De afgelopen week is Heks zo half zacht. Overdag loop ik op mijn tandvlees de hondjes uit te laten. ’s Nachts probeer ik tussen aanvallen van slapeloosheid door toch een paar uurtjes te slapen. Ik bak bananenmuffins met weed. Dat helpt. Opeens slaap ik een gat in de dag. Meermalen.

Hoe kom ik nu toch zo kapot moe? Wat heeft me nu toch zo vreselijk uitgeput? Heks heeft geen idee. Aanvankelijk. Ik zit grotendeels thuis naar mijn navel te staren. Daar word je niet moe van. Toch? Of ben ik nu gek?

Plotseling realiseer ik me, dat ik mijn balkon heb geveegd. Een jaarlijks terugkerend karweitje, waar ik zelden iemand voor weet te strikken. Na de winter moeten de vlonders van hun plek, zodat de eronder verzamelde troep kan worden verwijderd. Opdat het regenwater weer kan weglopen.

Een klusje van niks. Voor een normaal mens. Voor Heks is het ’s winters genadeslag. Elk voorjaar weer. Maar kort van memorie als ik ben, vergeet ik het ook elk jaar weer. Vol goede moed begin ik met stoffer en blik te hannesen achter de grote houten stoel, onder de vlonders, tussen potten en achter plantenbakken.

Ik trek verdorde restanten planten los. Vul de ene vuilniszak na de andere met overleden plantaardigen. Jeetje, wat is er veel kapot gevroren in die paar weken vorst. Plantjes, die al jaren verwoed het hele jaar door staan te bloeien in mijn heksentuintje zijn plotseling zo dood als een pier. Tierelier.

Dus daardoor ben ik helemaal van het padje geraakt! Ik heb geen acute Corona zonder specifieke Coronaachtige-verschijnselen! Ik heb mezelf met mijn geveeg op mijn balkonnetje gewoon zo grondig de mantel uitgeveegd, dat ik zieltogend moet bijkomen tot Sint Juttemis. Of in elk geval toch zeker een week. Toe maar Heks. Dat gaat weer lekker zo.

• 

In het blad van de MEvereniging lees ik allemaal berichten over de enorme aanwas ME-patiënten sinds de Coronacrisis. Er schijnt een ware run te zijn op dit ziektebeeld. Hele volksstammen ex-patiënten zijn er na die paar weken Corona net zo miserabel aan toe als Heks de afgelopen decennia. Oh, wat interessant toch weer allemaal. Ik ben echt blij, dat ik het weet.

Niet dus. Ik wil een struisvogel zijn. Ik wil mijn grote gekke vogelkop in het zand steken.

Ik wil niet doodsbang in een hondenpark worden overlopen door een waar leger dolgedraaide studenten. Met het voorjaar in hun kop en een fles bubbels onder de arm. Ik wil niet eeuwig achteruit dansen tijdens mijn anderhalve meter gesprekken, omdat mijn gesprekspartner me hongerig opneemt.

Of verbeeld ik me dat? Is het louter wezenloze domheid, die geniepig terugstaart uit hun gemene oogjes, als ze weer eens achter me aanjagen met hun ellendige gehijg? Als de anderhalve meters weer eens met voeten worden getreden. Als, als….

Met ons prakkerige prikschema, de vage vege vaccinaties die links en rechts soms worden uitgedeeld, aan volstrekt willekeurige bevolkingsgroepen, duurt het nog wel een jaartje voordat we uit de lockdown zijn. Heks stelt zich in op nog een jaar eenzaam afzien. Met af en toe een onuitstaanbaar vervelend prutpraatje in de media van Rotte Tutte.

Dus. Als het maar geen Corona is. Mijn vage klachten. Mijn dodelijke vermoeidheid. Mijn spierpijn op plekken waar bij mijn weten geen spieren zitten. Het zal wel niet, maar helemaal gerust ben ik er nooit op.

Het afgelopen jaar heb ik veel van dit soort weken doorgemaakt. Ik heb me ook wel eens laten testen en dan was het toch gewoon ME, wat de klok sloeg. De laatste 35 jaar heb ik veel van dit soort weken, maanden en ook jaren meegemaakt.

Toen interesseerde het niemand een zak. En ook nu heb ik nog geen mens met dit verhaal kunnen boeien. Naar alle waarschijnlijkheid. Neem ik voor het gemak maar aan.

Misschien verandert dat, als half Nederland ME heeft. Niet dat ik daar op hoop. Dit ziektebeeld wens je je ergste vijand niet toe…..