Vandaag heeft de heks verschrikkelijk uitgeslapen. Het was laat gisterenavond en ik was supermoe. Dat resulteert altijd in niet kunnen slapen gek genoeg. Vanmorgen heb ik me nog maar eens lekker omgedraaid….

Toen ik uiteindelijk het pand verliet om met Ysbrandt op stap te gaan scheen de zon. Het was prachtig stralend weer. Helemaal niet koud, ondanks de sneeuw hier en daar. Ik besloot naar het Leidse Hout te rijden, even dat varkentje achter een balletje laten rennen.

In mijn geliefde park werd ik verwelkomd door een veld stralende krokussen. Lekkere lentekusjes op een witte winterdag. Op m’n gemak slenterde ik over zompige paadjes, genietend van vogelgeluiden en andere tekenen van de terugkeer van het licht.

Op de Befbank ga ik lekker in het zonnetje zitten. Deze enorme houten bank is geschonken ter nagedachtenis aan een zekere B.F. Krantz.  De lokale hangjongeren hebben er een modern kunstwerk van gemaakt. En een extra initiaal aan de naam toegevoegd……..Ik gooi een balletje voor Ysbrandt. Die heeft ook de lente in zijn kop en springt vrolijk in de vijver. Na een tijdje is hij zo zwart als een tor. Hopelijk valt de meeste modder er onderweg af, want mijn huisje is net gisteren helemaal gedweild.

Er begint een jongen in de buurt rond te drentelen. Zodra ik de bank verlaat neemt hij mijn plek in en gaat verwoed zitten sms-en. Binnen 5 minuten scheuren van alle kanten jongens op brommers het pad op. De Befbank is hun favoriete hangplek.

Op de terugweg naar de auto zie ik plotseling een paar winkelwagens staan. M’n eerste gedachte is, dat 1 van onze Leidse daklozen zijn heil heeft gezocht in dit vriendelijke bos. Dan zie ik een gedekte tafel staan tussen de bomen. Er zit een keurige jongeman aan de tafel met een bord eten en een gevuld wijnglas. Er omheen cirkelen nog een aantal heren en een dame. De man aan de tafel maakt een onverwachte beweging, ik schrik, glas breekt…

 

 

De andere deelnemers aan wat een kunstproject blijkt te zijn, veranderen van positie. Er wordt gefilmd. De man aan de tafel likt zijn vingers af. Niet vanwege de sublieme maaltijd: Hij heeft zich gesneden aan het glas….

Intussen ben ik natuurlijk razend nieuwsgierig. Wat heb ik nu aan m’n hondenrondeneus hangen? Je beleeft toch ook altijd wel wat in dit wonderbos.

Het zijn studenten van de kunstacademie in Rotterdam. Enthousiast vertellen ze me wat hen tot deze actie heeft gedreven:  Het Filmfestival in Rotterdam en alle onbegrijpelijke dingen, die daar vertoond worden…. Dit bosrestaurant is ook onbegrijpelijk, maar wel tastbaar. Ik begrijp nog niet helemaal waar ze heen willen met hun verhaal, maar 1 ding is zeker. Hun performance heeft een sterk vervreemdend effect op me. Dus wat mij betreft is dit statement al helemaal geslaagd. Gelukkig beloven ze me aanvullende informatie te sturen en de link naar het uiteindelijk filmpje op Youtube. Dus daar zit ik naar uit te kijken.

De regiseusse geeft me haar gegevens. Ze heeft een hele leuke website.

Even word ik teruggeworpen in de tijd. Ook ik heb aan de meest vreemde projecten meegewerkt in het verleden.  Zo was ik ooit Euredice in een diaserie, een medium uit het stenen beeldtijdperk. Ik liep hartje winter van top tot teen wit gesminckt blootsvoets in een zelfgemaakt lang wit nachthemd half bevroren over een oud kerkhof.

Achteraf een vreemde kledingkeuze voor deze Mythologische schone. Die liep vast niet in haar nachthemd door de onderwereld te dwalen. Zeker niet toen haar knappe lover  Orpheus  verscheen om haar terug te halen uit het dodenrijk. Haar geliefde was een vermaard zanger. Een soort Hazes van de Klassieke Oudheid. Hij kon zo mooi zingen, dat hij zelfs Hades, de god van de onderwereld wist te ontroeren… Zijn enige makke was nieuwsgierigheid en dat kwam hem duur te staan….

In onze versie was de held een lang breekbare slungel, die slechts met moeite mijn gestalte over het kerkhof zeulde. In zijn borstzak zat een flacon whisky tegen de kou. Bij elke onderbreking stak hij een sigaret op. Ik had meer weg van een verwilderde  wraakgodin met lange witte haren. Toen ik later zo door de stad naar huis fietste, met een winterjas erover, keek menigeen me bevreemd na…

Wel had ons verhaal een uniek einde, niet de held, maar Euredice keek achterom…. Waarom? Wie zal het zeggen…

Ook heb ik wel eens gespeeld in een eindexamenfilm van een filmacademie. Klusje voor een vriend van een vriend. Hiervoor moest ook ik aan een gedekte tafel zitten. In chique avondkleding als ik het me goed herinner. Het werd opgenomen in de gepensioneerde en vervallen sexbioscoop hier in Leiden.

Het ging geloof ik over verleiding, maar helemaal heb ik het nooit begrepen. De licht ranzige lokatie droeg in elk geval niet echt bij tot dit concept.  Aangezien de makers verzuimd hebben me een kopie te sturen, zal het altijd een mysterie blijven, waar ik nu eigenlijk aan heb meegewerkt.

Ik deed ook wel projecten, die ik wel begreep overigens… Zoals mijn kijkdozenperformance in de Waag in Leiden, begin jaren 80 van de vorige eeuw! Hiertoe had ik 10 kijkdozen vervaardigd met daarin objecten die refereerden aan leven en dood. Oplopend van de eerste met de meest dode elementen; een rat, een witte kruispoeder… Tot aan nummer tien. Daarin zat gouden regen en tuinkers herinner ik me. Ik werkte dus ook met geur.

Zelf zat ik in een enorme kijkdoos, half levend, half dood gegrimeerd. In een statistiek hield ik dan de keuze van de bezoekers bij. Een onderzoek naar het levensgevoel bij mijn publiek…

Wat heerlijk, dat er altijd weer nieuwe mensen opstaan, om tegendraadse kunstprojecten aan te gaan. Ik kijk uit naar het resultaat, ze zijn er nog aan bezig heb ik intussen vernomen. Zodra ik de link binnen heb zet ik hem onderaan dit verhaal.