Zondagmiddag. Wat is het toch vroeg donker! Mijn huis is stil, de stad is stil. Heks is stil, als na een storm. Zo voelt het ook wel een beetje, alsof er een storm heeft gewoed in mijn lijf…. Een grote golf van transformatie en verandering. Een reinigende binnenbrand.

Een paar weken geleden ondernam ik een heksenreisje. Hierin werden me een aantal zaken heel duidelijk, rondom mijn talenten op dat vlak. Een paar dagen later viel ik verschrikkelijk van de fiets. Ik was te ontdaan om er hier met een woord over te reppen, maar geloof me: Het bracht een scala aan emoties teweeg…. De wonden hadden weken nodig om te helen en nog steeds voelen bepaalde lichaamsdelen beurs. Een fysieke herinnering aan die wake up call…..

Afgelopen week zat ik met een zwarte draak van obsidiaan op schoot, genaamd Emed. Gelukkig als een kind. We raakten in gesprek. Dat klinkt behoorlijk gek. Ik weet het. Verliefd worden op een stenen beeld. Voorwaar, mijn kind, heel heidens!

Vannacht woedde een uitslaande binnenbrand in mijn lijf. Ontdekend gaf ik genoeg hitte af om een middelgrote gymzaal te verwarmen. Intense dromen brandden hun koortsachtige beelden op mijn netvlies. Opeens: De Zwarte Draak.

‘Waarom heb je toch zo’n hekel aan openbaar sjamanistisch werk? Waarom ben je ooit opgehouden met je talenten voor het voetlicht te brengen. Waarom deed je indertijd al die dingen tegen heug en meug?’ Ik moet het antwoord schuldig blijven. Ik weet , dat hij gelijk heeft. Maar ik weet niet waarom ik zo’n weerstand heb tegen het uitdragen van wat dan ook.

Misschien floreer ik achter de schermen?

Een rare voorkeur voor zo’n theatraal type als Heks.

Vanmiddag laat ik Surfcowboy wat foto’s zien van onze ceremonie in december van het vorige jaar. Met al die Orbs….  Duizenden, volstrekt ronde, prachtige lichtbollen tussen de bomen. ‘Ik zie gewoon drie bomen, Heks. En wat vlekjes op de camera…..’

Ik moet eerlijk toegeven, dat ik ook aanvankelijk dacht, dat die lichtbolletjes regendruppels waren. Totdat ik naar de foto’s keek, die ik zonder flits had gemaakt: Geen regendruppeltjes te bekennen. En dan nog: Duizenden regendruppeltjes op zo’n kleine lens?

Ik ervaar al dat licht al jaren, maar was toch verrast het op beeld te zien….

Later vanmiddag maak ik opnieuw een heksenreisje met mijn coven. Opnieuw komt de draak. Ik word me nog sterker bewust van mijn vermogens als heks. Wederom blijf ik het antwoord schuldig, waarom ik die vermogens verberg.

Nadat ik met mijn hondje een rondje door de schemerstad heb gefietst valt het kwartje. Het is weer die oude angst voor afwijzing, die ons allen plaagt. Wat nu als? Als ik mijn ware aard toon? Mijzelf volledig laat zien? Overgeef?

En wat is nu weer het frappante?

Slecht in volledige overgave aan jezelf, met onvoorwaardelijke liefde voor je innerlijk wezen, kom je tot leven. Kun je onbaatzuchtig en vol ledig liefhebben… Al het andere is overleven. ‘Dat wil je toch niet?’ zeg ik tegen mezelf.

Nee, dat wil niemand uiteindelijk. Daarom roepen we massaal, dat we vooral onszelf blijven, als we de loterij winnen. Of ‘The voice of Holland’. Of wat dan ook. Als je wint heb je vrienden. Ook nog eens.

Maar in het falen, de mislukking, ligt ook een kans. De schaal moet leeg voor ‘ie weer gevuld kan worden. Door acceptatie van je eigen donkere kanten, leer je je ware aard kennen. Die mooie eeuwige kern. Soms heb je een Draak van een droom voor nodig om er eens goed over na te denken……

Overeenkomst tussen Heks en Draak vind je hier…..