Pubers zijn niet de meest invoelende bevolkingsgroep die er bestaat. Zacht uitgedrukt. Gedurende enige jaren is er een complete volksverhuizing gaande in hun hersenpannetjes.

Dat resulteert in een drastische afname van hun empatisch vermogen. Pas als de interne verhuizing rond is en alle functionaliteit herstelt valt er weer mee te praten. Tot die tijd is het afzien. Volhouden en incasseren. Blijven ademhalen.

Ik heb dit fenomeen uitgebreid kunnen bestuderen, toen de kids van mijn vrienden die gezegende leeftijd bereikten. Ook is Heks wel eens goed te grazen genomen door een puberaal nichtje. De gevolgen zijn tot op de dag van vandaag voelbaar. Buiten dat hebben haar manipulaties en gelieg me ook de nodige familiaire banden gekost.

Of sprak ze de waarheid? Heks zal er nooit achter komen.

Dus ik weet ondanks mijn kinderloze staat prima van de hoed en de rand als het om klierige pubertjes gaat.

Ik kan me de wanhoop dan ook goed voorstellen, die een aantal Britse ouders ertoe beweegt om hun opstandige dochters een maandje in een katholiek klooster te stoppen. Op te sluiten. Weg te werken.

Teneinde diezelfde dames geheel in het gareel weer thuisbezorgd te krijgen. Want dat willen ze dan toch wel, die ouders. Ze nemen niet definitief afscheid.

Ze zeggen niet: ‘Alle ellende in ons gezin, misschien zelfs in de hele wereld, ligt aan jou, vervelend kutkind. Dus we stoppen je in een kindertehuis,’ zoals ik ooit te horen kreeg op diezelfde leeftijd. Toen ik nog niets dronk of rookte, niet uit ging, niet naar jongens keek. Toen ik nog heel braaf was ende lief.

Heks valt midden in de eerste uitzending. Een stelletje spuuglelijk opgetuigde meiden lopen opstandig door het beeld te paraderen. Hoog opgetoupeerde haardossen vergeven van de extensions. Vijfentwintig lagen make up in gevecht om een eigen plekje op hun puistige smoeltjes. Een gevechtszone aan oorlogskleuren. Een smerig spergebied van smeersels.

Paarse, groene, gele bontjassen en rokjes zo kort, dat je hun heilige kruis eronder vandaan ziet koekeloeren vanachter een weerloze minuscule string. Een vetertje, meer niet. Een stuk flos geklemd tussen gretige puberale schaamlippen.

Begrijp me goed, de meisjes zijn piepjong. Ervaren, maar piep. Sommigen hebben meer sekspartners gehad in hun prille leventje, dan mijn hele promiscue vriendenkring gedurende hun ellenlange jaren ’70 seksleven bij elkaar. Inclusief ikzelf. Maar ze herinneren zich er weinig van. ‘Ik was meestal strontlazarus tijdens de seks,’ giebelt een deelneemster zorgeloos. Een hard lachsalvo volgt. Het is toch ook hilarisch?

Haar ogen lachen niet mee.

Al na een dag of twee weten een paar opgetoeterde mokkels een fles wodka naar binnen te smokkelen. Lachen man. Lekker dwars en opstandig. Heerlijk toch?

Helaas worden ze betrapt. Moeder Overste in eigen persoon gaat de confrontatie aan. En werkt het?

Of het nu komt doordat ze al een paar dagen geen alcohol naar binnen hebben gekregen of door de afwezigheid van hun irritante ouwelui, de meisje zijn gevoelig voor de teleurstelling van de nonnetjes. Ze bieden hun excuus aan. De aanstichtster ligt zelfs een hele nacht wakker uit schuldgevoel. Gevoel, jawel. De dame heeft opeens haar geweten terug. Tevoorschijn gekomen vanonder al die lagen neplach en krijsbestuiving.

De serie ‘Bad Habits, Holy Orders‘ beslaat vier afleveringen. Nadat de meisjes hun gevoel en geweten terug hebben gevonden worden ze op missie gestuurd. Een aantal van hen experimenteert dan al met het niet dragen van lagen make up. ‘Ik heb helemaal niets op mijn gezicht,’ zegt een grietje vanonder haar valse aanplakwimpers. 😉

Het ligt zeker aan mij, maar ik zie nog steeds meer verf op haar bek, dan bij mezelf als ik een avond volledig opgetuigd naar de opera ga bijvoorbeeld. Maar goed. Het zijn nog altijd twintig lagen minder dan normaal……

In deel drie gaan de dames naar andere kloosters om wat levenservaring op te doen met hun zojuist hervonden geweten en gevoel. Eerst een orde waar ze van een feestje houden: De Franciscanen.

De meisjes weten niet wat hen overkomt! Overdag worden ze aan het werk gezet in kringloopwinkels en gaarkeukens. Maar ’s avonds gaat het dak eraf. Er wordt gedanst en hoe! Zonder de volgens de meisjes daarbijbehorende alcoholblur. Broodnuchter staan de overwegend donkergekleurde zusters te twerken. Tot groot vermaak van de jongedames: Het spirituele leven is zo gek nog niet!

Dan is het tijd voor het meer serieuze werk. Bij een zwijgende orde, ik meen de Karmelieten, ontdekken ze dat ze wel erg veel lopen te klessebessen. Nog geen seconde lukt het de dames om hun mond dicht te houden. Zelfs als ze dan toch per ongeluk stilvallen wordt dit direct benoemd…..

Toch dwingt het alomtegenwoordige zwijgen van de overigens weer volledig blanke zustergemeenschap respect af. En langzaam dringt die stilte dwars door de door onnozelheid verstopte poriën bij de meisjes naar binnen. ‘Ik heb ontdekt dat ik in die stilte goed kan nadenken over mijn leven….’ beweert een deelneemster zelfs bij het afscheid.

Bij the Little Sisters of the Poor worden ze echt aan het werk gezet. Deze keihard werkende orde runt een kleine ziekenboeg. De meest hopeloze gevallen worden hier liefdevol verpleegd. De meisjes lopen spitsroeden en ze vinden het leuk!

Na al deze omzwervingen keren de dames terug in het klooster, waar ze hun spirituele zoektocht een paar weken ervoor begonnen zijn. De dikke lagen make up zijn verdwenen. Een aantal meisjes hebben zelfs hun roeping gevonden: Ze willen voor zieken gaan zorgen. Of in een tweedehands kledingwinkel gaan werken.

‘Stil worden en compassie voelen heeft echt zijn werk gedaan,’ concludeert Moeder Overste grinnikend. Ze kent haar pappenheimers. ‘Ik kwam hier ooit in een ultrakort minirokje aanzetten. “Ik wil intreden”. Nou, daar keek de Deken toen ook raar van op,’ grapt ze.

Een jong meisje heeft een hele brief geschreven aan haar ouders. Jarenlang deed ze niets anders dan weglopen en comazuipen. En neuken. Maar met wie weet ze niet meer. ‘Dat is allemaal een grote blur,’ verklaart ze ongevraagd. Maar nu wil ze niets liever dan het goedmaken met haar vader. De man waar ze vroeger zo dik mee was. ‘Ik was een echt vaderskindje.’

Ook de andere dames hebben een complete transformatie ondergaan. Stil worden en compassie voelen zijn een magische combinatie als het om het verpoppen van lelijke pokdalige puberrupsjes naar prachtige kleurrijke sociale vlinders gaat. Het experiment is bijzonder geslaagd!

Heks heeft er in elk geval met veel plezier naar gekeken.

Religie is niet zaligmakend. Ik ken vreselijk vervelende en tevens bekrompen mensen met spirituele praatjes tot en met. Intussen veroordelen ze homo’s, verketteren ze alles wat niet binnen hun religie valt, slaan ze hun nakroost, naaien ze hun dochters en ga zo maar door.

Hele oorlogen worden ontketend in naam van de Heer. Nou ja, daar weten we alles van. Religie staat niet garant voor goed gedrag. Laat staan liefdevolle aandacht.

Maar spirituele waarden zoals liefde, compassie en vergeving blijven wat mij betreft altijd overeind. In welke traditie je ze ook tegenkomt. Of het nu gesluierde oudbakken katholieke bruiden Gods zijn of hun meer moderne kaalgeschoren Boeddhistische zusters uit Plumvillage, die ze je bijbrengen….. Of desnoods een lekkere westerse Moslima met hoofddoek……. Het resultaat mag er zijn.

Kijk maar naar mijn.