Aan het eind van de middag schuifel ik door een snottig bos. Overal halfbevroren hompen sneeuw, de paden een aangestampte glijbaan, grote plassen water op het hondenuitlaatveld, de bosgrond nog bedekt met een dikke laag smurfsneeuw…….. Heks moet goed uitkijken, dat ze niet onderuit gaat.

De hondjes hebben er geen last van. Frank en vrij rennen ze door het bos. De paden vermijden ze, zie ik. Glibberen is niks voor hondenpootjes. Ze hebben liever vaste grond onder de voeten.

Heks beweegt traag als een slak op haar gemak. Een grote ronde weet ik er uit te persen. De koek is namelijk enorm op na een paar dagen schaatsen. Jawel, je leest het goed: Heks heeft geschaatst. Elke dag een uurtje.

Donderdag ga ik op aanraden van mijn oude schaatsmaat eens kijken in een natuurgebied aan de andere kant van de A4. In feite ligt het gebied pal tegen deze snelweg aan. Nu ligt natuurlijk elk natuurgebied in Nederland min of meer tegen een snelweg aan….

Ik vind een grote brede plas water met bobbelig ijs, waar intussen een aantal mensen aan het rondkrabbelen is. Er is een houten vlonder, waar ik mijn schaatsen aan kan trekken. Eerst doe ik een flinterdun sokje aan. Dan wurm ik me in mijn te kleine schaatsen, een flinke maat te klein, zo zitten ze als aan mijn voet gegoten…….

En dan nu maar eens kijken of ik het nog kan. Met mijn halvezolige lijf. Gaat het me nog lukken? Ik heb uren moed zitten verzamelen. Gaat die me in de schoenen zinken nu? Of beter gezegd in de schaatsen?

Zodra ik het ijs op stap is er niks meer aan de hand. Ik sta zoals altijd mooi recht op mijn hoge noren. Mijn enkels zijn nog steeds van beton. Geen gezwik of gekreupel. Rustig steek ik van wal. Glij over het bobbelige ijs naar de andere kant van de plas. De hondjes rennen mee in het aangrenzende weiland. ‘Wat is ze nu weer aan het doen?’ zie je VikThor denken.

Het is heerlijk weer. Het zonnetje schijnt. De wereld is van glas. Het ijs kraakt en zingt. Heks is gelukkig.

In de verte het Alrijne ziekenhuis vol Covid patiënten. Een andere wereld. Een wereld, waar ik niet wil belanden. Afstand houden dus. Met een grote boog om iedereen heen zwieren. Prima te doen.

Met elke slag kom ik meer in mijn slag. Ik voel mijn benen ritmisch onder me bewegen. Ik zit niet meer zo diep als vroeger. Ik maak niet meer zulke klappers. Maar ik rijd technisch nog steeds goed. Het gevoel groeit. Na een uurtje gaat het echt heel lekker, ondanks de bobbels.

Vrijdag ga ik met de Blonde op stap. Ik haal hem op met de kanariepiet. Hij zit achterin met net als Heks een mondkapje op. De ramen staan wagenwijd open. ‘Zo lopen we geen gevaar, het is ook maar een klein stukje…..’ We rijden de Hollandse polder in.

Bij Hoogmade zien we mensen schaatsen op de Does. Het brede water is spiegelglad opgevroren. Pikzwart ijs. Dat ziet er prima uit! Ik rijd het dorp in, langs de uitgebrande kerk, richting het cafe, waar we altijd inschrijven voor molentochten. Een stukje verder parkeer ik mijn ieniemini-autootje op het enige overgebleven piepkleine plekje aan het water.

Het zonnetje schijnt, maar er staat een straffe noordoostenwind. Met die wind in de rug vlieg je over het ijs. Maar terug is het moeizaam harken. Als we wind mee hebben, hebben we de zon tegen. Genadeloos verblindt het witte licht elk zicht op de her en der aanwezige scheuren. De Blonde gaat meermalen op zijn plaat. Heks niet. Zij heeft een zonnebril op haar kop.

De wind is zo koud, dat mijn neus er bijna af vriest als ik em tegen heb. Maar toch: Oh, wat heerlijk!!!! We genieten. Een aantal keer schaatsen we heen en weer. Ik kan het nog steeds, ondanks alle fysieke ellende.

‘Ik schaats gemakkelijker, dan dat ik loop,’ vertrouw ik de Blonde toe, ‘Misschien ga ik toch weer elke week een keertje op de ijsbaan rijden volgende winter. Ga ik er gewoon op de scootmobiel heen…. Wat kan mij het schelen, wat iemand ervan denkt…..’

Zaterdag rijd ik de stad uit richting polder. Op de brug bij de Zijl werp ik een blik opzij en zie tot mijn verbazing, dat er flink op wordt geschaatst. Ha! Ik draai direct met een grote bocht richting Zijldijk. Daar parkeer ik mijn kanariepietje pal achter een paar salonboten. De hondjes moeten een uurtje wachten, want de vrouw gaat opnieuw het ijs op!

Een geweldig uur schaats ik heen en weer. Mijn lijf voelt heel behoorlijk, ik heb dan ook enorm lang geslapen na een bad met magnesiumzout. De boel is aardig ontspannen. Een stelletje jongens op hockeyschaatsen doen een wedstrijdje. Ze gaan zo hard als ze kunnen. Heks zoeft er ontspannen langs….. Als vanouds!

Helaas ga ik aan het eind op mijn toeter. Er steekt iets uit het ijs waar mijn schaats in haakt en BAM! Ik lig gestrekt. Misselijkmakende pijn in knie en heup. Hopelijk geen blijvende schade…..

Ik schaats nog een keertje op en neer, om de pijn te negeren. En ook om te zorgen, dat ik niet bang word om in de toekomst het ijs op te gaan. Ik wil afscheid nemen met een goed gevoel.

Zondag schaats ik nog een keertje op de Zijl. Helaas is mijn lijf er wel klaar mee. Zo ontspannen als mijn ruggetje gisteren voelde, zo’n overspannen opgedraaide veer is mijn rug deze keer. Hoe ik ook als een balletje boven mijn schaatsen ga hangen, de pijn komt toch steeds om de hoek kijken. Toch lekker, ondanks de pijn.

‘Pijn kan ik altijd goed wegzetten. Ik heb het meeste moeite met mijn gebrek aan energie…..’ zeg ik altijd tegen Jan en Alleman. En het is waar.

De koek is dus op en het gaat direct dooien. Nou, mooi toch? Zit ik me in elk geval niet te verbijten, dat er overal fantastisch ijs ligt en ik de puf niet heb om er van te genieten….

Buiten het schaatsen doe ik niets. Behalve de hondjes uitlaten. Dat moet natuurlijk toch gebeuren. Zondag ga ik nog een uurtje met Kras op stap. Ik heb de auto bij haar huis geparkeerd, ze woont namelijk naast de Zijl.

‘Ik had vroeger houten noren, die bond ik dan onder mijn orthopedische schoenen! Op die manier heb ik toch echt molentochten van 40 kilometer gereden. Hartstikke leuk!’ Kijk, nog iemand, die zich niet laat tegenhouden door fysieke beperkingen. Voor wie die beperkingen een uitdaging zijn……

Maar oh, wat is de koek op. Buiten het schaatsen doe ik niets. En ook vandaag komt er weinig uit qua activiteit. Een snotronde door een snotbos. Met hele drukke wilde hondjes. En verder lekker in bed liggen liggen. Bijtrekken, bijtrekken. Wachten tot alle spieren weer uit de knoop zijn. De blauwe plekken een beetje vervaagd. Mijn knie weer aanraakbaar.

Op de plaats rust.