Vorig jaar bleef het maar winteren. Om de haverklap kregen we een weeralarm voor onze kiezen. Regelmatig moest ik ergens verstek laten gaan. De ritjes naar mijn zanglerares in Barendrecht waren soms een regelrechte ramp. Zelfs Heks had in april 2013 schoon genoeg van sneeuw en wintertenen. En dat wil wat zeggen! Ik ben dol op de winter!

Vanmorgen rijd ik met het zonnetje in de rug de stad uit. De weg is leeg en mijn hoofd ook. Monter, goede zin…. Ja, dit heksje heeft er zin in! Een dagje Indiaas zingen met de Dhrupad Bitches! Na een vlekkeloze rit kom ik op de valreep aan bij het geliefde dijkhuisje.

In het souterrain zitten de dames al volledig verzonken de klank AAAAAA te zingen. Zo laag mogelijk. Een uur lang. Met haar jas nog aan ploft Heks op een kussen. Heerlijk om zo ingepakt in sjaal en jas mee te bassen. Mijn stem zakt. En nog een beetje. Tot ik de absoluut laagst mogelijke toon heb uitgenodigd in mijn borstkas. Voor nu dan, hè. Over een tijdje wil er misschien een nog lager geluid op bezoek komen.

Ik laat de toon vibreren, wonen in mijn klankkast. Mijn hart is opgetogen. Wat voelt dit toch lekker! Na een tijdje hoor ik riedels boventonen boven de groep uit zingen. In een bad van klank luiden wij ons nieuwe jaar in. Daarna drinken we thee en kletsen elkaar de oren van de kop. Het is weer feest in het kippenhok!

We zingen een serie oefeningen in de ‘toonsoort’ van die moeilijke, maar oh, zo mooie raga.  Soms voel ik em helemaal aan en dan gaat het vanzelf. Maar regelmatig zit mijn stem er net tegenaan te schuren. Ik ben niet de enige met deze frustratie…. Het is gewoon een lastpak. Maar ja, zoals met alles in het leven, baart oefening ook hier kunst. Uiteindelijk.

Gelukkig gaan we aan het eind van de ochtend even ritmes instuderen met de man van mijn lerares. Hij maakt een telraam van onze vingers. Speelt de ritmes voor op zijn Pakhawaj. Spreekt ze uit, zoals de gewoonte is in India:

‘Tei, tei, tat. Tite tei tat. Tite kate gade gana’. We scanderen braaf na. Iemand begrijpt het niet. Geduldig legt hij het nog eens uit. “Laat die tieten er gewoon uit’, zegt hij. We liggen dubbel. Arme, arme man. Hij heeft het weer zwaar te verduren…. En waar heeft hij het aan verdiend? Hij kookt elke maand de sterren van de hemel voor ons!

Ook vandaag is die lunch weer het absolute hoogtepunt van de dag. “‘Mmmm.’ ‘Jammmmie.’ ‘Oh’, -zucht-, ‘Wat lekker!.’ ” hoor ik om me heen. We proberen alles op te eten, maar het lukt niet. Onze trommelman heeft zo godsgruwelijk veel gekookt van dit lekkers! Hij verklapt me zijn keukengeheimen. Lacht zich weer suf om mijn geworstel met de pickles: Ik eet graag zeer heet en zweet daarbij als een atleet…..

De middag vliegt voorbij. Goh, wat hebben we hard gewerkt! Aan het eind improviseren we met het geleerde. Onze vingers een telraam, opletten om binnen de tonen van de raga te bewegen, niet balken, rondzingen…..

Opeens kan 1 van de dames niet meer nadenken over dit alles. Ze zingt voor de vuist weg. Het klinkt prachtig! ‘Maar ik snap het niet, ik weet niet wat ik doe!’, roept ze vertwijfeld. ‘Dat is juist helemaal goed, doe je hoofd maar uit, dan klinkt het direct veel beter, zonder bibberen, vast en welluidend!’ roept onze juf.

Ja, het is me wat, dat Indiase zingen. Je moet aan van alles denken om het een beetje onder de knie te krijgen. Maar om het van de grond te krijgen moet je alles weer vergeten.  Je hoofd leeg maken. Ontspannen. Het gewoon doen! Het is net zoiets als autorijden…..

Op de terugweg ben ik blij, dat ik zo goed rij intussen. Een ongelofelijke halve zool besluit opeens om vanuit een stilstaande file zich op mijn baan te gooien. Geen richtingaanwijzer uit, niks…. Mijn baan ging een geheel andere kant op, dus wij reden gewoon. Gelukkig reed ik rustig. Met een leeg en helder hoofd….

  Een levensgevaarlijke situatie verder rij ik nog gewoon op die weg, ben nog in leven. Auto nog heel. Hondje intact. Hart bonzend in mijn keel. De boosdoener is er al vandoor gescheurd. Dat scheelde maar weer een haartje….. Zo hangen we dagelijks aan een draadje. Allemaal. Dat dunne sterke draadje. Met onze ijzersterke wil om te leven!