Vandaag in mijn kerk, waar god ook een vrouw is, ging het over hoop. Terwijl de dominee zijn verhaal hield dacht ik aan iets, dat ik Thich Nhat Hanh, eens over hoop hoorde zeggen.  Volgens hem schuilt er een gevaar in hoop. Het haalt je weg uit het  nu. Het paradijs is hier en nu. Je moet je tijd niet verdoen met hopen op van alles en nog wat.

De dominee sprak over hoop ongeacht het resultaat. Hij haalde een prachtig gedicht van Václav Havel aan: De weg van de hoop.

Heks hanteert, als spirituele slettenbak, natuurlijk beide benaderingen. Ik vermaak me tussen de puinhopen en hoop toch nog eens een 11stedentocht te rijden… Maar verwacht geen resultaat.

Intussen zaten in het schip van de kerk drie Tibetaanse monniken een Mandala te maken van gekleurd zand. Na de dienst gingen alle gemeenteleden natuurlijk kijken. Wat prachtig! Wat een monnikenwerk!

Ik sprak met één van de monniken. Hij vertelde me, dat ze later die dag de hele voorstelling weer door elkaar zouden vegen en verzamelen in een grote pot. Deze kruik met toverzand  wordt daana ritueel in de gracht geleegd. Zodat al ons water gezegend is. En vervuld met wat er verder in dit zand geschreven staat aan magische boodschappen. Een teken van hoop,,,

Dat is toch zo leuk aan Tibetaans Boeddhisme. Die verbondenheid met Moedertje aarde en haar magie. Of wat dacht je van het Tibetaanse Dodenboek? Klinkt lekker toch?  Ze kijken niet op een schedeltje meer of minder. Ook niet in hun recitaties.

Ik heb een tijdje bij Shambhala in Oegstgeest gemediteerd. Daar ken ik Pappa en Steenvrouw van. Ik genoot altijd van die bloederige recitaties. Maar ja, een heks met voorliefde voor voorhoofse gedichten…… Onlangs is de Nederlandse versie gekuist. Het zou mensen kunnen afschrikken… Het is ook slecht te rijmen met wat de meeste mensen van meditatie verwachten, natuurlijk. Maar Heks vindt het jammer.