nog opmaken. En dat doe ik. Met overgave. De helft is schoon en de andere helft doet mijn hulp morgen. Je moet consessies doen natuurlijk, als MEer.

Als het klaar is hang ik mijn volledige schone en gerepareerde klamboe weer boven het bed. Dan plof ik erin. Oh, wat ligt dit lekker. Is ‘ie te vol? Of moet er nog meer lucht uit? Waarschijnlijk het laatste. Maar dat is van later zorg. Voorlopig dobber ik zielstevreden met dit alles in mijn nieuwe waterbed; Cowboy, vrienden, salsa dansen, hulp, liefde, amour, love, liebe…….

Koningsdag 2015: Sloom slenteren door een zonnige stad met Cowboy en Frogs. Het is mijn geluksdag: Heks vindt een kikkerprins, Miss Piggy en een heus stokpaard. Die kan nog goed van pas komen!

Posted on 1 mei 2015 by lagriffeheks

Op Koningsdag spreken we af met Frogs. ‘Hoe laat zal ik komen?’ sms’t hij me s’morgens. We besluiten om twee uur te verzamelen in Huize Heks. Cowboy trekt zijn knaloranje gympen aan en Heks lijkt wel een Sannyasin, zo oranje ziet ze……Of een wortel.

Van onderbroek tot zonnebril: Werkelijk alles wat ik draag heeft deze koninklijke kleur vandaag. Gelukkig maar dat het fris is buiten: Mijn dikke grijze vest werkt enigszins dempend op mijn goeie foute outfit.

Na een lekker kopje koffie wandelen we de stad in. Op de Breestraat is een Vrijmarkt. Daar wil ik wel eventjes kijken. De heren hebben niet zoveel met troep. Zij gaan lekker aan het bier.

Bij het eerste kraampje dat ik inspecteer op schatten tref ik het baasje van de hond met de reuzetong. ‘Heb je die leuke foto’s van jezelf met je hondje gezien op mijn blog?’ vraag ik nieuwsgierig. Ze heeft nog niet gekeken. ‘Hoe heette jouw site toch ook alweer?’ Ze kon zich de naam niet herinneren. Kan gebeuren. Heks heeft voortdurend last van dit verschijnsel.

Ik koop een paar mooie Indiase glaasjes bij haar. Roze met goud, lekker bling. Voor thee of wijn. Als ik ze later uit de doos haal rollen er opeens een paar muntjes rinkelend op de grond. ‘Haha, wisselgeld. Wat grappig, kijk nou!’ roep ik uit. Het is mijn geluksdag!

Een stukje verder staat een klein meisje viool te spelen. Haar zusje speelt dwarsfluit. Ze kijken er bloedserieus bij. Geweldig toch? Ik talm genietend en schiet wat plaatjes.

Intussen heb ik al een paar teddyberen gescoord. En een kikkerprins op een grote rinkelende oranje bal. Magisch gewoon. ‘Als je em kust verandert hij misschien in een echte prins!’ grapt de vrouw van het jonge stel dat de kraam runt.

‘He bah, een pluche prins met een enorme bal!’ De man en vrouw liggen dubbel van de lach. ‘Ik heb een echte droomprins van vlees en bloed.’ Ik wapper richting Cowboy. Ook vertel ik hen over mijn kikkerverzameling.

KIKKER MET ORANJE BAL! EN EEN VERLEGEN KIKKER VAN STEENVROUW GEKREGEN…..

“Ik ging een keer door Nederland fietsen met een enorme pluche kikker achterop. Hij zwaaide naar de mensen. Ik vroeg iedereen om em te kussen, zodat hij in een prins zou veranderen. Mij was het namelijk niet gelukt.’ Dat was een leuke trip. Werkelijk iedereen waagde een kansje bij mijn mogelijke kikkerprins!

Niet veel verder ontwaar ik een poppenkastpop van Miss Piggy. Mijn grote rivale en tevens voorbeeld betreffende mijn liefde voor groene koudbloedigen. Geweldig toch! Wat een vangst! Het kan bijna niet worden overtroffen, maar dat gebeurt toch: Ik vind een heus echt stokpaard. Mijn dag kan niet meer stuk.

Cowboy kijkt het hoofdschuddend aan. ‘Is je huis niet vol genoeg?’ We slenteren de Nieuwe Rijn op. Daar zijn de serieuze kramen met antiek en rariteiten. Plotseling ontwaar ik mijn Afghaanse stenenvriend.

Deze ongelofelijk aardige vent reist regelmatig naar zijn vaderland. Om daarna terug te komen met de meest bijzondere stenen. Vandaag ontdek ik prachtige strengen fluoriet, daar kan ik een prachtige ketting van rijgen! Zoals altijd matst hij me.

NIJNTJE IS OOK AL IN STIJL

‘Volgende week, 5 mei, kom ik weer. Dan neem ik een ketting van opaal voor je mee. Zul je prachtig vinden.’ Hij weet waar ik van hou. Ooit kocht ik mijn opalen trouwring bij hem. Voor mijn innerlijk huwelijk. Edelopaal met vuur erin… Fantastisch!

Op een bootterras genieten mijn vrienden en ik van het heerlijke zonnetje en de vrolijke voorbijgangers. Later kijken we nog een uurtje naar een Ska band. Wat is dat toch een leuke muziek! Helemaal vrolijk komen we weer terug in mijn Heksenstulpje. Daar smijt ik een heerlijke Soto maaltijd op tafel. ‘Mmmmm, Mmmmmm,’ hoor ik om me heen,’ De heren laten het zich smaken!

‘Wat een lekker dagje, Frogs,’ zeg ik, als we nog eventjes samen met het hondje lopen. ‘Het was heerlijk vandaag, schat,’ fluister ik later in het slapende oor van mijn lief.

Mijn oogst van vandaag staat uitgestald in mijn woonkamer. Een stokpaard! Geweldig. Als ik het een paar dagen later veel te enthousiast aan mijn vriendin Elfje vertel reageert ze uitermate begripvol. ‘Ik ga er een eenhoorn van maken!’ schrijf ik bevlogen.

Er ontspint zich een boeiend Gekkeheksengesprek. Heks: ‘Heb jij ook een stokpaard? Frogs ook!
Kunnen we een keer een buitenrit maken met z’n drieën….’

Elfje: ‘Ik heb er twee! Eentje was heel erg!! Via marktplaats!! Meisje van 6 doet open!! Dus ik zeg ik kom voor de advertentie!! Komt de moeder met eenhoorn stokpaard!! Gaat t meisje heeeeeeel hard huilen ! Zegt de moeder: Niet huilen!! Je bent nu 6!!!! Veel te oud voor eenhoorns!!!….Das toch crimineel!!!’

We speken onze afschuw uit over deze opvoedkundige praktijken. Wat een naar mens, die moeder! Heks: ‘Je bent nooit te oud voor een eenhoornstokpaard!’ Tevens maken we ons zorgen om de tere kinderziel van het meisje: Die heeft natuurlijk een enorm trauma opgelopen! Heks: ‘Het arme wicht zoekt later vast een man uit met een paardenbek.’ Elf: ‘Ter compensatie natuurlijk!’ Heks: ‘En een rare hinniklach……en een hele lange stok.’

Fantastisch en subtiel verwenweekend. Gul geven hangt af van vermogen te ontvangen ;-) Midden in deze zoete droom duikt spook uit verleden op in Amsterdams kroegje :-(

Posted on 26 januari 2015 by lagriffeheks

Zondagmiddag gaan Cowboy en Heks een uurtje jazz luisteren in een bekend literair café in Amsterdam. Elke week wordt er gejamd. Vroeger roffelde mijn lief regelmatig een robbetje mee, maar hij is er alweer jaren uit: ‘Je moet echt haar op je tanden hebben, hoor, om er tussen te komen. Het is dringen, iedereen wil meedoen.’ En zoals overal heb je connecties nodig. Als je een tijdje verstek laat gaan is je plaatsje vergaan.

Het is een ongelofelijk doorgerookte tent. Gele muren herinneren aan de tijd, dat hier nog volop gepaft werd. Zodat je na een bezoek aan dit met recht ‘Bruine Café’ verrassend veel overeenkomst vertoonde met een asbak. Qua geur dan. Hoewel, er zitten nog steeds vrij veel asbakken aan de bar. Bij ons laatste bezoek had Heks last van een stomdronken Ier. Vergeleken met hem is een asbak vol peuken verfrissend…..

Ze schenken er echter een verrukkelijke rode wijn. Cowboy haalt een paar glazen en we klinken op ons maar voortdurende geluk. Lekker klef tegen elkaar aan. ‘Ik ga je niet zoenen, hoor, zo in een openbare gelegenheid,’ zegt mijn keurig opgevoedde schatje. Maar hij kijkt er zo ondeugend bij. En dan krijg ik toch een kusje….

We staan een beetje achterin, want vooraan is het geluidsniveau onverdraaglijk. Net als mijn vriend een ouwe bekende gaat begroeten, loopt er een stuk oud zeer van mezelf door het met een kakofonie aan geluiden gevulde etablissement. Ze scheert rakelings langs me. ‘Het is de Muts,’ schiet er door me heen, ‘Goh, ze is niet veel veranderd in de vijfentwintig jaar, dat ik het genoegen had haar nergens tegen te komen…..’

Op haar hoofd prijkt nog steeds een enorme pruik, als een Siberisch sjamanenhoofddeksel. Eronder gluurt nog immer schichtig haar smalle muizengezichtje. Haar kleine misnoegde gestalte ineengedoken, haar mond een verongelijkt streepje, haar ogen bozig naar binnen gekeerd: onmiskenbaar mijn oude huisgenoot. De vrouw, waaraan ik mijn huidige woning te danken heb!

Nu weet ik wel, dat ze ooit naar Amsterdam is vertrokken, maar ik was eerlijk gezegd haar hele bestaan vergeten…..

Ach, waar blijft de tijd. Ooit hebben we geweldig veel plezier gehad samen. Dit doodzieke Heksje met dat aartsluie meisje. Ze ging met me mee naar vrienden, yoga, etentjes en wat al niet. Maar toen mijn vader plotseling ziek werd en overleed, keerde ze zich tegen me. Misschien doordat ze minder aandacht kreeg?

Heks had andere prioriteiten , een intens bedroefde moeder bijvoorbeeld…..

Nu was ik gewaarschuwd. ‘Heks, weet je zeker, dat je haar als huisgenote ambieert? Het is een beste meid, maar ze krijgt na verloop van tijd altijd ruzie met haar medebewoners en dan zet ze hen eruit. Ze is hoofdhuurder, dus je hebt geen rechten….’ aldus mijn toenmalige geliefde, Blonde Buurman.

Ik wist het heel zeker. Ik zat te springen om woonruimte. Mijn ziekte had me dakloos, werkloos en lusteloos gemaakt. En mijn studie was ook in het honderd gelopen. Ik wilde gewoon weer opnieuw beginnen.

De aanvang van dit avontuur verliep probleemloos. Ik waande me veilig!

Wel was ik uitermate verbaasd over haar extreme ‘luiheid’. Misschien een vermomde depressie, denk ik achteraf…. Ze deed werkelijk niets. In huis liet ze alles verslonzen, kattenbakken stonken een uur in de wind. Afwassen deed ze niet aan…. Maar ook verder kwam er niet veel uit haar handen. Na een tijdje haakte ze aan bij mijn activiteiten, at met mij mee, leefde mijn leven. Ik was ziek, maar had met mijn verwoeste constitutie meer ballen in de lucht dan deze gezonde meid!

Tot die plotselinge ommekeer. Opeens was er niets meer goed aan mij. Kwetsende opmerkingen vlogen om mijn oren. ‘Ga maar weer naar je moeder, stomme Heks,’ is vooral blijven hangen. Ik stond perplex. ‘En oh ja, over twee weken moet je verhuisd zijn. Ik zeg je de huur op.’

Nu is Heks wel goed, maar niet gek. Ik liet me informeren over mijn rechten. Nam een advocaat in de arm. Maakte op zijn advies mijn huur direct over naar Flatbeheer, de eigenaar van het pand. En liet de Muts weten, dat ik niet van plan was om zonder slag of stoot te vertrekken. Oh jee, toen waren de rapen gaar.

Een afschuwelijke tijd brak aan, voor alle bewoners van dit onschuldige huis. Omdat mijn huisbazin de strijd niet kon winnen, zegde ze zelf de huur op. Nu moesten we wel vertrekken. De Muts had nog een huurder. Een fotografe. Een tijdlang was ik vast model voor tal van haar kunstzinnige projecten. Zij had helemaal niets met de toestand in huis te maken, maar was wel intussen goed met Heks bevriend geraakt. Ook zij werd op straat gezet…..

Na een paar ellendige weken in een leeg huis, zonder verwarming of elektriciteit, maar weer wel met een gigantische vlooienplaag door de afwezigheid van de Muts en haar katten, kon ik mijn huidige huis betrekken. Zo snel? Hoe kreeg je dat voor elkaar Heks?

Door een medische urgentie. De arts van de GGD was een oud klasgenoot van mijn oudste zus. Hij wist uit wat voor’n degelijk nest ik stam en nam mijn ziekte serieus. Dus hij sommeerde de gemeente me een goede en ruime woning te verstrekken in het centrum van de stad. Ik kreeg het bevrijdende bericht op mijn 29e verjaardag, een fantastisch cadeau. Vlak voor kerst was ik over. En nog steeds is dit een heerlijk thuis!

Als Cowboy en ik de kroeg in Amsterdam verlaten, zie ik mijn vroegere vriendin grimmig aan een klein tafeltje zitten. Echt gezellig ziet het er niet uit. Zou ze nog wel eens denken aan al die avonden, dat we slap van de lach om de enorme keukentafel dweilden? En aan de sublieme maaltijden van de hand van Heks? Samen met vrienden en vriendinnen van Heks?

Zou ze in gedachten nog wel eens door ons oude huis dwalen? Die rare split-level gezinsbovenwoning met woonkeuken, ligbad en dakterras. Op de plek, waar ooit Rembrandt het leven zag, eeuwen geleden. Nu herinnert alleen een gevelsteen aan dat historische feit. Regelmatig observeerden we groepen Japanners, die vertwijfeld foto’s namen van die steen, om vervolgens bevreemd naar het ultramoderne gebouw te kijken….

Zou ze nog wel eens terugdenken aan hoe ze me ooit in een kroeg te lijf ging? Hoe ik haar geringe gestalte op armlengte afstand hield, terwijl ze boksbewegingen maakte in de lucht tussen ons? Hoe Frogs er uiteindelijk tussen sprong, haar optilde en een paar meter verder weer neerzette?

Ik heb dit huis aan deze vrouw te danken. Zijzelf heeft maanden van logeeradres naar logeeradres gezworven. Dat moet enorm zwaar zijn geweest, zeker als je in aanmerking neemt, dat ze altijd met iedereen ruzie krijgt. Uiteindelijk.

Maar net als om mijn latere Boze Buurman -je weet wel, die steeds deuken in mijn auto sloeg, als iets hem niet zinde -, heb ik ooit veel om haar gegeven. Het ware leuker geweest, als ze er gelukkig en tevreden bij had gestaan daar in die jazztent. Zoals Heks met haar Cowboy. Stiekem hoop ik, dat ze me niet gezien heeft, maar het is een oplettend typje. Er ontgaat haar niet veel.

Aanspreken doe ik haar niet. Met sommige partners werkt het beter op afstand. Liefde geven. In kleine porties. Zodat ze zich niet verslikken met hun kleine keelgat…..

Oh, misschien ging het daarom wel mis tussen haar en mij. En haar en al die anderen. ‘A Hungry Ghost’, noemen ze dit fenomeen in het Boeddhisme. Een enorme behoefte aan liefde. Grote honger. Een klein keelgat. Bijvoorbeeld door een traumatische ervaring of dito jeugd. Teveel liefde ineens. Het gaat er niet in. Dus het komt er weer uit. Het wordt uitgekotst. Over jou, als je toevallig in de buurt bent.

Het ga je goed, Muts, maar ik hoop je toch echt niet meer tegen te komen.

	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…
	Rik van Boeckel op In Memoriam Snuitje
	Fred Rohde op In Memoriam Snuitje
	stronglove op Nieuwe trailer Heksenketelmovi…
	stronglove op Maan, maan, maanzieke maan. Wa…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: VRIENDEN

Waardig afscheid van een markante man: Lieve broer, geweldige oom, goede vriend en dierbare geliefde. Wat jammer dat je zo plotseling bent vertrokken. We hadden zo graag nog een tijd met je van het leven genoten.

Wakker worden van een droom: Heldere dromen zijn geen bedrog. Toch? Heks droomt een tegenvraag. Nu het antwoord nog…….

Herfst! De parken liggen bezaaid met eikels. Heks heeft last van haar lange adem. Loslaten is het devies. Net als die eikels hun boom…….

Griepje, dipje en het weer werkt ook niet mee. Heks lijdt aan hevige HPDP (Hier Pijn, Daar Pijn) gepaard gaande met algehele uitputting. Niks bijzonders op zich, dagelijkse kost in feite. Maar de ene keer kun je het beter hebben dan de andere……

Woeste installatie van gestabiliseerd wildwaterbed. Ach ja. Alle begin is moeilijk. Je vindt eindeloos opnieuw hetzelfde wiel uit: Het bed ligt erin. Heks is enorm tevreden….

Koningsdag 2015: Sloom slenteren door een zonnige stad met Cowboy en Frogs. Het is mijn geluksdag: Heks vindt een kikkerprins, Miss Piggy en een heus stokpaard. Die kan nog goed van pas komen!

Fantastisch en subtiel verwenweekend. Gul geven hangt af van vermogen te ontvangen ;-) Midden in deze zoete droom duikt spook uit verleden op in Amsterdams kroegje :-(

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk: