Het hele afgelopen weekend breng ik grotendeels door in mijn eigen fantastische gezelschap. Nou ja, erg gezellig ben ik niet. Doordat er nog steeds kwartjes vallen rondom al het onlangs ontdekte bedrog voel ik me druilerig. En kwaad ook. Jeetje, wat zijn me de horens opgezet! En dom. God, wat heb ik die persoon volstrekt ten onrechte volkomen vertrouwd……

En wat heb ik voor lul gezeten op dat feestje, waar ik me nog gigantisch voor heb lopen uitsloven ook: Urenlang eten koken bijvoorbeeld. En later alles afwassen en opruimen. Met dit lijf….. Wat zullen ze achteraf gelachen hebben! Een aantal andere gasten waren namelijk wel op de hoogte van de ontrouwe praktijken van mijn toenmalige partner.

En wat heeft die trouweloze griezel me een rad voor ogen gedraaid. Waanzinnig gewoon. Geniale praktijken van een gestoorde gek. En waarom? Het is me gelukkig een raadsel.

Niet alleen over deze inzichten maak ik me druk. Ook het feit, dat ik aan alle kanten tegen ander geëikel aanloop maakt mijn stemming er niet beter op. Mijn hele leven lijkt op losse schroeven te staan. De manier waarop ik altijd met bepaalde situaties ben omgegaan lijdt schipbreuk: Het lukt met niet meer om er een mooi verhaal van te maken…..

Sterker nog: Ik kan gewoon niet eens meer luisteren naar de verschrikkelijke scheve oordelende manier waarop ik te woord wordt gestaan door mensen waar ik zelf de poten voor uit mijn lijf heb gelopen.

The Elephants Always Line Up To Hug This Old Lady. The Reason? SPEECHLESS

Elephant Orphans… Wisdom of the Wild

Vanmorgen zie ik een mooi filmpje op Facebook. Het gaat over een oude dame, die haar hele leven wijdt aan het opvangen en groot brengen van olifantenweesjes. Ze heeft een olifantenmoedermelkformule ontwikkeld, waar ze het heel goed op doen. ‘Het belangrijkste is echter hun familieband. Die is zo sterk bij deze dieren. Daar kunnen wij mensen nog wat van leren: Zoals olifanten voor elkaar zorgen, zo hoort het. Ze kijken met hun hart! En ze lezen jouw hart! Het is de ideale maatschappij.’

Een net gered babyolifantje is er erg slecht aan toe. Hij wil bijna niet eten en is erg gestrest. Hij gaat zienderogen achteruit. Als het diertje echter bij andere olifanten wordt geplaatst gaat het direct een stuk beter. Het beestje ontspant en begint te eten. Terwijl ik ernaar kijk druppen de tranen uit mijn ogen. Ze laten een treurig spoor na op mijn wangen.

Mijn persoonlijke olifantenfamilie is ver te zoeken momenteel. Daarom eet ik natuurlijk zo slecht: Ik voel me alleen en in de steek gelaten. Ontheemd. Ik ben heel veel dierbaren kwijtgeraakt de laatste jaren. Sommigen zie ik nog wel, maar het voelt allang niet meer goed. Anderen zie ik nog nauwelijks en als ik toch contact met hen heb krijg ik geheid de wind van voren. Hun wind wel te verstaan. Stinkend en wel.

Zo zit ik dit weekend dan maar uit. Ik zou nergens liever zijn dan thuis. In mijn kleine heksenhuisje. En daar ben ik. Met iemand, die me heel dierbaar is: Ikzelf. Niks mis met dit heksje, ook al is niet iedereen het daarmee eens.

Voor velen ben ik steeds het projectiescherm van hun eigen onvermogen geweest. Of het vuilnisvat van hun zieke geest. Of het voorwerp van hun pathologische bedrog. En nu ik dat niet meer wil zijn moet ik van sommigen zelfs kapot. Of op zijn minst tot de orde worden geroepen. Of op de vingers getikt. Of in de hersens genaaid!

Ik ben gelukkig mijn eigen grootste en meest trouwe schat. Geen betweter, die dat nog uit mijn kop praat. Geen idioot, die het nog eens beschaamt. Geen nepolifant, die me ooit nog uitvreet en in de steek laat.

Het komt allemaal goed met me, dat weet ik in elk geval zeker. Over een paar maanden ben ik door het ergste zeer heen. Een paar oude trouwe olifanten zijn er over in mijn roedel. En ik vind vast wel weer een paar nieuwe van die slurfdragende dikhuidige zoogdieren voor wederzijdse adoptie….

Waarom ivoor nog cool is bij impotente Chinese mannetjes…..

Hier nog een broodje aap over een olifantenkind……