Vorige week maandag heb ik een magische ervaring. Middenin mijn grieperige snothuilbuien over mijn verbroken relatie denk ik aan het nakende uitwisselen der spullen en sleutels. Op dat moment voel ik al mijn geïnvesteerde intenties en liefde bij me terugkeren. Spontaan.

Ik ondervind aan den lijve hoe ik van de ander gehouden heb. Alles wat ik heb uitgezonden keert onversneden bij me terug. Op deze manier krijg ik onverwacht duidelijk inzicht in mijn eigen kant van deze liefdesgeschiedenis.

Het voelt heerlijk! Helemaal niets mis mee, deze gevoelens. Wonderbaarlijk genoeg herhaalt dit proces zich hierna met andere mensen uit mijn verleden, waarmee ik vergelijkbare problematiek heb gehad.

Ik stroom vol met liefde, vertrouwen, toewijding en warmte. Het voelt fijn en stevig. Een warm bad, een duffelse jas, veilig en liefdevol: Fantastisch……

Mocht ik ooit door beschuldigende opmerkingen van anderen getwijfeld hebben aan mijn eigen intenties naar hen toe: Ik ben er in één klap vanaf.

Zaterdag haal ik samen met Frogs mijn spullen op bij Cowboy. Omdat mijn fietskar er nog staat gaan we met zijn gigantische auto.

We sjouwen een paar dubbele ramen uit mijn berging naar buiten. Die moeten ook mee. Ooit bij het grof vuil gevonden en meegenomen door mijn ex naar het huis van Heks. Hij gaat er een muziekstudio mee bouwen in zijn huis. Althans dat was ooit de bedoeling…..

Een vuilniszak met kleren en een klaptafeltje volgen. Dan rijden we de stad uit. Heks is nerveus. Ik heb geen idee hoe dit gaat verlopen. Het kan alle kanten op voor mijn gevoel. Net als onze gesprekken de laatste tijd.

Neem nu het laatste telefoongesprek: In een poging me terug te krijgen riep hij dat mijn wereld hem niet interesseert. Verwarrend….. Of duidelijk. Het is maar hoe je het bekijkt.

In Amsterdam zijn we met een kwartiertje klaar met de uitwisseling. Geïrriteerd helpt Cowboy met het inladen van mijn fietskar. Het bijbehorende verbindingsstuk krijg ik echter niet mee.

‘Dat is van mij,’ zegt hij beslist. ‘Maar ik heb je er toch echt eentje gegeven,’ pleit ik. ‘Geef dat knopje terug, man,’ denk ik bij mezelf. Het is waar. Hij heeft zelf een verbindingsstukje aangeschaft. Daarna heb ik de mijne ook aan hem gegeven. Nu heeft hij er dus twee. En geen kar…..

‘Mijn oude servies heeft hij wel gehouden, ik zag het op het aanrecht staan,’ zeg ik later tegen Frogs, ‘Ik kreeg de lege kratten mee terug.’

‘Ik zal je nooit vergeten.’ De laatste woorden van Cowboy zijn vriendelijk bedoeld. ‘Ik wens je echt het allerbeste,’ Heks meent het vanuit de grond van haar hart. We omhelzen elkaar en nemen afscheid. Vertrouwd voelt het. Ruikt het. Wat is dit ontzettend moeilijk.

Op de terugweg heb ik geen praatjes meer. Tranen biggelen onophoudelijk over mijn wangen. Je houdt nu eenmaal niet van iemand vanwege allerlei geweldige kwaliteiten. Vaak heb je lief ondanks….

Hardnekkige hoop is voor de zoveelste keer de grond in geboord. Thuis gekomen neemt Frogs Varkentje mee voor een wandeling. Het arme dier is ook van slag. Heks likt haar wonden. Later die middag belt mijn kikkervriend me op. ‘Ik ga wel koken Heks, kom maar lekker bij me eten.’

Zo zit ik vanouds bij Frogs aan de Spaghetti Bolognese. Troosteten. We luisteren naar mooie muziek en kletsen over van alles en nog wat. Gespreksstof genoeg. Zoals altijd.

‘Ik had gehoopt, dat ik me opgelucht zou voelen, maar niets is minder waar. Het voelt verschrikkelijk allemaal,’ verzucht ik later die avond. Ik heb ernstige relatie-afkickverschijnselen. Cold Turkey. Het einde van een tijdperk.