Vallen en weer opstaan. Je bent zo sterk, dus doorgaan. Jij redt je wel, ouwe Heks. Misschien helpt een beetje seks…. om er weer tegenaan te gaan. Dat schijnt altijd goed aan te slaan. Bij heksen dan. In de patriarchale godsdiensten is het nog steeds uitermate zondig. Vooral voor het huwelijk. Of als je er als vrouw van geniet…..

Posted on 14 december 2019 by lagriffeheks

©Toverheks.com

‘Heks, jij redt je wel. Jij bent zo sterk, je redt je al jaren,’ roept mijn gesprekspartner. Hij heeft net een hele tijd over zichzelf zitten oreren en hij gaat daar na deze uitspraak nog een schepje bovenop doen. Mijn protest verdwijnt in lawaaierige grappig bedoelde wollige weerleggingen. Hij wil nu eenmaal geloven, dat ik mijn hopeloze leventje prima voor elkaar heb. Hij hoort niets van wat ik zeg.

©Toverheks.com

Doodmoe ben ik na ons jubileumconcert. Ik lig eindeloos onderuit, afgewisseld met uitlaatrondes van mijn viervoetige vriend VikThor. Ik besluit toch weer eens iets simpels te gaan koken, na anderhalve maand Thais en Toko. En maaltijden overslaan.

Ja, ik red me wel. Ik heb tegenwoordig meer hulp. Genoeg uren thuiszorg. Daarnaast een allerliefste jongedame, die me met administratieve kutklusjes helpt. En kutklusjes van opruimerige aard. En tot slot een goede vriend, die zich in mijn ingewikkelde financiële situatie heeft vastgebeten. Hij brengt de onderste steen boven, langzamerhand krijg ik weer een beetje zicht op mijn financiën. Nog geen grip.

©Toverheks.com

Daar liggen nog een paar hinderlijke foute narcistische leeuwen en beren op de weg. Heks gaat niet over lijken, dus ik moet geduld hebben. Me niet gek laten maken. Rustig wachten tot het tij keert. Met mijn goede vriend als buffer tussen Heks en haar kwelduivels.

Ik ben in elk geval niet meer in paniek. Bang gemaakt door mijn plaaggeesten, bestookt met verkeerde informatie. Eindelijk staat er iemand achter me. En voor me.

Ik heb dus eindelijk na dertig jaar tobben meer hulp gekregen. Niet van mijn familie. Niet van mijn vrienden, op eentje na dan. Voornamelijk van instanties. En nog is het afzien in slechte periodes. En die periodes volgen elkaar voortdurend op.

Ik kan er dan ook totaal niet tegen als mensen dingen roepen als, ‘Heks, jij redt je wel. Jij bent zo sterk, Bladiebla.’ Lekker makkelijk om te zeggen! Ben je er mooi van af.

©Toverheks.com

Je hoeft niets voor me te doen, ik begrijp heel goed, dat elk huisje zijn eigen kruisje heeft, bovendien kun je in mijn geval wel aan de gang blijven natuurlijk, ik blijf maar ziek, al meer dan dertig jaar, maar zeg niet zulke dingen. Het strookt niet met mijn werkelijkheid. Want de uren thuiszorg en andere hulp ten spijt blijft mijn leven een landerig bestaan. Ik kom tot niets. Er zit kop noch staart aan.

De realiteit is, dat ik nauwelijks iets voor elkaar krijg. Alles wat ik onderneem resulteert in dagenlang geen pap kunnen zeggen. ‘Je hebt het goed vol gehouden,’ zegt Hopla na een middag op een fantasy festivalletje.

Het is waar, ik sta nog overeind. Sterker nog, ik stuiter nog uren door mijn huis na thuiskomst. Pas tegen de ochtend lukt het me om in slaap te vallen. Om de volgende dag hartstikke ziek wakker te worden. Ik heb het goed volgehouden, jazeker, tot ik omviel.

©Toverheks.com

Na het jubileumconcert flikker ik voor mijn deur met fiets en al om. Ik heb het bijna gered om heelhuids thuis te komen, maar op het laatste moment gaat het toch nog mis. De medewerkster van het hotel aan de overkant schrikt zich een hoedje. Ze staat heerlijk een sigaretje te roken in de steeg. ‘Help, Heks, wat doe je nu?’

Ook die nacht stuiter ik tot een uur of 5 door het huis. Kapot. Misselijk van moeheid. Maar slapen lukt niet. Mijn hele lijf stampt. Stil liggen is al geen optie.

Afgelopen nacht het ik ook een sluiternacht. Mijn bezoek met zijn eindeloze verhalen, waar ik geen speld tussen krijg, terwijl hij elk verhaal minstens twee of drie keer achter elkaar vertelt, ook de verhalen, die ik al twintig keer eerder gehoord heb….

©Toverheks.com

Zijn in mijn beleving zeer onaangename opmerkingen over mijn situatie….. ongetwijfeld goed bedoeld zeg ik maar alvast bij voorbaat. Om jullie de wind uit de zeilen te nemen. Elke kloterige opmerking over mijn leven is altijd goed bedoeld naar het schijnt….. Dit alles helpt niet bepaald mee om mijn lichaam en geest tot rust te brengen.

Ik doe leuke dingen. Het fantasy festival. Het concert. Nu weer een kerstkrans maken bij Hopla. Zo gezellig. Ik geniet hier allemaal intens van!

Dezelfde avond lig ik levenloos op bed televisie te kijken. Met 1 oog open. Met kleren en al. Pas tegen vijf uur ’s morgens heb ik genoeg energie om de hond uit te laten.

©Toverheks.com

De dag erna kan ik niet bewegen. Mijn armen zijn helemaal naar de klote. Overal spierpijn. Schouders vastgevroren aan mijn romp. Hoe kreeg ik het vroeger voor elkaar om vijftig van die dingen op een dag te maken? Een uurtje met een snoeischaar in de weer resulteert tegenwoordig in extreme pijnen, wakker liggen, dagenlang bijtrekken…….

Ga dus niet zeggen van ‘Heks, jij redt je wel. Jij doet dat al jaren. Bladiebla….’ Want je weet er niks van. Het eindeloze uitzitten van hopeloze dagen vol pijn en ongemak. De offers, die ik moet brengen om een keer gewoon iets te doen. De eenzaamheid. Vooral dat laatste. Het gevoel er zo ontzettend in mijn eentje voor te staan.

©Toverheks.com

Zonder liefhebbende familie. Zonder geliefde. Met een hele kleine achterban. De mensen, die ik met enige regelmaat zie, ik bedoel dan wekelijks of maandelijks, zijn thuiszorgmedewerkers of fysiotherapeuten. Of mijn homeopaat of acupuncturist…..

Een handvol trouwe vrienden zie ik goddank ook nog met enige regelmaat. Die houden me in de lucht! Vooral mijn oude vriend, die me met mijn financiën helpt.

Dan zijn er nog de mensen, voor wie ik voor mijn gevoel een projectje ben geworden. Even eens in de zoveel maanden vijf minuutjes bij Heks langs….. Niet eens lang genoeg om de jas uit te trekken. Ook weer goed bedoeld. Toch maken zulke bezoekjes me heel verdrietig.

©Toverheks.com

Heks moet het in zo’n geval niet in haar kop halen, om te zeggen hoe de zaken er echt voor staan. Dat wordt niet gewaardeerd.

‘Jij redt je wel Heks. Jij bent altijd zo positief. Jij bent sterk. Ook al flikker je met fiets en al om, je staat toch weer op. Je zit je eenzaamheid uit. Je laat je beledigen door vrienden, die je situatie bagataliseren, om ervan af te zijn en maakt er een grap van. Ja, jouw leven is top.’

©Toverheks.com

Gelukkig zijn de metingen bij mijn acupuncturist sinds de operatie aan mijn mond van afgelopen zomer veel beter. Volgens mij bestaat er een verband. Stiekem hoop ik dat ik van die verbeterde metingen ook iets ga merken op termijn. In de vorm van energie. Want van alle mankementen is het gebrek aan energie het ergste.

Pijn kan ik mee leven. Een hotseflotsig lijf ook. Maar zonder energie kom ik tot niets. Kom ik nergens. En laat dat gebrek aan energie nu een hoofdkenmerk van ME zijn………. De chronische vermoeidheidsziekte. De vage onbegrepen kwaal van een zootje uitgeputte medemensen.

Ja, ik red me wel. Samen met een klein legertje hulpverleners en een paar dierbaren. Het is een moeizame bevalling, dat wel. Maar ik blijf de grenzen van wat wel mogelijk is opzoeken. Ik ga ook weer nieuwe uitdagingen zoeken. Zoals de vervolgopleiding van de Heksenschool! Dan blijft het een beetje leuk.

Dit is gewoon een leven. Een leven van iemand met een chronische ziekte. Iemand, die ook iemand is. Ook al maakt zo’n ziekte je een soort niemand. Als je niet uitkijkt! Gewoon een leven. Mijn amoebe-leventje.

©Toverheks.com

Alles is relatief! Is jarenlang mijn rechterarm mijn ‘slechte’ arm, nu is mijn arme linkerarm de armzalige…. En ook: Als je links weg haalt wordt de linkerkant van rechts links. Maar dat is weer een heel ander verhaal!

Posted on 4 januari 2017 by lagriffeheks

De dag na kerst zit ik alweer bij mijn huisarts. Ik zie de man bijna dagelijks de laatste tijd. ‘Wat zal het deze keer zijn?’ zie ik hem denken. ‘Ik wil een cortisone prik,’ steek ik maar direct van wal. De dokter kijkt me glazig aan. Wat nu weer? Een paardenmiddel van stal halen? En dat voor iemand die zich hevig verzet tegen behandeling met antibiotica en morfine……

Ja. Heks is het zat om te creperen van de pijn. Zonder uitzicht op verbetering. Al weken neemt de pijn in mijn rug, linkerschouder en -arm al mijn aandacht en energie in beslag. ‘Hoezo heb jij niks bij een reumatoloog te zoeken, Heks?’ vraagt mijn fysiotherapeut me onlangs, ‘Die gewrichten van jou zijn behoorlijk ontstoken door alle irritatie.’ Oh. Oeps.

Zo heb ik het nooit bekeken.

Met kerst spreek ik een familielid met in toenemende mate vergelijkbare fibromyalgische klachten. Die krijgt knoepers van cortisone injecties. En dat helpt. Waarom heb ik daar nooit eerder aan gedacht?

Zo race ik die middag door de stad op mijn elektrische fiets met hondenkar. Eerst naar de fysiotherapeut,. Dan naar de apotheek om de ampul op te halen. Opnieuw naar de huisarts voor de daadwerkelijke prik. Een heel gedoe, want de locaties bevinden zich in allerlei uithoeken van de stad.

Geen pretje ook dat gehobbel met die schouder uit zijn verband en die dove arm en hand. Ik weet gewoonweg niet hoe ik op mijn fiets moet zitten. De auto is echter geen optie. De stad zit vol koopjesjagende kerstvakantiegangers. Geen doorkomen aan.

‘Waar zal ik hem zetten? Hier vooraan maar, daar zitten de meest pijnlijke pezen en aanhechtingen…’ De injectie wordt geprepareerd. ‘Er gaat een stevige verdoving bij, lidocaïne, dat is protocol,’ mijn huisarts staat geconcentreerd te fröbelen. Ale ingrediënten gaan in 1 spuit. Dat scheelt. Ik zie er bepaald niet naar uit.

Het is een rotprik. En het duurt maar en duurt maar. Ik verplaats mijn aandacht naar mijn friemelende tenen en zit het uit. ‘Zo, al klaar. Laat me over pakweg twee weken even weten hoe het ervoor staat,’ stralend geeft hij me een hand. Zo is hij. Altijd positief. Ik heb echt een fijne huisarts, ook al zijn we het niet altijd met elkaar eens.

Als ik de trap afloop voel ik me al een ander mens. ‘Het zal die verdoving wel zijn,’ denk ik bij mezelf, ‘eerst maar eens kijken hoe het ervoor staat als die is uitgewerkt.’ Maar het effect blijft. De dooie vingers lopen terug van drie naar anderhalf. De onderarm raakt uit de kramp. De schouder kalmeert enigszins.

Verder zit er nog van alles schots en scheef in die streek, maar nu kan de boel tenminste genezen en langzaam maar zeker weer op zijn plek vallen. Hoop ik. Vooralsnog scheelt het gigantisch in de pijn. Ik kan weer een beetje op een stoel zitten. En op de fiets.

Wel moet ik de geprikte schouder volledig ontzien. Hetgeen moeilijk is als de pijn vermindert. Ik probeer zoveel mogelijk met mijn rechterarm te doen. Jarenlang mijn slechte arm. Alles is relatief!

Een week later overleg ik met de huisarts. Ik wil een verwijzing voor de pijnpoli en voor de reumatoloog. Dat eindeloze getob in mijn eentje moet maar eens afgelopen zijn. Weg met al die ontstekingen en weg met de pijn!

Ik ween om bloemen in de knop gebroken: Afscheid is een beetje sterven. Liefde vermag veel, maar niet alles blijkt maar weer. Maar ook: Als er ergens een deur dicht gaat, gaat er elders een raam open……. Ik verheug me al op de frisse lucht!

Posted on 9 november 2015 by lagriffeheks

Vorige week maandag heb ik een magische ervaring. Middenin mijn grieperige snothuilbuien over mijn verbroken relatie denk ik aan het nakende uitwisselen der spullen en sleutels. Op dat moment voel ik al mijn geïnvesteerde intenties en liefde bij me terugkeren. Spontaan.

Ik ondervind aan den lijve hoe ik van de ander gehouden heb. Alles wat ik heb uitgezonden keert onversneden bij me terug. Op deze manier krijg ik onverwacht duidelijk inzicht in mijn eigen kant van deze liefdesgeschiedenis.

Het voelt heerlijk! Helemaal niets mis mee, deze gevoelens. Wonderbaarlijk genoeg herhaalt dit proces zich hierna met andere mensen uit mijn verleden, waarmee ik vergelijkbare problematiek heb gehad.

Ik stroom vol met liefde, vertrouwen, toewijding en warmte. Het voelt fijn en stevig. Een warm bad, een duffelse jas, veilig en liefdevol: Fantastisch……

Mocht ik ooit door beschuldigende opmerkingen van anderen getwijfeld hebben aan mijn eigen intenties naar hen toe: Ik ben er in één klap vanaf.

Zaterdag haal ik samen met Frogs mijn spullen op bij Cowboy. Omdat mijn fietskar er nog staat gaan we met zijn gigantische auto.

We sjouwen een paar dubbele ramen uit mijn berging naar buiten. Die moeten ook mee. Ooit bij het grof vuil gevonden en meegenomen door mijn ex naar het huis van Heks. Hij gaat er een muziekstudio mee bouwen in zijn huis. Althans dat was ooit de bedoeling…..

Een vuilniszak met kleren en een klaptafeltje volgen. Dan rijden we de stad uit. Heks is nerveus. Ik heb geen idee hoe dit gaat verlopen. Het kan alle kanten op voor mijn gevoel. Net als onze gesprekken de laatste tijd.

Neem nu het laatste telefoongesprek: In een poging me terug te krijgen riep hij dat mijn wereld hem niet interesseert. Verwarrend….. Of duidelijk. Het is maar hoe je het bekijkt.

In Amsterdam zijn we met een kwartiertje klaar met de uitwisseling. Geïrriteerd helpt Cowboy met het inladen van mijn fietskar. Het bijbehorende verbindingsstuk krijg ik echter niet mee.

‘Dat is van mij,’ zegt hij beslist. ‘Maar ik heb je er toch echt eentje gegeven,’ pleit ik. ‘Geef dat knopje terug, man,’ denk ik bij mezelf. Het is waar. Hij heeft zelf een verbindingsstukje aangeschaft. Daarna heb ik de mijne ook aan hem gegeven. Nu heeft hij er dus twee. En geen kar…..

‘Mijn oude servies heeft hij wel gehouden, ik zag het op het aanrecht staan,’ zeg ik later tegen Frogs, ‘Ik kreeg de lege kratten mee terug.’

‘Ik zal je nooit vergeten.’ De laatste woorden van Cowboy zijn vriendelijk bedoeld. ‘Ik wens je echt het allerbeste,’ Heks meent het vanuit de grond van haar hart. We omhelzen elkaar en nemen afscheid. Vertrouwd voelt het. Ruikt het. Wat is dit ontzettend moeilijk.

Op de terugweg heb ik geen praatjes meer. Tranen biggelen onophoudelijk over mijn wangen. Je houdt nu eenmaal niet van iemand vanwege allerlei geweldige kwaliteiten. Vaak heb je lief ondanks….

Hardnekkige hoop is voor de zoveelste keer de grond in geboord. Thuis gekomen neemt Frogs Varkentje mee voor een wandeling. Het arme dier is ook van slag. Heks likt haar wonden. Later die middag belt mijn kikkervriend me op. ‘Ik ga wel koken Heks, kom maar lekker bij me eten.’

Zo zit ik vanouds bij Frogs aan de Spaghetti Bolognese. Troosteten. We luisteren naar mooie muziek en kletsen over van alles en nog wat. Gespreksstof genoeg. Zoals altijd.

‘Ik had gehoopt, dat ik me opgelucht zou voelen, maar niets is minder waar. Het voelt verschrikkelijk allemaal,’ verzucht ik later die avond. Ik heb ernstige relatie-afkickverschijnselen. Cold Turkey. Het einde van een tijdperk.

Hele leuke treinreis: Heks maakt een nieuwe vriendin! Een echte dierenvriend van een dame. Ysbrandt vindt haar stiekem ook heel lief! En mooie foto’s van mijn hondje op het strand!

Posted on 6 januari 2015 by lagriffeheks

Maandagmiddag pak ik een trein vanuit Amsterdam naar Leiden. Samen met Varkentje. Het is altijd een hele onderneming. Vouwfiets, mijn eigen bagage, hondenspullen en hondje. Omdat Ysbrandt altijd uiterst fel is tegen vreemden, die plotseling opduiken vanuit het niets, reis ik bij voorkeur niet in de spits. Toch is het druk in de trein.

Hele volksstammen laten zich vervoeren naar Schiphol, bepakt en bezakt met enorm hutkoffers. Ook lopen er veel vage jongeren door de trein. Ze duiken het toilet in om er in no time weer uit te komen. ‘Wafwaf’, grauwt mijn schatje, ‘Grrrr, Wragf, Gorgeldewraf!!’ Ik hou hem strak tegen mijn lijf. Om zijn snoet zit een kleine muilband. Zo kan hij niet eventjes snel in een paar ballen of billen bijten…..

‘Bijt uw hond?’ vraagt een jongeman van Marokkaanse afkomst. ‘Ja, je kunt em beter met rust laten!’ waarschuw ik hem. Hij loopt recht op Ysbrandt af en steekt z’n vingers bijna in zijn bek. ‘Grrrr’, knauwt mijn hondje. Bijna heeft hij toch een middelvinger te pakken, ondanks zijn muilkorf. Je zou zeggen: Een gewaarschuwd mens telt voor twee. In dit geval zijn mijn woorden aan dovemansoren verspild….

Als het weer iets rustiger wordt op het balkon, schrijf ik een verhaaltje op mijn Ipad. Dan stapt er een vrouw in. Ze gaat pal tegenover me zitten. O jee, als ze nu maar niet haar vingers in de bek van mijn monster steekt. Haar knieën raken bijna de mijne. En daartussen geklemd zit mijn boze ventje.

‘Hallo hondje’, zegt ze, ‘Is hij bang? Bijt hij?’ Ik knik bevestigend. Hopelijk schrikt dat haar genoeg af om ergens anders te gaan zitten. Ze glimlacht echter breed vanonder haar hoofddoek. Een schitterende rij tanden blinkt me tegemoet. ‘Ik ben niet bang van honden. Als je zelf rustig bent en ze niet recht in de ogen kijkt, is er niets aan de hand.’

Ze heeft het nog niet gezegd of Ysbrandt gaat relaxed op de grond liggen.

Ze kijkt me aan met een open blik. ‘Ik ben dol op honden, katten, alle dieren eigenlijk. Ik hou meer van dieren dan van mensen!’ Ik begrijp wat ze bedoelt. Dieren laten je nooit zitten, ze houden onvoorwaardelijk van je. De trouw van mijn have is me zo dierbaar. Ze hebben me door de meest donkere periodes van mijn leven gesleept.

In tijden, dat iedereen me leek te zijn vergeten, stonden ze me bij. Ik heb heel wat uurtjes in bed doorgebracht omgeven door mijn katten. Er zijn vele dagen geweest, dat mijn enige uitje de rondes met Ysbrandt waren. Mijn trouwe kameraad.

‘Ik heb zelf een Rottweiler gehad. Het was de hond van de buren. Ze hadden er echter geen tijd voor, het dier werd verwaarloosd. En toen beet hij het nichtje van die mensen. Het was absoluut de schuld van dat kind zelf. Ze misdroeg zich tegenover dat beest. Zat hem te pesten. Ik heb het regelmatig met eigen ogen gezien! Maar goed, ze wilden hem laten afmaken. Hij was pas vijf jaar!’

Ze vertelt over de tijd met haar hond, een ontroerend verhaal. ‘Ik kon midden in de nacht over straat, nooit werd ik lastig gevallen. Vrijgezelle mannen, die op bezoek kwamen joeg hij de stuipen op het lijf!’ Ze begint hartelijk te lachen. Het is een prachtige vrouw. Ik neem aan, dat er heel veel single mannen achter haar hebben aangejaagd. En uit eigen ervaring weet ik, dat een blaffende lijfwacht dan echt geen overbodige luxe is….

Veel te snel ben ik in Leiden. Ik moet de trein uit. Mijn nieuwe vriendin helpt me met mijn ingewikkelde manoeuvres. Fiets uitklappen, hond in positie plaatsen, draaien zodat ik aan de goede kant van het balkon sta. ‘Hoe heet je?’ ‘Maria en jij?’ ‘Toverheks’ We wisselen snel wat gegevens uit. Dan sta ik alweer op het perron. Wat een leuke treinreis! Wat een bijzondere dame! Wie weet hoor ik nog eens van haar…..

Help! Brand in het ziekenhuis! Heks helpt handje met ontruimen afdeling reumatologie! Althans, dat was het plan….. Gekke koortsdromen en kekke onzinverhalen.

Posted on 22 oktober 2014 by lagriffeheks

Alweer!!!!

Nou moe, ben ik weer ziek. Ik hobbel weer aardig van het ene griepje in het andere. Potverdorie. Heks kan het niet uitstaan. Ik wil niet weer zo’n ouderwetse winter met 8 zware griepaanvallen achter elkaar.Die LDN-pillen zullen toch nog wel hun werk doen? Of zou mijn verminderde weerstand te wijten zijn aan de gifbaden, die ik mijn hondje geef tegen de Demodex parasiet?

Vrij adequate weergave van mijn gestumper

Ik denk aan de woorden van een zangmaatje van me. Zij heeft allerlei fibromyalgische klachten. ‘Heks, het heeft geen zin om je af te vragen, waarom het soms opeens weer minder gaat. Dat hoort bij het beeld. Helaas. Denk nou niet, dat je iets verkeerd doet…..’

Ik ben eens bij een reumatoloog geweest, die precies hetzelfde zei. De man is als enige in Nederland gespecialiseerd in fibromyalgie. Hij kon niets voor me doen, vertelde hij me direct. Wel heb ik die middag heel veel opgestoken over dit ziektebeeld. Ook wist hij het verband duidelijk te maken tussen ME en fibromyalgie.

Zoiets dus

‘Zie het als twee verzamelingen, die net als de tafel, waaraan we nu zitten, samen een ovaal vormen.’ Zijn handen cirkelen over de enorme tafel. ‘Ze overlappen in het midden. Je ziet wel, dat patiënten in de loop van één van de ziektes symptomen krijgen, die meer aan ‘, hij gesticuleert druk, ‘de andere kant van de tafel thuis horen.’

Hij vertelde me ook over onderzoek, waaruit blijkt, dat de neuronen in de hersenen van mensen met fibromyalgie na een pijnprikkel blijven vuren. Vandaar de extreme pijn. Zoals wanneer ik door een mug gestoken wordt. Onze lijven maken letterlijk van een mug een olifant…..

Oeps, brand in een vleugel van het ziekenhuis. Gelukkig is er net een ME patiënt op het spreekuur

Ook wees hij me op het vreemde fenomeen, dat wij onder invloed van een flinke stoot adrenaline bergen kunnen verzetten. Dat roept bij de omgeving altijd enorm veel vraagtekens op. Het is mezelf ook vaak een raadsel hoe dat kan. “Als er nu hier op deze afdeling brand uitbreekt, helpt u me waarschijnlijk om alle patiënten veilig buiten te krijgen.’

Ik zag het voor me. Met een inderhaast aangetrokken verpleegstersuniform sta ik mijn mannetje als vrouw met ME. Naast andersoortige MEers, brandweerlieden en EHBOers blijf ik koelbloedig tot het eind, ‘ Maar daarna ligt u minstens drie maanden in bed. Te herstellen!’ schoot hij mijn droombeeld aan flarden.

Heks helpt alle patienten van de brandtrap af

‘Zo’n terugval hoort erbij erbij, mevrouw Toverheks, het is inherent aan het ziektebeeld. Maar u bent slim en knap. U ziet er geweldig leuk uit, wat een mooie outfit! En die bezemsteel! Geweldig! Het lukt u om iets van uw leven te maken. Daar gaat het om. De kunst is om niet in paniek te raken, wanneer u een ernstige terugval hebt. Ook dat gaat weer voorbij.’

Ach, laat ik zijn advies maar weer ter harte nemen. En kalm blijven. Het uitzitten. Frogs is met het hondje op stap. Op televisie is Sesamstraat bezig. Met Grover in de hoofdrol. Straks komt mijn hulp haar oude bank bij me brengen. De schat. Samen met haar man. Daar zal Cowboy blij mee zijn. Hij mist in mijn huis een lekkere hangplek. Drie dagen geleden had hij het er nog over. En hop! De goddelijke voorzienigheid vervult al mijn wensen!

Mijn nieuwe bank

Cowboy zal blij zijn!

	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…
	Rik van Boeckel op In Memoriam Snuitje
	Fred Rohde op In Memoriam Snuitje
	stronglove op Nieuwe trailer Heksenketelmovi…
	stronglove op Maan, maan, maanzieke maan. Wa…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: helpt

Alles is relatief! Is jarenlang mijn rechterarm mijn ‘slechte’ arm, nu is mijn arme linkerarm de armzalige…. En ook: Als je links weg haalt wordt de linkerkant van rechts links. Maar dat is weer een heel ander verhaal!

Ik ween om bloemen in de knop gebroken: Afscheid is een beetje sterven. Liefde vermag veel, maar niet alles blijkt maar weer. Maar ook: Als er ergens een deur dicht gaat, gaat er elders een raam open……. Ik verheug me al op de frisse lucht!

Hele leuke treinreis: Heks maakt een nieuwe vriendin! Een echte dierenvriend van een dame. Ysbrandt vindt haar stiekem ook heel lief! En mooie foto’s van mijn hondje op het strand!

Help! Brand in het ziekenhuis! Heks helpt handje met ontruimen afdeling reumatologie! Althans, dat was het plan….. Gekke koortsdromen en kekke onzinverhalen.

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk: