Categorie archief: narcisme

De tijden van zacht gekookt ei zijn voorbij. Heks pakt iedereen aan, die over haar heen probeert te walsen. Klein succesje temidden van veel onrecht. Gekken en dwazen nemen met plantenbakken parkeerstroken te grazen.

Posted on by
Beantwoorden

Twee weken geleden parkeer ik mijn auto op een parkeerstrook in de buurt. Het is altijd een enorm gedoe om je auto al indraaiend tussen de paaltjes door te manoeuvreren in dit smalle steegje. Voorzichtig vlei ik mijn kanariepiet tegen de blinde muur van het Elizabeth Gasthuishof. Ik rijd naar achteren om nog iets dichter tegen de muur aan te staan. Zodat mijn spiegel er niet wordt afgereden door deze of gene.

‘Kloinkoinqk,’ beukt mijn auto ergens tegenaan. Huh? Ik kijk in mijn spiegel, maar zie niets achter mijn auto staan, dat dit geluid kan veroorzaken. Als ik echter uitstap, aan de verkeerde kant, ook weer een heel gedoe, want bestuurderskant tegen de muur, zie ik dat er een grote plantenbak pontificaal midden op de parkeerstrook is gedeponeerd. Met een flinke struik er in.

‘Er hebben zeker een paar studenten lopen zooien,’ mor ik knorrig. En schuif het bakbeest terzijde. Weg van de parkeerstrook. Op een plek, waar het gevaarte minder kwaad kan. Gelukkig heb ik geen schade aan mijn auto.

Een paar dagen later ben ik weer genoodzaakt op precies dezelfde impopulaire plek te parkeren. Het is vaak het enige plekje, dat nog over is in de loop van de avond. En wie schetst mijn verbazing? De bak staat weer demonstratief midden op de parkeerstrook!

Ik spring uit de auto en schuif het loodzware ding geërgerd weg van de strook. ‘Welke gek zet toch steeds die plantenbak hier neer?’ sis ik nijdig. Ik ben moe. Ik heb de hele avond met mijn koor gerepeteerd op de Johannes Passion. Ik heb de energie niet om met grote plantenbakken te lopen zeulen.

Ja, wie doet er zoiets? Ik hoef niet lang op het antwoord te wachten. De voordeur van het pand tegenover de parkeerplaats vliegt open en als een duveltje uit een doosje stormt een spinnijdige kerel naar buiten. Al schreeuwend.

Ik ben een kutwijf. Niet goed bij mijn hoofd. Ik spoor niet. Ik ben knettergek. Hoe haal ik het in mijn hoofd om die bak zomaar van de parkeerstrook te verwijderen? Ik ben het ellendigste klotewijf, dat er in Leiden rondloopt. De man vuilbekt er lustig op los.

‘Ik ga hier helemaal niet over in discussie met u, u zet een plantenbak op een parkeerstrook, ik ben er net keihard tegenaan gereden. Zoek het uit.’ dien ik de man van repliek. Olie op het vuur!

‘Ik ben de buurt aan het VERGROENEN, kutwijf!’ krijst de malloot, ‘ik heb toestemming van de gemeente hiervoor!’ zuigt hij vervolgens een nepargument uit zijn dikke duim. Heks schiet in de lach. ‘Dat lijkt me onwaarschijnlijk. Ik zal het eens navragen!’

De man wordt steeds kwader. Hij krijgt een waas voor zijn ogen. ‘Dat wijf met die grote bontmuts op haar kop. Ik zal haar eens een lesje leren,’ zie je hem denken.

‘Ik metsel die bak vast aan de parkeerplaats met cement,’ schreeuwt hij, ‘Dan zullen we wel eens zien, of je em nog van zijn plek krijgt.’ Heks is perplex. Wat een halve gare. Maar wel een hele agressieve. ‘Ik zal die plantenbak eens eventjes bovenop je auto parkeren, stomme trut,’ dreigt hij vervolgens. Hij doet een stap naar me toe.

Ik draai me om en laat de gek staan daar op de stoep voor zijn muizenhuisje op nummer zoveel van de steeg. Terwijl ik de hoek om loop, hoor ik hem nog tekeer gaan. De hele buurt geniet mee. Holadijee!

©Toverheks.com

Thuisgekomen zit ik zo vol adrenaline, dat ik er van moet trillen. Ik ga een enorme ronde rijden met mijn hondjes om weer een beetje tot mezelf te komen. Zowel op de heenweg als op de terugweg check ik mijn auto. Is de man erop los gegaan, zoals hij beloofd heeft?

De volgende dag bel ik met de gemeente en handhaving. Niemand weet iets van toestemming om plantenbakken op parkeerstroken te zetten. De BOA’s gaan de man een bezoekje brengen.

‘U moet wel aangifte doen van bedreiging,’ zegt de BOA, nadat hij me heeft aangehoord.

Een paar dagen later ben ik op een informatieavond voor de buurt over de komst van Oekraïners in het hotel tegenover me. Ik maak kennis met de nieuwe wijkagent. Een ware verademing vergeleken met zijn voorganger. Ik vertel de man over het incident. Hij gaat ook nog een bezoek brengen aan de gek.

Weer een paar dagen later rijd ik opnieuw door de bewuste steeg. De man staat buiten te oreren tegen zijn buurman. Ik ken die buurman. Al heel lang. ‘Ik moet die bak weghalen,’ schreeuwt mijn belager verontwaardigd. Hij kan blijkbaar niet normaal praten. Zijn kop is alweer vertrokken van woede.

Hij herkent me niet, zo incognito in mijn scootmobiel. Dat hulpmiddel maakt je werkelijk onzichtbaar voor dit soort types! Zo handig! Schuddend van de lach rijd ik verder. Langs de van de strook verwijderde plantenbak. Er ligt een berg cement op de lege plek. De gek heeft dus daadwerkelijk geprobeerd de bak vast te metselen! Ongelofelijk!

Ik heb de hele verdere dag een bijzonder goed humeur. Eindelijk eens gerechtigheid. Midden tussen al de onrechtvaardigheid. Het chronisch aan het kortste end trekken. Het belaagd worden door gekken en dwazen. In elkaar geslagen worden. Dreigbrieven krijgen van mutsige meuten. Het constant belletje trekken van een buurman. Het gezaag en gezever en gezeur om aandacht. En ga zo maar door.

‘Ja, maar jij bent een zacht gekookt ei,’ deelde een voormalig vriendinnetje me op een gegeven moment mede. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Een deurmat. Een voetveeg.

‘Je hebt iets zachts, Heks,’ zegt mijn homeopaat onlangs tegen me, ‘Dat vind ik juist zo mooi aan jou.’ Vandaar dat iedereen altijd met zijn of haar problemen bij me op de stoep staat. Vandaar dat zelfs mijn therapeut huilend haar hart bij mij uitstort. Vandaar, vandaar, maar het is klaar.

De tijden van zacht gekookt ei zijn voorbij. Heks pakt iedereen aan, die over haar heen probeert te walsen. En ze houdt ermee op, om Jan en Alleman’s kastanjes uit het vuur te halen.

“Het zijn jullie kastanjes. En het is jullie vuur. Knock yourself out.’

Wel luister ik geduldig naar het verhaal van een vrouw uit de buurt, die heel erg onrechtvaardig wordt behandeld. En nog eens en nog eens. Natuurlijk doe ik dat. Echt luisteren kan wonderen bewerkstelligen.

Beter een verre vriendin dan een kwaaie buur. Heks vraagt iets simpels en wordt tureluurs van die stuurse buurman aan lager wal. Liever een beurse stuurman die van twee walletjes eet, dan in de clinch met dit secreet.

Posted on by

‘Buurman, ik heb sinds kort een scootmobiel, waarmee ik mijn berging in en uit moet. Maar dat is lastig als jouw fiets midden in de gang staat. Kun je die voortaan in je berging zetten?’ Ik heb het zonet aan zijn ongelofelijk aardige vriendin gevraagd, maar die ging er razendsnel vandoor. Na me een angstige verwilderde blik toe te hebben geworpen. Het is niet haar fiets. Maar wel haar vriend. En dat wil ze natuurlijk zo houden.

De buurman zet al sinds jaar en dag zijn fiets midden in de gang van de berging. Al zeker tien jaar. Zo lang meneer de Koekenpeer hier woont. ‘Waarom staat jouw fiets in de gang van de berging,’ begon hij een paar jaar geleden te zuigen, toen Heks zelf een oude fiets tijdelijk in de gang had geparkeerd, ‘Waarom heb je drie fietsen, waarom, waarom?’

Ja, waarom zijn de bananen krom? Wat een rare vragen voor iemand, die zelf altijd zijn fiets pontificaal in de algemene berging laat staan. ‘Jouw fiets staat voor de muur van mijn berging,’ gromt de man vervolgens verbolgen. Daar heeft zijn muur blijkbaar last van.

‘Jij loopt gewoon op mijn plafond,’ dien ik hem nijdig van repliek. Ja, hoe durft hij!

Je hoort het al, er is geen land te bezeilen met die man. En zo onnavolgbaar! Wat voor hem geldt, geldt niet voor de rest van de wereld. Hij mag zijn fiets gewoon overal neerkwakken. Wij moeten onze fietsen allemaal netjes in onze bergingen proppen.

Heks heeft er dus niet al teveel fiducie in, dat die gast zijn fiets weg zal halen. ‘Oh,’ begint de man direct te zagen, ‘Jij had ooit zelf een fiets in de berging staan en die raakte mijn fiets aan,’ hij haalt diep adem om eens flink verbaal verder te zeiken, ‘Jij wilde die fiets toen niet weg halen!!!!!! Dus je begrijpt…’

Heks wacht de rest van zijn gezemel niet af. ‘Ik regel het wel met de woningbouwvereniging,’ val ik hem bot in de rede, ‘Ik wilde het eerst gewoon aan je vragen. Dat leek me wel zo netjes. Wellicht dat ik eens een normale reactie zou krijgen, de wonderen zijn de wereld nog niet uit, tenslotte. Maar ik hoor het al. Je redeneert nog even idioot als altijd. Ik had ook niet anders verwacht, eerlijk gezegd. Maar ik wilde het toch een kans geven…’

Ik rijd mijn fiets met kar en al rakelings langs zijn kleutervouwfiets de berging uit en ga er als een haas vandoor. Arme vriendin van die man. Je bent er toch maar mooi klaar mee. Met zo’n figuur. Riekt naar narcisme.

Ik heb me toch weer lopen opwinden, ondanks mijn voornemen me helemaal niet druk te maken. Maar ja. narcisten roepen nu eenmaal een sterke allergische reactie bij me op. Compleet met vliegende meukjeuk en kriebelige uitslag. Morgen eerst maar eens de woningbouwvereniging bellen. En dan weg met die fiets.

Wat zei die idioot ook alweer de vorige keer? Dat hij mij gedoogde, ja, dat was het. Om je suf te lachen. De man, wiens straalbezopen vrienden op mijn deurmat kotsen, wiens stomdronken maten midden in de nacht bij me aanbellen, de man, die ’s nachts meent keihard muziek te moeten draaien, die met zijn bezopen bezoekers op het balkon de hele buurt bij elkaar blèrt als het hem uit komt….

Die man gedoogt mij. Ik ben heel benieuwd in welk opzicht. Het lijkt me meer een gevalletje van de aanval is de beste verdediging.

Nu heb ik het nooit erg getroffen met mijn buren. Eerst hadden we hier in het portiek jarenlang last van het Aarsvetertje. Toen die eindelijk de plaat had gepoetst kreeg ik last van een soort kwaadaardige lama. Grote klodders spuug op mijn spullen. God mag weten waarom.

En hier word je toch ook niet blij van. Ik niet in elk geval. Maar goed. Met een beetje hulp van de woningbouw moeten we er toch wel uitkomen, lijkt me. Want het mag gewoonweg niet. Fietsen moeten in je berging staan. De gangen moeten vrij blijven.

Met mijn portie dagelijkse ergernis net achter de kiezen fiets ik naar het Leidse Hout. Het is al licht aan het schemeren, als ik er aan kom. Het restant wandelaars dromt goddank naar de uitgang, als Heks het bos in fietst. De hemel zij geprezen! Ik wil geen mensenmassa’s om me heen. De hele stad loopt al vol gekken. En het bos dus ook, blijkt nu. Gelukkig hoepelt iedereen net op naar huis.

Op mijn gemakje peddel ik door het Hout. Bij het grote veld gooi ik een dummy voor mijn ene hondje. Mijn andere hondje rent enthousiast achter dat ene hondje aan. In de verte zie ik een bekende. Het is mijn Poolse hondenvriendinnetje. Zij heeft een Engelse Springer Spaniël, net als Heks, maar haar hondje is uit de showlijn.

Arie’s oren zijn twee keer zo lang als die van VikThor en Freya. Zijn kop is twee keer zo groot. Hij is ook anderhalf keer zo zwaar als Vikthor. Hij was een jaar geleden twee keer zo zwaar, maar sinds hij streng op dieet is geweest is hij niet meer echt dik. Alleen lekker plomp en lomp. Arie is nog niet de helft zo actief als mijn hondjes, maar wel heel erg lief.

Thuis heeft mijn Poolse vriendin haar zieke man, waar ze voor zorgt. Hij is volledig bedlegerig. Dat was niet altijd zo, vertelt ze me vandaag. Hij was wel al ziek, maar sinds hij een keer is gevallen ging het snel bergafwaarts met hem….

‘Mijn man is eigenlijk kapot gemaakt in een verpleeghuis. Hij had zijn heup gebroken, daarvoor kon hij gewoon lopen, ondanks zijn Parkinson. Maar na een half jaar opgenomen te zijn geweest in dat tehuis kon hij helemaal niks meer. Ik heb gestreden voor fysiotherapie, maar dat gaven ze niet. Ze zeiden van wel, maar deden het niet….’

‘Of hij had bijvoorbeeld een afspraak bij fysiotherapie, maar dan had het verplegend personeel hem nog niet uit bed gehaald en gewassen. Dus dan kreeg hij die therapie weer niet. En als ik er iets van zei, dan zeiden ze gewoon, dat hij zelf maar moest zorgen, dat hij op tijd bij die fysiotherapeut was. Ja, hoe dan? Als je niks kunt, zelfs niet lopen? Of zelf uit je bed komen?’

‘Ze hebben hem daar gebroken. Zowel lichamelijk als geestelijk. Ik kreeg een hele andere man terug na een half jaar. Zijn vingers krom getrokken van ellende. Ja, omhoog krom getrokken, heel vreemd,’ ze doet me voor hoe zijn vingers er nu uit zien, ‘ ik snap niet hoe dat is gekomen…’

Heks kijkt naar haar stoere vriendinnetje. Wat is het toch een ongelofelijk schat. Zonder morren zorgt ze sinds jaar en dag voor haar invalide man. Niet geholpen door wie dan ook. Alleen een beetje thuiszorg.

‘Door die thuiszorg hebben wij allebei Corona gehad. Ze wilden hun mondkapjes niet op. Ze hadden ze gewoon in hun zak zitten, maar weigerden om er eentje op hun kop te zetten. Stom hé? Mooi dat mijn man en ik allebei heel ziek zijn geweest. Ik ben nog nooit zo beroerd geweest, ik kon bijna niet meer voor mijn man zorgen, want ik viel steeds flauw. Dat was echt heel erg…’

Dan is het opeens aardedonker op het grote veld, waar we balletjes staan te gooien voor onze honden. ‘Iek ben mijn baalletje kwaijt,’ roept de Poolse, ‘Het ies een knaalorranje baal, dus we moeten hem kuunen vienden…’ ze praat toch zo geinig Nederlands. Samen speuren we het het hele veld af. VikThor zet zich met name enorm in, maar de bal is pleite.

We nemen afscheid en Heks gaat nog lekker door het lege donkere bos fietsen. Op mijn geheime bankje ga ik nog een tijdje zitten schemeren. Zacht schuddend met een samba eitje. ‘Wie woont hier, tierelier?’ zing ik zachtjes, humptiedum. Mijn boze bui is helemaal weg.

Er woont een Biebabomenman, ellenlang. En een watervrouw: Als ze je bijt doet het au. In het bos, in het koude bos. Kabouters gluren vanuit het mos. Om mijn hoofd: Glijdende vlijende vleugeltjes. Laat vieren je teugeltjes……

Televisie kijken? Ik ben er niet vies van. Vroeger had ik niet eens een TV. Maar sinds ik grote delen van de dag bewegingsloos mijn krakkemikkige batterij lig te op te laden, de laatste 34 jaren pakweg, kijk ik naar de stomste programma’s. Met veel plezier!

Posted on by

Ik geef het eerlijk toe: Ik kijk regelmatig naar de meest vreselijke reality televisieprogramma’s. Echt draken van concepten waarin mensen hun ziel en zaligheid open en bloot voor de camera etaleren. Vergaande inkijkjes in de idioterie van de menselijke geest. Genadeloze observaties van ons gestoorde en incompetente, maar oh zo menselijke gedrag. Oh, heerlijk!

Half slapend, 1 oog open. Soms mis ik de helft. En dat geeft dan niks!

Ik heb onlangs weer zo’n hopeloze show ontdekt. Het bestaat al tijden, hoor, maar tegenwoordig is dit Australische programma ook in ons kikkerlandje te bewonderen: ‘Married At First Sight Australia’. Een volstrekt gestoord programma.

Suffe Jonny met zijn domme knotje en de beeldschone, verfrissende Connie

Het concept is simpel. Een aantal gegadigden, uitverkorenen in velerlei ogen, trouwt met een volstrekt vreemde. Die stranger is uitgezocht door een team ‘deskundigen‘. Stel je van dit team niet al teveel voor. Gezien het slagingspercentage van de door hun bedachte matches, schat ik in, dat de teamleden zelf nog maagd zijn. En bij hun moeder wonen.

De deelnemers worden ook totaal niet getest op persoonlijkheidsstoornissen, dus in elke jaargang zitten een paar narcisten en een incidentele psychopaat. Die traineren hun huwelijk, besodemieteren de hun opgedrongen partner en gaan opvallend vaak vreemd met iemand binnen de groep uitverkorenen.

Maar ze zijn goed voor de kijkcijfers. Niets zo saai, als een geslaagd huwelijk.

rampspoed en ellende met deze 2 dames…..

Het levert geweldige televisie op, maar je zal maar net aan zo’n partner gekoppeld worden. Geen eer aan te behalen. Je wordt gekwetst tot op het bot. En dat ten aanschouwe van intussen zo ongeveer de hele wereld! Het programma is immens populair…..

De liefde! Ja! Heks bakt er ook geen zak van, dus het is puur leedvermaak, dat ik zit te schuddebuiken bij bepaalde ontwikkelingen. Maar ik heb het ook vaak te doen met de deelnemers, die werkelijk proberen op deze manier een grote liefde te realiseren.

Moederskindje en zijn vrouw. Helemaal knettergek werd ze van die man, wat een kinderachtige zeikerige kwibus!

Het zijn vaak mensen met een getroebleerd verleden op dit gebied. Verlaten voor het altaar, bedrogen of mishandeld. Een zwak voor foute mannen of vrouwen. Daar zijn ze bijna allemaal mee behept, valt me op. Behalve degenen die zelf die foute mannen of vrouwen zijn natuurlijk……

Ik zie mannen over vrouwen heen walsen en de meest botte opmerkingen maken. En als de vrouw gekwetst is en de stekker eruit wil trekken, zijn ze beledigd tot op het bot. Eentje maakt het wel erg bont door telkens bij zijn moeder te gaan zitten klagen over zijn kersverse bruid.

1 van de weinige geslaagde koppels.

Ze heeft hem genegeerd, nadat hij haar en plein public te grazen had genomen. Iets dat hij bij voortduring doet. Mamma reageert furieus. Haar narcistische zoontje negeren? Dat pikt ze niet! Ook zij zet de jongedame nog een keer op haar nummer. Geheel onterecht, de vent is een eersteklas zakkenwasser.

Een ander ventje met een suf paardenstaartje en een saaie babyface doet geen enkele poging om zijn nieuwe vrouw te leren kennen. Wel grossiert hij in botte opmerkingen en grensoverschrijdend gedrag.

Maar oh, wat is hij kwaad, als ze te kennen geeft, dat ze naar huis wil. Uit wraak traineert hij het hele verdere traject. Zijn beeldschone en super interessante vrouw wordt met de grond gelijk gemaakt. Blegh. Wat een sukkeltje.

Er zijn ook foute vrouwen, die de mannen van de andere deelnemers systematisch verleiden. Heks ziet de gekste dingen voorbij komen.

Deze vrouw probeerde meerdere partners van de andere vrouwen te verleiden. Ze had succes met deze sukkel…….

Een deelnemer met veel geld en een slap karakter treft een soort opgeblazen barbiepop als partner. Ze wordt volledig opgemaakt wakker iedere ochtend! Een wonder! Lippen als een opgewonden vagina in een verder bewegingloos gezicht. Enorme aanplakwimpers veroorzaken de enige turbulentie om dit saaie, saaie kindvrouwtje.

Haar man gaat dan ook binnen een maand vreemd met een dame uit de groep, die een lul van een partner getroffen heeft. Ze geven elkaar een lapdance en stoppen hun tongen zo ver in elkaars zuiger, dat ze bijna over die zuiger gaan….

Er ontstaat een rel, als dit alles aan het licht komt tijdens een diner met alle deelnemers. De geplastificeerde Barbie-lookalike vergeeft haar vent direct en grif. Ze gelooft overigens niets van het verhaal, want er is geen bewijs. Zegt ze. Ze wil het niet geloven. Nee sterker, ze gelooft hem. Op zijn leugenachtige woord.

Barbie en haar bad boy, een stinkend rijke narcist

Ze wil haar sprookje met deze superrijke kerel niet aan de wilgen hangen. Wel moet dit mannetje nu onder de plak. Hij mag niet meer feesten, hij mag niet meer drinken, hij mag niet meer achter de wijven aan…..

Braaf houdt hij zich aan dit protocol. Voor zo lang het duurt. Zijn dwalende oog is al op een nieuwkomer gevallen…….

Ja, Heks geniet zo ontzettend van dit stelletje ongeregeld. De stomme oude lul, die maar zit te emmeren, dat hij zich niet voelt aangetrokken tot zijn bruid. Een leuke knappe verschijning met pit en humor.

Nou, als je dat dan vindt, pleur dan lekker op. Maar nee. Verwoed zit hij haar hiermee op de huid. Alsof zij er iets aan kan doen, dat deze weinig aantrekkelijke oude lul niet heet of koud van haar wordt! Iets, waar ik persoonlijk alleen maar blij om zou zijn.

Lizzie met man 1, vreemdganger en psychopaat

Ach de liefde. Ik ben er onlangs achter gekomen, wat er nu eigenlijk 40 jaar geleden echt speelde in mijn toenmalige relatie. Nadat mijn toenmalige geliefde me opnieuw, na al die tijd, tijdens een gezellig etentje, begon door te zagen over mijn toenmalige vermeende vreemdgaan. Nooit gebeurd, ik wist eigenlijk niet eens wat het was. Onschuldig als een net ontloken grasklokje.

Maar het zat hem blijkbaar nog steeds dwars. En net als lang geleden was onze communicatie over dit onderwerp niet om over naar huis te schrijven. Alsof je een andere taal spreekt. Alsof alles wat je zegt verdampt in een vacuüm van onbegrip. En wantrouwen.

Alsof ik er nog steeds over zou liegen. Alsof ik er ooit over zou hebben gelogen. Dit dwangmatig eerlijke heksje. Kon ik maar lekker liegen. Dan had ik dit soort gezeik niet.

Maar ja, liegen heeft ook nadelen. Je krijgt er een ongelofelijk lelijke harde ouwe kop van. De verstokte leugenaars, die ik persoonlijk ken, zijn allemaal behept met zo’n smoelwerk…..

Lizzie met man 2

Kijkend naar de onbeholpen pogingen van de kwetsbare newlyweds in het beruchte programma, voel ik me minder stom over mijn eigen onvermogen om een gelukkige relatie aan te gaan. Ik ben niet de enige stumper!

In seizoen 7 van het programma keert een oude bekende terug. Lizzie heeft al eerder meegedaan. Ze trof toen een ongelofelijk eikel, die vreemd ging met een groepslid en haar tegenover iedereen bij voortduring te kakken zette. Lizzie, indertijd blond en helemaal onder gekalkt met lagen make up, heeft in het nieuwe seizoen haar masker afgelegd. Er blijkt een heel leuk en beetje gek mens onder te zitten.

Ze wordt gekoppeld aan mijn favoriet van alle deelnemers ever: Sebastian. Een grote knappe kerel met een flink gekheidsgen. En wat blijkt? De combinatie werkt. Ze vallen voor elkaar als een baksteen. Lekker ook voor die deskundigen, die er verder bij iedereen naast zitten. Hebben ze eindelijk eens een goeie match in elkaar geflanst.

Weliswaar in tweede instantie, maar toch…..

Een veel betere combinatie

 

 

 

 

 

Vooruit nog een keertje dan: Utopia, ontploffende relaties, deel 2. Omdat het zo geinig is. Zo uitermate vermakelijk. Vanuit mijn bedje kan ik het allemaal goed bekijken. De beste stuurlui staan nu eenmaal aan wal. Of liggen in bed in mijn geval.

Posted on by

Shelley zit op een bankje in de tuin. Gare Geile Gerrit komt er gezellig naast staan, zet alvast zijn voet naast haar op de bank. Claimt de bank! Laat een vette boer. Een schok trekt door het lichaam van het meisje. Alsof hij recht in haar keelgat boert. Zoals jongens wel eens een scheet in elkaars gezicht laten. Net zo smerig…….

‘Dan zeg je pardon,’ met een verontwaardigd snoetje draait ze zich om. Gare Gerrit knort morrend een antwoord. Maar stiekempjes is hij heel tevreden. Hij heeft zijn doel bereikt: Haar ergernis is koren op zijn molen. Nijdig staat ze op en loopt weg. Gare Gerrit gaat wijdbeens op haar plekje zitten. Verovert terrein. Letterlijk.

Zo. Gelukt.

Die rare Gerrit is boos op zijn ex. Hoewel hij haar meermalen heeft belazerd en hopeloos slecht heeft behandeld vindt hij het de normaalste zaak van de wereld, dat zij hem nog steeds alles gunt. Ook verwacht hij zonder meer een open en eerlijke houding. En totale loyaliteit.

Het valt dan ook niet goed, als zij hem zonder pardon van zijn taakje om DJ te spelen op het promotiefeestje voor haar griezelfilm verlost. Of was het nu een maffiafilm? Überhaupt een film? 

‘Volgens mij ben jij druk met je eigen dingen, ik heb iemand anders gevraagd……..’

Heks vermaakt zich prima met het kijken naar die Gare Gerrit. Het is zo’n prototype narcist. Zijn persoonlijkheidsstoornis ligt zo open en bloot te koop op het scherm van onze nationale televisie. Eigenlijk zou er lesmateriaal aan verbonden moeten worden. Verplicht op middelbare scholen.

Met vragen als ‘Wat zijn de narcistische signalen, die de flamboyante narcist Gare Gerrit afgeeft als Shelley hem ontslaat als DJ? Welke spelletjes speelt zijn beste vriend de thin skinned narcist Jessie, om de ex van Gare Gerrit in bed te krijgen? Zowel in zijn dan nog bestaande relatie met Merel als in de nog niet bestaande? (Met Shelley….)

‘Love me today, hate me tomorrow,’ drukt Merel op een goed verkopend T shirt. Zij ziet direct handel in haar recente persoonlijke drama. Ze gaat er eens een goed slaatje uit slaan.

Haar ex melkt dit gegeven uit tot op het bot. ‘Serieusjsjs? Doet Merel echt fan sjsulke dingen? Isjs sje echt sjso’n maf wijf? Wisjsten jullie fan dat T shirt ? Heb je de omsjschijfing op de website gezien?’

‘Die sjspoort gewoon niet. Ook die houding, die hele houding. En dan moet je sjstraksjs een relatsjie met iemand andersjsjs gaan sjsoeken en dan wil je ooit gelukkig met iemand gaan worden… Dan moet je dusjs iemand gaan soeken, die sjsijn hele leven aan de kant sjset for jou….’ argumenteert hij superieur meewarig.

Dat hij het eigenlijk over zichzelf heeft ontgaat hem volkomen. Het ligt aan de ander. Alles. Altijd. ‘Nee, ik ga echt niet aan mesjsjelf twijfelen. Dit ligt ook helemaal niet bij mij. Dat blijkt al uit hoe het geëindigd isjs….Meutmeutmeut… Dan kan ik toch alleen maar heel erg gelukkig sjsijn dat ik erfan af ben? Maar sjse moet wel geholpen worden hieraan..’

( Geholpen nota bene!!! Door hem???)

‘Want dit isjs echt te sjsot foor woorden!’ ratelt hij verder met zijn babyface helemaal scheef getrokken van nijd.

Intussen valt me ook een ander typje op. Ook al zo’n zeiksnor. Hij heeft moeite met iemand, omdat zij een opportunist is in zijn optiek. En zulke mensen, daar schijt hij op. Hij zegt het anders, recht in haar gezicht, maar dit is de strekking.

De vrouw die hij de lekker de les staat te lezen is van het onzekere slag. Iemand, die bij niemand goed ligt. Haar initiatieven zijn bij voortduring getorpedeerd door met name Merel. In wiens hol ze nu kruipt volgens de chagrijnige Jens. Een zuignap van het zuiverste water overigens. ‘Je weet niet hoe snel je die lege plek bij Merel moet innemen…. Dat is meeloopgedrag……’ beschuldigt hij haar vol overtuiging….

‘En meelopers, die kots ik echt uit!’

Jessie roept Shelley op het matje. Listig voelt hij haar aan de tand, omdat zij zijn vriendje Gare Gerrit laat zitten met zijn ge-DJ. ‘Ik krijg gewoon heel erg het gefoel, dat je op dit moment gewoon een persjsoonlijke voorkeur hebt foor Andrea. Hoe faak oefent ze nou echt?’

‘Je moet het foor de resjst helemaal sjself weten, maar de argumenten, die je gebruikt ssjsijn natuurlijk gewoon gebakken lucht…’ slist hij laatdunkend tot op het bot, maar hij wil natuurlijk nog met haar naar bed. Dus neemt hij genoegen met het feit, dat ze niet onder de indruk is van zijn gezemel. Voor nu dan. ‘Ok, dan is ons gesjsprek nu klaar…’

Het is echt opvallend is, hoe mild Slisjsje reageert op Shelley’s botte edoch eerlijke antwoorden, waar hij normaal gesproken niets laat liggen, als hij zijn betweterige geneuzel er op los kan laten. Ja, Jessie heeft duidelijk een geheime agenda met Shelley!

Shelley staat bijvoorbeeld onder de douche. En wie staat er in de douche naast haar in zijn blote leuter tegen haar te oreren? Juist ja. Jeukende Jessie. ‘Weet je nu al mijn geheim Sjsjelley? (Hij kan haar naam niet fatsoenlijk uitspreken realiseer ik me nu) mispelt hij aan haar kop. Het geheim is waarschijnlijk dat hij met haar wil neuken. Hij heeft dat overigens in een andere context al tegen haar gezegd…..

‘Zou je haar doen?’ vraagt Gare Geile Gerrit hem namelijk een dag eerder tijdens de afwas. Jessie is dan nog officieel een setje met Merel….. Ze zijn met zijn drietjes in de keuken. Shelley is aan het afdrogen. 1 pannetje maar, weliswaar. Het is geen verzorgend typje.

‘Een vrouw die schoon maakt, er is niks aantrekkelijker dan dat,’ geilt Gare Gerrit. ‘Ik wordt er ook opgewonden fan,’ piept Jessie een octaaf hoger. ‘Ja?’ gaart de Geile Gerrit, ‘Zou je Shel doen?’

‘Doe normaal,’ protesteert Shelley vanaf haar keukenstoel tegen de boven haar uittorenende heren geile beren. Over seksuele intimidatie gesproken.

En dan is die slis-narcist kwaad op Merel vanwege dat T shirt. Want gezichtsverlies. Maar hij heeft achter haar rug om tijdens hun relatie dit soort dingen uitgehaald. Haar te dik genoemd ook. Beweert dat de slanke Shelley meer zijn type is. Alvast een beginnetje gemaakt met Shelley. Middels zijn geniepige geheimpje……

‘Het klinkt een beetje respectloos,’ zemelt Jessie. En daar houdt zijn politiek correct gedrag direct op,’ maar ja!’ Hij zou Shelley dus doen. Wat een taalgebruik. Wat een voorbeeld voor de mensheid. Het is echt de ideale samenleving, die deze sneue idioten hier neerzetten…… Ideaal voor henzelf.

© TOVERHEKS.COM

Gerrit klapt tevreden in zijn handen. Schiet mij maar lek, maar het feit, dat zijn beste vriend Jessie zijn denkbeeldige kleverige sperma dwars door de keuken op de vreselijke Shelley ejaculeert, maakt de man in kwestie intens blij. Het verbale uitsmeren van dit gemene goedje op zijn ex doet Gerrit zichtbaar goed. Een brede glimlach verandert zijn chagrijnig smoelwerk in een montere mombakkes.

De veganist gaat met zijn oogappeltje naar het varken. Ze gaan Katie vragen om een voorspelling te doen over Jessie en Merel. ‘Komen ze weer terug bij elkaar?’ Het varken meent van niet, maar niet getreurd: Ja, ze komen bij elkaar,’ beweert de veganist, ‘Over anderhalve week wordt Merel ongesteld, dus ik denk over twee weken…’

Die menstruele cyclus van Merel heb ik al eerder voorbij horen komen. Is ze dan altijd twee weken premenstrueel? En houdt men daar al rekening mee? Heks is overigens van mening, dat die periode in de vrouwencyclus heel waardevol is. Eens per maand maken vrouwen schoon schip met hun emoties. Een heel gezond principe. Zouden die kerels ook moeten doen.

Merel blijft me overigens ook verbazen. Ze is zo ontzettend boos, dat volg ik helemaal. Maar dat doordenderen van haar. Ze klapt volstrekt binnenstebuiten. ‘Oh, wat ben ik soms toch enig…’ lacht ze vals als ze met het gewraakte T shirt in de weer is. Verdriet voelen is aan haar niet besteed. Gunt ze Jessie haar verdriet niet? Of ze kan het niet voelen. Misschien heeft ze ook geen kern, geen hart?

Jessie speelt zijn zieligheidskaart volledig uit. ‘Sjsijn niet fjoor sjstatus, en ik kan het weten, lefe loopt sjsoeel, maar sjsl nooit fergeten…’ rapt Jessie met een treurig gezichtje. Wat bezielt die man met dat rappen? Hij is helemaal niet te verstaan!

‘Ja, goed,’ reageert hij, als hem gevraagd wordt hoe het met hem gaat, ‘Je sjsiet het natturlijk andersjsjs foor je alsjsj je er aan begint… Niet met sjsoon einde en helemaal niet een einde waarin er geproosjsjst wordt omdat het klaar isjsjs….’

Dat laatste zit hem enorm dwars. Merel is direct na de breuk met de andere dames uit Utopia aan de wijn gegaan. Helemaal tegen het zere been van onze slis-narcist. Hoe durft ze. Bij iedereen gaat hij verhaal halen over dit gebeuren. ‘Jullie hebben zitten proosten op dat het uit is!’

‘Hij is zo verdrietig,’ roepen de groepsleden om beurten over Jessie. Heks betwijfelt het. Hij kijkt wel zielig en jammert luidruchtig. Maar zijn avances naar Shelley doen me vermoeden, dat hij al wekenlang met hopeloos gedrag richting zijn vriendinnetje deze crisis heeft uitgelokt.

De leperd is zijn partner mijns inziens gaan gaslighten, vanaf het moment, dat droomvrouw Shelley weer op de markt kwam…. Binnen bereik kwam…. En nu is hij de gebeten hond. De zielenpiet. Het ligt niet aan hem. En iedereen stinkt er in!

Gare Gerrit en de slis narcist liggen in bed. ‘Dus het gaat niet meer goed komen met jou en Merel? Dus je gaat geen seks meer hebben in Utopia?’ ‘Nee, dat sjseg ik niet, Gare Gerrit,’ brouwt Jessie verontwaardigd terug. Hij wil naar bed met Gerrits ex. Stiekem.  ‘Met wie dan?’ vraagt de Gare Geile Grutto dan ook tevergeefs…..

Gerrit is naar bed geweest met de beste vriendin van zijn ex, Shelley. Dus het zou de boel wel weer in balans brengen, deze seks met de ex van je beste vriend……

Kunnen ze nu niet eens een dergelijk programma maken, waarin ze mensen eerst eens een persoonlijkheidstest laten doen? Zodat er iets kan ontstaan in plaats van dit soort eindeloos narcistisch geneuzel. ‘De enige soap met echte mensen’ verkoopt het programma zichzelf.

Echte mensen? Waar dan?

Een narcist die slist, onbetwist de leider van Utopia, als je het nog niet wist. Beslist niet de beste keuze, zegt Heks gis. Maar het is toch ook niemands keuze? Die baby hoort in een couveuse!

Posted on by

‘Nou ssslseg, schandalig toch, het is de ssslschuld van Merel,’ slist Jessie verontwaardigd in de camera, ‘En ik ga dat voortaan andrsjslsjsl regelen. Vanafsf nu gaat alles via mij. Dusjs alsjsls er weer een ‘Laatste Wensjs‘ verzoek binnenkomt, dan waarssslschuwen jullie direct mij…..’

Heks zit stomverbaasd naar de televisie te kijken. Een paar weken geleden heb ik drie dagen Utopia gevolgd. Net toen de relatie tussen Gare Gerrit en Shelly met veel bombarie uit elkaar knalde. En nu is het dus mis tussen Merel en Jessie?

Wat me vooral verbijstert is de ambulance, die het terrein op draait. Een terminaal zieke vrouw wordt met brancard en al uitgeladen. Ze wil voor ze sterft Utopia bezoeken. Huh? Hoe is het mogelijk? Heeft niemand haar dat uit de kop kunnen praten?

Merel is in de war. Die vrouw was toch al overleden? De boel is toch afgezegd? Er is niets geregeld. Geen ontvangst comité. Geen activiteit gepland. Alsof je iets kunt doen met zo’n doodziek mens…… Merel staat met de handen in haar prachtige bos haar.

Erg onder de indruk is ze echter niet. De medebewoners weten zich geen houding te geven, als blijkt dat ze tegenover deze stervende tekort zijn geschoten. Het feit, dat de bezoekster al half dood is maakt de blunder zo veel erger. Iedereen komt snel opdraven om de laatste wens in vervulling te laten gaan. Ze geven een bedrukte hand.

‘Ja welkom seg,’ zemelt Jessie namens iedereen. Niet dat iedereen hem dat gevraagd heeft. De halve zool spreekt doorgaans namens de rest. Dat heeft hij zichzelf zo aangeleerd. Het voor hem gunstige bijeffect van dit bezopen gedrag is, dat het zijn zich toegeëigende rol van leider versterkt.

‘Ja, het ssjspijt onsjs heel erg, dat er nietsjs geregeld islsjs. Sjsmiespeldesjsmiespel. (Sjsmerige insinuaties richting Merel….)…. Heel erg welkom namemsjs iedereen… blablabla…’

Zo. Jessie heeft zijn bijdrage weer geleverd. Iemand anders doet echt iets. Die gaat pannenkoeken bakken. Zo wordt de dag dan gered. Geen idee of de terminale patiënt dergelijk eten nog weg krijgt gekauwd. Of ze überhaupt nog eet….. Maar het is goed bedoeld zullen we maar zeggen.

De veganist maakt ruzie met een medebewoner. Zoals altijd snap ik niets van zijn geouwehoer. Wel valt het me op dat de man totaal niet communiceert met zijn gesprekspartners. Bij voorbaat gaat hij er van uit, dat zijn opponenten niet goed bij hun hoofd zijn. (Projectie?) Dat ze niet nadenken.

Katie

Dat hun gedachtengoed niet goed is. En zijn eigen gedachtengoed wel. Een superioriteitscomplex van jewelste. Maar wel gebracht vanuit de positie van underdog.

De underdog gaat met zijn varken knuffelen. Het beest moet naar bed. ‘Die en die vergeten regelmatig om onze Katie naar bed te brengen. Dat kan toch niet. Het is hun taak! Huh. Dan doe ik het wel weer. Het is heel erg belangrijk allemaal….’

‘Nou, het is een varken hoor, geen mens…’ reageert zijn gesprekspartner laconiek. Oei. Fout antwoord vindt de veganist. Hij loeit van verontwaardiging. Het is heel belangrijk, dat het varken elke dag op tijd naar bed wordt gebracht. Maar dat zal die verfoeide gesprekspartner wel nooit snappen.

Hakkelend en stotterend van verontwaardiging veegt hij deze ontaarde dierenbeul de mantel uit. Het moet niet gekker worden. Een varken hoort gewoon op tijd naar bed te worden gebracht. Punt uit. En hij houdt van dat varken. Hij als enige…..

Heks’ ogen puilen intussen uit haar hoofd van verbazing. Een varken op tijd naar bed? Naar bed? Wiens bed? Dat van de veganist?

De terminale patiënt is alweer heelhuids naar huis. Ze heeft het bezoek overleefd zonder complicaties. Goddank. De hele meute is haar uit komen zwaaien.

‘Dank jullie wel foor de goede sjsorgen,’ zemelt Jessie namens iedereen tegen de ambulancebroeders, ‘Heel bijsjsonder hoe jullie dit weer foor iemand doen. So bijsjsojsonder!’ ‘Nou, het is ons werk,’ wimpelt een broeder hem af. ‘Sja, maar jullie doen het maar mooi wel, sjseg…’ slijmt hij er onverstoorbaar op los.

Even later is de narcistische Jessie alweer achter Merel aan het aanjagen. Zijn obstinate vriendin. Die behoorlijk genoeg van dit misselijke mannetje begint te krijgen. Haar liefje…..

‘Sjo Merel, folgende keer gaat alles via mij. Dat heb ik al tegen de resjst gesegd. Want dit kan natuurlijk niet. Geen programma. In de war, omdat iemand was overleden. Maar dat wasjs toevallig wel iemand andersjs….  Sjschandalig gewoon. En ik heb besjsoten…’

‘Bekijk het maar, ik ga echt geen verantwoording naar jou toe afleggen…’ Merel is niet onder de indruk van zijn geslis. ‘Ja, het moet weer allemaal op jouw manier, egocjsentrisch mensjs, wat denk je wel. Altijd moet allesjsjsj zoalsjs jij het wilt,’ projecteert Jesjsjsjsie er lustig op los.

‘Ja, iedereen in Utopia weet, dat ik altijd mijn zin krijg. Daar ben jij verliefd op geworden. Dus wen er maar aan,’ bekt zijn geliefde opgewekt terug. Ze heeft er overigens weinig van, dat alles vandaag in het honderd liep. Dat ze de komst van een terminale patiënt straal vergeten is. Alsof het er niet toe doet, zo’n bezoekje….. ‘Er zijn toch pannenkoeken gebakken? Het is toch opgelost?’

‘Nou, het isjs dit en dat,’ vindt haar vrijer. ‘Wat heb jij dan helemaal gedaan?’ pareert Mereltje listig. Niets natuurlijk. Behalve namens iedereen wat in de rondte zemelen. Jessie is woest na deze rake opmerking. Machteloos staat hij ertegenin te haspelen.

Niet veel later zit Meneer de Koekenpeer met de andere bewoners te roddelen over zijn vriendin. Hij gooit zijn achtergehouden troef in de strijd: Merel is te dik. En hij houdt nu eenmaal niet van volle vrouwen. Typerend voor een eersteklas narcist, dit soort streken. Ze houden altijd wat rottigheid achter de hand.

Nu lijkt het net of hij Merel afwijst. Terwijl zij in feite schoon genoeg heeft van die randdebiel. Zo geeft hij haar een lekkere trap na. Onder de gordel.

IK HOU NIET ZO VAN VOLLE VROUWEN

Ook heeft hij intussen zijn dwalende oog op de ex van Gare Gerrit laten vallen. Die is lekker slank. En intussen weer vrijgezel. En gevoelig voor narcisten. Kijk maar naar haar eindeloze gehannes voorheen met die Gare Gerrit. De groepsleiperd, die ook alweer op een weerloos ander meisje binnen de muren is gedoken……..

Je zou door dit alles bijna vergeten, dat Jessie en Merel eigenlijk geliefden zijn. Maar niet voor lang meer. Ze voeren nog een ijskoud onaangenaam gesprek, waarbij ze proberen elkaar de loef af te steken, wat betreft wie er het eerst de stekker uit hun relatie heeft getrokken……

‘Ik heb gisteren toch al gezegd, dat het klaar is voor mij,’ liegt Merel. ‘Waarom heb je dan niks gesjsgd? Je liegt weer.’ ‘Ik heb dat toch gezegd?’ liegt ze vrolijk verder. ‘Nou, Ik sjsag het eergisjsteren al niet meer zitten…’ pareert Jessie nijdig, ‘Dusjs….’

‘Wat een rare manier van je relatie beëindigen,’ denkt Heks. Jammer dat ze uit elkaar zijn. Die twee verdienen elkaar gewoon. Prinses Merel op de Erwt en Zijne Koninklijke Hoogheid Jessie de Sjslijm-King.

Ik heb die Merel ook wel eens hele rare dingen zien doen onder invloed van haar relatie met Jessie. Bijvoorbeeld toen ze de maat van de boezem van Franny wilde weten voor het een of ander. ‘Kom Gare Gerrit, doe deze blinddoek om, dan kan ik even testen welke maat tieten Franny heeft. Jij bent toch met haar naar bed geweest?’

© TOVERHEKS.COM

Waarop ze hem liet voelen aan theezakjes, hahahaha, wat geestig. Maar niet heus. En vervolgens een paar erwtjes, twee druifjes, eieren, sinaasappels, een set grapefruits en tot slot een paar watermeloenen……

Oh, oh, wat een lol ten koste van Franny. Want zeg nu zelf, erg fris is deze humor niet. Vooral niet ten opzichte van een meisje, dat het in haar prille leventje al heel erg voor haar kiezen heeft gehad met allerlei grensoverschrijdend gedrag op dit gebied….. Vermoed ik zo.

Nou ja. Ik ben weer helemaal bij. Over een paar weken maar eens kijken wie er dan weer met wie neukt en welke bezopen projecten er nu weer zijn geïnitieerd.

Boer overlijdt nadat varken drie vingers en penis afbijt

Wat is er toch zo fascinerend aan een inktzwart karakter in een tropische verpakking? Nou ja, tropisch, een ijskoningin dan. Heks ligt duidelijk teveel voor pampus, dat ik naar dit soort ellende ga zitten kijken. Of sterkt het zien van dit soort narigheid me in mijn voornemen tot loslaten en vergeven?

Posted on by

Tara Lambert

Afgelopen week kijkt Heks weer eens naar Dr Phil, blote bil. Er gaat inderdaad een vrouw met haar billen bloot in zijn programma. Het is een voormalig model. Nou ja, model. ‘Ze heeft wel eens foto’s laten maken door een professionele fotograaf,’ beweert haar slachtoffer laconiek.

Dit vermeende model blijkt wel over meer dingen te liegen. In feite liegt ze alles aan elkaar. Meesterlijk speelt ze mensen, dieren, dingen, ouders en hun kids, zelfs oude schoolvriendinnen, de hele teringzooise bende, tegen elkaar uit. Ze draait er haar gemanicuurde handje niet voor om.

De waarheid gebiedt te zeggen dat de vrouw beeldschoon is. Keihard. Snoeibikkelkeihard. Een kille blik in een schitterend gezicht. Ook nu ze door de stress een kilo of veertig zwaarder is geworden is het een toppertje. Qua uiterlijk dan.

Ze heeft Phil dan ook zo in de pocket. Hij doet nog wel pogingen heel streng te kijken en door te vragen. Maar als hij aan het eind van een notabene tweedaagse show, waarin hij gebiologeerd als een hitsig konijntje in een koplamp, naar haar gelieg heeft zitten luisteren, haar vertrouwelijk toefluistert dat zij geen moordenaar is, breekt mijn klomp. De man is volledig in haar val getrapt.

Nu is Phil zelf natuurlijk ook een rare. Allerlei verhalen doen over de man de ronde. En niet allemaal even lovend. Hij is beschuldigd van seksueel overschrijdend gedrag, van het uitoefenen van zijn beroep zonder vergunning en ga zo maar door.

Heks heeft sterk de indruk, dat de man toch een aantal verdacht narcistische trekken heeft. Ook valt het me op, dat die bevolkingsgroep er altijd zo goed van af komt bij hem. Ze krijgen zonder uitzondering een traject aangeboden. Hun slachtoffers kunnen over het algemeen op minder begrip rekenen. Die moeten zelf hun hulp maar regelen……

Ik heb wel eens gezien hoe Dr Phil een vrouw op haar nummer zette, omdat ze geheel in de overgave was gegaan bij haar narcistische echtgenoot. Het arme mens had al een hele waslijst vernederingen en lichamelijk/ geestelijk geweld achter de rug. Ze was systematisch mishandeld en leeggehaald door haar foute vent. Ze kon wel een oppeppertje gebruiken……

Maar nee. ‘Hoe heb je het zover kunnen laten komen?’ was de tendens van Phils antwoord op haar hulpvraag, ‘Regel maar een straatverbod.’

Het moordlustige model is een lellebel. Althans, dat beweert haar slachtoffer en vermeend aartsvijandin. ‘Ze loopt in uitermate ongepaste outfits rond te paraderen. Komt rustig op een kinderpartijtje in niets verhullende kleding. Ik wil dat niet voor mijn dochters….’ zegt haar slachtoffer op een gegeven moment gekweld.

Rivale met echtgenoot

Heks zit gebiologeerd  te kijken. Schaamteloze slechtigheid fascineert me. Wat gebeurt er in iemands hoofd, waardoor die persoon denkt dat het maar geoorloofd is om een medemens om zeep te helpen? De moeder van je stiefkinderen? De ex van je man?

‘We waren vroeger inderdaad hartsvriendinnen, ja, ik ben bij de bevallingen van haar jongste kinderen geweest…’ beaamt de beeldschone ijskoningin Phils vraag. ‘Nou, vriendinnen. Ja, was hadden vaak contact,’ zegt het slachtoffer. Ze had al enige tijd in de gaten, dat de nieuwe partner van haar man in werkelijkheid een sekreet is. ‘Ik had haar door.’ En dat is haar duur komen te staan.

De zoveelste onwaarschijnlijke geschiedenis, waar een narcist aan ten grondslag ligt. Heks probeert te begrijpen, waarom de vrouw dacht gerechtigd te zijn ons haar tegenstandster te elimineren. ‘Ze moet weg, monddood, giebeldegiebel, stop haar maar in zo’n houtversnipperaar. Hahahahahaha, kun je nagaan hoezeer ik haar haat, ‘ giechelt ze, ‘Nee, zonder gekheid, ze moet in elk geval zwaar gehandicapt raken.’

Via een oude schoolvriendin heeft ze een hitman geregeld. De vriendin heeft al een keer op haar verzoek het slachtoffer telefonisch bedreigd. Niet misselijk bedreigen, nee, het echte werk. ‘Je eindigt hersendood aan de beademing, bitch,’ en dergelijke.

Met de foute schoolvriendin

Maar als ze vervolgens het verzoek krijgt om op zoek te gaan naar een beroepsmoordenaar, wordt het deze handlangster toch ook te gortig. Ze gaat naar de politie.

De zogenaamd ingehuurde hitman is dan ook een undercover politieagent. Ze spreken af in een auto pal voor een winkelcentrum. De schoolvriendin, de agent en het nietsvermoedende model.

Laatstgenoemde laat het aan de schutter over om te bedenken hoe hij haar rivaal van het leven gaat beroven. Als het maar gebeurt. ‘Ik weet niet. Wat denk jij?’

BETERE TIJDEN! DE BESTE VRIENDINNEN?

‘Dus gewoon naar haar toelopen en recht in haar gezicht schieten? En haar man dan? Als hij thuis is, wat moet ik daarmee?’ ‘Oh, schiet ook maar dood. Maakt mij niet uit,’ antwoordt het model opgewekt. Ze heeft er wel voor gezorgd, dat haar stiefkinderen die bewuste dag veilig bij haar zijn. Ook goed voor haar alibi.

‘De jongere kinderen van het slachtoffer zouden gewoon thuis zijn geweest. Ze wilde haar stiefkinderen voor zichzelf, maar de halfzusjes en broertjes konden haar niks schelen….’

Betrapt en opgepakt!

Heks vindt online een brief van de stiefkinderen aan de rechtbank. Ze blijken al jaren te zijn gegaslight door het malafide model. Echt intriest natuurlijk.

Maar goed. Ellende, ellende. Iedereen zand in de ogen gestrooid. Jarenlang grijpt geen mens in. De vader van de kinderen gelooft zonder uitzondering zijn nieuwe echtgenote. Ten koste van zijn kinderen. Het gekke wijf kan gewoon haar goddelijke gang gaan.

Met een vlak gezicht en kille blik weerlegt het model elke aantijging. Ze was echt niet van plan om haar rivaal de dood in te jagen. Zelfs het feit, dat ze een aanbetaling heeft gedaan bij een hitman probeert ze te verdraaien. ‘Het was zo’n laag bedrag. Je denkt toch serieus niet, dat iemand voor zo’n schijntje een ander koud maakt?’

Het is eigenlijk hilarisch. Alles draait ze om. En dan komt er toch aan het eind een halfslachtige spijtbetuiging. Een vreemde vorm van excuus. Uit haar mond. Maar het bericht bereikt haar kille ogen niet.

De dans ontsprongen

Phil is in zijn nopjes met haar spijtbetuiging. Hij heeft hij dagenlang naar toe gewerkt. Waarom ontgaat me werkelijk. ‘Je bent geen moordenaar,’ klopt hij op haar knie.

Afgunst en jaloezie. De ander niks gunnen. Controle willen hebben over alles en iedereen. Ongegeneerde haat. Menen over andermans leven te kunnen wikken en beschikken.

Heksje, het loont toch echt de moeite om mensen te vergeven. Wandel geen haatpaden. Zoek steeds het gulden midden. Kijk uit voor rare tantes. Jaloerse troela’s. Wrattenpadden. Met kille onverschillige koude koppies.

Helaas heeft Heks in haar bescheiden leventje nogal eens last gehad van kwade zusters. Geniepige jaloerse tante Betjes. Pootje-lichtende mega mutsen.

‘Godin, godin, neem deze vriendin, geef haar haar zin, of onzin. Maar laat mij er buiten!….’

Zin en onzin. Zin in het leven, zin van het leven. Leven, leven.

Leven en laten leven, Heks.

Leven geven, leven nemen, menen anderen.

Iemand heeft gemeend mij monddood te kunnen maken. Iemand heeft gemeend, mijn leven te ongestraft te mogen controleren. Iemand heeft me in de hoek gedrukt, tegen de muur gezet. Uitgeleverd. Iemand heeft werkelijk alles uit de kast gehaald om Heks haar autonomie te ontnemen, haar klein te krijgen…..

Heks begrijpt best, dat je helemaal klaar bent met bepaalde mensen in je leven. Ik begrijp dat geweldig bijzonder goed. Maar iemand kwetsen, kapot maken, iets aandoen of zomaar slecht behandelen…… Oog om oog….. Zelfs als het echt etterbuilen zijn, zoals in mijn geval……

Onbegrijpelijk. Gelukkig maar.

Het beeldschone model kijkt koeltjes in de camera. Het spijt haar verschrikkelijk. Ze heeft nooit de intentie gehad om iemand te vermoorden. Ja, ze ging na het geven van de opdracht tot moord lekker shoppen in het winkelcentrum, waarvoor ze hadden afgesproken.

Maar eigenlijk wilde ze de moord hiermee toen juist verhinderen. Hoe dan wel is niet duidelijk. De draderige leugens verkleven in haar mond voordat ze ze er goed en wel uitgewerkt krijgt….

Morgen gaat ze de gevangenis is. Slechts vijf jaar in plaats van de zeven waarvoor ze veroordeeld is. Door een vormfout.

Apart toch weer. Rechtvaardigheid voor iemand uit wiens mond louter leugens komen. Wiens garnalenhersentjes louter plannetjes produceren langs de parabool van haar haat.

Het model geniet van alle aandacht tijdens het proces. Als de eerste beste fashionista paradeert ze door de rechtszaal…..

 

 

Heks suist dagenlang in een baan om de aarde na een flinke inwendige ontploffing. Gelukkig zie ik het licht. Neem ik het weer licht. Die oplichter. Bovendien doe ik iets, dat ik veertig jaar geleden had moeten doen: Ik neem echt afstand. Dat geeft verlichting…….

Posted on by

Tegen het einde van mijn retraite ben ik behoorlijk ziek. Niemand merkt er iets van, behalve ikzelf natuurlijk. Plotseling ren ik weer vanouds ’s morgens non stop naar het toilet. Ik val kilo’s af. Gewrichten hangen massaal uit de kom. Mijn huid is in een maanlandschap veranderd. Jeukende bulten, belachelijke bobbels en kriebelige kraters hebben zich in mijn gezicht en op mijn armen genesteld.  

Het wordt de hoogste tijd, dat Heks naar huis gaat. Dat ik weer normaal kan eten. Dat ik niet meer door een tent hoef te kruipen met al die gewrichten uit de kom. Dat ik weer eens door een fysiotherapeut uit de knoop kan worden gehaald.

Maar ja. Heks heeft werkelijk geen zak zin om naar huis te gaan. Ik wil wel graag mijn beestjes weer zien. Ook verheug ik me op mijn eigen bedje. Maar ik weet natuurlijk best, dat eenmaal thuis de euforie van zo sterk verbonden zijn met medemensen snel voorbij is. 

In het dagelijkse leven zijn mensen niet zo mals. Ze gunnen elkaar niet zoveel. Van het asociale egocentrische gedrag van de gemiddelde mens kots ik al jaren. En na een verblijf in zo’n fijne omgeving slaat dat hopeloze gedrag je extra hard om de oren.

Als ik een dag terug ben raak ik al slaags met een geitensok in de biowinkel. Heks staat rustig appel/perensap te zoeken tussen alle appelsap, als een rare broodmagere gare gluut van een vrouw  me bruut opzij stompt en snel de laatste exemplaren onder mijn handen vandaan grist. Ze trekt ze nog net niet uit mijn vingers, maar het scheelt niet veel.

‘Jij zoekt zeker ook de appel/perensap,’ wrijft ze haar minne actie er nog maar eens eventjes in. Snel maakt ze zich met de laatste flessen uit de voeten. 

Typerend. En wie trekt er weer eens aan het kortste end?

Maar goed, ik weet dus prima wat me te wachten staat als ik weer thuis ben. Met die wildvreemde eigengereide rare geit is op zich goed te leven, maar helaas zit mijn persoonlijke cirkel ook boordevol zulke gezegende gekken. Die grabbelen, grissen en uit handen trekken. 

En als ik opnieuw mijn studieschuld zie staan op mijn belastingaangifte, terwijl ik hem al heb afgelost, zijn de rapen gaar. Dagenlang ben ik van slag. Iedereen in het gezin heeft zijn of haar opleiding betaald gekregen, behalve ik. En nu dit weer. Wat een klotefamilie heb ik toch. Ze gunnen me ook niks.

Pas een week later zie ik er de lol van in. Krijg ik oog voor het absurde van de hele situatie: Heks is waarschijnlijk de enige in de hele wijde wereld, wiens ouders verdienden aan haar studie! Enorm lachwekkend, toch?

Als jonge vrouw zat ik handenwringend bij de decaan. Ik had geen beurs, want mijn ouders verdienden veel te veel. ‘Je moet naar de rechter en verklaren, dat je ouders je ouders niet meer zijn,’ was haar advies, ‘Alleen als je officieel afstand neemt van die mensen, krijg je een beurs.’

Heks kreeg dat natuurlijk niet voor elkaar. Ze gaven me dan wel geen rooie rotcent, noch steunden ze me in mijn studentikoze bestaan, ik hield wel degelijk van die mensen. Bovendien is Heks altijd belachelijk loyaal geweest. Je moest echt jarenlang rechtstreeks in mijn bek schijten voordat ik ging protesteren……

Pas tegen het eind van mijn studie waren mijn ouders bereid een volstrekt uitgeputte Heks een minuscuul bedrag te lenen. Vlak voordat de ME me definitief tegen de vlakte sloeg.

‘Heks, maak je niet druk, het is een studieschuld van niks. Dat is dan weer het voordeel van het feit, dat ze niet van zins waren je veel te lenen. Laat staan iets te geven. Je hebt het leeuwendeel van je studie destijds zelf bij elkaar gesopt en geboend. En geserveerd….’ reageert een goede vriend laconiek. Hij heeft gelijk!

‘Wij kunnen niet tegen onrecht, dat is ons probleem,’ sombert de Don later aan de telefoon. Daar zit wat in. Heks heeft bijvoorbeeld een flinke schuld bij de sociale dienst, omdat ik al ziek was, toen mijn vader overleed. Al het geld, dat ik toen kreeg uitgekeerd, moet weer terug die sociale pot in, omdat ik plots recht op een erfenis had.

Ik kreeg die erfenis niet. Maar ik heb dus wel die schuld.

Daar zul je me echter nooit over horen. Dat geld komt een ander ooit weer goed van pas. Het is een veel groter bedrag dan die stomme studieschuld, maar het doet me helemaal niks. Sterker nog: Ik ben blij, dat ik een dergelijke schuld heb en niet eentje wegens speculeren met huizen bijvoorbeeld.

Heks heeft geen medelijden met dat soort hebberige schulden. Ik ken een heel inhalig mannetje, die heel veel geld naar zich toe heeft geharkt ten koste van anderen, wat hij er vervolgens op zo’n manier doorheen joeg. Ging hij zielig doen tegen de mensen die hij had benadeeld! Waaronder Heks…..

De werkelijke wereld is nogal een kluif. Mijn wens als kind om waarachtig te leven en ook de donkere kanten te leren kennen is echt uitgekomen. Maar intussen mag het wat mij betreft wel wat minder. 

De laatste dagen in Plum klitten de leden van mijn tijdelijke familie enorm bij elkaar. We zijn niet bij elkaar weg te slaan. Het is alsof iedereen weet, dat het weer sappelen wordt zodra je thuis bent. 

Intussen zit ik weer wekelijks dagenlang alleen te koekeloeren. Knuppel ik me met mijn afknaplijf een weg door die eenzame ruimte. Ik mis mijn tijdelijke Plumfamilie!

Het zou zo fijn zijn om elkaar eventjes te zien. Het zou zo fijn zijn om even bij elkaar te zijn……..


De film ‘The Gabby Douglas Story’ is een lekkere geromantiseerde versie van de keiharde vechtweg naar de absolute turntop, die de echte Gabby in het echte leven heeft afgelegd. Heks zit ontroerd te kijken. Geraakt door de betrokkenheid en hoge gunfactor van haar directe omgeving. Ze dragen haar droom met haar. Wat mooi. En……. Aan het eind van de film heeft dus IEDEREEN gewonnen. Voor interbeing hoef je echt niet rijk te zijn. Vermogen lijkt eerder in de weg te staan van dit ‘in elkaar’ bestaan. Het is gemakkelijker voor een kameel om door het oog van de naald te kruipen, dan voor een rijke om het koninkrijk Gods binnen te gaan’ zegt Jezus. The Kingdom of God is here and now,’ zegt Thich Nhat Hanh.

Posted on by

Afgelopen week val ik helemaal om na een flinke interne ontploffing. Stoom uit mijn oren en het gevoel of ik een kilo bakstenen heb opgegeten. Ik heb dan ook helemaal geen honger meer. Ik krijg geen hap door mijn keel.

Nu hak ik al jaren met dit bijltje. Steeds als ik denk dat ik mijn verleden achter me heb gelaten slaat het me weer keihard om de oren. Komen al die ouwe lijken weer uit de kast.  Spugen ze me in het gelaat. Kotsen over me heen. Stompen me in de maag. Gunnen me het licht in de ogen niet.

Weg met die lelijke lijken! Ophoepelen nu. Het is toch wel een keertje mooi geweest.

Eventjes denk ik helemaal terug bij af te zijn, maar dat is toch niet zo. Ik ben er nog niet, maar het schiet wel lekker op. Er komt een moment, dat ik na een dergelijke confrontatie met mijn voorouders niet meer met mijn hoofd naar beneden van een flatgebouw wil springen. Of pogingen doen om naar Engeland te zwemmen.

Er komt een moment, dat mijn verweesde staat me niet meer onderuit haalt. Ooit hoor ik weer bij medemensen. Maar niet zolang ik bij mensen wil horen, die me in feite wezensvreemd zijn.

Heks geeft geen zak om geld, maar ik kan totaal niet tegen onrecht. En laat ik nu uit een achtergrond komen, waar liefde wordt uitgedrukt in pecunia. Maar waar tevens wordt gemanipuleerd als betrof het een nationale sport.

‘Moet je horen, wat ik nu weer heb uitgehaald,’ placht mijn moedertje vroeger te zeggen aan de telefoon. Er volgde dan geheid een verhaal over hoe ze listig allerlei mensen naar haar hand had gezet. Geen middel werd geschuwd. En als de gemanipuleerde boos werd, was mijn moeder tevreden. Dan had ze eventjes laten voelen dat….. Ja wat?

Heks moest er vaak enorm om lachen. Het betrof meestal onschuldige listen. ‘Als je het bij mij maar laat, ma,’ giebelde ik dan. Maar nee. Ze heeft in Heks haar meesterwerk gezien. Geslepen heeft ze me jarenlang in de val laten lopen. En nu ze niet meer in staat is tot welke streek dan ook, komen er nog steeds allerlei apen uit ouwe muffe mouwen.

Zit Heks voor eeuwig gevangen in haar fuik.

Tja.

Vrijdagavond lig ik vroeg in bed. In feite ben ik er alleen maar uit geweest om de hond uit te laten. Ik kijk naar ‘The Gabby Douglas story’. Een zepige feelgoodfilm over een arm meisje, die het tot Olympisch Kampioene turnen schopt. Het loopt goed af en er gebeurt niks naars. Op armoede na dan.

In de film wordt bijvoorbeeld niet gerept over het seksuele misbruik van ongeveer het gehele Olympische meisjesteam door hun teamarts. Dus het is duidelijk een geromantiseerde versie van het echte verhaal.

De moeder van Gabby is een sterk wijf. Vanaf het moment dan dat ze haar hopeloze vent verlaat dan. Tot die tijd leeft dit gezin van de wind. De man kan geen baan vasthouden. Hij wordt afgeschilderd als een slappe zak van een kerel. Hij verdwijnt dan ook volledig uit beeld. Bizar toch?

Gelukkig kan de moeder bij haar eigen moeder aankloppen. Word liefdevol opgenomen. Zodra moeders op eigen benen komt te staan gaat het veel beter met het gezin.

Opvallend is dat ze haar kinderen enorm stimuleert om hun droom na te jagen. Zijzelf is bereid om daar elk denkbaar offer voor te brengen. Dat is eventjes andere koek dan ‘zoek het maar uit met je opleiding, we stikken van het geld, dus je kunt geen beurs krijgen, maar van ons krijg je ook niks.’

Wat me ook treft is hoe de broer en zusters van Gabby haar haar succes gunnen. Ze zeggen hun eigen hobby’s op, zodat het meisje kan blijven trainen. Er is namelijk weinig geld. Zelfs als er helemaal niks meer is weet de moeder nog mogelijkheden te vinden om haar dochter te laten sporten.

Niks ‘Je bent m’n meest getalenteerde kind en je doet er helemaal niks mee,’ nadat je ziek bent geworden van het jezelf over de kop werken. Nee, op momenten dat het meisje het niet meer ziet zitten allemaal, misschien door het seksuele misbruik…., weten haar familieleden haar te stimuleren om door te gaan.

images-8

Haar broer is haar beste vriend. Het is een grote warme vent, die echt belangstelling heeft voor zijn getalenteerde zuster. Het is geen koude harteloze zak. Hij harkt niet bijvoorbeeld haar toekomstig erfdeel bij voorbaat grotendeels naar zich toe in langlopende renteloze leningen. Nee hoor. Hij houdt van zijn zusje. Hij gunt haar wat.

Het hele gezin gunt haar wat. Ze laten haar niet haar eigen opleiding verdienen, omdat ze geen beurs kan krijgen. Ze laten haar niet smeken om een klein bedrag te kunnen lenen, omdat ze nergens anders kan lenen.

Terwijl ze zelf in dure auto’s rondrijden en van gekkigheid niet weten wat ze moeten doen met hun geld. Ze laten haar vervolgens niet die studielening twee keer terug betalen, omdat ze na de eerste keer gewoon voor het gemak ‘vergeten’ dat het al verrekend is.

Heks zit het allemaal ademloos aan te zien. Goh, zo kan het ook. Het is dan wel geromantiseerd, maar de bottom line zal toch wel kloppen? Wat een geweldig gezin. En waar zit em dat nu in? Zo gemakkelijk hebben ze het nu niet bepaald.

Het komt me bijna onwerkelijk voor hoe er met Gabby wordt meegedacht. Hoe haar dierbaren haar niet willen beperken, maar hoe ze juist kijken naar mogelijkheden. Hoe haar naasten haar iets gunnen.

Heks heeft haar hele leven lang te maken gehad met jaloezie. Mensen willen mij juist inpeperen, dat ik me vooral niets moet verbeelden. Dat ik niks ben en ook nooit wat zal worden. Dat ik wat ik echt wilde maar gevoeglijk uit mijn kop moest zetten.

‘Ik heb nooit mijn dromen kunnen leven, dus ik gun het jou ook niet, zoek het maar uit’ redeneerde mijn papaatje in zichzelf. Mijn moeder gooide het over een andere boeg. ‘Jij bent zo labiel,’ riep ze om de haverklap.

Het zal projectie geweest zijn, want ik herken me daar niet in. Heks is juist ijzersterk. Anders was ze allang van die flat afgesprongen of express tegen een dikke boom aan geknald met haar kreukelzonevrije bolide. Of knettergek geworden.

Maar niets van dat al. Ik ben juist een steunpilaar geweest voor Jan en Alleman. Heks is een rots in de branding.

Maar goed. Het is tijd voor een ander deuntje. Ik heb besloten dit soort geprojecteerde meningen achter me te laten. Er is geen eer aan te behalen, ik hou mezelf er alleen maar klein mee.

Ik besluit voor mezelf de ouder te zijn, die ik niet had. Vol onvoorwaardelijke liefde. Mezelf stimulerend om mijn dromen te volgen. Met een groot geloof in mijn mogelijkheden. Mezelf opvangen als ik val. Niet het mes er dan inzetten, nee: Mezelf troosten…..

Maar ik kan het niet alleen. Ik moet ervoor zorgen, dat ik weer ergens bij hoor. Heks zit nog steeds veel te veel in haar uppie te koekeloeren. Dat komt natuurlijk ook door mijn ziekte. Ik heb zo verrekte weinig energie. En die kleine hoeveelheid gaat grotendeels op aan hond uitlaten en naar de fysiotherapeut gaan.

Heks hoeft geen Olympisch Kampioene te worden. Op de schaats. Want voor turnen heb ik sowieso geen talent. Ik haat turnen juist. Ik ben net iets te vaak onder invloed van valium uit die verrekte ringen geflikkerd. Toen ik verplicht op die kutsport zat, omdat mijn moeder in het bestuur van de gymclub zat. Iets dat Gabby zou hebben toegejuicht in haar moeder.

images-7

Zo zie je maar weer. Als ouder doe je het ook nooit goed. Op een enkeling na dan. Hoewel: Wie weet gaat Gabby haar familie nog van alles verwijten op den duur. Komen ook daar nog rare apen uit mouwen. Die foute arts is er alvast eentje.

Toen hij nog in de mouw zat tweette Gabby nog dat je als vrouw zelf vooral geen aanleiding moest geven…… Toe maar! Dat heeft een vroegere vriendin tegen Heks ook wel eens gezegd, nadat ze was verkracht! Het ligt gewoon aan jezelf! Doe een Burka aan!

De foute arts, Larry Nassar…

De 21-jarige Douglas kreeg vorige week nog kritiek te verduren nadat ze op Twitter had geschreven dat het de verantwoordelijkheid van vrouwen is seksueel intimidatie te voorkomen, bijvoorbeeld door gepaste kleding te dragen.  Daarmee zouden verkeerde mensen alleen maar worden verleid, was haar stelling.

Nee, het leven is nog niet zo eenvoudig. Het is in elk geval geen film met happy end. Hoe graag we dat laatste ook willen.

Idioten zitten te zaniken over de haarstijl van de Olympische Kampioene naar het schijnt. Gelukkig neemt ook iemand het weer op voor Gabby…….

 

Heks lacht zich een ongeluk om andermans ellende als ze de documentaire ‘He lied about everything’ bekijkt. Hoe is het mogelijk? Niet alleen dat iemand zo liegt, maar ook dat je het allemaal gelooft? En niet alleen jij, maar de halve wereld. Dat kan alleen maar het werk zijn van een doorgewinterde narcist, aldus Heks.

Posted on by

Afgelopen zondag kijk ik naar ‘He lied about everything’. Een documentaire van NBC-journaliste Benita Alexander over  Paolo Macchiarini: Een prototype narcist en dan aan de psychopatische kant van dit hopeloze spectrum. Zodra ik de titel voorbij zie komen weet ik al hoe laat het is. Iemand die liegt dat het gedrukt staat? Vast weer zo’n pis-narcist.

En inderdaad. Maar heel lang heeft niemand het in de gaten. De man doet de raarste dingen en komt ermee weg. Ongelofelijk als je er aan de buitenkant tegenaan kijkt. Toch gebeurt het regelmatig. Kijk naar de president van de VS. ook zo’n onwaarschijnlijk verhaal. Heks wacht op de dag dat het deksel van zijn beerput wordt gelicht.

Want ooit gebeurt dat. Waarheid komt altijd bovendrijven. Stomweg omdat het lichter is dan leugen. In alle opzichten.

Benita is een leuk wijf met een goeie baan. Slim, bijdehand met een warm hart. Een uitgelezen hapje voor een beetje narcist. Een echte uitdaging om klein te krijgen. Een behoorlijke kluif om kapot te maken. En als je zo’n slimme journaliste om de tuin leidt ben je echt goed bezig. Als zijnde pis-narcist.

En dat is de man. Of hij nu lacht of niet, zijn gezicht heeft die typerende uitdrukkingsloze narcistenmimiek. Lege ogen. Zij lach bereikt die uitgebluste gaten nooit. Maar dat valt totaal niet op als iemand precies zegt wat je wilt horen. Ook werkte het in Benita’s geval mee, dat de man een gerespecteerd chirurg was. Een soort medische popster.

Hij werkte ook nog eens voor het instituut, dat Nobelprijzen vergeeft. Een prestigieus baantje. De kruiwagen , die hem daar binnen reed sleept hij later mee in zijn val. Want de man valt uiteindelijk. Als blijkt dat hij talloze mensen een plastic luchtpijp heeft gegeven, zonder op een varken te testen of dat nu wel zo’n goed idee is. Zonder het überhaupt te testen……..

Nou ja, als je de bellenblaastest niet meerekent.

Dit is de enige manier waarop hij de buisjes heeft getest……

De luchtpijp bekleedt hij aan de buitenkant met stamcellen van de patiënt zelf. Apart. Denkt hij nu echt dat die cellen een nieuw luchtpijpje gaan vormen? Hij beweert van wel. Vanuit de regeneratieve geneeskunde. Dat luchtpijpje is een kunststukje. Een wonder der techniek.

En wie schetst onze verbazing? De medische wereld, die MEpatiënten decennia lang zonder meer voor gek verklaart, omdat ze niet kunnen ontdekken wat het nu eigenlijk is, gaat hierin mee! Ze vonden het een geniaal idee!  Ze geloven de onzin, die hij hierover in diverse publicaties verkoopt. De sukkels!

Alle patiënten overlijden in no time op afschuwelijke wijze, behalve degene die het onding eruit heeft laten halen. Dan maar geen luchtpijp. Liever zonder pijp dan de pijp uit.

De man wordt dan toch opgepakt en er volgt een onderzoek. En wie schetst alweer onze verbazing? Hij wordt vrijgesproken! Huh? daar zit vast een flinke medische adder onder het gras. Pharmaceutische belangen bijvoorbeeld. Ik roep maar iets. Misschien heeft een groot concern geïnvesteerd in die plastic buizen en willen ze hun naam beschermen.

De man mag dus nog steeds zijn beroep uitoefenen hier in Europa. Te gek voor woorden natuurlijk.

Dit alles is uitermate tragisch. Toch heb ik me suf gelachen om de documentaire. Het grootste gedeelte gaat over de romance van Benita en Paolo en dat is echt om je te bescheuren. Nu heeft Heks ook relaties achter de rug, waarbij ik ongelofelijk in het ootje ben genomen. En ik heb ook dingen geloofd tegen beter weten in. Dit verhaal slaat echter alles…..

Paolo scheidt na dertig jaar van zijn Italiaanse vrouw en doet Benita een aanzoek. Zij gaat direct aan het plannen. Koopt een peperdure trouwjurk, maar hij is niet goed genoeg. Er moet een hele exclusieve jurk komen, want Paolo heeft Bill Clinton en Obama uitgenodigd. Ook heeft hij geregeld, dat de paus hen gaat trouwen……

Hahaha.

Hij is namelijk de lijfarts van deze mensen. En tevens hun beste vriend. En de paus wil hen dolgraag trouwen om een voorbeeld te stellen aan de wereld: Gescheiden mensen mogen gewoon weer gaan trouwen in de kuttelieke kerk!

Hahahahaha….

Naast de trouwjurk moet er nog een dansjurk en een avondjurk komen. Allemaal uitermate duur en lelijk. Ook laat Benita voor 10.000 dollar uitnodigingen drukken. Een godsvermogen. Maar ja, als je de president en de paus uitnodigt kun je natuurlijk niet met een kleuterkaartje aankomen. Aldus Benita.

Op een gegeven moment begint Benita de boel te wantrouwen. De paus blijkt op de dag van haar huwelijk in Zuid Afrika te zitten. ‘Ja, hij is onder druk gezet door de vorige paus, die wil dit absoluut niet hebben…….’ lult Paolo zich eruit. Maar Benita is dan al uitgebreid onderzoek aan het doen naar zijn reilen en zeilen. Ze neemt een privé detective in de arm.

Het hele huwelijksfeest blijkt een farce. De aanstaande echtgenoot heeft nergens een zaal of kerk of gemeentehuis besproken. Hij beweert van wel, maar het is niet zo. Ook is hij niet gescheiden van zijn Italiaanse vrouw. Wel woont hij samen met een andere vrouw in Spanje. Met haar heeft hij een paar kinderen.

En als klap op de vuurpijl blijkt Benita niet het enige liefje te zijn van deze megalomane gek. In elke stad heeft hij wel een andere schat. Het is me wat.

Heks zit intussen te schuddebuiken om Benita’s ellende. Het is ook zo grotesk. En toch is het niet ondenkbaar dat jij of ik hier ook zouden instinken. Sterker nog: De halve wereld is in zijn leugens getrapt. En nog steeds zijn er lieden, die deze moordenaar de hand boven het hoofd houden.

Want ja: De man is een eersteklas moordenaar. Hij heeft willens en wetens mensen ondeugdelijk materiaal door de strot geduwd. Nou ja, beter gezegd: In de strot. En dat kwam hen na enige tijd diezelfde strot uit.

Een wonderlijke geschiedenis. Maar bepaald niet uitzonderlijk. De wereld is bevolkt met narcistische idioten en gekken en gek genoeg lijken die vaak aan het langste end te trekken. En ook dat is prima te verklaren: Als je verspeend bent van iedere vorm van compassie, Paolo interesseert het bijvoorbeeld geen zak dat zijn patiënten bij bosjes het leven laten, dan heb je weinig last van hetgeen je aanricht.

Ik persoonlijk denk zelfs dat die Paolo zich een ongeluk heeft gelachen om zijn vermeende aanstaande huwelijk. Hij wilde wel eens zien hoe ver hij kon gaan bij die Benita, voordat ze argwaan zou krijgen. Het is in geen geval zijn bedoeling geweest om echt met haar te trouwen…..

Toen ze de man leerde kennen had ze het behoorlijk moeilijk. De vader van haar dochter lag op sterven. Haar ex dus. Met wie ze een goede band had.

En dat is wat er vaak gebeurt met narcisten. Je hebt het moeilijk in je leven en ze staan je aan alle kanten bij. Eventjes. Voor de vorm. Om je binnen te harken. Daarna is het afgelopen met dit soort acties. Dat je het maar weet.

Een ander interessant gegeven is dat narcisten zichzelf wel heel zielig kunnen vinden. Zodra er ook maar het minsten zuchtje tegenwind in hun leugenachtige smoel blaast jammeren ze als een klein kind. En dat zijn het ook. Vervelende verwende kleine kinderen. Gevaarlijk gemene uit de kluiten gewassen kutkinderen.

Helaas volwassen. Anders konden we ze lekker opsluiten in een kindertehuis. Zo eentje waar je spinnenkoppen te eten krijgt. En gemalen glas!

 

 

 

 

Bill’s roep om vergeving spant de kroon in The Bold And The Beautiful: ‘Jij kunt zo goed vergeven. Jij vergeeft als geen ander!’ maant hij zijn zoon. Die heilige sojaboon. Maar ook een heilige haalt adem. Lange adem: in en uit. Tot het op is. Over en uit.

Posted on by

Vandaag zit ik weer schaterend te kijken naar The Bold. Ik loop een paar dagen achter, dus ik kan mijn lol op. Maar terwijl ik me suf lach om narcist Bill, die denkt zich overal uit te kunnen leuterkoeken, zelfs uit het feit, dat hij de vrouw van zijn zoon heeft geneukt, genaaid en gepaald, dwalen mijn gedachten af naar herkenbare situaties in mijn eigen leventje.

‘Jij kunt altijd zo goed vergeven, niemand kan zo goed vergeven als jij. Je moet je vrouw vergeven. Je moet mij redden van mezelf, jij bent degene die deze familie bij elkaar houdt,’ schreeuwt Dikbill  wanhopig als hij de strijd niet kan winnen. Welja. Vergeef hem maar weer, voor de zoveelste keer.

Een narcist vergeven heeft totaal geen zin. Hij ziet dat slechts als een uitnodiging om hetzelfde nog eens te doen. En dan erger. En het ergste is: Ze hebben er geen erg in. Het zijn mensen zonder enige vorm van zelfbeschouwing. Alles ligt altijd aan de ander. En als ze er dan niet onderuit kunnen dat ze fout zaten, dan jammeren ze als een klein kind, dan hebben ze het toch zo moeilijk: Je moet hen maar zo snel mogelijk vergeven!

Heks heeft ook heel wat vergiffenis uitgedeeld aan volstrekt onverschillige veelplegers. Een ware aanmoediging om maar door te gaan met die praktijken is gebleken, want ook ik ben meermalen door dezelfde mensen eindeloos diep gekwetst. Respectloos behandeld tot op het bot.

‘Liefde en respect is hetzelfde,’ zei ooit een kruidenmannetje tegen me, toen ik bij hem in behandeling was, ‘Als je familie je respectloos behandelt, kun je niet spreken van liefde. Ook al zeggen ze dat ze van je houden….’ Ik lag finaal in de clinch met mijn clan en was naarstig op zoek naar middelen om de harmonie te herstellen. Een harmonie, die er nooit geweest was overigens. Behalve in mijn heksenhoofd.

Mijn hardwerkende overuren makende drukke heksenhoofd.

Een paar jaar later zat die kruidenkwibus in de bak. Hij had zich vergrepen aan een minderjarig vrouwelijk familielid. Meermalen. Jarenlang. Gewelddadig. En het bleef niet bij dat ene familielid……..

Uiteindelijk deed iemand aangifte. Omdat zijn eveneens zeer kwaadaardige vriendin het gefilmd had, hetgeen de politie natuurlijk terugvond op zijn computer, kwam de incestpleger er niet onderuit. De gelauwerde kruidenman, die zijn mond vol had over respect.

Den Haag, 30 mei 2008.

Een typische narcist. Of eigenlijk meer een psychopaat. Bizar toch? Hoe die man jarenlang iedereen voor het lapje heeft gehouden? Inclusief een oude vriendin van Heks, die jarenlang voor de griezel gewerkt heeft. Voor haar is dit een enorme klap geweest. Dat weet ik zeker.

Een psychiatrisch onderzoek heeft uitgewezen dat de gedragingen van de verdachte kunnen worden gerekend tot ‘parafilie’, een verzamelnaam voor uiteenlopende seksuele stoornissen die gekenmerkt worden door terugkerend, sociaal minder aanvaarde fantasieën, drang of gedrag ter opwekking van seksuele opwinding.

Grenzeloze en kwaadaardige mensen. Je vindt hen overal. In alle lagen van de maatschappij. In alle beroepen. Er zijn wel meer mannelijke gevallen, dat is dan wel weer opvallend. Het zou ermee te maken kunnen hebben, dat jongens nog steeds een flinke streep voor hebben in het leven. Een enorme lange en brede streep. Een scheidslijn van jewelste.

En ook is bekend, dat je narcisten kunt kweken. Er zijn aanwijzingen dat er genetische componenten meespelen, maar van je lieve jongen een prins op de erwt maken werkt deze persoonlijkheidsstoornis absoluut in de hand. Dus.

Heks loopt ook al weer tijden met dat vergeef thema te worstelen. Op zich ben ik ook erg goed in vergeven. Ik ben vergeven met vergeven. Maar sinds mijn lange adem op is en ik er geen tandje meer bij kan zetten is de vergeefkoek opeens ook op. ‘Stom kutwijf, achterlijke eikel,’ scheld ik in plaats daarvan op alle ellendelingen, die me een kutgevoel bezorgen.

Vergeven doe je voor jezelf. En daarom moet je je er maar niet te druk om maken als iemand je smeekt om vergeving. Jezelf vergeven is veel belangrijker. En dat kan de smekeling ook best eens ontdekken.

Bovendien: Als je jezelf vergeeft is de kans klein, dat je nog eens in de fout gaat. Daarom is het zo waardevol om jezelf te kennen. En te omarmen. Vast te houden. Te vergeven dat je niet kunt vergeven. Of er eventjes helemaal geen zin in hebt.