Vandaag weer een dagje bed. Na een lange nacht slapen. Doorslapen. Maar liefst 12 uur lang. Met even een uitlaatronde en douchen tussendoor. Zo heerlijk!

Zojuist naar het Leidse Hout geweest met de woefies. Op mijn dooie gemakje. Het is fantastisch weer. Zonnetje en niet te warm. Hondjes springen bommetjes in een zandsloot. VikThor een hoge boog en Freya een snoekduik.

‘Wat zat ik nu te zeuren,’ speelt er door mijn hoofd, ‘Onlangs op mijn blog. Gemekker over mijn hopeloze aandoening. Alsof dat helpt. Ik jaag er mensen alleen maar mee de deur uit…’

‘Misschien komt er nu door Long Covid meer begrip voor jouw ziekte,’ appt Neef J me onlangs. Hij is arts. Hij weet er iets vanaf. ‘Dat zou mooi zijn, maar die mensen lopen ook tegen veel onbegrip aan,’ reageert Heks.

Op de begrafenis van mijn geliefde tante duikt opeens iemand op met die aandoening. Hijgend en puffend lopend achter een rollator. Een paar jaar geleden nog helemaal actief en midden in het leven.

‘Ik ben toch zo moe de hele tijd,’ kreunt hij. Daar had hij voor die ellendige ziekte geen last van. Hij staat bekend als het bruisende hart van elk feestje.

Mensen met Long Covid praten graag met Heks. Als zijnde ervaringsdeskundige op het gebied van post virale aandoeningen. Hun leven is ook helemaal op de schop gegaan door hun ziekte. Van de ene op de andere dag.

Heks hakt al heel lang met dat bijltje. Dat aspect komt verder niet aan bod. Ik begrijp het. Lopend op mijn tandvlees. Het is toch al heel vermoeiend allemaal. Zo’n begrafenis en al die familie.

Ik loop echt spitsroeden die dag. Ik moet alle zeilen bijzetten om goed in mijn bescherming te staan. Zo zorg ik ervoor nergens alleen te lopen, altijd in de buurt van anderen. Ook hou ik mijn drankje zorgvuldig in de gaten tijdens de borrel achteraf, zodat er geen drugs in kunnen worden gegooid door de onverlaat.

Niet voor de tweede keer, meneer. Eveneens parkeer ik mijn auto vol in het zicht. Zodat niemand me kan besluipen als ik er in stap bijvoorbeeld. Ik wil geen klap op mijn kanis meer krijgen. Of een doodtrap in mijn rug.

Heks is helaas niet veilig temidden van haar eigen familie. Maar goed: Ik heb het volbracht en dat verdient toch een schouderklopje.

Maar alle gemekker op een stokje: Mijn problemen zijn peanuts met wat de gemiddelde mens momenteel meemaakt in bepaalde delen van onze verworden wereld.

Binnenkort heb ik weer een bijeenkomst met mijn spirituele Boeddhistische familie. Online! Ik ben dus wel degelijk lid van online communities. Zoals me onlangs dringend werd geadviseerd als oplossing voor al mijn problemen.

Het is een internationaal gezelschap. Overblijfsel van de 21 dagen retraite in 2018 in Plumvillage met wijlen zuster Orchidee. Mijn geliefde vriendin. De allerlaatste met haar als hoofd van de familie.

Van die groep van pakweg 20/25 mensen is nog een handvol over. Een bejaard echtpaar uit Jeruzalem. Een lerares uit de VS. Een therapeute uit Portugal. Een dirigente uit Utrecht. Een beeldschone Braziliaanse. En een Hollandse Toverheks.

Soms sluiten er nog wat leden van de groep aan, maar dit is wel de harde kern.

Onze bijeenkomsten beginnen doorgaans met een rondje ‘Hoe gaat het?’ Die rondjes zijn avondvullend momenteel. Met alle afschuwelijke ontwikkelingen in Israël en Gaza. Niet iedereen, die daar woont is het eens met die regerende gek.

Mijn vrienden gaan wekelijks de straat op om te protesteren tegen de oorlog. Zij werken met Palestijnen samen. Ze doen dit en dat, zus en zo. Maar het helpt niks. De genocide gaat gewoon door.

“Wat ben je mager,’ roept Heks tegen haar Israëlische vriendin. Het is waar, ze is kilo’s afgevallen de afgelopen tijd. ‘Ach Heks,’ reageert ze laconiek, ‘Niets zo goed voor de lijn als midden in de nacht op en neer rennen naar een schuilkelder.’

Mijn Amerikaanse vriendin bevindt zich temidden van de gekte aldaar. Razzia’s. Deportaties. Een megalomane gek aan het bewind. ‘Heks, het is hier burgeroorlog,’ besluit ze haar betoog.

Ik herinner me hoe opgelucht ze was toen Biden werd verkozen. ‘Een golf van ontspanning gaat door het land,’ zei ze blij, ‘Wat een zegen, dat die gek weg is.’

Nou, gek is terug van weggeweest. En hij gaat tekeer als een beest. Hij ligt dan wel weer onder vuur momenteel, vanwege het zoveelste schandaal. Maar de geschiedenis leert, dat hij daar doorgaans mee weg komt. Heks verwacht er allemaal niet teveel van.

Ik volg die malloot overigens niet. Ik zap weg, als hij in beeld komt. Ik gooi elke krant met zijn beeltenis linea recta in de kattenbak. Alles wat je aandacht geeft groeit. Die man krijgt veel teveel aandacht. Maar niet van Heks.

Hetgeen niet weg neemt, dat ik toch op de hoogte ben van de gebeurtenissen. Ik ontkom er niet aan. De wereld gonst ervan.

Vroeger was er een wekelijks televisieprogramma genaamd: ‘De toestand in wereld door G.B.J. Hilterman.‘ Heks keek er soms naar met haar toenmalige geliefde. Na het roken van een flinke joint. We kregen altijd de slappe lach van die man. We vonden hem heel ouwbollig en extreem rechts. Dat waren wij niet. Wij waren absolute pacifisten.

Tegenover mijn huis is een hotel. Het zit al sinds jaar en dag vol Oekraïners. Hele gezinnen zitten opgepropt in een kamertje. Met douche en toilet. Dat wel. Maar koken moet beneden in een gemeenschappelijke keuken.

Voor het hotel staan mensen enorm te paffen. Dag en nacht. Hun zorgen gematerialiseerd tot een onheilspellende rookwolk.

Oekraïnse pubers chillen op het bankje hier voor de deur. Ook dag en nacht. Ze komen op hun hippe fatbikes aanscheuren en roken vage sigaretjes. Exotische peuken liggen her en der verspreid op de stoep. ‘Rapen jullie ze wel eventjes op?’ vraag ik soms oude taarterig. ‘Ja, mevrouw,’ antwoorden ze beleefd. Om het dan niet te doen. Of soms een klein beetje.

Dus ja, ik mekker over mijn leventje. Over het feit, dat ik zoveel tijd in bed doorbreng. Ook met dit mooie weer. Over het onbegrip en de eenzaamheid, die daarmee gepaard gaat. Over de eeuwige kwalen en kwaaltjes. De terugvallen, een deel van de pathologie van ME, ondanks al mijn inspanningen om mijn situatie te verbeteren.

Maar ik leef vooralsnog in een vrij land. Ik kan maar zeggen wat ik wil. Alhoewel we dan weer wel op plaats 3 staan in Europa met femicide. De positie van de vrouw laat nogal wat te wensen over hier ter lande. Zo is het altijd wat.