Sla nooit je hond, want dan wordt hij vals. Een kind kun je gerust slaan, die zijn zo loyaal, die laten hun kwelgeesten doorgaans vrijuit gaan. Echt waar? Ja, echt waar. Raar, maar waar.

Heks kijkt weer eens naar Dr Phil. Ja, je je moet toch wat? Het gaat over een disfunctioneel gezin van heb ik jou daar. De vader is een narcistische potentaat, die zijn hele gezin al jaren tiranniseert.

Zelf vindt hij helemaal niet dat hij het zo slecht doet. Als hij zijn kinderen in elkaar slaat is dat, omdat ze zich niet gedragen zoals hij dat graag ziet. En dan is het geen mishandeling volgens de man. Goh, waar ken ik het van?

Mijn eigen vader zei altijd, dat je je hond nooit moet slaan, want dan wordt hij vals. Ik heb hem dat dan ook nooit zien doen. Mij sloeg hij echter regelmatig helemaal in elkaar. Ik heb daar levendige herinneringen aan.

De keer met de stofzuigerstang was een keerpunt. ‘Al sla je me dood, ik geef geen kik,’ dacht ik bij mezelf, terwijl hij bezig was. Ik gunde hem mijn tranen niet.

Niet erg verstandig, want mijn koude blik recht in zijn gezicht dreef hem tot waanzin. De man heeft die avond enorm zijn best gedaan, om me van de aardbodem te meppen. Het geschreeuw van mijn moeder bereikte hem niet meer.

Niet dat ze verder een vinger uitstak, om het te voorkomen. Ze had me juist een kwartiertje eerder aan hem uitgeleverd. Om iets onbenulligs. De aanleiding weet ik echt niet meer. Ik was pas 14. Het was in de tijd, dat ik afkickte van de door een arts verstrekte valium.

Uiteindelijk verliet ik een aantal jaren later het huis met een hersenschudding. ‘Zeg maar dat je van de trap bent gevallen,’ droeg mijn moeder me op, toen ik wegens vergaande klachten naar de huisarts ging. En dat zei ik dan ook. Loyaal tot op het bot.

Die loyaliteit heeft me opgebroken. Ik heb mijn hele leven lang mijn mond gehouden, ook tegen mijn dierbaren, tot een paar jaar geleden. Uiteindelijk moest dit verhaal mijn systeem uit, om er zelf niet aan onderdoor te gaan.

Op de televisie zit Phil op de vader in te praten. Hij denkt dat de boel nog te redden is in dat hopeloze gezin. Die eeuwige optimist met een zwak voor narcisten. Zoals altijd gaat hij die man weer een kans geven.

De moeder heeft hij al terecht verweten, dat ze niet opkomt voor haar kinderen overigens. Die kreeg direct haar trekken thuis. Ook dat heb ik hem eerder zien doen…..

‘Jim, je bent iemand, die het huis in de fik steekt en vervolgens iedereen redt,’ reageert hij op het gewauwel van de man, dat hij zo’n goede vader is. Het ligt allemaal aan de anderen…… Vader Jim lult er gewoon doorheen. ‘Ik heb gelijk,’ roept hij voortdurend. Afvoeren, zou ik zeggen. Opsluiten op water en brood in een koud vochtig tochtig hok. 

De man zet zijn kinderen om de haverklap buiten in de kou. Uren zitten ze in hun T-shirtje en spijkerbroek te wachten tot ze weer naar binnen mogen. Ze hebben zelfs een schuilplaats gebouwd met wat mondvoorraad en dekens. Zo vaak gebeurt het!

Uiteindelijk krijgt ook Phil tabak van de man,’ Je bent controlerend, manipulerend, narcistisch….’ geeft hij de kerel zijn vet. De man is niet onder de indruk. Dat had Heks ook niet verwacht. 

Ga ik nog verder kijken? Houd ik dat vol? Wat doe ik mezelf toch aan?

Het is altijd hetzelfde liedje met dit soort types. En dat Phil maar blijft denken, dat die hopeloze kerel nog eens een keertje als een blad aan de boom om gaat draaien, is om je te bescheuren natuurlijk. Behalve voor de betrokken partijen. 

Hij kan beter zijn energie steken in het redden van de verknipte kinderen. Eentje is op in 16e al zwaar drugsverslaafd. Hij heeft alles al gebruikt. Zijn hersens zijn volledig naar de klote. Hij heeft al een strafblad met een lange baard.

Weg halen bij die idioten van ouders. Zo snel mogelijk. Alles is beter, dan in zo’n giftige atmosfeer opgroeien. Dat tekent je voor je leven. kijk maar naar Heks.

Ik heb veel van mijn ouders gehouden. Om dat te kunnen blijven doen, ben ik mezelf gaan haten. Ik heb mezelf gevormd naar het beeld, dat mijn ouders van me schetsten. Ik was Heks de Zondebok, alles lag aan mij, ik moest dus maar naar een tehuis, de papieren lagen al klaar.  

Nog steeds ben ik geneigd anderen altijd vrijuit gelaten gaan, ongeacht wat ze flikken.

Ik zie die patronen tegenwoordig ook bij mensen om me heen. Ik ben niet de enige met zo’n achtergrond. Is er hoop? Als je naar Heks kijkt denk, je waarschijnlijk van niet. Ik zit op mijn zestigste nog steeds met die materie te harken.

Maar ik ben ook geen goed voorbeeld. Ik heb een te lange adem en ben te loyaal. Ik heb mijn karakter wat dat betreft niet mee. 

Ik heb de laatste jaren de grootste moeite met mezelf, omdat ik niet meer de aardige gevende deurmat ben, die ik altijd was. Waar WELKOM stond, dat nu Fuck Off!!!! Er is heel veel oud zeer met terugwerkende kracht naar de oppervlakte gezeild. Dingen die ik ooit heb geslikt worden nu opgehikt. 

Er is zoveel woede tevoorschijn gekomen uit mijn systeem. Verbijsterend. En nog kan ik enorm kwaad worden en me daar dan vervolgens over schamen. 

Maar er is ook goed nieuws. Ik ben nog steeds een lieve meid, die geen vlieg kwaad doet.  Ik kijk alleen beter uit, wie ik in mijn privéleventje toe laat. De lockdown is in dat opzicht helemaal niet zo gek. 

Ook probeer ik voor anderen te doen, wat voor mij indertijd niet werd gedaan. Laat ik het zo zeggen: Als je je kind mishandelt en ik krijg er lucht van, heb je echt een probleem met Heks. Ik hou je in de smiezen. Ik lap je erbij. 

En wat betreft narcisten? Die moeten ze op een eiland bij elkaar zetten. Zijn wij er van verlost. Samen met Donald Trump. Kan hij lekker de baas spelen over zijn soortgenoten. Dat leidt hem misschien een beetje af van het feit, dat hij overal te boek staat als een loser, die niet tegen zijn verlies kan. Zijn volgelingen mogen ook mee. 

 

Inspiratie en frustratie gaan vaak hand in hand. Zoals een kies en een tand. Door frustratie overmand? Neem het er eens even van: Met je hakken in het zand. Een bommetje doet overigens ook wonderen……..

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM, ALS JE AAN KOMT RIJDEN IS HET BORD VERBODEN IN TE RIJDEN NIET TE ZIEN, OMDAT HET ENIGSZINS VERDRAAID STAAT. ALS JE GOED KIJKT ZIE JE EEN MINISCUUL ROOD RANDJE……

Maandagmiddag bel ik Kras. Ze komt om een uurtje of half vijf weer helpen met administratieve kutklussen. Al twee weken zijn we op dit tijdstip met hopeloze instanties in de weer. Er is al een bezwaar de deur uit tegen een volstrekt achterlijke verkeersboete. Een straat inrijden, waar je dit ziet en dan 149 euro boete betalen? Ik dacht het niet! Ook zijn we bezig met  een rare rekening. Waarom betaalt Heks al jaren drie keer zoveel als de gemiddelde Nederlander voor bepaalde zaken? We snappen er niets van…..

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM , JE ZIET EEN BORD DAT JE 30 KILOMETER PER UUR MAG RIJDEN. DAT WEKT DE SUGGESTIE DAT JE DIE STRAAT IN MAG. DAT MOCHT OOK TOT VOOR KORT…….. HET VERBODSBORD ZOU PARALEL AAN HET RAAM ERACHTER MOETEN STAAN OM ZICHTBAAR TE ZIJN. NET ALS HET 30 KM BORD. HET STAAT ER ECHTER HAAKS OP……..

Maandagmiddag om drie uur heb ik er al een hele dag opzitten. Eerst porrelt er een parodontoloog eindeloos in de pockets onder mijn tandvlees. ‘Rondje A24, B12, 5mm, blabla,’ de man weet waar hij het over heeft. ‘Plak!’ klinkt het af en toe nijdig. Hoe is het mogelijk? Ik poets en schrob me een versuffing, maar toch zijn er een paar plekjes in mijn mond zo goed als ongevoelig voor mijn geraag en gezaag.

‘Er zit absoluut vooruitgang in, maar het herstel heeft tijd nodig. Het is in mijn optiek niet nodig om allerlei kiezen te gaan trekken. Het is zelfs maar de vraag of je er iets mee opschiet. Wel moet je die probleemkies laten checken door je tandarts. Volgens mij is hij dood.’

Er volgen nog allerlei aanbevelingen. Het duizelt me. Met een vette rekening loop ik de deur uit. Zelfs mijn gebit heeft last van mijn slechte immuunsysteem. De bacterieflora tiert werkelijk welig. ‘Maar een antibioticakuur is niet nodig. De echt gevaarlijke bacteriestammen zijn gelukkig niet terug te vinden in de kweek.’

Na deze meevaller komt de dame van stichting MEE op bezoek. Het is al de derde intake en we zijn er nog niet.  Ze is bezig om van alles voor me uit te zoeken. Maar concreet is er eigenlijk nog niets veranderd. Ook dit heeft heel veel tijd nodig. Als ik er een paar dagen later over mopper tegen de psychologe merkt zij gis op dat ik eerst roep dat er hulp moet komen en vervolgens commentaar heb op de manier waarop die hulp wordt geboden…….

Het is niet gauw goed.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Maar ja, het blijft moeilijk dat iedereen altijd het naadje van de kous moet weten voordat er een helpende hand wordt geboden. Goddank ben ik geen vluchteling. Of een moeder met een beperking. Dan heb je wat dat betreft echt geen leven meer. Verhalen van Kris over haar Afrikaanse vrienden alsmede de tragische gebeurtenissen in het leven van een buurvrouw van Heks bevestigen dat.

Hoe kwetsbaarder je bent, hoe meer bemoeienis. Mijn behoefte aan meer autonomie heeft gemaakt dat ik het roer van mijn amoebebestaan maar weer eens radicaal aan het omgooien ben, maar het is van de regen in de drup. Althans, daar lijkt het op.

Aan het eind van de maandagmiddag staat dan eindelijk de afspraak met Kris gepland. Het is verrukkelijk weer. Ik ben zo moe als een hond. Heks heeft al haar kruit verschoten met al die voorbereidende werkzaamheden om meer hulp te krijgen. Ik moet er niet aan denken dat ik mezelf nu nog in de administratieve toestanden ga begraven. Bovendien moet mijn hondje er nodig uit.

Ga je mee naar het strand?’ Kris reageert enthousiast op mijn voorstel. Alleen loopt zij bepaald niet gemakkelijk in het mulle zand. En er moet nu eenmaal gelopen worden met mijn ADHD hondje…… ‘Ik heb nog een beter idee, laten we naar het Valkenburgermeertje gaan. Daar is een geweldige uitspanning, dan lopen we eerst een stukje langs het water over een asfaltpad en pakken daarna een terrasje….’ Vorig jaar ben ik er vaak geweest. Toen VikThor nog een puppy was…..

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Even later haal ik mijn vriendin op. Vrolijk snaterend rijden we de stad uit. Bij het Valkenburger meer parkeer ik mijn auto pal naast het wandelpad. We kuieren op ons gemak over het verharde pad langs het water. Mijn hondje springt er vrolijk in. Hij is gek op zwemmen.

Na de wandeling rijden we met de auto naar de andere kant van het parkeerterrein, want daar is het restaurant. ‘Haha,’ lachen we naar elkaar, ‘lekker decadent, dit kleine stukkie met de auto!’ Het is ook grappig. Belachelijk zelfs. Behalve als je slecht ter been bent, zoals mijn maatje, dan is zo’n kleine afstand onoverbrugbaar. Vooral als je door zacht zand en bobbelig grasland moet hobbelen…..

Met een glas verrukkelijke witte wijn in de hand en een bord woest wauwse worst  voor onze neus genieten we van deze heerlijke eerste echte lentedag. ‘Jeetje Heks, dank je wel voor deze geste. Het is hier heerlijk! Het is zo lang geleden dat ik dit soort dingen heb gedaan. Helemaal niet meer na de dood van mijn lief. Waarschijnlijk had ik anders gewoon de hele dag binnen gezeten!’ Mijn vriendin is in haar nopjes. Heks ook.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM ©TOVERHEKS.COM

Oh, wat is het toch belangrijk dat je van de goede dingen in het leven geniet. Zelfs in tijden van groot verlies, diep verdriet en enorme stress…… We hebben dan vaak juist de neiging om slechts te letten op alle negatieve gekkigheid, die onze initiële ellende alleen maar onderstreept. Heks is hierin bepaald geen uitzondering….

Een paar dagen later ben ik bij mijn tandarts op verzoek van de parodontoloog. Hij gaat testen of die verdachte heksenkies nog in leven is.  Goedmoedig schudt hij me de hand. Het is een extreem relaxte vent. Die maakt zich niet druk. Of dik. In no time lig ik weer met een opengesperd vogelbekje ondersteboven in zijn behandelstoel. ‘Hoe test je zo’n kies nu eigenlijk?’ Heks is best benieuwd wat er gaat volgen. Gaat hij foto’s maken bijvoorbeeld?

‘Door er iets kouds tegenaan te houden,’ klinkt het laconiek naast mijn oor. Direct daarop drukt hij een wattenstaafje gedrenkt in vloeibare stikstof tegen de kies. ‘Au,’ gilt Heks. De kies leeft nog.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Nou ja, wat is dit nu voor een test? Had ik niet gewoon zelf een ijsklontje in mijn mond kunnen nemen?’ ‘Inderdaad,’ beaamt de tandarts mijn veronderstelling. ‘Had die parodontoloog dat niet eventjes kunnen doen? Zo moeilijk is dat toch niet?’ Heks kan er niet over uit dat een groot deel van haar beperkte tandbudget in dit stomme proefje is gaan zitten.

‘Ja, zo moeilijk is het niet, je kies leeft of niet. Je reageert op die kou of niet.’ Mijn tandenbeul doet geen moeite er een mooi verhaal van te maken. ‘Hij is zeker bang dat hij ruzie krijgt met jouw beroepsgroep,’ suggereer ik tenslotte. En dat blijkt inderdaad het hele eiereneten te zijn. ‘Hij is nu eenmaal geen tandarts, dus hij kan dat niet beoordelen,’ geeft mijn smoelsmid uitsluitsel.

Zo sta ik dan weer raar te kijken van ons achterlijke overbureaucratische kutlandje en zijn idiote regelgeving. Hele beroepsgroepen staan klaar om gezamenlijk zoveel mogelijk geld uit je zak te kloppen. Ze spelen elkaar eindeloos de bal toe. Of het nu gaat om bezopen verkeersboetes of overbodige medische handelingen: Het effect op mijn bankrekening is hetzelfde.

Ik zei nog zo: Geen bommetje……

‘Grote groepen mensen verdienen hun geld middels het leveren van wanprestaties. Er gaat bijvoorbeeld veel geld om in het tegenwerken van allerlei maatschappelijke processen, ‘ hoorde ik een nieuwetijdsgoeroe een keertje zeggen op televisie tijdens een pleidooi om iedereen een basisinkomen te verschaffen. Hij illustreerde zijn betoog met een serie afgrijselijke voorbeelden.

‘Heks, dank je wel voor maandag,’ app’t Kris me een paar dagen later. Ja, laten we vooral niet vergeten om van het leven te genieten. Het prachtige leven zelf. Met zon, zee, strand, hondjes, katten, vogeltjes, geitjes, kleine kinderen……..De goddelijke schepping. De wereld die wij hebben geschapen met zijn allen is al ziek genoeg. Helaas.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

 

 

 

Valse hoop doet toch weer leven. Even dan. Heks gaat naar de reumatoloog. Of is het een reumatolieg? Ik ben er nog niet uit. Vooralsnog heb ik er niets aan. Nooit gehad ook. Maar ja, wat moet een psychiatrisch patiënt ook bij zo’n botte bottenboer?

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Dinsdagmorgen meld ik me in het ziekenhuis op de afdeling reumatologie. Na al die ontstekingen in mijn gewrichten de afgelopen winter wil ik gewoon ergens terecht kunnen, waar ze verstand van zaken hebben. Als er weer eens een cortisonenprik moet worden gezet, wil ik echt dat het goed gebeurt! Door iemand die weet wat ie doet. Die vorige was toch meer geluk dan wijsheid.

‘Als zo’n injectie verkeerd wordt ingespoten kun je er behoorlijke schade aan overhouden. Afzettingen op het bot bijvoorbeeld. Het is sowieso geen behandeling die je vaak moet toepassen. Je kraakbeen lost ervan op,’ krijg ik te horen van een alternatief behandelaar, die zijn sporen heeft verdiend in het reguliere circuit.

Tja. Medicijnen. De bijwerkingen zijn soms erger dan de kwaal die ze bestrijden. Alle reguliere medicatie heeft bijwerkingen. Vaak krijg je een stapel pillen mee om die weer te bestrijden. Zoals maagbeschermers bijvoorbeeld. Maar die veroorzaken dan ook weer allerlei ongewenste neveneffecten. Daar moet je dan ook weer iets aan doen. Zo blijf je bezig!

Het is niet de eerste keer dat ik me bij op reumatologie meld. De laatste keer had ik een verklaring nodig voor de verzekering. Heks is hypermobiel, maar die diagnose kan alleen worden gesteld door een expert op het gebied van aandoeningen aan de gewrichten: De reumatoloog. Met deze diagnose heb je recht op onbeperkte fysiotherapie, heel belangrijk voor mij.

Zo kwam ik met mijn schouders en heupen uit de kom op consult. ‘Doe uw duim eens tegen uw pols. Oh, lukt dat niet? Nou, dan bent u niet hypermobiel. De groeten en tot nooit meer ziens.’ Belachelijk natuurlijk. Alles uit de kom, behalve de polsen. En die staan nu eenmaal op een lijstje dat je moet afvinken om tot deze diagnose te komen. Heks moet praten als Brugman om toch de goede diagnose te krijgen ondanks haar stijve polsen en handen. Uiteindelijk geeft het mens toe. Met grote tegenzin.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

De brief voor de verzekering laat echter maanden op zich wachten. Ik moet zeker zestien keer voor bellen. Wraak? Als er na maanden dan toch iets in die richting opduikt is het te laat. Heks moet honderdtachtig euro betalen voor behandelingen, waarvoor ze wel degelijk verzekerd is. Met de goede diagnose dan.

De brief laat ook nog te wensen over. Mijn fysiotherapeut telefoneert ook nog een keertje of vijfentwintig met de reumatoloog. Ik ben uiteindelijk bijna twee jaar bezig om deze fout recht te zetten…….

Vandaag krijg ik weer een compleet lichamelijk onderzoek. Geboeid tuurt de overigens heel vriendelijke arts in mijn onderbroek. Ze ruikt eens goed en stelt heel veel volstrekt overbodige vragen. Maar soms zit er dan toch eentje bij, die wel ergens op slaat. ‘Bent u wel eens gebeten door een teek?’

Heks is meermalen gebeten door teken, in een tijd dat niemand daar wakker van lag. Het was nog in het tijdperk voordat we gewaarschuwd werden om te letten op het verschijnen van gevaarlijke kringen rondom de beet. Lyme was een nog volstrekt onbekend fenomeen, maar het kwam wel degelijk voor. Onderzoek werd dan ook niet gedaan.  Antibiotica werd natuurlijk niet gegeven. Maar een jaar na die beten zat Heks opnieuw ziek thuis……..

‘Mijn huisarts wil het nooit onderzoeken. Maar ik zou best een Lyme kunnen hebben doorgemaakt. En als dat zo is wil ik het eigenlijk wel graag weten.’ De reumatoloog kruist de Lyme niet aan op het formulier voor bloedonderzoek. De gekste dingen worden wel getest. Voor de zoveelste keer. Zoals de reumafactor bijvoorbeeld. Die heb ik niet, nog nooit gehad, ga ik ook niet krijgen, maar telkens word het weer onderzocht.

‘Ja, waarom zou je ook willen weten of je Lyme hebt? Wat schiet je ermee op?’ is haar argument. Geen speld tussen te krijgen, zo’n onzinnige redenatie. Laat staan een injectienaald.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Uiteindelijk stemt ze vol tegenzin in met de test. Gekke wereld.

Bij het lichamelijk onderzoek stuit ook zij op mijn stijve polsen. Ze duwt tegen mijn duimen. Kijkt nog eens goed naar mijn handen. ‘U heeft gewoon behoorlijk artrose.  Daarom krijgt u die duim niet tegen uw pols gedrukt. Sowieso kunnen hypermobiele mensen op sommige plekken juist heel stijf worden, maar dit is echt artrose.  Kijk maar, hier en hier. Allemaal verdikkingen. Niets aan te doen overigens.’

Ok. Ik ga hierheen om verlichting te vinden, maar krijg er nog een diagnose bij in mijn rugzak. Lekker is dat. Artrose moet verschrikkelijk zijn. Ik hoor altijd de meest vreselijke indianenverhalen van menopauzale vriendinnen en familieleden. Nou ja, mijzelf is de kwaal nog niet echt opgevallen tot nu toe. Ik zie wel bobbeltjes en bottige verdikkingen hier en daar, maar de overlast valt toch een beetje weg tegen al mijn andere kwalen. Houden zo, Heks. Niet op letten.

Toch gek dat twee jaar geleden een andere reumatoloog me bijna gezond had verklaard op grond van diezelfde dikke stijve handen. Hebben die specialisten dan poep in hun ogen? Misschien moet ik hier inderdaad niet zijn voor vakkundige injecties. Want dat is waarom ik hier ben. Ik wil een vangnet. Ik wil niet meer zo aan mezelf en die helse pijn zijn overgeleverd als de afgelopen winter.

‘Nou, mevrouw Toverheks, dat zal toch niet gaan. U hebt dan misschien ontstoken gewrichten over uw gehele lichaam en crepeert van de pijn, maar dat boeit ons hier niet. Wij willen louter voor echte reumapatiënten zorgen hier. Dus geen fybromyalgische ellende alsjeblieft. Ik persoonlijk vind het echt heel vervelend voor u.’

Ditzelfde verhaal steekt ze een keertje of dertig af. Steeds in iets andere bewoordingen, maar de boodschap blijft hetzelfde. ‘Ik zal het in mijn team bespreken, maar ik wil u geen valse hoop geven,’ lispelt ze tot slot.

‘Ik ben officieel psychiatrisch patiënt.  Op grond van ME. Dat geldt als psychiatrische aandoening hier ter lande. Volstrekt gestoord natuurlijk. Degene die dat bedacht heeft moeten ze opsluiten. In de isoleercel. Een jaar of vijfentwintig. Krijgt ie gelijk een goede indruk hoe ME-patiënten zich voelen over het algemeen……..’

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Die diagnose achtervolgt ons. Ik zag een keer een arts op televisie beweren dat ME-patiënten bewegingsfobie hebben. Waar haalt hij het vandaan? Ik beweeg dolgraag. Maar soms kan ik niet bewegen. Dan is alles ontstoken. Wat maakt het uit hoe dat komt? Of het door een reumafactor is of door ME? Ontstoken is ontstoken. En ik wil gewoon worden behandeld, net als iedereen!’

Het is aan dovemansoren. Deze vrouw is net als de rest van haar reguliere collega’s, je hebt er geen zak aan met deze aandoening. Ze roept van alles, maar je wordt niet geholpen. En dan is zij nog echt sympathiek. Ik heb in het verleden absolute druiloren meegemaakt. Dan ga je ook nog volledig over je nek tijdens zo’n consult. Nu ben ik alleen maar volstrekt verbijsterd.

Onverrichterzake sta ik na drie kwartier weer buiten. De afspraak is gigantisch uitgelopen. Deels omdat ik er zo lang over doe om me uit en aan te kleden. Eindeloos sta ik te stumperen om een jurkje over mijn hoofd te trekken. Ook mijn laarzen willen maar niet van mijn voeten loskomen. Thuis valt me dat niet zo op. Want dan staat er niemand ongeduldig te wachten tot ik eens een keertje klaar ben met die zottigheid.

Maar de lengte van het consult is niet geheel aan mijn trage lichaamsfuncties te wijten. De vrouw tegenover me is eindeloos aan het woord. Ze zegt ongeveer dertig keer hetzelfde in andere bewoordingen. Uit schuldgevoel heeft de arts echt de tijd voor me genomen, maar aan het eind zit ze me toch de deur uit te werken. Ze kan hier duidelijk helemaal niets mee.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Ik ga het echt heus in mijn team bespreken. Maar ik wil u bij voorbaat geen valse hoop geven. Dus. Nogmaals. Verwacht er niet te veel van. (Dus niks) Ik vind het echt heel erg voor u. Ja.’ En hopla, ik sta weer buiten. Geen stap verder.

Een vriend van me kreeg eens een herseninfarct. Zijn vrouw vond hem binnen een kwartier. De ambulance kwam vijf minuten later. In no time lag hij in het ziekenhuis op de operatietafel. Hij werd door een dreamteam chirurgen gefikst met een titaniumplaatje op de bloeding in zijn koppie. Ingebracht via zijn lies! Na een paar dagen was hij alweer zo goed als nieuw. Buiten drie maanden stampende koppijn heeft hij er helemaal niets aan over gehouden!

‘Toen ik terugkwam bij de behandelend arts werd de rode loper uitgelegd, Heks. Iedereen kwam me feliciteren. Er was champagne en media-aandacht. De vlag ging uit. Ik werd toegezongen door de afdeling geriatrische psychische sociologie. De geneesheer directeur bood me zijn organen aan. Kortom: Ik was het succesverhaal van het jaar en dat wilden ze graag weten!’

Stumpers als Heks maken dit soort taferelen niet mee. Wij worden weggemoffeld in de krochten van de medische wereld. Aan ons is geen eer te behalen. Beter worden is er gewoon niet bij bij deze groep. De medische wereld heeft geen idee wat wij mankeren en daar schamen ze zich voor. Ze willen liever niet aan ons herinnerd worden.

Niemand wil ons als patiënt hebben, behalve de psychiatrie. Die zoeken altijd slachtoffers om op te experimenteren met hun psychopharmaca. En laten nu met name dat soort medicijnen de dood in de pot zijn voor mensen met ME. Velen komen een dergelijke behandeling niet meer te boven.

Heks houdt zich er verre van. Ik wil niet in een verpleegtehuis belanden met sondevoeding en foute medicatie, zoals sommige medepatienten. Ik word dan niet geholpen door mensen, die wel iets voor me zouden kunnen betekenen. Maar ik ben ook niet op sterven na dood door de gangbare behandeling van deze kwaal…….

Er is overigens maar 1 reumatoloog van de vijf in Leiden, die een beetje goed scoort…….  En dat is niet degene waar ik ben geweest.  Eentje scoort gemiddeld. Die ken ik ook niet. De rest is onder de maat, daar weet ik intussen alles van…….

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

 

 

 

Inspiratie: Eerst je kop laten afbijten door een akelige alt, vervolgens je hart laten raken door een geheimzinnige sopraan en tot slot in een baan om de aarde geraken door de heilige dans van een muzikale olifant. En dat alles in bijzonder goed gezelschap!

Zaterdag heb ik een drukke dag. Om 11 uur ’s morgens meld ik me voor een martelsessie bij de fysiotherapeut. Hardhandig haalt ze me uit de knoop. Oh, wat is ze toch gemeen geworden door de jaren heen. Bijna net zo geniepig als de orthopedische fysio. Alleen lacht ze niet smakelijk om mijn gejammer, zoals laatstgenoemde……

Lachen om je pijn is fijn. Om je eigen pijn wel te verstaan. Het is het enige prettige aan pijn. Lachen is het beste medicijn. Anders krijgt die verrekte pijn je klein….

Na de sessie snel ik richting Leidse Hout. Ik laat mijn hondje flink rennen: Vanmiddag moet hij een paar uur in zijn hok. Heks gaat zingen in een Leids Koorproject. Stipt om twee uur schuif ik op mijn plaats. Althans, dat probeer ik. Er zit echter een dame op mijn plek en ze is niet van plan om te gaan wieberen. Sterker nog: Tot mijn verbijstering heeft ze mijn plaats ingepikt. Iets dat ik absoluut haat!

Een horde dames stort zich op Heks. Ik moet niet zeuren. Ik moet er maar naast gaan zitten, in het hoekje achter een pilaar. Of op de bank er achter. Er voor. Links, rechts…… Noem maar op. Iedereen vindt blijkbaar maar dat ik loop te zeiken, maar ik wil gewoon op mijn eigen plek zitten. En met reden: Daar heb ik geen muziekstandaard nodig, kan ik blijven zitten en toch de dirigent zien, kan ik mijn spullen kwijt….. Mijn gedisloceerde schouders kwijt. Ook niet onbelangrijk!

©TOVERHEKS.COM

Het woeste wijf weet van geen wijken. Haar royale matrasachtige lijf neemt de halve bank in beslag. Mezelf in het hoekje ernaast proppen is geen optie. Per gratie Gods mag ik aan de andere kant van de kerkbank zitten.

Eerst komt dan haar vriendin. Waar Heks al jaren naast zit. Maar waar zij nu opeens zonodig naast moet zitten…….. Begrijpelijk, maar overleg het eerst even! Daarnaast een verschrikte vriendelijke dame, waar ik al jaren mee zing. Zij kan hier ook niks aan doen.

Wat een gedoe. Ik ben helemaal van slag en beland uiteindelijk dus op een geweldige kutplek. Ik zit helemaal opgepropt. Er toeteren alten van een andere partij in mijn oor en naast me zit een venijnig oud vrouwtje onophoudelijk in zichzelf en tegen Heks te mopperen.

In de pauze probeer ik het met de alt in kwestie te bespreken. Het ontaardt in een bijzonder onaangename schreeuwpartij. Het mens weet van wanten, ze wil niet wijken. Na een scene vol menopauzaal chagrijn ben ik nog geen stap verder. Ik moet de rest van de middag maar uitzitten op die ellendige plek met mijn schouders in mijn nek.

Wat zijn wij vrouwen toch een hopeloze wezens bij tijd en wijlen. Vooral  als we verzuren tot oude pruimen met nukkige gezichten en verroestte lachspieren…. Dat moet je ten alle tijden zien te voorkomen!

De tenoren troosten me in de pauze. ‘Kom lekker bij ons zitten, Heks, laat die alten toch de rambam krijgen. Ik ben er ook gillend weggelopen vorig jaar. Ook vanwege geruzie rondom een plek. Wat een hopeloze dames zitten daar tussen. Ik snap je frustratie,’ aldus een bijzonder leuke en vlotte vrouwelijke tenor. Ik ben blijkbaar niet de enige met dit soort ervaringen…..

Het gedoe heeft me aangegrepen. Ik lijk wel onzichtbaar. Onbetekenend. Ik doe er helemaal niet toe! De hele wereld wandelt over me heen. Om me vervolgens te vergeten. De pispaal. De zondebok. Een heel arsenaal oude pijn wordt opengetrokken door dit stupide stoomwals-incident. En ik ben weer eens totaal verbijsterd door het totale gebrek aan empathie en inlevingsvermogen van sommige medemensen. Botterikken tot op het bot zijn het.

Zo snel als ik kan ga ik na de repetitie weer met mijn hondje wandelen. Ik probeer hem uit te putten, want vanavond ga ik alweer uit. Het is niet te geloven! Fiederelsje heeft me uitgenodigd voor een experimenteel jazz concert. Jazzclub Hot House heeft weer eens iets georganiseerd. Op een nieuwe locatie. Gelukkig maar, want hun oude locatie is een no go area voor Heks. Teveel traumatische herinneringen.

Aan alles komt een einde: Als je maar lang genoeg wacht. Sociëteit de Burcht is verleden tijd. Alcoholistisch Leiden moet ergens anders gaan doorzakken. De betrokken zuipschuiten zijn dood of op sterven na dood. Of ze liggen in de goot. Einde van een hopeloos tijdperk!

©TOVERHEKS.COM

Lekkere verhalen, Heks. Beetje gefrustreerd? Daar zit toch niemand op te wachten? Inderdaad. Vooral niet als je denkt dat dit verhaaltje over inspirerende zaken gaat!

’s Avonds trek ik mooie kleren aan. Ik haal een verfkwast over mijn bleke kaken. Ik laat alle ergernissen van me afglijden. De wereld is gestoord, maar daarom hoef je jezelf niet gek te laten maken! Vol goede moed fiets ik richting muziekcentrum Quibus aan de Middelstegracht. Als ik binnen kom vliegt mijn vriendin me om de hals.

‘Niets,’ wuift ze als ik vraag wat ze van me krijgt voor het kaartje. ‘Maar je hebt geen knoop.’ wordt afgedaan met ‘Jij ook niet.’ Ze stelt me voor aan haar gezelschap: Twee beeldschone jongedames uit Indonesië. Hoewel ze maar tot mijn middel komen qua lengte steken ze met kop en schouders boven het maaiveld uit als het aankomt op hetgeen ze bereikt hebben in het leven! Beide vrouwen zijn bezig met hun promotieonderzoek en bijna klaar…….

Ik glijd op een stoel naast de ene dame en hoor haar uit over haar onderzoek. Dan ontdekken we van elkaar dat we ons intensief bezig houden met zang. Zij met traditionele Indonesische muziek, ik natuurlijk met Dhrupad en mijn oratoriumkoor.

De andere jongedame gaat binnenkort promoveren op Javaanse Hiphop…..

Wat een leuk en inspirerend gezelschap! Wat een mooie slimme meiden! Wat een passie en wat een drive om zo je dierbaren achter te laten om in een suf Hollands studentenstadje te komen promoveren!

We hebben ruim op tijd afgesproken, dus er is genoeg rijd om te klessebessen. Langzaam druppelt de zaal vol. ‘Ik zie dat er duizenden mensen op het concert zijn afgekomen!’ roept de man van Hot House enthousiast als hij de band aankondigt. Een kleine verwijzing naar Trump. Die krijgt sowieso een flinke veeg uit de pan. Een klein maar uiterst vermakelijk politiek college verder komen de muzikanten het podium op. Het gaat beginnen! Eindelijk!

©TOVERHEKS.COM

Het concert is geweldig. Slechts vier mensen staan er op het podium, maar ze tellen voor tien! Een operazangeres, Claron McFadden, die jazz zingt. Wat een bereik heeft deze vrouw! Ze schuwt het experiment bepaald niet! Heerlijk.

Dan is er nog een stevig gebouwde acrobaat op een Sousafoon: Michel Massot. Het instrument lijkt met hem vergroeid te zijn. Als hij op een gegeven moment circulair ademend over het podium springt wordt het publiek helemaal wild. Boventonen vliegen om je oren. Olifanten duiken op uit de coulissen en Heks ziet zelfs een heuse neushoorn over het podium stampen!

Een frisse jongedame op cello, Marine Horbaczewsk, en een virtuoze Vlaming, Tuur Florizoone, op de accordeon complementeren het gezelschap. De muzikanten zijn zonder uitzondering zeer begaafd. Het is echt smullen voor het verwende oude knarrenpubliek van Hot House.

Het programma is theatraal en intrigerend. Gedurende enige tijd heeft de band geheimen verzameld. Voornamelijk van oudere mensen. Hier zijn de composities op gebaseerd.

Heks is bij het eerste nummer al in tranen. Het is verschrikkelijk en herkenbaar dit lied over zelfdoding door een geliefde. ‘We grijpen het publiek direct bij de lurven met dit eerste lied…..’

‘Mensen zijn helemaal ontroerd als ze horen dat hun geheim gezongen wordt,’ vertelt de zangeres achteraf. We staan al zeker drie kwartier met haar te praten. Mijn gezelschap wil alles weten over haar zangtechniek en de opzet van de voorstelling. De zangeres op haar beurt is zeer geïnteresseerd in wat wij allemaal uitspoken in het dagelijkse leven.

©TOVERHEKS.COM

Ik loop intussen met mijn net aangeschafte CD te zwaaien op zoek naar handtekeningen. Vooral die van de Sousafonist wil ik hebben. Dat is toch zo’n grappige man. Zijn spel heeft me helemaal opgetild. Zijn bijdrage heeft mijn muizenissen rondom het gekrakeel van afgelopen middag spontaan de deur uit gejaagd. Weggeblazen door deze muzikale elegant dansende olifant!

‘Thank you so very much,’ probeer ik als ik ontdek dat hij geen Nederlands spreekt. Ik steek een heel verhaal in het engels af, maar de man kijkt of hij water ziet branden. Hij spreekt uitsluitend frans. Gelukkig is dat geen probleem voor Heks.

De zangeres spreekt alle drie deze talen werkelijk perfect. Zonder accent. Bizar!  We verbazen ons er achteraf over. Zelf kunnen we ook wel een redelijk woordje over de grens brabbelen, maar dit grenst aan het onwaarschijnlijke. Wat een bijzonder getalenteerde vrouw!

Zo heeft Heks een heerlijke avond. Enigszins zwevend verlaat ik het pand: Ik ben in de zevende hemel! Het is al tegen twaalven als ik eindelijk het laatste rondje met VikThor loop. Dank je wel Fiederelsje voor deze superdate. Het was fantastisch!

Hier kun je alles lezen rondom deze voorstelling en de makers ervan: Secrets met Claron McFadden en het jazztrio Massot-Florizoone-Horbaczewski. 

©TOVERHEKS.COM

Elk jaar in januari vindt bij Ex Animo de aftrap plaats van de Matthäus Passion! Hoera! Wij worden toch zo blij van dit lijdensverhaal! De repetities zijn een feestje! Ook Heks kikkert er helemaal van op!

De tweede dinsdag van januari begint mijn koor met de repetities van de Matthäus Passion. De kerstballen staan net weer op zolder. De eerste marathon op natuurijs is nog niet eens verreden. De oliebollen liggen nog dwars op de maag. De kerstkilos’s zwerven nog op dijen en heupen. Het kindeke ligt nog zoet te sabbelen in zijn krib. De drie koningen zijn pas op de heenreis. In Orthodox Rusland is het kerstfeest nog niet eens gevierd! Wij echter storten ons vol overtuiging op het lijdensverhaal.

Is het normaal gesproken al gezellig druk en rumoerig tijdens de repetities, nu zit de zaal stampvol. Het koor is verdriedubbeld. Uitgerust met extra projectleden. De meesten van hen zie ik elk jaar terugkeren. Heks zit op de voorste rij naast haar vaste zangmaatje. Ze zit al te zwaaien als ik binnen kom. ‘Gelukkig nieuwjaar,’ zing ik haar toe. ‘Ja, dank je, jij ook de beste wensen, hè.’ Ik glijd naast haar op mijn stoel.

In de pauze sommeert ze me om een sprint te trekken naar de koffiekamer. ‘Snel, Heks, anders hebben we geen plekje.’ Ik ren via een sluiproute naar onze vaste tafel. Een bevriende sopraan haalt de koffie. Even later zitten we lekker te lachen en kletsen. ‘Hoe heb jij de kerstdagen doorgebracht?’ Mijn maatje is naar een hotel geweest met haar geliefde zoon.

‘We hebben ons lekker laten verwennen! Het was goed hoor, Heks. Echt een heel lekker kerstdiner. En je hoeft niks te doen. Dat is ook heerlijk!’ Ze heeft maar één kind, maar hij telt voor tien. Elke dinsdag brengt hij zijn moedertje om half acht naar het koor en om tien uur staat hij enigszins ongeduldig te wachten om haar weer naar huis te begeleiden. ‘Hij is stapelgek op zijn moeder,’ Anna glimlacht verrukt. Het is haar een raadsel. Mij niet.

Eén van de dames laat al tijdje verstek gaan.  Haar man heeft in het ziekenhuis gelegen. Ja, dat hakt erin. Dan heb je wel eventjes iets anders aan je hoofd. ‘Zij is ook al 85 hoor, Heks. Dat moet je niet vergeten. Het wordt haar ook een beetje te druk allemaal, vooral nu , met al die projectleden….’

Het is alweer de derde keer dat ik meezing in de Matthäus. Het stuk zit er al aardig in, dat scheelt. Tijdens de repetities zit ik lekker te tekenen op mijn tablet. Intussen luister ik hoe de bassen zich stukbijten op een fragment. Of de tenoren. De twee sopranen, moeder en dochter, waar ik twee jaar geleden mee heb gevochten tijdens de generale repetitie zitten pal achter me. De moeder kijkt nog steeds nijdig naar me. Het deert me niet.

De dochter steunt haar chagrijnige moeder door dik en dun. Zelfs toen het mens me te lijf ging met mijn eigen muziekstandaard! ‘Sommige dochters worden gekaapt door hun moeder,’ zegt een Indiase zangvriendin tegen me, als we het er over hebben.  Ze spreekt uit ervaring. Jarenlang was zij haar moeders bitch.

Het Dikkertje Tromkoor met Heks en Buurman

Er wordt wat afgestreden in de wereld. Je zingt over het lijden van iemand, die ons liefde probeerde te leren en slaat elkaar letterlijk met de tekst om de oren. Rechtvaardigheid is vaak ver te zoeken in de wereld en liefde nog verder. Wij mensen zijn bovendien ook nog eens verzot op melodrama. De gemiddelde soap kan niet tippen aan de bizarre werkelijkheid!

Nou, melodrama kun je het niet noemen, mijn geliefde Passie. Bach heeft deze krankzinnige geschiedenis virtuoos muziekaal verhaalt.

‘Geef mij maar de Johannes Passion, Heks, die duurt tenminste niet zo lang,’ zegt een zangvriend uit een ander koor onlangs tegen me, ‘als jullie die een keertje gaan zingen, ga ik ook meedoen.’

 

 

Een groot deel van de kerstdagen breng ik door in de BEDlehemkerk. Maar er wordt ook een subliem kerstdiner in elkaar geknutseld door Heks en Steenvrouw: Kalkoen à la Jamie!

‘Heks, wil je tweede kerstdag komen dineren?’ Ik wordt op het allerlaatste moment uitgenodigd bij oude vrienden van me. Ook de familie roert zich vlak voor kerst met allerlei in der ijl in elkaar geknutselde plannen. Helaas moet ik verstek laten gaan, gelukkig is er nog geen sprake van ‘wat doen we met Heks dit jaar?’: Ik heb al bezigheden! Steenvrouw en Heks gaan een kalkoen in de oven stoppen. Een megaproject.

Een paar maanden geleden zitten we al plannetjes te maken. ‘Zullen we het weer samen vieren? Met de kindertjes erbij?’ Al jarenlang komt mijn vriendin met haar grut op tweede kerstdag Chinees fonduen. Of eigenlijk Koreaans: Daarbij zit er een gloeiendhete bakplaat middenin de pan met bouillon.

‘Ik overleg het met de kids. Ze worden zo groot en hebben vaak zelf ook plannen.’ Een paar dagen later krijg ik uitsluitsel. ‘Mijn zoon vindt het superleuk als je komt, maar wil het graag een keertje thuis vieren. Dus je bent van harte uitgenodigd. Zullen we binnenkort overleggen wat we gaan koken?’

Ja, die kinderen zijn opgeschoten als kool. Ik zie Steenvrouw nog voorrijden met haar fietskar vol kleintjes. Nu fiets ik met zo’n kar. Met daarin een pup.

‘Zullen we dit jaar eens een echt kerstdiner doen? Iedereen maakt iets en we trekken ook deftige feestkleding aan?’ We zijn er snel uit. Een ouderwets kerstdiner met alles erop en eraan. Daar hoort natuurlijk een kalkoen bij!

Mijn vriendin heeft nog nooit zo’n monster in de oven gestopt. Heks heeft wel wat ervaring. Bovendien heb ik jaren het kunstje afgekeken van mijn vader: Hij was echt een geweldige kok. Dagenlang was hij met zo’n kalkoen in de weer. Een jaarlijks terugkerend fenomeen. ‘Ik heb dus ook nooit uitgedroogde plofkalkoen gegeten, zoals de halve wereld. En dat gaan we dit jaar ook niet doen!’ verzeker ik Steenvrouw.

De week voor kerst lig ik veel in bed. Ik ben toch zo slecht met mijn lijf. Een kerstboom is er niet bij dit jaar. Het idee zo’n loodzwaar onhandelbaar ding te moeten sjouwen en optuigen bezorgt me al spierpijn. Ook de andere versieringen blijven in de kast. Geen kersttafel vol engeltjes en chocolade. Geen ijsparadijs in mijn toilet. Ik koop alleen een paar plantjes en een bos amaryllissen.

Ook haal ik een wat vleeswaren, haring en wat Marokkaanse delicatessen. Daar moet ik het maar mee doen dit jaar. ‘Ha Toverheks!’ Ilias staat naar me te glimmen in zijn marktkraam. Sinds ik een keertje over hem heb geschreven, hij gaf me zo een pak geld mee toen ik mijn portemonnaie vergeten was,  zijn we dikke maatjes.

Hij strijkt met zijn hand langs zijn gezicht, trekt een uitgemergeld mummelmondje en kijkt me streng aan. Ja, ik weet het. Ik ben hartstikke mager momenteel. Het laatste jaar zijn er zomaar tien kilo’s overtollig lichaamsvet verdwenen. Nou ja, overtollig. Ze zaten me bepaald niet in de weg.

Niets ontgaat de scherpe blik van Ilias. ‘Magere vrouwen is niets gedaan. Daar doen we wat aan,’ spookt er ongetwijfeld door zijn hoofd. Hij zwiept een emmer verrukkelijke vissoep uit zijn voorraad omhoog. ‘Voor jou, Heks, kun je een beetje aansterken…..’ Hij kijkt naar mijn spierwitte bekkie. Pakt nog een emmer. En een groot Turks brood……. ‘Goed eten, lieve Toverheks.’ Hij deponeert zijn gulle gaven op mijn fietskar.

Goeie hemeltje. Ik kan de hele kerst aan de soep. Hoogstwaarschijnlijk zitten er gluten in, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om deze geschenken niet aan te nemen. Alleen het kijken naar de potten soep doet me al goed. Later waag ik me toch aan een bordje en inderdaad: Heel erg lekker.

Kerstavond lig ik in bed. Uitgeput. Ik slaap tot een uurtje of tien. Schrik wakker. Trek een kerstachtige outfit aan en spurt naar de kerk. Omdat ik laat ben zit ik helemaal achterin. Zoals altijd. Kortjakje in haar kerstpakje.

Eerste kerstdag slaap ik uit. In de loop van de middag meld ik me bij Steenvouw met een tas vol vergeten groenten. En een ijskoude fles bubbels.

De gehele week hebben we onafhankelijk van elkaar Jamie Olivers kerstrecepten bestudeerd. Ik heb hem allerlei verrukkelijke dingen zien uithalen met een kalkoen. Groenten zien roosteren. Verrassende vulling zien maken…..

Mijn vriendin heeft alle benodigde ingrediënten in huis gehaald. Spek, cranberries, rundergehakt alsmede een bakbeest van een scharrelkalkoen. Superieure kwaliteit. In haar tuin staan allerlei verse kruiden te overwinteren. Tevens heeft ze een paar grote ovens in keuken en bijkeuken. Kortom: We zijn er klaar voor.

Zo rommelen we een heerlijke vulling in elkaar. Stoppen gezamenlijk die hele pan vulling in het beest. Naaien em dicht met een takje Rozemarijn. Proppen doorgesneden clementines in zijn kont. Bekleden het geheel met spek. Leggen dit spectaculaire hoofdgerecht op een bedje van groenten in een grote ovenschaal……

Tussendoor gaan we heerlijk met het hondje wandelen. Tot slot maken we de fles bubbels soldaat. Heks zet allemaal lekkere liflafjes op tafel. En een bord vol haring. We hebben het verdiend. Morgen hoeft Steenvrouw de kalkoen alleen nog maar in de oven te zetten en een keer of driehonderd te bedruipen…….

Tevreden fiets ik aan het begin van de avond naar huis. Ik laat mijn hondje nog uitgebreid uitrennen langs de Vliet. Dan geef ik alle beesten eten en ga eventjes op bed liggen uitrusten. Strakjes ga ikzelf wel eten. Ik heb nog wat Indische afhaalchinees in de koelkast staan.

Als ik wakker schiet is het al midden in de nacht. Ik verzuim om te kijken hoe laat het precies is, maar ga eerst nog een laatste rondje met het hondje wandelen. Jeetje, wat is het stil op straat. Compleet uitgestorven.

Thuisgekomen zet ik mijn eten in de magnetron. Ik heb Ilias beloofd om beter en meer te eten, dus ik neem ook nog wat van zijn soep. Voor de televisie peuzel ik het op. Pas op dat moment krijg ik in de gaten dat het vijf uur in de morgen is. Ik zit in feite te ontbijten!

Natuurlijk kruip ik er nog een paar uur in. Ik wil graag okselfris zijn voor ons fenomenale kerstdiner!