Tagarchief: therapie

Zoekers en Vinders. Vloekers en Vlinders. Heks is een vloekende Zoeker. Hoe vind je dat? Met Vinders heb ik het helemaal gehad. Die vinden van alles, die vinden maar wat. Ik word er zo moe van. Ja, Heks is het zat.

Posted on by

‘Je hebt Zoekers en Vinders,’ zegt mijn therapeute opgewekt, ‘Jij bent ongetwijfeld een Zoeker, Heks. Vinders en Zoekers zijn geen geweldige combinatie. Zoekers worden doorgaans doodmoe van Vinders, want die trekken hen leeg. Je bent opgegroeid tussen de Vinders. Geen wonder, dat je zo kapot moe bent…’

Ja, dodelijk vermoeid. Mijn grootste probleem in het leven. Een dagdagelijks gevecht tegen de bierkaai. Op mijn tandvlees uit bed komen. Te moe voor woorden mijn eerste bakkie koffie naar binnen slaan. Uitdeuken en bijkomen van alweer een nacht waardeloos slapen. Hebben alle Zoekers daar last van? En wat vinden Vinders daarvan?

Vinders. Pas na een paar dagen realiseer ik me dat Vinders waarschijnlijk van van alles wat vinden. ‘Zoek het uit,’ vindt deze Zoeker, ‘Wie zoekt, die vindt. Matteüs 7:7-8. Zo is het ook nog eens een keer.’

Later ontdek ik een boek over het onderwerp. ‘Wat Zoekers niet vinden – Wat Vinders niet zoeken’ William Gijsen en Joke Dewael. Dat ga ik eerst maar eens bestellen. Ik wil meer weten over dit onderwerp…….

”Ben je een Zoeker? Of ben je een Vinder? En is je partner, je kind of je collega een Zoeker of een Vinder? Zoekers en Vinders benaderen de wereld op een heel verschillende manier, wat grote gevolgen heeft voor onze omgang met elkaar.

Zoekers willen groeien, Vinders willen met hun talenten aan de slag. Zoekers willen een beter mens worden, Vinders willen een beter leven leiden. Zoekers blijken onder andere zelfredzaam, mededeelzaam, rusteloos en filosofisch te zijn, terwijl Vinders onder andere behoedzaam, materialistisch, eigengereid en praktisch zijn.”

Heb ik al gezegd, dat ik een geweldige therapeute getroffen heb? Na jarenlange ellende op dit gebied. Tweeënhalf jaar om precies te zijn!

De eerste therapeut met lange blonde lokken heeft een Therapeutisch Centrum hier in de stad. De man belt af op de ochtend van de eerste afspraak. Heks heeft dan al ongeveer 200 vragenlijsten ingevuld voor die gek ter voorbereiding. Dat heeft me maanden flink bezig gehouden. Al mijn beschikbare energie is er door opgeslokt. Maar op de ochtend van de eerste afspraak belt de zelfingenomen kwibus dus af. Hij doet namelijk geen langdurige trajecten. Dat had hij wel eens eerder kunnen bedenken.

Daarna kom ik terecht bij Buurtzorg Plee. Bij die griezel van een psychiater. Dat gekke mens, die direct uit haar dikke duim zoog, dat Heks aan de drank zou zijn. Dat enge gestoorde wijf, dat me wilde volstoppen met hoge dosis antidepressiva. Iets, waar ME patiënten helemaal niet tegen kunnen. O ja, die ME, daar ging ze me ook wel eens eventjes helemaal van genezen. Daar had ze ook al verstand van. Die ingebeelde ziekte zat gewoon tussen mijn oren natuurlijk. Toen ik niet door haar wilde worden genezen middels cognitieve therapie waren de rapen gaar.

Doodsbang heeft die mafkees me gemaakt met haar pogingen om tegen mijn zin en achter mijn rug om met mijn huisarts te gaan praten. ‘Straks rijdt het busje voor. Word ik vastgebonden en afgevoerd…’ dacht ik op een gegeven moment.

Ze hebben voor twee intake gesprekken overigens een paar maanden bij mijn zorgverzekeraar gedeclareerd, ontdekte ik afgelopen winter. Heks heeft ze erbij gelapt. Zo’n wanprestatie leveren en dan maanden declareren? Schandalig! Ik zit momenteel te wachten op een urenverantwoording, die maar niet komt. Volgende week ga ik er weer achteraan……

Daarna kom ik bij Silver Psychologie terecht. Een landelijke monsterorganisatie, die naar het schijnt zijn werknemers uitbuit. Heks treft een schat van een therapeute en we vullen een half jaar lang samen vragenlijsten in. Eindeloos veel lijsten, met steeds dezelfde vragen. De ene lijst na de andere. En dan weer nieuwe lijsten. Ik krijg er een punthoofd van.

Daarna beginnen we dan eindelijk met EMDR therapie, maar het schiet maar niet op. Het proces voelt als zwemmen door een zee van taaie kauwgom. Watertrappelen in een bokkige beerput. Helaas raakt de therapeute binnen de kortste keren zelf burn out. De ene afspraak na de ander wordt afgebeld. Dat gaat zeker een half jaar zo door, ook nadat ik herhaaldelijk aan de bel trek.

Uiteindelijk ligt de therapeut helemaal omver. De organisatie laat me barsten. Net op een voor mij heel moeilijk moment. Midden in allerlei processen. Heks kan de vliegende RAMBAM krijgen. Tot slot geeft de klachtenfunctionaris van Silver Psychologie mij de schuld van hun eigen falen. Echt een waardeloze organisatie. Het enige, dat ze goed kunnen is rekeningen schrijven. Wat ook zij hebben stevig gedeclareerd ontdek ik, als ik me er in verdiep.

Maar nu heb ik dus de liefste therapeute van de wereld. We hebben een geweldige klik. En ze is zo bekwaam! Binnen de kortste keren hebben we al zoveel werk verzet. In vier sessies meer dan in een heel jaar bij Silver. En: Ik ben ook gelijk helemaal van de drank af!

😉

Zoekers en Vinders. Heks is een Zoeker. Een dwangmatig eerlijke Zoeker. Ik heb niks te zoeken bij Vinders. Vinders trekken me leeg. Ze vinden ook overal wat van. Ze vinden me te dit en te dat, te zus of te zo. Heks zoekt Vinders niet meer op. Geef mij maar wat Zoekers om me mee te vermaken. Ja, ik red me wel. Altijd al gedaan.

Een nieuwe lente en nog steeds hetzelfde liedje. Niks geen gefluit, dat ik vaak hoorde voor een zomernacht in een oud stadje aan een watergracht……Heks is haar lange leven begonnen als Smurfin. In spin. Direct de bocht uit gevlogen.

Posted on by

Een nieuwe lente en nog steeds hetzelfde kutliedje. Zing eens iets anders, lief heksengrietje. Desnoods een toontje lager….. Voor het zingen de kerk uit eventueel, ook altijd een goed idee….. Ja. het leven valt niet mee, nee.

Vanmiddag heb ik dan de eerste sessie met mijn nieuwe behandelaar. De intake. De vrouw is een verademing. Ze hoort me en ziet me. Ze luistert en verstaat. Als ze dingen samenvat herken ik mezelf. Ook denk ik niet steeds ‘Ja, zal wel,’ omdat iemand stellig beweert iets te begrijpen, dat ik zelf niet eens snap….

‘Je probeert steeds dingen te begrijpen, daar merk ik aan, dat de trauma’s nog heel actueel zijn…’ zegt ze bijvoorbeeld in plaats van te beweren zelf alles helemaal in de smiezen te hebben.

Of ‘Je mag gewoon kwaad zijn, daar rust altijd zo’n taboe op. God, godin of goden vinden dat echt geen probleem, die woede. Het is zelfs zo, dat je veel beter contact krijgt met ‘boven’, als je je woede kunt voelen. Als het weer gaat stromen….. En je verdriet…. er zit ook heel veel verdriet….’

Gompie.

Een nieuwe lente en ik wil zo graag een nieuw geluid. Ik wil een lied, dat klinkt als gefluit in een zomernacht. In mijn oud stadje aan de watergracht. Ik wil zo graag!

‘Dan blies een jongen als een orgelpijp,
De klanken schudden in de lucht zo rijp
Als jonge kersen, wen een lentewind
In ’t bosje opgaat en zijn reis begint.‘

Maar elke keer val ik in mijn oude droeve groef. Eindeloos dreunt hetzelfde doffe deuntje in mijn houten heksenhersenpan. Schunnige scheldwoorden rollen als vette fluimen uit mijn meutige mond. Ik strooi mijn schele hoerenscheldlied in het rond. Terstond. Ik praat met mijn kont. Iedereen zijn vet. Het volle pond.

Zo dus.

Ja, zo.

Het kan ook anders, ik weet het. En ik heb nu eindelijk de hulp, die ik nodig heb. Van iemand, die mijn taal spreekt. ‘Ja, als je je navelstreng om je nek hebt bij geboorte, dan heb je er niet echt zin in. Je krijgt dan vanuit een andere dimensie nog een klein zetje het leven in….’ zegt ze naar aanleiding van het verhaal over mijn moeizame geboorte. Een keizersnee. Olé!

Heks had vier keer de navelstreng om haar nek. Volgens de tante, die bij mijn geboorte aanwezig was, ze was verpleegster, zelfs een keer of zeven. Maar dat is waarschijnlijk overdreven. Zo blauw als een balletje werd ik geboren. Geen Heks, nee, Smurfin. Ik zag de bui blijkbaar al hangen….

Hoe kom je af van een wagonlading woede? Hoe, hoe, hoe? Ik ben er zo moe van, zo moe!

Mijn nieuwe behandelaar heeft allemaal ideeën. Ze komt direct met een behandelplan. ‘Die woede en dat verdriet, daar kunnen we snel grote stappen in zetten. Je gebrek aan eigenwaarde zal meer tijd is beslag nemen leert de ervaring….’

‘Het heeft gewoon veel tijd nodig om in te slijten, een positief zelfbeeld. Je hebt zo lang louter negatieve feedback gekregen. Maar ook hierin kunnen we echt verschil gaan maken…’

Ja, de complimenten van mijn moeder, de meesten heb ik verdrongen, maar sommigen herinner ik me nog goed. ‘Je krijgt een dikke kont,’ lag haar in de mond bestorven bijvoorbeeld. Toen ik superslank was. En piepjong. Een pubertje. Heel onzeker over mijn uiterlijk natuurijk. Maar beeldschoon, heb ik later ontdekt.

Of bijvoorbeeld dit verkapte ‘compliment’ ‘Wat ik zo knap vind van jou, is dat je altijd toch weer verliefd wordt, nadat je weer zo’n hopeloze relatie hebt gehad….’ Heks heeft altijd hopeloze relaties naar het schijnt.

Ook moest ze erg lachen om dingen, die voor mij niet bepaald grappig zijn. Zoals toen ik op mijn dertigste werd aangerand door een kerel van ruim zestig. Ze kende de man. ‘Hahaha, ik dacht al dat hij dat zou gaan doen… Hik, hik, hik.’ Tranen met tuiten. Slappe lach.

Humor! Ja, bij ons thuis werd altijd enorm gelachen.

Tel je zegeningen, Heks. Lach als een boer met kiespijn! Pijnlijke kiezen op elkaar! Het eind is in zicht. Het komt goed. Ooit.

Heks valt van haar fiets. Bont en blauw spoed ik me huiswaarts om eens een lekker potje te grienen. Heks weent om bloemen in de knop gebroken. Om stilletjes naar de knoppen gaan door een onzichtbare ziekte. Telkens uit je eigen as herrijzen is niet te doen. Ik ben een Heks, niks Feniks.

Posted on by

Vanmorgen lazert Heks hardhandig van haar fiets. Precies op de plek, waar een paar agentjes me gisteren sommeerden om niet te fietsen. In de berm van de Singel. Ik heb me een hele dag kapot geërgerd aan hun bemoeizieke actie. Kwestie van ouwe baardige pik en piepjong blond huppeltje. Ouwe probeert indruk te maken op Huppeltje. Ten koste van Heks.

Maar misschien had die ouwe toch gelijk. Is dit niet de aangewezen plek om te fietsen. Hoewel ik hier nog nooit eerder onderuit ben gegaan. Het is de allereerste keer. Wellicht heeft het gezeik van die politieagent mijn fietsvaardigheden aangetast.

Onzekerheid is een ernstige kwaal. Het ligt aan de basis van menige val. Soms is de suggestie dat je waarschijnlijk zult vallen al genoeg om flink onderuit te gaan. Of niet? Is dit weer een pittig geval van Psychologie van de Koude Grond? Een veel bedreven vak. Vooral door psychologen.

Blauwe plekken vallen als gaten in mijn benen, een schaafwond prijkt rossig op mijn knie en zelfs mijn rug krijgt een gevoelige por van mijn stuur. Ik lig machteloos verstrengeld in onvermurwbaar staal. Tranen prikken achter mijn ogen. Een veel te grote vloed. Ik moet snel maken dat ik thuis kom.

Vanmorgen lees ik een heel verhaal over Cognitieve therapie en ME. Hoe schadelijk is dé therapie die ME/CVS-patiënten wordt aangeraden? Mijn god. Zijn ze daar nu nog over bezig? Wanneer houdt het nu eens op? Waneer gaan wetenschappers nu eens hun werk doen en ontdekken wat ME is en hoe het wordt veroorzaakt? Wanneer krijgen we nu eens medicatie tegen deze ernstig invaliderende multi-systeemziekte?

Heks kan nog geen deuk in een pakje boter slaan, maar dat komt omdat ze niet beter wil worden. Vindt men. Het feit, dat ik me van dag tot dag moeizaam door de dag ploeter interesseert bijna niemand. Elke dag opstaan met een stevige kater zonder de lol van uitgaan en lekker dronken worden. Overal pijn in je donder. Een hoofd dat het te pas en te onpas opgeeft. En moe, moe, moe. Zo moe.

‘Zou je niet eens voedingssupplementen gaan slikken?’ durft iemand onlangs te suggereren. Wagonladingen heb ik geslikt. En het helpt geen bal. Ik ben volstrekt slikmoe.

‘Ik ken een therapie, waarbij ze je anders laten omgaan met stress. Ik ben er enorm van opgeknapt!!’ maakt een ander er zich er vanaf.  Na een weekend samen mediteren, waarin Heks heeft aangegeven niet van dit soort aanbevelingen gediend te zijn. Aan dovemansoren natuurlijk!

Dit volstrekt gezond ogende mens slaapt beter na die peperdure therapie. Van drie dagen achter elkaar. Met therapeuten, die met zijn vijven op je nek springen. Ze voelt zich veel beter na al die aandacht, dus het helpt. En aangezien je tegen een ME patiënt alles maar mag zeggen word ik er weer eens mee om de oren geslagen. Niet voor het eerst.

En helaas ook niet voor het laatst.

Ik moet er werkelijk niet aan denken. Maar ik moet me dus wel verdedigen, dat ik dat niet wil. Net zoals ik me moet verdedigen, dat ik nog steeds niet beter ben. ‘Ze wil gewoon niet beter worden,’ wrijft een vroegere vriendin het er jaren geleden in. Ze praat over een andere ME patiënt, maar het gaat natuurlijk ook over mij …..

De dame in kwestie verzorgt beroepsmatig zo’n hopeloze MEer, die in een soort verpleeginstelling is beland. Het mens ligt half bewusteloos met sondevoeding in haar neus in een pot in bed te schijten. ‘Ze is strontchagrijnig, niet te kort,’ moppert de vriendin.  Ja, vind je het gek?

Het is een wijdverbreid misverstand, dat je beter wordt omdat je het wilt. Voornamelijk beweerd door mensen, die nooit wat mankeren. De maakbare mens. Geschetst door onmensen.

In die zin vind ik Maarten van der Weijden een verademing. Dit icoon van de strijd tegen kanker bestrijdt ten zeerste, dat je beter wordt omdat je je best doet. Hijzelf heeft gewoon het geluk gehad, dat de behandeling aansloeg. Terwijl hij lui in bed lag te liggen. Velen hebben dit geluk niet. Kankerpatiënten vallen nog steeds bij bosjes. En daar wil hij iets aan doen: Hij gaat 200 kilometer zwemmen.

Fantastisch natuurlijk. Heks ligt een heel weekend aan de televisie gekluisterd in bed. Ik blijf tot vier/vijf uur s nachts wakker. Wat een kerel! En dan de elfstedentocht. De Tocht der Tochten. Een afstand, die Heks zo graag eens op de schaats zou afleggen. Ik ben nog steeds lid van de vereniging. Voor het geval er een medicijn tegen ME wordt gevonden.

IK WIL DUS WEL DEGELIJK BETER WORDEN. IK WIL ZELFS DE 11-STEDENTOCHT SCHAATSEN. IK HEB DUS GEEN BEWEGINGSANGST. OF WAT DE HEREN DOKTOREN TOCH ALLEMAAL VOOR EEN ONZIN BEWEREN……

Als ik reëel ben acht ik de kans dat een ME patiënt ten bate van onderzoek naar deze ziekte de 11 Stedentocht bijvoorbeeld op zijn tandvlees gaat afleggen nihil. Actie voeren is sowieso niet aan ons besteed. Veel te vermoeiend.

Vanmorgen sta ik doodziek op. Verschrikkelijke hoofdpijn en zo misselijk als een kat. Uitzonderlijk? Niet bepaald. Maar geen mens, die het in de gaten heeft. ‘Wat zie je er goed uit,’ hoor ik iedere dag. Sommige idioten zijn zelfs jaloers op mijn looks. Bizar.

Eindeloos een niet erkende ziekte hebben holt je uit. De eenzaamheid is niet te filmen. En toch moet je vrolijk zijn tegen je medemensen, anders hou je je klachten in stand. Je moet positief zijn. Daar word je beter van. Niet dus.

Ik breng het eventjes niet op.

Het ergste is het als ik me een projectje ga voelen. Als mensen goede daden doen, door eventjes aandacht aan me te besteden. Heks moet dan wel positief reageren natuurlijk. Een beetje zeuren is er niet bij, want de projectleider wil wel een lekker gevoel over houden aan zijn of haar projectje……

Maar goed. Er gebeuren ook echt leuke dingen in mijn leven. Schelden lost niks op. Ik moet door.

Zo ben ik onlangs toch weer suikertante geworden. Mijn vriendin Joy heeft een wolk van een dochter gekregen! Heks gaat regelmatig even baby’tje knuffelen en snuffelen. Ze ruikt naar de hemel. Meiregen en engeltjes. Ze is ook zo ontzettend knap! En heeeeeeeeel lief.

Hijgend Hert aan je voet, het moet niet gekker worden. Je bent zelf ternauwernood de jacht ontkomen tenslotte!Intussen verzuip je bijna in een blubberpoel en je zusje staat erbij en kijkt ernaar….. Beetje raar. Maar waar!

Posted on by

Ik zit op mijn balkonnetje in de zon. Ingepakt in jassen en dekens en een soort schapenvacht. Ik slurp de zonnestralen in. Vanmorgen had ik weer eens therapie. Dat was een tijdje geleden, want ook therapeuten krijgen griep.

‘Ik maak een soort studie van enge mensen. Soms kijk ik naar de meest vreselijke programma’s op televisie. Gewoon om mezelf ervan te doordringen dat het bestaat, zulk afschuwelijk gedrag.’ Ze knikt en geeft me groot gelijk. Wat een verademing. Geen vermanende woorden over het aandacht geven aan negativiteit.

‘Jouw krachtige basis komt juist voort uit het feit, dat je zoveel hebt meegemaakt,’ ze kijkt me indringend aan. Het is waar. Mijn leven is een aaneenschakeling van extreme gebeurtenissen geweest. Wie is er bijvoorbeeld zeker drie keer op straat in elkaar getimmerd? Heks! Ik heb er de krant mee gehaald.

En dat is nog het minst vervelende. Dat zijn maar klappen, blauwe plekken en een flinke hersenschudding door een trap tegen mijn hoofd. De laatste keer door uitsmijters van ‘Het Koetshuis’. Omdat hun vriendinnen me in het voorbijgaan uitscholden en ik iets terug riep…… Dan kun je als kleerkast vol anabole steroïden natuurlijk niet achterblijven. Zeker niet als je ook al impotent bent, en regelmatig voor lul staat met je knakworst bij diezelfde vriendin. Want impotent word je van die troep. En agressief.

Maar goed. Beurse plekken trekken wel weer bij. Andere verwondingen zijn lastiger te helen.

‘Een ander had al lang aan een touwtje aan het plafond gehangen,’ geef ik toe, ‘De meeste mensen worden al gek als ze drie weken griep hebben, laat staan een chronische versie daarvan. Ook worden mensen er over het algemeen helemaal niet goed van als ze zoveel alleen zijn als ik.’

‘Hopeloze relaties alsmede vriendschappen drijven nogal eens iemand naar de rand van de afgrond, maar ook dat heb ik overleefd. Daarbij kom ik ook niet uit een achtergrond waarbij ze de deur bij me plat lopen om voor me te zorgen als ik helemaal om lig. Eufemistisch uitgedrukt. Dus ja, ik doe het lang niet gek.’

‘Jij komt er wel uit, Heks. Je bent er nog niet. De bezem moet er door en je moet eindelijk eens voor jezelf gaan kiezen. Maar uiteindelijk komt het goed met jou!’

Als ik later met Ysbrandt langs de Zijl wandel spookt zo’n griezelprogramma door mijn hoofd. Een jongeman rijdt zichzelf bijna dood tegen een boom. Hij blijkt ternauwernood een aanslag op zijn leven te hebben overleefd. Gepleegd door zijn eigen zus!

Zij en haar vriendje en nog een paar trawanten sloegen het joch half dood alvorens hem in een grote vijver te dumpen met een zwaar gewicht aan zijn been. Ze lieten hem voor dood achter, maar hij wist zichzelf los te rukken van het betonnen tuinbeeld aan zijn voet. Een hertje notabene.

Hij sleept zich zijn auto in met een grote bloedende hoofdwond en longen vol smerig water. Langzaam maar zeker verliest hij het bewustzijn en rijdt zichzelf bijna te pletter tegen een boom. Maar hij wordt snel gevonden en gered!

Hij is er verschrikkelijk aan toe. Bont en blauw en opgezwollen. Buiten bewustzijn…… Zijn zus zit schijnheilig naast zijn bed gedurende de gehele periode dat hij in coma lig. Zijn overlevingskans is 1 op 4 miljoen. Hoe ze dat hebben berekend is mij dan weer een raadsel.

De gruwelzuster wijkt niet van zijn bed en als hij dan eindelijk zijn ogen opent, een waar wonder,  begint zij hem direct onder druk te zetten. Het is een echte bitch! Hij mag niet reppen over het feit, dat zij hem heeft geprobeerd te vermoorden voor een paar honderd dollar. Want daar ging het allemaal om, zuslief wilde dat hij zijn spaargeld aan haar gaf.

Oh ja, ze heeft ook nog het ouderlijk huis in brand gestoken om de sporen van het bloederige gevecht van drie volwassen kerels tegen één leptosome adolescent uit te wissen…..

Maar goed, het komt toch uit natuurlijk. De boosdoeners worden opgepakt. En nu komt het: De jongeman weigert te getuigen tegen zijn zus. ‘Ze is toch mijn zuster, ik hou van haar, ik heb altijd een sterke band met haar gehad…..’

Hij houdt voet bij stuk, dus de criminelen komen er vanaf met een lichte straf en de monsterzus gaat vrijuit. Ze neemt een nieuwe vriend en verhuist naar de andere kant van de wereld. Veel berouw lijkt ze niet te voelen. Waarschijnlijk een narciste/psychopate. De broer heeft nog steeds contact met haar.

De moeder van de jongen komt ook aan het woord. Zij houdt natuurlijk van allebei haar kinderen. Met een extatische uitdrukking op haar gezicht geeft ze gedurende het gehele item commentaar op de gebeurtenissen. Een vreemd gezicht.

Ja, zo kan het ook. Dit is heel erg hoe Heks altijd heeft geprobeerd te leven. Vergeven bij voorbaat en dan gewoon doorgaan met liefhebben. Als iemand je iets flikt zet je gewoon nog een tandje bij.

Gevangenissen kweken nu eenmaal in het algemeen kleine crimineeltjes op tot monsters. Het is dus nogal wat om je broeder of zuster er bij te lappen om hen naar een dergelijk oord te doen verbannen…..

Toch is er een verschuiving in me aan de gang. Ik heb geen idee welke kant het op gaat, maar ik kan je één ding zeggen: Probeer me niet te vermoorden of iets dergelijks, want je hangt! Als ik het overleef tenminste. De tijd dat Heks Jan en Alleman met alles liet wegkomen is definitief voorbij.

 

Omgang met bloedzuigers komt je duur te staan: Een aderlating….. Mijn ogen zijn open gegaan, nu mijn mond nog. Toch ben ik niet ontevreden over het proces waar ik in zit. Ik ontdek eindelijk wie ik ben.

Posted on by

Vanmorgen word ik vroeger wakker dan gepland. Dat komt omdat ik gisteren vroeger sliep dan gepland. Ik slaap weer een beetje, ik eet weer een beetje. Ja, het gaat de goede kant op.

Ik word wakker voor de televisie met Doctor Phil. Hij heeft een vrouw in zijn show, die getrouwd is met een serieverkrachter. Ze is er pas een jaar geleden achtergekomen, doordat de politie voor de deur stond. Haar echtgenoot en jeugdliefde was bij een routinecontrole langs de weg door de mand gevallen. Ze hebben vier kinderen…..

Heks zit suffig naar de vreselijke toestanden te kijken. Arme vrouw. Ze kan er nog steeds niet bij met haar hoofd. Tweeëntwintig jaar huwelijk door de plee gespoeld. De man van wie ze hield bestaat niet. Achter deze ideale huisvader schuilt een monster.

Hij trok jonge vrouwen zijn auto in, bond ze vast, injecteerde hen met een stevige rape drug, ging z’n gang, bracht hen bij met een andere drug en smeet ze ergens weer op straat.

©Toverheks.com

©Toverheks.com    Oogkleppen op!

‘Ik heb hem jaren geleden betrapt op een affaire met een jonge vrouw, ik dacht dat dat door mij kwam, omdat ik problemen heb om op gewicht te blijven, maar dit had ik echt niet achter hem gezocht, doctor Phil,’ ze kijkt wanhopig. ‘En hoe reageerde hij toen je hem betrapte?’ Phil weet het antwoord al.

Er volgt een filmpje. De man schreeuwde, gooide met van alles en nog wat. Kortom: Hij was nu niet bepaald berouwvol….. Ik herken die reactie. En ik weet uit ervaring, dat die bedoeld is om nog meer bedrog af te dekken. Ik vermoed dan ook dat die affaire slechts het topje van de ijsberg was. Waarschijnlijk heeft hij haar gedurende het hele huwelijk bedrogen.

Maar goed, dat is bedrog. Walgelijk en ziekmakend, maar niet strafbaar. Je gaat er niet de bak voor in. De halve wereld doet het. Ik ken mensen van wie je het totaal niet verwacht, die hun man of vrouw belazeren. En omdat ze die shit dan toch ergens kwijt moeten vertellen ze het aan Heks. Maar daar gaat verandering in komen. Het is vuiligheid, gif. Ik wil het niet meer horen!

Iemand vertrouwde me ooit toe, dat hij jarenlang zijn geliefde belazerde. Hij zat er niet mee en zij wist van niks. Iedereen tevreden. Een jaar na de scheiding, ze was toch niet zo tevreden, kreeg ze een nieuwe vriend. Boos dat haar ex was! Hij had allang een ander, maar zij bedroog hem voor zijn gevoel. Bizar natuurlijk.

De vrouw bij Phil krijgt hulp, het komt goed…… Arm mens.

©Toverheks.com

©Toverheks.com    In de spiegel kijken, jezelf kennen.

Heks kleedt zich aan en gaat naar therapie. Ik krijg ook hulp. Omdat ik het helemaal gehad heb met geven, nog een tandje bij en wat ik verder ook doe wanneer anderen het laten afweten. Omdat ik leeg ben en op.

Maar ook begin ik mezelf te ontdekken. Ik realiseer me, dat ik energie heb gestopt in dingen die onhaalbaar zijn. Ik kan de afstand tussen mij en de ander niet overbruggen door maar te blijven geven en investeren. Het helpt niet als ik me ’s avonds suf zit te piekeren over hoe ik dat voor elkaar ga krijgen. De ervaring leert juist, dat die mensen waar ik zo mijn gloeiende  best voor doe me in de praktijk laten vallen zodra het hen niet zint.

Misschien dat ik daardoor eerder inslaap de laatste dagen: Ik ben opgehouden met nadenken over hoe ik nog meer kan geven en investeren in vriendschappen die spaak lopen. Soms zit ik toch weer dingen te verzinnen. ‘Ik doe gewoon dit, zeg dat, schrijf iets, geef dit hele mooie persoonlijke presentje, iets van mezelf dat ik eigenlijk nooit weg zou willen geven….’

©Toverheks.com

©Toverheks.com    Je voelt je vaak een onnozele ezel

Een paar dagen geleden zit ik inderdaad weer zo te tobben. En ik heb de oplossing gevonden. Ik ga weer geven. Even voel ik me opgelucht en prima. Dan herinner ik me de woorden van Peter van der Hurk over mijn achterlijke trouw en de zuigers om me heen. Over mijn eindeloze geven en hoe klaar ik daarmee ben. Ik besluit het toch maar eventjes met mijn therapeute te bespreken. Verbijsterd kijkt ze me aan.

‘Heks,’ ze schudt haar hoofd, ‘Ik weet niet of jij het ooit voor elkaar gaat krijgen om op te houden met investeren in hopeloze gevallen. Ik schrik er gewoon van. Die mensen hebben je enorm gekwetst. Meermalen! En je wilt er weer vol in gaan! Hou daarmee op!’

Het is gewoon heel erg moeilijk om te accepteren, dat iemand naar en kwetsend en gemeen is. Of stiekem, achterbaks en leugenachtig. Of boosaardig, jaloers en eng.

Vooral als je veel liefde in je hart gevoeld hebt voor die personen. In die zin begrijp ik de vrouw bij Phil wel. Je wilt gewoon niet dat het zo is. Ook al schreeuwt alles van wel.

©Toverheks.com

©Toverheks.com     Het komt goed.