Ja, ja, het is een saaie boel momenteel. Opgehokt als we zitten in onze huizen. Wij, de kwetsbaren en halve zolen. De kneusjes. Het dorre hout. Thuis voor de buis. Goed uitkijken met open vuur, potverdikkie Dor Takkewijf, voor je het weet fik je af. Nadat je al maatschappelijk bent afgebrand.

Het Coronabeleid is weer even achenebbisj als afgelopen voorjaar. Aan het begin van de uitbraak hoorde ik dezelfde stompzinnige argumenten als nu voorbij komen. En, net als van het  voorjaar, lopen de cijfers gezellig op. Binnenkort vallen ze weer bij bosje, de vitale kwetsbaren van de ANWB generatie.

Dinsdagavond gaat de bel. Het is de apotheek. Mijn medicatie wordt afgeleverd. Mijn bezwaar ‘Ik wil niet meer bij jullie naar binnen, want niemand draagt hier een mondkapje…’  is gehonoreerd. Stomverbaasd ben ik over al die mensen, die het verrekken om een beschermend lapje over hun ademgaten te trekken. Vooral op zo’n plek. Bizar.

Ja, beschermend. Voor je medemens. Het wil er maar niet in hier in Nederland. Je draagt zo’n ding voor je naaste.

‘Ik ben er op tegen, het is dit en dat, schande….’ krijg ik naar mijn arme hoofd, als ik het ter berde breng in mijn directe omgeving, ‘Bovendien gebruiken mensen ze niet goed, dat is gevaarlijk, werkt averechts, bladiebla….’ alsof ik die baardaap van de RIVM hoor kletsen. Wat heeft die man aangericht?

In de hele wereld zijn mondmaskers aanbevolen, dan wel verplicht, omdat ze helpen de verspreiding van dit virus tegen te gaan, maar in ons land zijn die dingen gevaarlijk. Zelfs de vroegere baas van de RIVM roept al sinds het begin van de pandemie, dat mondkapjes uitkomst moeten brengen. Niemand, die naar hem luistert.

En na driekwart jaar teksten debiteren, dat die dingen niet deugen, komt de RIVM met een verklaring, dat ze dat gezegd hebben, omdat er een tekort was. En nu zit hun malafide geklets ingekankerd in onze maatschappij.

Hier in Leiden, vergeven van zich onsterfelijk wanende studenten, draagt niemand een mondkapje. Op een enkeling na. Op een bezemsteel.

Zelfs sommige behandelaars van Heks doen ze niet voor. Goede vrienden zijn faliekant tegen die ondingen. Ik zit met angst en beven tegenover hen. Want ik moet die kloteziekte echt niet krijgen. Ik wil geen super ME in mijn klep. Mijn immuunsysteem is al van god los sinds een Pfeiffer infectie, dus nog eens een virale opstopper ga ik niet overleven.

En als ik het al overleef, dan zal ik zoveel moeten inleveren, dat het echt niet meer te doen is in mijn eentje op mijn flatje. Dan wordt het verpleeghuis en sondevoeding, omstandigheden, waarin een aantal doorgewinterde ME patiënten al jaren verkeerd. Doorgaans nadat ze de stompzinnige adviezen rondom dit ziektebeeld hebben opgevolgd…..

Ik zeg het nog maar eens: ‘Corona is voor mij potentieel levensgevaarlijk’. Ik zeg het nog maar eens tegen mezelf: ‘Heks, je moet dit niet krijgen. Blijf uit de buurt van je asociale medemens.’

Dat is nog niet zo gemakkelijk. Ik woon midden in een stad. Vol hersenloze studenten en andere gekkies. Soms dans ik eindeloos naar achteren in een park, terwijl een onvoorzichtige gesprekspartner me manisch achtervolgd. Alsof er iets te halen valt! Maar ik ben bang voor wat ze me onbewust proberen te brengen. Wat mankeert die mensen? Waarom houden ze geen afstand?

Het lijkt dus maar niet door te dringen in onze kaaskoppen, dat afstand houden van essentieel belang is. Maar ook andere ontwikkelingen blijven me verbijsteren. Zoals ons koor vol mensen in de risicogroep, dat vrolijk weer gaat repeteren na de zomer. Wel in een goed geventileerde ruimte. En in kleinere groepen van maximaal 40 personen. Ze doen hun best, dat moet ik toegeven.

Maar moet je het überhaupt willen in deze tijd? Ik zie, dat mijn bijna 80 jarige zangmaatje met een maatje meer en stevige hartklachten, gewoon mee repeteert. De schrik slaat om mijn hart.

Heks zou ook best zin hebben, hoor, om weer samen te zingen met mijn geliefde koor. Maar ik doe het niet. Ik repeteer online mee, maar je krijgt me met geen stok in zo’n met aerosolen vol gezongen ruimte.  Hoezeer ik het ook mis.

Intussen is ons koor accuut gestopt, nadat in een ander Leids koor een uitbraak heeft plaats gevonden. Veel van onze zangers, zingen ook in dat koor……..

Ik ga niet op vakantie, ik ga niet uit eten, ik eet niet met vrienden, ik nodig niemand meer uit. Een enkeling komt hier nog, alleen met een mondkapje op. Want ik heb besloten: In Huize Heks is het mondkapjesplicht vanaf nu. En ook behandelaars moeten voortaan zo’n ding op hun kop. Het is een kleine moeite, of je er nu in gelooft of niet.

Corona maakt de wereld transparant. Verbijsterd zie ik, hoe mensen staan te klagen, omdat ze niet op vakantie kunnen, niet uit eten, niet dit en dat…….

‘Lekker belangrijk’, denk ik dan.

Entitled. Dat engelse worden dekt de lading van heel veel onzin, die ik hoor. We denken overal maar recht op te hebben. We zijn al jaren van het padje.

Intussen woon ik in mijn gelukkig bubbel met mijn beestjes. Met mijn pup en beestenbende. En de zwarte panter! Ja, hij is weer boven water. Daarover later. De heerlijke schat.