Tagarchief: I rest my case

Genade, genade, we gaan naar de Parade! Citroen, citroen, dat moeten we vaker doen. Alle gekheid op een stokje: Heks heeft een heerlijke dag! In een rokje.

Posted on by

‘Ik haat mezelf, ik haat mezelf, ik haat mezelf…. Waarom kan ik nu gewoon nooit eens op tijd zijn? Ik haat mezelf, ik haar mezelf, ik haat mezelf…..’ tiert Heks. Ze vliegt op haar logge Batavis door de stad op weg naar huis om een kortingscoupon op te halen, die ik nota bene klaar heb gelegd. Bovenop mijn tas. Toch weer vergeten……

Was ik zonet nog keurig op tijd om mijn vriendinnetje Trui en haar dochter Vlinder op perron 5b te treffen, nu is het maar de vraag of ik het allemaal red. Vloekend raas ik opnieuw naar het station. Prop mijn fiets in de berging. Ren zo hard mogelijk op sukkeldraf door de toegangspoortjes…….

Heks is op tijd, maar de trein is verlaat. Nu missen we onze aansluiting. Mijn hoofd is een chaotisch slagveld, zoals altijd als ik me heb moeten haasten. Stress is funest voor mij. Mijn door ME veroorzaakte inspanningsintolerantie verdraagt nu eenmaal geen stress.

Gelukkig heb ik zondag echt helemaal niks gedaan. Slechts rusten en energie sparen.

De trein komt er aan. We zoeken een plekje. Zo, nu eerst even een boterhammetje naar binnen werken. Ik rommel in mijn tas. Huh? Waar is nu die kortingscoupon? Niet meer te vinden……

Onderweg verloren!

‘Vlinder is haar OV-kaart vergeten, nu kan ze niet met korting reizen op jouw kaart……’ ‘Oh jee, vandaag gaat alles mis, meisjes…..’ Inderdaad. We missen onze aansluiting in Amsterdam Zuid. We hadden beter een trein later kunnen nemen. De directe boemel richting Utrecht…….

In Utrecht lopen we vervolgens finaal de verkeerde kant op. Maar uiteindelijk zijn we dan op de Parade! Heks trakteert op de toegang, zonder coupon. Gelukkig kost het allemaal geen drol hier. Trui koopt kaartjes voor de show van  Ellen Ten Damme. Daar gaan we in elk geval heen.

We dwalen over het terrein. Er is van alles te doen. Eerst maar iets drinken. We strijken neer op een terras en gaan aan de Sangria! Met Tapas!

Uiteindelijk zien we buiten de geweldige voorstelling van showbeest en podiumdier Ellen ten Damme nog een voorstelling. Vaudeville theater met Don Quichot in de rol van Thierry Baudet. Hilarisch!!!!!

De tijd vliegt voorbij. We scharrelen over het terrein, eten nog ergens een hapje. Heks staat eindeloos in de rij bij een Taco-tent. Hier kan ik iets binnen mijn dieet scoren, maar hoe kan het nu dat de sproetenvrouw achter me in de rij nu drie plaatsen voor me staat?

Pal voor me staat een geitensok met schapenhaar. Deuzelig staat ze te dagdromen. Niet op te letten. Of weet ik veel. Hierdoor stroomt er via de zijkant van kraam een groep van twintig stijf gepermanente menopauzale taarten met identieke ANWB jassen aan voor haar de rij in.  Stiekem sluipend op hun degelijke Wolky’s: Het beste en meest veilige voorbehoedsmiddel hier ter lande.

Tienerzwangerschappen zouden de wereld uit zijn, als alle pubermeisjes zich verplicht hierop zouden moeten voortbewegen. Veel effectiever dan hoofddoek of kuisheidsgordel. Maar comfortabel dat ze lopen! Heks heeft ze ook regelmatig aan haar voeten. Er is dan ook al jaren geen man in mijn buurt te bekennen.

I rest my case.

Ik geef de dame voor me een strenge blik. Ja, is ze nu gek geworden? Mij een beetje voor de kat zijn viool laten wachten. ‘Mevrouw, u laat iedereen voor gaan, ik wil ook eten bestellen….’ Gelaten blaat ze terug vanuit haar krentenbaard. En nog laat ze iedereen voor gaan. Er staan alweer tien knarren op Wolky’s klaar. Ik loop om het schaap heen naar de balie. Dring dus ook voor! Zoek het lekker uit!

Ik bestel met zekere overtuiging en bravour mijn taco eerder dan zij. Niet dat het helpt. Al die menopauzale regenjasjes hebben precies hetzelfde besteld als Heks. Sta ik weer eindeloos te wachten…… De geitensok heeft dan haar maaltje al op!

Oh, wat ben ik toch assertief tegenwoordig. Of op zijn minst niet pleaserig. Ik sta er vaak zelf van te kijken. Vroeger had ik me in duizend bochten gewrongen om de geitensok (en de kool) te sparen. Haar een goed gevoel te bezorgen. Ook al is ze niet erg aardig tegen Heks. Alles in het werk om haar niet te kwetsen…….

Na het eten lopen we een rondje over het terrein. Ik voel me heerlijk op deze plek. Tussen al die dramatische types. Kijk, daar zit er weer eentje voor een caravan. Een oude over de top opgemaakte vrouw met hoog op getoupeerd, wit geblondeerd piekhaar. In een knalgele soepjurk.

Ik kijk recht in haar ontevreden smoelwerk. Haha, wat trekt ze een kop! Ze komt me vaag bekend voor, zoals ze met haar aanplakwimpers naar me wappert. Snel lees ik op een bord wat het gekke mens te bieden heeft.

“Dag Heks,’ zegt ze opeens met een keiharde schorre doorrookte welbekende stem. Ik schrik me dood. ‘Oh, ben je het echt?’ bijt ik haar toe. Eerlijk gezegd dacht ik dat de vrouw vanuit de verte slechts sterk leek op Troela, een oude rasechte vijandin van Heks. Die ik in het verleden altijd heb geprobeerd te pleasen. Wat me regelmatig kwam te staan op een regelrechte schijtpartij recht in mijn gezicht.

Ik heb die parg al jaren niet meer gezien en dat bevalt me goed. Ik wil dan ook helemaal niet weten wat ze hier doet. Dat valt haar vies tegen. Zij wil duidelijk een praatje maken over haar succesvolle zelf. Op de Parade! Met een act! Chagrijnig en vitterig reageert ze op mijn eerdere opmerking. Die is niet goed gevallen.

‘Dag Troela,’ groet Heks afgemeten. Ik loop door. Laat ze maar de rambam krijgen, die zuipende helleveeg. Dat gemene secreet.

Jarenlang heeft ze in een liefdesrelatie van Heks lopen stoken. Onder mijn neus probeerde ze mijn narcistische geliefde bijvoorbeeld af te lebberen. Haar slangentong sissend buitenboord. Gefluisterde verleiding in zijn willige narcisten-oor. Het is dat hij fysiek van haar walgde, anders had ze hem mooi afgepakt……

‘Wat zou ze hier doen?’ vraagt mijn vriendin zich af. ‘Ik vermoed zingen, levensliederen, vreselijk natuurlijk. Ze zingt zo vals als een kraai…..’

‘Kom we gaan in de zweefmolen,’ roepen we vervolgens om beurten. Even later laten we ons door de enorme reus van een kerel, die de molen exploiteert, opgooien. We zwieren alle kanten op. Heerlijk. Heks vergeet alle zorgen, muizenissen waaien weg. Het restje somberheid, ontstaan tijdens onze gesprekken op de heenweg over het klimaat, smelt als sneeuw voor de zon…..

Even na negenen snellen we richting station. Mijn vriendin is ook kapot moe. Na een weekend fietsen door Nederland en een dag op de Parade is de koek echt op. ‘Ik maak nog regelmatig fouten in het managen van mijn energie,’ geeft ze toe. Zij heeft na een val van de fiets ook veel minder lepeltjes van dat broodnodige spul te besteden per dag. En dat is zo moeilijk! I know!

In een vloek en een zucht zijn we weer in Leiden. Heks moet nog een rondje fietsen met haar hondje. Ik ben dus nog eventjes bezig, voordat ik kan uitpuffen. Zoals altijd na een inspannende dag stuiter ik nog uren door het huis. Ik slaap pas om een uurtje of drie, vier.

Vandaag doe ik geen bal. Alleen de hond uitlaten. Eten koken heb ik geen puf voor. Dat komt volgende week wel weer een keer.

 

 

Amoebe, die freule, gravin van moddersloot, bouwt waterkastelen, is in haar kleinheid groot. Heks ontdekt de Minions. Eencelligen net als zijzelf. Er zijn wel meer overeenkomsten tussen mij en dit vrolijke volkje…… Zoek de verschillen!

Posted on by


Heks ziet een rare film op televisie. Lamlendig lig ik weer eens een griepje uit voor de beeldbuis, als ik midden in een mij onbekende animatiefilm terecht kom. Het gaat over gekke gele mannetjes. Minions geheten. Ik blijf kijken, omdat ik toch niks beters te doen heb. En na enige tijd ben ik verkocht. Wat een grappige figuurtjes. Wat een idioot gedoe.

Ik ontdek bovendien veel overeenkomsten tussen dit eencellige volkje en deze amoebe. Moi.

Minions zijn van nature vrolijk en goedlachs. Net als Heks. En ze hebben de onweerstaanbare neiging om de groots mogelijke etterbak uit te kiezen als heer en meester. Nog een overeenkomst. Ze keren zichzelf binnenstebuiten om het de snoodaard naar de zin te maken. Ook al herkenbaar. En ze bakken daar geen zak van: Het is nooit goed. I rest my case.

Minions liggen dubbel van de lach als iemand een klap voor zijn kop krijgt. Of uitglijdt over een bananenschil. Ook als ze zelf de dupe worden van deze of gene lijkt het hen niet erg te deren.  Ze doen me denken aan de Heilige Clown ‘Coyote‘. Mijn totemdier.

Ze zijn weergaloos grappig, zoals ze er lustig op los brabbelen in hun onverstaanbare jabbertalktaaltje. Onderbroken door constant gegiechel.

Ik ben niet de enige mens, die weg is van dit volkje. Ooit begonnen als bijfiguren in een andere film hebben ze nu wegens groot succes een eigen film gekregen. Ze zijn mateloos populair, deze domme goedgemutste idioten, die geen onderscheid lijken te maken tussen goed en kwaad……

Zoals ook bijna de gehele mensheid lopen ze achter de eerste beste schurk aan te prossen. Een groot verschil met de homo sapiens is dat ze niet echt op iets voor zichzelf uit zijn. Ze willen slechts een roedelleider. Met een slechte inborst.

Als 1 van de mannetjes per ongeluk koning van Engeland  wordt interesseert het hem geen bal. Hij geeft zijn net verworven kroon zonder probleem aan een enorm vilein manwijf. Een schurkig schatje. Een powerteef.

Het is een idiote film zonder meutige moraal. Maar wel vol humor. En dat bevalt me prima. Het leidt me een beetje af van allerlei rampzalige ontwikkelingen in mijn persoonlijke leventje. Heks heeft ook last van schurkige invloeden. Er zijn padden, die dit kikkertje als een pionnetjes heen en weer schuiven in haar moddersloot. En me daarbij alle hoeken van mijn amoebige zuchkasteel laten zien.

Neem ik me vlak voor de jaarwisseling ten stelligste voor om allerlei dingen los te laten, ben ik binnen een week terug bij af. Door externe invloeden. Door bizarre ingrepen van buitenaf. Door bemoeizuchtig geroer in mijn heksenketel. Door nog meer van hetzelfde. Machteloos gemaakt. Monddood.

Heks voelt al geruime tijd niet meer de minste behoefte om slechteriken ter wille te zijn. Ik heb afgeleerd te geloven dat een doorgewinterde narcist nog kan veranderen. Het is een zure conclusie, maar wel een terechte.

Gisteren komt er een maatschappelijk werkster over de vloer. We zijn bezig om meer hulp te regelen voor dit heksje. In hopeloze fysieke periodes, zoals de laatste vijf maanden bijvoorbeeld, als het me nauwelijks lukt om te koken en te eten, als de hond uitlaten ongeveer het hoogst haalbare is, mis ik een vangnet.

Heks heeft geen familie, die eens iets voor me doet. Ik heb wel familie. Heel veel zelfs. Maar ze komen hier niet over de vloer.

Mijn vrienden leiden hun eigen drukke leventjes. Of ze mankeren zelf van alles. Ik word echt wel eens door hen geholpen, maar het blijft een druppel op een gloeiende plaat.

‘Bij mijn administratie heb ik nu geweldige hulp. Blonde Buurman komt eens in de 2 weken orde op zaken stellen. Dus dat loopt goed. Maar allerlei praktische zaken blijven liggen. Ik heb er gewoonweg de energie niet voor…..’ vetel ik haar als een eventuele buddy ter sprake komt.

Het heeft nogal wat voeten in de aarde om die vorm van hulp  te realiseren. Ik ben er al een tijdje mee bezig.

‘Met een vrijwillige buddy kom je er niet, Heks. Daar moet altijd iets tegenover staan en dat lukt je eenvoudigweg niet meer,’ zegt de praktijkbegeleidster van het Antroposofisch Therapeuticum onlangs.

Heks heeft hulp nodig. De tijd dat ik louter aan het geven was is voorbij. De koek is zelfs al jaren enigszins op!

‘Je bent een hele warme vrouw, maar die mensen hebben je koud gemaakt, Heks,’ zei een paragnost een aantal jaren geleden tegen mij over dierbaren waar ik jarenlang dienstbaar achteraan holde, ‘Dat vind ik heel jammer. Ze hebben je helemaal leeggehaald. je hebt altijd enorm je best gedaan, maar nu is het op. Je kunt echt niet meer…’

En ook:’ Nooit meer jezelf verdedigen, Heks. Geef al die idioten maar gelijk. Zolang jij jezelf blijft verdedigen geef je ongelofelijk veel macht aan allerlei mafkezen. Laat ze maar kletsen……’

‘En hou op met die achterlijke loyaliteit van je. Jij blijft loyaal tot op het bot aan mensen, die het totaal niet verdienen. Nergens voor nodig. Zet jezelf nu maar eens voorop. En als mensen weer met allerlei problemen op de stoep staan, laat je ze maar betalen, als je ze toch weer helpt. Jij hebt genezende handen en bent zo paranormaal als een ui. Net als ik.’

Jammer dat Minions niets hebben met gewone mensen. Ze houden louter van echte slechteriken. Ik zou best een legertje van die grappige kletskousjes om me heen willen hebben. Het is waar, dat hun hulp je doorgaans gestolen kan worden. De snoodaards, die ze trachten te dienen raken zonder uitzondering in de problemen door toedoen van dit kleine gele volkje. Dus voor de taak van buddy zijn ze niet geschikt. Maar ze zijn wel super grappig!

Geromantiseerde gekte en de keiharde woorden van een moderne goeroe. Wie is hier nu gek? Heks maakt er wel weer een samenhangend verhaal van: Mij krijg je niet gek!

Posted on by

 

Mr. Jones, fil, Richard Geere, psychiatrisch patient,

Vanavond zie ik alweer een oude film op televisie: Mr. Jones met Richard Gere. Over een manisch depressieve patiënt, die te maken krijgt met een vrouwelijk psychiater, welke verliefd op hem wordt. Ik kijk met een half oog, val ook eventjes in slaap. Maar pak de film dan weer moeiteloos op.

Wat een charmante psychiatrische patiënt. De pillen lijken geen effect op hem te hebben. Ik bedoel in de zin, dat hij volledig zombie wordt of enorm dik. Verschijnselen, die je buiten de fictieve filmwereld regelmatig ziet optreden in combinatie met hevige medicatie. Hij zit goed in de kleren en is uitermate schoon en fris. Ook dat lijkt me niet geheel conform de realiteit. In werkelijkheid zie je vaak , dat mensen met deze indicatie zichzelf enorm verwaarlozen….

Mr. Jones, fil, Richard Geere, psychiatrisch patient,

Een happy end is natuurlijk altijd fijn, maar ook hier blijft het gevoel knagen, dat het niet erg reëel is.

Heks heeft zelf te maken gehad met een dierbare, die last had van algehele gekte bij tijd en wijlen. Met name het uitzichtloze van zijn situatie staat me heel goed bij. Ondanks allerlei experimenten met medicatie ging hij er alleen maar op achteruit. Uiteindelijk heeft hij het niet gered. Het leven werd een te zware opdracht.

‘Lief Heksje, blijf toch altijd hopen dat je eens helemaal beter wordt,’ schreef hij me een jaar voor zijn dood. Op een prachtige antieke ansichtkaart met een engel. Zijn eigen hoop veranderde intussen steeds meer in wanhoop.

Mr. Jones, fil, Richard Geere, psychiatrisch patient,

We trokken regelmatig samen op. Het was een beetje de lamme leidt de blinde…. Elke week aten we met zijn tweetjes, altijd spaghetti bolognese. Hij deed dan de boodschappen en kookte het eten. Ik betaalde en stopte de afwas in de vaatwasser.

Zijn gekke vlugge geest hield het nooit lang vol op één plek. Na het eten was hij snel weer verdwenen. Om een paar dagen later plotseling weer op te duiken voor een klein bezoekje met een goed verhaal.

Mr. Jones, fil, Richard Geere, psychiatrisch patient,

Wat ik heel mooi vind aan de film van vanavond is hoe je ziet, dat achter al die drukte en onaangepastheid een heel gewoon mens zit. Zoals jij en ik. Met een aandoening, die compleet ontregelend werkt op zijn leven. Dat wel.

Een paar dagen geleden kreeg ik wat filmpjes toegestuurd. Onder andere een serie Youtube filmpjes ‘Spirit Science’ genaamd. Als ik het eerste exemplaar bekijk, ‘Nr1 ~ Thoughts’ word ik voor de zoveelste keer geconfronteerd met de visie van sommige spirituele leraren op ziekte.

De maker hiervan is zeer gecharmeerd van het gedachtengoed van ‘The Secret’. Je gedachten creëren je leven. Als je de hele dag aan succes denkt word je succesvol. Als je alsmaar aan ziekte denkt word je ziek. Blegh!!!! Mag ik even een teiltje?

Mr. Jones, fil, Richard Geere, psychiatrisch patient,

‘Wie de hele tijd over ziekte spreekt is ziek. Ziekte is ook een creatie van jezelf. Als je een slecht immuunsysteem hebt, heb je het aan jezelf te danken. We geven virussen en de staat van ons immuunsysteem de schuld, maar dat we bevattelijk zijn komt van binnenuit. Door een negatief of slecht gevoel, dat we toelaten in onszelf. We kunnen onszelf helen, maar dat komt in een ander filmpje.’

Ja, we mogen de schuld niet meer geven aan iets anders. Maar wel aan onszelf. Wat een waardeloze invalshoek. Daar knap je nu niet bepaald van op.

Mr. Jones, fil, Richard Geere, psychiatrisch patient,

En het is ook te gek voor woorden. Ik zie de dingen helemaal niet zo. Mijn visie ligt op een heleboel punten heel dicht bij deze zienswijze. Maar ik hanteer liever het begrip verantwoordelijk dan schuld.

Heks pleit er voor om helemaal niemand de schuld te geven van je ongeluk. Het hoort bij het leven. We leven in een onvolmaakte wereld, vol eikels, idioten, geestelijk gestoorden en chronisch zieken. Dikke en dunne mensen. Engbekken zoals Poetin bijvoorbeeld. Maar het zijn allemaal mensen.

En geen van deze mensen wil ziek zijn, of slecht. Of gek. Ze zijn het geworden door wie weet wat voor’n oorzaken. Helen is prachtig natuurlijk. Maar ook hier krijg ik kromme tenen van de kort-door-de-bocht manier waarop het wordt gebracht. Waar iemand beter van wordt is altijd maar de vraag. Sommigen zijn dood misschien beter af. Verlost van de verstoorde chemie in hun hersenpan. Of de chronische pijn in hun donder.

Mr. Jones, fil, Richard Geere, psychiatrisch patient,

Heks is best een optimist, al zou je het niet zeggen als je me zo bezig hoort. Maar ik beschouw het als mijn missie om de echte geestelijk gestoorden, de mensen die zulke dingen straffeloos uitbraken als zijnde diepe wijsheid, tegen te spreken. Het is onzin en gelul. En niemand schiet iets op met zulke verhalen. Geen mens wordt beter van het idee, dat hij zijn ellende aan zichzelf te danken heeft.

Behalve de mensen, die al gezond en gelukkig zijn. Zij kunnen dit soort gedachtengangen vaak enorm waarderen. Ten tijde van ‘The Secret’ verdienden een heleboel mensen goud geld aan allerlei onzincursussen op dit vlak. Zijzelf waren het levende bewijs, dat het werkt. Deze nepgoeroe’s hadden hun zakken reeds goed gevuld met het geven van peperdure workshops!

Mr. Jones, fil, Richard Geere, psychiatrisch patient,

Wat staat er in de andere 49 filmpjes? Ik zal het nooit weten. Ik ben halverwege de eerste al afgehaakt…..

Oordelen en de schuld geven. We moeten ervan af. We zijn meer de ander dan niet. We zijn die gestoorde gek, de gemene dictator, de bloem, de wolk. Ik doe maar een greep. En we zijn ons goddelijke zelf. Waar je juist veel van moet houden in plaats van te denken, dat die mooie binnenkant ziekte zit te creëren.

Mr. Jones, fil, Richard Geere, psychiatrisch patient,

Toen ik nog programmeerde in de IT ontdekte ik, dat er altijd ontzettend veel mis gaat binnen zo’n computersysteem. Spontaan wel te verstaan. Buiten alle programmeerfouten om. Dat is gewoon een gegeven. Net zoals elk meetapparaat een meetfout heeft.

Alle techniek is afgeleid van wat we weten over het menselijk lichaam. Als het in de nagemaakte versie al zo rommelt, moet het in het origineel ook regelmatig mis gaan. Het is eigenlijk heel bijzonder, dat het zo vaak goed gaat. Elke gezonde baby is een voorbeeld van dit wonderlijke fenomeen. Laten we ons misbaksels koesteren in plaats van te verfoeien. Een beetje anders is uiteindelijk hartstikke leuk in die Grote Saaie Eenheidsworst van het leven.

I rest my case…..

Mr. Jones, fil, Richard Geere, psychiatrisch patient,