Heks leert haar nieuwe familie kennen. Wat zijn ze aardig! Het is even wennen. Uit alle windstreken hierheen geblazen. Ook wat kaaskoppen komen hier grazen. In deze grazige weiden. En de weide van Heks? Vol berenklauw helaas.

Posted on 1 juli 2018 by lagriffeheks

Waves of one sea……. ©Toverheks.com

Pas na een dag meld ik me bij mijn familie. De eerste avond zit het er gewoon niet in. En de volgende ochtend is er alweer van alles te doen. Wazig kreukel ik over het terrein. De dag gaat voorbij in een blur. Maar ’s avonds maak ik kennis met zo’n 19 vrouwen en 1 man. Mijn tijdelijke familie! Ze komen uit alle windstreken. En uit Nederland. Een windstreek van jewelste natuurlijk. Je waait compleet uit je hemd als je niet uitkijkt. Sommigen van ons zijn helemaal hierheen geblazen……

‘Goh, wat is er met die enorme Nederlandse families gebeurd, die hier vroeger verspreid over de diverse Hamlets bivakkeerden?’ Voor mij een vraag en voor hen een weet. Maar het valt me op. ‘Er zijn tegenwoordig veel retraites met monastics in Holland,’ zegt mijn non vriendin. Dat verklaart een hoop. Maar niet alles. Ik mis echt hardcore OI members!

Pas op de terugweg naar huis valt er een kwartje. Een volgeling van Thay heeft zich afgescheiden. Hij is uitgetreden en getrouwd intussen. Allemaal heel begrijpelijk als je verliefd wordt op een Hollandse schone. ‘Hij beweert verder te zijn dan Thay,’ vertelt mijn reisgenote me, ‘Ik ben verschillende keren naar een dharmatalk van hem geweest en ik heb het hem zelf horen zeggen. Hij geeft ook keiharde antwoorden op heel gewone levensvragen. Echt snoeihard. Daarbij husselt hij de ultieme dimensie en de relatieve dimensie door elkaar……’

‘He getsie,’ Heks griezelt bij het idee. Een spiritueel narcist. Je vindt ze toch ook bij alle geloofsovertuigingen, zelfs bij Boeddhistische filosofie. Gevaarlijke mensen. En die mafkees woont in ons kikkerland. Hij geeft les aan ons kikkers. En we kwaken hem vrolijk na!

Dus sommigen zijn een ander pad ingeslagen. Anderen zijn nu echt te oud om nog zo’n hele retraite aan te gaan. En weer anderen hebben er de middelen niet voor. Het zal ongetwijfeld ook schelen dat Thay geen les meer geeft. Hoewel de retraite weer zeer goed bezocht is. Misschien is Thich Nhat Hanh niet meer in in Nederland. Nu je om je oren wordt geslagen met hippe peperdure cursussen in Mindfuckness….. Nu mindfulness een populair middel is geworden om je doel te bereiken. In plaats van een manier van leven. Wie zal het zeggen? Voor mij staat Thay nog steeds met stip op 1.

Een internationale familie. Wat leuk! Heks is dol op mensen uit verre streken. Hun andere levens. Hun andere mores. Wat dat betreft kun je hier je lol op. Mensen van allerlei pluimage zie je hier rondlopen. Mannen en vrouwen en alles wat er tussenin zit. Het maakt ook niet uit of je op mannen of op vrouwen valt. Het is allemaal OK. Zolang je er maar geen gehoor aan geeft hier…..

Het is hier toch zo mooi!!!! ©Toverheks.com

‘Ik vind het wel gek, dat homoseksuele monniken en nonnen gewoon op hun eigen Hamlet mogen blijven. Dan word je toch constant in verleiding gebracht?’ grap ik tegen mijn reisgenoot op de terugweg. Ze knikt instemmend. Zij is van de vrouwenliefde en heeft zich hier al meermalen over verbaasd.

Heks vindt het wel lekker rustig zo tussen de nonnetjes en de dames. Ik heb goed sjans van een paar heerlijke potten, maar ja, het beklijft niet. Zo rustig. Echt fijn.

Ik kijk naar mijn nieuwe familie. Wat een fijne mensen. Ik ben verguld. Van mijn eigen familie moet ik het al jaren niet hebben. Dat is nu eindelijk eens goed tot me doorgedrongen. Mijn pogingen om erbij te horen zijn genadeloos afgestraft. Het is dat ze een zwart schaap nodig hebben, anders waren ze waarschijnlijk zelfs mijn naam vergeten. Maar hier hoor ik bij! Al is het maar voor een paar weken…..

Ter plekke neem ik me voor om eindelijk eens bij mensen te gaan horen. Mijn bloedverwanten en oude vrienden lenen zich er helaas niet voor, maar dat wil niet zeggen dat het niet kan. Ik heb gewoon op het verkeerde paard gegokt. Meermalen. Het is een soort gewoonte geworden om mijn best te doen voor hopeloze gevallen. Om bergen energie te stoppen in mensen, die me niet eens zien staan. Hoe dom kun je zijn?

‘Zuster, kom je op lazyday op de koffie? Ik heb heerlijke chocolade bij me en ook een praktisch presentje!’ In de familie zitten met mijn vriendin de non staat garant voor een geweldige tijd. Het is zo heerlijk en speciaal. Dat vinden we hier allemaal!

Zingende zwaan….. ©Toverheks.com

Heks krijgt geld van de bedeling, zodat ik een toontje lager zing. Maar ik wil niet lager zingen met de Matthäus voor de deur. Dus klaar met het gezeur. Vandaag gaan we niet spelevaren. Ik kan de klus even niet klaren. Maar niks te maren of te mieren: Buurman traint mijn lachspieren.

Posted on 25 maart 2018 by lagriffeheks

‘Ha schat, kunnen we op een andere dag afspreken om te gaan zwemmen? Ik krijg mezelf niet opgestart,’ bibberig zit ik aan de telefoon. Het is me niet gelukt om bijtijds uit de kreukels te komen. Sterker nog: Ik voel me vrij ziek. Pijn in mijn buik. Halfzacht. Misselijk. Alsmede de normale spierpijn in het kwadraat. Het idee om in een ijskoud bad te springen is verre van aanlokkelijk.

‘Morgen lukt niet, Heks. Ik ga dan de boodschappen doen, die ik normaal gesproken op dit tijdstip doe,’ Saar is not amused dat ik zo laat nog afzeg. Tegelijkertijd weet ze natuurlijk ook wel, dat ik niet zomaar afbel.

‘Misschien kunnen we sowieso beter op vrijdagmiddag gaan,’ stel ik voor. Dan ben ik door mijn thuiszorg en prikken noodgedwongen al uren op. Dus ontkreukeld. Maar misschien ook alweer doodmoe van deze activiteiten.

Het is nog niet zo eenvoudig om als een halvezool te leven. Om je miezerige activiteiten dusdanig in te plannen, dat je niet constant alles af moet bellen.

Terwijl we overleggen gaat de deurbel. Ik doe de deur open en hoor Buurman stommelen in het portaal. VikThor stuift de trap af. Hoera! Vriend Carlos komt op bezoek met zijn baasje.

Even later sjokt de enorme Duitse herder de trap op. Gevolgd door zijn eveneens uit de kluiten gewassen baasje. ‘Hi Heks, ik zie het al. Griep zeker? Je ziet er niet uit gewoonweg. En je loopt nog in je pyjama! Haha!’

‘Als jij nou eens mijn hondje een klein piesrondje geeft, dan zet ik even koffie en trek wat kleren aan,’ roep ik blij, terwijl ik VikThor alvast aanlijn. Zo kom ik mooi onder een uitlaatronde uit. Snel kleed ik me aan, zet koffie en swiffer een pak kattenhaar van de keukenvloer. Ik haal een was uit de machine. Borstel mijn haren in een staart……

Waar blijven ze nou? Buurman neemt de tijd! Een half uur later gaat de bel. ‘Ik was eventjes naar de drogist, Heks. Ik heb oorontsteking gehad en had nog wat medicatie nodig. Ja, heftig zo’n ontsteking. Blij dat het min of meer over is.’

Even later zitten we luidruchtig te blaten aan de keukentafel. Een normaal gesprek is er nooit bij met ons. Zoals altijd zit Buurman me verschrikkelijk aan het lachen te maken. Wat is het toch een mafkees.

Allerlei onderwerpen passeren de revue. De verkiezingen. ‘Partij voor de Dieren, Heks?’ vraagt hij naar de bekende weg. Het achterlijke referendum. We zijn allebei tegen die kutwet. ‘Toch gaat die er komen, let maar op. Het maakt echt niks uit wat wij vinden. Zolang die idioten in Den Haag er hun zinnen op hebben gezet gaat het gewoon door.’

‘En dan, waar hebben we het over. Alsof ze nu nog niet alles van ons weten. Neem nu het medische dossier. Daar wilde ik vanaf dag 1 niet aan meewerken. Ik heb dan ook altijd overal nee gezegd tegen het verspreiden van mijn medische gegevens. En toch zie ik soms opeens ergens persoonlijke informatie opduiken, die daar niet hoort te staan. Dus….’

Dus. Dus.

We gaan wandelen. Op ons gemakje kuieren we door de stad. Carlos kan niet meer zo hard tegenwoordig. Hij is bijna 11 en dat best oud voor een Duitse herder. VikThor trekt onvermoeibaar aan de riem. Zoals altijd probeer ik hem te laten volgen, maar zodra ik even niet oplet staat de lijn weer strak. Mijn lamme armen maken geen indruk.

Heks’ krachtverlies is dramatisch. Vorige week probeer ik een paar schroeven in een keukenkast te draaien. In een bestaand gat. De kattenkrabplank, die ik probeer op te hangen is al een keertje naar beneden gelazerd. Dit is dus nu een nieuwe poging.

Ik schroef en schroef met een ongeluk. Maar er gebeurt gewoonweg niets. ‘Zal ik het eens proberen?’ vraagt mijn hulp, als ze me zo ziet stumperen. En met twee slagen zitten beide schroeven muurvast. Tot mijn verbijstering.

Ik denk altijd dat ik alles nog kan, maar dat valt dus nogal tegen. Ik ben eindelijk de slappeling geworden, waar mijn vader me altijd voor uitmaakte. Hij heeft dus toch gelijk gekregen!

Gelukkig maar dat ik zo’n goed hondje heb. Uiteindelijk gaat hij het wel leren. Hij doet echt zijn best, maar ja. Voorwaartse Springer Spaniëlkrachten versus een dodelijk vermoeide baas.

Buurman en Heks drinken koffie op een terrasje. Hij vertelt over zijn nieuwe baan als financiële man bij een non-profit organisatie. ‘Hoe is het nu met jouw financiën, Heks? Nog zoveel gezeur en gezanik?’

Ik vertel hem hoe ik onlangs geld voor een paar schoenen en een jas heb gekregen van de RK Parochie Heilig Kruis Locatie Stadskanaal. ‘Die parochie bestaat, maar het is niet overgemaakt vanaf hun rekeningnummer …… Tja, wat moet je ermee? Deze armoedzaaier is in iemands optiek afhankelijk van de bedeling. En dat wordt er eventjes goed ingewreven. Die nobody zal het wel grappig vinden, neem ik aan…….’

Maar mag ik even een teiltje?

‘Mijn meisje en ik zijn onlangs getrouwd en dat is geen grapje!’ vertelt Buurman plotsklaps. Ha, wat leuk! ‘Ja, echt. Na dertig jaar samenwonen vonden we het opeens tijd worden. Dus wij met zus en zwager naar het stadhuis. We hebben het heel piepklein gehouden!’

Ach, wat een dag. Doodziek opstaan, bijtrekken om weer snel naar bed te vertrekken. Goede voornemens verdampen in zweet en spierkrampen. Bezoek van de buurman. Beetje lachen en genieten. Want dat kan ik zo goed heb ik net weer gehoord. En het is zo! Koffie en een wandeling en dan weer plat. Nog eens opstaan om naar de fysiotherapeut te gaan. Om je te laten martelen….

Ga er maar aanstaan. Zo is je leven met ME. En vandaag valt nog alles mee! Hé!

Hoera! De repetities met mijn koor van de Matthäus Passion van Johan Sebastian Bach zijn weer begonnen. Ex Animo geeft elk jaar een sublieme uitvoering van dit fenomenale muziekstuk. In de pauze vermaken we ons ook best. Vooral als we gasten aan onze stamtafel krijgen…… met een goed poep en piesverhaal!!!!!

Posted on 29 januari 2018 by lagriffeheks

Dinsdagavond is het alweer de derde keer dat we aan de Matthäus Passion van Johan Sebastian Bach sleutelen. Ons koor is enorm uitgedijd voor de gelegenheid. Met name de alten zijn oververtegenwoordigd. Rijen dik staan we boven alles uit te galmen. Heks kent het hele stuk intussen uit haar hoofd. Het is dan ook alweer de vierde keer dat ik meezing. Mijn boek kan ik bijna thuislaten….

Zoals altijd schuif ik op het nippertje op mijn plek. Zodoende vermijd ik allerlei geklets en gezwets met koorgenoten voorafgaand aan de repetitie. Heel leuk en gezellig natuurlijk, maar waardeloos voor het energiebeleid. Heks moet uitkijken niet van te voren al haar kruid te verschieten. Ons bin zuunig als het om gezelligheid kent geen tijd gaat.

Tijdens het inzingen doen we allerlei oefeningen teneinde ook tijdens de subtiele koralen mooi op toon te blijven. Het gebeurt nogal eens dat ingetogen zingen synoniem is voor vals knerpen. Pufloos piepen. Amechtig miepen. En dat willen we niet tijdens ons concert. We gaan weer voor een sublieme voorstelling.

Het zal moeilijk zo niet onmogelijk worden om de recensie van vorig jaar te overtreffen. Maar de uitvoering verbeteren moet lukken!

Tijdens de pauze sprint ik om het hardst met Anna naar onze stamtafel. Sinds jaar en dag zitten we daar met een vast clubje alten en sopranen. Helaas zijn er onlangs twee leden afgevallen. Sindsdien krijgen we soms een gast aan tafel. Vorige week was dat een bas. Hij maakt ons verschrikkelijk aan het lachen met een heerlijk poep en piesverhaal. Naar aanleiding van verhalen over mijn hondje.

‘Honden zijn zeker leuk, maar ze moeten niet bij me op de stoep poepen. In onze buurt woont zo’n exemplaar. Een bakbeest van een kalf. Draait dikke stinkende drollen van gigantische afmetingen. En de baas laat het gewoon liggen. Nu weet ik toevallig waar dat baasje woont. Het leek me dan ook gepast om eigenhandig een drol bij die mensen op de stoep te draaien.’

Heks krijgt een visioen van de man, zijn dikke buik tussen de knieën geklemd, zijn billen open en bloot uit de broek gestoken, hangend boven zo’n oerhollands brandschoon geveegd stoepje, knedend op minstens zo’n grote bolus als de uitschijtsels van de daar wonende hond.

Een schijterige schok van ontzetting waart door de toehoorders. ‘Helaas, ik mocht het niet van mijn vrouw,’ zijn guitige koppie kijkt ons ondeugend aan, ‘Ik heb het plan dus maar laten varen.’ Ik schiet onbedaarlijk in de lach. Wat een heerlijke mafkees, deze olijke bas!

Deze week hebben we onze pianist te gast. Enthousiast praten we over van alles en nog wat. De dames kakelen om het hardst. Heks kijkt naar zijn magische handen. ‘Heb je die nu eigenlijk verzekerd?’ Ik weet dat het niet te betalen is zoiets, maar ja, je zult maar afhankelijk zijn van de uiterst kwetsbare uiteinden van je extremiteiten.

‘Dit jaar speelt hij ook op het orgel bij de uitvoering,’ hoor ik zondag in de kerk van een sopraan. De vaste organist is er vorig jaar mee opgehouden en onze repetitor neem zijn plek in. Wat leuk! ‘Zal onze dirigent ook fijn vinden, want het zijn dikke vrienden,’ klessebest diezelfde sopraan.

OP JE PANTOFFELS SPEEL JE GEWOON BETER

Wat heerlijk dat we weer begonnen zijn met repeteren. Dat het alweer bijna zover is. Dat ik het hele stuk uit m’n kop ken. Wat geweldig dat ik op dit koor zit. Samen muziek maken is zo fijn. Het verbindt ons mensen.

Geen wonder dat ze in de hemel allemaal engelenkoren hebben. Dat is natuurlijk de plek van samenzijn en dus samenzang. Ons aards gejammer is daar maar een slap aftreksel van.

Aftreksel of niet: Dat interesseert me echt geen biet. Zolang ik maar kan zingen.

Zesennegentig jaar en geen gemaar. Mijn nieuwe vriend heeft meer energie dan ik. Hij was dan ook op zijn vierentachtigste nog wereldkampioen tennis. Ongelofelijk toch? Heks heeft heerlijke middag in het onvolprezen Leidse Hout met een zeer speciale ontmoeting!

Posted on 20 januari 2018 by lagriffeheks

Afgelopen zaterdag ben ik de hele middag met VikThor op stap. Eerst gaan we naar de fysiotherapeut. Vakkundig haalt ze me uit de knoop. Mooi. Dat scheelt. Daarna gaan we naar het Bosje van Bosman. Ik heb afgesproken met een beeldschone Poolse en haar gigantische blaffende herplaatser.

VikThor en zijn nieuwe vriendin hebben vorige week als een keertje geweldig leuk lopen dollen samen. ‘Ze heeft nog NOOIT met een andere hond gespeeld,’ riep haar baasje bijna in tranen om vervolgens het tafereeltje op te nemen met haar mobiele telefoon.

Wat erg, een hond die nooit speelt! Nou ja, wat is nooit. ‘We hebben haar twee maanden geleden uit het asiel gehaald, ze schijnt al heel vaak te zijn geplaatst en weer terug te zijn gebracht,’ vertellen de baasjes me even later. Mijn Poolse vriendin heeft haar gigantische stuk van een vriend meegebracht. Een vriendelijke reus.

Terwijl ze hem aan me voorstelt vliegt hun hond een oude dikke sukkel van een labrador aan. De baasjes storten zich op hun hopeloze asielhond. Een woest gevecht volgt, waarbij de labrador uiteindelijk weet te ontsnappen. Het stomme beest gaat er piepend vandoor. Het gebeurt in een fractie van een seconde.

‘Klotehond,’ schreeuwt de bazin van het slachtoffer tegen de aanvallende partij. Snel rent ze achter haar hond aan. Die zit met bloedende oortjes een stuk verderop heel lief en angstig te kijken. Wat een schatje is het!

Oh, oh. Wat een heftige toestanden vanuit het blinde niets. Vanuit de onzichtbare voorgeschiedenis van deze asielhond. Alle dieren gaan aan de lijn. Heks schrijft het telefoonnummer van haar nieuwe vrienden met een lippenstift op een papiertje voor het baasje van de gebeten hond. Vrijwel onleesbaar.

‘Ach, het valt wel mee allemaal,’ verzucht de vrouw na grondige inspectie van de bloederige oortjes. Mooi zo. Heks gaat er maar eens vandoor. Het is heerlijk weer. Ik ga naar het Leidse Hout.

Daar sla ik nog een paar uur stuk. Ja echt. VikThor speelt met allerlei hondjes en ik zit met de baasjes in het zonnetjes op een bank. In de loop van de middag stoeit mijn varkentje met een jonge Dalmatiër. Zij baas staat verderop te kijken. Langzaam schuifelt hij naar me toe.

‘Het is niet mijn eigen hond, hoor, ik laat hem uit voor een Russische dame,’ met twinkelende ogen kijkt hij me aan, ‘Twee keer per week!’ Het is vast een knappe dame, die Russin, aan zijn olijke blauwe kijkers te zien! ‘Ik leerde haar kennen vier jaar geleden hier in het Theehuis. Daar zat ze met haar dochtertje……’

‘Ja, ik laat ook nog twee keer per week een boxer uit!’ ‘Vast ook van een leuke mevrouw,’ denkt Heks grinnikend. ‘Kunt u mij op de wachtlijst zetten?’ grap ik terug. Nou ja, ik ben semi serieus, want zo’n hondstrouwe hulp bij het uitlaten zou echt enorm welkom zijn!

En niet eentje die er per keer 15 euro voor wil hebben, zoals laatst een alleraardigste dame. ‘Ik kan zelf geen hond houden, daarom zorg ik graag voor de honden van anderen,’ maakte ze me blij me een dooie mus.

‘Ik neem er geen honden meer bij, hoor, ik moet een beetje rustiger aan gaan doen zo langzamerhand. Volgende week word ik 96.’ Ik kijk de man glazig aan. Wat zegt hij nu? Zesennegentig? ‘U maakt een grapje,’ Heks is er snel uit. Ik word in het ootje genomen, bij de hakige heksenneus. Hij neemt me ertussen, deze man van hooguit zeventig!

Maar nee. Mijn nieuwe vriend is echt stokoud. ‘Ik heb altijd getennist. Dat doe ik nog, hoor. Met een man van 86, eentje van 84 en nog een laatste van 88. Ze hebben allemaal op hoog niveau gespeeld. Ik ook. Op mijn vierentachtigste was ik nog wereldkampioen!’ Hij ziet mijn verbijsterde blik, ‘In mijn leeftijdscategorie. Moest ik helemaal voor naar Innsbruck…..’

Ik geloof de man intussen wel. Deze bijna honderdjarige. Zou hij wel eens uit het raam klimmen? Ik heb net een boek van Fiederelsje geleend met die titel. Toen dacht ik nog: ‘Wat een onwaarschijnlijk idee. De meeste zeventigjarigen die ik ken krijgen dat niet eens voor elkaar…..’

VikThor heeft op een kwaaie avond hele stukken uit het boek gescheurd. Hij had blijkbaar behoefte aan wat leesvoer. En drie dagen later ontmoet ik dit vieve kereltje. Synchroniciteit ten top!

Nadat mijn nieuwe vriend zich heeft voorgesteld pakt hij een mondharmonica uit zijn jaszak. ‘Ik ga iets voor je spelen, Heks.’ Enthousiast riedelt hij een potpourri van bekende deuntjes. Te beginnen met ‘Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien’. Heks staat ontroerd te luisteren. Wat een bijzondere man. Ik ben nog dagen daarna blij door deze ontmoeting.

Een halve week later tref ik hem alweer. ‘Ha Heks,’ zwaait hij enthousiast uit de verte. Al snel zijn we weer in een geweldig gesprek gewikkeld. ‘Een paar jaar geleden had ik een leuke vriendin. We gingen regelmatig gezellig uit eten. Verder niks hoor! Ze was twintig jaar jonger, dat wel. Op een dag ging ze iets mankeren, heb haar nooit meer gezien. Nou ja, in haar kist. Op de begrafenis.’

Gevolgd door ‘Zing je in een koor? Wat leuk! Zingen is goed, ik zal eens iets voor je zingen! Vroeger moest ik altijd met mijn vader mee naar de katholieke kerk. Ik kom uit Noordwijkerhout, dat is heel paaps. En weet je wat nu zo gek is? Die liedjes ken ik nog steeds van buiten. In het Latijn. Haha, hoor maar…’

Uit volle borst zingt hij een stuk van een mis. Heks kent het niet. ‘Ik kom uit een Calvinistisch nest,’ vertel ik hem. Ik ken het hele psalmen en gezangenboek uit mijn kop. Ik heb nu eenmaal een vreemd geheugen voor teksten op rijm en liedjes. Ik zing vaak dingen, die ik nooit bewust geleerd heb, maar stomweg ergens heb opgepikt.

‘Volgende week ben ik jarig. Kom dan ook gezellig naar het Theehuis hier in het Hout. Ik zit daar met een man of tien. Dan ga je gewoon aan het tafeltje ernaast zitten en dan krijg je lekker een taartje van me.’ Heks moet lachen. Hij wil vast opscheppen bij zijn oude tennismakkers met zijn nieuwe vriendin.

‘Ik heb in elk geval een cadeautje voor hem, Fiederelsje,’ roep ik later tegen mijn vriendin door de telefoon. Ik heb net de leergierige actie van mijn hondje opgebiecht. ‘Ik weet niet of hij dat boek kent, maar het lijkt me echt een passend geschenk. Uit het raam klimmen als honderdjarige? Appeltje eitje voor deze man!’

Poep, schijt, kak, stront: Neem een hond. Met een kikker in zijn kont. Heks sprint een hele nacht door de steeg om ter plekke uiteindelijk een geweldig leuk mens te ontmoeten. En guess what: We zitten al een jaar te kletsen op de chat!

Posted on 30 september 2017 by lagriffeheks

TOVERHEKS.COM Zen cirkel. Nog even oefenen……

Maandagavond in de schemer in het park van Noord kom ik Rooie tegen. Haar gezellige rolmops van een hulphond kwispelend naast haar rolstoel.

‘Hij is afgelopen week hartstikke ziek geweest! Niet meer besmettelijk hoor, Heks, de incubatietijd is ruim voorbij’ we maken natuurlijk een praatje, terwijl onze honden over elkaar heen rollen van plezier, ‘Zeker negen keer heeft hij het huis ondergekotst. En elke keer op de bank of op een kleedje. Ik bleef wasjes draaien. Goeie hemel. Waarom doen ze dat toch? Waarom kotst zo’n mafkees niet gewoon op de houten vloer?’

Ja, daar vraag je me wat. Dieren zitten nu eenmaal vol verrassingen! Mijn katten piesen ook bij voorkeur op een kleedje of hondenkussen. Hetgeen ook steevast ontaardt in eindeloos wasjes draaien!

Een dag later ligt VikThor slapjes op de bank. ‘Wat is je hondje toch stilletjes, ik ben het niet van hem gewend,’ merkt mijn hulp op. Er ontgaat haar nooit zoveel.

TOVERHEKS.COM No mud, no lotus

Als ik later een rondje met hem loop sukkelt hij naast de fiets. Hij rent niet door struiken en jaagt hooguit twintig eenden de sloot in. In plaats van tweehonderd. Omdat zijn ontlasting ook niet om over naar huis te schrijven is geef ik hem preventief wat norrit en een homeopatisch middeltje bij zijn eten.

’s Avonds laat echter stort hij zich op een onder de stoel gevonden bot. Voor ik het in de gaten heb heeft hij een enorm stuk runderhuid naar binnen gewerkt. Verdorie, dat was niet de bedoeling, ik wilde hem vandaag juist een beetje strak in het voer houden.

Midden in de nacht kom ik bij uit een terugkerende droom. Nog voordat ik kan proberen me die droom te herinneren hoor ik Vikkel de Bikkel onrustig schuiven in zijn bench. Piept hij nu een beetje? Ik zit direct rechtop in mijn bed. Er was iets. Oh ja. Het heersende honden-maag/darmvirus. Een minuut later sta ik buiten met een heel gestrest hondje aan de lijn.

TOVERHEKS.COM Snuitje

In mijn pyama met trui erover ren ik door de steeg naar het eerste beste stukje groen in de buurt. Daar laat ik hem los. Direct hurkt mijn ventje bij een boom. Zijn samengeknepen billetjes ontspannen en een vreselijke stank trekt over het eeuwenoude in maanlicht gedompelde pleintje. Arm kereltje. Hij is zo ziek als een hond.

Een paar uur later begint mijn monster ook te kotsen. Het feest is compleet. Diezelfde nacht trek ik nog een paar sprintjes richting park. De dag erop lig ik compleet gestrekt.

Gelukkig is mijn hondje ook niet vooruit te branden. Sneu lig hij in zijn hokje. Ik laat het hem maar uitzieken, want ik weet natuurlijk dat het een onschuldig virusje betreft. In de loop van de middag loop ik maar weer eens een rondje door de buurt.

TOVERHEKS.COM De vrolijke buurman

Plotseling ik een bekend gezicht opduiken bij 1 van de vele hofjes hier in de steeg. Maar waar ken ik dat gezicht van? Opeens weet ik het! Het is de grote kattenvriend, die me vorig jaar heeft helpen zoeken naar Snuitje. ‘Hallo kattenman, hoe gaat het met je?’

De man kijkt me aan alsof hij water ziet branden. Wie is die vrouw? En wat moet ze van me?

‘Ik ben de moeder van Snuitje, we hebben vorig jaar maanden zitten app’en over die kat. Je hebt me helpen zoeken. Weet je nog?’ Ja, hij weet het nog heel goed. Direct informeert hij naar haar gezondheid. Geanimeerd praat ik hem bij.

TOVERHEKS.COM De weg

Als ik na ons afscheid weg loop ziet hij de achterkant van mijn sweatshirt. ‘Wat een mooie Zencirkel staat er op je shirt. Prachtig!’ roept hij enthousiast. Ik vertel hem dat het een kalligrafie van Thich Nhat Hanh betreft. ‘Wat leuk, ik zit in een filmhupperdepupclub en we organiseren binnenkort een avond met een film over zijn leven,’ ik kijk hem stomverbaasd aan.

Hij weet gewoon over wie ik het heb. Al snel zijn we in een diep gesprek gewikkeld. Maar ik heb helemaal geen tijd nu! Over precies drie minuten staat Blonde Buurman op de stoep om me te helpen met mijn administratie.

TOVERHEKS.COM Zen cirkel,

Mijn nieuwe vriend heeft zijn sporen verdiend in een andere Boeddhistische traditie. En daar wil ik natuurlijk alles over weten. We nemen afscheid met de wens nog eens verder te kletsen.

Even later krijg ik een app’je met alle informatie over de film. ‘Dank je wel. Ik heb net heerlijke kweeperenjam gemaakt en ik wil je graag een potje brengen als bedankje voor al je hulp vorig jaar,’ schrijf ik terug.

Een afspraak is snel gemaakt. Wat leuk! Zo zie je maar dat Gods wegen ondoorgrondelijk zijn. Of in dit geval Boeddha’s weg…….En elk nadeel z’n voordeel heb. Misschien kunnen we wel een speciale wijk-sangha gaan beginnen…… 😉

TOVERHEKS.COM Wijk Sangha Haha

Geniepig simultaan knijpende orthopedische fysiotherapeuten ontspannen mijn onderrug en kuiten. Eenmaal buiten begint het gewone leven weer. Vol exen van Heks. Hoe kan dat nou weer?

Posted on 30 september 2017 by lagriffeheks

TOVERHEKS.COM, Bokje.

‘Heks, wat zie er er wit uit, eh, onschuldig,’ mijn orthopedische fysiotherapeut cirkelt met zijn armen door de lucht, in een poging mijn outfit correct te omschrijven, ‘engelachtig bijna, ja,’ hij lacht er duivels bij. ‘Nou, die engelachtige outfit gaat snel uit, er is genoeg te doen, ik zit helemaal in de knoop, dus aan de bak, gemene man,’ pareer ik zijn gegrap.

Plotseling verschijnt er iemand in de deuropening. Een dubbele afspraak? Ik draai mijn hoofd naar de nieuwkomer. Nee maar! In één sprong ben ik bij de deur om de knappe kerel die daar staat te omhelzen. ‘Wat leuk, ben je een weekje over? Nog gefeliciteerd met je baby, overjarige vader. Hoe is het met je? Bevalt het vaderschap?’

Het is mijn oude fysiotherapeut. Een paar jaar geleden is hij geëmigreerd naar Londen om aldaar samen te gaan wonen met zijn eerste liefje. Maar vandaag loopt hij een dagje mee met de gemene man. Om de geniepige kneepjes van het orthopedisch fysiotherapeutische vak onder de knie te krijgen. Of beter gezegd: In de vingers.

Al snel krijg ik foto’s te zien van zijn beeldschone kind. Blonde lange haren zoals zijn vader en de schuine amandelvormige ogen van zijn Chinese moeder.

TOVERHEKS.COM Staartje

‘Het is een bewerkelijk ventje, hoor, Heks, een echte dondersteen,’ verzucht zijn vader, ‘Ik heb er mijn handen vol aan….’

‘Ja, vooral als je zelf al stokoud bent,’ plaag ik vrolijk verder. Niet verstandig, want even later ben ik aan zijn genade overgeleverd. En aan die van de gemene man. De heren besluiten me simultaan te behandelen en ik wordt hardhandig aangepakt natuurlijk na al mijn gepest.

‘Je bent er nu niet bepaald aardiger op geworden,’ roep ik verontwaardigd. Vroeger wilde mijn oude fysio me nog wel eens lekker masseren, maar de gemene man heeft zijn sporen nagelaten. Zijn effectieve martelmethoden worden hand over hand overgenomen door alle mensen die hij opleidt.

TOVERHEKS.COM De vrouw op stap met eerste lief. Ofwel Bokje en Staartje in hun eigen bubbel. En ik mocht ook mee! Woef!

Twintig minuten lang lig ik voornamelijk te schreeuwen, maar dan ben ik ook weer zo goed als nieuw. ‘Ik ga ook met een ex op stap dit weekend. Mijn eerste vriendje heeft me opgesnord op een datingsite. Hij is niet de enige ex, die ik daar ben tegengekomen. Ook mijn narcistische stalker-ex heeft me een bericht gestuurd op die site…..’

De mannen moeten lachen. ‘Van exen moet je het meestal niet hebben, Heks. Ze willen geld van je of seks,’ zegt iemand anders later tegen me. Maar niets is minder waar.

Ik sla een heerlijke dag stuk met mijn eerste liefje. We halen herinneringen op en zitten weer eens ouderwets te lachen. Een andere ex komt later in de week mijn administratie op orde brengen. Hij is nog altijd een hele goeie vriend van me. Omdat ik volgend jaar behoorlijk in inkomen achteruit zal gaan moet ik mijn uitgavenpatroon bijtijds omgooien.

‘Je gaat er ongeveer driekwart in inkomen op achteruit, Heks. Ik ben ook erg geschrokken van je medische kosten. Mijn god, wat ben je daar veel geld aan kwijt.’

Ach ja, er hangt van alles boven mijn hoofd. Maar ik kan me er niet te sappel over maken. Ik heb vroeger van niets geleefd, dus ik weet dat ik met weinig toe kan. Het enige waar ik me zorgen over maak zijn mijn beesten. En bepaalde medicijnen, die ik echt niet kan missen.

Zo ontaardt die sublieme simultane fysiotherapeutische behandeling in een week vol exen. ‘Dank jullie wel, heren, lekker was het niet, maar wel effectief. Jullie zijn echt mijn dreamteam!’

Mijn nieuwe aanbidder is een Deens acteur! Mads Korsgaard! Hij komt me reuze bekend voor!

‘Kijk uit, Heks, er probeert iemand bij je binnen te dringen,’ waarschuwt de paranormale cranio sacraal therapeut me eerder die week. En inderdaad. Een paar dagen later zie ik een mij zeer bekende kop op de datingsite opduiken. In alle opzichten bekend.

Maar dat wordt geheid ontkend……

Ik krijg een persoonlijk bericht van deze onwaarschijnlijke aanbidder, die opvallend hoog scoort op gemeenschappelijke interesses met Heks! Natuurlijk vermoed ik direct wie hier achter zit. Daar hoef je geen genie voor te zijn! Laat staan dat je er een detective voor hoeft in te huren.

Oh, oh, wat een idioot is het toch. Ik was die kwibus zo goed als vergeten. Andersom is dat wel anders blijkt: Die gek leest dus nog steeds mijn blog….. Waar hij zin in heeft! En dan vervolgens al die moeite om dit stalkerige huzarenstukje te leveren……

Sneu! Get a life!

TOVERHEKS.COM Bokje en Staartje 2.0

Mijn dagen als levend vuilnisvat zijn voorbij! Joechei! Heks is blij dat ze niet op haar mondje is gevallen. En dat die vuilbek met zijn racefiets niet op zijn plaat is gegaan. Soms heb je maar een half woord nodig, maar je krijgt een heel woordenboek. En wel het scheldwoordenboek!

Posted on 26 augustus 2017 by lagriffeheks

©TOVERHEKS.COM,

Woensdagmiddag staat Trui op de stoep. Ha, wat leuk! Snel doe ik de deur open. ‘Koffie?’ Heks is er absoluut aan toe. Ik kan vandaag maar niet uit de knoop komen.

Even later zitten we op mijn balkonnetje met cappuccino en veganistische bramen-cheese-cake. ‘Zelf geplukt en zelfgemaakt,’ grijns ik naar mijn vriendin, ‘Mijn handen lagen helemaal open van het geploeter door de dorens…..

Het is heerlijk weer. Gisterenavond heb ik een flinke wandeling over het strand gemaakt. ‘Zullen we straks naar Noordwijk rijden?’ Ik kijk Trui verwachtingsvol aan. Mijn vriendin heeft echter buienradar geraadpleegd. En volgens deze gezaghebbende app gaat het stortregenen aan het einde van de middag. Daar willen we niet in verzeild raken!

‘Ik heb Coq au Vin gemaakt, eet je gezellig mee?’ Ja natuurlijk. Heerlijk! Ik zat eigenlijk aan te hikken tegen een kliekjesmaal.

Om een uurtje of vier fietsen we de stad uit. We nemen een toeristische route naar Zoeterwoude. VikThor zit in de fietskar totdat we de warme stad uit zijn. Daarna mag hij naast de fiets rennen.

We rijden langs het Kanaal. Het is druk op de weg. En op het water! Overal recreërende mensen. Op e-bikes, racefietsen, in sloepjes, roeiboten….. Bij een brug krioelt het van de halfnaakte pubers. Ze gebruiken de leuning als duikplank. Om beurten laten ze hun duizelingwekkende capriolen zien.

VikThor sprint ook telkens richting water. Hij heeft zin in een duik. Op een plek, waar ik hem er ook weer uit krijg laat ik hem zwemmen. Daarna moet hij aan de lijn. Het is veel te druk op dit achteraf gelegen stuk openbare weg.

©TOVERHEKS.COM,

In Cronensteijn laat ik hem weer los rennen. En ook als we over het fietspad door de polder richting Zoeterwoude kachelen sprint mijn ventje los naast de fiets. Helaas komen er een heleboel fietsers aan in de verte. Het is te druk voor dit soort acties. Bovendien heeft mijn hondje wild in zijn neus. Hij doet verscheidene pogingen om het fietspad over te steken richting haas of fazant.

Net als ik probeer hem in zijn kladden te grijpen om hem weer aan te lijnen, schiet hij in het piepkleine gaatje achter de fiets van Trui en voor mijn fiets langs naar de overkant van het asfalt. Daar zit iets heel wilds heerlijk dierlijk te geuren…… Een man op een racefiets kan hem maar net ontwijken!

Ik stop en grijp mijn hond. ‘Sorry meneer, hij was me te snel af, het lukte me net niet om hem tegen te houden……’ begin ik me te verontschuldigen. De man staat me dan al brullend uit te schelden. Als een gestoorde spuugt hij allemaal ellendigs over me heen. Er is geen speld tussen te krijgen!

Even ben ik perplex van al dat verbale geweld. Dan schreeuw ik terug dat ik me al heb verontschuldigd en dat hij nu wel eens op kan houden met z’n scheldpartij. ‘Jij met je stomme belachelijke fietskar, ik haat dat soort vervoersmiddelen, achterlijk wijf, blablabla……’

©TOVERHEKS.COM,

Een wolk vieze stront sliert uit zijn mond en drijft langzaam in mijn richting. Een grote wolk gifgas…… Venijn van jaren!

Plotseling spoelt er een golf woede omhoog in mijn lijf. Het gooit spontaan een barrière op tegen deze locale kluchtige luchtvervuiling. ‘Ophouden nu,’ schreeuwt mijn stem op razende toon. Dreigend doe ik een paar stappen in zijn richting, ‘Kom maar hier, mafkees, dan krijg je een poeier.’ Grootspraak natuurlijk, maar het helpt wel. De eikel taait af!

Op de achtergrond piept Trui teksten als ‘Laat die die vent toch in zijn sop gaarkoken, Heks, hij is niet normaal, hij spoort niet, kom mee, niet op ingaan. Wegwezen nu, kijk uit, Heks…. Hij is gek, reageer er niet op…..’

Ik strek me uit tot mijn volledige lengte. 1.80 schoon aan de haak. Dan stap ik weer op mijn fiets met mijn hondje aan de riem. Puffend loopt hij het laatste stukje richting dorp. We zijn er bijna. Trui en Heks zwijgen. Het tumult klinkt nog na in onze oren.

‘Zo jammer, al die korte lontjes,’ verzucht mijn vriendin uiteindelijk. Het is waar. De wereld staat op scherp. Zelfs in die prachtige groene polder, tussen de vogeltjes en het riet, hebben mensen helemaal niks nodig om te exploderen……

‘Hoe is het gegaan de afgelopen week?’ mijn fysiotherapeut kijkt me nieuwsgierig aan. Ze behandelt me met Cranio-Sacraal therapie. Een hele aparte tak van sport binnen de fysiotherapie.

‘Ik ben bijna op de vuist gegaan met een hoogzwangere man van begin veertig,’ biecht ik op. Zoals altijd schaam ik me dood over mijn woede en gebrek aan zelfbeheersing. Het lukt me niet meer om mijn nijd eronder te houden. Beheerst te reageren. Het gif te absorberen en zijn werk te laten doen.

‘Nee, zodra ik voelde wat die man bij mij naar binnen probeerde te smijten waren de rapen gaar. Ellende van jaren. Geconcentreerde frustratie over zijn moeder, oma, vrouw en schoonmoeder gecombineerd met een laag zelfbeeld en recent ontslag van zijn zogenaamde droombaan, waar hij sowieso al jaren langzaam zat dood te gaan. En toch vind hij het erg. Want mensen hechten aan hun ellende……’

Mijn fysio moet lachen. Tot mijn verbazing. ‘Ja und?’ af en toe spreekt ze spontaan haar moerstaal, ‘Hoe voel je je nu? Daarbij?’

‘Opgelucht. Gek genoeg, want ik was er eerst eventjes helemaal niet goed van. Maar het feit dat ik niks naar binnen heb laten komen, echt helemaal geen spatje van ’s mans frustratie, dat voelt geweldig! Het was eventjes helemaal niet leuk, ik had zelfs wel op mijn bek geslagen kunnen worden, maar ik accepteer dus echt niet meer dat mensen hun troep bij mij of zelfs in mij parkeren!’

Nee, dat nooit meer. Mijn dagen als levend vuilnisvat zijn voorbij. Joechei!

‘Ik las ergens dat uit onderzoek is gebleken dat je cortisolniveau omlaag gaat als je met een open houding helemaal rechtop gaat staan. Een ingekakt postuur geeft juist meer stress….. Misschien volstaat dat in de toekomst!’ verzucht ik tot slot.

In de nabije toekomst nog niet:

Een paar dagen later staat mijn huis blauw van de rook. Een stelletje studenten doen een poging om te barbecuen Je kent het wel. Twintig aanmaakblokjes om te beginnen, een hele fles spiritus er op en walmen maar……. ‘Hallo daar, kunnen jullie de barbecue verplaatsen, mijn huis staat vol rook,’ doe ik een beleefde poging. ‘Voor jou zeker,’ is de reactie van degene, die verantwoordelijk is voor de rookoverlast, om me vervolgens een bijzonder grote bek te geven.

Ook zij krijgen hun vet van Heks. Leuk is het niet om te doen, maar niemand behandelt me meer ongestraft respectloos……..

Er wordt nog flink tegen me geschreeuwd, alsof ik iets raars doe. Even overweeg ik om de tuinsproeier in te zetten…….. Van het idee alleen al knap ik enorm op! 😉

‘Het Groot Scheldwoordenboek’. Voor inspiratie……

Roeien met de riemen die je hebt lijkt me geen goed idee. Voor mezelf dan. Hoewel ik me heb laten vertellen dat je roeit met je hele lijf rusten die spanen toch mooi wel in je handen. Heks roeit liever helemaal niet met haar zwabberarmen. Ik kijk er graag naar.

Posted on 22 augustus 2017 by lagriffeheks

Opnieuw beginnen. Dat kun je elke dag. Ja dag! Alsof het zo gemakkelijk is! Heks zit vol goede voornemens. Maar als puntje bij paaltje komt komt er weinig van terecht. Is de week alweer voorbij. En dan ben je niet blij!

Wat me wel lukt is iedere dag iets nieuws ontdekken. Gewoon hier in de straat bijvoorbeeld. Zo zie ik afgelopen week opeens een heel leuk ouderwets houten venstertje met een allerliefst dakje erboven. Op een steenworp afstand van mijn huis!

‘Daar loop ik nu tien keer per dag langs. Al jaren en jaren. En nog nooit heb ik het een blik waardig gekeurd…..’ Ik probeer oog te hebben voor schoonheid. Balsem voor mijn blote ogen, waar recentelijk de schellen vanaf zijn gevallen. Mijn ongenaakbare naakte blik laten verzachten door pracht. En weet je? Het werkt.

Maandagavond wandel ik met Steenvrouw. We keuvelen en klessebessen. Roeren onderwerpen aan om dan weer te zwijgen. Te lopen. Genieten. Zijn.

Mijn vriendin loert naar de roeiers op het Korte Vlietkanaal. Er is een soort masterclass gaande georganiseerd door haar vereniging. Ze herkent een paar leden. ‘Kijk toch, wat leuk, je kunt er maar 1 keer per jaar aan deelnemen. Het is echt heel bijzonder om te zien!’ We glijden op een bankje en genieten van al die sportieve inspanningen. Van anderen….

‘Oh, die vrouw zit helemaal verkeer in de boot. Ze doet teveel met haar armen. Niet goed,’ merkt Steenvrouw scherpzinnig op. En Heks maar denken dat je die sport vooral met je armen bedrijft. Maar nee. Je hele lijf doet mee.

Vandaag is zo’n dag dat ikzelf ook maar wat ronddobber. Weliswaar niet in een roeiboot. Maar in mijn waterbed. Om de zoveel dagen moet ik een keertje ernstig chrashen.

Daarom fiets ik vanavond nog een ruime ronde met mijn monstertje. En wandel ik vervolgens een uur met mijn vriendin. Mijn hondje dartelt om ons heen. Springt af en toe in een sloot.

Nog een paar weken, dan is dit voorlopig weer voorbij. Schemer keert met rasse schreden terug van weggeweest en eist de avonden weer op.

’s Avonds laat worstel ik toch weer met mijn woede. Ik ben nog steeds een explosief vat vol oud zeer. Dingen waar ik me nooit druk om heb gemaakt maken me plotseling razend. Mensen waar ik normaal gesproken mijn humeur niet door laat bederven knallen helemaal naar binnen met hun chagrijn. En ik heb er geen antwoord op.

De oude manier van piekeren, iets bedenken om de situatie te verbeteren of op zijn minst te harmoniseren, eventueel ten koste van mezelf: Dat gaat allemaal niet meer. Maar om nu woede met woede te beantwoorden. Afgunst met afgunst. Of nog erger: Haat met haat.

Want dat is wat ik met enige regelmaat op m’n brood krijg. Ik snap er natuurlijk geen snars van, maar iets anders kan ik er niet van maken.

We leven niet meer in het stenen tijdperk. We zijn wel iets meer dan ons reptielenbrein, al zou je het niet zeggen als je de gemiddelde politicus hoort oreren….

Een tijdje geleden mediteer ik met de Toverheksen. Eén van ons is tevens leraar binnen een Tibetaanse boeddhistische traditie. ‘Als iemand me heel naar benaderd, me bijvoorbeeld uitscheld op straat, dan bedenk ik me altijd maar dat die persoon zelf enorm lijdt. Door me dat te realiseren heb ik er persoonlijk geen last van. Het is sowieso aan te raden om gereserveerd te zijn naar je medemensen. Open en met compassie. Maar met genoeg afstand…..’

‘Nou,’ dacht ik toen nog, ‘Ik hoop maar dat alle mensen waar ik ooit op heb gescholden op straat zo wijs zijn……’ Tot mijn schande moet ik bekennen, dat ik ook wel eens uit mijn slof ben geschoten.

Ik kan me natuurlijk blijven opwinden over de respectloze benadering van deze en gene, maar ik schiet er weinig mee op. Grenzen stellen: OK. Maar daarna weg ermee. Niet al die zaadjes van woede water geven. Niet mijn nijd cultiveren.

Ik wil weer open en vrij over straat lopen. Op zoek naar iets dat ik nooit eerder heb gezien. Hier om de hoek, op loopafstand. Niet te lang stilstaan bij gefrustreerde familie, vrienden of buren. Ik wil niet verzuren.

Lachworkshop met Sylvia Kraan in pop-up plek ‘The Old School’ met een club geweldig leuke dames. Heks ligt in een deuk en dubbel, heeft de slappe lach en de kerstmannenlach! Alle gezichtsspieren getraind, de geest vrolijk en fris: Dank je wel FEM071 voor de organisatie van deze geweldig leuke avond.

Posted on 11 januari 2016 by lagriffeheks

De afgelopen dagen lig ik snotterend voor Pampus. Harder blaffend dan Ysbrandt en tevens zo moe als een hond. Toch weet ik mezelf donderdagmiddag uit mijn as te doen herrijzen. Beproefde hulpmiddelen maken dat ik net fit genoeg ben om een avondje te gaan lachen.

Onstuimige valwinden waaien me rond de Pieterskerk richting de pop-up plek ‘Old School’ waar de lachworkshop wordt gegeven. Ik zet mijn fiets vast aan een bankje en ga naar binnen. Daar tref ik Steenvrouw tussen een grote club wildvreemde dames! Wat leuk! Ik had haar ingeseind en ze is gekomen.

Met mijn daze snotterkopje probeer ik drie dingen tegelijk te doen. Daardoor heb ik niet in de gaten dat iemand een stoel probeert te zetten pal naast waar ik sta. Verstrooid pak ik de stoel aan en iedereen ligt dubbel. Ik blijk de zetel van iemand in te pikken, die er zelf op wil gaan zitten……

Algehele hilariteit. Ja, Heks is een echte bitch! De toon is gezet, het lachen is gestart nog voordat we met de officiële sessie begonnen zijn…

Niet veel later begeven we ons naar de trainingsruimte. Het is een geinig gebouw, deze oude school. ‘Ga maar in een cirkel staan,’ zegt de juf, een kleine pittige dame met een smiley op haar shirt. Eerst doen we wat oefeningen met rondlopen en contact maken.

Dan begint het echte werk: de kerstmanlach. ‘Hohohohoho,’ lopen we dikbuikig te bulderen. Na enige tijd klinkt het behoorlijk authentiek! We schateren het af en toe uit om elkaars verrichtingen.

Er is ook een oefening waarbij we elkaar de linkerhand geven terwijl we tevens ons rechteroog afsluiten met onze rechterhand. Dan gaan we keihard huilen en jammeren met elkaar. Vervolgens geven we elkaar de rechterhand en sluiten ons linkeroog af met onze linkerhand. Nu is het de bedoeling om uitbundig te lachen! En dat kost geen enkele moeite….

In deze oefening is duidelijk te zien, dat de lachsessies hun oorsprong vinden in de yogawereld. Onze juf vertelt over een yogi, die ooit met zijn leerlingen ontdekte hoe heilzaam het is om een potje te lachen/gieren/brullen! Ook binnen het Boeddhisme zijn er echte lachtradities…..

Alhoewel er ook mensen zijn, die claimen dat het in hier in het westen is ontstaan. Mij maakt het niet uit. Lachen hoef je niet te leren. Iedereen kan het. Het is 1 van de eerste effectieve communicatieve vaardigheden die we toepassen. Thich Nath Hanh vertelde ooit in dit kader hoe we als baby al snel in de gaten hebben dat lachen positieve aandacht oplevert. Hetgeen van levensbelang is voor zo’n kwetsbaar wezentje…..

Het is in die zin een essentiële overlevingsstrategie.

We hoeven het dan niet te leren, een beetje oefenen kan geen kwaad. Vanavond worden onze lachspieren goed getraind! Halverwege de sessie staan de dames hun kaken te masseren. ‘Goeie hemel, dat voel je wel!’ hoor ik iemand verbaasd mompelen. Intussen krijgen we opdracht na opdracht. Af en toe is er een kleine pauze om eventjes op adem te komen…..

Tegen het eind van de avond is iedereen helemaal los en luidruchtig. Er hangt een wolk van plezier in de ruimte. Alle dames hebben rode konen van pret. De sfeer is warm en intiem. Heerlijk!

We bedanken onze vrolijke lerares Sylvia Kraan: Ze heeft ons een geweldige avond bezorgd. Haar voorspellende woorden

‘Tijdens een lachworkshop proberen we door middel van ontspannings- en lachoefeningen controle en denken los te laten, het kind in onszelf toe te laten, een speelse houding aan te nemen en plezier en vreugde te beleven met sociale contacten.’

heeft ze volledig waargemaakt!

Prachtig concert van vrijgevochten Kontje Buikje in het Paradijs. En: Persoonlijkheidsstoornissen. Wie lijdt er niet aan? Direct of indirect? Heks doet grondig onderzoek.

Posted on 22 oktober 2015 by lagriffeheks

De laatste week verdiep ik me in het verschijnsel persoonijkheidsstoornissen. Een veelvoorkomend fenomeen. Als je de hoeveelheid mogelijke afwijkingen, de gemiddelde percentages van de bevolking die eraan lijden en de percentages door hen beschadigde mensen bij elkaar optelt vraag je je af of er nog normale mensen rondlopen op deze aardkloot.

Waarschijnlijk niet. De kans dat er ergens in de ontwikkeling van die grandioze computer in je kop iets mis gaat is te groot. Mensen worden opgevoed door narcisten, psychopaten en andere incompetent gespuis. Of groeien op in gewelddadige omgevingen, oorlogssituaties. En als je dat allemaal niet over je heen hebt gekregen wordt je dorp wel weer getroffen door een natuurramp. Of je stad opgeblazen door een terreurbeweging. Het is altijd wat……

De wereld is bevolkt met gepijnigde mensen. En mensen met pijn doen pijn. Zo blijft die negatieve spiraal in de lucht. Zucht.

Maar ja. Ik word toch een heel stuk wijzer over wat mezelf is overkomen bij de ontwikkeling van de programmatuur op mijn persoonlijke interne harde schijf. Een narcist kan veel schade aanrichten. Ook de kwetsbare variant van dit genadeloze volkje. Diegene waar je dit afschuwelijke destructieve gedrag niet direct achter zoekt: De verlegen figuur met hechtingsproblematiek en de dunne huid…..

Tegelijkertijd ligt het geluk weer gewoon op straat. Een gesprekje met een verlegen meisje en haar eigenwijze Tekkel. En later met twee ondeugende zusjes met hun nieuwe pup. Heks kan mateloos genieten van zulke kleine wondertjes.

Maandagavond vind ik een bos bloemen in mijn brievenbus. De stelen zitten vastgeklemd in de gleuf. Wat leuk! Ik weet direct van wie ze zijn, want ik heb de man in kwestie diezelfde middag nog gesproken. Terwijl hij met deze prachtige bos Hortensia’s door de stad liep te wandelen. Hij vertelde me uitgebreid over zijn prachtige kleindochter. Nauwelijks voor te stellen dat deze kerel alweer opa is…..Kijk: Alweer iemand, die blij wordt van een kind!

Woensdag neemt een Frogs me mee uit. We gaan naar een prachtig concert in Paradiso van een wereldberoemde zangeres, Concha Buika. Wat een indrukwekkende dame. Barrevoets danst ze over het toneel. Wild en niet geremd door muzikale conventies experimenteert ze er lustig op los. Met haar warme hese stemgeluid zet ze de zaal compleet op zijn kop! Heks heeft een heerlijke avond. Ze wordt nog thuisgebracht ook!

Zo speur ik en struin ik op zoek naar antwoorden. Er vallen kwartjes. Soms zoveel, dat ik wel een fruitautomaat lijk. Hier en daar gaat me een licht op. En sommige dingen vallen op zijn plek. Hetgeen ik dan te zien krijg is niet altijd even prettig. En dat is een eufemisme. Maar het is nog altijd veel beter dan de verwarring die eraan vooraf ging. De waarheid kan pijnlijk zijn. Maar verwarring schept lijden….

Het mooiste antwoord komt echter van het leven zelf. Dat prachtige leven waarin iedereen mijn partner is, zolang ik liefde en compassie kan genereren. Het genereert nu die liefde en compassie voor mij! Met vriendelijke partners, spontane ontmoetingen en elke dag wel een cadeautje uit de kast!

	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…
	Rik van Boeckel op In Memoriam Snuitje
	Fred Rohde op In Memoriam Snuitje
	stronglove op Nieuwe trailer Heksenketelmovi…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: wat leuk

Heks leert haar nieuwe familie kennen. Wat zijn ze aardig! Het is even wennen. Uit alle windstreken hierheen geblazen. Ook wat kaaskoppen komen hier grazen. In deze grazige weiden. En de weide van Heks? Vol berenklauw helaas.

Heks krijgt geld van de bedeling, zodat ik een toontje lager zing. Maar ik wil niet lager zingen met de Matthäus voor de deur. Dus klaar met het gezeur. Vandaag gaan we niet spelevaren. Ik kan de klus even niet klaren. Maar niks te maren of te mieren: Buurman traint mijn lachspieren.

Zesennegentig jaar en geen gemaar. Mijn nieuwe vriend heeft meer energie dan ik. Hij was dan ook op zijn vierentachtigste nog wereldkampioen tennis. Ongelofelijk toch? Heks heeft heerlijke middag in het onvolprezen Leidse Hout met een zeer speciale ontmoeting!

Poep, schijt, kak, stront: Neem een hond. Met een kikker in zijn kont. Heks sprint een hele nacht door de steeg om ter plekke uiteindelijk een geweldig leuk mens te ontmoeten. En guess what: We zitten al een jaar te kletsen op de chat!

Geniepig simultaan knijpende orthopedische fysiotherapeuten ontspannen mijn onderrug en kuiten. Eenmaal buiten begint het gewone leven weer. Vol exen van Heks. Hoe kan dat nou weer?

Mijn dagen als levend vuilnisvat zijn voorbij! Joechei! Heks is blij dat ze niet op haar mondje is gevallen. En dat die vuilbek met zijn racefiets niet op zijn plaat is gegaan. Soms heb je maar een half woord nodig, maar je krijgt een heel woordenboek. En wel het scheldwoordenboek!

Roeien met de riemen die je hebt lijkt me geen goed idee. Voor mezelf dan. Hoewel ik me heb laten vertellen dat je roeit met je hele lijf rusten die spanen toch mooi wel in je handen. Heks roeit liever helemaal niet met haar zwabberarmen. Ik kijk er graag naar.

Prachtig concert van vrijgevochten Kontje Buikje in het Paradijs. En: Persoonlijkheidsstoornissen. Wie lijdt er niet aan? Direct of indirect? Heks doet grondig onderzoek.

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen: