Tegen de klippen op je best blijven doen, vechten tegen andermans windmolens, met je kont tegen de krib tegen de stroom in zwemmen……. Zo vermoeiend. Heks houdt het voortaan bij haar eigen windmolentje en zwemmen doe ik alleen nog maar in een instructiebad. Het is mooi geweest. ;-)

Tweede paasdag ligt Heks in bed. Uitgeteld. Die stomme Matthäus zit nog in mijn kop. Telkens begint er weer een ander deel af te spelen. Soms luister ik. Of ik zing mee. Maar opeens ben ik het zat. Weg met die muziek. Ik wil wel weer eens een ander liedje zingen.

Ik schrijf een paar blogjes. afgewisseld met uitlaatrondes van de hond. Het is vies piessnotweer. Overdag gaat het nog wel, maar aan het eind van de middag is het uit met de pret. Ingepakt in een dikke jas waag ik de sprong.

Op de valreep steek ik een paar Denta Sticks in mijn jaszak. Die wonderbaarlijke omstreden tandenborstels voor honden. Ze borstelen ook de darmen naar het schijnt. Heks heeft nog een heel voorraadje liggen. Ik geef die gekke dingen met mate. Hondjes echter zijn er dol op.

‘Misschien kom ik Kras wel tegen,’ mijmer ik, terwijl ik de straat uit fiets. VikThor is blij. Hij heeft zich de halve dag liggen vervelen. Nu moet hij aan de bak. Vol enthousiasme stort hij zich in het uitbottende struweel. Springt een sloot in. Komt er zwart weer uit. Duikt een stuk verder koppie onder in een vaart. Ja, mijn hondje houdt van zwemmen.

Langs de Zijl lopen nog wat mensen te wandelen op dit late uur. Vik speelt met alle hondjes, die we tegen komen. Bij het Joppe wordt het rustiger. Vredig snor ik langs het water. Geen Kras te bekennen op het stuk waar we elkaar normaal gesproken tegen komen. Maar als ik doorfiets naar het tweede deel van de ronde om de golfbaan zie ik in de verte haar scootmobiel.

VikThor ziet het ook en sprint vooruit. Vol overgave rolt hij op zijn rug in het gras tussen Lucas en Lotje, de twee brakken van Kras. Lucas begint te loeien van enthousiasme. Goeie hemeltje, wat kan die kleine toch een kabaal maken. Hij valt bijna om van ouderdom, maar geluid produceren kan hij nog steeds als de beste.

Zo wandelen we samen. Drinken achteraf een kopje thee. De hondjes krijgen lekkere tandenborstel. We wisselen de laatste nieuwtjes uit. ‘Ik ga naar Plum Village in juni,’ glim ik tevreden. ‘Oh, Heks, wat leuk. Wat heerlijk voor je! Je hebt gelijk!’ Ik vertel haar hoe alles vanzelf op zijn plek valt deze keer. ‘Ik hoef er nauwelijks moeite voor te doen. De Don past op mijn huis plus alle katten en VikThor mag bij mijn hulp logeren.’

‘Ja gek is dat toch, hoe soms dingen als vanzelf lijken te gaan….’ Kras knikt instemmend. En het is zo. Het is zelfs mijn nieuwe motto: Niet langer tegen windmolens vechten. Mee met de stroom. Luister naar je onderbuikgevoelens.

Als ik later terug naar de stad fiets is het al flink aan het schemeren. En het regent pijpenstelen. Kletsnat maar ontspannen glimlachend kijk ik naar mijn dravende hondje. Die regen interesseert hem geen biet. Zolang hij maar kan bewegen. Voor ik hem aanlijn laat ik hem nog eventjes zwemmen in de Zijl. Zo is de ergste modder weer uit zijn vacht  gespoeld.

Ik mijmer over dat vanzelf gaan der dingen. Heks is altijd geneigd enorm haar best te doen. Aan dooie paarden te trekken alsof het niets is. Daar moet ik mee ophouden. Voor zover ik het nog doe dan. Opeens springen er toch wat situaties voor mijn geestesoog, waarin ik het toch weer doe.

‘Niet meer doen, Heks. Houd ermee op. Het is mooi geweest!’

Ik denk aan de woorden van een andere leermeester van me, Alex Orbito. ‘Love yourself and love God,’ ligt hem in de mond bestorven. Het is zo, daar knappen we pas echt van op. Maar oh, wat is het moeilijk om te doen. Hoe vaak hebben we niet van alles en nog wat op onszelf aan te merken? Niet goed genoeg en ga maar zo door.

Later zit ik tevreden in mijn stoel te dweilen. VikThor brengt me een balletje. Ik gooi het hoog in de lucht. Hij vangt het op. Ik stuiter em via de grond. Ook dit balletje pakt hij moeiteloos. De gekste sprongen volgen op mijn steeds moeilijker geworpen balletjes.

‘Hahaha,’ Heks ligt in een deuk. Zoals bijna elke avond. Het gaat vanzelf, dat lachen. Ik hoef er geen enkele moeite voor te doen. Mijn hondje, mijn zenmeester….

Gedicht van van Arjen Boswijk:

MENStruatie in de politiek! Opoe op bezoek op het Binnenhof! De rode vlag hangt uit het Torentje! Eindelijk Regels in de Tweede Kamer! Terugkeer naar de natuurlijke kalender met dertien maandstonden. Politici ongesteld in plaats van welgesteld. Dus: In alle opzichten beter voor het gemene volk!

Je kunt van tampons ook hele mooie kerstklokjes maken: Onderkant openvouwen en in die vorm kneden en touwtje naar andere kant trekken.

Al dagen achter elkaar doe ik leuke dingen. Ha! En: Hoe is het mogelijk? Midden in de shit en dan dit! Ja, zo gaan die dingen als de boel in beweging komt.

Vrijdag komt Joy vieren dat ze eindelijk vakantie heeft. Anderhalve maand geen klas vol klierende kindertjes en vooral geen klagende  ouders….. Mijn vriendin is dol op haar vak, maar goeie hemel, wat is het vermoeiend, dat onderwijs.

Het is niet Red Bull, die je vleugels geeft bij het sporten. Nee, je kunt beter hockeyen met het juiste merk inlegkruisjes……

‘Weet je dat het steeds moeilijker is om leerkrachten te vinden voor de basisschool? Iedereen gaat werken in het voortgezet onderwijs, stomweg omdat het veel beter betaalt.’ Ze rekent me voor hoeveel meer ze zou verdienen als ze haar geliefde pré-puberalen vaarwel zou zeggen. Heks is geschokt!

Ik weet dat ons zogenaamd geëmancipeerde landje walgelijk hypocriet is als het op uitbetalen van ons dames aankomt. Krenterigheid ten top als het om de meer vrouwelijke beroepen gaat. En ook in andere beroepen hebben vrouwen nog steeds vaak een lager salaris en veel minder pensioen. Vrouwen zijn de paria’s van de loonlijsten.

Want dat is denk ik wat hier aan de hand is. Er zijn voornamelijk vrouwen aan het werk op de basisscholen. En die kunnen dat er dan toch leuk bij doen naast hun man en gezin. Een soort betaald vrijwilligerswerk. Ze willen toch zo nodig werken, die dames?

‘We moeten ook nog veel harder werken dan onze collega’s in het voortgezet onderwijs. Die bereiden een les voor binnen hun vakgebied en geven die een aantal keer. Bij ons is het elke dag wat anders. Je moet namelijk alle vakken geven en dat ook allemaal voorbereiden. En dan krijgen leerkrachten in het middelbaar onderwijs voorbereidingstijd uitbetaald en wij niet…….’

Zaterdag zit ik met Kras op een terras. De hele dag ongeveer, want mijn vriendin viert haar verjaardag. Er waaien nog meer vrienden langs. We drinken heerlijke sapjes, snoepen van lekkere hapjes en broodjes. Er wordt flink gediscussieerd bij tijd en wijle. Hoera, wat lekker om in zo’n fijn gezelschap te verkeren.

Naast me zit een vriendin van Kras, een roodharige 71 jarige motormuis, die net als zij haar sporen heeft verdiend in de feministische wereld. Want die bestaat ook. Vroeger meer zichtbaar met vrouwenboekhandeltjes, vrouwenhuizen, vrouwen dit en dat…… Maar sinds de emancipatieraad is opgeheven, -het zou niet meer nodig zijn, vast een man die dat heeft bedacht…..,- is de beweging weer een beetje ondergronds gegaan.

‘Gelukkig staan er momenteel weer van die lekkere felle tantes op’, roepen we blij naar elkaar. Laatst in een televisieprogramma zag Heks een paar fantastische piepjonge feministes aan het woord. En een rake taal dat ze uitsloegen, heerlijk.

Ja, we leven in een gestoord land. Een misogyne partij als de SGP mag gewoon mee doen aan de verkiezingen, dus eventueel zelfs regeren, terwijl ze tegen vrouwenkiesrecht   zijn. Ook hebben ze geprobeerd om vrouwen uit hun partij te weren, maar daar heeft de rechter uiteindelijk een stokje voor gestoken. Dames mogen nu wel lid zijn, maar geen politieke functie bekleden…… 

Even voor de goede orde: Dit zijn originele oer-Nederlandse mannen en vrouwen, laatstgenoemden zonder hoofddoek, tenzij met een paar krulspelden eronder.

Bezopen toch? Ik vindt dat we al die SGPers moeten castreren. Dat zal ze leren. Hebben ze helemaal geen vrouwen meer nodig, mooi toch? Voor hen ook! Want dat is wat ze willen……

Heks houdt echt wel rekening met die eikels, hoor. Voor ons zou het een zegen zijn, want laten we wel wezen, die politieke nakomelingen van extreem Calvinistische inteelt met hun kleine uitwendig gedragen reptielenbreintjes moeten hoognodig uitsterven…….

Ook geschikt als kaboutermuts. Dus kijk maar uit voor befkabouters in de buurt van jouw muts

Nou Heks, heb je een paar superleuke dagen gehad en spies je nog een paar Calvinisten aan je sabel. Ja, het gemekker houdt nooit op. Veel te lang hebben we onder het juk van het patriarchaat geleefd. Net zoals ik helemaal klaar ben met mijn overwerkte zorgspier, zo zijn vrouwen wereldwijd helemaal Gallisch van hun hopeloze positie.

we hebben er zo hard voor gestreden!

Moeder de Vrouw, Hoer of toch Maagd dan maar? Je hebt niet veel te kiezen als vrouw. Daarom is kiesrecht voor ons extra belangrijk. En ook een goed salaris, dat we onszelf dan weer kunnen toekennen als we aan de macht zijn……

Ik zie een programma op televisie over vrouwen in sport. Trainers vertellen over het verschil tussen het coachen van mannen of vrouwen. Mannen zitten op hun apenrots met elkaar. Het is een hiërarchie waarbij ieder voor zich opereert. Het is nog een godswonder dat er teamsporten kunnen worden bedreven door hen, is de conclusie.

De verschillende fases van de vrouwelijke cyclus zouden we beter moeten benutten!

Vrouwen werken samen, het geheel is belangrijker dan het individu. Communiceren is essentieel. Elk lid van het team doet ertoe.

Dan zie ik nog een interview met Jan Terlouw en vervolgens een roddeltante van een politicus, die Terlouw staat af te branden. Jan Terlouw is een geweldige kerel, die tijdens zijn politieke loopbaan beslissingen nam op basis van argumenten en een goeie discussie. Niets mis mee.

‘Hij was niet politiek genoeg, want hij had niets met macht,’ zemelt het aarsgat van het Binnenhof. Ja, het moet je om macht gaan als politicus. Dan doe je het goed.

Hier worden mannen vaak doodsbang van….. Het zou dus de moeite lonen om een leger menstruerende vrouwen in te zetten in oorlogsgebieden……

Je zou het inderdaad bijna gaan denken als je de gemiddelde politicus bezig ziet. Maar het is natuurlijk onzin. Het gaat er helemaal niet om dat je persoonlijk veel macht vergaard, zodat je de wereld naar je hebberige handjes kunt zetten. Het zijn vaak lege hulzen van mensen, die dit soort onzin uitslaan.

Helaas vind je die nogal vaak in de politiek. Macht erotiseert. Macht trekt zulke impotente sneue snerterwtjes als een mot naar de lamp.

Rode furie

Vrouwen blijken teamplayers te zijn begrijp ik uit de verhalen van de diverse overigens mannelijke coaches. Het gaat hen dus meer om het geheel dan om hun individuele prestatie. Die eigenschappen klinken veelbelovend voor het politieke bestel. Met meer vrouwen zou het allicht beter gaan, maar nee hoor. Zelfs vrouwen stemmen doorgaans op een man.

‘En dat idee dat vrouwen minder goed presteren tijdens hun menstruatie is echt onzin. Er zijn meiden bij, die zorgen om tijdens de Olympische Spelen ongesteld te zijn, want dan zijn ze agressiever!’ De coach van het zeer succesvolle Nederlandse vrouwenhockeyteam aan het woord!

Een Tweede Kamer vol menstruerende vrouwen zou wel eens de oplossing kunnen zijn. En een Tampaxkabinet. Genoeg agressie om het volk tevreden te stellen op het gebied van machtsvertoon. En daarnaast gewoon samenwerken, onderhandelen en regeren in teamverband.

‘Het nadeel met vrouwen is wel, dat ze regelmatig een gesprek met je willen,’ vervolgt de coach van het vrouwen hockeyteam, ‘Met mannen gaat dat heel anders, die hebben daar totaal geen behoefte aan……’

Alsof communiceren iets slechts is. Alsof je het dan maar van reptielenbrein moet hebben…..  Als je de gemiddelde politicus mag geloven wel. Kijk maar naar narcistische types als Wilders en Trump. Verbaal zijn ze bepaald niet sterk, tenzij je van domme oneliners houdt. Ze zijn helaas wel chronisch ongesteld naar het schijnt. Maar een keertje een betere wereld baren is er niet bij.

Wat de meeste vrouwen niet weten: Het geheim van je vrouwelijke cyclus!!!!!!

Feminisme ook voor mannen!

 

 

Noble Silence stilte voor de storm?Heks snoert zichzelf de mond; soms heel gezond. En wandelen met Kras: Bepaald niet in stilte!

VikThor groeit de pan uit. Als kool. Ik zie hem omhoogschieten. Ik hoor hem piepen en kraken in zijn voegen als hij slaapt. In twee maanden tijd is hij verviervoudigd….

Mijn leven draait al maandenlang om mijn hondjes. Eerst rond de verpletterende verpleging van mijn oude knarretje en nu rond de intensieve verzorging van mijn kleine pup. Tussendoor lig ik gestrekt. Er komt niet veel zinnigs uit mijn handen op een paar potten jam na. Mijn mond produceert louter geleuter. Daarom houd ik em maar zoveel mogelijk dicht.

Dat lukt niet altijd. Er zijn dagen dat ik toch maar weer zo’n beetje gezellig voor me uit loop te zwammen. Redenerend in de ruimte. Orerend tegen de wind. Als de eerste beste mafketel. Een kattenvrouwtje met gebrek aan gesprekspartners. Een zonderling zonder gezelschap.

Dinsdagavond loop ik weer eens in mezelf te kletsen. Hele verhalen houd ik ‘Ins Blaue hinein’. Goeie hemeltje. Wat zeg ik toch allemaal? Blablabla. Een monologe interieur van heb ik jou daar. Ik wil er zelf al niet naar luisteren, laat staan een ander. Zo vermoeiend…..

Ik pak mijn bordje met ‘noble silence’ van de kapstok en hang het om mijn nek. Er is geen mens in mijn buurt te bekennen, die me tot een gesprek zou kunnen verleiden. Toch acht ik deze ingreep noodzakelijk. Mijn interne geleuterkoek moet aan banden gelegd. Ik word moe van mezelf.

Er zijn ook dagen dat de stilte me te pakken heeft. Dat er rust en zachtheid heerst vanbinnen. ‘Het gaat de goede kant op,’ denk ik dan, ‘Mijn eindeloze woedende scheldpartijen zijn praktisch van de baan. Ik kan de zon weer in het water zien schijnen. Ik zie door de bomen het bos weer….’

Mijn hondje groeit tegen de klippen op. Elke dag gaan we iets leuks doen samen. Woensdag bijvoorbeeld wandelen met Kras en haar Braks: Grote vriend Lucas chagrijnig grommend als altijd en lieve Lotje met haar snoezige eigenwijze koppie.

We hobbelen rond het verlaten golfveld en baggeren het magische eilandje bij ‘Het Joppe’ over. Het is ijzig koud. Brrrr. De hondjes hebben nergens last van natuurlijk, maar voor ons is het afzien.

Mijn kleine Smurf vindt het maar wat interessant met zijn nieuwe viervoetige vrienden. En spannend! In het huis van Kras piest hij een spoor door de kamer van enthousiasme en opwinding. Hij zet zijn eigen luchtje grondig uit in dit vreemde territorium vol onbekende beesten…..

Net als we het een beetje hebben opgedweild doet hij het kunstje nog eens dunnetjes over. Gelukkig is mijn vriendin hondjes gewend. En heeft een plavuizen vloer!

We eten gezellig samen. Heks heeft alle ingrediënten voor een fantastische Frittata meegebracht. Snel knikker ik 1 en ander in een grote koekenpan. Een kwartiertje later is het al klaar. Geroosterde groenten erbij en een geroosterde kweepeer toe…….

dsc05390

‘Jeetje Heks, wat heb ik lekker gegeten, wat een goed idee van jou om samen te eten!’ glimt Kras. Zoals altijd hebben we het heel gezellig saampjes. Gespreksstof genoeg, ook vanavond.

‘Gek he, dat wij zoveel dezelfde ervaringen hebben gehad in het leven,’ zegt ze bij het afscheid. Ja, dat is inderdaad heel bijzonder. Er zijn zoveel punten van overlap, je kunt het bijna niet geloven.

Dat maakt het wel heel gemakkelijk om met elkaar te communiceren. We hebben vaak aan een half woord genoeg. En dat is ook wel eens prettig.

 

 

Jezelf niet langer verdedigen tegen allerlei goedbedoelende betweters is gemakkelijker gezegd dan gedaan; Het is ongeveer mijn tweede natuur geworden na dertig jaar ziek zijn! Vermoeiend! En ik ben al zo moe! Heks neemt een rigoureus besluit, vanaf nu is het afgelopen en uit met allerlei ongevraagde adviezen en idiote oplossingen aan mijn adres. Ik wil ruimte en tijd om mijn eigen zaakjes op orde te krijgen! Holding Space 1.

Sinds Peter van der Hurk me heeft aangeraden mezelf niet meer te verdedigen voor wat dan ook valt het me op hoe vaak ik dat eigenlijk doe. Bijna dagelijks moet ik van leer trekken tegen mensen die me ongevraagd van alles adviseren. Bijvoorbeeld hoe ik beter kan worden.

‘Heb je wel eens aan orthomoleculaire voedingssupplementen gedacht, Heks?’ vraagt iemand uit mijn vriendenkring bloedserieus. En daar ga ik dan weer. Ben ik weer minutenlang bezig om uit te leggen wat ik allemaal slik en hoe lang al. En hoeveel me dat per dag kost.

Krijg ik evenzogoed een artikel in mijn handen gestopt met één of ander vaag instituut met een dure naam er op waar ze me voor veel geld nog meer niet werkzame rotzooi willen aansmeren…. Ik gooi het adres ongezien in de prullenbak.

‘Waarom word je niet gewoon lesbisch? ‘ lost een andere vriendin mijn verdriet over mijn verbroken relatie eventjes voor me op. Ook in dit geval heb ik nog de moeite genomen om me te verdedigen, maar beter was ik, mezelf ontblotend, woest bovenop deze prachtige zelf zeer heteroseksuele vrouw gesprongen. Onder  het uitroepen van:’Geweldig idee, schat, fijn dat je erover begint, kom hier met dat lekkere lijf van je…..’

Een aantal weken na het beëindigen van mijn relatie bevond ik me al in de vreemde situatie dat ik serieus aan een mij totaal onbekende man werd gekoppeld. Best even schrikken. Zowel die man als dat gekoppel. En dit alles in het kader van ‘zet gewoon een deksel op dit potje en de boel is weer opgelost’.

Regelmatig sturen mensen me spirituele filmpjes over ziekte en genezing, over therapieachtige mindful mindfucking pijnbestrijdingsmethoden en wat al niet meer. Waar ik me nooit in verdiep, want ik geef het eerlijk toe; Al die informatie belandt direct in de prullenbak. Ik kijk er niet eens naar. Ik heb wel wat beters te doen.

‘Ondankbaar ben je toch, Heks,’ zou je kunnen zeggen. Ja, ik ben niet langer blij met een dooie mus. Ik kijk elk gegeven paard rücksichtlos in de bek en ontdek: Ik ben niet gek! De manier waarop velen hun zorg voor anderen laten blijken deugt niet. Hoe goedbedoeld ook schiet bovenstaande aanpak finaal zijn doel voorbij. Ik erger me al tijden dood aan betweters, ongevraagde adviezen en goedbedoelde stompzinnige oplossingen voor de problemen in mijn leven.

Zelf probeer ik zulke dingen anders aan te pakken. Daar denk ik al jaren over na. Ik gun mijn medemens zijn ellende. Ik pak het niet af. Ik los het niet op. Ik zit erbij en kijk ernaar. Dat betekent in de praktijk vooral veel luisteren…..

Ik tracht alleen in te gaan op een hulpvraag. Mensen weten echt wel bij wie ze moeten zijn voor hulp. Als ik iets kan betekenen is het prima, maar als iemand anders de aangewezen persoon daarvoor is is het ook goed.

Ik doe heksengebedjes in geval van nood. Vrijblijvend. En indien gewenst kan ik je op afstand instralen met mijn genezende handen, maar dan moet je een afspraak maken.

Nu weet ik wel dat ik jarenlang hevig last heb gehad van wat Boeddhisten ‘Crazy Compassion’ noemen. Teveel doen voor anderen. Over je grenzen gaan om dat voor elkaar te krijgen. Ten koste van jezelf vaak.

Maar ik zit in een behoorlijk veranderingsproces. Noodgedwongen. Ik ben het leven zoals ik het beleefde helemaal zat. Ik ben de narcisten en psychopaten om me heen zat, maar ook de goedbedoelende probleemoplossers en minder goedbedoelende betweters kan ik niet meer velen.

Net toen ik daar diep over na zat te denken kwam ik een prachtig artikel tegen in de ‘Happiness’. Net op tijd, want ook ik heb anderen nodig. ‘Waarom accepteer je geen arm om je heen?’ Vroeg de paragnost Peter van der Hurk me onlangs. Ik kon daar toen geen goed antwoord op geven, maar nu begin ik te begrijpen wat me vaak tegenhoudt. Het is de manier waarop die arm om je heen wordt gelegd. Die deugt vaak niet. En dan kom je van de regen in de drup.

Ik ben in mijn leven geholpen door mensen, die mij mijn autonomie probeerden af te pakken. Niet best als je al helemaal om ligt. Goddank ben ik stronteigenwijs. Dat is mijn redding geweest. Ik heb een broertje dood aan afhankelijk van iemand zijn. Ik ga nog liever dood in de goot.

Toen ik jaren geleden op de Hogere Heksenschool werd aangenomen bleek uit de persoonlijkheidstests dat ik bijzonder hoog scoor op probleemoplossend vermogen. Onwaarschijnlijk hoog zelfs. Deze tests werden afgenomen om te voorkomen dat mensen met een persoonlijkheidsstoornis op deze opleiding terecht zouden komen….

Van zulke stoornissen heb ik geen last en mijn aan het onwaarschijnlijke grenzende probleemoplossende vermogens zijn ook prima, maar ik was destijds wel gezegend met een heel laag zelfbeeld. Alarmerend laag volgens degenen die me de test afnamen. Ja, vind je het gek na al die narcisten in mijn leven?

Dat zelfbeeld is intussen wel enigszins opgekrikt. Ondanks weer nieuwe narcisten. Het kan echter nog beter, dat is me onlangs ook helder geworden. Met een laag zelfbeeld loop je het gevaar anderen belangrijker te maken dan jezelf. Het blijft een eeuwig werkpunt voor Heks….

Tijdens de opleiding ontdek ik iets belangrijks. Genezingsprocessen trekken zich weinig aan van mijn persoonlijke mening. Sterker nog: Hoe meer ik mezelf buiten het gebeuren van de behandeling houd, hoe beter het werkt! Ook leer ik dat ik andermans lijden gewoon moet laten zijn. Niet afpakken, niet oplossen, helemaal niets doen is vaak het beste. Wel de kracht in de persoon zelf aanspreken. Het zelfhelend vermogen, dat in ieder van ons woont.

Het is tijd om weer met mijn handjes aan het werk te gaan. Als ik ze gewoon laat wapperen heb ik veel minder last van het mezelf moeten verdedigen.

Het verhaal van de vrouw, Heather Plett,  bevat alle elementen, die ik ook belangrijk vind in het bijstaan van medemensen in nood. Zij noemt het ‘Holding Space‘. Ik besluit me er eens een beetje in te gaan verdiepen.

Wat is dat? Holding Space? Wat maakt het zo bijzonder? Een inkijkje in dit concept van Heather Plett. Een constructieve manier om met je eigen problemen en die van je medemens om te gaan. Holding Space 2.

Woede is ook maar een mens. Soms een geweldig persoon, die voor je in de bres springt. Maar regelmatig een regelrechte uitvreter! Woede is ook een keuze. Maar wie maakt die keuze? Het reptiel in ons blijkt! Nou, lekker is dat. En dan kun je ook nog maar beter houden van die koudbloedige innerlijke varaan……..

mediteren,Boeddha, verlichting, Boeddhisme

Je bozige zelf onderzoeken is altijd lastig. Woede rent als een dolle hond door je lijf. Springend van onderwerp naar onderwerp. Verspringend van orgaan naar orgaan. Als een lopend vuur. Om je uitgeblust achter te laten. Vermoeiend hoor. Die nijd.

Nu is woede ook een kracht. Woede trekt ons uit ons slachtofferschap. In het lam schuilt een leeuwin. Van krachtig optreden kan ook bescherming uit gaan. Zelfs Jezus werd wel eens razend. Hij smeet ooit eigenhandig een stelletje malafide kooplieden uit de tempel!

mediteren,Boeddha, verlichting, Boeddhisme

Maar het grootste deel van onze woede vreet als een smeulend kwaad aan onze ingewanden. Het barst hier en daar uit, als een vulkaan door de huid, wanneer onbenullige irritatie die huid dun maakt.

Je bozige zelf. Hoe het je aankijkt in de spiegel: Je ziet je kwaaie voorouder. Dezelfde neus. Dezelfde grimmige trek om de mond. Verwoed naar de engel zoeken, die ook woont in dit gezicht. Maar even niet vinden. Wel treurtakkigheid. Want dat is altijd de grondslag van woede.

mediteren,Boeddha, verlichting, Boeddhisme

Nu is woede ook een keuze. Thich Nath Hanh heeft het over zaadjes van woede, die je water geeft met je aandacht. Je kunt die aandacht ook aan andere zaadjes geven. Liefdeszaadjes bij voorkeur. Zodat die knuffelplantjes kunnen groeien! Het lijkt zo simpel. En dat is het ook. Maar het is niet gemakkelijk.

In de praktijk zit een mens vol met reactiepatronen en automatismen. We blijken voornamelijk beslissingen te nemen vanuit ons reptielenbrein! Dat is de uitkomst van één of ander recent wetenschappelijk onderzoek. Met onze meer frontaal gelegen hersendelen verzinnen we vervolgens een verklaring, waarom we zus of zo beslist hebben. Ik dacht het altijd al. Iedereen kletst alles maar goed…..

mediteren,Boeddha, verlichting, Boeddhisme

Maar goed. Het gaat dus niet vanzelf. Gelukkig zijn er hulpmiddelen. Mediteren is heel effectief. Je moet enorm oefenen. En ook weer niet. Want als het je lukt om gewoon de woede uit te zitten en je aandacht te richten op wat nu is, dit geweldige leven, dan ervaar je direct verlichting.

Mensen denken over het algemeen een stuk positiever over zichzelf dan hun omgeving. Die oordeelt genadeloos, terwijl wij zelf geneigd zijn al onze missers een beetje goed praten. Ook een wetenschappelijke ontdekking. Grappig.

Het zal wel over het ego gaan. Onze opgepoetste, brave, geweldige, avontuurlijke, bladiebla buitenkant. Het vleesgeworden visitekaartje, dat we afgeven. Dat noodzakelijke samentrekkende worstevelletje om ons individuele leven, dat ons onderscheid van de Grote Eenheidsworst….

mediteren,Boeddha, verlichting, Boeddhisme

De meeste mensen hebben echter hun handen vol om een beetje van zichzelf te houden. De kwetsbare binnenkant. Als het lukt, is die geplamuurde buitenkant direct minder belangrijk.

In de spiegel kan ik dan weer de engel in mijn gelaat zien wonen. De Godin in mijn hart ook. Dat goddelijke deel in mij, dat onvoorwaardelijk van me houdt.

En ach, wat maakt het uit wat de mensheid over je denkt? Zolang je innerlijk huwelijk maar goed zit. En daar hoort wat mij betreft dan weer wel een leuke outfit bij. Maar ja. Zo is Heks.

mediteren,Boeddha, verlichting, Boeddhisme , lachende boeddha

mediteren,Boeddha, verlichting, Boeddhisme siddharta-gautama, mediteren,Boeddha, verlichting, Boeddhisme mediteren,Boeddha, verlichting, Boeddhisme mediteren,Boeddha, verlichting, Boeddhisme

 

mediteren,Boeddha, verlichting, Boeddhisme mediteren,Boeddha, verlichting, Boeddhisme