Omdat ik thuis niet oefen, moet ik het van de repetities hebben. Heks is dan ook supergeconcentreerd. Om me heen is het vaak een gekakel van jewelste. De alten hebben de naam flink te kunnen klessebessen. En het is waar. Regelmatig maant onze dirigent ons tot stilte.

Naast me zit een vrouw bij voortduring commentaar te leveren op alles wat er mis gaat. Ze praat hard in mijn oor en wijst betweterig in haar partituur. Het leidt enorm af. Ik vraag haar vriendelijk om ermee op te houden. Gek genoeg lijkt ze me helemaal niet te horen. Vrolijk kwebbelt ze verder. Soms vraagt ze me om een reactie. Me op die manier betrekkend in haar praktijken…..

Aan het eind van de dag krijg ik tot mijn verbijstering plotseling woorden met mijn buurvrouw. Als ik voor de zoveelste keer vraag me met rust te laten, vliegt ze me bijna aan. ‘Weet je wel tegen wie je het hebt?’

Oeps, is het misschien prinses Cristina, die stiekem incognito meezingt in dit koor? Ik begin me een beetje zorgen te maken. Ik wil geen RVD op mijn nek. Maar nee, ze is vast lid en ik? ‘Je bent hier maar te gast!’ fluimt ze me toe. Nou ja, ik betaal net zo hard mee hoor. En wat zij nog niet weet: ik ben sinds kort ook vast lid!  😉

Na de repetitie scheur ik de stad in. Er moet nog van alles in huis worden gehaald voor mijn feestje op zondagmiddag. Ik loop over de markt en kijk intussen in elke kroeg of ik Don Leo zie. Hij is in de stad! Na bijna vier jaar kan ik hem eindelijk weer eens in mijn armen sluiten.

In ‘Jantje van Leiden’ zie ik hem zitten met een paar vrienden. We vliegen elkaar om de hals en besnuffelen elkaar langdurig. Hij ruikt weer heerlijk naar dure parfum en hij ziet er weer piekfijn uit in zijn mooie Italiaanse pak. Ik nestel me naast hem op een barkruk en blijf gezellig even plakken.

‘Kom vanavond eventjes buurten bij me, schat, ‘ fluister ik in zijn oor bij het afscheid, ‘dan kun je mijn liefje bewonderen.’

–

Thuisgekomen begin ik direct te kokkerellen. Ik maak pittige  Surinaamse kippenpootjes met Hindoestaanse kerrie en limoen. De pan zit tot aan de nok toe gevuld. Nu moet het nog uren sudderen op een heel laag vuurtje. Tot het vlees van het bot valt. Cowboy meldt zich. We eten lekker een paar haringen en kletsen een beetje bij. Dan zet ik hem aan het werk.

Urenlang staat hij groenten te snijden voor het volgende gerecht: garnalen in kokosmelk met stinkboontjes, sereh en citroenblad. Dan kook ik nog een pan van hetzelfde zonder garnalen en een pan Thaise groene curry voor de vegetariërs. Ik besluit de bereiding van de pittige pompoentaart met muntsaus tot de volgende dag te bewaren.

Tegen de tijd, dat alles in pannen en kruiken is belt de Don aan. We hebben even lekker tijd om met elkaar te praten. Bijpraten hoeft niet, want we spreken elkaar praktisch wekelijks door de telefoon. Maar door de slechte conditie van Heks en de zware mantelzorgbaan van mijn goede vriend, lukte het de laatste jaren niet om elkaar eens op te zoeken.

‘Het heeft veel te lang geduurd,’ zeggen we, ‘we gaan elkaar echt snel weer zien.’ Bij het afscheid geef ik nog een heel mooi cadeautje aan mijn makker. Een enorme antieke asbak prachtig beschilderd met engeltjes. Ergens op de kop getikt. Tussen rommel vandaan gevist. Een juweeltje. Je kunt er zo mee naar ‘Tussen Kunst en Kitsch’. ‘Engeltjes voor een engel’, zegt Heks. Want ondanks zijn reputatie van boefje is deze lieverd absoluut ‘an Angel in Disguise…..’