Vanmiddag heb ik toch zo’n leuke diavoorsteling gemaakt van mijn katjes, over toen ze nog piepklein waren. Muziek eronder van Meredith Monk. Super!

Maar het lukte me niet om het te laden. Alle trucs heb ik uit de kast getrokken.

Intussen was ik dan maar een verhaal aan het schrijven over mijn reis naar Frankrijk in juni. En alle haken en ogen rondom een Dodelijk Vermoeid iemand, die gaat autorijden. Dagen achter elkaar. En k-r-amperen. Waar ik overigens in theorie dol op ben.

De praktijk wijst anders uit…..

Maar goed, de falende techniek heeft jullie behoed voor dit gejammer…. Hoewel ik het verhaal had opgeslagen als concept, is het helemaal verdwenen. Zelfs niet in de prullenbak beland. Alsof het nooit geschreven is. Wonderlijk.

Ja, dan sta je wel weer even raar te kijken. Maar is het niet eigenlijk wonderbaarlijk, dat ik deze blog in elkaar knutsel alsof ik nooit anders heb gedaan? Er gaat van alles mis, maar ook veel goed. En hoewel het verhaal op zich heel bijzonder is, was ik helemaal niet tevreden over hoe ik het op schrift had gesteld. Vandaar dat concept.

Dus de details van hoe deze kittens in mijn leven zijn gekomen, dat kleine wonder, moet ik jullie helaas nu onthouden.

De bottom line is toch dat deze schatjes hier nu wonen. En al helemaal hun draai hebben gevonden.

Aafje is zeer ondernemend, ze haalt de vreemdste capriolen uit. En Thay Thay is van het oerlelijke ratachtige diertje, dat ik op straat vond,  in een beeldschone boskat aan het veranderen.