Onderweg is heerlijk zeg…

Het leuke van blogjes schrijven is, dat je het overal kunt doen.  Meestal zit ik in m’n bed, maar nu bevind ik me in de trein naar Amsterdam. Ik ga lekker zingen in het Koor  van X. Studenten van zijn leergangen mogen als extraatje voor niets meezingen in deze koren. Voorheen kreeg ik dat niet voor elkaar, maar sinds ik niet meer 8 keer per winter griep heb openen zich allerlei perspectieven voor me.

Sinds vorig voorjaar slik ik LDN, een middel, dat wordt ingezet in de verslavingszorg. Ik krijg het toegediend in een bijna homeopathische dosering. Het hecht zich aan neuroreceptoren en met die receptoren is nu net van alles mis bij de Dodelijk Vermoeiden. Bij deze medicatie hoort een ijzeren dieet. Geen soja, geen lactose, geen spinazie en geen gluten. Stofjes in dit voedsel hechten zich namelijk ook op deze receptoren, dus dan heb je niets aan het middel. Schimmelige types kunnen enorm beroerd worden tijdens de opbouwfase. Dat heb ik aan den lijve ondervonden. Na een hele winter griep kreeg ik ook nog eens hele zomer griep.

Daar weet ik alles van…

Maar nu het goede nieuws: Ik heb deze winter nog maar 1 keer volledig onderuit gelegen! Ik kan me niet heugen, dat ik minder dan 8 keer per winter doodziek was. Winter betekende voortdurend 1 of ander ellendig virus de deur proberen te wijzen. Overleven en weinig te beleven tussen oktober en april. Vaak lag ik in de eindfase helemaal gestrekt met complicaties: Bronchitis, oorontsteking,ontstoken voorhoofdsholten …. Ik hoop dat de huidige tendens zich voortzet. Het scheelt enorm in levensvreugde.

Ik heb helaas niet meer energie gekregen en een heleboel andere dingen zijn nog steeds waardeloos. Zo heb ik eigenlijk altijd wel min of meer griep. Elke nacht is een zweterige koortsnacht en elke ochtend heb ik een zware kater. Daar hoef ik niet voor te drinken, dus dat scheelt weer. Maar het lukt me om mezelf te reanimeren en heel voorzichtig wat activiteiten in te plannen. Niet teveel, want dan gaat het mis. Dan laat ik alles vallen, krijg m’n ene been niet voor de andere met als bijverschijnsel Gilles de la Touretteachtig gescheld.

Vandaag is mijn nek weer eens goed onder handen genomen door Pieter. Hij is een orthopedisch fysiotherapeut met magische wonderhandjes. Meestal lig ik te krijsen als een speenvarken, want lekker is zijn behandeling niet, maar wel doeltreffend. Hopelijk gaat mijn hoofd het nu weer iets beter doen…Samen met zijn collega Jan-Hendrik de Tweede houdt hij me de laatste jaren in de lucht. Die twee vullen elkaar perfect aan…..Zonder hun niet aflatende inzet had ik altijd zo’n hoofd als vorige week. Ik moet er niet aan denken….Ah, Amsterdam Centraal, ik ga overstappen….

ZINGEN!!!

Het Koor vanavond was een feestje. Ik ben intussen weer thuis, in Leiden. M’n hoofd gonst van alle zang en gesprekken. Wat een heerlijke mensen tref ik toch altijd rondom X! Als blije planeten draaien wij om zijn zonnige zang. Ook vanavond kwam ik weer veel oude bekenden tegen van eerdere zangfestijnen. Het is heerlijk om samen de enorme ruimte te vullen met onze stemmen. Afstemmen, stembevrijden, instemmen….

Jan-Hendrik’s zonnige zang

Na de les werd ik getrakteerd op een heerlijk glas wijn door Winwin. Hem ken ik van stembevrijding in de Roos. Daar ging ook regelmatig het dak eraf…. Enthousiast kletsen we bij. Wat halen mensen toch allemaal overhoop? Wat leven we onze levens vaak meedogeloos intens…. Het is heerlijk toeven in de foyer van MuzyQ: Een komen en gaan van mensen met instrumenten op hun rug. Of interessante dreadlocks….

Aan het begin van de avond ontmoette ik twee dames in de lift met violen onder de arm. Ze gingen repeteren met een kamerorkest. Ze keken ook al zo gelukzalig! Iedereen kijkt hier blij! Het gebouw gonst van de muziekactiviteiten. Daar word je klaarblijkelijk gelukkig van….

Op de terugweg in de trein lange gesprekken gevoerd met Wijs. Of Wijsje…. We kregen allemaal leuke ideeën voor de toekomst. Een koor hier en daar, zingen zus en zo. Wat een creatieve ping pong!

Zo is mijn universum dan toch behoorlijk in beweging. Het ergste van Dodelijke Vermoeidheid en chronische griep is dat je in een stille moddersloot belandt. Ver van de levensstroom. Daar is geween en tandengeknars.

Liever zing ik zo’n avondje in dit heerlijke koor. Morgen ga ik weer! Maar dan in Haarlem….. Leve de LDN, het houdt me redelijk griepvrij deze winter!

Dank dank