Tagarchief: uitsluitsel

Inspiratie en frustratie gaan vaak hand in hand. Zoals een kies en een tand. Door frustratie overmand? Neem het er eens even van: Met je hakken in het zand. Een bommetje doet overigens ook wonderen……..

Posted on by
©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM, ALS JE AAN KOMT RIJDEN IS HET BORD VERBODEN IN TE RIJDEN NIET TE ZIEN, OMDAT HET ENIGSZINS VERDRAAID STAAT. ALS JE GOED KIJKT ZIE JE EEN MINISCUUL ROOD RANDJE……

Maandagmiddag bel ik Kras. Ze komt om een uurtje of half vijf weer helpen met administratieve kutklussen. Al twee weken zijn we op dit tijdstip met hopeloze instanties in de weer. Er is al een bezwaar de deur uit tegen een volstrekt achterlijke verkeersboete. Een straat inrijden, waar je dit ziet en dan 149 euro boete betalen? Ik dacht het niet! Ook zijn we bezig met  een rare rekening. Waarom betaalt Heks al jaren drie keer zoveel als de gemiddelde Nederlander voor bepaalde zaken? We snappen er niets van…..

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM , JE ZIET EEN BORD DAT JE 30 KILOMETER PER UUR MAG RIJDEN. DAT WEKT DE SUGGESTIE DAT JE DIE STRAAT IN MAG. DAT MOCHT OOK TOT VOOR KORT…….. HET VERBODSBORD ZOU PARALEL AAN HET RAAM ERACHTER MOETEN STAAN OM ZICHTBAAR TE ZIJN. NET ALS HET 30 KM BORD. HET STAAT ER ECHTER HAAKS OP……..

Maandagmiddag om drie uur heb ik er al een hele dag opzitten. Eerst porrelt er een parodontoloog eindeloos in de pockets onder mijn tandvlees. ‘Rondje A24, B12, 5mm, blabla,’ de man weet waar hij het over heeft. ‘Plak!’ klinkt het af en toe nijdig. Hoe is het mogelijk? Ik poets en schrob me een versuffing, maar toch zijn er een paar plekjes in mijn mond zo goed als ongevoelig voor mijn geraag en gezaag.

‘Er zit absoluut vooruitgang in, maar het herstel heeft tijd nodig. Het is in mijn optiek niet nodig om allerlei kiezen te gaan trekken. Het is zelfs maar de vraag of je er iets mee opschiet. Wel moet je die probleemkies laten checken door je tandarts. Volgens mij is hij dood.’

Er volgen nog allerlei aanbevelingen. Het duizelt me. Met een vette rekening loop ik de deur uit. Zelfs mijn gebit heeft last van mijn slechte immuunsysteem. De bacterieflora tiert werkelijk welig. ‘Maar een antibioticakuur is niet nodig. De echt gevaarlijke bacteriestammen zijn gelukkig niet terug te vinden in de kweek.’

Na deze meevaller komt de dame van stichting MEE op bezoek. Het is al de derde intake en we zijn er nog niet.  Ze is bezig om van alles voor me uit te zoeken. Maar concreet is er eigenlijk nog niets veranderd. Ook dit heeft heel veel tijd nodig. Als ik er een paar dagen later over mopper tegen de psychologe merkt zij gis op dat ik eerst roep dat er hulp moet komen en vervolgens commentaar heb op de manier waarop die hulp wordt geboden…….

Het is niet gauw goed.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Maar ja, het blijft moeilijk dat iedereen altijd het naadje van de kous moet weten voordat er een helpende hand wordt geboden. Goddank ben ik geen vluchteling. Of een moeder met een beperking. Dan heb je wat dat betreft echt geen leven meer. Verhalen van Kris over haar Afrikaanse vrienden alsmede de tragische gebeurtenissen in het leven van een buurvrouw van Heks bevestigen dat.

Hoe kwetsbaarder je bent, hoe meer bemoeienis. Mijn behoefte aan meer autonomie heeft gemaakt dat ik het roer van mijn amoebebestaan maar weer eens radicaal aan het omgooien ben, maar het is van de regen in de drup. Althans, daar lijkt het op.

Aan het eind van de maandagmiddag staat dan eindelijk de afspraak met Kris gepland. Het is verrukkelijk weer. Ik ben zo moe als een hond. Heks heeft al haar kruit verschoten met al die voorbereidende werkzaamheden om meer hulp te krijgen. Ik moet er niet aan denken dat ik mezelf nu nog in de administratieve toestanden ga begraven. Bovendien moet mijn hondje er nodig uit.

Ga je mee naar het strand?’ Kris reageert enthousiast op mijn voorstel. Alleen loopt zij bepaald niet gemakkelijk in het mulle zand. En er moet nu eenmaal gelopen worden met mijn ADHD hondje…… ‘Ik heb nog een beter idee, laten we naar het Valkenburgermeertje gaan. Daar is een geweldige uitspanning, dan lopen we eerst een stukje langs het water over een asfaltpad en pakken daarna een terrasje….’ Vorig jaar ben ik er vaak geweest. Toen VikThor nog een puppy was…..

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Even later haal ik mijn vriendin op. Vrolijk snaterend rijden we de stad uit. Bij het Valkenburger meer parkeer ik mijn auto pal naast het wandelpad. We kuieren op ons gemak over het verharde pad langs het water. Mijn hondje springt er vrolijk in. Hij is gek op zwemmen.

Na de wandeling rijden we met de auto naar de andere kant van het parkeerterrein, want daar is het restaurant. ‘Haha,’ lachen we naar elkaar, ‘lekker decadent, dit kleine stukkie met de auto!’ Het is ook grappig. Belachelijk zelfs. Behalve als je slecht ter been bent, zoals mijn maatje, dan is zo’n kleine afstand onoverbrugbaar. Vooral als je door zacht zand en bobbelig grasland moet hobbelen…..

Met een glas verrukkelijke witte wijn in de hand en een bord woest wauwse worst  voor onze neus genieten we van deze heerlijke eerste echte lentedag. ‘Jeetje Heks, dank je wel voor deze geste. Het is hier heerlijk! Het is zo lang geleden dat ik dit soort dingen heb gedaan. Helemaal niet meer na de dood van mijn lief. Waarschijnlijk had ik anders gewoon de hele dag binnen gezeten!’ Mijn vriendin is in haar nopjes. Heks ook.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM ©TOVERHEKS.COM

Oh, wat is het toch belangrijk dat je van de goede dingen in het leven geniet. Zelfs in tijden van groot verlies, diep verdriet en enorme stress…… We hebben dan vaak juist de neiging om slechts te letten op alle negatieve gekkigheid, die onze initiële ellende alleen maar onderstreept. Heks is hierin bepaald geen uitzondering….

Een paar dagen later ben ik bij mijn tandarts op verzoek van de parodontoloog. Hij gaat testen of die verdachte heksenkies nog in leven is.  Goedmoedig schudt hij me de hand. Het is een extreem relaxte vent. Die maakt zich niet druk. Of dik. In no time lig ik weer met een opengesperd vogelbekje ondersteboven in zijn behandelstoel. ‘Hoe test je zo’n kies nu eigenlijk?’ Heks is best benieuwd wat er gaat volgen. Gaat hij foto’s maken bijvoorbeeld?

‘Door er iets kouds tegenaan te houden,’ klinkt het laconiek naast mijn oor. Direct daarop drukt hij een wattenstaafje gedrenkt in vloeibare stikstof tegen de kies. ‘Au,’ gilt Heks. De kies leeft nog.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Nou ja, wat is dit nu voor een test? Had ik niet gewoon zelf een ijsklontje in mijn mond kunnen nemen?’ ‘Inderdaad,’ beaamt de tandarts mijn veronderstelling. ‘Had die parodontoloog dat niet eventjes kunnen doen? Zo moeilijk is dat toch niet?’ Heks kan er niet over uit dat een groot deel van haar beperkte tandbudget in dit stomme proefje is gaan zitten.

‘Ja, zo moeilijk is het niet, je kies leeft of niet. Je reageert op die kou of niet.’ Mijn tandenbeul doet geen moeite er een mooi verhaal van te maken. ‘Hij is zeker bang dat hij ruzie krijgt met jouw beroepsgroep,’ suggereer ik tenslotte. En dat blijkt inderdaad het hele eiereneten te zijn. ‘Hij is nu eenmaal geen tandarts, dus hij kan dat niet beoordelen,’ geeft mijn smoelsmid uitsluitsel.

Zo sta ik dan weer raar te kijken van ons achterlijke overbureaucratische kutlandje en zijn idiote regelgeving. Hele beroepsgroepen staan klaar om gezamenlijk zoveel mogelijk geld uit je zak te kloppen. Ze spelen elkaar eindeloos de bal toe. Of het nu gaat om bezopen verkeersboetes of overbodige medische handelingen: Het effect op mijn bankrekening is hetzelfde.

Ik zei nog zo: Geen bommetje……

‘Grote groepen mensen verdienen hun geld middels het leveren van wanprestaties. Er gaat bijvoorbeeld veel geld om in het tegenwerken van allerlei maatschappelijke processen, ‘ hoorde ik een nieuwetijdsgoeroe een keertje zeggen op televisie tijdens een pleidooi om iedereen een basisinkomen te verschaffen. Hij illustreerde zijn betoog met een serie afgrijselijke voorbeelden.

‘Heks, dank je wel voor maandag,’ app’t Kris me een paar dagen later. Ja, laten we vooral niet vergeten om van het leven te genieten. Het prachtige leven zelf. Met zon, zee, strand, hondjes, katten, vogeltjes, geitjes, kleine kinderen……..De goddelijke schepping. De wereld die wij hebben geschapen met zijn allen is al ziek genoeg. Helaas.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

 

 

 

Een groot deel van de kerstdagen breng ik door in de BEDlehemkerk. Maar er wordt ook een subliem kerstdiner in elkaar geknutseld door Heks en Steenvrouw: Kalkoen à la Jamie!

Posted on by

‘Heks, wil je tweede kerstdag komen dineren?’ Ik wordt op het allerlaatste moment uitgenodigd bij oude vrienden van me. Ook de familie roert zich vlak voor kerst met allerlei in der ijl in elkaar geknutselde plannen. Helaas moet ik verstek laten gaan, gelukkig is er nog geen sprake van ‘wat doen we met Heks dit jaar?’: Ik heb al bezigheden! Steenvrouw en Heks gaan een kalkoen in de oven stoppen. Een megaproject.

Een paar maanden geleden zitten we al plannetjes te maken. ‘Zullen we het weer samen vieren? Met de kindertjes erbij?’ Al jarenlang komt mijn vriendin met haar grut op tweede kerstdag Chinees fonduen. Of eigenlijk Koreaans: Daarbij zit er een gloeiendhete bakplaat middenin de pan met bouillon.

‘Ik overleg het met de kids. Ze worden zo groot en hebben vaak zelf ook plannen.’ Een paar dagen later krijg ik uitsluitsel. ‘Mijn zoon vindt het superleuk als je komt, maar wil het graag een keertje thuis vieren. Dus je bent van harte uitgenodigd. Zullen we binnenkort overleggen wat we gaan koken?’

Ja, die kinderen zijn opgeschoten als kool. Ik zie Steenvrouw nog voorrijden met haar fietskar vol kleintjes. Nu fiets ik met zo’n kar. Met daarin een pup.

‘Zullen we dit jaar eens een echt kerstdiner doen? Iedereen maakt iets en we trekken ook deftige feestkleding aan?’ We zijn er snel uit. Een ouderwets kerstdiner met alles erop en eraan. Daar hoort natuurlijk een kalkoen bij!

Mijn vriendin heeft nog nooit zo’n monster in de oven gestopt. Heks heeft wel wat ervaring. Bovendien heb ik jaren het kunstje afgekeken van mijn vader: Hij was echt een geweldige kok. Dagenlang was hij met zo’n kalkoen in de weer. Een jaarlijks terugkerend fenomeen. ‘Ik heb dus ook nooit uitgedroogde plofkalkoen gegeten, zoals de halve wereld. En dat gaan we dit jaar ook niet doen!’ verzeker ik Steenvrouw.

De week voor kerst lig ik veel in bed. Ik ben toch zo slecht met mijn lijf. Een kerstboom is er niet bij dit jaar. Het idee zo’n loodzwaar onhandelbaar ding te moeten sjouwen en optuigen bezorgt me al spierpijn. Ook de andere versieringen blijven in de kast. Geen kersttafel vol engeltjes en chocolade. Geen ijsparadijs in mijn toilet. Ik koop alleen een paar plantjes en een bos amaryllissen.

Ook haal ik een wat vleeswaren, haring en wat Marokkaanse delicatessen. Daar moet ik het maar mee doen dit jaar. ‘Ha Toverheks!’ Ilias staat naar me te glimmen in zijn marktkraam. Sinds ik een keertje over hem heb geschreven, hij gaf me zo een pak geld mee toen ik mijn portemonnaie vergeten was,  zijn we dikke maatjes.

Hij strijkt met zijn hand langs zijn gezicht, trekt een uitgemergeld mummelmondje en kijkt me streng aan. Ja, ik weet het. Ik ben hartstikke mager momenteel. Het laatste jaar zijn er zomaar tien kilo’s overtollig lichaamsvet verdwenen. Nou ja, overtollig. Ze zaten me bepaald niet in de weg.

Niets ontgaat de scherpe blik van Ilias. ‘Magere vrouwen is niets gedaan. Daar doen we wat aan,’ spookt er ongetwijfeld door zijn hoofd. Hij zwiept een emmer verrukkelijke vissoep uit zijn voorraad omhoog. ‘Voor jou, Heks, kun je een beetje aansterken…..’ Hij kijkt naar mijn spierwitte bekkie. Pakt nog een emmer. En een groot Turks brood……. ‘Goed eten, lieve Toverheks.’ Hij deponeert zijn gulle gaven op mijn fietskar.

Goeie hemeltje. Ik kan de hele kerst aan de soep. Hoogstwaarschijnlijk zitten er gluten in, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om deze geschenken niet aan te nemen. Alleen het kijken naar de potten soep doet me al goed. Later waag ik me toch aan een bordje en inderdaad: Heel erg lekker.

Kerstavond lig ik in bed. Uitgeput. Ik slaap tot een uurtje of tien. Schrik wakker. Trek een kerstachtige outfit aan en spurt naar de kerk. Omdat ik laat ben zit ik helemaal achterin. Zoals altijd. Kortjakje in haar kerstpakje.

Eerste kerstdag slaap ik uit. In de loop van de middag meld ik me bij Steenvouw met een tas vol vergeten groenten. En een ijskoude fles bubbels.

De gehele week hebben we onafhankelijk van elkaar Jamie Olivers kerstrecepten bestudeerd. Ik heb hem allerlei verrukkelijke dingen zien uithalen met een kalkoen. Groenten zien roosteren. Verrassende vulling zien maken…..

Mijn vriendin heeft alle benodigde ingrediënten in huis gehaald. Spek, cranberries, rundergehakt alsmede een bakbeest van een scharrelkalkoen. Superieure kwaliteit. In haar tuin staan allerlei verse kruiden te overwinteren. Tevens heeft ze een paar grote ovens in keuken en bijkeuken. Kortom: We zijn er klaar voor.

Zo rommelen we een heerlijke vulling in elkaar. Stoppen gezamenlijk die hele pan vulling in het beest. Naaien em dicht met een takje Rozemarijn. Proppen doorgesneden clementines in zijn kont. Bekleden het geheel met spek. Leggen dit spectaculaire hoofdgerecht op een bedje van groenten in een grote ovenschaal……

Tussendoor gaan we heerlijk met het hondje wandelen. Tot slot maken we de fles bubbels soldaat. Heks zet allemaal lekkere liflafjes op tafel. En een bord vol haring. We hebben het verdiend. Morgen hoeft Steenvrouw de kalkoen alleen nog maar in de oven te zetten en een keer of driehonderd te bedruipen…….

Tevreden fiets ik aan het begin van de avond naar huis. Ik laat mijn hondje nog uitgebreid uitrennen langs de Vliet. Dan geef ik alle beesten eten en ga eventjes op bed liggen uitrusten. Strakjes ga ikzelf wel eten. Ik heb nog wat Indische afhaalchinees in de koelkast staan.

Als ik wakker schiet is het al midden in de nacht. Ik verzuim om te kijken hoe laat het precies is, maar ga eerst nog een laatste rondje met het hondje wandelen. Jeetje, wat is het stil op straat. Compleet uitgestorven.

Thuisgekomen zet ik mijn eten in de magnetron. Ik heb Ilias beloofd om beter en meer te eten, dus ik neem ook nog wat van zijn soep. Voor de televisie peuzel ik het op. Pas op dat moment krijg ik in de gaten dat het vijf uur in de morgen is. Ik zit in feite te ontbijten!

Natuurlijk kruip ik er nog een paar uur in. Ik wil graag okselfris zijn voor ons fenomenale kerstdiner!

 

 

 

 

 

Heks en Joy gaan samen op stap. Met zeven katten naar de dierenarts: Een hele uitdaging! En een leuk uitje bovendien! Volgende keer gaan we een dagje naar het strand……..

Posted on by

Vrijdagavond vlak voor Sinterklaas begin ik me toch een beetje zorgen te maken. De buurvrouw is ziek en we zouden samen naar de dierenarts gaan. ‘Ik ga morgen met ALLE katten naar Ranzijn voor vaccinatie, zin om mee te gaan?’ sms ik mijn grote kattenvriendin Joy.

Misschien heeft ze tijd. Het is natuurlijk een raar weekend. Half Nederland zit met zijn handen in de papier maché of kledderige ontbijtkoek in een poging een dierbare goed te grazen te nemen. Of te verrassen. Met een  listige surprise…….

Binnen een paar minuten krijg ik uitsluitsel. Mijn maatje gaat graag mee! ‘Ik ben om kwart voor 11 bij je,’ schrijft ze, ‘en ik neem een extra vervoersmand mee!’ Hoera! Alle problemen opgelost.

Dinsdagavond zie ik een item op televisie voorbij komen, waarin wordt gewaarschuwd voor kattenziekte. Er is een grote uitbraak in Alphen aan de Rijn en nog een paar Nederlandse gemeenten. Help! Alphen is vrij dichtbij! ‘Het is superbesmettelijk en in bijna alle gevallen dodelijk,’ de presentatrice kijkt omfloerst de camera in, ‘dus als je katten niet zijn ingeënt lopen ze direct gevaar. Ook binnenkatten….’

Ik heb mijn katten al zeker twee jaar niet laten vaccineren. Na vijfentwintig jaar nutteloos geprik. De kosten zijn zo gigantisch hoog geworden de laatste jaren. Minimaal zo rond de vijftig euro per kat bij de lokale en regionale dierenartsen….. Ook is mijn kattengezin nogal uitgedijd. Alles bij elkaar is het niet meer op te hoesten.

Vorig jaar ontdekte ik echter dat je bij tuincentrum ‘Ranzijn’ voor veel minder geld terecht kunt. Alleen moest ik dan wel helmaal naar Aalsmeer met de hele beestenbende. In Leiderdorp hadden ze die service nog niet. ‘Komend najaar komt er hier ook een dierenarts,’ vertelde een medewerkster van het volledig in renovatie zijnde bedrijf me dit voorjaar, ‘Nog eventjes geduld!’

Zodoende zit Heks donderdagmorgen op internet te kijken of de dierendokter zich al heeft gevestigd op deze groene locatie. En wat een toeval! Laten ze nu juist vandaag open gaan! Ik bel hen op en maak direct een afspraak. Misschien ben ik wel de eerste klant!

Zaterdagochtend meldt mijn vriendin zich bijtijds. We drinken koffie en gaan daarna direct aan de slag. Alle katten moeten in de diverse manden. ‘Hoe had je het gedacht Heks?’ Joy kijkt me vragend aan. Ik zet mijn plan uiteen.

‘Snuitje in de kleine plastic box, Leonoor in de rieten mand en Ferguut in die grote stoffen tas. Zij moeten alledrie bij voorkeur in hun eentje worden vervoerd. De boskat kan met zusje Aafje in die grote kattenbench van de buurvrouw. En Bolster kan met zijn moeder in de bench van Ys. Eh VikThor.’

We vangen kat na kat en stoppen ze in de juiste mand. Alleen Bolster is nergens te bekennen. Op zijn vaste verstopplekjes is hij niet te vinden. Ook houdt hij zich muisstil. Hij voelt nattigheid.

Na een goed kwartier ontdek ik hem in een piepklein hoekje achter de bank en de gordijnen. Snel grijp ik hem in zijn nekvel. ‘Jij ontsnapt me niet meer, kleine puntneus,’ mopper ik op de Benjamin van het gezelschap. Ik laat hem in de bench zakken. Zo. Klaar. Inladen en wegwezen!

We sjouwen een paar keer de trap op en af. VikThor staat bovenaan in de aanslag om mee te gaan. ‘Kunnen we hem niet beter thuislaten?’ pleit Joy, ‘Het lijkt me nogal onhandig als hij ons voor de voeten gaat lopen.’ Tja, ze heeft gelijk, maar ik neem hem toch liever mee. ‘Zo onhandig!’ roept Joy, ‘En hij heeft er toch niet veel aan. We hebben geen tijd om te wandelen of spelen.’

‘Ja, maar hij wordt wel geestelijk afgebeuld. En dat is ook belangrijk,’ ik kijk mijn vriendin aan, ‘anders moet ik direct weer aan de bak met hem als we terugkomen van de dierenarts. En dan ben ik helemaal af en klaar. Dan moet ik eigenlijk een paar uur plat.’

Ik heb het nog niet gezegd of Joy belt haar vent. ‘Heb je zin om op VikThor te passen?’ Vijf minuten later gooien we mijn hondje bij hem naar binnen. Hij gaat lekker met hem wandelen!

‘Miauw, miauw,’ klinkt het in de achterbak van mijn piepkuiken, ‘Maauwwwww, mrwwaauuuwww’. Bolster voert het hoogste woord, maar ook de boskat laat zich gelden. De enige die we helemaal niet horen is de Zwarte Panter. Hij houdt zich gedeisd.

‘Ik reed een keer op een mooie zomerse dag met zo’n vier katten en Ysbrandt richting dierenarts. M’n monsters zaten te miauwen als gekken en mijn raampje stond open, dus mensen op straat hoorden dat kabaal. Maar als ze keken zagen ze die lieve hondenkop van Ys boven de achterbank uitsteken. Veel verbaasde gezichten, joh’. We giechelen.

We hobbelen rustig de stad uit. Oh wat is het toch altijd gezellig met Joy. Vanaf dag 1 is dat zo geweest. En ook vandaag is geen uitzondering.

Bij het tuincentrum laden we alle manden op een paar winkelwagens. In karavaan gaan we op zoek naar de net geopende dierenartsenpraktijk. Het is druk in het net verbouwde bedrijf. Je kunt over de hoofden lopen, ware het niet dat ze zich allemaal verbaasd omdraaien om naar deze miauwende optocht te kijken.  Alsof de zon doorbreekt vormt zich een lach op menig gezicht: Wat leuk, poesjes!

We moeten het halve bedrijf door, policy om aan zoveel mogelijk begeerlijke producten te worden blootgesteld: Heks is min of meer opgegroeid in een dergelijk bedrijf, ik ken de sneaky methoden om klanten tot kopen te verleiden van haver tot gort! We kijken nergens naar. Heks is hartstikke blut. Ze kan nog net het komende consult ophoesten!

‘Het ziet er wel mooi uit, Joy. Jeetje wat is het hier opgeknapt! Moet je kijken hoe hoog de kassen zijn! Wat een ruimte……. Echt prachtig!’

Bij de dierenarts worden we vriendelijk verwelkomt. Alle katten worden ingevoerd in het systeem. Een charmante jonge vrouw neemt ons mee naar een spiksplinternieuwe praktijkruimte. Enigszins moeizaam staat ze ons te woord. Haar Nederlands is gebrekkig, ze is overduidelijk een importarts. Later ontdek ik dat er vier  dierenartsen tegelijkertijd werkzaam zijn. Ook Nederlandse.

Zodra ze echter de dieren in haar handen krijgt is er geen gebrekkigheid meer te bekennen. Geroutineerd wordt dier na dier onderzocht. ‘Hopla’, vakkundig prikt ze een stevige cocktail antistoffen bij mijn schatjes naar binnen. Niesziekte en kattenziekte zijn vanaf nu weer kansloos in Huize Heks. Wat een opluchting!

Intussen kwebbelt Heks over de familiaire verhoudingen in haar kattengezin. ‘Ze zijn allemaal familie van elkaar,’ Joy grijnst me toe, haar kat Siep is ook familie van al mijn beestjes!

‘Kijk, dit is Bolster,’ we beginnen met de Benjamin, ‘Hij is de kleinzoon van Snuitje en Ferguut, de zoon van Pippi en de boskat en die lap en die rooie zijn zijn tantes…..’

Na Bolster volgt Pippi. Dan Snuitje, Ferguut en de lap. Ze laten zich gemakkelijk pakken en bepotelen. Bij het onderzoek echter knorren ze zo hard dat de arts het hartje niet kan horen. We moeten erom lachen. Gekke beesten. Zien ze het soms als een leuk uitje?

Katten snorren ook in stresssituaties. Zo gek is hun gedrag dus niet. Maar grappig blijft het.

Tot slot halen we ThayThay en Aafje uit de bench. De grote boskat blijkt toch slechts 5.5 kilo te wegen. Heks wist het wel, maar het blijft vreemd, gezien zijn omvang. Deze enorme haarbal is ook al zo gezond als een vis. ‘Mijn eerste kat woog ruim negen kilo. En dan was hij echt niet dik, ik hield hem strak in het voer. Nadat ik een aantal maanden op wereldreis was geweest had hij een heel klein hoofd gekregen……’

Verbaasde blik van de dierenarts. Misschien begrijpt ze geen jota van het verhaal. Toch klets ik vrolijk verder.’Bleek de buurman hem zoveel eten te hebben gegeven als hij maar wilde: Kat Koe woog opeens ruim twaalf kilo! Een grote berg witte kat met een stippelkopje erop. Hilarisch, maar niet gezond. Hahaha….’ Ik moet nog lachen als ik eraan terug denk. Koe was toch zo’n fantastisch bakbeest. Elke nacht sliep hij boven op mijn hoofd. 18 jaar lang. Ik mis hem nog steeds.

Na een klein uur zijn alle katten gewogen, gecheckt en gevaccineerd. We kunnen weer naar huis!

Opnieuw loopt de kattenkaravaan door het tot spiksplinternieuw verbouwde tuincentrum te paraderen. ‘Ik moet nog een nepplant scoren, lieve Heks, hebben we daar tijd voor?’ We hebben helemaal geen haast, dus we kachelen richting zijdebloemen. Wat een leuk uitje! Op stap met alle katten! ‘Miauw, miauw, mrauwwwwww…..’, zingen onze reisgenoten in koor.

Twee kleine tekkeltjes komen aangestormd. De kleinste in een rolstoel. Vol verbazing observeren ze mijn monsters. Ze draaien aan alle kanten om de hete brei, volledig gefascineerd. Mijn kleine katachtigen zijn niet onder de indruk, gewend als ze zijn aan een blafbeest om zich heen. De eigenaresse van de tekkels ligt dubbel, wat een vertoning!

De zijdeplanten zijn ruk. Joy kan geen geschikt cadeautje vinden. ‘Ik heb jarenlang in de zijdebloemen gezeten. Mijn afdeling was wel tien keer zo groot als deze. Met veel meer keus!’ Postuum is Heks nog trots op haar uitgelezen afdeling namaakgroen van dertig jaar geleden. Zelfs al houdt ze zelf totaal niet van kunstbloemen en -planten. Zo lelijk!

We wurmen ons langs de kassa. Nog niet zo gemakkelijk met zoveel bagage. Alle katten worden weer in de auto geladen. Al miauwend rijden we de stad weer in. VikThor wordt opgehaald. Die heeft ruim twee uur lopen rennen en spelen. Ideaal.

Eenmaal thuis kruipen alle katten snel op een lekker warm veilig plekje. Behalve de panter. Die smeert hem direct. Eerst eventjes door de buurt paraderen met z’n mooie nieuwe vaccinaties……

Heks kruipt in haar bed.

Een paar uur lig ik bewegingsloos uit te puffen. Mijn lijf is toch zo slecht. Ik dwing mezelf tot bewegen. Projecten zoals vandaag zijn eigenlijk helemaal niet haalbaar. Lig ik weer uren te creperen van de pijn. Goddank is Joy mee geweest. Zo gezellig! En zo is het toch allemaal goed verlopen!

’s Avonds zit ik met al mijn beesten in de woonkamer. Ik voel me opgelucht. Het idee al mijn diertjes te verliezen aan zoiets ellendigs als kattenziekte is te afschuwelijk: Daar hoef ik me voorlopig geen zorgen om te maken. Mijn kattenbende is safe!