Donderdagmiddag sta ik lekker te schelden tegen mijn printer. Zoals altijd wanneer ik het ding echt nodig heb, is de cartridge leeg. Zwart/wit dan maar? Foeterend duwt Heks maagdelijk papier in de lader. Misschien dat het apparaat daar gevoelig voor is?

Ik ben bezig posters te drukken om mijn panter terug te vinden. Een wervende tekst en een flitsende foto moeten de truc gaan doen. Overigens maakt de foto weinig uit. Alle zwarte katten lijken op papier op elkaar. Ik heb Ferguut afgelopen week al een keertje terug gevonden in Limburg en in België. Sprekend mijn kat, maar weken geleden al ergens ver weg opgedoken…..

‘Gelukkig’ mist Ferguut een paar hoektanden. Zodra hij zijn bek openspert is hij weer herkenbaar. ‘Stom dier,’ mopper ik, ‘Teringlijer. Om een beetje de hort op te gaan…. Hoe haal je het in je zwarte kattenkop?’

Buiten in de steeg klinkt een doordringend gejammer. Bij wijze van antwoord. Een herkenbaar gejammer! Heks trekt een sprint naar haar keukenraam. Ik steek mijn hoofd naar buiten en daar staat hij dan: De boerenridder is weergekeerd! Luid miauwend maakt hij zijn aanwezigheid kenbaar. ‘Ik ben er weer! Ik heb honger als een paard! Kom op vrouw, kom me halen!’

Twee seconden later sta ik zelf buiten in de steeg. Ik heb niet eens mijn sleutel meegenomen, geen tijd om dat ding op te snorren. Ik stop een mat tussen de voordeur en ga op zoek naar mijn inktzwarte bakbeest. Die is natuurlijk alweer verdwenen! De malloot is snel de hoek om gerend…..

‘Kom hier, mafkees,’ Heks snelt achter haar monster aan. Die verstopt zich snel onder een struik. Hobbelt weer een stukje verder door de straat naar een volgende bossage…..

‘Kom maar schatje,’ probeer ik hem te lokken. Achter hem aan rennen werkt averechts, weet ik uit ervaring. ‘Kom maar hier, lief monstertje,’ teem ik. Schuchter kruipt hij onder de struik uit. Vliegensvlug grijp ik hem in zijn kippennek. Kat in het bakkie!

Met mijn schat stevig tegen me aan gedrukt ren ik naar huis. Blij als een kind. Ik knikker Ferguut de slaapkamer in en ga een enorme bak eten voor hem maken. Hij schrokt het op. Daarna vlijt hij zich op een kussen. Hij laat zich uitgebreid knuffelen. Hij is echt blij om weer thuis te zijn….

Die nacht slaapt hij dicht tegen me aan. Maar de volgende dag wil hij alweer op stap, de gezegende gek. ‘Doe niet zo raar, vrouw, ik wil naar buiten,’ miauwt hij bij de voordeur. Er is geen houden aan. Mijn ouwetje wil weer de hort op.

Hem tegenhouden heeft geen zin. Ferguut moet en zal naar buiten. Zijn dagelijkse rondje door de buurt marcheren. Zijn territorium weer opeisen!

Over een paar maanden komt er een nieuwe kat hier wonen. Hij is een dag of tien geleden geboren. ‘Mijn poes gaat volgende week bevallen,’ vertelde een hondenvriendinnetje me een paar weken geleden, toen we stonden te klessebessen.

Ik had net de dag ervoor een kittenspeeltje terug gevonden in mijn kast. En er weemoedig naar staan kijken. En ik had net die week een zak kittenvoer gekocht. Per ongeluk. Een veelbetekenende vergissing. Alsof mijn onderbewuste zich al aan het voorbereiden was op een nieuwe miauwende huisgenoot!

‘Oh, wat leuk! Ik wil wel een kitten!’ hoorde ik mezelf dan ook enthousiast roepen, ‘Als je er eentje over hebt natuurlijk!’ Je weet nooit hoeveel monstertjes er uit zo’n dikke poezenbuik komen……

‘Mijn moeder wil er eentje, misschien twee. Het liefst een rode kater, dat is echt een grote wens van haar….’ antwoordt mijn vriendin. Oh, wat spannend.

Ruim een week later app ik haar om te vragen hoe het met haar zwangere poes gaat. ‘Grappig, dat je net op dit moment appt, ze is net aan het bevallen. Er is er al eentje geboren…. Kijk maar….’

Ja, de rode kater is er al uit. De wens van haar moeder is vervuld. Later die dag komen er nog een grijs meisje en een witte vent uit. ‘Mijn moeder neemt de grijze en de rooie. Er blijft er dus nog eentje over voor jou!’

Een dag later ben ik bij de dierenarts met een lief vriendinnetje van me. Haar stokoude poes is opeens heel ziek. Ze laat haar vandaag inslapen. Samen rijden we vervolgens naar het dierencrematorium in Hazerswoude om haar dode katje af te leveren. In een mooie doos versierd met bloemen.

Dat is altijd een hele droevige dag. De dag dat je afscheid neemt van je maatje. ‘Sommige mensen gaan direct een nieuwe kat halen, nou, ik niet,’ zegt mijn vriendin stoer, als we later met de hondjes wandelen. Ze is diep in de rouw.

Gelukkig komt er binnen een week een nieuw poesje op haar pad. Een pikzwarte dondersteen van 12 weken, precies wat ze wilde. Mijn vriendin Belle kan net als Heks niet zonder huisdieren.

Straks gaan we weer samen met de hondjes wandelen. Dat doen we iedere zondag. Mijn vriendin met het grote hart voor dieren en ik. En waar hebben we het dan over? Ja, dat laat zich raden……