Wat is er toch aan de hand? De laatste dagen word ik doodgegooid met het fenomeen trouwen. Dat mijn vriendinnetje dat gaat doen vind ik geweldig. Ze trouwt met haar droomprins: Een leuke knappe  man van haar eigen leeftijd met wie ze al jaren dolgelukkig is. Voelt helemaal goed. En zelfs dan is het een enorme stap. Een mijlpaal!

Maar al die achterlijk televisieprogramma’s rondom dit thema maken me misselijk. Van het lachen soms, moet ik eerlijk toegeven. Maar de ondertoon is wel degelijk walgelijk: Kijkcijfers halen uit andermans ongeluk, want de stumpers die worden opgetrommeld voor dergelijke programma’s willen zo graag een relatie dat ze het er voor over hebben om zich finaal voor gek te laten zetten op televisie.

Maar ja, moeten ze zelf weten, die mensen. Ze zijn tenslotte volwassen. Oud en wijs genoeg zou je zeggen.

In Nederland is sinds enige tijd ook zo’n soort programma op de buis. Gepresenteerd door  Peter van der Vorst. ‘Zo’n leuke man, echt de ideale schoonzoon,’ aldus een vriend van Heks zo’n vijfentwintig jaar geleden, ‘Naar zo’n vent ben ik op zoek.’ Intussen heeft hij een veel leukere man gelukkig. Minder vilein. En nog veel knapper.

Wat houdt dit concept dan weer in? Nou, wat denk je? Wildvreemde mensen worden aan elkaar gekoppeld door de ‘WETENSCHAP’. Dit woord wordt in dit programma op eerbiedige toon uitgesproken. Als betrof het inzichten van God persoonlijk. Meer voor de hand ligt dat het selecteren van de kandidaten meer geluk dan wijsheid is…..

Ook bij deze stompzinnige manier om aan een partner te geraken loop je extra risico een narcist te treffen. Al die aandacht op televisie werkt dat flink in de hand! Heks ziet er direct eentje voorbij komen. Gelukkig haakt de idioot af voordat hij met zijn slachtoffer kan trouwen. Het arme mens weet het niet, ze is zwaar teleurgesteld als het feest niet doorgaat, maar ze is een afschuwelijke dans ontsprongen……

De deelnemende partijen zien elkaar voor het eerst op de trouwdag voor het altaar. Een beproefd recept in talloze culturen, waar jongelui nog ouderwets worden uitgehuwelijkt. Hier ter lands is dat alweer eventjes geleden, sinds de romantiek geloven we in de romantische liefde, maar maak je geen illusies. Ook onze voorouders bemoeiden zich eindeloos met de partnerkeuze van hun nakroost. Het was tenslotte je oudedagsinvestering, zo’n kind. Dus dan wil je wel dat het een beetje goed zit allemaal. Vooral financieel…..

Maar goed. Heks kijkt verveeld naar het geneuzel voor haar neus. Boeien!

Twee weken geleden fiets ik op net zo’n druilerige zondagmiddag als vandaag richting Merenwijk. VikThor loopt naast de fiets. Zijn kar hangt erachter. Ik moet extra hard trappen, want iemand heeft de computer van de fiets gejat. De fietsenmaker om de hoek heeft me ter vervanging een afgekeurd exemplaar cadeau gedaan, maar die doet het steeds maar 12 seconden. Heel bizar. Daarna slaat hij uit.

Plotseling landen er een paar eenden naast het fietspad. Ze hippen vanuit het niets over het hek van het rioolwaterzuiveringsbedijf heen. Net buiten de binnenstad. Later ontdek ik dat er hele kolonies kwakers met enige regelmaat enthousiast door de stinkende basins snateren. Eerder is me dat nog nooit opgevallen!

De man in het gezelschap vliegt direct op en duikelt voor mijn fiets door de lucht. Aan de andere kant plonst hij in een sloot. Ik sta intussen stil en heb mijn alerte jachthondje in zijn kippennek gegrepen voordat hij zich op de verschrikte kwaakdame voor zijn voeten kan storten.

So far, so good. Niets aan de hand. De eend vliegt weer op en schiet achter mijn fiets langs naar de overkant. Precies tussen fiets en fietskar door. En dat wordt haar fataal.

Precies op het moment dat ze aan de andere kant tevoorschijn komt fietst er een Chinees voorbij. Het is een piepjonge student medicijnen met een conditie van Olympische afmetingen. Als een speer suist hij langs me heen op zijn racefiets. Een akelig gekraak volgt hem op de voet. Gefladder en een doffe plof. De eend ligt levenloos op het fietspad……..

Het gebeurt in een flits. Heks begint te schreeuwen nog voordat ze haar stem hervonden heeft. Piepende lucht uit opengesperde mond. De man stopt. Grote verschrikte ogen. Een paniekerig fladderende Heks en een dood vogeltje. Wat is het verschil?

Als ik van dichtbij nog eens goed naar de eend kijk ze ik haar moeizaam ademen. Ze leeft nog! Maar net als ik haar wil pakken vliegt ze op. Rakelings scheert ze langs de Chinees. Met een plons landt ze in de sloot , vlak bij haar prins gemaal. Die heeft weinig van het ongeluk meegekregen. Vrolijk duikelt hij onder water op zoek naar iets eetbaars.

Op het asfalt aan mijn voeten ligt een plasje bloed. De schrik slaat me om het hart.

Het verkeersslachtoffer dobbert verdwaasd in het rond. Haar snavel hangt op half zeven. Dat zie ik nu pas. Oh bah, wat ziet dat er afschuwelijk uit. Heks raakt nu volledig in paniek. Ik kan totaal niet tegen onnodig lijden, maar al helemaal niet als het een dier betreft. Ik moet die schat te pakken krijgen, maar hoe?

Een half uur later arriveert de dierenambulance. Heks en de Chinees zijn helemaal doorweekt intussen. Onze halfbakken pogingen om het dier te vangen zijn volstrekt mislukt. De eenden zitten nog in de dezelfde baggersloot. ‘Moddersloot’ heet de afwatering officieel. Echt waar. Ga maar op de kaart kijken…..

Het mannetje blijft zorgvuldig bij zijn geliefde in de buurt. Maar of hij nu echt doorheeft dat er iets helemaal loos is….

De medewerkster van de dierenambulance is een bekende van me. Maar waar heb ik haar eerder ontmoet? We kijken elkaar meermalen doordringend aan. ‘Ik ken je ergens van,’ galmen we naar elkaar, terwijl twee grote vangnetten uit de ambulance worden gehaald. We gaan het arme beest proberen in zo’n net te verstrikken.

‘Het is werkelijk niet om aan te zien, ik word hier gewoon beroerd van,’ de vrouw rent intussen geagiteerd met een net langs de sloot. Aan de andere kant van het water sprint de Chinees. Hij is over een hoog puntig hek geklommen en heeft daarbij bijna zijn klokkenspel verspeeld. Dat heeft hem ogenschijnlijk gemotiveerd om extra hard te rennen en absurd hoog te springen.

Ondanks alle inspanningen krijgen we de eend niet te pakken. Na de zoveelste uitputtende run langs Moddersloot vliegt het echtpaar plotseling echt weg. We zien hen langzaam boven het maaiveld uitstijgen. Sierlijk zwenken ze naar links, de spoorbaan over. ‘Aan haar vleugels mankeert niets, het arme dier,’ hoofdschuddend staan we hen na te kijken.

Ze heeft geen schijn van kans. zonder snavel kun je niet eten. En ook kan ze haar vacht niet meer invetten. Dus zelfs al krijgt ze iets eetbaars binnen, dan nog zal ze binnenkort gewoon zinken als ze probeert te zwemmen……

De Chinees slingert zich omzichtig langs het hek, terug het fietspad op en valt bijna in de sloot: Hij haalt liever een nat pak, dan nogmaals met zijn kloten die punten te trotseren. Het is een vent met ballen en dat wil hij graag zo houden!

Vriendelijk schudt hij me daarna de hand. We stellen ons op de valreep aan elkaar voor. Ik doe een poging zijn naam uit te spreken, maar faal jammerlijk.

Ik heb geen idee wat er in het jong omgaat. Hij is zo aardig! En zo beleefd! Een uur lang trotseert hij kou en narigheid om een kansloos dier te redden. En dan nog eentje, die in zijn thuisland met enige regelmaat als hoofdgerecht wordt geserveerd. Voelt hij zich schuldig? De snavel brak tenslotte af tussen zijn snel ronddraaiende spaken!

Heks voelt zich wel een beetje schuldig. Als ik daar niet had gefietst, dan was dit niet gebeurd. ‘Wat jammer dat jullie geen jachtgeweer hebben om zo’n dier een genadeschot te geven, Al zou je em maar kunnen verdoven,’ Heks verbaast zich hier echt over. ‘We mogen bijna niets in zo’n geval. Dat is inderdaad heel vervelend,’ de mij bekende onbekende dame van de dierenambulance bergt de netten weer in de auto, ‘Het dier zal ongetwijfeld sterven. Waarschijnlijk van honger en uitputting.’

Dan ziet ze plotseling VikThor zitten in zijn fietskar. ‘Nu weet ik wie je bent. Ik ben de vrouw van die hond die nooit los mag, we hebben elkaar onlangs nog gesproken.’ Opgelucht lachen we elkaar toe. ‘Haha, ja, ik herken ook regelmatig mensen aan hun hond, tot ziens dan maar in een Leids park. En ontzettend bedankt voor je inspanningen!’

Die nacht brand ik een kaarsje voor de eend. En voor haar man. Hij had dan natuurlijk niets in de gaten en was vrolijk aan het snateren, maar morgen kwaakt hij wel anders. ‘Moeder aarde, haal dit prachtige schepsel snel op. Laat haar niet te lang lijden. En zorg een beetje voor dat ventje, ik vindt het toch zo zielig voor hem,’ prevel ik zachtjes voor me uit.

Waar de ellende van allerlei echtparen in stomme televisieprogramma’s me volstrekt koud laat kan ik hier nachtenlang niet van slapen. Ik kan er zelfs nauwelijks aan denken. Heks is echt een watje.

Pas weken verder kan ik er iets over schrijven. Die eend is zeker dood nu, haar ellende is voorbij. En dat kereltje heeft vast alweer een nieuw liefje. Hoopt Heks.

Zo zijn eenden. Zo promiscue als wat!