Tagarchief: spreek uit ervaring

Het leven is hard voor het hart van de wolfshond! Oedipus, brievenbus, lantarenpaal. Overal schuilt wel een verhaal. Heks heeft haar hart lief. Ze houdt van dit hart. Harten van goud bestaan echt. Je krijgt ze echter niet cadeau. Nee, het is keihard incasseren….

Posted on by

Zondag ga ik bij Chris langs om het restant wijn van mijn feestje terug te brengen. Ik heb het onlangs van haar cadeau gekregen. ‘Het is over van mijn feest en ik doe er niks mee,’ wimpelde ze een financiële vergoeding af. Maar nu heb ik weer van alles over.

Ik breng het dus maar weer terug. ‘Voordat ik het zelf op drink,’ wil ik grappen bij het afgeven. Maar ze is er niet. Geen hondengejoel uit de woonkamer. Haar huis is in diepe rust.

Ik stop de drank in een grote bloempot naast de voordeur en klap het transportkrat dicht. Dan frommel ik een kerstboom op een haarband door de brievenbus. Er zitten minuscule lampjes in. ‘Misschien kunnen die wijn met kerst soldaat maken,’ knipperen de lichtjes, als je de kerstboom op een bepaalde manier indrukt. Nou ja. Niet echt. Bij wijze van spreken dan.

De boom past precies door de borstelige sleuf. Een wonder!

Wat zijn brievenbussen eigenlijk oedipale objecten. Vooral als er bij wijze van clitoris een bel bovenop is gemonteerd. Ja, de wereld zit vol vruchtbaarheidssymboliek. Verwijzen de diverse fallussymbolen vaak naar oorlog en geweld, denk maar aan de obelisken, het vrouwelijk geslachtsdeel staat vanouds borg voor communicatie!

Ik draai me om. Mijn hondje is aan de beurt, we gaan lekker een rondje om het golfveld. Een grote grijze wolf rent over het plein. Als hij me ziet maakt hij rare bokkensprongen van enthousiasme. ‘Hallo,’ roep ik naar zijn baasje, ‘Zullen we een stukje samen oplopen?’

‘Ze kijkt me treurig aan. ‘Kiliam is heel erg ziek, hij kan elk moment dood neervallen….’ Verbijsterd kijk ik naar haar enorme bakbeest. Hij rent vrolijk achter VikThor aan. Het zijn oude kameraadjes. Als pup hebben ze eindeloos met elkaar gespeeld. Ze zijn precies even oud!

Mijn arme hondenvriend heeft een ernstige hartkwaal. Het is pas net ontdekt, maar als ik de verhalen hoor doet het me sterk aan de laatste weken van Ysbrandt denken. Vocht in de longen, een fladderhart…. ‘Het is waarschijnlijk aangeboren. Maar tot een maand geleden had hij nergens last van. De afgelopen zomer met al die hitte heeft hij prima doorstaan.’

We wandelen het eilandje op. Dit kleine stukje ruige natuur ingeklemd tussen schapenweitjes, poldersloten en een heus strandje aan het Joppe is uitermate favoriet bij onze viervoeters. Het rizzelt er van de fazanten, egeltjes en ander interessant ruikende vreemde vogels.

Het is zo’n landje, dat iedere avond aan zichzelf wordt teruggegeven. Onlangs raakte ik VikThor er zelfs op kwijt in de schemering. Opeens was ik in vergeten wildernis. Ver van de bewoonde wereld. Mijn hondje kon wel overal zijn. Opgegeten door een Loe. Een kruising tussen verwilderde huiskat en koe.

Heks was erg blij, toen ze haar monstertje na een kwartier zag opduiken uit het struweel. Ik gaf hem een uitbrander van jewelste, want dit soort geintjes mag hij natuurlijk niet herhalen. Maar waar zeur ik over? De brakken van Chris komen volstrekt niet terug in een vergelijkbare situatie. Ik spreek uit ervaring. We hebben wel eens 2,5 uur zitten wachten op die joelende gekken. Een kwartiertje is niks.

Behalve als je alleen op zo’n godverlaten plek bent. Dan duurt een kwartier een eeuwigheid.

‘Ze hebben op dat eilandje onlangs een hele kolonie illegalen opgepakt. Ze woonden op bootjes in het riet……’ hoor ik onlangs van een vriend. Het is inderdaad een soort niemandsland, zodra het gaat schemeren.

Vandaag lopen we bij daglicht en dan is het een verrukkelijke plek. De hondjes draven vrolijk voor ons uit. ‘Ik heb Kiliam in geen weken zo zien rennen. De medicatie doet hem toch goed.’ We genieten van onze schatjes. Het is bitterzoet. Misschien is het wel de laatste keer, dat ze zo samen lopen te dollen.

Bij het afscheid noteer ik het telefoonnummer van mijn hondenvriendin. Ik heb nog dozen met hartpillen van Ysbrandt liggen. Die dingen zijn werkelijk peperduur. Daarom heb ik ze bewaard. Waarschijnlijk zijn het precies dezelfde, die de Ierse wolfshond voorgeschreven krijgt. ‘Alleen zal de dosering anders zijn….’ Kiliam is reusachtig. Daar past mijn oude hondje drie keer in.

Aangeslagen ga ik weer naar huis. Want het is toch zo verdrietig als je je hondje verliest. ‘Gelukkig hadden we net een Galgo uit Spanje gereserveerd. Als maatje voor Kiliam. We dachten aanvankelijk dat hij gedeprimeerd was. Eenzaam. Maar het bleek dus die hartkwaal te zijn.’

Nu zijn de baasjes van deze geweldige hond blij dat er toch weer een hondje komt. Dat ze daar niet over na hoeven te denken. Het is al beslist. Ik snap het. Toen Ysbrandt de pijp uit ging zat er ook binnen een week een pup hier in huis…..

’s Avonds filosofeer ik over het hart. Over een hart van goud.

Ooit zag ik een programma over het periodiek systeem op National Geografic. In een paar uur werd de logica van dit systeem tot op het bot uitgebeend. Heks snapte het zowaar helemaal. Het was dan ook een heerlijk abstract verhaal, mijn favoriete manier om dit soort onderwerpen te benaderen.

Het gaat om verval. Hoe langzamer het verval in een element, hoe edeler het is. Een stenen hart of een hart van staal zal je niet gelukkig maken. Een instabiel hart kan niet lang liefhebben. Het vervalt tot gruis of roest. Tenzij je een roestvrijstalen exemplaar hebt weten te bemachtigen.

Ik denk over mijn eigen gouden hart. De laatste tijd schiet de berenklauw weer op in mijn innerlijk landschap. Maar een stabiel hart kan dat wel hebben. Een gouden hart gaat echt niet haten. ‘Je hebt een goed hart, Heksje. Dus vergeef allerlei gekken nu maar hun gebreken. Je hebt er net nog een preek over gehoord in de kerk….’

In de Ecclesia ging het inderdaad over het hart, compassie en vergeving. En bidden. Iets dat ik de hele dag doe tegenwoordig. Pruttelend en scheldend vaak. Achterstevoren. Maar ik hou mijn gouden hart open. En het werkt nog steeds goed. Liefde genoeg. Uit die oneindige bron. Goddank is er de Godin.

Dan komen mijn gedachten weer bij de wolfshond. Mijn grote grijze vriend. Oh, wat verdrietig. En zo onrechtvaardig. De grootst mogelijke probleemhonden met de meest hopeloos moeilijke karakters leven moeiteloos voort tot ze oud en tandeloos zijn. En deze vriendelijk reus legt het loodje.

Het leven is niet eerlijk. God straft zo willekeurig. Of is het dan toch gewoon stomme pech, ziek zijn? En kun je iemand er niet om veroordelen?

‘Niemand zegt tegen die hond, dat hij niet kwaad moet zijn, omdat dat slecht is voor zijn hart. Of dat hij die kwaal gekregen heeft door onverwerkte trauma’s. Of dat hij bewegingsangst heeft, nu hij zo weinig energie heeft…… Of dat hij niet beter wil worden……’ verzucht ik een dag later tegen mijn fysiotherapeut. Dingen waar Heks bij voortduring mee om de oren wordt geslagen.

I

 

 

 

 

 

Help jezelf. Trek je de blaren aan je haren uit je eigenste moeras. Claim je persoonlijke amoebe-koninkrijkje. Regeer over je onderdanen alsof ze niet moe zijn en spierpijn hebben. En zoek een buddy, de Heilige Graal van dit verhaal!

Posted on by

Unknown-15

‘Help jezelf’, zegt de Boeddha. Heks weet het wel, maar toch probeert ze meer hulp van buitenaf te regelen om uit haar isolement te geraken. Want dat is hoe mijn leventje vaak voelt: Een celstraf, die je thuis uit mag zitten. Een zware ijzeren bal aan je voet of enkelband is niet nodig, want ons soort boefjes zijn niet vluchtgevaarlijk.

ME patiënten ervaren hun eigen lichaam al als enorm zware loden bal. Uit bed rollen is er helaas niet bij, want dat lamme looien lijf staat op brakke poten. Men zou deze lamlendige bevolkingsgroep zo kunnen inhuren als enkelbal. Ze laten zich uiteraard zonder protesteren, daarvoor ontbreekt de energie, met een zware ketting aan de eerste beste crimineel vastzetten.

Unknown-12

Dit alles op basis van vrijwilligheid natuurlijk. Anders kort je hen gewoon op hun uitkering….. Het scheelt de staat een enkelband en wij zijn uit ons isolement!

Kijk, ik ben best creatief in het verzinnen van oplossingen. ‘Alles in het leven is op basis van wederkerigheid,’ zegt de praktijkbegeleidster van de huisartsenpraktijk afgelopen week tegen me als we het hebben over het doorbreken van mijn isolement door middel van een buddy.

Daar begint het al. Bij ME patiënten ontbreekt nu juist de energie om van alles terug te doen als iemand iets voor je doet. Ik spreek uit ervaring. Een kerngezond medemens met een leuke inspirerende baan laat bijvoorbeeld je hond uit en je luistert vervolgens urenlang naar diens problemen. Met je beperkte energie. Waar je dan volledig op leeg loopt.

Van de regen in de drup.

Mensen weten me sowieso te vinden als ze over hun ellende willen praten. Dat is mijn hele leven al zo geweest en volgens diverse collega’s paranormaal genezer moet ik geld gaan vragen voor mijn inspanningen.

Die wederkerigheid is dus lastig in wat ik wil. Ik heb echt geen zin meer in eindeloos geneuzel over allerlei problemen, terwijl ik zelf mijn kop moet houden. Want over mijn amoebebestaan valt weinig te melden natuurlijk.

Ik probeer het wel eens, maar het wordt zelden op prijs gesteld.

We zijn dus op zoek naar een buddy, die er echt voor mij wil zijn. Iemand, die ook eens wat voor me wil doen. Regelmatig. Het duurt immers maar voort, die ziekte. Langdurig. Ik ga er immers niet aan dood……. Het blijkt in de praktijk nog niet zo gemakkelijk te zijn.

Unknown-13

De goedbedoelende vrijwilligerswerkwereld staat bol van dit soort initiatieven. Maar er is helaas niets te vinden, waar ik persoonlijk echt iets aan zou hebben. Behalve in Kennemerland. En daar kampt dit initiatief met een ernstig tekort aan vrijwilligers……

‘Je moet er ook wel naar kijken natuurlijk,’ vervolgt ze streng, als blijkt dat ik niet alle informatie persoonlijk tot op de bodem heb doorgespit. Wegens gebrek aan energie. Maar liefst twee andere mensen hebben dit echter wel voor me gedaan. De snelle kritiek op mijn vermeende luiheid is weer treffend.

Ik laat de begeleidster de uitkomsten van hun onderzoek zien, waaruit blijkt, dat er echt niks te vinden is, waar ik iets aan heb. Buiten iemand, die koffie bij je komt drinken….. Eens per week.

‘Wil je worden opgenomen?’ roept mijn gesprekspartner vertwijfeld, als ze hoort hoe somber ik ben geworden van het eenzaam koekeloeren vanuit mijn vat vol kwalen. ‘Heb je plannen om jezelf iets aan te doen?’

Nee, geenszins. Je leven niet volhouden is iets anders dan suïcidaal zijn. Ik wil absoluut niet overgeleverd worden aan die ellendige psychiaters met al hun nare pillen waar ik niet tegen kan. Bovendien: ME IS GEEN PSYCHIATRISCHE AANDOENING!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Je stopt een depressieve kankerpatiënt toch ook niet in een inrichting? Nee, die ga je behandelen. Met chemo en bestraling. Helaas bestaat er in onze hopeloze bananenrepubliek geen behandeling voor mijn kwaal. Wij moeten het eindeloos uitzitten. Alleen. Zonder hulp. Gebagatelliseerd tot op het bot. Door de medische wereld, maar ook door je directe omgeving.

‘We hebben allemaal wel eens wat,’ is het meest opbouwende, wat ik in die dertig jaar van mijn familie over dit onderwerp heb vernomen, bijvoorbeeld. En dat is ook zo. We hebben allemaal wel eens wat. Een aambei. Een steenpuist. Een schaamluis. Een genitale wrat…… Of ME.

‘Je bent zo boos, Heks, die woede helpt ook niet mee voor je ME…..’ hoor ik voor de zoveelste keer. Nu van de vrouw tegenover me. Deze dooddoener uit het medische circuit maakt me knettergek. Ik krijg suizende oren en een rode waas voor mijn ogen, zodra het gesprek die kant op gaat. Ongeacht wie er tegenover me zit.

Alleen verwacht je uit de medische wereld altijd dat ze hun huiswerk maken. Dat behandelaars zich verdiepen in de ziekte van de patiënt. Het is altijd zo stuitend schrijnend, dat men er niets vanaf weet. Dat er voortdurend met dit soort uitspraken wordt gestrooid……

1001004001464572

Ik verbijt mijn woede, want ik mag deze praktijkbegeleidster echt heel graag. ‘Als iemand kanker heeft,’ wil ik beginnen, maar ik weet uit ervaring dat je als je ME gaat vergelijken met kanker de rapen al snel gaar zijn in behandelland. Want hoe durf je een serieuze ziekte, waar ja aan dood kunt gaan te vergelijken met jouw zeurkwaal?

‘Als je hele erge honger hebt en je wordt kwaad omdat je niks te eten krijgt…… Niemand luistert. Men roept zelfs dat je het je verbeeldt……. Je wordt alleen maar bozer, omdat je niet wordt gehoord door al die volgevreten medemensen…… Ze geven je niks te eten, leveren alleen maar commentaar……’

‘Als je uitgehongerd bent en je bent daar woest over, omdat iedereen om je heen lekker zit te bunkeren, dan krijg je echt niet meer honger door die woede. Zo wordt ME ook niet erger, omdat je boos en gefrustreerd bent, omdat je niet wordt behandeld. Het wordt erger door de jaren heen, omdat je niet wordt geholpen!!!!!’

Als je honger hebt moet je eten en als je ziek bent moet je worden behandeld. Daar doet schelden niks aan af, noch voegt het iets toe. Het lucht hooguit op.

Unknown-16

Gelukkig heeft de begeleidster nog een ideetje. ‘Ik ken iemand met autisme, die zo’n veertig uur per week wordt begeleid. Ik heb geen idee hoe dat allemaal geregeld is, maar we zouden eens iets kunnen proberen via de WMO,’ via vrijwilligersorganisaties gaat het niet lukken blijkt nu opeens. Niet wat ik nodig heb althans.

‘Je moet dan wel een DSM Code hebben,’ Nou, dat lijkt me geen probleem. Ik heb thuiszorg op grond van een psychiatrische ziekte: In Nederland valt ME nog steeds onder die noemer. Belachelijk natuurlijk. Ik zie nooit een psychiater. Maar laat ik er dan nu eens gebruik van maken…

Maandag word mijn casus in het team gegooid. Ik zie er tegenop. Voor je het weet krijg je weer dat stempel van onwillige luibak. Terwijl je doodziek in je bed ligt. Gaan ze het over mijn woede hebben in plaats van over mijn ziekte en het gebrek aan behandeling.

Pappen en nathouden. Dat is wat ik doe. Al dertig jaar. In mijn eentje. Achter de geraniums.

Het zou zo fijn zijn als mensen eerst eens die film UNREST zouden kijken, voordat ze beginnen te roepen, dat ik moe word, omdat ik kwaad ben dat ik de vermoeidsheidsziekte heb. Huh? Ja! Een volstrekt foute benaming overigens van die ernstige invaliderende multi systeemziekte, die ik al drie decennia onder de leden heb.

Unknown-14

‘Help jezelf,’ zeg ik tegen mezelf. Ga er niet aan onderdoor. Stapje voor stapje. Richting je graf. Wees lief voor jezelf onderweg. ‘Je bent niet gek, Heks. Dit is ook bijna niet te doen, zoals jij vegeteert. Je hebt geen partner of kinderen, die onvoorwaardelijk van je houden. Je hebt vrienden, maar die hebben allemaal hun eigen leven. Die zie je maar zo eens te hooi en te gras…..’

‘Je kunt niet verwachten, dat je vrienden op die manier om je geven, Heks. Die zijn allemaal al voorzien in hun dagdagelijkse sociale behoefte,’ concludeert Blonde Buurman onlangs droog als ik me beklaag over mijn extreme eenzaamheid.

En hij heeft gelijk. Jarenlang heb ik voor anderen gezorgd, opdat ze voor mij zouden zorgen. Ik heb eindeloos om hen gegeven, opdat ze om mij zouden geven. Ik zie nu hoe idioot dat eigenlijk is. Alsof je hen op een idee wilt brengen. Gewoon vragen om hulp kwam dan weer niet in me op.

Heks moet wachten op de restjes. Tot iemand een keer tijd over heeft. Of aandacht. Zo zit het in mijn systeem. Ik doe dat zelf. Een hele oude gewoonte. Bij sommigen wacht ik al jaren. En het gaat nooit gebeuren……

Ik heb er een potje van gemaakt. En nu zit ik met de gebakken peren. Eenzame oudbakken peren. Ik heb geïnvesteerd in een wanproduct. Eindeloos geluisterd naar mensen, die echt nooit naar mij willen luisteren. Eindeloos gezorgd voor mensen, die dat never nooit voor mij willen doen.

Sowieso wil niemand dat voor mij doen. Er is zelfs geen vrijwilliger of buddy te vinden.

Heks is bang. Maandag word ik in het medische team besproken. Straks spuiten ze me plat en word ik afgevoerd. Om er vanaf te zijn. Omdat er geen behandeling is voor ME. Omdat je jaar in, jaar uit maar moet zien. Omdat ik er helemaal doorheen zit met mijn getob. Omdat ze dan toch iets willen doen en dan maar dit….. Het is per slot van rekening toch een psychiatrische aandoening?

Help jezelf, Heksje. Het is geen schande om je eenzaam te voelen. Zoveel mensen hebben er last van. Alleen kunnen die er gewoon iets aan doen. Lid worden van een paar leuke verenigingen bijvoorbeeld. Of om de haverklap mee met een groepsreis. Of tig keer per maand de sauna in….. Salsa dansen voor alleenstaanden in Hoofddorp. Er is genoeg te verzinnen als je er de puf voor hebt.

Ik moet op de millimeter maar weer een list verzinnen. Om mezelf weer boven de streep te krijgen. Dat ellendige denkbeeldige ijkpunt, waaronder het dweilen is. Met de kraan open. Die hellepoort naar het absolute nulpunt.

Eerst maar eens zorgen, dat ik dagdagelijks thuis kom in mezelf. Laat ik toch vooral weer proberen te mediteren. Dat lukt al weken voor geen meter. En dat is in elk geval iets, dat ik zelf kan doen. Desnoods liggend op mijn nieuwe knaloranje bank!

 

 

 

 

 

.

Vintage, de Don, pakken en overpeinzen. Inpakken van pakken, gepakt worden en weer opstaan. Wijze woorden die teloor gaan. Of toch niet? Het verband tussen leuk gekleed gaan en uitwendig gedragen hersentjes, die op hol slaan……

Posted on by

‘Ja Heks, jij kleedt je misschien zo leuk om het leven te vieren, maar dat wordt niet door iedereen zo ervaren….. Ik zag je vorige week fietsen met je hondje en je kar. In je knalroze jurk met bijpassend hoedje. Een feest om naar te kijken. Toch zien heel veel mannen dat heel anders. Die denken dat je het speciaal voor hen hebt aangetrokken!’

Ik kijk mijn homeopaat glazig aan. Zegt ze nu dat het aan mij ligt? ‘Het maakt echt niks uit wat ik aan doe, hoor. Ik ben wel eens gepakt door iemand, toen ik in mijn afgekloven kloffie liep…..’

Nee, het ligt niet aan mij. Wat ze me duidelijk probeert te maken is dat er zich dingen in de kleine uitwendig gedragen hersenen van mannen gaan afspelen, zodra je wat leuks aantrekt. En dat het zo vreemd is dat ik dat gedrag haat en me toch zo graag mooi kleed.

Er gaan zich ook al allerlei dingen afspelen in die garnalen hersentjes van de gemiddelde man als je er uit ziet als een ouwe stinkende gymschoen is mijn ervaring. Sommige mannen hebben werkelijk niets nodig.

Ik heb hier veel over geleerd toen ik ooit per abuis een loopse teef te logeren had en mijn niet gecastreerde hondje Ysbrandt langzaam gek zag worden van haar heerlijke gruizige dampen. Het arme beest kon er niets aan doen.

Hijgend verbleef hij gedurende de kerstdagen in zijn bench. Chemisch gecastreerd en onder de tranquilizers zat hij met rode oogjes stoned van de pillen te kwijlen naar zijn liefje. Uitdagend ging ze dan voor zijn neus staan met haar dikke frut. Staart opzij….. Ja, ze vond hem echt leuk.

En teven zijn de baas in hondenland. Dus als ze niet wil gaat het niet gebeuren. Woest grommend en blaffend bijt ze dan van zich af.

Het is wonderbaarlijk hoe deze efficiënte reactie op ongewenste intimiteiten bij de mens ver te zoeken is. Bij de kroon van de schepping is de koningin van haar natuurlijke troon gestoten: Menselijke teven zijn bang om de man in kwestie te kwetsen.

Ik spreek uit ervaring. Eindeloos heb ik onder de kin van geschonden mannelijke ego’s gekieteld. Zelfs al vond ik iemand absoluut een lul. Toch bleef ik beleefd en correct.

Dat kan ik andersom niet beamen. Te vaak is het me gebeurd dat een gezellig gesprek of een onschuldige flirt desastreuse gevolgen had. Voor mij wel te verstaan. Heks heeft helaas helemaal niet geleerd om van zich af te bijten. Bij ons thuis keken ze gewoon de andere kant op als er iemand naar je zat te grabbelen en graaien. Iedereen keek de andere kant op. Dus officieel is er dan nooit iets gebeurd.

Lekker makkelijk.

Mijn homeopaat zegt altijd wel weer iets, dat me enorm bijblijft. Vorige keer was dat de opmerking: ‘Misbruikte mensen kenmerken zich allemaal door enorme trots.’ Heks herkent het. ‘Al sla je me dood, ik geef geen kik. Ik gun je mijn pijn en tranen niet,’ dacht ik bijvoorbeeld als veertienjarige, toen mijn vader me te lijf ging met de stofzuigerstang. En er weer flink de andere kant op werd gekeken door de omstanders…….

‘Normaal gesproken zie je magisch denken bij kinderen tot ongeveer hun vijfde levensjaar. Misbruikte kinderen echter blijven dit veel langer doen. Het helpt hen overleven…..’ zegt ze afgelopen week tegen me, ‘En jij Heks, jouw magie is echt enorm sterk,’ voegt ze er aan toe.

Ik zie het net iets anders. Voor mij is magie een realiteit, waar kinderen nog bij kunnen. Met hun Thetagolven. Voordat ze last krijgen van andere hersengolven,  Alfa golven. Zo rond hun zevende levensjaar.

Ja, mijn magie.

Ik vind een pak voor de Don. Een wollen pak van Hugo Boss. Voor 15 euro. Gloednieuw. Alsmede een schitterend geruit colbert van een meer obscuur merk. Ook voor 15 euro. ‘Wat is je maat,’ vraag ik hem door de telefoon. Het is precies zijn maat……

Exact op dat moment zit mijn goede vriend op een colbertje uit Litouwen te wachten. Gekocht via Catawiki. Maar hij wordt genaaid. Het pak wordt niet bezorgd. Hij weet gelukkig bijtijds de betaling te torpederen.

‘Ik vind het magisch, Heks. Hoe is het mogelijk? Je maakt me echt ontzettend blij hiermee. Waar heb je het in godsnaam gevonden?’

De Don is net als Heks een kledinggek. Met een beperkt budget. Hij kan zich toch zo prachtig opdirken. Geweldig. Natuurlijk denkt elke vrouw dat hij het speciaal voor haar doet. Maar dat komt omdat hij expres die indruk wekt.

Hij doet sowieso graag iets voor een ander. ‘Als ik het kan, zal ik het niet laten,’ zet hij met enige regelmaat, ‘Maar eigenlijk doe ik het allemaal voor mezelf. Ik krijg er een fijn gevoel van….’

Nooit gruizige opmerkingen of gezeik met die vent. Egocentrisch tot op het bot met zijn altruïstische acties. En altijd in de race met Heks wie er het mooist is opgedoft. Mijn geliefde Don. Over een paar weken komt hij logeren……

 

Contemplaties over woede: Het leven slaat je met een roede. Vermoorde onschuld in de pan. Als je het niet volhoudt drink je je lam. Heks geniet via haar hond: Hij rent in het rond. Als een zotteklap met zijn lekkere kontje….. Ja, een hondje maakt gezond.

Posted on by
©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM, HET ONSCHULDIGE LAM MET DE BLAUWE OGEN. DON LEO WEET DAAR CULINAIR WEL RAAD MEE……

Zacht worden, weer zacht worden. Weer acht worden. Of vier. Weer kijken met de ogen van een kind. Verwonderd. Open. Bewust van alle lagen van alle werkelijkheden. Onschuldig als een lam. Met oren. Horen: Getroost worden…..

Oorlam.

Lamstraal.

‘Ik vind mensen verschrikkelijk. Vaak,’ vertrouwd Saar me toe, ‘Dat had ik al als kind.’ We maken een enorme wandeling met onze viervoeters. Mijn frivole huppelhondje en haar woeste herplaatser, een bakbeest met rugzak. Helemaal achter het Valkenburgermeertje, daar waar bijna niemand komt, haalt mijn vriendin de muilkorf van haar monster.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM, HEB JE NET JE SCHAAPJES OP HET DROGE, KOMT ER ZO’N LAMSTRAAL AAN…..

Nadat hij eerst met korf bijzonder woest met mijn hondje dolt. Te woest. ‘Hij heeft zoveel opgekropte energie…. Als hij een speeltje in zijn bek kan houden gaat het beter.’

En dat is zo. Plotseling spelen onze schatjes heerlijk langs het oude rangeerplatform. Eindeloos rennen ze achter elkaar aan. VikThor pikt de bal van Baris en vice versa. Saar en Heks zitten het schaterend gade te slaan. ‘Oh, wat heerlijk. Wat zijn het toch een schatten! En wat zijn ze happy! Nu!’

Wij ook natuurlijk. Van weeromstuit. Ook wij rennen een beetje door het struweel. Ook wij krijgen wild in onze neus. Ook wij zijn er helemaal bij. Blij! En vrij!

‘Als je contact met een kristallen schedeltje wilt maken, dan moet je helemaal in je hart komen. Dus denk aan een klein kind. Of een dierbaar dier….,’ de toverheks, die me dit vertelt reist rond met een grote kristallen schedel, Synergy genaamd, ‘Volwassen mensen zijn veel te gecompliceerd voor dit doel, daar ga je het niet mee redden!’

Saar en Heks kijken elkaar aan. Ja, het is waar. Soms tref je een wijs exemplaar. Zoals ik vandaag Saar. Maar vaak is het onwijs onwijs wat de klok slaat. En als je daar tegenin gaat….

Mensen lijden en daarom doen ze zo vreselijk. Ik spreek uit ervaring. Alle keren dat ik me hopeloos heb gedragen voelde ik me bepaald niet senang.

Het is dus niet altijd een keuze om een eikel te zijn. En voor je het weet is het een ingesleten gewoonte. Gedrag, wat je vertoont, nog voor je erover hebt nagedacht. Ingesleten eikelpatronen. Vaak door generaties heen!

Het is eerder een bewuste keuze om te ont-eikelen.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM, KLOK IS DOOD. HANGT SCHEEF EN IS KAPOT……

Afgelopen week heb ik een wonderbaarlijke ervaring. De klok van mijn vader staat al een tijd stil. Plotseling besluit ik em op te winden en af te stellen. Zodat hij weer loopt.

Ik voel mijn vader in mijn kielzog, terwijl ik met mijn tong tussen mijn tanden de klok waterpas hang. Als ik het uurwerk vervolgens opwind begint de klok woest te slaan. ‘Deng, deng, deng, deng,……. Eindeloos.

Ik geef het op. De klok is boos. Er is echt iets mis met het uurwerk.

‘Kun je mij vergeven dat ik een vat vol woede was?’ Mijn vader praat alsof hij naast me staat. Het is echt heel belangrijk. Kan ik dat? Ik heb dat toch al jaren geleden gedaan. Maar heb ik dat toen echt gedaan? Bij voorbaat? Ik wist niet eens waar ik het over had!

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM, DE KLOK IS BOOS, HIJ SLAAT EN SLAAT ZICH EEN SLAG IN DE RONDTE

Ja, dat kan ik. Natuurlijk kan ik dat! Ik hou veel van hem en ik neem het hem niet meer persoonlijk kwalijk. Ik zie de bloedlijnen met het venijn in mijn aderen. Het is niet anders. Ik ben niet de enige. Zovele familieclans vol woede. Generaties vastgeketend door zoete wraak.. Getekend voor het leven.

Of angst. ‘Mijn voorouders dragen allemaal het angst-gen in zich. Ik heb vandaag gezeten met mijn angst,’ zegt een man tegen me tijdens de retraite in Biezenmortel. Het heeft me geïnspireerd om met mijn woede te zitten. Maar ja, je ziet wat ervan komt. Het thema nijd heeft zich rap door mijn leven verspreid.

Is zichtbaar en voelbaar geworden. Ik leer woede opeens ook kennen als een kracht. Het heeft een functie, net als jaloezie. Om iets te signaleren. Om je in beweging te zetten.

De genetische woede, of angst, jaloezie, noem maar op….. Daar kun je je maar beter van bevrijden.  Dat doet Heks dan ook. Ik omarm mijn vader in gedachten. Geef de klok nog niet op. Opnieuw probeer ik em aan de praat te krijgen. ‘Ik vergeef je, ik wil dat het hier eindigt. Dat ik iets kan keren hierin…. Voor ons allemaal. Geen ‘bloed kome over ons en onze kinderen’ meer. Bloedwraak en wrok: Ga in je hok!’

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM, OORLAM VOOR EEN LAM LAM MET GROTE OREN….

De klok begint te lopen. En loopt  En loopt. Tiktaktiktaktiktak. Doinggg….

Ik hernieuw een vriendschap via Facebook. Mijn oude vriend woont in Kroatië. Daar doet hij al jaren allemaal hele leuke dingen met medemensen. Onder andere smeden. De man is smid.

‘Ik ga de klok van pappa repareren en wel daar. Bij mijn vriend Smid, in Kroatië,’ plan ik overmoedig. De slinger is kapot en behoeft wat degelijk smeedwerk. Mijn lijmpistool volstaat niet meer.

Zo stromen er allemaal magische rivieren door mijn universum. En opeens komen er een aantal samen. Begin ik vreemde plannetjes te beramen.

‘En houdt die woede dan ook op?’ Heks is moe van alle aanvaringen en mijn onvermogen om te sussen, door te slikken en te harmoniseren. Volgens mijn vader wel. Zijn geestesmond beweert terstond onomstotelijk maar niet bewezen: ‘Mijn schattebout, je bent genezen!’

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM, VRIEND SMID SMEED HET IJZER ALS HET HEET IS!

VikThor de Tractor, Het Geheime Kanariepietengenootschap, de kracht van ja zeggen tegen nee, en bubbelen tot je erbij neervalt: Heks verjaart! En het eerste wintervirus komt te paard……

Posted on by

De gehele afgelopen week dweil ik maar zo’n beetje in de rondte. Ik laat me prikken en kneden door diverse therapeuten, maar veel helpen doet het niet. ‘Is het niet gewoon viraal?’ app’t een vriendinnetje, ‘Mijn lief heeft zich ook een paar weken enorm beroerd gevoeld. Doodmoe vooral. Nu gaat het weer iets beter, hij is weer aan het werk.’

Haar man heeft ook wat gezondheidsitems. Hij behoort zonder meer ook tot de Nationale Kanariepietenbrigade! Net als Heks. Dit geheime genootschap heeft tot taak om als eerste van zijn of haar denkbeeldige stokje te vallen bij viraal en bacterieel gevaar. Ook testen van ongezonde inpandige eindeloos herververste lucht behoort tot ons werkgebied.

Als wij bijvoorbeeld plotseling omvallen na het aanzetten van zo’n foute airco, dan kun je ervan verzekerd zijn dat je te maken hebt met een ‘ziek gebouw’. Ik spreek uit ervaring.

Denk nu niet dat het kanariepietensyndroom je in dank wordt afgenomen. Over het algemeen willen zakenlieden helemaal niet horen dat hun gebouw ziek is, of hun bedrijf knettergek om een airco aan te sluiten op een oud en vies buizensysteem. Liever laten ze de helft van de werknemers gestrekt afvoeren, de kanariepieten voorop, dan toe te geven dat ze fout zitten!

In vroeger tijden namen de mijnwerkers kanaries mee om te waarschuwen voor brandbaar mijngas (methaangas) en giftig koolstofmonoxide gas. De kanaries gingen namelijk al bij kleine concentraties van het gas van hun stokje.

De afgelopen week begin ik ook weer eens te lezen in een boek over ‘De kracht van JA!’ van John Kalse. Ik ben twintig jaar geleden bij de man in de leer geweest naar aanleiding van zijn boek ‘Creëren vanuit je bron.’ Heks had een geweldig leuke week, maar ik heb er verder weinig aan gehad.

Alles wat ik zat te creëren vanuit mijn bron was hopeloos. Ik werd precies in die tijd opnieuw ziek na te zijn blootgesteld aan een foute airco. Ook kreeg ik een relatie met een volstrekte eikel. Mijn kinderwens eindigde in een miskraam. Ik moest vervolgens ook nog eens flink onder het mes.

Mijn vriendenkring ontplofte, mijn buurman en goede vriend veranderde in de psychopaat die hij altijd al was, nadat ik vriendelijk bedankte voor zijn plotselinge avances.  (Ik was een tijd vrijgezel na de relatie met de eikel). Helaas was de Boze Buurman op zijn knakworstje getrapt na te zijn afgewezen! Of op zijn schamele waxinelichtje, wie zal het zeggen?

Hij sloeg mij en mijn auto total loss en treiterde jarenlang stiekem mijn hond. Hij jatte mijn krant en ik kreeg vreemde hoge gas/licht en -waterrekeningen. En ga zo maar door. De lijst is eindeloos……

Daarnaast trakteerde het wonderschone leven me als bonus op RSI en een stevige Whiplash. Bovenop de ME en Fibromyalgie. ….. Niet bepaald de dingen die ik in mijn leven wilde creëren. Min of meer het tegenovergestelde……

Er waren nog een paar bijzonder traumatisch nare zaken, die ik met de beste bedoelingen blijkbaar toch heb zitten creëren, maar daar wil ik echt niet meer over praten. Laat staan schrijven…..

Ik was na enige tijd nstuurlijk wel klaar met het idee dat je je eigen leven creëert. Nog voordat de maakbare samenleving werd gelanceerd vond Heks het al een waardeloos concept. Die levensvisie is alleen maar prettig voor succesvolle narcisten. Niet voor kanariepietjes…….

Een goede representant van god zijn is nog niet zo eenvoudig. Het eindigt ook niet altijd goed, vraag maar aan de Zoon van god. Die werd als beginnende dertiger al vastgespijkerd aan een kruis……

Maar goed. Ik bak er dan ook niet zoveel van. Van dat creëren van geluk en vervulling. Ik koester ook niet langer de overtuiging dat het daarom gaat. Als ik dat ooit al heb gedaan.

Maar nu dan ja. De kracht van ja. Nou ja zeg! Ik zeg al een hele tijd NEE.

Geen zin meer in dit, ik wil dat niet meer. Geen gezeik meer aan mijn kop, niet meer altijd de underdog zijn of het zwarte schaap. Geloof er geen donder van, moet je niet mee aankomen en ga zo maar door. Hou op, schei uit! Nee, nee, nee. Als een kleuter in zijn peuterpubertijd. Louter nee.

‘Je kunt ook ja zeggen tegen je nee,’ schrijft John. Oh ja? Ik probeer het direct uit. En het is geweldig! Want al dat ‘ik heb het gehad, ik wil niet meer etcetera’ zadelt me met een vreselijk gevoel op. Ik herken mezelf niet meer als ik weiger te luisteren naar een zielig zuigverhaal. Stiekem zeg ik dus nee tegen mijn nee……

Huh?

Nee toch zeker!

Dat gaat veranderen!

puppycusus04

Vrijdagavond ga ik met de buurvrouw naar puppycursus. In haar leven spelen problemen waar de honden geen brood van lusten. Laat staan puppies! Dagenlang luisteren lukt me niet meer. Maar een uurtje samen iets leuks doen pakt geweldig uit!

Heks heeft haar persoonlijke fotograaf! Het gehele uur schiet ze het ene plaatje na het andere. En mijn buurvrouw verzucht de eerste keer op de terugweg: ‘Ik heb het hele uur niet 1 keer aan alle ellende gedacht!’

‘Ik heb een aanbod voor een vervolgcursus. Gewoon weer op de vrijdag. Vijf keer. Als je interesse hebt….’ zegt onze juf bij de puppycursus-certificaar-uitreiking. Ja, VikThor heeft zijn eerste diploma binnen! Buurvrouw en Heks kijken elkaar aan. Zullen we? Ja, natuurlijk. We vonden het al zo jammer dat het afgelopen was!

Later thuis komt Joy eventjes buurten. We drinken een hele goeie franse bubbelwijn. Het is tenslotte mijn verjaardag. ‘Ik ga ja zeggen tegen mijn nee,’ vertrouw ik mijn vriendin toe, ‘en ik ga allemaal leuke dingen doen het komende jaar. ik ben bezig het roer om te gooien!’

We verzinnen vervolgens samen wat grappige plannetjes. Aangewakkerd door de bubbels worden ze steeds gekker. Het is al hartstikke laat als we afscheid nemen……

Heks crepeert nog steeds van de pijn. Ondanks alle pijnstillers, medicinale cannabis en bubbels. Vooral na een uurtje trainen met VikThor is het bar en boos met mijn lijf. Met name mijn armen. ‘Ik heb zijn naam veranderd,’ roep ik naar mijn medecursisten als hij me het trainingsveld op sleurt de afgelopen avond, ‘Vanaf nu heet hij TracThor.’

TracThor