In de loop van de week krijg ik de geweldig positieve recensie van ons concert toegestuurd. Ik lig dan al drie dagen volstrekt gestrekt. Op de uitlaatrondes van mijn hondje na. Het arme dier heeft dus ook weinig vertier.

Na zo’n uitlaatronde rijd ik aan de verkeerde kant mijn straat in. Ik denk waarschijnlijk dat ik op de fiets zit, maar ik bestuur mijn auto. Zo moe ben ik. Nou ja, denken…. Mijn hoofd zit vol stopverf. Ik doe maar wat. Op de automatische piloot.

Gelukkig word ik niet gespot door een wetshandhaver. Ik kan moeilijk gaan beweren, dat ik niet wist dat je vanaf die kant de steeg niet in mag natuurlijk: Ik woon hier al ruim dertig jaar!

Ach, onlangs heb ik onterecht een bekeuring gekregen voor precies hetzelfde. Die heb ik ook nog eens moeten betalen, ondanks een uitgebreid bezwaarschrift. De balans is dus weer hersteld!