Aan het eind van het jaar maak ik altijd de balans op van het afgelopen jaar. Waarom? Geen idee. Maar ik ben niet de enige, dat weet ik wel. Tussen alle ijlende slaappartijen door heeft Cowboy toch even oog voor mij. ‘Hoe gaat het met je?’ ‘ ik voel me overhoop geharkt. Hier vanbinnen. In mijn borstkas. Al enige tijd. Alsof ik jarenlang allerlei ballen in de lucht heb gehouden en nu liggen ze op de grond. Waarschijnlijk kan ik het beter loslaten allemaal. En dat voelt dan weer heel verdrietig.’
Mijn lief heeft alweer genoeg gehoord. Dit soort ontboezemingen zijn niet aan hem besteed vandaag. Volgens hem moet ik maar naar een psycholoog. Ik dacht het niet. In het verleden heb ik mezelf met therapeutische hulp geheel uiteen gerafeld, geanalyseerd en weer in elkaar gezet.
Ik ben er toen achter gekomen, dat Ik geneigd was te denken, dat alles altijd aan mij lag. Ik nagelde mezelf aan het kruis, nog voordat een ander het kon doen. Schoot de Boeddhistische tweede pijl in mezelf, direct nadat de eerste, door het leven afgeschoten pijl, me had getroffen. Ik had mijn zondebokrol geheel geïnternaliseerd.
‘Ik denk, dat mijn kwelgeesten meer gebaat zouden zijn bij therapie. Maar die doen dat natuurlijk niet. Ik kan anderen niet veranderen. Ik ben door mijn listen heen om overal een positieve zwengel aan te geven. Alle moeilijkheden dit jaar draaien om ‘geen rekening houden met Heks’.’
‘Ook weet ik uit ervaring, dat je omgeving het je vaak niet in dank afneemt, als je verandert. Zij zijn gebaat bij je oude rol. Het sorteert een zeker evenwicht. En dat wordt nu verstoord. Daar maak je geen vrienden mee! Gelukkig heb ik en aantal zeer trouwe en loyale vrienden. Dus ik mag echt niet klagen, ‘ klaag ik.
Eén van die trouwe vrienden, Frogs, komt straks de kerstboom helpen optuigen. Kerst wordt ook anders dit jaar. Ik heb me voor een aantal sociale verplichtingen afgemeld. Ik ben zo godvergeten moe. De kans dat ik met kerst de vliegende koortsgriep van Cowboy zelf voor mijn kiezen krijg acht ik levensgroot aanwezig met mijn weerstand van lik m’n vestje. Ik zie voor het eerst in jaren echt op tegen de feestdagen. Tradities op de vuilnishoop. Disharmonie en onrust. Niet echt het kerstgevoel dus. Mopperdemopper.
Ach ja: C’est la vie….. Morgen ziet alles er vast zonniger uit. Als ik een beetje ben uitgerust.
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.