Een druilerige zondag

Dit jaar ging mijn verjaardag ongemerkt voorbij. Hoewel…. Je zou ook kunnen spreken van een uitgesmeerd verjaarspartijtje. Afgelopen zondag is het alweer feest! Fiederelsje neemt me mee uit. We gaan een prachtig concert beluisteren van keel-neus-en oorzangeressen…. Het wordt exotisch en verrassend…. Dat staat vast!

Om half drie komt mijn vriendin me ophalen. Ze gooit een enorm pak mosselen de koelkast in. Voor na het concert. Vandaag worden alle zintuigen aangenaam geprikkeld!

Het is koud en miezerig weer als we door de stad fietsen. In de Qbus is het een drukte van belang. Er zijn veel mensen  op het concert afgekomen. We lopen om het gebouw heen. De ingang is verplaatst naar een iets moeilijker te vinden locatie aan de andere kant van het gebouw op last van de Gemeente Leiden.

In plaats van door een royale toegangsdeur in de hal bij de garderobe te belanden moeten we nu door een wirwar aan gangetjes en deuren onze weg vinden naar de zaal. Uiteindelijk belanden we toch in die hal met garderobe. Vanwege die garderobe. Dus het idee van die andere ingang ontgaat me volkomen. Laat staan dat iemand in een rolstoel bijvoorbeeld nog toegang tot het gebouw kan krijgen….

Onze locale overheid tracht al jaren de stekker uit elk spontaan en idealistisch initiatief te trekken. Als dat niet lukt maken ze alles wat makkelijk kan gewoon veel moeilijker. Zoals dit idiote gedoe. Schande Gemeente Leiden! Hebben jullie nu echt niets beters te doen dan burgertje pesten?

Gelukkig zijn we bijtijds binnen! Het concert is druk bezocht. We vinden een plekje vooraan. Even later zijn alle plaatsen bezet. Maar de muzikanten zijn nergens te bekennen! Ze blijken vast te zitten in het verkeer. Tegen de aanvang van het concert komt de Tibetaanse zangeres, Namgyal Lhamo, binnen rennen met een houten kist onder haar arm.

De beeldschone Namgyal Lhamo

Ze haalt er een instrument uit, een gumang, die ze probeert te stemmen. Dat valt nog niet mee. Het snaarinstrument heeft net als mijn Tampura houten knoppen voor dit doel, maar het mist de kleine zwaantjes waarmee ik mijn instrument subtiel en verfijnd kan stemmen. Bovendien is het temperatuurverschil met buiten zodanig dat haar verdraaide jammerhout blijft ontstemmen……

Glimlachend staat ze te ploeteren. Na een klein kwartier is ze klaar. Ze verdwijnt van het toneel om even later terug te komen in prachtige Tibetaanse kleding. Als ze begint te zingen vervliegen alle ergernissen van wie dan ook in deze zaal en waarschijnlijk ook in de hele omgeving van Leiden: Er schuilt een zangvogel in haar keel!

Later lees ik dat haar bijnaam ‘de Nachtegaal van Tibet‘ is…..

Af en toe horen we boventonen riedelen in haar mooie devote liederen. De muziek is soms zo ingetogen en subtiel, dat we ons doodschrikken van het keiharde applaus tussendoor. Ook de ruige rockmuziek in de pauze is een soort modderschuit waar deze prachtige vaandel niet op hoort te wapperen…..

Na de pauze zingt er een vrouw, Choduraa Tumat van de groep Tyva Kyzy, uit het zuiden van Rusland; het gebied tegen Mongolië aan. Ook zij ziet er werkelijk schitterend uit in haar authentieke pak. Deze kleine stoere dame trakteert ons op een college boventonen en keelzang. Vol overgave demonstreert ze ons de verschillende technieken.  Ik hoor allemaal nieuwe dingen.

Grappig genoeg kent Heks nog een andere manier om boventonen te zingen: Nasaal. Het zal wel de oer-Hollandse variant zijn!

Ook dit deel van het concert draagt ons al snel op vleugels van verwondering naar verre windstreken. We raken niet uitgekeken en niet uitgeluisterd! Maar helaas komt er wel een einde aan het festijn…..

Tyva Kyz, Namgyal Lhamo en Toverheks

Als toegift zingen de dames samen een lied. Ze zien elkaar vandaag voor het eerst, dus dat is best een prestatie. Natuurlijk wil het instrument van de Tibetaanse niet stemmen….. Ze mept verwoed met de houten klossen op de ondergrond in een poging het toch voor elkaar te krijgen. Vergeefs. Het geeft niet. Zonder gaat ook prima. Heel ontroerend….

Nar het concert sprint Heks naar de tafel met CD’s. Ik gris snel een van de laatste exemplaren van de keelzangeres naar me toe. Ook van de Tibetaanse koop ik een CD.

Als ik de deur open naar de garderobe, loop ik in de armen van laatstgenoemde. Ze pakt mijn handen en begint in vloeiend Nederlands tegen me te praten: Ze blijkt in Utrecht te wonen! Later lees ik dat zij daar een vegetarisch restaurant drijft. Het contact is hartverwarmend. Wat een lieve schat! We hebben een klik!

Beide vrouwen signeren hun CD. Een mooi aandenken.

Choduraa schrijft een heel verhaal op mijn nieuwbakken CD

Fiederelsje maakt een paar prachtige foto’s met mijn telefoontje. Stom genoeg ben ik mijn geweldige fototoestel niet bij me. Gelukkig lukken er een paar opnamen, ondanks het gegeven dat we ons in een soort donker hol onder de grond bevinden….

Later kookt mijn vriendin een geweldige mosselmaaltijd voor Heks. Eerst krijg ik een paar rauwe mosselen met citroen en peper. Jammie. Wat is dat toch een heerlijke Belgische manier van mosseltjes eten….. Daarna volgt het echte werk. Een grote pan wordt volgegooid met een groentegarnituur, kruiden en heerlijke verse mosselen van Klaas.

‘Ik heb hem van zijn apropos gebracht,’ grinnikt mijn vriendin. Ze vertelt hoe ze deze lokale visboer aan het blozen heeft gekregen…. Heks moet lachen. Ik geloof haar graag. En hij is vast niet de eerste man die van zijn stuk is geraakt na een ontmoeting met dit lekkere stuk: Mijn lieve vriendin Fiederelsje. Ook Heks is vandaag va haar stutten door deze dame: Culinair overdonderd…….

Mosselen van de Mosselvrouw

Niet uit Scheveningen maar uit België…..