Vandaag ga ik met VikThor naar de orthopeed. Er wordt een foto van zijn geopereerde poot gemaakt. Het is alweer ruim vier maanden geleden, dat hij onder het mes is gegaan. De ellende met de openstaande wond is ook alweer pakweg twee maanden voorbij.

Hij loopt als een kievit en doet ouderwets bommetjes de gracht in. Heks maakt zich dan ook niet al teveel zorgen. Het zal wel loslopen met dat pootje. Ik ben alleen razend benieuwd naar de pré operatief ontstane artrose. Is het erger geworden? Hoe ziet het er van binnen allemaal uit nu?

Ik ben vroeg uit de veren, voor mijn doen. Ik heb dan ook geslapen vannacht! Uitzonderlijk! En heerlijk! Met een kopje koffie, een geroosterd broodje en een cocktailtje van pijnstillers kom ik langzaam bij mijn positieven. Lekker, ik heb alle tijd. De ochtend duurt een eeuwigheid.

Dan toch nog haasten de stad uit. De opgebroken stad. De dunne darm van de Hooigracht doorworstelen, peralstiek bewegend als een constipatieve drol. Met samengeknepen billetjes, omdat ik wellicht te laat ga komen? Zover komt het niet.

Bij de Lammenschans de stad uit. Tweebaans de bocht om en dan ritsen naar de overgebleven baan. Heks wil invoegen, maar de achterop komende vrachtwagen geeft snel gas. Veel gas. Hij rijdt me bijna van de sokken. Die enorme auto vol alcoholvrij BUD bier. De chauffeur is geen reclame voor het merk, met zijn bezopen acties.

Ik sta op de rem, net op tijd. Kom met de schrik vrij. De auto die na me komt ook. Ik rijd achter de gevaarlijk opererende vrachtwagen en noteer het nummer. Bezopen Zuipschuit- Dronken Debiel- psychisch slechts 01 jaar oud! En dat mag dan achter het stuur!  Het had helemaal verkeerd kunnen aflopen!

Even later sta ik naast de idioot voor het stoplicht……..

In Rijswijk zijn ze geweldig tevreden. Terwijl mijn grote vriend op de foto gaat en wordt onderzocht wacht Heks in de auto. Vanwege het Coronavirus. De arts komt hoogstpersoonlijk op de stoep voor de praktijk verslag doen van zijn bevindingen. Het gaat goed!

Het bot is gevormd om het implantaat en heeft zich gehecht. Er is geen spoor meer te vinden van mogelijke ontstekingen. De artrose is stabiel, er is geen wild bot meer ontstaan op de verkeerde plekken. Hij loopt er geweldig op…..

“Hij belast allebei de achterpoten evenredig. Er is geen verschil te voelen!’

De dierenarts ziet er opgelucht uit. Alsof hij niet kan geloven dat dit dramatisch begonnen verhaal zo’n goed einde heeft gekregen. Ik ben er intussen natuurlijk aan gewend. Ik zie mijn ventje al maandenlang probleemloos dansen op zijn nieuwe pootje. We spelen alweer spelletjes met de bal.

‘Hebt u hem nog zien hinken sinds de operatie?’ Slechts 1 keertje gedurende een minuut. Zelfs als we flink op stap zijn geweest loopt hij naar huis als een tierelier. Het gaat goed. VikThor is genezen. ‘Ik hoop u nooit meer te zien,’ verzucht de dierenarts. ‘Tot nooit weerziens!’ roept Heks blij terug.

Dan tuf ik op mijn gemak weer terug naar Leiden. De weg is aardig vol met auto’s. Er is weinig te merken van het fenomeen thuiswerkers in thuisisolatie. Nederland is massaal onderweg.

In Leiden geef ik mijn hondje nog een extra rondje. Dit nadat ik bijna bewusteloos ben geraakt van een stiekem door hem gelaten gluipwind. Zo’n echte instinker. De auto trekt vacuüm van ellende. Ik parkeer langs de Singel.

Zo loop ik dan te slenteren langs het water. VikThor is direct in zijn element. Er komt een man met een klein spierwit lieftallig kuttenlikkertje. Haar lieftalligheid verdwijnt zodra mijn blafbeest verschijnt. Keffend stort ze zich op mijn hond. Die haar negeert. En gewoon verder loopt.

Heks moet lachen. ‘Zo, wat een gevaarlijke hond,’ grap ik opgewekt. Direct krijg ik een grote bek van de man. ‘Man, ik maak een geintje,’ komt me te staan op dat hij me te lijf wil. Ik krijg de raarste dingen naar mijn verbijsterde hoofd. Vuilbekkend kijkt de hangsnor me aan. Dreigend. Zijn levensgevaarlijke hondje keffend naast hem aan een touwachtige riempje.

Ik loop snel door, voor ik een hijs krijg. ‘Je zult er maar mee getrouwd zijn!’ griezel ik bij mezelf. Want reken maar dat hij een wijfie onder de plak heeft zitten ergens. Waarschijnlijk in een achterafstraatje hier in de buurt.

Op televisie zie ik, dat BOA’s sinds de Coronacrisis met 40% meer geweld tegen hen te maken krijgt. En er was al sprake van idioot veel geweld tegen deze doorgaans impopulaire groep medemensen. Ik ben dus niet de enige, die dagelijks mijn mannetje moet staan om zonder kleerscheuren over straat te gaan in deze gekke tijd.

Heks krijgt medelijden met de BOA’s. Ook ik baal echt wel van hen, als ze me voor iets onnozels op de bon willen slingeren. Fietsen in de berm van de Singel bijvoorbeeld. Doe ik wel eens op een slechte dag met mijn zeik-lijf.

Maar tegenwoordig ben ik vooral blij met dit vlijtige betweterige volkje. Ze beschermen de hersenloze zorgeloze jeugd tegen zichzelf. Ze behoeden de kwetsbaren voor overmatige blootstelling aan asocialen. Ze ontruimen winkelstraten en slingeren feestende studenten op de bon. Zonder hen hield niemand zich meer aan enige regel…..

Later in de middag, tijdens een uitlaatronde, zie ik honderdtwintig volwassen mensen intensief sporten op het grote hondenveld in het Leidse Hout. Hutje mutje liggen ze lekker te hijgen en te zwoegen. Boven het veld hangt een dampige wolk zichtbare inspanning. Geen Boa te zien helaas. Heks kan er dus ook niet terecht met haar hondje.

Een stukje verderop liggen de sportvelden er verlaten bij. Ik zou liever zien, dat deze volwassen hersenlozen daar hun besmettelijke fysieke verrichtingen zouden doen. Helaas, helaas. Dat mag niet volgens de regeltjes.

Gelukkig kan mijn hondje weer lopen als de beste tegenwoordig. Ik ben niet meer afhankelijk van een uitlaatplek in dit park. Ik lijn hem dus maar weer aan en verlaat het Hout. Op mijn gemak fiets ik richting Warmond. Langs de Haarlemmertrekvaart peddel ik weer naar huis. VikThor doet onderweg een paar vervaarlijke bommetjes zo de vaart in.

Slingerend om joggers en een incidentele racefietser kom ik weer terug in de altijd drukke stad. Mijn geliefde kleine stad vol agressieve bange stadsgenoten. Waar iemand je voor je bek slaat alleen al omdat je naar de persoon kijkt. ‘Hek wat fan juh an dan?’

Ja, mijn stadje aan de wRwRijn, Rwijn, Rwijn……..