Heks heeft een groot geluk bij een ongeluk: Ik heb oog voor klein geluk! Ik kan eindeloos genieten van een moeder met pasgeboren baby, een baasje met haar trouwe viervoeter of een onschuldige flirt met een restauranthouder. Zonneschijn in gouden herfstbladeren stoomt als een gulden gloed mijn hart in. Mijn eigen kleine Varkentje maakt me ’s morgens altijd aan het lachen. Het zijn momenten. Zonder verband in de tijd geplaatst.

Het levert geen ‘lang en gelukkig’ op. Het past nergens in het kader van een geslaagd leven. Er rust geen zegen op. Evenmin kun je me succesvol noemen met mijn kletspraatjes en spontane ontmoetingen. Mijn leven met al mijn partners is geen wereldnieuws. Laat staan lokaal nieuws. Anoniem geniet deze ‘Vergeten Groente’ van al dat klein geluk. Zomaar. Wat een mazzel! Ik ben echt spekkoper hierin….

Vandaag loop ik weer met Ysbrandt te wandelen. Zoals altijd. Elke dag. Hondjes duiken op en snuffelen aan mijn ventje. Hun baasjes kijken vertederd toe. We zijn op weg naar mijn therapeute. Varkentje heeft goede zin vandaag. Ook hij is flink van slag geweest door de recente ontwikkelingen in mijn privéleven. De roedel is niet compleet. Hij mist zijn Grote Cowboyvriend.

Gelukkig heeft hij in mijn therapeute een nieuwe vriendin gevonden. Uitgebreid knuffelt hij met haar. Stijf tegen haar knie geplakt laat hij zich achter zijn oren kriebelen. Met een vergenoegde snoet zit hij me aan te kijken. Daarna rolt hij nog even lekker over het hoogpolig tapijt, om tenslotte tevreden in een hoekje een uiltje te knappen.

‘Hoop is hopeloos,’ beweer ik als we over de dingen praten, die me bezig houden. ‘Welnee, Heks, hoop hebben is een fantastische eigenschap van jou. De wereld heeft mensen met hoop nodig. Alleen in combinatie met jouw extreem lange adem bij de verkeerde mensen werkt het tegen je.’

De realiteit heeft mijn hoop de grond in geboord. Sinds ik zie, dat het het worstje voor mijn neus is dat me als een gek de verkeerde kant op doet rennen, ben ik niet meer te paaien door hoop. Hopeloos natuurlijk.

Geloof, hoop en liefde. Als je je geloof in iets verliest, je hoop vervolgens de grond in wordt geboord…. Wat moet je dan nog met je gevoelens van liefde?

Koesteren. Liefde is nooit verkeerd. God houdt ook van Saddam Hoessein en Hitler. Ze zullen er weinig weet van hebben, zittend in hun eigen hel. Het goddelijke maakt geen enkel onderscheid als het op liefhebben aankomt. Dat vind je terug in elke religieuze traditie.

Heks is geen god. Ik worstel met gevoelens van wanhoop, woede en teleurstelling. Ik zou me nooit aan het kruis laten nagelen om een stelletje gekken hun zin te geven. De wereld past niet op mijn schouders.

Toch weet ik wel intussen wat Jezus bedoelde met die andere wang toe keren. Niet dat je jezelf constant op je bek moet laten slaan. Niet dat je voor medemensen gaat staan en roept: ‘Sla me, sla me!!’ Dat zou natuurlijk te gek voor woorden zijn. Het betekent slechts dat je geen kwaad met kwaad vergeldt. Het einde van oog om oog, tand om tand.

Dus als iemand niet van je houdt of je niet goed behandelt: Je hoeft het niet terug te doen. Maar ik poets persoonlijk wel de plaat in zo’n geval. Ook ik heb maar twee wangen…..  Mijn vrolijke bolle toet lijkt misschien onaantastbaar voor chagrijn, maar ook bij mij komt een tik keihard aan.