Het gaat maar matigjes momenteel. Ik leef bij de dag. Zaterdag ga ik met Steenvrouw op stap. We kijken naar een kersttaptoe op het Pieterskerkplein. Lekker buiten, dus genoeg frisse lucht. Ook is er voldoende afstand tot mijn medemens. Heel belangrijk in deze tijd van oplopende besmettingen.

‘Ik heb kaartjes, K&G treedt op, ga je mee?’ appt mijn vriendin me een dag eerder. Haar zoon speelt al sinds jaar en dag in dit geweldige muziekcorps. Ik ben al heel wat keertjes mee gaan kijken en luisteren. Intussen ben ik dan ook volop fan. ‘Ja, heerlijk! Goed idee! Ik ga mee!’

Zaterdagmiddag schijnt de zon. Het is de enige droge dag deze week. De goden zijn ons goed gezind! Koud is het wel. Waterkoud.

Zo zitten we dan dik ingepakt, op een klapstoeltje met een door Steenvrouw meegebracht kussentje er op, een paar uur intens te genieten van een geweldige show. Eindelijk zie ik dan het volledige optreden met het Italiaanse thema van de Show- & Marchingband van K&G. Geweldig! Ontroerend ook, al die mijn zo bekende en dierbare operamuziek uitgevoerd door dit fenomenale corps.

Steenvrouw en Heks hebben allebei een brok in hun keel. Zo mooi vinden we het. ‘Hoe krijgen ze het voor elkaar, die ingewikkelde choreografie….. en dan ook nog ramstrak doorspelen. Ze zijn toch zo goed! Zo muzikaal! Niks hoempa, hoempa, hoempapa…. Nee, ingewikkelde ritmes. Subtiele virtuoze stukjes…..’ fluister ik mijn vriendinnetje in haar trotse steenmoederoortjes.

Hierna moeten we een uurtje ontdooien. We snellen naar Huize Heks, alwaar ik geheel in stijl een heerlijke Italiaanse wijn open trek. ‘Proost, schat, op K&G!’ roepen we naar elkaar vanaf anderhalve meter afstand. Sinds ik de Coronadans afgelopen maand 2 keer nipt ontsprongen ben, ben ik weer extra voorzichtig.