‘Koning Willem Alexander en koningin Miximahuh Maxima’, verspreekt de verslaggeefster zich op TV. Ik lig brak op bed te kijken naar deze nationale poppenkast. Ik voel me beroerd en kan niet zo goed tegen alle emo-momentjes. Ferguut, die kutridder is nog steeds weg. Ik sta doodsangsten uit, met al die drukte en vrachtwagens overal.

Gisterenavond had een historicus het over praktisch monarchisme. Een soort opportunistisch Oranjevevoel. Wat schuift het? Doen ze genoeg voor het Nederlands belang? Dan is het goed, dan mag het.

Afgelopen week vielen me drie verhalen op. Er was een vrouw op televisie, Antoinette Vlieger, die haar proefschrift over het lot van au pairs in emiraten, heeft omgezet in een boek. Hierin komen allerlei gruwelijkheden aan het licht. De meest Filipijnse,Indonesische en Nepalese meisjes worden mishandeld, verkracht en uitgebuit. Dit is meer regel, dan uitzondering. Hun verwanten offeren hen een aantal jaren op bij wijze van investering in het familiebelang.

‘Als au pair hebben ze min of meer de status van slavin. Hun werkgeefsters zijn onwaarschijnlijk rijk. Ze behandelen de meisjes als voetveeg. Wat dat verkrachtingen betreft: In deze streng Islamitische landen hebben jongemannen weinig mogelijkheden tot seksuele  handelingen. De moeders zijn allang blij, dat hun zonen niet op hun eigen dochters springen’, zo zei de onderzoekster.

Deze puissant rijke dames, prinsesjes op de aardolie-erwt, storten hun zusters willens en wetens in het ongeluk. Veel van de mishandelingen worden door deze gefortuneerde vrouwen zelf toegebracht.

Een ander verhaal, dat bleef hangen is een bijbelverhaal. Afgelopen zondag, in de kerk waar god ook een vrouw is, preekte Christiane van den Berg-Seiffert over Genesis 16:1-16. 21:8-21, 25:7-10. Hier vind je de geschiedenis van Abraham en zijn onvruchtbare vrouw. Zij had ook een au pair, Hagar, een Egyptische slavin. Daar mocht Abraham bovenop van zijn vrouw. Om een zoon (waarom geen dochter?) te verwekken.

Die ouwe vond het geen punt, what’s new? Het lukte, maar voor zijn vrouw Sarah pakte het helemaal verkeerd uit. De zwangere Hagar begon haar te sarren en zieken met haar onvruchtbaarheid. Sarah, ook niet voor de poes, joeg haar zuster met die gekmakende dikke buik de woestijn in, een wisse dood tegemoet.

Ze werd gered door god, maar moest van diezelfde redder ook weer terugkeren naar haar rivale….. Daar beviel ze uiteindelijk van Ismaël. Hij wordt beschouwd als de voorvader van de profeet Mohammed. Van alle Arabische Islamieten eigenlijk. Uiteindelijk krijgt Sarah toch nog een kind, Isaäk. Een wonder! Zij en Abraham zijn dan al stokoud en je kon je eierstokken toen nog niet in Italië laten herstarten als vrouw…

Opnieuw wordt Hagar de woestijn in gestuurd. Door Abraham deze keer. Wat een watje, denk je als je het leest. Wat is dit voor’n goedpraterij van allerlei liefdeloos gekonkel? Van machtsmisbruik en gefrustreerde vrouwen met de broek aan. Onzusterlijk gekoketteer met je vruchtbaarheid.

Ik begrijp Sarah wel een beetje hoor, je moest eens weten wat ik naar mijn hoofd heb gekregen van mijn vruchtdragende zusters door de jaren heen, zelfs tijdens mijn vruchteloze pogingen zelf moeder te worden…. “Een vrouw, die haar meisjesfiguur houdt is nooit echt vrouw geworden’, bijvoorbeeld.

De vrouw in kwestie achtte zichzelf spiritueel zeer ontwikkeld. In die context werd de opmerking ook geplaatst, met een scheef oog naar mijn wespentaille. Dit alles vlak nadat er definitief een streep stond onder mijn moederschap-aspiraties. De spreekster had zelf problemen met haar moederlijke modderfiguur natuurlijk. Wat mij betreft sloeg ze daarnaast ook een figuurlijk modderfiguur.

‘Vrouwen, die nooit moeder zijn geworden kunnen eigenlijk nergens over meepraten’, (Huh, Nergens over? Ja, nergens over!!) zei een oud werkgeefster ooit. ‘Sorry heks,’ klonk het er halfslachtig achteraan. Ik moest het er maar mee doen. Denk nu niet, dat dit zelf briljant slimme vrouwen zijn, of voorbeeldige moeders. Geenszins. Wel zien ze hun vruchtbaarheid als iets dat hen verheft boven hun zielige zusters. De eeuwige meisjes, met hun mooie figuurtjes en onnozele praat…..

Wie praat er nu onnozel, denkt Heks dan.

Het derde verhaal ging over miss verkiezingen onder vijfjarigen en tienjarigen. Met verbijstering zag ik weer zo’n over de top Amerikaans gebeuren op de televisie voorbij komen, tijdens één van mijn meltdown bedsessies. Moeders, die hun meisjesfiguur allang hadden ingeruild voor iets angstaanjagend robuusters, drilden hun dochtertjes tot miniatuur kindvrouwtjes. Compleet met pruillip. De meisjes gedroegen zich als verwende prinsesjes met maar één doel: Winnen. Als dat doel niet wordt gehaald, zijn er tranen en frustratie. Woede en achterklap.  Bij de moeders nog veel meer, dan bij de dochters.

Die archetypische drang om je als een prinses te profileren gaat vaak ten koste van onze zusters, lieve zusters. In die zin kunnen we nog een voorbeeld nemen aan onze oude koningin. Zij had het in haar laatste toespraak over de noodzaak ons te verbinden met iedereen in de wereld. Weg met het afgescheiden zelf. Want  innelijk prinses-op-de-erwt-schap kenmerkt zich door loyaliteit met al onze medezusters waar ook ter wereld.

Helaas zijn we daar nog ver van verwijderd. We projecteren onze behoefte aan nobel leven op de koninklijke familie, maar zelf gedragen we ons als een beest. We zien andere vrouwen louter als concurrenten en slaan hen om de oren met hun tekortkomingen van vruchtbare aard. En ben je geen moeder, dan ben je een hoer. Ben je lesbisch, dan moet je maar eens goed gepakt worden. Geef je dienstmeisje aan je zonen, dan zijn je dochters veilig. Geef je man z’n zin met de au pair, dan heb je zelf effe rust.

Ach, er is zoveel banaliteit in de wereld. Ik begrijp die behoefte aan sprookjes wel. Het is ook best leuk om naar te kijken. Nu weer het journaal bijvoorbeeld. De erewacht krijgt druivensuiker tegen het flauwvallen. Als makke schapen openen deze stoere mannen hun mond en laten de druivensuiker als een hostie op hun tong leggen. Bij de weersverwachtingen hebben ze het zelfs over Maxima van dertien graden!

Ik blijf het belachelijk vinden, dat Maxima koningin genoemd wordt. Minachting van de titel koningin wat mij betreft. Walgelijk gewoon. Maar ik ben een roepende in de woestijn. Samen met Hagar…. Vrouwen , die ik ken zijn het unaniem met me eens op één uitzondering na. Hier en daar een incidentele man ook.

Emancipatie in Nederland, breek me de bek niet open. We hebben allerlei meningen over hoofddoeken. Dit kleine lapje stof onderdrukt vrouwen en moet dus verboden worden. Een partij, die VROUWENKIESRECHT WIL VERBIEDEN mag gewoon bestaan! Als ik mag kiezen, (ja, het mag nog),  doe mij maar die hoofddoek. Ben je gelijk verlost van Bad Hair Days. Voor veel mannen lijkt het me ook wel wat. Beter dan die kale blotebillenkoppen, die tegenwoordig in de mode zijn.

Sinds het koningschap louter ceremonieel is geworden heeft het een sterk Idolsgehalte gekregen, Het bestaat bij gratie van degenen, die erin geloven. Zoiets als met god….

Nu gaan ze straks nog het koningslied zingen. Dat dure lied, waar iedereen wat van vindt. Heks ook natuurlijk. Persoonlijk vindt ik het jammer dat Paul de Leeuw meezingt. Ik ben allergisch voor zijn stemgeluid. En ik vindt het een zeeplied. Met een zeikmelodie. Geef mij maar wat pittigers.

En Daphne Dekkers heeft aan de tekst geschreven. Sinds het optreden  van deze zelfbenoemde opvoedgoeroe in een reclame voor Chupa Chups, vertrouw ik haar uitspraken helemaal niet meer. Een bol bol van de kleurstof staande suiker op een stokje werd aangeprezen als gezond, want gegarandeerd vrij van vet. Duh!!!

Geef ik zelf ook eens een zuster een veeg uit de pan…. Maar ja, had Heks het geschreven, dan had je de poppen pas goed aan het dansen in deze nationale poppenkast…….

Al die controverse rondom dit lied verbroedert ons poldervolkje ook weer, dus in die zin werkt het prima als nationaal bindmiddel….

Na al dit geschrijf heb ik zowaar nog een uurtje met X door de stad gewandeld. Het was koud. Niet heel druk. ‘Toen koning Willem Alexander in Leiden studeerde woonde hij bij me in de buurt’, zegt mijn kikkervriend, ‘Op een dag stond hij opeens naast me bij drogist Bik op de Douzastraat, met zo’n mannetje voor de deur’. ‘Wat kocht hij? Condooms?’ suggereer ik ondeugend. Kikker lacht. Hij heeft niet zo’n goed geheugen voor dit soort dingen…. ‘Paracetamol, tegen de kater’, gokt hij. Prins Pils had een zekere naam in dit stadje.

koninginnen binnen in me

wat moet ik ermee beginnen, zusters

ben ik blij?

Ik als koninginnenbij?

Keer me liever

buitenstebinnen…..