Armillaria Ostoyae ofwel de Sombere Honingzwam

Zondag merk ik dat de koek op is. Helemaal. Altijd optimistisch zijn is geen doen. Mensen voortdurend overtuigen dat je je het zo naar je zin hebt in dit prachtige leven? Wat een flauwekul. Ik vind het leven momenteel een schier onmogelijke opdracht.

Je hebt geen idee waar je vandaan komt en evenmin waar je naartoe gaat. Ertussenin wordt je geacht zinvol bezig te zijn. Een hele opgave in een lijf als het mijne.

En dan dat gelukkig zijn. Mij lukt het niet. Mijn leven is een constante instabiele zoektocht naar verlichting van pijn.

Sombere Honingzwam

De laatste tijd snauw ik bitchy naar mijn medemens. En soms naar mijn beesten. En ik voel me alleen. Alleen, alleen, alleen. En dat klopt ook, want ik ben vrijwel altijd alleen.

Heks kan best behoorlijk schelden op zijn tijd. En de balen hebben van het moeizame geworstel met mijn ziekte. Maar meestal rust ik op een stabiele basis van liefde in mezelf. Een soort eeuwige bron. Onuitputtelijk.

Toch gaat deze vlieger momenteel niet op. Op de 1 of andere manier is er heel veel verdriet losgewoeld de laatste tijd. Oud zeer. Stokoud zeer. Maar daarom niet minder pijnlijk. Ik krijg mezelf scherp in het vizier. En ik word niet blij van hetgeen ik zie. Ik schrik me dood!

Als je jarenlang je in allerlei bochten hebt gewrongen voor de liefde en het respect van bepaalde dierbare medemensen dan ben je toch niet lekker bezig. Het ergste is nog dat het allemaal vergeefse moeite is geweest. Heks is tot de afschuwelijke slotsom gekomen dat ik het beter niet had gedaan. Al die moeite.

Tegelijkertijd is het zo’n gewoonte geworden om verschrikkelijk mijn best te doen. Ik walg ervan. En ik observeer mijzelf. Maak ik alweer dezelfde fouten?

De Sombere Honingzwam is eetbaar, maar alleen na verhitting….

Het valt me op dat ik veel zit te luisteren. Het valt me op dat ik mijn eigen verhaal soms totaal niet kwijt kan. Het valt me op dat veel mensen totaal geen rekening met me houden. Het valt me op dat mensen vaak behoorlijk over mijn grenzen gaan. Het valt me op dat ik regelmatig zomaar een veeg uit de pan krijg van een medemens, die wat shit kwijt moet. Ook betweterige opmerkingen zijn aan de orde van de dag in mijn bestaan. Door oliedomme mensen vaak. Die er zelf weinig van bakken……Het valt me op dat. Bladiebla.

Ja, moet je maar niet als Pleegzuster Bloedwijn Jan en Alleman terzijde staan. Laat ze het lekker zelf uitzoeken. Dat doe ik toch ook?

Armillaria Ostoyae

De meeste gezonde mensen hebben een baan, een gezin of beide. Ze hebben een gezellige liefhebbende familie, een liefdespartner of een hechte vriendenkring…… Ze hebben energie om iets van hun leven te maken.

Heks heeft geen baan, geen gezin, geen liefhebbende familie, geen partner, een losvaste vriendenkring en nauwelijks energie om waar dan ook wat van te maken……

Wat een somber verhaal. Niks voor mij. Toch geeft het een aardig inkijkje in mijn geworstel van de laatste tijd. Een diep gevoel van falen. Een diep gebrek aan verbinding. Er is iets geknapt in me. Ik ben afgeknapt.

De Sombere Honingzwam komt veel voor

Eerlijk zijn, liefdevol zijn, iets voor een ander over hebben, je gloeiende best doen en ga zo maar door, hele gewone kwaliteiten in mijn optiek, hebben me finaal voor gek gezet.

Van voren en van achteren genaaid door de mensen die me het meest dierbaar zijn. Tot zondebok gebombardeerd door mensen die zelf crimineel bezig zijn. In mijn bek gescheten door mensen van wie ik veel houd. Geen wonder dat daar alleen nog maar stront uit komt…….

Rauw is ie giftig!