Wekenlang schrijft Heks geen bal. Ik denk van alles, voel van alles, maak ook nog wel eens iets mee…. Niets noemenswaardigs?

Sinds die griepaanval met complicaties ben ik terug bij af. Per dag heb ik slechts energie om op te staan, te eten, de hond uit te laten….. En dan is het alweer op. Lig ik uit te rusten van bovenstaande activiteiten.

Mijn grootste zorg is natuurlijk mijn viervoetige vriend. Ook thuis wil hij graag een beetje aandacht, maar Heks is nauwelijks in de stemming te krijgen om allerlei spelletjes te doen. Ik dwing mezelf dan maar tot het gooien van balletjes, verstoppen van snoepjes en ga zo maar door. Het wordt zeer gewaardeerd.

Intussen moet ik mezelf ook nog eens aan de haren uit het postvirale wanhoopsmoeras trekken. Altijd als ik omver val steekt dit moedeloze moeras de kop op. Vult het de loze ruimtes in mijn gatenkaasbestaan. Drijft het me tot wanhoop met z’n uitzichtloze visie…

Ik moet ook weer niet te hard aan mijn haren trekken. Voor ik het weet vliegt er weer iets uit de kom. Ben ik verder van huis dan toen ik begon.

Om de eindeloze weekenden in mijn eentje, het afgelopen weekend niemand gezien van donderdagmiddag  tot maandagmiddag, een beetje te overleven houd ik me bezig met mijn nieuwe hobby: Sierraden maken.

Voorlopig sloop ik allemaal oude kettingen uit elkaar. Ik heb een partijtje gloednieuwe vintage op de kop getikt. Oude kettingen, die nooit verkocht zijn. Het prijskaartje zit er nog aan. Ze zijn van prima kwaliteit, maar over de datum.

Ik haal de pareltjes eruit om lekker zelf te dragen. De rest verdwijnt in de vorm van kraal in een van de vele laatjes van mijn kralenkast.

Al die laatjes met glinsterende stenen maken me rustig. Tevreden ook. Mijn nutteloze bestaan krijgt een onverwachte invulling. Niet dat er iemand zit te wachten op mijn maaksels. Maar wat niet is kan komen.

Ook bekwaam ik me in het gieten met giethars. Mijn gefröbel heeft al geresulteerd in een paar bijzondere hangers en kralen.

Ik tik engelachtige kristallen op de kop, waar ik gaten in moet boren. Het eerste boortje verkloot ik in no time. Maar zodra ik onder water ga boren met een gloednieuw diamantboortje gaat het wel goed. Ik boor drie gaatjes en moet alweer uitrusten. Massaproductie zal het niet worden, mijn sierraden……

In de stromende regen fiets ik van Praxis naar Praxis voor nieuwe peperdure boortjes. Ze zijn in de aanbieding, maar je krijgt maar korting op 1 doosje per klant. Gelukkig hebben ze hier in de stad wel drie van die winkels. Met VicThor naast me peddel ik van vestiging naar vestiging.

Soms doen de medewerkers niet al te moeilijk als ik meerdere dingen met actiecode wil afrekenen. Maar er zijn ook figuren bij, die me streng de les lezen, als ik een set boortjes voor de buurvrouw wil meenemen, ‘Dan moet die Buuwrwrvwrouw ze zelf maar kome hale hoowr,’ bitst een Caneira bij de kassa van Praxis Leiderdorp.

Ik koop ook een soldeerdremel met zilveren hardsoldeer. Met dezelfde korting. Kan ik zelf ringetjes dicht solderen. Iets dat ik al jaren wil……

Het is altijd tricky om te investeren in mijn creatieve impulsen. Met enige regelmaat houdt er vervolgens een lichaamsdeel mee op. Toen ik lang geleden wilde gaan beeldhouwen begaven mijn armen het. Nu kunnen ze alleen nog lichte klusjes aan. Is dit licht genoeg? Of loop ik het risico onthand te raken?

Kraaltjes rijgen kost ook energie. Er zijn dan wel geen loodzware kralen om mijn armen te verzieken, repeterende bewegingen zijn ook desastreus. Zo ben ik aan mijn RSI gekomen. Ik had er maar een jaartje werken in de IT voor nodig!

Spelend met mijn kraaltjes sla ik tijd stuk. Het dooft ook het gescheld in mijn hoofd. Die eeuwige sneeuw van verlammende woede aan de wortels van mijn bestaan. Mijn verdriet over mijn kapotte fundament. Het is er niet als ik in de creatieve modus raak.

Heks krijgt oneindig veel ideeën voor nieuwe unieke sierraden. Het gieten met epoxy vind ik geweldig. De eerste gietsels zijn veelbelovend. Ik krijg nog meer ideeën.

Eenzaamheid is als een dodelijke ziekte. Alleen zijn is niet erg. Maar eenzaamheid maakt je kapot.