Vanmiddag kwam de dochter van Tanneke op kraamvisite. Ze had een enorme tas bij zich. ‘Pakjesdag!’, riep ze. Ze haalde allemaal mooi ingepakte cadeautjes tevoorschijn. Een aantal als aandenken aan haar moeder.

De elegante poezeneet/drinkbakcombinatie. “Schattig!’, zou Tanneke gezegd hebben. Ze heeft het jarenlang gebruikt voor haar kat. En een voorraadpot met een onnavolgbaar over de top deksel. Daar bewaarde Tanneke de hondensnoepjes in. Hoe vaak heb ik niet iets voor Ysbrandt en Beertje hieruit tevoorschijn getoverd?

Hij krijgt een ereplekje. Ik ga er ook de dierensnoepjes instoppen.

Tot slot nog een stoffen kikker. Hij hing op Tannekes deur als stop. ‘Ja, die moest natuurlijk naar jou, Heks”. zei de dochter. Zij kent mijn grote kikkerliefde. Zo hangt hij nu hier gezellig over een stoel….

Natuurlijk werden de katjes bewonderd en geknuffeld. “Joh,’ zei ze,  je moet ze niet wegdoen. Kijk nu hoe harmonisch ze allemaal samenleven!’ Nou, daar had ik natuurlijk wel oren naar. Wat zou dat leuk zijn. ‘Ik heb er al zes’, bracht ik vertwijfeld uit. Ze keek me lachend aan, niet onder de indruk. Haar moeder had in haar hoogtijdagen wel achttien exemplaren rondlopen.

Maar ja, je kunt niet aan de gang blijven. En kleine katjes worden groot. Kleine katjes, kleine zorgen. Grote katjes, grote zorgen. Je begrijpt wel, dat ik mezelf regelmatig op deze manier streng toespreek.

Maar vanmiddag even niet. Toen de dochter van Tanneke weer naar huis was, liet ik tijdelijk het verrukkelijke idee toe om voortaan acht katten te hebben. Het is dat ik bang ben om zo’n stom TV programma op mijn nek te krijgen, verslaafd aan katten verzamelen of iets dergelijks, anders deed ik het…..