‘Heks, wil je een concert geven met je klankschalen op onze grote afscheids-happening ‘Creative Celebration‘?’ Mijn vriendin True vertelt me enthousiast over dit aanstaande hoogtepunt in haar kleurrijke leven. Of dieptepunt….

Het feest is de zwanenzang van de atelierruimte, die zij daar heeft gevonden bij mijn vriendin Steenvrouw. Helaas moeten ze er beiden binnenkort weg. Het is einde verhaal met de voormalige conservenfabriek. Er worden luxe yuppenflats in gerealiseerd…..

Als grote uitsmijter van hun creatieve periode op deze locatie trommelen ze hun hele kunstenaarscirkel op om hen onder vertoning van hun fratsen uitgeleide te doen. Heks is van harte uitgenodigd. Spontaan zeg ik ja. Later weet ik Frogs te strikken om me te begeleiden met zijn onvolprezen subtiele percussie.

Zodoende sjouwen Heks en met name haar kikkervriend zaterdag 2 mei vroeg in de middag alle klankschalen en de Tampoera de auto in. Frogs gooit er nog een berg trommels bij. En een balafoon….

Met een auto vol instrumenten arriveren we bij de atelierruimte van mijn vriendinnen. Binnen staat een enorme geweldig grote fantastische ongelofelijke tafel. Mooi gedecoreerd met vazen bloemen. Overal staan stoelen en banken. Er is een soort bar gebouwd.

Een koor aan vrijwilligers is op de been om alles te bemannen en bemachten.

Buiten is een grote tent opgezet met daarin matrassen, dekens en kussen. Hier gaat het straks gebeuren. Voor ons dan. ‘Zal ik nog wat extra dekens en kussens meenemen?’ Heks wil niet dat er mensen kou gaan lijden tijdens ons concert.

Frogs neemt het hondje voor zijn rekening. Heks fietst nog snel een keertje heen en weer met tassen vol dekens…… Dan ga ik naar huis om me rustig een beetje op te knappen. Net voordat ik de deur uit ga meldt Cowboy zich in Huize Heks. Hoera! Hij is op tijd om ons bezig te zien straks.

Als we op het feest arriveren is het al in volle gang. Er staat een bandje te spelen. Overal mensen. Prachtige kunstwerken op sokkels en aan de wanden. Het ene optreden na het andere volgt. Na een uurtje zijn wij aan de beurt.

In de tent heeft zich een kleine groep verzameld. Eerst sla ik op de grote gong. Zachtjes rammel ik het geluid naar buiten, totdat deze koperen zon loeit en zingt. Ik pak mijn Tampoera en begin mee te zingen. Frogs begint met zijn verfijnde geluidenspel. Ik mep eens goed op een klankschaal. Dan draai ik een diep dreungeluid uit de grootste van de schalen. Het geluid vult de ruimte.

Lichte belletjes komen langszeilen. En dan weer mijn stem. Frogs en ik kijken elkaar aan. De intensiteit neemt toe. True staat op en gaat dansen.

Opeens is het voorbij. Zweetdruppeltjes parelen brutaal over de barrière van mijn wenkbrauwen heen in mijn opgemaakte ogen. Ik veeg ze weg. Mijn make up is ongetwijfeld een zootje. ‘Wat goed!’ zegt Cowboy als hij op ons toe komt lopen. Hij kijkt bewonderend en misschien ook wel een beetje verbaasd naar dit nieuwbakken muzikale duo.

Tja. We zitten soms ’s avonds laat ook zo samen te spelen. Als ik bijvoorbeeld Indiaas heb gezongen en mijn kikkervriend op het hondje heeft gepast. Dan laat ik laat Frogs natuurlijk de dingen horen, die ik geleerd heb die dag. Met de bijpassende ritmes! Als snel zitten we dan met zijn tweeën een beetje te improviseren…..

Het feest knalt uren door. Mijn vriend de kikkerdichter treedt nog op samen met Jaap Montagne, een andere beroemde Leidse dichter. Er is een Grieks bandje met charmant zingende dames. Ze jagen Frogs van het podium om er zelf heel lang stand te houden.

Er volgt een geweldig authentiek filosofisch intermezzo door Martinus Knoope, schrijver van het beroemde boek ‘De creatiespiraal.’ Hij schreef dit in 1998 en was daarmee zijn tijd ver vooruit. Tegenwoordig word je in de alternatieve wereld met vergelijkbare concepten in doorgeslagen vorm om de oren geslagen. En niet altijd op prettige wijze. Tegelijkertijd is het hele oude kennis…..

DNA is tenslotte ook een spiraal.

Zelf vraagt hij zich na afloop in mijn bijzijn af of het nu wel zo zinvol was, dat hij daar stond te praten. Precies op dat moment komt een jonge vrouw hem expliciet bedanken voor zijn mooie woorden……. ! ‘Ze hebben me echt in het hart geraakt…’

Heks twijfelt later ook aan haar performance. Wat zat ik nu helemaal te doen? Ik doe gewoon maar wat. ‘Zo goed, dat je het gewoon deed! Zo zonder twijfel!’ zei Cowboy na afloop. ‘Ik ben nog zoekende met deze materie.’ vat ik mijn gedachten samen, als als we later lekker thuis zitten te eten met elkaar.

Het feest eindigt met een absoluut hoogtepunt: De Japanse danseres Risa Takita geeft een bloedstollend optreden. Begeleid op de shakuhachi door Kees Kort.

Ik heb haar al eerder zien dansen tijdens de kimono-parade nu precies een jaar geleden. Ook een evenement waar True aan de wieg van stond. Wat een geweldige danseres. Heks is elke keer weer diep onder de indruk van de expressie van het pezige en tevens frêle lijf van deze kleine aziatische vrouw. Waanzinnig!

Zou zij ’s avonds ook denken: ‘Wat lag ik daar nu helemaal ondersteboven binnenstebuiten te doen?’ Misschien wel. Cowboy heeft gelijk. Het is goed, dat je de dingen gewoon doet. Zonder twijfel. Expressie. Jezelf uitdrukken in de wereld.

Of je het nu met eindeloze volharding en geduld in een enorme steen doet, zoals Steenvrouw. Of schilderend met zwierige ferme halen, dansend voor een waanzinnig groot doek, zoals True. Filosoferend over spiralen en cirkels van de geest, zoals Martinus Knoope. Of snel en vluchtig vleugels gevend aan je kleine taaie lichaam, zoals Risa Takita….

Er zijn oneindig veel vormen. Ze hebben één ding gemeen: We worden er enorm gelukkig van.

Dank je wel Steenvrouw, True, Trueman en alle anderen, die dit feestje vorm hebben gegeven. Het was heerlijk!