Zaterdagmorgen fiets ik al zingend naar Zuid West. ‘Lalalalalala’ lala ik een toonladder omhoog. ‘ Nananana,’ neurie ik een reeks tertsen naar beneden.

‘Signor Abbate! io sono io sono, io sono ammalato! Santo Padre vieni e datemi la benedizione, la benedizione! Hol’ Sie der Teufel, wenn Sie nicht kommen! Hol’ Sie der Teufel!!!!!!’ galm ik er een stukje Beethoven achteraan.

En het is waar, ik voel me niet al te jofel en ook ik wil dat iemand me nou eens snel beter maakt. Desnoods door middel van zegening. En ik ben ook zeer geneigd de duvel op je dak te sturen, als je me niet serieus neemt. Ja!

Mijn stem valt me reuze mee na een doorwaakte nacht en een gemeen virusje onder mijn leden. Ontspannen jodel ik ruim drie octaven op en neer. Ik maak me niet al te sappel over die stemtest. Als ik het valse gepiep soms hoor, hier en daar in het koor, al helemaal niet.

Heks heeft een fenomenale stem meegekregen van moederskant. Helaas ben ik hem vaak kwijt. Dat komt door mijn ziekte. ME is dodelijk voor je stemgeluid. Ik ben bijna dagelijks schor. Heb heel vaak keelpijn. Vijftien jaar geleden heb ik vijf jaar totaal geen stem gehad. Zingen ging voor geen meter meer. Ik zong opeens zo vals als een kraai. Een bizarre ervaring.

Dus ik ben al meer dan tevreden met de huidige stand van zaken. Idols zal ik niet winnen, maar ik kan nog steeds een aardig moppie zingen.

Ik moet eventjes wachten, want mijn voorgangster is nog bezig. Moeizaam knuppelt ze zich door wat toonladders. Dan is een stuk uit de Mattheüs aan de beurt. Even later staat ze zenuwachtig bij ons in de wachtkamer. Nadat ze de uitslag heeft gekregen is Heks aan de beurt.

Mijn zenuwstelsel is aangestoken door mijn nerveuze koorgenoten. Van het ene op het andere moment ben ik zeiknat van het zweet. Het drupt van mijn voorhoofd, doorweekt mijn kleding. Snel gooi ik een vestje en een jasje uit. Het helpt geen zak.

Oh, wat haat ik het toch als dit gebeurt. Ook een bijverschijnsel van ME. Ik zit al dertig jaar in de overgang. Voor de buitenwereld dan. Het is gewoon een op hol geslagen parasympathisch bijverschijnsel.

Braaf zing ik vervolgens wat terts-oefeningen. ‘Ga nog maar eentje lager,’ zegt de dirigent, ‘Oh, doe er nog maar eentje,,,,’  Waar ik al bang voor was gebeurt: Ze gaan ontdekken hoe ongelofelijk laag ik kan zingen. Gelukkig vindt Wim het op een gegeven moment laag genoeg. Goddank. Ik had nog zeker een octaaf lager kunnen zingen…..

Bovenin mijn register ben ik een paar noten kwijt. Het is natuurlijk nog vroeg in de middag. Dan ben ik nog niet echt warm gezongen. En ik ben verkouden. En… en…… van schrik knijpt mijn stem helemaal dicht.

Pieperig wauwel ik me door een stukje Mattheüs. De zangpedagoge maakt er opmerkingen over. Zweet drupt op de partituur. ‘Je moet meer praten, Heks, articuleren! Misschien moet je wat lessen nemen…..’

‘Ik ga morgen een hele dag klassiek Indiaas zingen, Dhrupad, dat is de beste training voor je stem,’ pareer ik snel haar wellicht verkapte uitnodiging om op les te komen.

‘Als je meer zou ontspannen is er nog heel veel mogelijk met jouw stem,’ zegt de dirigent. Gelukkig ging het laatste stuk voorzingen wel goed. ‘Daar kwam jouw stem opeens tevoorschijn. Er zit echt veel potentieel!’

‘Ik heb aan stembevrijding gedaan. Daar gebeurde het me regelmatig dat ik helemaal los kwam. Dan heb ik een orgelpijp in mijn keel, medecursisten zeiden dan altijd dat ik moet gaan optreden. Maar dat ga ik niet doen, hoor. Ik zing liever in dit koor.’

De dirigent moet er hartelijk om lachen. Hij ziet het al voor zich. Een optredende Heksenmuis. Met piepstem. Hij hikt nog even na…..

En nog eens als ik opgelucht de ruimte verlaat, nadat ik te horen heb gekregen dat ik gewoon bij de alten mag blijven, met de tekst: ‘Hoera, ik was al bang dat ik naar de bassen moest…..’

Blij dat het voorbij is stap ik op de fiets. VikThor zit braaf te wachten in de fietskar. Wat is het toch een hartje. Het beste hondje van de wereld. Een waardig opvolger van zijn pittige voorganger Ysbrandt.

‘Kom, we gaan eventjes op de koffie bij Steenvrouw, dat is hier om de hoek,’ vertel ik mijn schatje. Hij kijkt me begrijpend aan met zijn gisse oogjes.

Even later loods ik samen met Steenvrouw kar en fiets haar achtertuin in. ‘Ik wil je wat vragen, schat, over depressies. Je bent uiteindelijk deskundige op dat gebied,’ mijn vriendin geeft sinds jaar en dag voorlichting over deze materie. Ze is gepokt en gemazeld als het om mensen in de put gaat.

Net als bij Ganzenbord is het vaak onmogelijk om op eigen kracht uit die put te kruipen. Maar anders dan bij dit bordspel is een ander in jouw put verwelkomen niet de enige weg om er zelf weer uit te komen.

‘Het is belangrijk om professionele hulp te zoeken, Heks, als de zaken er zo voor staan. Zo snel mogelijk. Als iemand zo diep in de misère zit bereik je die persoon niet meer. Het interesseert iemand dan echt niet of hij anderen pijn doet! Door eruit te stappen bijvoorbeeld. Waarom vraag je dit toch allemaal?’

‘Niet voor mezelf, schat, schrik maar niet. Ik heb echter ontdekt dat ik iemands depressie heb opgepakt. Soms is het strontvervelend om zo paranormaal te zijn. Maar ook weer goed, want hoe kom je er anders achter dat iemand die je dierbaar is zich zo ongelofelijk rot voelt?’

Met een heleboel tips en aanbevelingen in mijn klep fiets ik weer naar huis. Ik ben toch zo moe, zo godvergeten uitgeput. De dag zit er wat mij betreft weer op.

Een stemtest: Waarom zou je?

Zingen is gezond!

Zingen helpt tegen depressie dementerende…