Slapen is niet mijn hobby. Ik doe het vaak en met overgave, maar even zo vaak lig ik wakker of spook ik urenlang door het huis. Loop nog een rondje met mijn hondje in het holst van de nacht. Kijk met een half oog naar oude opnames van ‘Allo. Allo.’ In de hoop, dat ik in slaap sukkel.

Heks houdt van de nacht. Ze is een echte nachtuil. Mijn afkeer van slapen komt door het compleet ontbreken van enig slaapritme. Sinds ik ruim dertig jaar geleden ME op mijn bordje kreeg heb ik geen normale nacht meer gedraaid.

De eerste vijfentwintig jaar gelardeerd met levendige en afschuwelijke nachtmerries. Elke nacht. Bijverschijnsel van de ziekte. Sinds ik LDN gebruik droom ik nauwelijks meer. Lekker rustig, dat wel, maar ik mis mijn heldere dromen. Jarenlange droomtraining in één keer door de plee gespoeld. Maar dus ook nauwelijks nachtmerries meer.

Ik droom natuurlijk nog wel. Maar mijn droomlichaam heeft zich teruggetrokken in de krochten van mijn onderbewustzijn. Werd ik vroeger overspoeld door beelden en informatie, nu komen deze dingen mondjesmaat naar de oppervlakte.

LDN zorgt ervoor, dat ik niet meer het hele jaar met griep in bed lig. Het stabiliseert mijn immuunsysteem en werkt ook kalmerend op mijn maagdarmstelsel. Het dodelijk vermoeiende nachtelijke gedroom is ook van de baan. Fijn en jammer tegelijk. Maar ik ga in geen geval stoppen met de Low Dose Naltrexon.

Het zorgmijden begint me ook een beetje op te breken. Bepaalde gebieden in mijn lijf zijn een no go area geworden. Ik moet die delen zo min mogelijk belasten. Lastig als het om je armen, nek en schouders gaat bijvoorbeeld. Ik moet daar met mijn bewustzijn vandaan blijven. Zover mogelijk. Negeren die leeuwen en beren, cyclopen en spierknopen.

Soms sta ik doodziek op. Niks nieuws onder de zon. Meestal trek ik na een paar uur bij. En dan ga ik er weer lekker tegenaan, voorzover mogelijk. Binnen de dunne lijntjes van mijn amoebe-bestaan. In thuisisolatie op mijn waterkasteel. ‘Het is in elk geval geen Corona,’ troost ik mezelf dan. Nog niet. Houden zo.

Vannacht zit ik weer lekker mijn spookuurtjes uit. Ik heb een mooi boek. Dan voel ik de Zwarte Madonna. Ze staat midden in de kamer. Ze slaat haar handen om mijn handen en legt ze op de pijnplekken overal op mijn lichaam. Ik voel haar krachtige liefde door mijn handen stromen. Mijn lichaam gloeit ervan.

VikThor voelt het ook. Hij gaat er eens lekker voor liggen. Vaardige handen glijden langs zijn wervelkolom. Maken spieren los, ook in zijn dijen en kuiten.

Af en toe spartelt hij een klein beetje. Als de handen gevoelige plekjes losmaken. Daarna een zucht en een grijns. Mijn hondje grijnslacht. Hij houdt ook van de Torenvrouwe.

Ik herinner me een gedicht over een vrouw op een toren. Naar aanleiding van een droom jaren geleden. Ik kon er geen touw aan vast knopen, maar de droom was heel indringend. Het enige referendum, dat ik toen had, was de intense verliefdheid op een getrouwde man, die ik destijds doormaakte. Een wederzijdse passie, die we niet geleefd hebben.

We leerden elkaar kennen tijdens een seminar van Drunvalo Melchizedek. Vanaf de eerste seconde onafscheidelijk. Maar de enige wip, die we hebben gemaakt was in de speeltuin op de wip. Getrouwde mannen zijn een no go area voor Heks. Altijd geweest.

Die keer heeft het me echt moeite gekost om me te gedragen. Ik ben instant van die man gaan houden. Van zijn ballerige stemgeluid tot zijn dikke grote voeten. En hij hield heel veel van Heks. Niet van de decoratieve versie. Nee, van mijn ziel.

Deze man. Een oude bekende van Heks, ongetwijfeld.

We hebben elkaar nog wel eens teruggezien. Jaren later. Hij had intussen een hele moeilijke tijd doorgemaakt met een ellendige ziekte. Goddank bijgestaan door zijn vrouw en dochters. De relatie met hen niet beschadigd door een akelige affaire. Het heeft me een jaar van mijn leven gekost om er over heen te komen.

Waarom denk ik hier nu aan? Omdat ik mezelf toen op een Torenschans zag staan. Die droom heeft me getroost destijds. De droom gaf me richting.

Gelukkig dagdroom ik nog veel. Gelukkig is de scheiding tussen dit heksje en andere werkelijkheden piepklein. Altijd geweest. Gelukkig……..

Ik kijk uit het keukenraam vanmorgen. Vanaf mijn hoge positie zie ik een tekst op straat staan. De tekst staart me aan. Hij staat er al minstens een dag, want gisteren heb ik em ook gezien. Met blinde ogen.

Vandaag ben ik uitgeslapen. Opeens dringt het tot me door wat er eigenlijk staat. Midden op straat. In een steegje van niks.

-Maar-roept-

Maria roept me. De tekst staat recht tegenover mijn voordeur. Mijn slaapkamerraam ligt een etage hoger. Maar, maar……. Niks geen gemaar!

Mocht ik nog aan mijn eigen gekte twijfelen, de gekke heksenziekte, hier is het bewijs. Neergekrabbeld door een onwetende voorbijganger met wie weet welke bedoelingen. Of in die vorm gepoept door een zeemeeuw. Wie zal het zeggen? Grondig onderzoek zal dit moeten uitwijzen…..

Heks gaat niks onderzoeken, ik ga vandaag een bosje bloemen brengen naar mijn zangmaatje An. Haar zoon zal het aanpakken en vervolgens hoop ik An op het balkon staand eventjes te spreken. Ik mis mijn maatje. Ik kijk ernaar uit.