Zondag schrijf ik een vreselijk blog. Het begint onschuldig maar allengs ontrolt zich een verschrikkelijk verhaal. Als een grote blerp vloeit het uit mijn digitale pen. Ik kan niet ophouden met schrijven, het blog schrijft zichzelf. Als ik klaar ben besluit ik het niet te posten. Ik kan mijzelf er niet toe brengen. In plaats daarvan bel ik Ras. Ik heb zin om samen een lekkere frisse neus te gaan halen.

Het is overigens vies pestpokkenweer. Het vraagt dus wel iets, deze actie. Mijn vriendin heeft andere plannen en Heks vindt het best bij nader inzien. Lekker warm op de bank en straks een bescheiden wandeling is ook helemaal goed. We raken natuurlijk aan de praat. Over hoe het gaat. Terwijl het niet gaat.

‘Ik wil je een paar dingen zeggen, Heks, eerst over je blog. Ik geniet er zo van hoe jij schrijft en momenteel is het fantastisch om te zien hoe je je door een enorme rijstebrijberg heen vreet. Soms denk ik wel eens, oh, al die afschuwelijke mensen waar je het over hebt. Maar er is licht aan het eind van de tunnel, dat is mooi om te zien.’

Haar woorden blijven hangen. Ik denk aan dat heftige blog en besluit er nog een nachtje over te slapen. Misschien is het toch OK om het te plaatsen. Als ik het nu eens een beetje omwerk, m’n zus en m’n zo….

De volgende morgen zit ik alweer aan iets anders te werken. Pas in de loop van de middag zoek ik het bewuste blog weer op. Ik zal er eerst eens tags aan hangen. Terwijl ik naar het bewuste deel van mijn bouwsite scroll druk ik per ongeluk op publiceren. Geen idee wat er mis ging, maar voor mijn ogen vliegt het verhaal online. Ongecensureerd. Rauw op je dak.

Uiteindelijk maak ik het blog af en plaats de officiële versie. De andere ligt dan al in de prullenbak.

‘Prima Heks, dat schrijven, maar schrijf van je af!’ zei Peter van der Hurk onlangs tegen me. Nu het mooie verhalen vertellen er een beetje bij inschiet komt het daar wel min of meer op neer.

‘Ik heb het ook geplaatst omdat ik vind dat je niets hebt om je over te schamen als je wordt verkracht. Hoewel ik dat in de praktijk wel zo ervaar,’ zeg ik later tegen Steenvrouw, ‘Door dit soort dingen massaal te verzwijgen wordt het steeds moeilijker om er vat op te krijgen.’

‘Het is ook heel lastig om over te praten. Je krijgt een stigma. Maar daarom doe ik het juist wel. Ook voor al die andere mensen, die iets dergelijks hebben meegemaakt. Ik vond het moeilijk om te doen, maar ervaar het als hypocriet om net te doen alsof ik dit niet aan den lijve heb ondervonden. Door het te verpakken in een doctor Phil verhaal……’

Ik eet bij Steenvrouw vanavond. We keuvelen nog een beetje na. Het is fijn om hier te zijn. De kinderen hadden weer allerlei verhalen te vertellen aan tafel. Heerlijk! Nu zitten we saampjes te ginnegappen om het bestaan. Tot het tijd is om te gaan.

Fietsen met mijn hondje door de schemering. Mijn kleine viervoetige vriend. Ysbrandt de Ballenbijter!

We hebben niet veel nodig. Als de kwaliteit maar goed is kun je met één dikke deken toe.